woensdag 29 december 2010

Wie bent u?

Ik ben nieuwsgierig, dat vertelde ik jullie al... Soms heel erg nieuwsgierig. En soms breng ik mezelf in situaties waarin mijn nieuwsgierigheid ten top wordt gedreven en ik dat eigenlijk aan mezelf te danken heb. Wordt u al nieuwsgierig?
Wel eigenlijk gaat het deze keer niet eens over mij, maar over u! Ik ben nu enkele maanden bijna dagelijks iets aan het neerpennen en geregeld krijg ik hier leuke opmerkingen over, waarvoor dank! Ook van mensen die ik niet eens zo heel erg goed ken of waarvan ik niet gedacht had dat ze mijn dagdagelijkse bezigheden en hersenkronkels interessant zouden vinden.
Soms is het zelfs confronterend, want als ik hier iets vertel, bedenk ik nooit wie er allemaal 'mee luistert'... En af en toe maak ik mezelf ronduit belachelijk doordat ik met veel handgezwaai en enthousiasme iets begin te vertellen, waarop ik dan onderbroken word met een droog 'Ik weet het al, ik heb je blog al gelezen...'. Ik verpest mijn eigen inbreng in een gesprek met andere woorden...

Maar goed, ik had het over mijn nieuwsgierigheid en over u... Die nieuwsgierige aard van mij gaat af en toe een kijkje nemen in de statistieken van mijn blog om te zien hoeveel mensen mijn bedenkingen nu eigenlijk lezen en dat zijn er best veel. Daarbij kan ik ook zien waar die mensen zich dan bevinden en dat was helemaal verrassend! Jullie zitten niet enkel in België, maar ook in de Verenigde Staten, Nederland, Duitsland, Australië, Canada, Brazilië, Costa Rica, Zwitserland enz. En dus vraag ik me af wie jullie zijn... Af en toe krijg ik dan ook nog anonieme reacties en dan wordt het helemaal moeilijk. Help!

Mijn fantasie kan hier wel weg mee, want ik heb al heel wat verhalen en achtergronden bedacht, maar mijn nieuwsgierigheid heeft er last mee. En dus mijn vraag... Wie bent u?

dinsdag 28 december 2010

Af en toe... Geeuw!

Ken je dat? Te laat gaan slapen en dan de fout maken om op de klok te kijken en te tellen hoeveel uren je nog kan slapen? En je weet dat... Je weet dat je dat niet moet doen en toch tel je. En altijd kom je uit op veel te weinig uren. Vervolgens probeer je zó hard om meteen in slaap te vallen, dat je nog minstens 20 minuten wakker ligt…

Waarom doen mensen zo’n dingen? Dingen waarvan ze weten dat ze het beter niet kunnen doen. Langs de andere kant, is het soms net leuk om dingen te doen waarvan je weet dat je ze beter niet kan doen. Dingen die je, verstandelijk gezien tenminste, beter niet kan doen… Het is bv. slimmer om op tijd in je bed te liggen als je de volgende ochtend om half zeven op moet, maar het is veel leuker om een leuke avond te hebben en niet op de klok te kijken. Gisteren heb ik mijn verstand genegeerd en voor dat laatste gekozen en ik heb er geen spijt van.

Ok, misschien had ik er vanmorgen wel even stiekem een beetje spijt van, want het leek alsof iemand voor de grap mijn wekker gewoon liet aflopen toen ik net vijf minuten sliep... En dan pikt het!
Maar... leuke babbels, samen een filmpje kijken over een gekke oma, wat spelen met m’n petekind en in de lach schieten als hij zijn volledige hoofd in zijn bordje met wortelpuree steekt omdat het niet snel genoeg gaat met een lepel of met zijn handje, dat zijn dingen die me veel meer waard zijn dan een extra uurtje slaap. Ik heb meer nood aan een sociaal leven, aan kunnen vertellen wat er op mijn lever ligt, aan het uitwisselen van de laatste nieuwtjes, aan lachen (of af en toe eens een traantje laten) met mensen die me dierbaar zijn…

En dus: “Note to myself!”: Niet meer op de klok kijken, noch ’s avonds als het leuk is, noch net voor ik ga slapen. Het verstandelijke stuk mag ik af en toe negeren! Wedden dat mijn selectieve geheugen de 'af en toe' eruit filtert?

maandag 27 december 2010

Fikfakken en gehaktballetjes in stoofvlees...

Familiefeesten zijn inherent aan de kerstperiode. Ik ben niet zo'n fan van de kerstperiode... Maar dat neemt niet weg dat het soms best leuk kan zijn die familiefeesten. Zaterdag was het kerstfeest bij mijn moeder. Dat begon met het spelletje 'Time's up'.
Voor zij die dit spelletje niet kennen, een korte samenvatting: De bedoeling is dat je in een minuut tijd telkens zoveel mogelijk namen van bekende mensen raadt. Eerst mag je vertellen wat je wil, de volgende ronde slechts één woord gebruiken en de laatste ronde moet je diezelfde namen uitbeelden. Het aantal kaartjes dat je met jouw ploeg geraden hebt, moet je optellen en de ploeg die het meeste kaartjes heeft in een volledige ronde is die ronde gewonnen.

Zo'n spel is bij ons garantie lachen geblazen! Voornamelijk door de geweldige inzet van de vrouw des huizes. Die wil er zo voor gaan dat ze letterlijk het eerste wat er in haar hoofd opkomt eruit smijt. Dat resulteert al eens in onbestaande combinaties zoals ' Jacques Van het Groeneveld' (combinatie van Raymond Van het Groenewoud en Jacques Vermeire en Veldhuis & Kemper ofzo?) en bij gevolg in geschater van onze kant. Bij de laatste ronde heb je alle namen (een 30-tal in ons geval) al twee keer de revue zien passeren en dus heb je min of meer een houvast bij de namen die uitgebeeld worden. En toch slaagt mama erin om in haar enthousiasme namen te roepen die nog nooit aan bod gekomen zijn. Ook dat zorgt dus voor hilariteit alom en af en toe stiekem voor een beetje spanning vermits je maar één keer mag gokken in ronde twee en drie... En winnen doen we nog steeds allemaal graag (de één al liever dan de ander...).

Ach, eigenlijk verandert er soms weinig...  Ik 'fikfak' nog steeds met mijn broer en nog steeds eindigt dat met blauwe plekken en net geen tranen. We proberen nog steeds uit te vissen wie wie getrokken heeft en sommigen onder ons verklappen het nog steeds (al dan niet per ongeluk). We vinden nog steeds gehaktballetjes in het stoofvlees eigenlijk lekkerder dan het stoofvlees zelf. En we lachen nog steeds met mama's geweldige stoten. Op sommige vlakken hoeft er simpelweg weinig te veranderen...

vrijdag 24 december 2010

Prettig kerstfeest mevrouw de kerstvrouw...

Een witte kerst is nu wel verzekerd geloof ik... Vanmiddag bedacht ik me dat ik geen boterhammen mee had en dus trok ik handschoenen, muts en de hele resem aan en vatte ik de zoektocht richting eten aan. Ik besloot voor iets warms te gaan, ook al betekende dat enkele extra meters ploeteren. Er ligt hier nog meer sneeuw dan in Antwerpen. De bussen rijden niet, enkele straten zijn simpelweg afgesloten en dus wandel je af en toe gewoon op straat om de simpele reden dat het voetpad 'zoek' is. Je zit ook geregeld tot boven je enkels in de sneeuw en oude vrouwtjes pakken soms ongevraagd je arm vast. Maar vandaag vond ik dat prima.

Aangekomen op de plaats van bestemming, wandelde ik net een 'feestoase' of zoiets binnen. Alle medewerkers hadden een kerstmuts of 'rendierdiadeem' op hun hoofd, inclusief brede smile, er weergalmden kerstliedjes door de luidsprekers en verspreid doorheen de winkel stonden warme en koude hapjes, mini glaasjes champagne en verse sapjes. Ik ben geen kerstfan, maar door de sfeer die daar hing had ik bijna zin in kerstfeesten! Ik dronk een sapje (van champagne ben ik nog steeds geen fan...) en at twee warme hapjes terwijl ik wachtte op een pastabeker die ik besteld had. Verder kocht ik ook een vers vruchtensapje (daar ben ik wél fan van) om solidair te zijn met de presentatoren van het Glazen Huis. Bovendien gaat er zo ook een euro naar Music For Life. Mooi meegenomen...
Aan de kassa vroeg de kerstvrouw of ik de actie kende. 'Ja hoor!', antwoorde ik, waarop zij glimlachte (want dat moest vandaag denk ik) en zei: 'Ah, u bent een vaste klant natuurlijk! Bedankt!'. Ik wist niet of dat ook echt klopte, maar ik vond het alleszins leuk. Ik was zelden ergens vaste klant, behalve in kleding- of schoenwinkels...

Ja, ik moet het ze nageven.De weergoden én de 'kerstmannen en -vrouwen van de Spar' (ze hebben hun naam ook mee natuurlijk in deze periode) zijn erin geslaagd mij, onverwacht, in kerststemming te brengen! Bedankt daarvoor...

donderdag 23 december 2010

Twee kleine witte identieke envelopjes...

Gisteren zat ik wat op de computer te prullen toen er plots iets in de brievenbus werd gestoken. Ik weet dat meteen, want technisch gezien heb ik geen brievenbus, enkel een gleuf in de deur en de post valt dus simpelweg op de grond. En vermits het beneden bij mij één ruimte is, hoor ik dat ook zeer goed. Ik ging ervan uit dat het reclame was en dus deed ik geen moeite om te gaan kijken. Tot er vijf minuten later opnieuw iets op de grond denderde... Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en dus stevende ik op de brievenbus (mat) af. En wat lag daar? Twee kleine identieke witte envelopjes... Op het ene stond niets en op het andere mijn adres, maar geen naam. Speciaal... En een beetje spannend...

In een mum van tijd waren beide envelopjes dan ook open en haalde ik er twee identieke kerstkaartjes uit. Ook speciaal...Van mijn buren zo bleek. Het eerste om me prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar te wensen en het tweede nodigde me via een 'PS' uit om er ene te komen drinken bij hen. Dat waren ze dus nog op het eerste kaartje vergeten schrijven en vermits dat reeds in mijn bus stak, hebben ze er dus nog maar één geschreven. Tenminste zo heb ik de gebeurtenissen gereconstrueerd. Sympathiek toch? En ook een beetje grappig...
En toen bedacht ik me dat kaartjes krijgen eigenlijk nog steeds leuk is. Veel leuker dan mailtjes of berichtjes of wat dan ook. Hoe lelijk de kaartjes vaak ook zijn... Zou ik dan toch???

woensdag 22 december 2010

De tips van tante Kaat!

Het is ver gekomen... Ik durf niet meer naar buiten! U zult zich wel afvragen hoe dat komt? Wel, ik heb recent twee paar nieuwe laarzen gekocht in een poging om het mooie aan het praktische te koppelen. En buiten ligt er heel wat sneeuw en slijk en zout, gemixt tot een vettig papje. En de combinatie van die twee dingen, de nieuwe schoenen en het vettige papje bleek geen succes. Want op beide paren zaten plots lelijke vlekken en witte strepen... Paniek!

Ik ben dan met het volste vertrouwen in tante Kaat op zoek gegaan naar tips over het wegkrijgen van die vlekken. En die tips vond ik op haar website: tante Kaat raadde me aan om warm water en azijn te gebruiken. Hmmm... azijn had ik niet in huis, dus impulsief als ik ben, hop naar de winkel (met andere schoenen weliswaar)! En ik moet het ze nageven... Het heeft gewerkt! Het is nog niet helemaal weg, maar wel al heel wat minder. Ik kan terug onder de mensen komen.

Even later ontdekte ik echter een tweede probleem... Ditmaal had het niets met mijn schoenen te maken, maar eerder met het impulsieve stukje van mijn karakter. Ik ben vreselijk slecht in vooruit denken en plannen. Dat gaf ik u al eens mee. En opnieuw is daar bewijs van, want ik vergat eten te kopen... Heeft tante Kaat hier ook tips voor? Zucht! Soms word ik moe van mezelf...

maandag 20 december 2010

"Precies den overschot van ne kerstboom in uwe neus!"

Ongelofelijk veel onderweg geweest vandaag. En soms kom je dan grappige mensen tegen... Een buschauffeur bv. die de hele weg tegen mij gebabbeld heeft. Ik ken zijn hele levensverhaal, weet waar hij woont, hoe lang hij al voor de Lijn werkt en waaraan hij binnenkort geoppereerd moet worden. Ik weet ook dat zijn vorige werkgever hem ontslagen heeft en ondanks het feit dat hij best wel sympathiek was en het goed bedoelde, snapte ik wel ergens waarom... Hij heeft namelijk minstens twee maal gebeld met zijn gsm tijdens die busrit, niet handsfree en hij riep zo luid dat de hele bus kon volgen dat hij de dag voordien tegen iemands auto gereden was... En toen ik wilde uitstappen vroeg hij me zonder schroom of ik niet eens met hem uit wilde gaan. Ik heb de boot wat afgehouden, waarop hij vrolijk zei: 'Ik kon het maar proberen hé en volgende keer probeer ik het opnieuw!' en terwijl hij wegreed toeterde hij nog even...
Ik kom graag mensen tegen die me doen lachen...

's Avonds ben ik bij m'n grootouders gaan eten en ook zij doen me vaak lachen, al is dat niet altijd hun bedoeling. Ze zitten bv. constant op elkaars kap (oma meestal op die van opa), maar ze kunnen niet zonder elkaar. Opa vertelde ooit dat oma steeds meteen 'Dat is niet waar!' antwoordt op iets dat hij zegt, waarop oma meteen reageert met: "Dat is niet waar!". En dan valt haar frank en ligt iedereen in een deuk... Geweldig toch?
En weet je wat ze van mijn piercing vond? "Precies den overschot van ne kerstboom in uwe neus!" Ik denk dat dat wilde zeggen dat ze niet meteen fan was... Hoewel ze het niet eens opgemerkt had voor ik het haar vroeg...
Aahh... Als we maar kunnen lachen!

zondag 19 december 2010

Wurgen in de tram en aan tafel met de schoonouders... of zoiets...

Wat 'n dag! Ik heb er een uur en een kwartier over gedaan om ergens te geraken waar ik normaal gezien met de fiets 20 minuutjes over doe. De trams richting stad zaten stuk voor stuk propvol. Heel Merksem leek een glimp op te willen vangen van het glazen huis. Uiteindelijk heb ik mezelf nog ergens bijgemoffeld. Ik kon me nergens vasthouden, maar dat hoefde ook niet, want ik kon nergens naartoe... Even later stapte er een vrouw in die daar anders over dacht en plots mijn sjaal beetpakte om zich recht te houden. Toen ik haar vriendelijk meedeelde dat dat mijn sjaal was, zei ze 'Ja, 't zal toch moeten want anders val ik.'! Hoe vind je die? Dat ik zo ongeveer gewurgd werd, vond die vrouw het vermelden niet waard! Wat sneeuw al niet doet met mensen... Gelukkig ben ik doorgaans een vriendelijke ziel...

Ik ging naar een kerstconcert en had eigenlijk nog heel wat plannen daarnaast (kerstbar, sneeuwbalgevecht in het park, het glazen huis, de meir,...), maar die heb ik allemaal al snel onder de sneeuw opgeborgen... Uiteindelijk ben ik aan tafel bij de schoonouders van een vriendin van mij beland. Tja, de sneeuw doet niet alleen gekke dingen met mensen, maar brengt je eveneens op onverwachte plekken! Geweldig, niet?

zaterdag 18 december 2010

Koude voeten in bed...

Ik ben een fan van sneeuw. Je hebt mensen die sneeuw maar niks vinden of die regen verkiezen boven sneeuw. Dat begrijp ik niet. Dan denk je toch vooral praktisch en ik denk dat ik zelden 'praktisch' als maatstaf neem. Akkoord, soms zou ik dat misschien beter doen, maar niet als het gaat over sneeuw... Sneeuw heeft toch iets sprookjesachtig en magisch, niet? Als ik 's morgens uit het raam kijk (momenteel is dat dan vooral in het weekend, want tijdens de week is het nog veel te donker om ook maar iets te zien) en alles is wit, dan word ik daar echt blij van. En hoewel ik al serieus op m'n bek gegaan ben, vind ik fietsen fijner als het sneeuwt dan als het regent. Het geeft me ook steeds een beetje vakantiegevoel. Niet alleen omdat het bij kerst past, want ik ben dan weer geen fan van de feestdagen, maar eerder bij een skivakantie. En dat doe ik nu al 13 jaar aan een stuk.

In je eentje een hele lange piste in één keer naar beneden skiën zonder te stoppen tot je de spieren in je benen voelt trillen, liedjes zingen op de stoeltjeslift om het warm te krijgen, zo snel de berg afgaan dat je tranen in je ogen krijgt, een warme choco met slagroom of een glaasje porto ergens op een terrasje met een prachtig uitzicht en het zonnetje op je gezicht of een heerlijk heet bad na een lange dag skiën.  En spelletjes... 's Avonds de hele avond spelletjes spelen en dan doodmoe je bed in kruipen en opnieuw de piste afgaan vanaf het moment dat je je ogen sluit. Ahhh... Een heerlijk gevoel...
Met deze gedachte, de sneeuw buiten en koude voeten (as ever) kruip ik onder m'n dons. En bij gebrek aan beter denk ik dat ik toch een warmwaterkruik met me meeneem...

vrijdag 17 december 2010

A small step for a man, but a giant leap for mankind!

Als je ziek thuis zit, heb je meestal niet zoveel om handen en dus ook niet zoveel te vertellen. Maar dat kan snel veranderen... Ik kreeg namelijk Evi en Bo (mijn petekind) over de vloer en ook mijn vader vereerde me met 'n bezoekje. Tot daar niets speciaals...
Plots kreeg die laatste telefoon. Hij zou ribbekes gaan eten in resaurant Amadeus in Antwerpen en zijn 'ribbekespartner' was blijkbaar al aangekomen. En dus sprong mijn vader recht (en dat mag je zeer letterlijk nemen), trok hij zijn muts over zijn hoofd (hij lijkt dan echt op één van die twee boeven uit Home Alone, vermits die muts maar half over zijn hoofd getrokken is en dus een beetje recht staat) en riep hij: "Tot de volgende keer!", terwijl hij de deur achter zich dichttrok. Ik denk dat hij zin had in ribbekes... Ook hier nog maar weinig speciaals...

Evi, Bo en ik bleven achter en ik was Bo een beetje aan het entertainen. Zoals dat een goede meter betaamt, besloot ik nog eens een poging te wagen om hem alleen te laten stappen. Meer als mopje, vermits we al geconcludeerd hadden dat hij gewoon te lui was om al te gaan wandelen. Net zoals hij gewoon zijn mond open doet als je met een flesje of eten afkomt, terwijl hij het prima zelf kan!
Maar plots... zette hij een stapje!!!! Voor de allereerste keer! En dus begonen wij beide als twee kiekes zonder kop te klappen en te gillen! Eén stapje, maar het was er wel degelijk één. Hij was zelf zo verbouwereerd dat hij prompt ging zitten en ons aanstaarde alsof wij allebei niet goed bij ons hoofd waren. Terecht natuurlijk... En wij maar klappen.

Toen de adrenaline weer wat gezakt was en het tijd was om te vertrekken, bleek dat we een probleem hadden... 't Is niet dat ik ze met een smoes hier wilde houden, maar de deur wilde niet open! In zijn enthousiasme moet papa de deur iets te hevig dicht gedaan hebben, want er was geen beweging meer in te krijgen. Ik ben vervolgens door het raam naar buiten gekropen om zo langs twee kanten te kunnen trekken, maar ook dat hielp niet. En zelfs met de sleutel wilde het niet lukken...

Evi en Bo zijn dan maar door het raam naar buiten gekropen (Bo kreeg een beetje hulp) en ik zit hier nu... Opgesloten in mijn eigen huis! Hopelijk kan ik nogmaals bewijzen dat ik handig ben en anders... Tja... anders heb ik alvast een mooi excuus om volgende week niet te kunnen gaan werken... Kan iemand me dan wat eten brengen?

donderdag 16 december 2010

Verboden het huis te verlaten!

Een huis vol zakdoekjes, een nasale stem waar mensen spontaan van beginnen lachen (of me beginnen imiteren), ne pyama, ne zetel, warme soep en een donsdeken... U snapt het plaatje ongetwijfeld! De dokter heeft me bevolen om twee dagen bedrust te houden en sterker nog, hij heeft me verboden het huis te verlaten. Technisch gezien was ik dus reeds in overtreding toen ik aan zijn bureau zat...

Er was een stagiair bij de dokter en dus werd ik steeds dubbel gecheckt. Twee keer 'A' zeggen en twee keer een koude stethoscoop op m'n rug en twee keer zo'n 'oorkijker' in mijn oor. En dat laatste is een probleem voor mij... Ik heb het niet zo met mensen die aan mijn oren komen. Voor sommige een erogene zone, maar voor mij is het 'té'. En toen die stagiair dus mijn oor vastpakte en zonder verdere uitleg dat ding in mijn oor ramde, had ik hem bijna een vuistslag verkocht. Ik denk dat we beiden even hard verschoten (de dokter had niets in de gaten), vooral omdat ik dat ding ongeveer zelf vast had. Ik heb het vervolgens braaf losgelaten en eens lief gelachen...

Maar goed, bedrust dus en stiekem vind ik dat niet zo heel erg. Mijn deken en een filmke of een boek houden mij gezelschap, hoewel ik hoogstwaarschijnlijk binnen het kwartier diep in slaap lig. Ik beloof dus dat ik het huis niet zal verlaten, meneer de dokter... Hatsjoem en slaapwel!

woensdag 15 december 2010

Slechte tramromantiek...

Vanmorgen lukte het me niet zo geweldig om uit m'n bed te geraken. Na drie keer de wekker afkloppen, was het nu of nooit. Dus kroop ik met veel tegenzin mijn lekker warme bed uit... om voor de kast te gaan staan staren. Wat zou ik aandoen...?? Dat deed me een beetje denken aan het 'kaststaren' dat bij Zin-d'erin(g) zo vaak gebeurde. Een kast vol methodieken en vaak stonden we er dan met een heleboel voor te gapen omdat we nog geen idee hadden hoe de rest van de middag eruit zou gaan zien. Uiteindelijk plukte je dan een stapel methodieken mee om vervolgens met een spelletje buiten te starten ofzo.

Maar een stemmetje in m'n achterhoofd haalde me dus terug naar het heden en maande me aan tot snelheid vermits ik anders de trein zou missen en voor niets uit m'n warme bed gekomen was. En dat zou doodzonde zijn natuurlijk! Boterhammen maken, nog vlug rechtstaand een kom yoghurt naar binnen lepelen en dan naar buiten spurten terwijl ik verwoede pogingen doe om m'n jas aan te krijgen, zonder m'n handschoenen te laten vallen (want het sneeuwt!). Even later zie ik de tram passeren en in een tweestrijd met mezelf besluit ik er uiteindelijk toch nog voor te gaan en een versnelling hoger te schakelen. Wonder boven wonder lukt me dat en kan ik nog net de tram inspringen voor de deuren met dat vreselijke gepiep dichtklappen.

Ik zet me, nog nahijgend, tegenover een jongeman die me verbaasd aanstaart. Een beetje bezorgd kijk ik uit mijn ooghoek naar mijn eigen klerencombinatie om te zien of ik misschien een fout gemaakt heb of iets vergeten ben ofzo. Niets vergeten, rok hangt in de plooi, kleuren passen en daarbij zijn er weinig mannen die een feilloze smaak hebben als het op kleding aankomt, maar ik geef het toe, ze bestaan!

Nog steeds die starende blik, waarop mijn nieuwsgierigheid de bovenhand krijgt en ik hem vraag of er iets is. Hij schudt zijn verbazing van zich af en kijkt nu recht in mijn ogen. Even een moment van herkenning, maar ik kan hem niet plaatsen. En hij mij blijkbaar evenmin, want hij antwoordt: "Ja, sorry, ik ken je van ergens... Denk ik... Of misschien ook niet...". En nu was het mijn beurt om hem verbaasd aan te staren. In mijn hoofd bleef het stil. En dat gebeurt zelden... Iemand niet kunnen plaatsen en een stilte in mijn hoofd! Ik lachte dus maar wat schaapachtig en mompelde iets in de trant van 'Ik kan je ook niet echt plaatsen...'. Hij lachte terug, stond op en zei 'Tot nog eens dan!' en stapte vervolgens uit de tram.

Wat een gekke ontmoeting zo 's morgens... En weet je wat het gekste van al is? Ik heb geen idee of hij knap was of niet. Ik kan hem zelfs niet eens meer voor de geest halen! Misschien heb ik het wel gedroomd? Je ziet, zo vroeg opstaan is absoluut niet goed voor mij! En willen de mannen in het vervolg ook iets duidelijker zijn? Bedankt alvast!

maandag 13 december 2010

M&M's als hoofdgerecht

Soms steekt het simpelweg tegen. Een slechte dag... Dat zijn de dagen dat je vroeger in je dagboek tekeer ging, waardoor achteraf je hele leven zo'n beetje een uitgerekte depressie lijkt. Ik ga nog steeds aan het schrijven op zo'n dagen. Dat helpt me, maakt me rustiger en op die manier is het alsof ik er van op een afstand naar kan kijken. Ik schrijf het letterlijk van me af. Gisteren was ook zo 'n dag. En dus schreef ik. En probeerde ik even terug op mezelf te plooien... Eens goed bleiten en vloeken, dan diep ademhalen en je blik richten op 'verder'.

En vervolgens versier ik de kerstboom die ik sinds zaterdag heb staan, loop ik met 'n stofzuiger en een stofdoek door het huis, begin ik aan enkele knutselprojectjes en zet ik me met een zak M&M's in de zetel terwijl ik naar het voorlaatste deel van Millenium kijk. Op zo'n dagen mag ik alles van mezelf en moet ik niets. Dat klinkt misschien raar nadat ik vertelde dat ik het volledige huis gestofzuigd heb. Wel, dat moest niet. En net daarom vond ik het zelfs leuk. De omgekeerde psychologie die werkt bij kinderen, doet het bij mij nog steeds prima. En de kinderelijke beloningen even goed. Ik mocht namelijk de muziek heel luid zetten (de buren staan zelf steeds op luide modus) én M&M's als avondeten eten!

zaterdag 11 december 2010

Zorro en de rue d'Aerschot

Gisteren moest ik in Brussel zijn, meer bepaald Brussel-Noord, en dan voel ik me toch steeds een beetje een toerist... of een marsmannetje... Ik wandelde door de 'Rue d'Aerschot' en zoals steeds ging ik sneller dan de gemiddelde auto. Dat heeft weinig te maken met de drukte, eerder met de uitgestalde waren aan de overkant van de straat.
Plots kwam er een auto voorbij en een man gooide mij een kushandje toe en nadien een brede glimlach. Gek genoeg kon ik niet anders dan ermee lachen en voelde ik me zelfs gecharmeerd. Ik liep gehaast richting vergadering met papieren onder m'n arm, een muts op m'n hoofd, wanten en een dikke jas aan en ik krijg een kushandje terwijl aan de overkant allemaal halfnaakte dames zich uit staan te sloven om die mens zijn aandacht te trekken. En de eerlijkheid gebiedt mij ook te vermelden dat die dames er eigenlijk gemiddeld gezien best goed uitzagen... Ach ja, ik kan het maar beter als een compliment opvatten, nietwaar?

Na mijn vergadering was ik iets te vroeg voor een date met een vriendin en dus ging ik op zoek naar een caféetje om even te wachten. Ik had uiteindelijk de keuze tussen café Zorro of bar Relax. Ik heb voor optie één gekozen, want met een gemiddelde leeftijd van 16 zag bar Relax er voor mij toch niet zo 'relaxed' uit...

Toen ik café Zorro binnenwandelde werd ik bekeken alsof ik net de badkamer van de paus was binnengegaan. Wat doe jij hier???? Ik besloot het te negeren, bestelde een 'chocolat chaud' en zette me aan een tafeltje aan het raam. Er hing een breedbeedtelevisie waarop Turkse muziek (tenminste dat gok ik, want ik spreek geen Turks) getoond werd. Jammer genoeg was niet alleen de muziek barslecht, maar ook de timing van het geluid ten opzicht van het beeld liet te wensen over.
Wanneer er iemand binnen kwam, werd ik telkens volledig onder de loep genomen, terwijl de rest geen blik waardig werd gegund. Mijn chocomelk en ik zaten er duidelijk niet op onze plaats... Maar ook dat besloot ik als een compliment op te vatten. Want geef toe, beter een marsmannetje in café Zorro dan een vaste waarde in de Rue d'Aerschot!

donderdag 9 december 2010

Moonboots zijn voor op de maan...

Er was ooit een facebook-testje dat testte welk 'Sex and the City'-personage je bent. Ik keek er destijds vaak naar en was dus benieuwd op wie ik (volgens facebook tenminste) zou lijken. Testjes scoren normaal bij tieners, ik weet het, maar als je echt eerlijk bent... iedereen doet wel eens heel af en toe een dom testje gewoon uit nieuwsgierigheid!
Ik vulde dus de tien multiple choice vragen helemaal waarheidsgetrouw in. Je weet natuurlijk ook zo wat je moet antwoorden om er als de ene of de andere uit te komen en dus eigenlijk komt het erop neer dat je gewoon kiest wie je wil zijn en aan de hand daarvan de 'goede' antwoorden aanduidt. Een alternatieve manier van outing of zoiets... Ik koos voor Carrie Bradshaw!

Ik heb ook effectief heel wat gemeen met Carrie. Dat heb ik zelfs al van vrienden te horen gekregen (en niet steeds om redenen om trots op te zijn). Ik heb een enorme kast vol kleren die ik niet kan wegdoen, maar waarvan ik nog niet de helft effectief draag. Ik slaag er evenmin in om een stabiele relatie uit te bouwen of om samen te wonen met iemand. Ik woon dus alleen én in de stad (akkoord akkoord, nu is dat bediscussieerbaar, maar in mijn hoofd klopt dat nog steeds). Ik haat koken. Ik vind het leuk om af en toe wat te schrijven. (Of ik er goed in ben, dat laat ik in het midden.) Ik kom niet toe met één schoenenkast en slaag er ook zelden in om mijn koopimpuls te onderdrukken als ik ergens echt prachtige schoenen zie staan.

En over dat laatste wil ik het even met u hebben. Wat doe je als je moet kiezen tussen afschuwelijk lelijke schoenen maar warme voeten of mooie schoenen maar koude voeten? Ik zit al enkele weken vast in dit vreselijk moeilijke dilemma... Ondertussen ging ik al eens voor optie twee, maar nog steeds ben ik er niet helemaal uit, voornamelijk vermits mijn voeten dus nog steeds koud door het leven gaan. Ik let ook vaak op schoenen bij anderen en het is ongelofelijk hoeveel mensen deze dagen met spuuglelijke exemplaren rondlopen! Uggs of moonboots bv. Akkoord het is warm. Maar het oog wil toch ook wat? En dat begrijp ik dan niet... Wij kunnen naar de maan vliegen (en erop wandelen met moonboots, want dat is de enige plek waar je die aan mag doen), de meest ingewikkelde computers in elkaar steken, letters door de lucht versturen naar iemand aan de andere kant van de wereld, maar geen schoenen maken die warm én mooi tegelijk zijn? Onbegrijpelijk!!! Misschien moet ik toch maar eens over een carrièreswitch nadenken...

dinsdag 7 december 2010

"mijn lampeke werkt ni..."

De trein kwam stipt op tijd aan, ik wandelde goed door richting metro en kon zonder stoppen meteen in de tram sprinten! Ideaal. Er zijn van die dagen dat het gewoon goed zit met de timing. Tot zeven minuten later tenminste...

Ik had, zoals dat hoort, gebeld omdat ik er de volgende halte af wilde. Ik stond braaf te wachten aan de deur, volgens de regels van de kunst. Maar dan... stopt de tram niet! Dus ik haast me naar voor en zeg de chauffeur vriendelijk dat ik gebeld had. En weet je wat die oelewapper zegt???? 'Ah, maar da lampeke hier werkt ni!', terwijl hij naar zijn dashboard wijst...

Ik verloor even mijn goed fatsoen als brave reiziger en slingerde naar zijn hoofd dat hij zich best had kunnen omdraaien om naar de drie andere lampjes te kijken als hij wist dat dat ene op zijn dashboard kapot was... Tenslotte was dat zijn job én meteen ook het doel van een tram: reizigers naar hun bestemming brengen en niet een halte verder! Op mijn vraag of hij dan daar ter plekke kon stoppen (en dus niet naar de volgende halte doorrijden) zei hij doodleuk: 'Da mag ik ni doen zenne juffrouw...'. Ik moest echt op mijn tanden bijten om hem niet van weerwoord te dienen of op zijn minst een oplawaai te verkopen.

Mindfulness gezien is dit eigenlijk het benoemen niet waard. Een peulschil waar je waarschijnlijk nog blij om moet zijn ook omdat je extra tijd krijgt om in de frisse buitenlucht te wandelen of zoiets. We moeten namelijk niet gehaast zijn! What the hell, af en toe eens goed vloeken en je afreageren op een tramchauffeur, daar is toch niets mis mee?

maandag 6 december 2010

Zeester met koffie en een mandarijn...

Ik had vandaag een vergadering op verplaatsing en bijgevolg kwam ik rond het middaguur langs allerlei heerlijk ruikende winkeltjes in het midden van de stad (in dit geval Leuven, dus eigenlijk niet dé stad, maar een stad). Ik probeerde de andere kant op te kijken, want ik had een mooi gevulde brooddoos bij.
Die was deze keer zelfs zeer gevarieerd, want ik had nog vanalles over van de overvloedige brunch van gisteren: chocoladebrood (zelf gebakken door een geweldige broodbakster), rozijnenbrood (zelfgebakken door de bakker) en gesmeerde boterhammen. Daar bovenop had ik ook nog een overheerlijke cupcake (zelfgemaakt door diezelfde broodbakster) mee én een paar mandarijntjes. Geef toe, dat is een behoorlijke middagmaaltijd!

En toch keek ik steeds stiekem uit m'n ooghoek naar de warme wafels, worstenbroodjes en panini's. Het was wel koud... En iets warm smaakt dan wel. En ik kon altijd mijn boterhammen later nog opeten (tuurlijk!). Het eerste winkeltje geraakte ik voorbij. Ik geef toe dat ik toen al iets dichter bij de gevels wandelde en dat ik een kleine oogafwijking bij mezelf vaststelde. De tweede winkel heb ik schaamtelijk voor de etalage staan gapen . En de derde... Toen ben ik bezweken! En elke drogreden die ik zelf verzonnen had,  ik ben er overal ingetrapt...

En weet je wat het ergste van al is? Het was niet eens een lekker worstenbroodje! Mijn boterhammen smaakten veel beter en nu kreeg ik ze niet eens op. Dus bleef ik eten... tot ik teveel gegeten had en nu met een zware maag probeer productief te blijven. En die lekkere cupcake staat nog steeds onaangeroerd voor mij... Er zijn toch lessen die je om de zoveel tijd opnieuw moet leren hé? Zucht!

zondag 5 december 2010

Een hoofd vol dromen...

Teveel prikkels op 'n dag zorgen er soms voor dat mijn hoofd zo vol zit dat ik er doodmoe van wordt. Ik ben een denker. Constant zitten er gedachten en flarden in mijn hoofd. Nu dus ook weer. Vluchtige dingen, serieuze dingen, grappige dingen, breinbrekers en nostalgische herinneringen. Die zorgen er dan ook vaak voor dat ik een overdosis aan plannen bedenk en die wil ik dan ook liefst diezelfde dag nog uitvoeren. Beetje lastig op een zondagavond...

Het nostalgische stukje in mij wil dan foto's en fotoboeken bekijken en luisteren naar muziek uit lang vervlogen tijden of muziek die op dat moment tot mijn verbeelding spreekt. En momenteel is dat een liedje van Bart Peeters zijn nieuwe cd 'De ideale man', namelijk 'Vervaldag'. Het refreintje gaat als volgt:

Verlangen jouw atomen
ook zo naar zacht geweld
naar nooit een kus nog veilig
tot je totaal bent uitgeteld
Ze zeggen dat op dromen
nooit een vervaldag staat
dus voor een nieuw begin
is het nooit te laat...

Mooi niet? Met dit liedje op de achtergrond, een warme chocomelk naast mij, een goed boek en een hoofd vol dromen zet ik me dan in de zetel en hoop ik dat het nog lang duurt voor het weer maandagmorgen is...

zaterdag 4 december 2010

Schaatsen in de tuin!

De moet-maatschappij heeft me weer te pakken. Ik moest namelijk vandaag dringend de kelder leegpompen. Niet alleen stond het enorm veel water in, je begon ook een muffe keldergeur te ruiken. Ondanks mijn tegenzin, ben ik vanmorgen na een heerlijk bad (nee, niet in de kelder!) meteen aan de slag gegaan.

Ik begon aan het demonteren van de trap, het installeren van de pomp in de kelder en het naar buiten leiden van een darm via een regenpijp. Dit laatste heeft een dubbele reden... Ten eerste kan ik op die manier rustig iets anders doen terwijl de kelder leeg gepompt wordt, ten tweede is het simpelweg cruciaal vermits de darm zelf te kort is om buiten te raken...
Al het water (en ik kan je verzekeren dat het een serieuze hoeveelheid is deze keer door de regen van enkele weken terug) komt dus in de tuin terecht en jammer genoeg is daardoor mijn mooie witte tuin plots een vijver... Het sneeuwt ondertussen ook. Zou ik morgen kunnen schaatsen?

Tijdens dat proces bedacht ik me dat ik eigenlijk honger had en wilde ik dus naar de bakker gaan, maar durfde ik mijn installatie (of mij eigen handigheid) vertrouwen? Mocht de darm bv. lossen, dan zou het water in het rond vliegen ter hoogte van de keuken. Niet meteen een droomscenario... Maar ik besloot dat ik beide vertrouwde en haastte me naar de bakker... waar natuurlijk de eerste keer ooit een rij stond! Klein stresske... Gelukkig bleek dat nergens voor nodig, mijn rotsvast vertrouwen bleek meer dan terecht.

Anderhalf uur later, vrees ik voor het gras in mijn tuin en is het water nog steeds niet weg. Ik hoorde net een alarmerend geluid in de kelder, waardoor ik full speed richting darm sprintte, maar het bleek loos alarm. Een stukje van de pomp was eindelijk boven water gekomen, wat zorgde voor een 'watermonsterachtig geluid'.
Ach, ik supporter nu voor de sneeuw en voor één keer mag het goed vriezen, want een schaatsbaan in de tuin, vind ik precies wel cool!

donderdag 2 december 2010

Wenen is voor watjes!

Het was koud vandaag. En wit. En mooi... Vanmorgen ben ik zachtjes over een maagdelijk wit sneeuwtapijt gewandeld. De sneeuw dwarrelde in vlokjes naar beneden en ik genoot van het stille landschap. Even later draaide ik de Bredabaan op en het stille was er meteen af. Auto's die aanschuiven én uitschuiven, trams die voorbij glijden en tingelen naar mensen die om ter snelst op hun bestemming trachten te raken. In het station was het al niet veel beter. Overal vertragingen en treinen die afgelast werden en mijn trein bleek van koers te zijn veranderd wegens een defecte trein ergens in het Mechelse. Met alle 'vertragingsgevolgen' van dien... Op de radio spraken ze over monsterfiles en blijkbaar waren die er al sinds gisterenavond!

Als ik die dingen hoor en zie, moet ik stiekem altijd even gniffelen. Drie centimeter sneeuw en ons landje staat helemaal op zijn kop! De fiets blijft veilig binnen en overal is er verkeersellende. Ik heb ooit een half jaar in Finland vertoefd en daar ging het er heel anders aan toe. Een meter sneeuw was niet uitzonderlijk en fietsers, automobilisten en treinen reden daar rustig over. Vertragingen waren een ongekend probleem. En ok, ik geef toe dat het even wennen is zo op sneeuw fietsen (remmen doe je best rustig en niet enkel met je voorste rem) en zeker wanneer je je ski's op je schouder mee hebt en de thermometer vrolijk -20 aangeeft, waardoor het meteen ook spekglad is. Als ik eraan terug denk, kon ik toen een pak beter tegen de koude dan nu. Ik was wel beter geëquipeerd én ik was het gewend. Want ik vergeet nooit de eerste dagen ginder... Je leert snel wat je wel en niet moet doen. Op straat met iemand een praatje slaan, dat doe je niet. Doorstappen of zelfs snelwandelen komt voort uit puur overlevingsinstinct. Je wordt ook niet emotioneel wanneer je buiten bent, want toen het me even tegen stak en ik een traantje liet, plakten plots m'n ogen toe! Ook m'n fietsslot had blijkbaar af en toe een slechte dag, want ik ben vaak weer naar boven moeten lopen om een glas warm water te halen en m'n fiets zo te bevrijden. En handschoenen, die vergat of verloor je nooit... Waar is de tijd?

En dus kwam er een brede lach op mijn gezicht wanneer ik bijna tegen de vlakte ging, omdat ik de vertraging van mijn trein probeerde in te halen om op tijd op m'n vorming te geraken. "Ach, rustig kan ook!", bedacht ik toen ik een moeder haar kind naar school zag brengen achter op de slee en ik schakelde een versnelling trager. Dat had ik beter eerder gedaan, want ik bleek veel te vroeg! Logisch... heel België stond op zijn kop...

woensdag 1 december 2010

Het is wat het is!

Ik denk dat ik soort tweede puberteit aan het doormaken ben... Ik heb namelijk recent iets gedaan dat eigenlijk eerder in het rijtje 'pubergedrag' thuis hoort dan bij mijn gezegende leeftijd. Ik heb het dan over pakweg 16 en die tijd ben ik dus al even ontgroeid. Pas nadien bedacht ik mezelf dat. Ik hoor u denken: "Wat heeft ze in godsnaam nu weer uitgespookt?' Wel... Ik heb een piercing laten zetten. Een klein steentje in mijn neus. En ik ben er best blij mee!

Vriendinnen kiezen voor kinderen, huizen, relaties en vaste jobs en vermits de helft van die dingen mij niet zo goed afgaan tot hiertoe, vond ik dat ik best nog voor een piercing kon gaan. Per slot van rekening zet ik me hiermee ook een beetje af ten opzichte van de heersende verwachtingen van onze maatschappij. Ik heb sinds kort dan wel een huisje en een 'serieuze' job, maar het stukje relatie en kinderen... Wat dat betreft ben ik (willens nillens) een beetje een rebel.

Het grappige is dat ik vroeger ongeveer de eerste van al mijn vriendinnen was die een 'vast vriendje' had. Op mijn 18 was ik bijna drie jaar samen met mijn eerste echte lief (afhankelijk van de definitie van 'eerste echte lief' natuurlijk). Als je me toen gevraagd had hoe mijn leven er tien jaar later uit zou zien, dan had ik vast en zeker iets bedacht dat nog niet in de buurt komt van mijn huidige situatie. Of hoe het toch kan lopen...

Maar sinds kort heb ik vrede met mijn levensloop. Hoe dat komt, dat weet ik niet. Het was er ineens. Op reis bedacht ik me dat geen kinderen hebben ook heel wat voordelen heeft. Plots was ik ook niet meer zo zeker of ik wel absoluut kinderen wilde. Wat mijn verstand wist, maar de rest nooit voelde, was ook nu in mijn buik aanwezig. Het is wat het is! En dat voelde best goed. En mijn piercing mag mij daar af en toe weer aan herinneren...

dinsdag 30 november 2010

Sex sells...

Beste lezer van deze blog... Wedden dat de titel u aanzette om dit stukje te lezen? U hebt deze stelling zelfs met z'n alle bevestigd. Want wanneer mijn titel namelijk insinueerde dat het wel eens over iets spannends zou kunnen gaan ('Ken ik u niet ergens van?', 'Gezocht: sexy loodgieter', 'Balletjes en een plastieken piemel' en 'Alive and kissing!') kwam u massaal kijken. Ik kan dus zelfs semi-wetenschappelijke onderzoek doen met een simpele blog! Geweldig niet?

Dit trucje kan u trouwens ook in vormingen of lezingen ofzo toepassen. Ik deed het vroeger bij Zin-d'erin(g) af en toe. Wanneer de aandacht van het publiek begint te verslappen, moffel ik het woordje 'seks' of 'borsten' ofzo gewoon ergens tussen en plots is iedereen weer wakker! Niet dat ik u telkens bewust wakker probeerde te schudden, het was eerder een toevallige ontdekking. Ik vroeg me namelijk af hoe het kwam dat er af en toe veel meer volk kwam kijken dan doorgaans. En ik vond al snel een antwoord...

En enkele dagen geleden zette ik twee foto's van halfnaakte mensen op mijn site ('Bad en bed') en één ervan verscheen blijkbaar ook op facebook als 'feed'. Dat had ik pas door, toen ik zag hoeveel volk er op korte tijd mijn blog had bezocht. Foto's werken dus ook prima! Misschien kan ik nog eens onderzoeken of een halfnaakte man meer bezoekers oplevert dan een halfnaakte vrouw? Ik kreeg alvast anonieme goedkeuring wat betreft het laatste... In ieder geval, wanneer ik dus eens een belangrijke boodschap de wereld wil insturen weet ik in welke richting ik moet denken als ik uw onverdeelde aandacht te pakken wil krijgen!

maandag 29 november 2010

Workaholic?

Net vandaag besloot ik opnieuw met de fiets te gaan. Ook net vandaag besloot iemand dat het tijd was voor een winterse bui en dat natuurlijk ook net toen ik op weg naar huis vertrok. Maar toegegeven, het had ook wel iets... Af en toe was het best glad, waardoor ik 'Terlenka broek' van Bart Peeters drie keer achter elkaar gehoord heb. Mijn MP3-speler zat namelijk in mijn broekzak en telkens wanneer ik me recht probeerde te houden, drukte er blijkbaar iets tegen het 'terug-knopje' (of hoe heet dat ding?)... Laat (ik was pas om 20 uur thuis), kletsnat en met bevroren tenen ben ik thuis gekomen (gelukkig in een behaaglijke warmte)... en meteen aan de slag gegaan!

't Is een cliché, maar zoals (bijna) alle clichés klopt het wel... Een opgeruimd huis zorgt vaak voor een opgeruimd hoofd. En er stond hier nog steeds een half uitgepakte koffer, de keuken leek nog steeds ontploft (die heb ik gisteren met succes genegeerd!), de kleur van het tafelblad van zowel keuken als living kon je niet meer onderscheiden en een was die al een week kurkdroog is, hing nog steeds aan het droogrekje. Ik moest  nog eten maken en wilde graag in bad. Grappig, maar hoe minder tijd je hebt, hoe meer je gedaan krijgt. En het kost je zelfs minder tijd én moeite! Want twee uur later ziet het er hier heel anders uit, heb ik gegeten, ben ik in bad geweest én voel ik me eigenlijk niet eens moe... Misschien moet ik maar een workaholic worden en elke dag pas om 20 uur thuiskomen?

zondag 28 november 2010

Pyama-party!

Ik heb gisteren een dagje vrijaf genomen... "Vrijaf op een zaterdag?", hoor ik u denken? Ja, vrijaf van onze 'moet-maatschappij'. Ik moest gisteren van mezelf helemaal niets. Ik mocht mijn eigen brute goesting doen. En alle to-do-lijstjes en belletjes in mijn achterhoofd werden op 'hold' gezet. Zalig!

Ik ben dus op mijn gemak opgestaan en heb vervolgens de hele dag in mijn pyama rondgehost (van het werkwoord rondhossen). Foto's van de reis selecteren (en daar hoort ook stevig vloeken bij, want toen ik eindelijk alle foto's in volgorde had, struikelde ik over de draad van de computer, viel dat ding uit en bleek ik de volgorde dus kwijt te zijn), opgenomen programma's zien (zoals bv. Millenium), eten maken en de keuken zo (alsof er een kleine wervelwind gepasseerd is) achter laten, warme chocomelk drinken en genieten van de ondergaande zon én het gras in mijn tuin (ondanks het rotweer hier, heeft mijn hard labeur resultaat geboekt en ik geef toe dat het nog geen 'volle' gazon is, maar het is al mooi van binnenuit gezien!), de muziek heel luid zetten en door de living dansen, enz.

Ik verschiet wel steeds hoe snel zo'n dag gaat. Ik had namelijk heel wat plannen en ideeën en nog niet de helft heb ik ook werkelijk kunnen uitvoeren. Er komen namelijk telkens heel veel flarden van gedachten in mijn hoofd en soms moet ik dan meteen aan die impulsen toegeven. Daardoor gaat de dag er natuurlijk heel anders uitzien dan je 'gepland' had. Een voorbeeld: Ik bedacht me plots dat op reis verschillende mensen vonden dat ik heel erg op een franse actrice trok, maar ik kon me de naam van die actrice niet meer herinneren. En dus moest ik op dat moment op zoek naar die naam. Dat kost dan best wat tijd, maar ik wilde het vinden en dat deed ik dus ook: Sandrine Kiberlain... Ik toon u even een foto en dan kan u zelf oordelen of mijn franse reisbuddy's een punt hadden of niet. Ik zie het zelf alvast niet echt...


Vandaag heb ik m'n kleren weer aan en staan er een ontplofte keuken en een aantal aantal afspraken op mij te wachten. Mag je geen twee pyamadagen achter elkaar hebben?

vrijdag 26 november 2010

Aangekomen!

Ik ben een "mensen-mens"... Ik trek voornamelijk foto's van mensen (waar anderen eerder foto's trekken van alles behalve mensen) en ik denk niet dat ik gemaakt ben om alleen op reis te gaan. Ik ben een sociaal wezen ten voete uit. Werk of deadlines geven me zelden of nooit stress, mensen doen dat wel. Ik ben psychologie gaan studeren omdat ik me zo vaak af vroeg waarom mensen doen wat ze doen. Dat vond en vind ik enorm boeiend en fascinerend. Ik kan uren op een terrasje zitten en gewoon naar mensen kijken.
En toch snap ik vaak nog steeds niks van mensen. Toch heb ik op reis eigenlijk geen mensen gemist. Toch mis ik nu 'het buitenland' en 'het reizen' en niet zozeer de mensen daar. Toch ben ik soms echt graag alleen.



En toch is dit één van mijn favoriete foto's van de reis. Als ik deze foto zie, komt meteen weer de hele omgeving en de sfeer en het gevoel van toen boven. Het was 's morgens heel vroeg en we waren tijdens onze jungletocht de tempel op geklommen om naar de zonsopgang te kijken. Nog een beetje moe na een koude en niet zo'n geweldige nacht, maar de kleuren in de lucht, de mist die er hing,  de kreten van de 'howler monkey's' en de gedachte aan het komende 'pancake-ontbijt' zorgden voor een heerlijk 'zen-gevoel'... En dat alles komt veel makkerlijker terug met deze foto dan met één van die prachtige zonsopgang zelf. De mensen...

Gisterenmiddag was ik plots 'weer terug in België'. Van de ene op de andere moment, echt gek eigenlijk. Ik had weer vrede met mijn job en alles wat daarbij komt kijken. Ik vond weer energie om 's avonds weg te trekken en ging weer laat slapen. Ik miste de stad (Antwerpen dus, al zou ik ook kunnen leven in Stockholm, New York of Barcelona) opnieuw en niet meer in de eerste plaats de jungle of de 'chickenbus'. Ik kon eindelijk mensen laten weten dat ik terug was en opnieuw berichtjes sturen en plannen maken. Alsof je ziel meer tijd nodig heeft om die oceaan over te steken...

woensdag 24 november 2010

Bad & bed...

Vandaag een kort bericht... Ik heb namelijk zeer dringend nood aan een bad en een goede en lange(re) nachtrust en dus laat ik opnieuw een beeld tot uw verbeelding spreken! Ik moest denken aan het beste bad dat ik ooit gehad heb... Midden in de jungle, na een vreselijk zware tocht door de modder, gewoon rivierwater opgewarmd op een houtvuurtje en dan met een kommetje over je lijf gieten. Heerlijk! Voor de eerste keer in vier dagen jezelf kunnen wassen...


Daar kan geen bad tegenop! Hoewel, misschien volgende foto maar dan enkel omdat het uitzicht er onovertroffen was, want het bad zelf kwam nog niet eens in de buurt...

dinsdag 23 november 2010

Buckle up!

Ik besloot vandaag dat ik best nog enkele dagen in een rouwproces mocht zitten, maar dat ik alvast zou starten met het aanpassingsproces. En dus trok ik tijdens mijn middagpauze naar de veritas en kocht ik alvast twee sjaals, een muts en handschoenen. Want ja, het is hier koud! En als ik dan toch moet aanpassen, dan kan ik dat maar beter in stijl doen! Voila...

Omdat ik ook nog in rouwproces mag zijn van mezelf, besloot ik dat ik nog wel enkele reisverhaaltjes mocht vertellen. Die vind ik namelijk nog steeds interessanter dan mijn dagdagelijkse bezigheden hier, zelfs al zijn het even goed kleine dingetjes. En dus zal ik jullie enkele dagen telkens een foto tonen en aan de hand van die foto vertel ik dan een verhaaltje. Zo kan ik zachtjes acclimatiseren en nog even wegdromen en jullie mogen gerust met me mee dromen...


Dit was ons stulpje in Tulum in Mexico. Enorm idyllisch, kijk maar naar de volgende foto: het uitzicht van op het terrasje...


We waren voordien naar de tempels in Coba getrokken en daar bleek dat er na ons bezoek pas drie uur later een bus kwam. Een taxi was te duur en dus besloten we een lift te zoeken. Dat leek niet zo simpel, vermits de meeste busjes 'toeristenbusjes' waren die een heel programma voor de boeg hadden en ons dus niet mochten/konden meenemen. En de auto's zaten meestal te vol om nog drie mensen plus rugzak mee te nemen. Een canadees koppel kon ons meenemen, maar ze wilden dat niet omdat ze maar twee gordels hadden... Wat een reden in een land als Mexico. Meestal zitten er niet eens gordels in de auto's en sowieso doet niemand ze om. Maar goed, pech gehad dus!
We begonnen alvast te voet en ik liep weer foto's te trekken van leguanen toen plots diezelfde canadezen naast ons stopten. Ze hadden op miraculeuze wijze blijkbaar toch een derde gordel gevonden! We kregen een lift tot aan de cabanas waar we wilden gaan slapen (zie foto) en ik denk dat ze bij het zien van ons hutje medelijden met ons kregen (onterecht, maar dat heb je met rijke canadezen die een all-in bandje om hun pols hebben), want ze wilden ons ook meteen trakteren op een lunch. Heel vriendelijke mensen, echt...


Het was grappig te zien hoe verschillend mensen kunnen zijn. Janet had duidelijk medelijden met ons, want ondanks het idyllische uitzicht, was het een heel primitief hutje. Langs de buitenkant hing er een reep plastic omdat de wind gewoon door de 'muren' waait en zo wordt water of regen toch tegen gehouden. Het toilet was buiten en toiletpapier was er niet. Een douche was eveneens in een hutje buiten en er kwam enkel een straaltje koud water uit. Primitief, maar heerlijk! Scott vond het stiekem prachtig. En wij ook...

maandag 22 november 2010

Een beeld zegt meer dan 1000 woorden, niet?

Ik geraak niet gewend... Gisteren dacht ik dat mijn jetlag heel goed meeviel. Ik vond het zelfs overroepen... Vanmorgen snapte ik de betekenis ten volle. En de rest van de dag was enkel ter verduidelijking voor moest ik het nog niet gesnapt hebben. Knikkebollend voor de computer op 't werk en nu ben ik weer klaarwakker. Wat een gedoe!

En ik zit in m'n hoofd nog steeds ver weg aan de andere kant van de oceaan. Ik dacht dus vandaag jullie via een beeld mee te nemen naar mijn dagdromen, maar ondertussen zit ik al een uur foto's te kijken... Nostalgie! Ik kan ook niet kiezen welke ik nu het mooist of het meest geschikt vind. Elke foto is slechts een fragment en toont nog niet een klein stuk van hoe het werkelijk was. Maar toch een poging, vermits ik dringend mijn bed in moet! Mijn biologische klok is ontregeld en dus moet mijn verstand het even overnemen en streng zijn...





Zeg nu zelf... Daar wil je toch liever zijn dan in dit koude oord? I think I made my point...

Slaapwel...

zondag 21 november 2010

Heimwee naar ver weg...

Heb er net een lange, maar al bij al redelijk rustige terugreis op zitten. Er waren stressmomenten absoluut, maar als die goed aflopen vergeet je die gelukkig snel. Ik kreeg bv. even een klein hartattackje (schattig als je 't zo zegt) toen mijn naam plots afgeroepen werd aan de gate in Guatemala City. Ik was toch niet te laat? Alles was toch in orde? Ik mocht toch wel mee (en even later: misschien mag ik hier blijven?)? Uiteindelijk kreeg ik gewoon een andere stoel toegewezen (net achter business en dus lekker veel beenruimte en een tv voor je neus) en dus een nieuw ticket... Het voordeel van alleen reizen én op tijd zijn!

In Miami, mijn eerste tussenstop was er iets meer stress. Ongeveer alle vliegtuigen lijken daar een tussenlanding te maken. Iedereen moet dus langs de douane passeren, inclusief ondervraging, vingerafdrukken en foto nemen. Maar tijdens het wachten hadden alle omstaanders andere papieren vast dan die in mijn handen... Shit! Wat doe je dan? Plaats in de rij kwijt raken, in je beste Spaans uitleg vragen of een gokje wagen. De vermoeidheid deed me voor het laatste kiezen en dat bleek ook de goede oplossing. Oef! Dan wachten om je bagage op te halen, om je bagage terug af te geven, om de douane opnieuw te passeren en om ondertussen nog eens drie keer je paspoort en vliegticket op verzoek te tonen en eindeloos belachelijke vragen te beantwoorden zoals: "When did you pack your bags?". Euh, vorige maand, deuh... Leve de United States of America en leve de effectiviteit!

Mijn volgende stop, New York, was heel wat effectiever hoewel dat voor mij niet in minder stress resulteerde. We hadden wat vertraging, waardoor ik minder dan een uur had om over te stappen. En dat kan wel eens weinig zijn als je pech hebt en je gate aan de andere kant van het vliegveld ligt. Er waren nog mensen die een aansluiting moesten halen en dus liep ik daar maar achter bij gebrek aan betere alternatieven. De vermoeidheid had mijn hersenen ondertussen te pakken... Toen er weer wat zuurstof kwam, bedacht ik me dat ik beter eerst even kon kijken naar welke gate ik moest lopen. Ik stopte dus en wat bleek? Ik was al veel te ver én mijn gate was slechts drie gates verder dan de gate waar ik uitgestapt was... Ondertussen zat ik al bijna aan de andere kant van de luchthaven. Teruglopen dus en volledig buiten adem aankomen terwijl alle andere mensen daar rustig zitten te wachten. Grmbl... Ach ja!

Maar ik ben dus terug en eigenlijk mis ik het al... Ik wil nog steeds het WC-papier in de vuilbak gooien, ben verbaast als er warm water uit de kraan komt (en niet als ik een spin tegenkom in de badkamer) en weet even niet wat er gebeurt als mijn gsm afgaat... Ik wil terug! Ik zou zelfs vrijwillig bonen eten en dat wil wat zeggen...

maandag 15 november 2010

Puerto Burritos en proteïnen in de taart...

We zijn eergisteren de familie van Charlotte gaan bezoeken in Puerto Barrios (Guatemala). Dat was absoluut een belevenis! Charlotte heeft hier een jaar gewoond bij een gastfamilie en die wilde ze nu terug opzoeken.

Misschien eerst even kort iets over mijn reisgenoten... Charlotte kende ik nog niet voor de reis, maar dat is snel veranderd, omdat Maarten nogal eens graag op zichzelf is... Ik ben dus alvast blij dat zij erbij is!
Zoals iedereen heeft ook Charlotte gekke trekjes en een voorbeeld daarvan is ´de was´. Wanneer we onze was ergens gaan afgeven om te laten wassen (logisch), schrijft Charlotte in haar boekje hoeveel sokken ze meegegeven heeft, hoeveel broeken enz. Achteraf kan ze dan controleren of alles terug is. Ik had niet door wat ze aan het doen was, toen ze plots zei: "Varia: drie!"... En varia daar hoort dan een handdoek onder of een laken enz. Hihi...
Maarten is Maarten. Hij loopt meestal tien meter voor ons, stuurt 100-den kaartjes (voornamelijk naar meisjes), kan niet stilzitten en verzint soms de grappigste woorden, al is dat niet zijn bedoeling... Puerto Barrios wordt in een handomdraai Puerto Burritos! En dus op de duur zeg je dat dan ook maar...


Puerto Burritos dus! Niet meteen een toeristische trekpleister, maar wel het leven zoals het is ten voeten uit. De familie bestaat uit Mami, papa Mario, Carla, Isabel en Valerie. Er lopen nog mensen in en uit, maar laten we het hier even bij houden. Charlotte is vroeger samen geweest met een jongen van ginder en die wilde ze dus graag opnieuw opzoeken. Daar had de familie echter een andere mening over... Niet alleen Charlotte werd dat meteen duidelijk gemaakt, maar ook Maarten en ik werden op de pijnbank gelegd. We waren toch geen slechte invloed voor haar? En waarom was Maarten zo stil? Ah... hij woont alleen, daarom! Zij hadden ook een nicht die alleen woonde en die had dat ook. Ik heb maar gezwegen over mijn situatie, anders had ik zo hun theorie onderuit gehaald.
Die bewuste jongen had ondertussen namelijk een andere vriendin en die was zwanger. En heel het dorp wist dat. Ze wisten ook meteen gringa Charlotte te vinden om haar te vertellen dat hij nu iemand anders had. Een kindje van vier bv. Geweldig!
´s Avonds wilde Charlotte nog even iets gaan drinken met haar vrienden van ginder. Omdat ik de gesprekken aan tafel al moeilijk kon volgen, ben ik thuis gebleven. Terwijl ik me wilde omkleden, kwam ´la mama´ de kamer binnengestormd en kreeg ik opnieuw een spaanse stortvloed van woorden, want ik was per slot van rekening psycholoog. Ik heb maar braaf geknikt, de helft snapte ik toch niet. En ´s morgens aan het ontbijt was het gespreksonderwerp nog steeds niet veranderd. Ik moest ook gaan zitten waar ´la mama´ wees en eten was verplicht. Steeds kwam er weer taart of cake of nog iets dat je dan moest proeven. Dat heb ik dus ook braaf gedaan. Maarten werd helemaal in de watten gelegd... Een man moet goed en veel eten!

Hygiëne is hier trouwens een breder begrip dan bij ons. In de badkamer kroop er een mega kakkerlak over de zeep, onder het bed zag ik nog net een muis wegschieten en op de taart die we verplicht moesten eten kropen ongeveer  10.000 mieren... Proteïnen noemen ze dat daar. Ach ja! Gelukkig kunnen we wel tegen een stootje!

woensdag 10 november 2010

Liften in de jungle

We zijn net terug van vijf dagen jungle en dat doet best raar. Terug bewoonde wereld, een echte wc, andere kleren, een douche en een bed... Alles wat anders zo gewoon is, lijkt plots een geschenk uit de hemel. De tocht was verschrikkelijk zwaar, maar een belevenis van formaat! We hebben echt alles gegeven en af en toe was het echt puur op karakter en in een soort trance verder stappen. Meer dan 120 km door de modder ploeteren, een rivier oversteken over een omgevallen boomstam en talloze mayabergen overwinnen... Het is wat!

Het avontuur begon eigenlijk al met de busrit richting ons vertrekpunt: het dorpje Carmelita aan de rand van de jungle. Al het materiaal werd ingeladen in een gammel busje, waar je meteen stoflongen van kreeg omdat de uitlaat via de achterbank binnen in het busje kwam. Maar goed, we waren met z'n zevenen plus onze gids en nog één iemand anders, dus plek genoeg dachten we, want er waren een stuk of 16 zitplaatsen. De banken stonden weliswaar schots en scheef en sommige zakten in als je ertegen leunde, maar goed... Avontuur!
Iets verder stopten we plots en stapte er een vrouw in. Speciaal... Achteraf bleek zij de eerste van ongeveer 60 mensen en dat is niet overdreven. Dozen, zakken, kippen en varkens gingen het dak op of onder iemands voeten en kinderen kwamen op je schoot terecht. De asfaltwegen stopten al snel en werden vervangen door een slijkweg die op en neer slingerde en vol putten zat. Soms ook echt met een hoogteverschil van een meter. We zijn dan ook verschillende keren vastgereden en één keer lagen er zelfs stukken motor ofzoiets in het midden van de weg en die moesten er duidelijk ergens terug in... Ongelofelijk! We hebben ons kostelijk geamuseerd, echt waar!

Over de jungle kan ik nog enorm veel vertellen, maar samengevat was het een ongelofelijke ervaring... Wandelen in het donker en dan de ogen van een puma zien 10 meter verder (tenminste onze gids had het beest gezien en wij geloven dus maar dat we alvast zijn ogen gezien hebben), apen boven je hoofd horen brullen en zien slingeren, eindeloze paadjes volgen in de hoop dat achter de volgende heuvel eindelijk het kamp ligt. Dikke pancakes krijgen als ontbijt, slapen op de grond met enkel een soort tafelkleed-deken en elkaar als warmtebron. Lek gestoken worden door de muggen en spinnen en ander ongedierte enz. Ahhhh de jungle!

En toen ik vanmorgen met Charlotte de keuze kreeg tussen nog een tempel beklimmen of verder wandelen terug richting Carmelita kozen wij voor het laatste. Al ploeterend door de modder en serieuze plassen, werden de weggetjes steeds talrijker en vreesden we dus een beetje dat we de weg kwijt zouden geraken. We hoopten dat zoals in Rome ook hier alle wegen richting Carmelita leidden, maar zeker waren we niet... Plots hoorden we lawaai alsof er een leger achter ons aan kwam, waarop we beiden instinctief achter een boom doken en wat bleek? Het waren onze paarden en muilezels met al het gerief. Doodmoe en verloren vroegen we dus stomweg om een lift en die kregen we! De beste lift ever... Ik vooraan, Charlotte sloot de rij en Rudy leidde de paarden te voet... Dat was echt geweldig en ik heb er zo van genoten. Niet dat we er minder vuil door werden of dat onze benen niet meer gehavend raakten, maar dat namen we er graag bij. Mijn schoenen en kousen, die heb ik achtergelaten in Carmelita. Wie weet krijgen ze een tweede leven en doet iemand er ooit nog eens zo een geweldige tocht mee door de jungle...

donderdag 4 november 2010

Haaien aaien...

Ik zit nog eens achter een (qwerty-)computer, maar er is zoveel te vertellen dat ik eigenlijk niet weet wat ik nu wil neerschrijven. Geen verslag, maar gewoon een leuke anekdote... Zal ik een stoer verhaal over een haai vertellen, eerder een mooi verhaal over een vakantieliefde, iets over "die hard" afbieden of over rijke Canadezen die gordels heel belangrijk vinden? Take your pick! Keuze genoeg!

Ik ga jullie iets vertellen over Belize. Een klein land en voor velen nog onbekend terrein. Stel je Jamaica voor... Reggae, rasta, negers (zonder daarmee politiek incorrect te willen zijn) en geen gevoel voor tijd en je kan je al meteen iets voorstellen van Belize. Na het krokodillenavontuur in Orange Walk (Belize was een Engelse kolonie en dus wordt er voornamelijk Engels gesproken, naast het enorm grappige taaltje 'creools') namen we de bus naar Belize City, de hoofdstad. Bij het vertrek werd er meteen door de bus geroepen, want iemand had nog eten besteld en dat was nog niet 'afgeleverd'. De bus stopte dus opnieuw en door het raam werd eten doorgegeven. Hilarisch... Ook onderweg wordt er af en toe gestopt omdat de chauffeur een krant wil kopen, moet plassen of gewoon even een praatje wil maken. Tijdens de busrit schalde Bob Marley door de oude luidsprekers. De ramen stonden open en dat gaf een beetje het parachute gevoel. Mijn gezicht tintelde een uur nadien nog na van de felle wind.

De hoofdstad is een ramp... Ik kocht een verse appelsiensap en na een slok ben ik richting rivier gelopen om die weer uit te spuwen. Appelsiensap was slecht. Ik mocht iets anders in de plaats kiezen. Een blikje dus maar, daar kon weinig mis mee zijn. Tot ik de datum checkte... 2009! En snickers... ook geen goed idee! Maar ik geef toe dat ik dat had kunnen weten...

Het beste verhaal was onze snorkeltrip. We moesten om 10:30 ter plaatse zijn, want dan zouden we vertrekken. Om 11 uur zaten we nog steeds te wachten. Eindelijk vertrokken en nog geen vijf minuten later blijkt dat we de muziek en scampi's vergeten zijn. Er werd dus even gebeld en een motorbootje kwam het nodige brengen. 20 minuten later doet de motor het plots niet meer... Even wachten dus want ze zouden een nieuwe motor komen brengen (inderdaad, alles wordt op bestelling gebracht!). Ondertussen waren er al twee zeeziek...

Tijdens de terugrit werden de zeilen gehezen. Aanleggen met zeilen is niet zo makkelijk (en de wind was ook gaan liggen) dus wilden ze de motor opnieuw starten op 200m van de kade... maar die deed het niet meer. Wachten dus tot de golven ons ter plekke zouden drijven. Geweldig! Belizian style en belizian time... De snorkeltocht zelf was ook onvergetelijk. Ik heb ongelofelijk veel vissen gezien, zeeschildpadden, riffen enz. En vooral... ik heb tussen de haaien gezwommen. Erin springen vroeg even wat moed, maar het was geweldig. De adrenaline deed me zelfs een haai aaien... Lief beestje hoor!

zaterdag 23 oktober 2010

Goodbye, farewell, auf wiedersehen, adieu!

Terug onder de levenden en dus ook terug aan het werk... Een halve dag eigenlijk maar, want in de namiddag hadden we personeelsfeest. Vooraf moesten we ons inschrijven voor een workshop naar keuze. Ik dacht: 'Ik doe eens iets anders dan anders...' en in plaats van een target spel ging ik voor de workshop 'juwelen maken' (target werd stiekem wel mijn tweede keus). Na de inschrijving bleek... dat ik m'n tweede keuze gekregen had! Tja, ik had een poging gedaan...

Vanmorgen deed ik dus mijn sportieve outfit aan, want uit ondervinding weet ik dat je nogal eens sportief uit de hoek mag komen met zo'n spel. Toen ik 's morgens mijn mails doornam, bleek echter dat ik toch m'n eerste keuze gekregen had en juwelen ging maken! Verdekke... Ingesteld op target, maar goed, ik had het zelf opgegeven en dus ben ik juwelen gaan maken. Ook leuk en je mocht de juwelen bijhouden.

Ik voelde me in een workshop voor demente bejaarden. Heel de tijd een pareltje en een knoopje leggen en een pareltje en een knoopje en... We moesten echt de lelijkste ketting ever maken! Ik heb mijn kunstwerk dan ook met veel plezier aan een collega geschonken. En terwijl ik afschuwelijke glitterpareltjes aan een draad probeerde rijgen, bedacht ik me dat ik nog zoveel moest doen... Wat deed ik daar??

Ondertussen is het één uur 's nachts en binnen drie uur komen ze me oppikken om te vertrekken. Ik had dus inderdaad nog heel veel te doen. M'n koffer is min of meer gepakt, maar toch heb ik nog een 'to do-lijstje'. En eigenlijk wil ik alleen maar gaan slapen... Geeuw!

Maar goed, alles komt altijd goed! Ik zal de komende weken niets schrijven, tenzij ik ergens een computer tegen het lijf loop. Mijn excuses aan zij die me vroeger om te blijven schrijven. Dat is heel fijn om te horen, maar jullie zullen me toch even moeten missen... Voor de geïnteresseerden geef ik alvast mijn reisschema mee:

MEXICO
Cancun (23 oktober)
Valladolid
Tulum
Bacalar
Chetumal

BELIZE
Corozal
Orange Walk
Lamanai
San Pedro
Belize City
San Ignacio

GUATEMALA
Santa Elena/Flores
Tikal
Carmelita
El Mirador
Rio Dulce
Livingston
Puerto Barrios
Guatemala Ciudad (20 november)

donderdag 21 oktober 2010

Een eindeloos verhaal...

Het is bijna zover... Nog anderhalve nacht en ik ben foetsjie! Een nadeel van op vakantie gaan vind ik inpakken. Daar ben ik echt niet zo sterk in. Ik probeer even te schetsen hoe dat dan gaat...

Ik wandel de trap op richting kleerkast, vol goede moed. Na een half uur 'kast-staren'... ga ik opnieuw de trap af. Eerst nog iets anders doen... Of even nadenken wat ik precies mee moet nemen. Ja! Ik zet me aan de computer en ga op zoek naar een online paklijst. Good thinking! Maar veel verder brengt dat me niet, ik krijg enkel meer impulsen... Ik blijf dan nog wat prutsen, tot ik lastig word van mezelf. Opnieuw de trap op en als eerste ga ik op zoek naar mijn shorts. Terwijl ik die aan het passen ben, hoor ik dat ik een berichtje krijg. Even gaan kijken... Weer aan de computer gaan zitten en die online paklijst eens echt doornemen, want zo vlot het niet. Door die lijst echt te lezen krijg ik meteen stress, want ik bedenk me dat ik best toch nog even langs AS Adventure ga. Maar ik zit nog steeds in m'n pyama... Dat mag namelijk als je ziek bent. Weer de trap op! Je omkleden is dan ook niet simpel want je moet kleren aandoen die je zeker niet gaat meenemen en ik heb eigenlijk nog maar weinig echt uitgesloten. Bij het zoeken naar een outfit die niet meegaat, kom ik m'n bikini's tegen. Hmmm... Welke neem ik daarvan mee? Even passen...
Uiteindelijk kleren aangedaan en natuurlijk bedenk je je plots dat net dat bloesje in de wasmand eigenlijk wel mee moet. Een was insteken voor één trui? Dat is erover... Hmm... Nog was gaan sprokkelen dus! Dan valt m'n oog op m'n reisdocumenten. Juist, die moet ik nog scannen! Weer aan de computer... Oh en ik moest ook nog enkele mailtjes sturen. En m'n muggennet opnieuw impregneren. Misschien moet ik dat maar eerst doen? Hoewel, pakken ook want stel dat ik echt nog iets nodig heb, dan moet ik nog in een winkel zien te raken...

Zucht! Eindeloos verhaal dus... Ondertussen zijn we enkele uren verder, maar sta ik wat het inpakken betreft nog geen meter verder... Vreselijk! Ik zal blij zijn als ik op dat vliegtuig zit... Iets vergeten, doe ik toch!

woensdag 20 oktober 2010

Slapen op de badkamervloer...

U vraagt zich misschien af hoe het komt dat ik twee dagen op rij niet op post was? Misschien ook niet... Stel dat u het zich afvraagt, dan zoekt u ongetwijfeld naar redenen. Zou dit een voorbereiding zijn voor binnenkort? Als ik op reis vertrek, zal ik namelijk een lange tijd niets kunnen schrijven. Zou ze er genoeg van hebben? Of misschien is ze het gewoon vergeten?

Wel, stel dat u het zich afvroeg... De reden was eigenlijk simpeler. Ik ben zeer plots een beetje van de wereld geweest. Maandag had ik een dagje verlof (dankzij de NMBS) en dat beviel me prima. Ik heb allerlei taakjes afgewerkt, een beetje huisvrouw gespeeld en misschien heeft dat laatste me wel de das omgedaan. Tijdens het avondeten voelde ik me plots niet zo geweldig. Vervolgens heb ik een vreselijke nacht gehad die voornamelijk bestond uit proberen slapen afwisselend met proberen op tijd in de badkamer te geraken. En op de duur heb ik beiden een beetje gecombineerd... Slapen op de badkamervloer...

En dan is alles eruit en kan je slapen... en de rest van de dag heb ik dus geslapen. Aan één stuk door in m'n bed gelegen en zelfs lezen heb ik amper gedaan. Vandaag ben ik terug min of meer bij de levenden. En ik durf misschien wel proberen of ik een toastje binnen kan houden. Soms kunnen je doelen toch zalig simpel zijn?

Het kan ook zijn dat u zich niet afvroeg waarom ik mijn dagelijkse taak niet ter harte genomen had. Ach ja... U bent alvast komen kijken of ik terug was... Bedankt daarvoor...

zondag 17 oktober 2010

Suikerfeest!

Op mijn nuchtere maag ben ik de kelder ingedoken. Plots had ik er genoeg van en moest dat water eruit. Darm aangesloten op de pomp, rubberen laarzen aan, petzl op m'n hoofd en ready voor de kelder. Twee uur later kon ik de kelder eindelijk als 'droog' omschrijven, maar jammer genoeg mijn kast als 'nat'. Ik heb op het einde namelijk al het water via de gootsteen afgevoerd, maar de sifon kon het water niet slikken. Het was simpelweg teveel. En dus stond heel de kast plots onder water inclusief alles wat erin stond. Olé!

In ieder geval kon ik nog wat later weer iets van mijn to do-lijstje schrappen! Het volgende 'to do-puntje' was heel wat aangenamer... Cupcakes, pannenkoeken, brownies en cake gaan eten op het feestje van mijn petekind. Hij werd één jaar. Het is te zeggen, eigenlijk nog niet. Maar ik ben bijna op reis en anders zou ik zijn verjaardag missen, dus kwam er een vervroegd verjaardagsfeestje onder het motto 'elke reden is een goeie reden om te feesten'! Ik denk dat het feestje nog meer door de volwassen gesmaakt werd en dat is dan letterlijk én figuurlijk. Ik heb genoeg suikers in mijn lijf om een maand in Mexico te kunnen overleven! Hoewel... Misschien moet ik maar eens een feestje geven omdat mijn kelder droog is?

zaterdag 16 oktober 2010

Wolken kijken...

Ken je dat? Gewoon eens even helemaal niks doen? En dan bedoel ik écht niks doen hé. Slapen of een boek lezen ofzo is 'iets' doen. Gewoon in de zetel of op bed liggen en verder niks. Ik vind het moeilijk om niks te doen. Zo moeilijk dat als ik erover nadenk het al heel lang geleden is dat ik nog eens echt niks gedaan heb.

Ik heb van die dikke gevoerde wollen sokken gekocht waar je op kan wandelen. Je kan op elke sok wandelen natuurlijk, maar deze verslijten minder snel doordat er plastieken bolletjes op de onderkant zitten. Of dat is toch de bedoeling... Ze zijn zwart, er hangen kleine pomponnen aan en binnenin zit er een hele zachte voering. Ze zijn alvast lekker warm en ik vind het super om in rond te lopen. Vanmorgen liep ik dus de hele tijd in mijn ondergoed met m'n nieuwe kousen rond. Geen zin om me aan te kleden...

En zo ben ik nog even in bed gekropen en heb ik naar de wolken liggen kijken. Af en toe kwam de zon een beetje piepen. Wolken gaan snel soms en je ziet er allerlei figuren in. Zalig... Gewoon even niks kunnen doen. Even... Want al snel kwam mijn alter ego me vertellen dat ik in actie moest schieten, want er lagen weer massa's to do-lijstjes te wachten. Ik kan zo vermoeiend zijn!

vrijdag 15 oktober 2010

CSI Merksem

Een hele week wacht ik al op regen om te kunnen zaaien en wanneer regent het? Als ik mijn regenjas vergeet, doodmoe ben en even niets wil doen (en dus zeker niet zaaien) én om me helemaal te pesten regent het de hele dag niet, zelfs niet tijdens de treinrit, maar net voor het station van Antwerpen begint het. Ik start dan een conversatie met de één of andere 'grote macht' en vraag hem/haar de regen nog even uit te stellen. Daar begint het mee, maar vervolgens komt er een heel gesprek. Tenminste, voor mij is het een gesprek, voor buitenstaanders waarschijnlijk slechts een monoloog...

Tegen dat ik de brug naar Merksem op fiets ben ik helemaal ingeleefd in mijn nieuwe karakter. En dat was deze keer een soort held die allerlei misdaden oplost (net zoals in het boek dat ik aan het lezen ben). Onder de brug ter hoogte van Antwerpen Schijnpoort (die over de brug richting Merksem loopt) staan vaak enkele auto's naast elkaar geparkeerd, twee per twee. Ongetwijfeld maffia met enkele lijken in de koffer. Ik doe alsof ik hen niet zie en dan kan ik me stiekem omdraaien en gaan kijken. Ik moet me dan inhouden om niet echt naar beneden te rijden en een kijkje te gaan nemen (gelukkig regende het...). Maar toen ik me omdraaide om stiekem te kijken, stapte er plots iemand uit en die keek recht mijn kant uit. Mijn hart sloeg een slag over en ik keek meteen weer de andere kant op. Zo snel dat ik bijna tegen een lantaarnpaal reed. Zag ik nu geen pistool? Slik! Ik ben zelden zo snel de brug afgefietst en dat had deze keer weinig met de regen te maken. Ok ok, het pistool was ongetwijfeld een gsm en die man schuilde waarschijnlijk voor de regen... maar ik ben toch maar mooi aan de dood ontsnapt! Nu maar hopen dat ze me niet weten wonen...

donderdag 14 oktober 2010

Dag meneer de burgemeester...

Deze avond heb ik aan tafel gezeten met meneer de burgemeester en een aantal schepenen die ik een nieuw project rond alcoholpreventie mocht voorstellen. Dat is toch een apart wereldje... De grote meerderheid zijn natuurlijk mannen, twee keer zo breed als ik en natuurlijk in kostuum. Iedereen spreekt iedereen aan met de titel en/of achternaam en ook de paar vrouwen die er rond de tafel zaten, leken op te gaan in het neutraal gekleurde palet van kleren. Met mijn rood leren jasje viel ik bijgevolg enorm uit de toon. Niet dat ik me dat aantrek, integendeel.
Ik kreeg meteen een hand van meneer de burgemeester (die ook als dusdanig aangesproken werd) en ik heb nog net niet 'auw' geroepen. Vorige week heb ik in de tuin staan schuppen met enkele bleinen tot gevolg en daar was net een korstje opgekomen. Nu dus niet meer...

In dat wereldje waar titels en plaatsen zo belangrijk zijn, begon ik dan ook mijn uiteenzetting met mijn naam en titel. Ik vroeg me af of ik naast 'meneer de burgemeester' en 'meneer de commissaris' nu ook 'mevrouw de psychologe' zou worden. Ik plaats daarvan kreeg ik de vraag van 'meneer de burgemeester' of ik familie was van 'mevrouw Leemans'? Hilariteit alom... Zucht!

En op het einde van de vergadering kreeg ik opnieuw een hand. Twee keer zelfs! Indruk zal ik dus niet gemaakt hebben, want hij was gewoon vergeten dat hij mijn hand reeds geschud had. Of misschien had ik net zoveel indruk gemaakt dat hij mijn hand graag nog eens wilde schudden... Waarschijnlijk dat laatste!
Ik was in ieder geval blij toen ik even later op de trein stond te wachten met een bicky burger in mijn hand en een boek onder mijn arm. Dat stijve 'titelgedoe' is niets voor mij...

woensdag 13 oktober 2010

Vandaag is roooood...

Tijdens de pauze op het werk vandaag ging het over kleuranalyse en de verschillende types. Twee collega's volgen zo'n cursus en waren bijgevolg ervaringen aan het uitwisselen. Toevallig ga ik nu vrijdag met enkele vriendinnen naar zo'n avond waarop je dan te weten komt welk type je zelf bent. En om je meteen verder te helpen, kan je dan kleren passen én kopen zodat je kleerkast helemaal bij je type past. Goed gezien natuurlijk...
Ik bedacht me meteen dat ik een probleem ga hebben na vrijdag. Niet in de eerste plaats financieel (want ik mag van mezelf geen kleren meer kopen) maar eerder op een ander vlak... Ik heb namelijk een kleerkast met alle mogelijke kleuren en dat gaat nooit in één type passen! En wat dan?
Na even polsen bij de collega's leerde ik alvast dat grijs een moeilijke kleur is, waar weinig mensen mee staan. Ik keek een beetje beteuterd naar mijn grijze trui én sjaal met grijze tinten in... Ja lap! Felle kleuren zijn eerder voor een wintertype en pastels voor een zomertype. Please, laat me geen zomertype zijn!!!!

Voor mij zijn sommige dagen uitgesproken 'kleurdagen' en dan draag ik dus graag felle kleuren zoals knalrood, fel blauw of groen en allerlei combinaties. Andere dagen zijn dan weer eerder 'speciale accentdagen' en dan kies ik dus ook speciale jurkjes en opvallende accesoires. En er zijn ook dagen waarop ik liever niet al te veel op val en dan hou ik het op grijs of zwart of redelijk neutrale kleuren. Zoals vandaag dus... Niet dat ik er altijd zo lang over nadenk, dat gaat ook niet als je 's morgens maar vijf minuten hebt. 't Is eerder een onbewust proces... Mijn eigen kleurentheorie redt het waarschijnlijk niet binnen de kleuranalyse. Hoewel, mijn eigen psychologie heeft het tot hiertoe ook altijd gehaald, dus waarom zou die van mijn kleerkast dat dan niet doen?

dinsdag 12 oktober 2010

Later als ik groot ben...

De laatste dagen wordt het drukker en drukker op de trein (ofwel wordt de trein kleiner en kleiner, dat kan ook). Je moet dus echt op tijd zijn als je nog wil zitten en dat was vorige maand niet het geval.

Op de terugrit kon ik nog net een plaatsje bemachtigen. Naast mij zat een meisje verdiept in een boek met een koptelefoon op haar hoofd. Schuin over mij een gelijkaardig exemplaar en recht tegenover mij een moeder met een kindje van pakweg 4. Schattig, verlegen mannetje dat duidelijk nog moest wennen aan het gegeven 'trein'. Ik lachte eens naar hem, maar dat scheen enkel tot meer stress te leiden, dus ik besloot mijn boek erbij te nemen naar het goede voorbeeld van mijn buren.

Al grabbelend in m'n tas vond ik naast het bewuste boek ook een fruitella snoepje dat ik meteen in m'n mond stak. Maar uit m'n ooghoek zag ik het jongetje met grote ogen naar mij kijken. Verdekke! Waarom had ik hem dat snoepje nu niet gegeven? Ik voelde me een beetje schuldig. Zijn moeder keek (waarschijnlijk toevallig) ook mijn kant uit en keurde mijn impulsieve 'hongerreactie' duidelijk af. Tenminste dat maakte ik ervan...

Ik verstopte me dus maar achter mijn boek en zag haar uit mijn ooghoek ook de krant pakken en haar zoon kreeg een prentenboek (van de bib!). Die keek op zijn beurt een beetje beteuterd van dat boek naar de mensen rondom hem die allemaal met hun neus in zo'n boek zaten, waarop mama besloot samen met hem het prentenboek te lezen. Toen dat uit was, pakte ze haar krant terug en mocht zoonlief verder in zijn boek 'lezen'. En dat was echt schattig. Hij bleef heel lang op dezelfde bladzijde kijken (want dat deden wij ook) en hield zijn boek heel dicht bij zijn hoofd zodat zijn hoofd van links naar rechts ging. Net zoals wij...

Toen hij afstapte in Berchem lachte ik opnieuw naar hem en ik kreeg een brede glimlach terug. Tja, als je samen boeken leest, wordt je natuurlijk meteen vrienden en hoef je absoluut niet meer verlegen te zijn! Geweldig toch, kinderen? Ooit wil ik ook kinderen. Ooit... Later als ik groot ben...

maandag 11 oktober 2010

Mijn verloren liefde...

Ik ontdekte vandaag een oude, verloren liefde... En de vonk sprong meteen weer over. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en toch leek het gisteren.

Al enkele weken probeer ik in de bibliotheek van Merksem te geraken, maar dat wil niet zo lukken. En dus zocht ik vanmorgen op waar de bibliotheek in Leuven ook al weer lag en wat bleek? Die ligt gewoon achter de hoek! Ideaal... Vanmiddag, tijdens de lunchpauze ben ik er dus even binnen gewipt en heb ik mezelf getrakteerd op een bibpasje. Ik vond het geweldig... Weer een wereld aan boeken die je allemaal mee mag nemen. Al langer dan een maand zit ik zonder en dus moest ik me echt inhouden toen de bibliothecaris me trots vertelde dat ik 20 boeken mocht uitlenen! Hij legde me ook uit hoe het systeem werkte en in no time stond ik buiten met twee boeken onder m'n arm. Gewapend voor de treinreis met mogelijke vertraging, want dat kon vandaag blijkbaar wel eens het geval zijn.

Boeken zijn steeds 'mijn liefde' gebleven, maar de bib ben ik een tijdje uit het oog verloren. Gelukkig hebben we elkaar nu weer gevonden...

zondag 10 oktober 2010

Leve calorieën!

Al mijn energie heb ik opgebruikt de afgelopen twee dagen. Met m'n mond open heb ik naar alle pracht en praal lopen staren. Lichtgevende kastelen van elfjes in het water, slapen in een bed van Klaas Vaak mét slaapmuts (die weliswaar iets te klein was...), suikerspinnen eten, draken zien vuurspuwen en gebiologeerd luisteren naar een boom die verhaaltjes vertelt. Zucht... Ik wil nu al terug!

Op weg naar ginder, in de auto bedacht ik me iets... Wat is het leuk om af en toe weer kind te mogen zijn. Gooien met lege chocomelkjes (en soms ook volle), lachen omdat iemand 'piemel' op de autoruit schrijft, cupcakes maken in je pyama, plaksnorren opplakken en vervolgens gekke foto's trekken en de slappe lach krijgen. Gillen in de railway, lachen met de foto's achteraf (railway-face!), mottig zijn na een veel te grote suikerspin of na een ritje in de halve maan en zo kan ik nog wel even doorgaan.

In de nieuwe attractie, 'Joris en de draak' moet je het tegen elkaar opnemen. Wij zaten in het blauwe karretje en streden tegen rood. Vooraf hadden we de winnaars al toegejuicht en de verliezers wisten ook wat we van hen vonden ("Losers!!!")... Maar wat gebeurde er? We verloren zelf! Waarop de Efteling-man het niet kon laten ons op dezelfde manier te behandelen (terecht): 'Losers!'. Gelukkig met een grote smile, want hij vond het leuk te zien dat we zo opgingen in het hele gegeven. En dus vroegen we hem hoe dat kwam. Was het verliezen of winnen at random of konden zij dat zelf kiezen of hoe ging dat? En wat blijkt?
Het gaat om gewicht! Wij wogen simpelweg minder dan het andere karretje. En wij maar alles geven en enthousiast staan roepen en gillen. En maar gezond eten... Moraal van het verhaal? Leve calorieën, leve Joris en de draak, leve de Efteling... en leve Klaas Vaak!

vrijdag 8 oktober 2010

Dansen met rubberen laarzen!

Het was goed getimed van mij. Een hele week de kantjes eraf gelopen en uren gespaard om vanmiddag een halve dag 'verlof' te kunnen pakken... om in de tuin te werken! Ja, ik zei het al, ik hou wel van afwisseling.

Maar goed... De zon scheen, het was lekker warm, ik ben de nieuwe CD van Bart Peeters gaan halen en ik heb de CD-speler buiten gezet. Lekker luid. Geen idee of de buren Bart Peeters überhaupt kennen. Nu in ieder geval wel!
En dan harken en rijven en bemesten en met een zware ijzeren rol (zal wel een naam hebben, maar deze stadsmus kent die niet...) over de grond heen stampen. Op de maat van de muziek en dat ziet er af en toe best gek uit wed ik. Enkele bleinen en uren later, ben ik absoluut tevreden. Zowel van m'n nieuwe CD als van de tuin. Als een oud vrouwtje heb ik dan gewoon wat naar de tuin zitten staren. Toch maar mooi zelf gedaan! Zo komen we er wel...

Mijn koffers staan nu gepakt en ik zit, nog steeds zoals dat oude vrouwtje, ongeduldig te wachten tot ze me hier komen oppikken. En stiekem dans ik nog wat door de living...

donderdag 7 oktober 2010

Gewoon... zomaar...

Ik zit met 'n brede glimlach voor m'n scherm. Waarom? Geen idee... Omdat het onverwacht een fijne avond was. Omdat het morgen vrijdag is en ik dus bijna op weekend vertrek naar de Efteling, een wereld vol sprookjes en dus echt iets voor mij... Omdat ik vandaag eindelijk de eerste keer vorming gegeven heb op het werk en het dus naar mijn gevoel eindelijk gestart is... Omdat er mooie bloemen voor mijn neus staan... Omdat ik moe ben en dus seffes, na een warm bad m'n bed in kan kruipen en kan dromen wat over wat ik maar wil... Gewoon zomaar... En das meer dan reden genoeg...

Slaapwel...

woensdag 6 oktober 2010

Vijf stappen-plan

Ik heb een enorme hekel aan oogdruppels. Vreselijk vind ik dat. Maar ik heb al even wat last van 'pijne, vaak rode ogen' en dus ben ik oogdruppeltjes gaan halen. Dat is al iets... Maar eerlijk, veel verder dan dat geraak ik echter niet. Alleen al het zien van dat flesje of het vastpakken ervan maakt me zenuwachtig. Ik weet dat het belachelijk is, maar ik kan er niet aan doen. Ik moet echt een gevecht met mezelf aangaan en ik krijg er letterlijk buikpijn van.

Vandaag heb ik toch nog eens lenzen ingedaan. Stap één. Ik had de oogdruppels bij. Stap twee. Ik heb ze uit m'n zak gepakt en op mijn bureau voor me gezet. Stap drie. De spanning en de knoop in m'n maag kwamen zo goed als meteen. Gewoon al het beeld in mijn hoofd van die druppels in m'n ogen... Pffffff.... Potje gepakt en de dop eraf gedraaid. Stap vier. Boven m'n oog gehouden, klaar om een druppeltje te laten vallen. Stap vijf.
...En verder ben ik niet geraakt. Ik vond vijf stappen op één dag een prima prestatie. Je moet weten dat ik dat verdomde potje al zeker twee maanden mee zeul en nog nooit zelfs maar open gedaan heb.

En dus zet ik de laatste tijd mijn bril weer vaker op. Gelukkig heb ik een hele leuke bril...

dinsdag 5 oktober 2010

De wereld van de creatieve logica...

Kinderen hebben toch geweldige, creatieve logica? Vandaag was ik op bezoek bij een vriendin. Eén van de kinderen had net een tand verloren en, zoals dat hoort, had ze haar tand onder haar kussen gelegd. De tandenfee had 's nachts de tand verruild voor een stuk van 2€. Maar het gekke is dat je normaal slechts 1€ krijgt voor een tand (dat is blijkbaar het huidige tarief). Hoe het dan kwam dat ze 2€ gekregen had? Wel, aan de overkant van de straat is er een kerkje en aan de andere kant is er de Sint-Romboutstoren. Dus daarom is het 2€ hé. Logisch toch?
En als je iets wilde zeggen tegen de kat of als die iets deed dat niet mocht, dan moest je wel de taal van de kat spreken hé. 'Miauw' zeggen dus... Hoe kan die je nu anders verstaan? Waar zijn wij die heerlijke logica toch kwijt geraakt?

Hoewel, er zijn nog steeds volwassenen die er ook geweldige logica op nahouden. Aan het station stonden twee mannen te discussiëren over wie de rechtmatige eigenaar was van een fiets die één van de twee vast had. De derde probeerde iets of wat te bemiddelen. Het argument van de ene ging als volgt: "Ik heb die fiets dit weekend 'geschoept', vraag maar aan hem!" Lijkt me logisch van wie de fiets dan is, niet?
Zolang logica en creativiteit hand in hand gaan, ben ik fan!

maandag 4 oktober 2010

Alive and kissing...

Ik werd vanmorgen nog maar eens geconfronteerd met de gevolgen van mijn levendige fantasie. Ik heb vannacht gedroomd over niemand minder dan 'mijn prince charming'. Of tenminste, ik heb hem zo gedoopt onder het motto 'in mijn wereld kan alles'. Het was een geweldig levensechte droom. De samenhang van het volledige verhaal (als dat er al was) ben ik ondertussen kwijt, maar enkele details en het gevoel zijn nog zeer overtuigend aanwezig.

Ik ging naar één of ander festival of evenement ofzo samen met 'prince charming'. De zon scheen, het was lekker warm en niet druk. Er hing een heel gemoedelijke sfeer en blijkbaar kenden we elkaar toch al een beetje. Niet goed, maar een beetje. We wandelden met z'n tweeën rond, al pratend en lachend en plots legde hij z'n arm over mijn schouder en gaf me een kus op mijn wang. En dat... enkel dat, deed me vanmorgend zweven. Er was zelfs een beetje een verliefd gevoel en dat enkel door een droom. Zalig toch?

Het was ook best een opluchting, want ik heb even gevreesd dat mijn 'prince charming' gewoon niet bestond, maar bij deze... He's alive and kissing!

zondag 3 oktober 2010

Perfectionist met 'runners-high'

Ik kon niet stoppen vandaag. Ik had een soort 'runners-high', maar dan tijdens het werken.
Gisteren heb ik de hele dag zakken met zand en steen versleurd richting containerpark en een berg onkruid weggeschupt in de tuin. Vandaag heb ik de dakgoot opnieuw helemaal waterdicht gemaakt, de schoorsteen afgesloten en hier en daar een mogelijke toekomstige lek gedicht met de hulp van papa. Toen ik trouwens boven op het dak zat in het zonnetje, was ik eigenlijk echt content... Mijn huisje, mijn eigen plekje. Binnenkort mét droge muren. Daarbij zag ik plots ook de kathedraal van boven op de nok van m'n dak. Ik ben meteen m'n fototoestel gaan halen.

Nadien opnieuw op m'n eentje in de tuin gewerkt. En met dat laatste kon ik niet stoppen... Ik wilde zo graag vandaag de hele tuin af hebben. En 'af' wil dan zeggen: vrij van stenen, onkruid, rommel, enz.; omgeschupt, plat gerold, bemest en gezaaid. Ik ben maar tot de eerste stap gekomen, want er zat een heel containerpark in mijn tuin begraven. En niet eens mooi gesorteerd!

Ongelofelijk wat ik er allemaal uitgehaald heb: drie dozen glas, plastieken flessen, een blikje fanta, een jutte zak, stenen, gebarsten tajines en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ging dus ook door, want telkens vond ik nieuwe rommel. Uiteindelijk ben ik zelfs gaan zitten met vier zakken en dozen naast mij: glas, plastiek, steen en ondefinieerbare rommel. En maar sorteren. Toen ik voor de derde keer een nieuwe doos voor glas moest gaan halen, heb ik mezelf verplicht te stoppen. Ik wist niet dat ik dit perfectionistische kantje in me had. Ik ben een doorzetter, dat wel, maar een perfectionist? Of sommige vlakken blijkbaar dus wel... Kijk, je leert elke dag bij!

zaterdag 2 oktober 2010

Hamsteren aan 50%!

Na weer een dag hard labeur wilde ik snel nog even wat eten halen in de Colruyt, maar dat was buiten de rest van Merksem en de Colruyt zelf gerekend! Toen ik de winkel binnen wandelde, merkte ik meteen dat er iets mis was. Hele rekken zo goed als leeg en toch veel meer volk dan anders. Vreemd... Ik wist dat ze dicht gingen wegens verbouwingen, maar had niet verwacht dat ze zo snel zouden sluiten én dat ze dan ook niets meer zouden hebben én dat heel Merksem het dan nodig vond massa's eten in te slaan. Als ze de werken wilden overbruggen hadden ze inderdaad heel wat nodig, want de winkel zal zes maand dicht zijn....

Mensen liepen rond met nog vollere karretjes dan anders. Het leek een beetje op hamsteren en voedsel inslagen voor een komende oorlog of een zware winter ofzo. Ongelofelijk! Vooral de koelcel was hallucinant. Er wandelden mensen met een doos in hun handen waar minstens 20 rode paprika's inzaten. Het was ook precies om ter snelste meenemen wat er nog ligt... Speciaal...

Ik griste dus ook snel de nodige inkopen bij elkaar en haastte me naar de kassa, waar het eveneens een ware veldslag bleek te zijn. Ik heb nog nooit zo'n lange rijen gezien daar. Kinderen liepen dan nog eens te roepen en wenen omdat ze een dvd wilden en toen snapte ik het... De koelcel en de dvd's waren 50% korting... En dus stond heel Merksem op een zaterdag in de koelcel te dringen en massa's groenten en fruit te kopen. En de kinderen hadden het duidelijk eerder door dan ik...

vrijdag 1 oktober 2010

Timemanagement of ziek?

Het gaat niet goed met mij. Ik heb namelijk ontdekt dat ik een zware vorm van verslaving heb... Hoe ik dat ontdekt heb? Wel, dat zal ik u vertellen...
Ik had vandaag om zes uur een afspraak bij de kinesist. Nog steeds die schouder en ik wou dat ik kon zeggen dat het na de kinesist beter is, maar niks is minder waar. De kinesiste is er in geslaagd de pijnlijke plekjes te vinden en die heeft ze extra toegetakeld. Die 'lange termijn dingen', daar ben ik zelden een fan van. Maar goed, daar ging het niet over...

Om twintig na vijf kwam mijn trein toe in het station. Ik kon te voet naar de kinesist, maar ook met de tram.  Op internet had ik een leuk kleedje (=jurkje, geen tapijt ofzo) gezien in een nog leukere winkel. Twee vliegen in een klap dacht ik en ik pakte de tram naar de Groenplaats, waar ik om 17:34 was. Eigenlijk had ik toen al moeten beseffen dat ik beter op mijn gemak richting kinesist kon wandelen (achter het stadhuis ergens), maar dat deed ik dus niet. In de plaats daarvan heb ik tien minuten gewandeld naar de winkel in kwestie, om daar dat leuke kleedje te zien hangen, niet te mogen kopen... en weer terug te wandelen. En heel de weg terug heb ik mij afgevraagd waarom ik in godsnaam nog absoluut dat kleedje wilde zien. Om nu weer tien redenen te bedenken waarom ik het wel mag kopen?

Ik heb alvast een goede reden gevonden om nieuwe schoenen te kopen. Pijne voeten én voor mijn rug en schouder is het eigenlijk veel beter om eens schoenen zonder een hak te kopen! Ik ben verslaafd dus... I'm Sofie and I'm a shopaholic...