vrijdag 23 december 2011

Lieve oma...

Na een hele tijd radiostilte ben ik er weer... Het loopt de laatste tijd allemaal niet zo vlotjes, vandaar mijn stilzwijgen. Het zit simpelweg allemaal niet zo mee. Ken je dat? Er gaat iets fout of je voelt je niet zo geweldig en alsof dat het startschot is, gaat vanaf dan alles mis. Ik ga jullie niet vervelen met een lijst van dingen die mis gegaan zijn, want die voelt veel te lang. En de grootste druppel kwam enkele dagen geleden toen mijn oma op een vreselijke manier in het ziekenhuis belandde.

Ik heb jullie al eens verteld over mijn oma. Een vrouw van 87 die nog enorm kranig is en zelfs als ze thuis met een longontsteking zat kwam ze mee met mij naar buiten om mijn nieuwe auto te bewonderen. Afgelopen jaar leerde ze mij en mijn zus en nichtjes met strakke hand naaien (lees hier) en toen ik ze enkele dagen geleden belde zei ze doodleuk dat ze in de tuin aan het werken was. "Het was toch niet koud zeker!" Een sterke vrouw met andere woorden die in mijn ogen vaak meer energie had dan ikzelf.

En die sterke vrouw ligt nu in het ziekenhuis, verlamd aan haar linkerkant en ze beseft nog niet wat er gebeurd is. Wij ook nog niet helemaal... Mijn hart brak toen ik haar zag liggen. En helemaal toen ze mijn naam zei, want de hele voormiddag dat ik bij haar was heeft ze hooguit vijf woorden gezegd... Ik was blij dat ze me herkende, maar ik ben echt een beetje bang voor het vervolg...

Ik hoef geen kadootjes of feesten, niks. Lieve oma, word gewoon beter...

zondag 11 december 2011

Gelukkig maar!

Ik schrijf graag. Als kind had ik al veel fantasie en dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Ik verzon verhalen en leefde af en toe in mijn eigen droomwereldje. Ik las ook altijd fantasy boeken, waardoor ik nog meer dagdroomde en soms overtuigd was van het feit dat ik magische superkrachten bezat. Niet zoals superman, eigenlijk ging het over veel subtielere dingen, zoals iemands gedachten kunnen lezen of dingen kunnen verplaatsen als ik me heel erg concentreerde of met mijn wil een tennismatch in het voordeel van mijn favoriet kunnen beslechten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Al moet ik toegeven dat ik in mijn dromen 's nachts ook vaak over gebouwen vloog. Ik had alleen niet zo'n pakje aan... Maar moest ik kunnen vliegen zoals Clark of toveren zoals Harry, dan zou ik er ook niet over twijfelen om mensen en zelfs deze wereld te redden!

Ik schreef dagboeken vol over dat mijn ouders me niet begrepen, zoals dat hoort als puber. Of over vriendjes die geweldig waren, maar even later pengewijs met de grond gelijk gemaakt werden. Ook dat is inherent aan de wereld van tieners. Groot verdriet.

En vandaag schrijf ik nog steeds graag, maar de puberale impulsiviteit is, gelukkig maar, verdwenen. Het verdriet daarentegen niet altijd. Soms krijg ik wel eens de vraag waarom ik zoveel van mezelf op deze blog vertel. Alsof het een dagboek is. Die mensen hebben volgens mij nooit een dagboek geschreven. Want dat is nu net mijn grens. Ik schrijf over vanalles, maar niets van wat ik op het internet smijt gaat over privé zaken. Ik vertel over twijfels en gevoelens of lastige dagen en dat wordt door veel mensen herkend. Maar waar het nu precies over gaat, dat staat er niet. Ik zet mijn leven niet in een etalage, maar ik durf wel zeggen waar het om draait. Ik vind dat onze maatschappij vandaag de dag niet helemaal eerlijk meer is. Als je naar TV kijkt of mensen hoort praten over hun leven, dan lijkt het soms wel dat niemand last heeft van twijfels of dat sommige mensen nooit verdrietig zijn of lastige dagen hebben. En zo wordt iedereen terug een beetje de onzekere puber. Hoe komt het dat ik dit heb en niemand anders? En dus schrijf ik af en toe ook over die lastige dagen...

De kinderlijke fantasie en droomwerelden zijn er echter wel nog steeds. Gelukkig maar... Alleen is alles zoveel moeilijker en ingewikkelder geworden. Wat had ik graag een beetje magische kracht gehad. Misschien kon ik de dingen dan gewoon een beetje simpeler maken. Want waarom maken mensen het elkaar zo moeilijk? Waarom wordt zoveel met een omweg gezegd? Waarom is het zo'n opgave om gewoon te voelen wat je nu echt wil? Waarom zeg je dingen die je eigenlijk niet wil zeggen? Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ach, er zijn dagen en tijden waarop het leven uitermate licht voelt en waarop je volop geniet. Maar er zijn ook momenten die enkel vragen opleveren. Dagen die vooruit kruipen en waarop je liever niet zou voelen. En die dagen lukt het me niet altijd om hier te schrijven. En als ik dat dan wel doe, wil ik ook eerlijk zijn. Soms is het gewoon echt KAK...

Gelukkig gaan ook die dagen weer over. Zoals Thea Beckman het uitlegde met haar 'rad van fortuin'. Als je graankorreltje helemaal onderaan het rad zit, kan het niet anders dan terug naar boven gaan vroeg of laat... Gelukkig maar!

dinsdag 6 december 2011

Leve hersenloze TV!

Vandaag heb ik weer een dagje in mijn eigen ziel liggen ploeteren. Want dat is basically wat er van ons verwacht wordt in de opleiding 'contextuele therapie'. Enorm interessant, af en toe behoorlijk confronterend, soms verhelderend, maar vooral vaak heel erg vermoeiend. En aan het eind van zo'n dag zit mijn hoofd meestal zo vol dat er niet meer al te veel bij geraakt. Op weg naar huis bedacht ik me waarop ik me die avond eens zou trakteren...

Dat begon al met iets waar jullie ongetwijfeld raar van gaan opkijken... Ik wandel niet graag onder de grond (tenzij het specifiek voor speleologie is en dus eerder avontuurlijk) en ik ben ook geen fan van de metro. Pas op, ik vind het een heel handige oplossing en ik maak er vaak gebruik van want het is ook de snelste weg van en naar huis. Maar als ik niet gehaast ben, gun ik mezelf een ritje boven de grond. En tijdens die busrit bedacht ik me dat ik nu eens echt zin had in pizza, de zetel, de jogging van mijn lief en een dom programma. En dat is bijgevolg ook precies wat ik gedaan heb.

Ik vond dat ik de pizza zelf moest halen, want ik wandel er bijna voorbij. Bellen is dan echt wel overdreven. De Italianen (?) van de pizzeria hebben hun imago alle eer aangedaan, want ze waren enorm vriendelijk en galant. Eén van hen haastte zich zelfs van achter de toog vandaan om voor mij de deur open te houden en ik vreesde even dat hij mee met mij naar huis zou wandelen toen hij zelfs mee tot buiten kwam. Gelukkig had hij nog wel even dienst...

Even later, met de helft van de pizza achter mijn kiezen (meer krijg ik niet op), een te grote joggingbroek en mijn Dire Straits T-shirt (ziet er niet uit, maar is wel één van mijn lievelings 'thuis-T-shirts') zat ik zonder nog één hersencel te gebruiken naar The Bachelor te kijken... Leve de hersenloze TV, want sorry, af en toe heb je die simpelweg nodig!