vrijdag 31 augustus 2012

All you need is... a brownie!

Ondertussen ben ik onbetwiste fan van de nieuwe Antwerpse trekpleister: de Badboot. Die ligt er nu drie weken en ik ben al elke week een duik gaan nemen. Een keer met mijn petekind, een keer met mijn moeder (om moederdag goed te maken) en een keer met vrienden 's avonds om te zien of dat ook te doen was...

En dat was te doen!

Het water is weliswaar nog aan de frisse kant (26°), maar dat zou naar de toekomst 30° moeten worden. Daarvoor hadden ze nog een extra warmwaterpomp (of zoiets) nodig... 's Middags als het lekker warm is, zijn die temperaturen natuurlijk minder van belang. De eerste twee keren was het zelfs zo heet dat iets frisser ongetwijfeld aangenamer was. Maar zo 's avonds... Brrr!
Daar staat wel tegenover dat het een prachtig zicht is... De ondergaande zon, de schelde, alle lichtjes rondom... Ja, je kunt zelfs spreken van een zeer romantische plek én activiteit.

Nadien ne warme choco op het dak van de badboot terwijl je naar de sterren tuurt, naar goeie muziek luistert en geniet van een heerlijk mini stukje brownie (dat krijg je bij de warme choco). Lijkt bijna een reclamestukje!

Maar goed, terwijl ik daar zat, voelde ik me gelukkig. En dat had ik ook de dag nadien op het terras bij vrienden terwijl we een spelletje aan het spelen waren en discussieërden over wie het minst goed tegen zijn/haar verlies kon. En ook gisteren... Voor de verjaardag van mijn moeder, die momenteel niet helemaal haar energieke zelve is wegens een acute hernia, zijn we met ons drieën stiekem het hele huis gaan versieren. Nadien taart en kadootjes en natuurlijk knuffelen met Fil en Senna. Dat is nog altijd het beste medicijn. En nu hou ik Bo weer een dagje bezig of eigenlijk is het eerder andersom. Ja, soms is het lastig, maar soms heb je weinig nodig om je gelukkig te voelen... Dan is een enthousiaste kleuter of een stukje brownie in goed gezelschap meer dan genoeg!

maandag 27 augustus 2012

We're doing fine!

Vandaag irriteer ik mezelf. Al een hele dag lang. Je zou verwachten dat eenmaal dit inzicht er is de irritatie vanzelf stopt. Het is namelijk betrekkelijk contraproductief om jezelf te irriteren. Ik heb echter niet altijd de volledige zeggenschap over mijn eigen irritatiegraad. Zoveel is me ondertussen wel duidelijk...

Afgelopen week heeft me wat uitgeput met als kers op de taart de babyborrel van Fil en Senna gisteren. Het was schitterend en ik heb ervan genoten, evenals van de rest van afgelopen week. En net dat zorgde ervoor dat ik plots op de modus 'waakvlam' stond... Meer leek er niet meer over.

Eenmaal thuis ben ik ongeveer meteen mijn bed in gekropen en ik denk dat ik klokje rond geslapen heb. 't Is te zeggen, ik weet dat natuurlijk, maar ik heb ook nog gelezen, zowel 's avonds als 's morgens, dus ik heb met andere woorden alvast klokje rond in mijn bed vertoefd... Zalig! Hoewel ik mezelf eigenlijk ook beloofd had vandaag wat te werken. Ach geen probleem, er was nog steeds een behoorlijk stuk dag over! Maar dan begon mijn irritante zelve vanalles te doen met uitzondering van datgene dat diende te gebeuren. Om uw schoenen van op te vreten! Of zoiets...

En plots was het avond en ben ik dus de hele dag irritant geweest. Stiekem heb ik er ook een beetje van genoten maar dat mag ik niet teveel benadrukken. Anders ga ik nog denken dat irritant zijn ok is! Mocht u zich nu zorgen maken over mijn mentale gezondheid en vrezen dat ik last heb van een dissociatieve persoonlijkheidsstoornis... dan ben ik vooral ontroerd dat u zich zo snel zorgen maakt over mij. Want over het algemeen gaat het prima met alle stukjes van mij, ook het irritante...



maandag 20 augustus 2012

Een gewaarschuwd man is er twee waard...

Big brother is watching you... of in dit geval: de buren! Ik had al betrekkelijk nieuwsgierige buren aan de linkerkant en nu blijkt dat de rechterkant mogelijks nog nieuwsgieriger is. Oftewel de dorpsmentaliteit aan de rand van de stad!

Ik wandelde voorbij de gazettenwinkel op de hoek waar mijn buurman aan een plastieken tuintafel een babbeltje deed met een andere (voorlopig voor mij onbekende) buurtbewoner. Ik stak mijn hand op waarop hij plots vroeg: "Zeg, hebde gij een nieuw lief?" Ik bleef prompt staan en schoot in de lach.
"Nee, hoezo?"
"Ja van't weekend stopte er nen auto om u op te halen..."
Toen ik nog harder begon te lachen (maar stiekem toch ook een beetje schrok), snapte hij dat zijn conclusie wel erg kort door de bocht was en dus vervolgde hij:
"Ja... euh, Evelien had dat gezien en zij dacht..."
Steek het maar op uw vrouw ja!

Nu, je kan dat op verschillende manieren opvatten en als ik er even over nadacht vond ik het wel lief... En dat ik hier in de buurt af en toe over de tongen ga, tja... Ik neem het op als een compliment! Ik ben blijkbaar een interessant gespreksonderwerp! Maar wat mijn toekomstig lief betreft... u weze gewaarschuwd.

vrijdag 17 augustus 2012

Leve tante Fie!

Sinds enkele maanden ben ik voor de tweede keer meter en voor de eerste (officiële) keer tante. Ik voelde me onofficieel wel al langer tante Fie... Afgelopen dagen heb ik wat quality time doorgebracht met allebei mijn petekindjes. Dat gaat er bij de ene iets rustiger aan toe als bij de andere, hoewel... het is maar wat je rustig noemt natuurlijk!

Woensdag ging ik op bezoek bij mijn zus en petekindje Senna. Natuurlijk ben ik daar even goed voor Fil, want dat heb je wel met tweelingen... Je hebt altijd het idee dat je één van de twee tekort doet! En vermits ik meter ben van Senna, heb ik dat vanzelf bij Fil, zelfs zonder dat ik iets doe!

Straal!

Dat is toch hard labeur hoor zo'n tweeling. Eten geven, boertje laten, badje, verschonen, troosten enz. en dat allemaal met twee tegelijk! Want als de ene zijn (of haar) keel open zet, dan de andere ook. Al is in dit geval Fil vaker de aanzetter.
We besloten ons toch te wagen aan een spelletje monopolie. Dat was bij mij al jaren geleden. Vroeger zorgde zo'n spelletje garantie voor familievetes omdat mijn vader enkel iets wilde verkopen voor belachelijk veel geld en dus met andere woorden het spel boycotte. Hij gaf niet af en vond dat bovendien zelf zeer vermakelijk, waardoor het binnen de kortste keren 'ambras' was en monopolie voor enkele maanden of jaren weer de kast in verdween. Mijn zus is nog steeds geen kei in verliezen, maar daar hebben ze creatief wel het één en ander op gevonden. Speciale regels, waardoor het nog straffer was dat haar wederhelft uiteindelijk toch won!
Je kon al wel raden dat zo'n spelletje met een tweeling niet zomaar gespeeld wordt. Er werden dan ook verschillende pauzes ingelast, maar ik vond het ongelofelijk straf dat we erin slaagden het uit te spelen! Volgens mij de eerste keer sinds de dag van de geboorte dat we nog eens een spelletje speelden. Leuk! En Senna, die speelde gewoon mee hoor! 't Zit in de genen...

Senna in charge of the money...

Hoewel die genen... Fil deed ondertussen onverstoorbaar een dutje!
Ik heb ervan genoten, van elke knuffel, elk flesje, elke onderbreking. Soms was ik stiekem zelfs blij dat ze van zich lieten horen, want dan mag ik weer iemand troosten of gewoon even knuffelen. En sommige dingen worden dan heel relatief... Zoals de plekken op mijn nieuwe kleedje na Senna's flesje. Ik vond het wel erg voor Senna natuurlijk. Dat arme kind, altijd weer iemand anders die een flesje wil geven en dat niet tegoei doet! De twee flesjes voordien was het gelukkig prima gegaan, maar ja drie keer is scheepsrecht hé!

En vandaag kwam petekind Bo weer eens een dagje naar hier. Ook een geweldig kind dat op de fiets de hele weg lang liedjes zingt over eender wat (echt!) en overal de kerktorens uitpikt. Zo heb ik er al ontdekt die me nooit eerder opgevallen waren. Vandaag had hij iets met camions... Overal kwam hij die tegen! Tot helemaal aan de badboot heeft hij minstens 30 keer 'camion' geroepen! Tja, als je onder de autostrade door rijdt ongeveer rond de spits of langs de camionparking aan de haven komt...


De badboot was een zeer welkome verfrissing. Ik weet niet of het water de beloofde 30° graden had, al vond ik dat niet erg. Het was heet! Aan Bo's trillende lip merkte ik echter dat het voor hem toch frisjes was, maar hij wilde niks weten van even aan de kant gaan zitten met een handdoek. 'Da's voor janetten!', moet hij ongetwijfeld gedacht hebben, terwijl hij mij weer terug het water in trok...

Elegant is anders, I know...

Een snottebelkus van Bo! Daar doen we't voor...
Geweldig toch kinderen? Misschien moet ik maar eens een geschikte man zoeken... Hoewel, eerlijk is eerlijk, ik ben ook altijd weer blij als ik nadien thuis in de zetel kan ploffen of als ik 's morgens weer eens kan uitslapen... Leve het meterschap en leve tante Fie zijn!

dinsdag 14 augustus 2012

Een draak in mijn bed!

Het is stil. Muisstil. Donker ook, want alles wat je ziet zijn de rode cijfertjes van de wekkerradio die fel oplichten in de verder donkere kamer. Als je goed kijkt zie je de omtrek van de grote kleerkast en omdat de gordijnen een ietsie pietsie te klein zijn zie je een smal streepje licht van de straatlantaarn in de donkere nacht. Meestal staat de deur van de slaapkamer open, maar net vandaag had ik die dichtgedaan. Dat denk ik tenminste... Maar ben ik wel thuis? Is dit wel mijn huis?

Ik lig wakker en probeer vooral in mijn hoofd ook wakker te worden. Ik concentreer me dan ook op het minste geluidje en hoor vanalles en mijn fantasie slaat op hol. Toch is het nog steeds muisstil. Mijn hart gaat als een gek tekeer. 'Rustig!', zeg ik tegen mezelf, maar ik schrik zo van mijn eigen stemgeluid dat ik er verder het zwijgen toe doe.

Ik stond net voordien nog op de kantelen van een reusachtig groot kasteel. Overal rondom mij klonk geschreeuw en geroep en het metalige, harde geluid van ijzeren klingen die tegen elkaar geslagen werden met alle hevigheid van de strijd. Er werden kanonnen afgevuurd en af en toe gilden mannen wanneer ze van de metershoge kantelen ter aarde stortten. Boven het grote kasteel vloog een prachtige blauwe draak wiens schubben schitterden in het waterige zonnetje dat door de wolken scheen. Op zijn rug zat een jongeman met een aura van macht rondom zich en zijn zwaard in de aanslag, klaar om toe te steken. Soms riep hij iets en dan vlogen er stralen in alle kleuren van de regenboog uit de punten van zijn vingers. De draak braakte een stroom hete vlammen uit over de aanvallers die tevergeefs probeerden vluchten. Ik schoot, met een rust die ik zelf niet begreep, de ene na de andere pijl af om de mannen met hoge ladders van de kantelen te weren. De draak maakte een ingewikkelde salto in de lucht en nadat hij nog een stroom vlammen losliet op het slagveld, kwam hij recht mijn richting uitgevlogen. Ik deed onwillekeurig een stap achteruit en keek met grote ogen hoe de jongeman zijn hand uitstak terwijl de draak rakelings langs de brede kasteelmuren vloog. Ik pakte zonder nadenken zijn hand en met een soepele beweging trok hij me voor zich op de rug van de draak, die meteen weg vloog buiten het bereik van de schutters onderaan de muren. Hij fluisterde iets in mijn oren dat ik niet kon verstaan. De schubben op zijn rug voelden best ruw aan en het zadel was heel primitief, waardoor ik al snel schaafwonden had aan de binnenkant van mijn dijen. Mijn maag kwam wat in opstand en doorgaans heb ik niet zo snel last van hoogtevrees, maar nu klampte ik me met al mijn macht vast aan de harde stekel voor mij op de rug van de draak. De jongeman probeerde mijn benen met een leren riem vast te binden aan het zadel, waardoor ik niet zou kunnen vallen. Plots klonk er een enorme knal en viel ik al gillend naar beneden...

... en werd ik met een bonkend hart wakker terwijl ik rechtop in mijn bed zat...

Misschien moet ik toch ook maar eens 'gewone romans' gaan lezen?

zaterdag 11 augustus 2012

Twinkle, twinkle little star...

Ik had gisteren een hele planning in mijn hoofd en zoals vaak gebeurt bij mij, draaide de dag uiteindelijk heel anders uit. Ik had mezelf beloofd dat ik, gewapend met een waardebon én een kortingsbon van het Paleis, me nog eens mocht laten gaan. Spreekt voor zich dat ik me voorbeeldig aan dat stuk van de planning gehouden heb. De rest verliep echter anders... Ik wilde de deur van de slaapkamer schilderen, de deur van het tuinhuis afschuren, geschikte verf zoeken enz. Uiteindelijk kwam mijn nicht op bezoek met een geweldig kadootje voor mij: een boekje voor coole tantes! Op mijn lijf geschreven! We belandden vervolgens al tetterend in de tuin en voor we het wisten was de halve middag voorbij.

En dat boekje (of het universum?) zorgde er plots voor dat mijn zus belde en voorstelde dat ik langs zou komen. Als coole tante spring ik dan natuurlijk meteen in mijn coole auto, zelfs als dat file op de ring betekent. Coole tantes met coole auto's zingen gewoon luid mee met de radio of het cassetje (nog cooler!) en trekken zich niks aan van gapende automobilisten in de buurt. Want als ik uren kan rondwandelen met Senna op mijn buik in de draagdoek of Fil kan troosten nadat hij even zijn keel open zette... tja dan heeft een planning nog weinig in de pap te brokken. Zo'n heerlijk gevoel een kind dat op je schoot rustig wordt of zelfs vol overgave in slaap valt... Genieten!

's Avonds heb ik me dan weer wel aan mijn planning gehouden en dit keer met veel plezier. Ik had namelijk afgesproken om een terrasje te gaan doen en de Cappuccino Club op het eilandje leek me daar de geschikte locatie voor. Bleek echter dat die simpelweg niet meer bestond en niet alleen was het personeel heel anders dan toen, ook het cliënteel was niet meer wat het geweest was. De prijzen hadden zich eveneens feilloos aan de nieuwe bezoekers aangepast. En wij dus ook maar aan de prijzen...
Je hebt zo van die 'perfecte avonden', met vallende sterren, diepe gesprekken, uren die voorbij vliegen en vooral een klik die je voelt tot in je ziel. Perfect, zelfs ondanks het feit dat ik elke vallende ster gemist heb. We hebben van stoel gewisseld, zijn aan het water gaan staan op het bruggetje naar het MAS, het mocht allemaal niet baten. De vallende sterren toonden zich enkel aan mijn gezelschap, die maar liefst vier wensen mocht doen!


Lag het aan zijn snor die ik nooit eerder gezien had of vond het universum dat ik die dag geen wensen meer nodig had? Ach, wie maakt zich druk over een wens meer of minder als je ziel er een nieuwe vriend bij heeft?
Ik misschien toch een klein beetje als je weet dat ik bij thuiskomst nog minstens een kwartier in de tuin gezeten heb al turend naar het met sterren gevulde hemelgewelf. Tevergeefs, maar wel nagenietend van een perfecte dag...

woensdag 8 augustus 2012

Soms is iets trager nog meer dan snel genoeg en iets groter... perfect!

Dat ik impulsief ben, hoef ik u niet meer te vertellen... En dat zoiets af en toe tot betrekkelijk domme dingen leidt, leerde u al toen u nog in de lagere school zat.  Misschien zelfs al in de kleuterschool. Wel... er zijn enkele dingen die ik nooit geleerd heb en dit is er zo één.

Mijn facebookstatus werd vanmiddag deze: Sofie leest net: 'voor de voorstelling heb je aangepast schoeisel nodig' en kijkt naar haar mooie rode hakjes... Damn!

Ik ben wel zeer goed in probleemoplossend denken, snelheid én ook smaak durf ik zeggen... Van deze kwaliteiten is de volgende foto het ultieme bewijs:



Mooi hé? En handig! Probleem van het aangepaste schoeisel feilloos opgelost!
Maar als u ziet hoe proper ze nog zijn, dan kan u ook afleiden hoe nodig dat aangepaste schoeisel was. En daarbij durf ik u bijna niet vertellen dat ik na twee uur wandelen en eigenlijk overwegend zitten overtuigd ben: mijn mooie-last minute-impulsaankoop-botten zijn te klein...

maandag 6 augustus 2012

Sweet sixteen...

Het was lang geleden dat ik nog eens zo'n feestweekend had! Het begon meteen vrijdagavond na de laatste voorstelling van 13 1/2. Ik moet toegeven dat ik het wel ga missen, want na vijf weken zit iets toch wel wat onder je vel... Al ga ik ook genieten van weer eens gewoon een avondje thuis zijn! Na de voorstelling werden we meteen 'achter de coulissen' (lees: in een soort opslagkamertje in het station) verwacht waar we ieder een mooie zwart-wit foto kregen en een speech van meneer de regisseur himself. Lovende woorden vlogen in het rond en er vloeiden hier en daar ook wat traantjes. Het was echt fijn om deel uit te maken van zo'n geweldige ploeg en een stuk dat zo geprezen werd... Ik gaf er met plezier mijn vrije tijd even voor op! De vele grappige anekdotes die ik als 'politieman' meemaakte, de prachtige mensen die ik leerde kennen, het  mooie verhaal dat ik ondertussen na 23 keer bijna letterlijk kan mee zeggen, de hele sfeer... het was geweldig! Zoals mijn petekind zou zeggen: 'Wa e avontuu eh tante Fie?'

Na de speech volgende een soort receptie en de die-hards trokken achteraf nog naar de zomerfabriek waar nog zwaar uit de bol gegaan werd. Ik was op de fiets richting die laatste bestemming al in 'ik-moet-met-alles-lachen-stemming' en na een schoenenwissel, wat dansen op iets te onherkenbare muziek en nog wat van die dingen werd het er enkel erger op... Om vier uur deed ik voorzichtig mijn ogen dicht in de hoop dat de hele kamer zou blijven waar ze was en gelukkig was dat ook het geval. 'The morning after' manifesteerde zich wel een mini hoofdpijn, maar die was gelukkig op tijd weg voor feestje nummer twee.

Op zaterdag trouwden twee vriendinnen en na wat versieren en verstoppen in hun huis fietsten we all the way to Wilrijk/Edegem waar een heerlijk dessertenbuffet en een dansvloer op ons lagen te wachten. Ik was die dag nogal slecht georganiseerd en dus had ik niet gegeten. Met het vooruitzicht op een feestje leek het me wijs om toch iets te eten en toen drie andere vrienden richting frituur trokken sloot ik me aan. Ik geef het toe dat hoort niet, stiekem verdwijnen op een trouwfeest om even frietjes te gaan eten... We waren net op tijd terug voor een lekker dessert en ongeveer meteen na de openingsdans (en een babbeltje hier en daar) stond ik al op de dansvloer. Plots klonk 'happy birthday' door de boxen, want één van de bruiden was jarig en toevallig ik ook... Ik werd dus langs alle kanten gekust en ik kreeg zelfs al een kadootje! Zelden meegemaakt dat mijn verjaardag zo vroeg startte! Het werd meteen ook geweldige start... Ik stond al snel op blote voeten te dansen en wanneer ik het waagde even uit te rusten trok een ADHD-vriend me meteen weer de dansvloer op. We sloten het feestje mooi af om een uur of vijf en reden met een vol busje terug richting koekenstad (als je verjaart mag je fiets al eens in de koffer voor de weg terug...). Toen plots 'Stoppen!' door de auto klonk en één van de inzittenden A-team-gewijs uit het busje sprong om zijn maaginhoud aan de straatstenen toe te vertrouwen voelde ik me weer even zestien. Ahhh... Waar is de tijd!

En zondagmorgen stond ik, na veel te weinig slaap en met opnieuw een lichte hoofdpijn, braaf groentjes te snijden en aardappelen te koken om vrienden en familie van eten te voorzien. Bij verjaardagen horen feestjes en bij feestjes hoort nu eenmaal lekker eten... Ik zat echter niet helemaal op schema en dus was er nog heel wat te doen terwijl de eerste gasten al arriveerden. Ik denk echter dat de vermoeidheid me hier geholpen heeft, want ik heb me geen moment liggen opjagen of paniek was er ook niet bij. 'Er is wat er is...', dacht ik steeds maar. Niet alleen de vermoeidheid hielp, de gasten onder leiding van mijn moeder maakten de rest gewoon zelf af! Geweldig toch? Ik heb ook hele leuke kado's gekregen en de beste verrassing kwam van Lien en Bert die op bezoek kwamen met Fil en Senna! Nooit gedacht dat ze zo snel al all the way tot in Merksem City zouden komen. Hun mega buggy paste op de millimeter door de deur en zelfs door de verschrikkelijke schuifdeur achteraan. It was meant to be... Ik kreeg een prachtige foto van mijn petekind Senna, waar ik heel blij mee ben. En van petekind nummer twee Bo kreeg ik veel plakkerige kusjes, zelfs op mijn vuile tenen nadat hij er per ongeluk op was gaan staan. Wat wil je nog meer? Ik heb dus genoten. Het hele weekend lang! Al moet ik er eerlijkheidshalve ook bij zeggen dat ik vandaag toch gevoeld heb dat ik wel degelijk geen zestien meer ben. Leve het dagje verlof nadien om even te bekomen en je weer met je leeftijd te verzoenen...