donderdag 29 september 2011

Het moest er eens van komen...

Soms zegt een beeld genoeg. In dit geval een beeld met woorden.


Ik vertel er enkel nog bij dat ik stiekem verschrikkelijk zenuwachtig ben. Stiekem hé... Voor de meesten onder jullie ongetwijfeld lachwekkend of eerder nostalgisch en ik hoop dat ik er snel ook zo over denk!

maandag 26 september 2011

Bootjes kijken...

Er was geen beter moment deze zomer om een dagje naar zee te trekken dan gisteren. Niet alleen omdat het toch nog mooi weer was (en is, ik dacht echt dat de herfst al ingezet had), maar ook omdat oma en opa momenteel twee weken aan zee verblijven. Ik heb hen dus een bezoekje gebracht. Fiets op de trein richting Knokke en twee uur later fiets ik door de Lippenslaan. Meteen schiet de volgende tekst van Bart Peeters in mijn hoofd: "... De Lippenslaan in Knokke, is exlucief gericht naar chiqué volk dat kan dokken en altijd met een zuur gezicht..."
Gelukkig zag ik niet enkel zure gezichten, maar het chiqué volk was aanwezig! Aangekomen aan het casino (want daar in de buurt was het appartementje van oma en opa) hing oma al uit het raam te zwaaien. Gevonden...


Ze houden, zoals dat hoort, alles in de gaten. Hoe de werkmannen schilderen, wie hard werkt en wie niet, welke boten er passeren en hoeveel enz. Oma is daar heel fanatiek in. Midden in een zin meldt ze ons plots 'dat er een groot schip passeert' waarop opa meteen reageert: 'Zie je wel? Dat doet ze hele dagen en mijn rug doet nu pijn van elke keer kijken!'. Vervolgens schieten we met z'n drie in de lach. Ja, de kustwacht kan gerust twee weken vakantie pakken!

Wat later lopen we de dijk af. Ik op het gemak met oma en opa wandelt ons voorbij en komt even later weer terug want  zijn tempo ligt wat hoger. Hij doet dan verslag van wat er verder op de dijk te zien is en waar we best het strand op gaan. Oma stopt af en toe om een heel verhaal te doen en om wat te maskeren dat het eigenlijk best vermoeiend is. Want voor twee mensen achter in de 80 zijn ze eigenlijk nog heel fit. Ik ben 's middags zelfs met oma gaan fietsen tot aan het Zwin en dat vind ik toch niet niks... Het gaat niet allemaal even gemakkelijk, want met opstappen heeft ze het vooral moeilijk. Op 'n bepaald moment viel ze plots en de halve dijk schoot haar meteen te hulp. Gelukkig stond ze nog stil en was het dus niet een al te geweldige val, al bloedde haar been wel serieus. Ik moet er ook wel bij zeggen dat het enorm druk was op de dijk en dat ze gladde schoenen aan had. Maar ondanks dat zorgde haar doorzettersmentaliteit (of koppige aard, 't is hoe je't bekijkt...) er wel voor dat ze er opnieuw op kroop en de hele tocht uitfietste.
Straffe oudjes die oma en opa van mij!


Na een dagje zee was ik terug er klaar voor... Afgeschafte treinen, vertragingen, drukke perrons met een drummende menigte, drie keer overstappen mét fiets en een blinde medepassagier die geen begeleiding had en niemand anders bekommerde zich over hem. Wat heb ik een hekel aan grote, domme massa's mensen! De trein zou toekomen op spoor 2, maar plots veranderde dat naar spoor 1 zelfde perron. En dus liep de hele massa mij en de blinde man naast mij onder de voet nadat ze zich net langs ons doorgeworsteld hadden... Zucht! 's Avonds was ik er dus niet meer zo zeker van dat er geen beter moment was om een dagje naar zee te trekken.

Ik besloot me niet druk te maken (al heb ik achteraf thuis wel even gezaagd, maar dan mag dat...) en ik heb me gewoon naast mijn fiets op de grond gezet. Ik had een mooie dag gehad, genoten van de zon, van het lekkere eten, de zeelucht en het gezelschap van mijn grootouders...

donderdag 22 september 2011

Poseren met wodka en bier!

Woensdagmorgen om 20 na 7 wandel ik over het Astridplein met een zak vol lege flessen wijn en sterke drank en volle blikjes bier. Die blikjes hadden eveneens leeg moeten zijn... Vermits ze dat niet waren, ben ik op zoek gegaan naar lege exemplaren, liefst van verschillende merken. En ik moet zeggen dat ik niet lang hoefde te zoeken. Ik werd alleen wel vreemd bekeken en deze keer niet enkel door de marginale figuren die ergens aan de kant laggen of hingen, maar ook door de toevallige omstaanders. Wie raapt er nu ook om 7:20 lege blikjes bier op van de grond om ze vervolgens in een mooie 'Paleis-tas' te steken? Ik...
En in Leuven heb ik lustig verder gedaan. Ik moet wel zeggen dat ik telkens toch eerst even checkte of ik niet teveel publiek had voor ik de blikjes helemaal leeg kapte en ze stiekem in m'n tas stak.

Wat later op de bus was ik serieus op zoek naar 'de dronkelap die zo naar alcohol stonk' tot ik door had dat de geur uit mijn eigen mooie 'Paleis-tas' kwam... En ik was niet de enige die stiekem op zoek was naar de eigenaar van de alcoholwalm. Ik kreeg dus af en toe ook vreemde blikken toegeworpen...

Die morgen had ik afgesproken met Raf, fotograaf van dienst, om foto's te gaan trekken voor een brochure rond alcohol- en drugpreventie waar ik al een hele tijd mee bezig ben. In dit kader had ik dus ook allerlei accesoires nodig, zoals o.a. lege bierblikjes... De foto's werden in het kringloopcentrum 't Spit in Leuven genomen vermits dat ook de doelgroep van de brochure wordt: organisaties binnen de sociale economie.

Voor we van start gingen kregen we een volledige rondleiding door de sorteercentra ginder en dat was af en toe wandelen in het Walhalla van rommelmarkten en kringwinkels: prachtige gouden kaders, mooie kastjes, oude blikken dozen en mooie koffertjes, retro kleding en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. Ik heb serieus even overwogen om een jobswitch naar de kringloopcentra te overwegen. Bergen gesorteerde snuisterijen waar ik echt uren in zou kunnen rondneuzen... Zucht! Ik moest mezelf echt terug tot de orde van de dag oproepen.

En die orde van de dag was mensen met handen en voeten uitleggen wat de bedoeling was. Letterlijk... Ik had iemand net de hele uitleg gedaan en gevraagd of hij op de foto wilde, waarop hij knikte en terwijl ik me omdraaide en richting 'place to be' wandelde, zag ik hem gewoon verder werken en de andere kant opgaan! Soms moest ik het dus enkele keren uitleggen en ook voordoen of uitbeelden wat ik bedoelde. Af en toe echt hilarisch! De ene wil niet op de foto, de andere vind het belachelijk dat ze niet herkenbaar is...

Ook ik heb geposeerd... Al zittend op het toilet werden mijn voeten samen met enkele lege blikjes het onderwerp van de foto. En wat later showden mijn handen een thermos en een vles wodka. Ook mijn oog ('Ja, kei goe, gij hebt een gesprongen adertje!') moest eraan geloven... Een afwisselende job, I like it!

maandag 19 september 2011

Een nieuw ritme vinden...

Nog nooit duurde het zo lang tussen twee berichten. Ik vroeg me af hoe dat kwam en eigenlijk wist ik het niet meteen. Druk is het altijd en ok de ene keer al drukker dan de andere keer, maar toch. En het is ook niet zo dat ik niks meer te vertellen heb. Ik denk dat het voornamelijk te maken heeft met het samenwonen of beter het niet meer alleen wonen. Als je alleen woont leef je op je eigen ritme en heb je bepaalde gewoontes. Ik at bv. zelden aan tafel. Meestal zat ik in de zetel voot tv of liep ik terwijl rond nog allerlei dingen te doen. Geen zittend gat... Maar als je met twee bent ga je wel aan tafel zitten en doe je zelfs moeite om de tafel leeg te maken of gezellig te dekken. En als je beide drukke agenda's hebt, is het soms niet zo vanzelfsprekend om nog een moment met z'n twee te vinden en als je dan eens samen thuis bent, dan is het natuurlijk niet de bedoeling om de hele avond achter de computer te gaan zitten. Het is ook simpelweg wennen aan dingen en een nieuw ritme vinden dat voor ons beiden werkt.

Daarnaast startte ik vorige week ook met mijn opleiding waar ik vanaf nu vier jaar aan vast hang. Ik heb er veel zin in, maar het zal er niet minder druk op worden. Ik ontdekte eveneens dat halftijds werken niet persé zoveel meer tijd creeërt gek genoeg. In de eerste plaats komt natuurlijk de therapieopleiding in de plaats en daarnaast ben je dan gewoon vaak met dingen bezig die anders blijven liggen en heb je nog niet echt veel meer tijd om je met iets anders bezig te houden.

Neem nu vandaag. Dit weekend was best een vermoeiend weekend, onderandere omdat mijn petekind weer eens kwam slapen. En die besloot er 's nachts een feestje van te maken. Vanaf een uur of 12 tot 3 à 4 uur heeft hij liedjes liggen zingen of in brabbeltaal hele conversaties met zichzelf gevoerd. Met tussenpozen waarin het even stil was, maar dan klonk plots weer 'Oeioeioei'... Echt grappig en soms moesten we ons inhouden om niet hardop te lachen, maar goed het grappige is er na een kwartiertje ofzo ook wel af... En wanneer meneer om half acht 's morgens (we kregen een uurtje kado!) weer rechtop in zijn bed staat is het helemaal niet grappig meer.

Maar dus besloot ik vanmorgen eerst even uit te slapen... Nadien was insteken, opruimen, naar de winkel, merken dat de digicorder kapot is, telenet bellen, enz. Op de middag kwam mijn tante eten, afwassen, opruimen, een andere tante zou nog langskomen met een mat die zij niet meer nodig had en plots is het vijf uur! Ik ging zoveel doen... En zo gaat het altijd. Andere dingen dan, maar er blijft zelden veel tijd over om die dingen te doen die je eigenlijk wilde te doen.

Ik zit wel weer te schrijven en daar ben ik blij om. Want eigenlijk doe ik dat echt graag. En ik kreeg al heel wat opmerkingen 'Ik mis uwen blog zenne!' (waarvoor dank!), maar merk nu dat ik het zelf misschien nog wel het meeste mis. Dus op de planning staat nu nog enkel: een nieuw ritme vinden!

maandag 12 september 2011

Housewife...

Vandaag speel ik huisvrouw. Niet dat ik dat gepland had, maar plots draaide het zo uit en dus besloot ik meteen 'all the way' te gaan. Mee opgestaan toen de wekker afliep. De eerste dagtaak is meestal het wakker maken van de slapende man naast mij. Die is namelijk niet zo'n krak in het uit zijn bed kunnen. En dat is nog heel braaf uitgedrukt... Ik moet het hem wel nageven, de afgelopen weken is hij altijd samen met mij mee opgestaan om 6u à 6u30. Niet altijd even makkelijk, maar toch, ik ben blij verrast!

Destijds hebben we afgesproken dat de zone naast zijn bed 'verboden terrein' is voor mij. Met andere woorden, daar mag hij rommel maken. Vanmorgen vroeg hij echter waar al zijn kleren waren terwijl hij voor de kast stond te staren. Met één blik naar zijn 'eigen zone' kon ik hem dat vertellen. En dus werd mijn tweede dagtaak ook meteen wassen en plassen. Ik voelde me helemaal huisvrouw toen ik me er plots op betrapte dat ik zijn rugzak van afgelopen weekend stond uit te laden... Nooit gedacht dat ik dat zou doen! Maar goed, we gingen écht huisvrouw spelen...
Ook de lakens van het bed waren aan vervanging toe, de afwas moest gedaan worden, de living mocht een beurt krijgen en tot slot moest ik naar de winkel. En dat heb ik helemaal in 'huisvrouw-stijl' gedaan. Enkel een shoppinglijstje ontbrak, al zat dat wel in mijn hoofd. Voor de rest heb ik, zoals dat hoort alle pijlen gevolgd in de Colruyt, veel groenten gekocht om die avond klaar te maken en een kadootje meegenomen voor manlief. Zomaar. Ik heb zelfs een babbeltje gedaan met een andere huisvrouw. Over de fietsstallingen in de Colruyt: "Die hebben ze toch echt niet goed gemaakt hé mevrouw?", wat ik prompt beaamde.

Terug thuis de was opgehangen en plots vond ik dat het genoeg was. Huisvrouw kan voor even, maar nu moet ik toch echt met een zak M&M's een filmpje gaan kijken...

zaterdag 10 september 2011

Prachtig geweld...

Ik heb net een half uur uit mijn dakraam gehangen. Mijn oorspronkelijke doel was eigenlijk om nog eens even met de buren te lachen. Die zijn er namelijk in geslaagd zichzelf te overtreffen. Hun tuin ligt er zelden netjes bij, maar nu is het echt ongelofelijk. Je ziet geen tuin meer. En dus ga ik af en toe piepen om weer even te grinniken en verder te doen met wat ik bezig was.

Maar toen ik nu uit het raam keek, werd mijn blik meteen door iets anders getrokken. Wat verderop was het serieus aan het onweren en dat was een prachtig spektakel! Vuurwerk was er niets tegen. Ik grabbelde meteen naar mijn camera en probeerde de bliksem te trekken. Al gauw raakte ik vreselijk gefrustreerd, want de bliksem trekken is verschrikkelijk moeilijk! Je ziet het pas goed als het wat donkerder is, maar wanneer je dan zonder flits trekt, dan is de sluitertijd zo groot dat de bliksem al lang weg is of 'blury' wordt. Amateur talk, dat hoort u wel...
Koppig als ik ben bleef ik proberen. Ondertussen was ik ook niet meer de enige toeschouwer. De buren van enkele huizen verder hadden mij gespot en vreesden eerst dat ik hen op de gevoelige plaat wilde leggen, maar ze begrepen al snel dat zij niet het doelwit waren. En ook mijn rechterburen, slaagden erin om hun 'tuin' in te geraken en luid de rest van de familie op de roepen. "Bliksem!!! Onweer!!! Kom kijken!!". Nadien werd dat ook nog in een andere taal herhaald...

Ik vond het mooi... Echt, ik heb genoten. En het is me ook gelukt om een prachtige foto te trekken. Tenminste, dat vind ik zelf. Aan u om te oordelen:

Het zicht vanuit mijn dakraampje...
Soms lijkt het alsof de natuur ons iets probeert te zeggen. Ik weet niet of jullie wel eens hetzelfde gevoel hebben, maar mij lijkt het dat we meer en meer (of misschien dichterbij) met sterke (en soms zelfs speciale of angstaanjagende) natuurkrachten te maken hebben. Pukkelpop, het onweer in Leuven dat alles pikdonker maakte rond 10 uur 's morgens, overstromingen, ... En dan heb ik het enkel over België en de laatste paar weken. Alsof moeder natuur ons wil laten weten dat zij nog steeds de baas is. Dat we wel mogen denken dat we 'almighty' zijn, maar als het erop aan komt kunnen we niets beginnen tegen de kracht van de natuur. En wat doen wij dan? Wij zoeken zondebokken. Zoals bij Pukkelpop. Terwijl het overduidelijk is dat hier enkel en alleen de natuur aan het werk was. En toegeven dat we daar niet tegenop kunnen, tja dat is wel een beetje angstaanjagend...

Veel mensen zijn bang van onweer en zelfs dieren worden er onrustig van. Heel begrijpelijk. Maar op de één of andere manier werkt het bij mij omgekeerd. Ik wordt er rustig van en ik kan enkel met ontzag kijken naar zoveel geweld in de lucht. En natuurlijk (het woord zegt het zelf...) brengt zo'n onweer of een andere 'force of nature' af en toe veel angst, verdriet, miserie en pijn met zich mee. Maar in dit geval was het geweld simpelweg prachtig...

donderdag 8 september 2011

Survival of the 'schoenkastjes'...

Samenwonen met iemand brengt ook de nodige grappige en zelfs cliché dingen met zich mee. Mannen en de was is zo'n sprekend voorbeeld... Heel goed bedoeld en ook een beetje op vraag van mij werd de was opgehangen, maar dat moet snel gebeuren en dus hangen kleedjes en T-shirts enz. gewoon binnenstebuiten half over ekaar te drogen. Ik zag het de volgende morgen en besloot het met de glimlach te negeren. Enkel het 'over elkaar' gedeelte heb ik snel een beetje aangepast. Dat kon nog wel. 's Avonds echter werd de was ook zo opgeplooid! Ik kon er wel mee lachen, want ik vond het gewoon heel lief dat hij dat als verrassing al gedaan had. Twee seconden later betrap ik mezelf er op dat ik alles opnieuw sta op te plooien... My way!

En naast van die grappige dingetjes moet ik stiekem ook wennen aan de invasie. Ik moet plaats maken, kasten leeg halen, meubels verzetten, zijn rommel en was aan de andere kant van het bed tolereren (dat was de afspraak...) enz. Tot nu toe ben ik er echter wel in geslaagd alvast mijn kant van het bed te behouden én mijn 'schoenkastjes' zijn ook nog steeds exclusief voor mij...

maandag 5 september 2011

Schol!

Gisteren was mijn blog exact één jaar oud. Eén jaar lang heb ik om de paar dagen een berichtje de wereld in gestuurd en één jaar lang bleven jullie mijn dagdagelijkse bezigheden lezen. Dit bericht is dus voor jullie. Bedankt!
Gisteren, op de verjaardag van mijn blog speelde ik Risk in de Ardennen. Ik veroverde Oceanië, Azië en Europa. Ik probeerde een two seconds tent ook op two seconds op te vouwen (wat me niet echt lukte...) en ik vertelde dat ik de dag voordien telefoon van Walter Van Beirendonck gekregen had. Echt waar! Om te zeggen dat ik naar zijn tentoonstelling in het MoMu moest komen. Ik kom dus. En als u zich afvraagt waarom Walter Van Beirendonck in godsnaam naar mij belt. Wel, een vriend van mij vroeg me om mee te gaan en ik zei dat ik graag wilde, maar nog even moest wachten met bevestigen omdat ik diezelfde dag mogelijks op babybezoek zou gaan. Daarop reageerde hij: "Ik moet Walter Van Beirendonck toch niet naar u laten bellen om u te overtuigen zeker?". Ik ging ervan uit dat hij een grapje maakte, grootspraak zoals ze dat ook wel eens noemen. Maar dat bleek dus niet zo te zijn... Het babybezoek zal dus op een andere dag moeten...
Verder zat ik gisteren achter op de moto en at ik heerlijke tagine. En was ik vooral moe na een leuk weekend, waardoor er voor blogberichten geen tijd meer was.

En tot slot dronk ik een glaasje op jullie gezondheid... Schol!

vrijdag 2 september 2011

Mijn weg...

Ik ben tot hiertoe geen kei geweest in relaties. Het is te zeggen... Misschien kan ik beter zeggen dat het bewijs dat ik er wel een kei in ben vooralsnog niet geleverd werd. Ik heb al relaties gehad, de ene al wat beter en/of langer dan de andere, maar er heeft er (logischerwijs) nog geen enkele geresulteerd in iets blijvends. Ik was er nochtans betrekkelijk vroeg bij en had meteen ook lange relaties, want ik meende het wel serieus en ging ervoor, maar op de één of andere manier liep er toch telkens iets mis. 'Mis' klinkt misschien te zwaar want soms ging het ook gewoon over opgroeien en niet met elkaar meegroeien. Mijn eerste twee grote liefdes kenden zo'n einde.

Mijn laatste relatie is eigenlijk eerder een 'verzameling van relatiemomenten' of zoiets. Elkaar doodgraag zien en niet zonder elkaar kunnen, maar als het erop aan komt blijkbaar ook niet altijd met elkaar. Dat was af en toe zeer frustrerend en niet alleen voor ons, maar ook voor de omgeving. Want mensen blijven niet pikken dat je 'jezelf de vernieling in stort', zoals dat wel eens werd benoemd. Terecht. Hoewel het voor mij nooit zo voelde. Ik voelde me niet jaren aan één stuk door ongelukkig. Ik ben zeker in en in verdrietig geweest, maar ook echt intens gelukkig. En ik wilde liever periodes van 'echte liefde' afwisselend met 'echt verdriet' dan iets waarin beide ontbraken. Mijn verstand zag alles en waarschuwde me eveneens, net zoals mijn omgeving. Mijn verstand begreep alle redenen om ervan weg te lopen en alle bezorgdheid om me heen. Maar mijn gevoel niet. Mijn gevoel voelde gewoon... En ik leefde of beleefde simpelweg elke dag en volgde wat ik dacht dat mijn weg was.

Op de duur merkte ik echter dat ik kredieten opgebruikt had. Mensen willen het niet meer horen en ik vertelde het niet meer. Een zeer begrijpelijk proces zonder verwijten, maar wel pijnlijk. Want je komt zo wel een beetje alleen te staan. En soms weet je dan echt niet meer waarheen je weg nu eigenlijk loopt en kom je op zijpaadjes terecht.
Mijn verhaal werd meer en meer een verhaal dat niet meer verteld noch gelezen werd. Een boek ergens achterin de bib dat enkel stof vergaart. Ik denk dat ook dat mijn weg was, hoe gek dat ook mag klinken. Echt je eigen weg zoeken, authentiek durven zijn en aanvaarden wat er is, wat ook de uitkomst is. "Het is ok..." Dat heb ik vaak tegen mezelf gezegd. Wanneer ik in tranen was of wanneer ik de weg voor me niet meer zag. En dat hielp. Want het was ook ok. Verdriet is ok. En zoeken en de weg kwijt zijn is allemaal ok.
Misschien was mijn weg ook wel uitzoeken of ik het alleen kon? Dat bleek het geval. Ik kon dingen loslaten en aanvaarden wat er wel en wat er niet was.

En wanneer ik het helemaal losliet... was het er plots, die liefde. Zo gaat dat dan... Wanneer je het niet meer verwacht, net dan overvalt het je. Geen logica, geen verstand, het denken en overwegen in mijn hoofd was er niet meer. Er was gewoon wat er was.
Het resultaat is dat ik niet meer alleen woon. Plots deel ik mijn huisje met de man die mij de afgelopen jaren een hele regenboog aan gevoelens heeft bezorgd. En in de eerst plaats heeft hij ervoor gezorgd dat ik hem graag zie.

Het is spannend en nieuw want met mijn 31 lentes heb ik nog nooit met iemand mijn kleerkast of de afstandsbediening hoeven delen. Er zijn opnieuw heel veel eerste keren en dat is zowel spannend als grappig. Wordt vervolgd... En wat er later zal komen of hoe dit zal gaan? Dat weet ik niet. Dat zien we dan wel. Het is hoe dan ook mijn weg...