woensdag 29 december 2010

Wie bent u?

Ik ben nieuwsgierig, dat vertelde ik jullie al... Soms heel erg nieuwsgierig. En soms breng ik mezelf in situaties waarin mijn nieuwsgierigheid ten top wordt gedreven en ik dat eigenlijk aan mezelf te danken heb. Wordt u al nieuwsgierig?
Wel eigenlijk gaat het deze keer niet eens over mij, maar over u! Ik ben nu enkele maanden bijna dagelijks iets aan het neerpennen en geregeld krijg ik hier leuke opmerkingen over, waarvoor dank! Ook van mensen die ik niet eens zo heel erg goed ken of waarvan ik niet gedacht had dat ze mijn dagdagelijkse bezigheden en hersenkronkels interessant zouden vinden.
Soms is het zelfs confronterend, want als ik hier iets vertel, bedenk ik nooit wie er allemaal 'mee luistert'... En af en toe maak ik mezelf ronduit belachelijk doordat ik met veel handgezwaai en enthousiasme iets begin te vertellen, waarop ik dan onderbroken word met een droog 'Ik weet het al, ik heb je blog al gelezen...'. Ik verpest mijn eigen inbreng in een gesprek met andere woorden...

Maar goed, ik had het over mijn nieuwsgierigheid en over u... Die nieuwsgierige aard van mij gaat af en toe een kijkje nemen in de statistieken van mijn blog om te zien hoeveel mensen mijn bedenkingen nu eigenlijk lezen en dat zijn er best veel. Daarbij kan ik ook zien waar die mensen zich dan bevinden en dat was helemaal verrassend! Jullie zitten niet enkel in België, maar ook in de Verenigde Staten, Nederland, Duitsland, Australië, Canada, Brazilië, Costa Rica, Zwitserland enz. En dus vraag ik me af wie jullie zijn... Af en toe krijg ik dan ook nog anonieme reacties en dan wordt het helemaal moeilijk. Help!

Mijn fantasie kan hier wel weg mee, want ik heb al heel wat verhalen en achtergronden bedacht, maar mijn nieuwsgierigheid heeft er last mee. En dus mijn vraag... Wie bent u?

dinsdag 28 december 2010

Af en toe... Geeuw!

Ken je dat? Te laat gaan slapen en dan de fout maken om op de klok te kijken en te tellen hoeveel uren je nog kan slapen? En je weet dat... Je weet dat je dat niet moet doen en toch tel je. En altijd kom je uit op veel te weinig uren. Vervolgens probeer je zó hard om meteen in slaap te vallen, dat je nog minstens 20 minuten wakker ligt…

Waarom doen mensen zo’n dingen? Dingen waarvan ze weten dat ze het beter niet kunnen doen. Langs de andere kant, is het soms net leuk om dingen te doen waarvan je weet dat je ze beter niet kan doen. Dingen die je, verstandelijk gezien tenminste, beter niet kan doen… Het is bv. slimmer om op tijd in je bed te liggen als je de volgende ochtend om half zeven op moet, maar het is veel leuker om een leuke avond te hebben en niet op de klok te kijken. Gisteren heb ik mijn verstand genegeerd en voor dat laatste gekozen en ik heb er geen spijt van.

Ok, misschien had ik er vanmorgen wel even stiekem een beetje spijt van, want het leek alsof iemand voor de grap mijn wekker gewoon liet aflopen toen ik net vijf minuten sliep... En dan pikt het!
Maar... leuke babbels, samen een filmpje kijken over een gekke oma, wat spelen met m’n petekind en in de lach schieten als hij zijn volledige hoofd in zijn bordje met wortelpuree steekt omdat het niet snel genoeg gaat met een lepel of met zijn handje, dat zijn dingen die me veel meer waard zijn dan een extra uurtje slaap. Ik heb meer nood aan een sociaal leven, aan kunnen vertellen wat er op mijn lever ligt, aan het uitwisselen van de laatste nieuwtjes, aan lachen (of af en toe eens een traantje laten) met mensen die me dierbaar zijn…

En dus: “Note to myself!”: Niet meer op de klok kijken, noch ’s avonds als het leuk is, noch net voor ik ga slapen. Het verstandelijke stuk mag ik af en toe negeren! Wedden dat mijn selectieve geheugen de 'af en toe' eruit filtert?

maandag 27 december 2010

Fikfakken en gehaktballetjes in stoofvlees...

Familiefeesten zijn inherent aan de kerstperiode. Ik ben niet zo'n fan van de kerstperiode... Maar dat neemt niet weg dat het soms best leuk kan zijn die familiefeesten. Zaterdag was het kerstfeest bij mijn moeder. Dat begon met het spelletje 'Time's up'.
Voor zij die dit spelletje niet kennen, een korte samenvatting: De bedoeling is dat je in een minuut tijd telkens zoveel mogelijk namen van bekende mensen raadt. Eerst mag je vertellen wat je wil, de volgende ronde slechts één woord gebruiken en de laatste ronde moet je diezelfde namen uitbeelden. Het aantal kaartjes dat je met jouw ploeg geraden hebt, moet je optellen en de ploeg die het meeste kaartjes heeft in een volledige ronde is die ronde gewonnen.

Zo'n spel is bij ons garantie lachen geblazen! Voornamelijk door de geweldige inzet van de vrouw des huizes. Die wil er zo voor gaan dat ze letterlijk het eerste wat er in haar hoofd opkomt eruit smijt. Dat resulteert al eens in onbestaande combinaties zoals ' Jacques Van het Groeneveld' (combinatie van Raymond Van het Groenewoud en Jacques Vermeire en Veldhuis & Kemper ofzo?) en bij gevolg in geschater van onze kant. Bij de laatste ronde heb je alle namen (een 30-tal in ons geval) al twee keer de revue zien passeren en dus heb je min of meer een houvast bij de namen die uitgebeeld worden. En toch slaagt mama erin om in haar enthousiasme namen te roepen die nog nooit aan bod gekomen zijn. Ook dat zorgt dus voor hilariteit alom en af en toe stiekem voor een beetje spanning vermits je maar één keer mag gokken in ronde twee en drie... En winnen doen we nog steeds allemaal graag (de één al liever dan de ander...).

Ach, eigenlijk verandert er soms weinig...  Ik 'fikfak' nog steeds met mijn broer en nog steeds eindigt dat met blauwe plekken en net geen tranen. We proberen nog steeds uit te vissen wie wie getrokken heeft en sommigen onder ons verklappen het nog steeds (al dan niet per ongeluk). We vinden nog steeds gehaktballetjes in het stoofvlees eigenlijk lekkerder dan het stoofvlees zelf. En we lachen nog steeds met mama's geweldige stoten. Op sommige vlakken hoeft er simpelweg weinig te veranderen...

vrijdag 24 december 2010

Prettig kerstfeest mevrouw de kerstvrouw...

Een witte kerst is nu wel verzekerd geloof ik... Vanmiddag bedacht ik me dat ik geen boterhammen mee had en dus trok ik handschoenen, muts en de hele resem aan en vatte ik de zoektocht richting eten aan. Ik besloot voor iets warms te gaan, ook al betekende dat enkele extra meters ploeteren. Er ligt hier nog meer sneeuw dan in Antwerpen. De bussen rijden niet, enkele straten zijn simpelweg afgesloten en dus wandel je af en toe gewoon op straat om de simpele reden dat het voetpad 'zoek' is. Je zit ook geregeld tot boven je enkels in de sneeuw en oude vrouwtjes pakken soms ongevraagd je arm vast. Maar vandaag vond ik dat prima.

Aangekomen op de plaats van bestemming, wandelde ik net een 'feestoase' of zoiets binnen. Alle medewerkers hadden een kerstmuts of 'rendierdiadeem' op hun hoofd, inclusief brede smile, er weergalmden kerstliedjes door de luidsprekers en verspreid doorheen de winkel stonden warme en koude hapjes, mini glaasjes champagne en verse sapjes. Ik ben geen kerstfan, maar door de sfeer die daar hing had ik bijna zin in kerstfeesten! Ik dronk een sapje (van champagne ben ik nog steeds geen fan...) en at twee warme hapjes terwijl ik wachtte op een pastabeker die ik besteld had. Verder kocht ik ook een vers vruchtensapje (daar ben ik wél fan van) om solidair te zijn met de presentatoren van het Glazen Huis. Bovendien gaat er zo ook een euro naar Music For Life. Mooi meegenomen...
Aan de kassa vroeg de kerstvrouw of ik de actie kende. 'Ja hoor!', antwoorde ik, waarop zij glimlachte (want dat moest vandaag denk ik) en zei: 'Ah, u bent een vaste klant natuurlijk! Bedankt!'. Ik wist niet of dat ook echt klopte, maar ik vond het alleszins leuk. Ik was zelden ergens vaste klant, behalve in kleding- of schoenwinkels...

Ja, ik moet het ze nageven.De weergoden én de 'kerstmannen en -vrouwen van de Spar' (ze hebben hun naam ook mee natuurlijk in deze periode) zijn erin geslaagd mij, onverwacht, in kerststemming te brengen! Bedankt daarvoor...

donderdag 23 december 2010

Twee kleine witte identieke envelopjes...

Gisteren zat ik wat op de computer te prullen toen er plots iets in de brievenbus werd gestoken. Ik weet dat meteen, want technisch gezien heb ik geen brievenbus, enkel een gleuf in de deur en de post valt dus simpelweg op de grond. En vermits het beneden bij mij één ruimte is, hoor ik dat ook zeer goed. Ik ging ervan uit dat het reclame was en dus deed ik geen moeite om te gaan kijken. Tot er vijf minuten later opnieuw iets op de grond denderde... Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en dus stevende ik op de brievenbus (mat) af. En wat lag daar? Twee kleine identieke witte envelopjes... Op het ene stond niets en op het andere mijn adres, maar geen naam. Speciaal... En een beetje spannend...

In een mum van tijd waren beide envelopjes dan ook open en haalde ik er twee identieke kerstkaartjes uit. Ook speciaal...Van mijn buren zo bleek. Het eerste om me prettige kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar te wensen en het tweede nodigde me via een 'PS' uit om er ene te komen drinken bij hen. Dat waren ze dus nog op het eerste kaartje vergeten schrijven en vermits dat reeds in mijn bus stak, hebben ze er dus nog maar één geschreven. Tenminste zo heb ik de gebeurtenissen gereconstrueerd. Sympathiek toch? En ook een beetje grappig...
En toen bedacht ik me dat kaartjes krijgen eigenlijk nog steeds leuk is. Veel leuker dan mailtjes of berichtjes of wat dan ook. Hoe lelijk de kaartjes vaak ook zijn... Zou ik dan toch???

woensdag 22 december 2010

De tips van tante Kaat!

Het is ver gekomen... Ik durf niet meer naar buiten! U zult zich wel afvragen hoe dat komt? Wel, ik heb recent twee paar nieuwe laarzen gekocht in een poging om het mooie aan het praktische te koppelen. En buiten ligt er heel wat sneeuw en slijk en zout, gemixt tot een vettig papje. En de combinatie van die twee dingen, de nieuwe schoenen en het vettige papje bleek geen succes. Want op beide paren zaten plots lelijke vlekken en witte strepen... Paniek!

Ik ben dan met het volste vertrouwen in tante Kaat op zoek gegaan naar tips over het wegkrijgen van die vlekken. En die tips vond ik op haar website: tante Kaat raadde me aan om warm water en azijn te gebruiken. Hmmm... azijn had ik niet in huis, dus impulsief als ik ben, hop naar de winkel (met andere schoenen weliswaar)! En ik moet het ze nageven... Het heeft gewerkt! Het is nog niet helemaal weg, maar wel al heel wat minder. Ik kan terug onder de mensen komen.

Even later ontdekte ik echter een tweede probleem... Ditmaal had het niets met mijn schoenen te maken, maar eerder met het impulsieve stukje van mijn karakter. Ik ben vreselijk slecht in vooruit denken en plannen. Dat gaf ik u al eens mee. En opnieuw is daar bewijs van, want ik vergat eten te kopen... Heeft tante Kaat hier ook tips voor? Zucht! Soms word ik moe van mezelf...

maandag 20 december 2010

"Precies den overschot van ne kerstboom in uwe neus!"

Ongelofelijk veel onderweg geweest vandaag. En soms kom je dan grappige mensen tegen... Een buschauffeur bv. die de hele weg tegen mij gebabbeld heeft. Ik ken zijn hele levensverhaal, weet waar hij woont, hoe lang hij al voor de Lijn werkt en waaraan hij binnenkort geoppereerd moet worden. Ik weet ook dat zijn vorige werkgever hem ontslagen heeft en ondanks het feit dat hij best wel sympathiek was en het goed bedoelde, snapte ik wel ergens waarom... Hij heeft namelijk minstens twee maal gebeld met zijn gsm tijdens die busrit, niet handsfree en hij riep zo luid dat de hele bus kon volgen dat hij de dag voordien tegen iemands auto gereden was... En toen ik wilde uitstappen vroeg hij me zonder schroom of ik niet eens met hem uit wilde gaan. Ik heb de boot wat afgehouden, waarop hij vrolijk zei: 'Ik kon het maar proberen hé en volgende keer probeer ik het opnieuw!' en terwijl hij wegreed toeterde hij nog even...
Ik kom graag mensen tegen die me doen lachen...

's Avonds ben ik bij m'n grootouders gaan eten en ook zij doen me vaak lachen, al is dat niet altijd hun bedoeling. Ze zitten bv. constant op elkaars kap (oma meestal op die van opa), maar ze kunnen niet zonder elkaar. Opa vertelde ooit dat oma steeds meteen 'Dat is niet waar!' antwoordt op iets dat hij zegt, waarop oma meteen reageert met: "Dat is niet waar!". En dan valt haar frank en ligt iedereen in een deuk... Geweldig toch?
En weet je wat ze van mijn piercing vond? "Precies den overschot van ne kerstboom in uwe neus!" Ik denk dat dat wilde zeggen dat ze niet meteen fan was... Hoewel ze het niet eens opgemerkt had voor ik het haar vroeg...
Aahh... Als we maar kunnen lachen!

zondag 19 december 2010

Wurgen in de tram en aan tafel met de schoonouders... of zoiets...

Wat 'n dag! Ik heb er een uur en een kwartier over gedaan om ergens te geraken waar ik normaal gezien met de fiets 20 minuutjes over doe. De trams richting stad zaten stuk voor stuk propvol. Heel Merksem leek een glimp op te willen vangen van het glazen huis. Uiteindelijk heb ik mezelf nog ergens bijgemoffeld. Ik kon me nergens vasthouden, maar dat hoefde ook niet, want ik kon nergens naartoe... Even later stapte er een vrouw in die daar anders over dacht en plots mijn sjaal beetpakte om zich recht te houden. Toen ik haar vriendelijk meedeelde dat dat mijn sjaal was, zei ze 'Ja, 't zal toch moeten want anders val ik.'! Hoe vind je die? Dat ik zo ongeveer gewurgd werd, vond die vrouw het vermelden niet waard! Wat sneeuw al niet doet met mensen... Gelukkig ben ik doorgaans een vriendelijke ziel...

Ik ging naar een kerstconcert en had eigenlijk nog heel wat plannen daarnaast (kerstbar, sneeuwbalgevecht in het park, het glazen huis, de meir,...), maar die heb ik allemaal al snel onder de sneeuw opgeborgen... Uiteindelijk ben ik aan tafel bij de schoonouders van een vriendin van mij beland. Tja, de sneeuw doet niet alleen gekke dingen met mensen, maar brengt je eveneens op onverwachte plekken! Geweldig, niet?

zaterdag 18 december 2010

Koude voeten in bed...

Ik ben een fan van sneeuw. Je hebt mensen die sneeuw maar niks vinden of die regen verkiezen boven sneeuw. Dat begrijp ik niet. Dan denk je toch vooral praktisch en ik denk dat ik zelden 'praktisch' als maatstaf neem. Akkoord, soms zou ik dat misschien beter doen, maar niet als het gaat over sneeuw... Sneeuw heeft toch iets sprookjesachtig en magisch, niet? Als ik 's morgens uit het raam kijk (momenteel is dat dan vooral in het weekend, want tijdens de week is het nog veel te donker om ook maar iets te zien) en alles is wit, dan word ik daar echt blij van. En hoewel ik al serieus op m'n bek gegaan ben, vind ik fietsen fijner als het sneeuwt dan als het regent. Het geeft me ook steeds een beetje vakantiegevoel. Niet alleen omdat het bij kerst past, want ik ben dan weer geen fan van de feestdagen, maar eerder bij een skivakantie. En dat doe ik nu al 13 jaar aan een stuk.

In je eentje een hele lange piste in één keer naar beneden skiën zonder te stoppen tot je de spieren in je benen voelt trillen, liedjes zingen op de stoeltjeslift om het warm te krijgen, zo snel de berg afgaan dat je tranen in je ogen krijgt, een warme choco met slagroom of een glaasje porto ergens op een terrasje met een prachtig uitzicht en het zonnetje op je gezicht of een heerlijk heet bad na een lange dag skiën.  En spelletjes... 's Avonds de hele avond spelletjes spelen en dan doodmoe je bed in kruipen en opnieuw de piste afgaan vanaf het moment dat je je ogen sluit. Ahhh... Een heerlijk gevoel...
Met deze gedachte, de sneeuw buiten en koude voeten (as ever) kruip ik onder m'n dons. En bij gebrek aan beter denk ik dat ik toch een warmwaterkruik met me meeneem...

vrijdag 17 december 2010

A small step for a man, but a giant leap for mankind!

Als je ziek thuis zit, heb je meestal niet zoveel om handen en dus ook niet zoveel te vertellen. Maar dat kan snel veranderen... Ik kreeg namelijk Evi en Bo (mijn petekind) over de vloer en ook mijn vader vereerde me met 'n bezoekje. Tot daar niets speciaals...
Plots kreeg die laatste telefoon. Hij zou ribbekes gaan eten in resaurant Amadeus in Antwerpen en zijn 'ribbekespartner' was blijkbaar al aangekomen. En dus sprong mijn vader recht (en dat mag je zeer letterlijk nemen), trok hij zijn muts over zijn hoofd (hij lijkt dan echt op één van die twee boeven uit Home Alone, vermits die muts maar half over zijn hoofd getrokken is en dus een beetje recht staat) en riep hij: "Tot de volgende keer!", terwijl hij de deur achter zich dichttrok. Ik denk dat hij zin had in ribbekes... Ook hier nog maar weinig speciaals...

Evi, Bo en ik bleven achter en ik was Bo een beetje aan het entertainen. Zoals dat een goede meter betaamt, besloot ik nog eens een poging te wagen om hem alleen te laten stappen. Meer als mopje, vermits we al geconcludeerd hadden dat hij gewoon te lui was om al te gaan wandelen. Net zoals hij gewoon zijn mond open doet als je met een flesje of eten afkomt, terwijl hij het prima zelf kan!
Maar plots... zette hij een stapje!!!! Voor de allereerste keer! En dus begonen wij beide als twee kiekes zonder kop te klappen en te gillen! Eén stapje, maar het was er wel degelijk één. Hij was zelf zo verbouwereerd dat hij prompt ging zitten en ons aanstaarde alsof wij allebei niet goed bij ons hoofd waren. Terecht natuurlijk... En wij maar klappen.

Toen de adrenaline weer wat gezakt was en het tijd was om te vertrekken, bleek dat we een probleem hadden... 't Is niet dat ik ze met een smoes hier wilde houden, maar de deur wilde niet open! In zijn enthousiasme moet papa de deur iets te hevig dicht gedaan hebben, want er was geen beweging meer in te krijgen. Ik ben vervolgens door het raam naar buiten gekropen om zo langs twee kanten te kunnen trekken, maar ook dat hielp niet. En zelfs met de sleutel wilde het niet lukken...

Evi en Bo zijn dan maar door het raam naar buiten gekropen (Bo kreeg een beetje hulp) en ik zit hier nu... Opgesloten in mijn eigen huis! Hopelijk kan ik nogmaals bewijzen dat ik handig ben en anders... Tja... anders heb ik alvast een mooi excuus om volgende week niet te kunnen gaan werken... Kan iemand me dan wat eten brengen?

donderdag 16 december 2010

Verboden het huis te verlaten!

Een huis vol zakdoekjes, een nasale stem waar mensen spontaan van beginnen lachen (of me beginnen imiteren), ne pyama, ne zetel, warme soep en een donsdeken... U snapt het plaatje ongetwijfeld! De dokter heeft me bevolen om twee dagen bedrust te houden en sterker nog, hij heeft me verboden het huis te verlaten. Technisch gezien was ik dus reeds in overtreding toen ik aan zijn bureau zat...

Er was een stagiair bij de dokter en dus werd ik steeds dubbel gecheckt. Twee keer 'A' zeggen en twee keer een koude stethoscoop op m'n rug en twee keer zo'n 'oorkijker' in mijn oor. En dat laatste is een probleem voor mij... Ik heb het niet zo met mensen die aan mijn oren komen. Voor sommige een erogene zone, maar voor mij is het 'té'. En toen die stagiair dus mijn oor vastpakte en zonder verdere uitleg dat ding in mijn oor ramde, had ik hem bijna een vuistslag verkocht. Ik denk dat we beiden even hard verschoten (de dokter had niets in de gaten), vooral omdat ik dat ding ongeveer zelf vast had. Ik heb het vervolgens braaf losgelaten en eens lief gelachen...

Maar goed, bedrust dus en stiekem vind ik dat niet zo heel erg. Mijn deken en een filmke of een boek houden mij gezelschap, hoewel ik hoogstwaarschijnlijk binnen het kwartier diep in slaap lig. Ik beloof dus dat ik het huis niet zal verlaten, meneer de dokter... Hatsjoem en slaapwel!

woensdag 15 december 2010

Slechte tramromantiek...

Vanmorgen lukte het me niet zo geweldig om uit m'n bed te geraken. Na drie keer de wekker afkloppen, was het nu of nooit. Dus kroop ik met veel tegenzin mijn lekker warme bed uit... om voor de kast te gaan staan staren. Wat zou ik aandoen...?? Dat deed me een beetje denken aan het 'kaststaren' dat bij Zin-d'erin(g) zo vaak gebeurde. Een kast vol methodieken en vaak stonden we er dan met een heleboel voor te gapen omdat we nog geen idee hadden hoe de rest van de middag eruit zou gaan zien. Uiteindelijk plukte je dan een stapel methodieken mee om vervolgens met een spelletje buiten te starten ofzo.

Maar een stemmetje in m'n achterhoofd haalde me dus terug naar het heden en maande me aan tot snelheid vermits ik anders de trein zou missen en voor niets uit m'n warme bed gekomen was. En dat zou doodzonde zijn natuurlijk! Boterhammen maken, nog vlug rechtstaand een kom yoghurt naar binnen lepelen en dan naar buiten spurten terwijl ik verwoede pogingen doe om m'n jas aan te krijgen, zonder m'n handschoenen te laten vallen (want het sneeuwt!). Even later zie ik de tram passeren en in een tweestrijd met mezelf besluit ik er uiteindelijk toch nog voor te gaan en een versnelling hoger te schakelen. Wonder boven wonder lukt me dat en kan ik nog net de tram inspringen voor de deuren met dat vreselijke gepiep dichtklappen.

Ik zet me, nog nahijgend, tegenover een jongeman die me verbaasd aanstaart. Een beetje bezorgd kijk ik uit mijn ooghoek naar mijn eigen klerencombinatie om te zien of ik misschien een fout gemaakt heb of iets vergeten ben ofzo. Niets vergeten, rok hangt in de plooi, kleuren passen en daarbij zijn er weinig mannen die een feilloze smaak hebben als het op kleding aankomt, maar ik geef het toe, ze bestaan!

Nog steeds die starende blik, waarop mijn nieuwsgierigheid de bovenhand krijgt en ik hem vraag of er iets is. Hij schudt zijn verbazing van zich af en kijkt nu recht in mijn ogen. Even een moment van herkenning, maar ik kan hem niet plaatsen. En hij mij blijkbaar evenmin, want hij antwoordt: "Ja, sorry, ik ken je van ergens... Denk ik... Of misschien ook niet...". En nu was het mijn beurt om hem verbaasd aan te staren. In mijn hoofd bleef het stil. En dat gebeurt zelden... Iemand niet kunnen plaatsen en een stilte in mijn hoofd! Ik lachte dus maar wat schaapachtig en mompelde iets in de trant van 'Ik kan je ook niet echt plaatsen...'. Hij lachte terug, stond op en zei 'Tot nog eens dan!' en stapte vervolgens uit de tram.

Wat een gekke ontmoeting zo 's morgens... En weet je wat het gekste van al is? Ik heb geen idee of hij knap was of niet. Ik kan hem zelfs niet eens meer voor de geest halen! Misschien heb ik het wel gedroomd? Je ziet, zo vroeg opstaan is absoluut niet goed voor mij! En willen de mannen in het vervolg ook iets duidelijker zijn? Bedankt alvast!

maandag 13 december 2010

M&M's als hoofdgerecht

Soms steekt het simpelweg tegen. Een slechte dag... Dat zijn de dagen dat je vroeger in je dagboek tekeer ging, waardoor achteraf je hele leven zo'n beetje een uitgerekte depressie lijkt. Ik ga nog steeds aan het schrijven op zo'n dagen. Dat helpt me, maakt me rustiger en op die manier is het alsof ik er van op een afstand naar kan kijken. Ik schrijf het letterlijk van me af. Gisteren was ook zo 'n dag. En dus schreef ik. En probeerde ik even terug op mezelf te plooien... Eens goed bleiten en vloeken, dan diep ademhalen en je blik richten op 'verder'.

En vervolgens versier ik de kerstboom die ik sinds zaterdag heb staan, loop ik met 'n stofzuiger en een stofdoek door het huis, begin ik aan enkele knutselprojectjes en zet ik me met een zak M&M's in de zetel terwijl ik naar het voorlaatste deel van Millenium kijk. Op zo'n dagen mag ik alles van mezelf en moet ik niets. Dat klinkt misschien raar nadat ik vertelde dat ik het volledige huis gestofzuigd heb. Wel, dat moest niet. En net daarom vond ik het zelfs leuk. De omgekeerde psychologie die werkt bij kinderen, doet het bij mij nog steeds prima. En de kinderelijke beloningen even goed. Ik mocht namelijk de muziek heel luid zetten (de buren staan zelf steeds op luide modus) én M&M's als avondeten eten!

zaterdag 11 december 2010

Zorro en de rue d'Aerschot

Gisteren moest ik in Brussel zijn, meer bepaald Brussel-Noord, en dan voel ik me toch steeds een beetje een toerist... of een marsmannetje... Ik wandelde door de 'Rue d'Aerschot' en zoals steeds ging ik sneller dan de gemiddelde auto. Dat heeft weinig te maken met de drukte, eerder met de uitgestalde waren aan de overkant van de straat.
Plots kwam er een auto voorbij en een man gooide mij een kushandje toe en nadien een brede glimlach. Gek genoeg kon ik niet anders dan ermee lachen en voelde ik me zelfs gecharmeerd. Ik liep gehaast richting vergadering met papieren onder m'n arm, een muts op m'n hoofd, wanten en een dikke jas aan en ik krijg een kushandje terwijl aan de overkant allemaal halfnaakte dames zich uit staan te sloven om die mens zijn aandacht te trekken. En de eerlijkheid gebiedt mij ook te vermelden dat die dames er eigenlijk gemiddeld gezien best goed uitzagen... Ach ja, ik kan het maar beter als een compliment opvatten, nietwaar?

Na mijn vergadering was ik iets te vroeg voor een date met een vriendin en dus ging ik op zoek naar een caféetje om even te wachten. Ik had uiteindelijk de keuze tussen café Zorro of bar Relax. Ik heb voor optie één gekozen, want met een gemiddelde leeftijd van 16 zag bar Relax er voor mij toch niet zo 'relaxed' uit...

Toen ik café Zorro binnenwandelde werd ik bekeken alsof ik net de badkamer van de paus was binnengegaan. Wat doe jij hier???? Ik besloot het te negeren, bestelde een 'chocolat chaud' en zette me aan een tafeltje aan het raam. Er hing een breedbeedtelevisie waarop Turkse muziek (tenminste dat gok ik, want ik spreek geen Turks) getoond werd. Jammer genoeg was niet alleen de muziek barslecht, maar ook de timing van het geluid ten opzicht van het beeld liet te wensen over.
Wanneer er iemand binnen kwam, werd ik telkens volledig onder de loep genomen, terwijl de rest geen blik waardig werd gegund. Mijn chocomelk en ik zaten er duidelijk niet op onze plaats... Maar ook dat besloot ik als een compliment op te vatten. Want geef toe, beter een marsmannetje in café Zorro dan een vaste waarde in de Rue d'Aerschot!

donderdag 9 december 2010

Moonboots zijn voor op de maan...

Er was ooit een facebook-testje dat testte welk 'Sex and the City'-personage je bent. Ik keek er destijds vaak naar en was dus benieuwd op wie ik (volgens facebook tenminste) zou lijken. Testjes scoren normaal bij tieners, ik weet het, maar als je echt eerlijk bent... iedereen doet wel eens heel af en toe een dom testje gewoon uit nieuwsgierigheid!
Ik vulde dus de tien multiple choice vragen helemaal waarheidsgetrouw in. Je weet natuurlijk ook zo wat je moet antwoorden om er als de ene of de andere uit te komen en dus eigenlijk komt het erop neer dat je gewoon kiest wie je wil zijn en aan de hand daarvan de 'goede' antwoorden aanduidt. Een alternatieve manier van outing of zoiets... Ik koos voor Carrie Bradshaw!

Ik heb ook effectief heel wat gemeen met Carrie. Dat heb ik zelfs al van vrienden te horen gekregen (en niet steeds om redenen om trots op te zijn). Ik heb een enorme kast vol kleren die ik niet kan wegdoen, maar waarvan ik nog niet de helft effectief draag. Ik slaag er evenmin in om een stabiele relatie uit te bouwen of om samen te wonen met iemand. Ik woon dus alleen én in de stad (akkoord akkoord, nu is dat bediscussieerbaar, maar in mijn hoofd klopt dat nog steeds). Ik haat koken. Ik vind het leuk om af en toe wat te schrijven. (Of ik er goed in ben, dat laat ik in het midden.) Ik kom niet toe met één schoenenkast en slaag er ook zelden in om mijn koopimpuls te onderdrukken als ik ergens echt prachtige schoenen zie staan.

En over dat laatste wil ik het even met u hebben. Wat doe je als je moet kiezen tussen afschuwelijk lelijke schoenen maar warme voeten of mooie schoenen maar koude voeten? Ik zit al enkele weken vast in dit vreselijk moeilijke dilemma... Ondertussen ging ik al eens voor optie twee, maar nog steeds ben ik er niet helemaal uit, voornamelijk vermits mijn voeten dus nog steeds koud door het leven gaan. Ik let ook vaak op schoenen bij anderen en het is ongelofelijk hoeveel mensen deze dagen met spuuglelijke exemplaren rondlopen! Uggs of moonboots bv. Akkoord het is warm. Maar het oog wil toch ook wat? En dat begrijp ik dan niet... Wij kunnen naar de maan vliegen (en erop wandelen met moonboots, want dat is de enige plek waar je die aan mag doen), de meest ingewikkelde computers in elkaar steken, letters door de lucht versturen naar iemand aan de andere kant van de wereld, maar geen schoenen maken die warm én mooi tegelijk zijn? Onbegrijpelijk!!! Misschien moet ik toch maar eens over een carrièreswitch nadenken...

dinsdag 7 december 2010

"mijn lampeke werkt ni..."

De trein kwam stipt op tijd aan, ik wandelde goed door richting metro en kon zonder stoppen meteen in de tram sprinten! Ideaal. Er zijn van die dagen dat het gewoon goed zit met de timing. Tot zeven minuten later tenminste...

Ik had, zoals dat hoort, gebeld omdat ik er de volgende halte af wilde. Ik stond braaf te wachten aan de deur, volgens de regels van de kunst. Maar dan... stopt de tram niet! Dus ik haast me naar voor en zeg de chauffeur vriendelijk dat ik gebeld had. En weet je wat die oelewapper zegt???? 'Ah, maar da lampeke hier werkt ni!', terwijl hij naar zijn dashboard wijst...

Ik verloor even mijn goed fatsoen als brave reiziger en slingerde naar zijn hoofd dat hij zich best had kunnen omdraaien om naar de drie andere lampjes te kijken als hij wist dat dat ene op zijn dashboard kapot was... Tenslotte was dat zijn job én meteen ook het doel van een tram: reizigers naar hun bestemming brengen en niet een halte verder! Op mijn vraag of hij dan daar ter plekke kon stoppen (en dus niet naar de volgende halte doorrijden) zei hij doodleuk: 'Da mag ik ni doen zenne juffrouw...'. Ik moest echt op mijn tanden bijten om hem niet van weerwoord te dienen of op zijn minst een oplawaai te verkopen.

Mindfulness gezien is dit eigenlijk het benoemen niet waard. Een peulschil waar je waarschijnlijk nog blij om moet zijn ook omdat je extra tijd krijgt om in de frisse buitenlucht te wandelen of zoiets. We moeten namelijk niet gehaast zijn! What the hell, af en toe eens goed vloeken en je afreageren op een tramchauffeur, daar is toch niets mis mee?

maandag 6 december 2010

Zeester met koffie en een mandarijn...

Ik had vandaag een vergadering op verplaatsing en bijgevolg kwam ik rond het middaguur langs allerlei heerlijk ruikende winkeltjes in het midden van de stad (in dit geval Leuven, dus eigenlijk niet dé stad, maar een stad). Ik probeerde de andere kant op te kijken, want ik had een mooi gevulde brooddoos bij.
Die was deze keer zelfs zeer gevarieerd, want ik had nog vanalles over van de overvloedige brunch van gisteren: chocoladebrood (zelf gebakken door een geweldige broodbakster), rozijnenbrood (zelfgebakken door de bakker) en gesmeerde boterhammen. Daar bovenop had ik ook nog een overheerlijke cupcake (zelfgemaakt door diezelfde broodbakster) mee én een paar mandarijntjes. Geef toe, dat is een behoorlijke middagmaaltijd!

En toch keek ik steeds stiekem uit m'n ooghoek naar de warme wafels, worstenbroodjes en panini's. Het was wel koud... En iets warm smaakt dan wel. En ik kon altijd mijn boterhammen later nog opeten (tuurlijk!). Het eerste winkeltje geraakte ik voorbij. Ik geef toe dat ik toen al iets dichter bij de gevels wandelde en dat ik een kleine oogafwijking bij mezelf vaststelde. De tweede winkel heb ik schaamtelijk voor de etalage staan gapen . En de derde... Toen ben ik bezweken! En elke drogreden die ik zelf verzonnen had,  ik ben er overal ingetrapt...

En weet je wat het ergste van al is? Het was niet eens een lekker worstenbroodje! Mijn boterhammen smaakten veel beter en nu kreeg ik ze niet eens op. Dus bleef ik eten... tot ik teveel gegeten had en nu met een zware maag probeer productief te blijven. En die lekkere cupcake staat nog steeds onaangeroerd voor mij... Er zijn toch lessen die je om de zoveel tijd opnieuw moet leren hé? Zucht!

zondag 5 december 2010

Een hoofd vol dromen...

Teveel prikkels op 'n dag zorgen er soms voor dat mijn hoofd zo vol zit dat ik er doodmoe van wordt. Ik ben een denker. Constant zitten er gedachten en flarden in mijn hoofd. Nu dus ook weer. Vluchtige dingen, serieuze dingen, grappige dingen, breinbrekers en nostalgische herinneringen. Die zorgen er dan ook vaak voor dat ik een overdosis aan plannen bedenk en die wil ik dan ook liefst diezelfde dag nog uitvoeren. Beetje lastig op een zondagavond...

Het nostalgische stukje in mij wil dan foto's en fotoboeken bekijken en luisteren naar muziek uit lang vervlogen tijden of muziek die op dat moment tot mijn verbeelding spreekt. En momenteel is dat een liedje van Bart Peeters zijn nieuwe cd 'De ideale man', namelijk 'Vervaldag'. Het refreintje gaat als volgt:

Verlangen jouw atomen
ook zo naar zacht geweld
naar nooit een kus nog veilig
tot je totaal bent uitgeteld
Ze zeggen dat op dromen
nooit een vervaldag staat
dus voor een nieuw begin
is het nooit te laat...

Mooi niet? Met dit liedje op de achtergrond, een warme chocomelk naast mij, een goed boek en een hoofd vol dromen zet ik me dan in de zetel en hoop ik dat het nog lang duurt voor het weer maandagmorgen is...

zaterdag 4 december 2010

Schaatsen in de tuin!

De moet-maatschappij heeft me weer te pakken. Ik moest namelijk vandaag dringend de kelder leegpompen. Niet alleen stond het enorm veel water in, je begon ook een muffe keldergeur te ruiken. Ondanks mijn tegenzin, ben ik vanmorgen na een heerlijk bad (nee, niet in de kelder!) meteen aan de slag gegaan.

Ik begon aan het demonteren van de trap, het installeren van de pomp in de kelder en het naar buiten leiden van een darm via een regenpijp. Dit laatste heeft een dubbele reden... Ten eerste kan ik op die manier rustig iets anders doen terwijl de kelder leeg gepompt wordt, ten tweede is het simpelweg cruciaal vermits de darm zelf te kort is om buiten te raken...
Al het water (en ik kan je verzekeren dat het een serieuze hoeveelheid is deze keer door de regen van enkele weken terug) komt dus in de tuin terecht en jammer genoeg is daardoor mijn mooie witte tuin plots een vijver... Het sneeuwt ondertussen ook. Zou ik morgen kunnen schaatsen?

Tijdens dat proces bedacht ik me dat ik eigenlijk honger had en wilde ik dus naar de bakker gaan, maar durfde ik mijn installatie (of mij eigen handigheid) vertrouwen? Mocht de darm bv. lossen, dan zou het water in het rond vliegen ter hoogte van de keuken. Niet meteen een droomscenario... Maar ik besloot dat ik beide vertrouwde en haastte me naar de bakker... waar natuurlijk de eerste keer ooit een rij stond! Klein stresske... Gelukkig bleek dat nergens voor nodig, mijn rotsvast vertrouwen bleek meer dan terecht.

Anderhalf uur later, vrees ik voor het gras in mijn tuin en is het water nog steeds niet weg. Ik hoorde net een alarmerend geluid in de kelder, waardoor ik full speed richting darm sprintte, maar het bleek loos alarm. Een stukje van de pomp was eindelijk boven water gekomen, wat zorgde voor een 'watermonsterachtig geluid'.
Ach, ik supporter nu voor de sneeuw en voor één keer mag het goed vriezen, want een schaatsbaan in de tuin, vind ik precies wel cool!

donderdag 2 december 2010

Wenen is voor watjes!

Het was koud vandaag. En wit. En mooi... Vanmorgen ben ik zachtjes over een maagdelijk wit sneeuwtapijt gewandeld. De sneeuw dwarrelde in vlokjes naar beneden en ik genoot van het stille landschap. Even later draaide ik de Bredabaan op en het stille was er meteen af. Auto's die aanschuiven én uitschuiven, trams die voorbij glijden en tingelen naar mensen die om ter snelst op hun bestemming trachten te raken. In het station was het al niet veel beter. Overal vertragingen en treinen die afgelast werden en mijn trein bleek van koers te zijn veranderd wegens een defecte trein ergens in het Mechelse. Met alle 'vertragingsgevolgen' van dien... Op de radio spraken ze over monsterfiles en blijkbaar waren die er al sinds gisterenavond!

Als ik die dingen hoor en zie, moet ik stiekem altijd even gniffelen. Drie centimeter sneeuw en ons landje staat helemaal op zijn kop! De fiets blijft veilig binnen en overal is er verkeersellende. Ik heb ooit een half jaar in Finland vertoefd en daar ging het er heel anders aan toe. Een meter sneeuw was niet uitzonderlijk en fietsers, automobilisten en treinen reden daar rustig over. Vertragingen waren een ongekend probleem. En ok, ik geef toe dat het even wennen is zo op sneeuw fietsen (remmen doe je best rustig en niet enkel met je voorste rem) en zeker wanneer je je ski's op je schouder mee hebt en de thermometer vrolijk -20 aangeeft, waardoor het meteen ook spekglad is. Als ik eraan terug denk, kon ik toen een pak beter tegen de koude dan nu. Ik was wel beter geëquipeerd én ik was het gewend. Want ik vergeet nooit de eerste dagen ginder... Je leert snel wat je wel en niet moet doen. Op straat met iemand een praatje slaan, dat doe je niet. Doorstappen of zelfs snelwandelen komt voort uit puur overlevingsinstinct. Je wordt ook niet emotioneel wanneer je buiten bent, want toen het me even tegen stak en ik een traantje liet, plakten plots m'n ogen toe! Ook m'n fietsslot had blijkbaar af en toe een slechte dag, want ik ben vaak weer naar boven moeten lopen om een glas warm water te halen en m'n fiets zo te bevrijden. En handschoenen, die vergat of verloor je nooit... Waar is de tijd?

En dus kwam er een brede lach op mijn gezicht wanneer ik bijna tegen de vlakte ging, omdat ik de vertraging van mijn trein probeerde in te halen om op tijd op m'n vorming te geraken. "Ach, rustig kan ook!", bedacht ik toen ik een moeder haar kind naar school zag brengen achter op de slee en ik schakelde een versnelling trager. Dat had ik beter eerder gedaan, want ik bleek veel te vroeg! Logisch... heel België stond op zijn kop...

woensdag 1 december 2010

Het is wat het is!

Ik denk dat ik soort tweede puberteit aan het doormaken ben... Ik heb namelijk recent iets gedaan dat eigenlijk eerder in het rijtje 'pubergedrag' thuis hoort dan bij mijn gezegende leeftijd. Ik heb het dan over pakweg 16 en die tijd ben ik dus al even ontgroeid. Pas nadien bedacht ik mezelf dat. Ik hoor u denken: "Wat heeft ze in godsnaam nu weer uitgespookt?' Wel... Ik heb een piercing laten zetten. Een klein steentje in mijn neus. En ik ben er best blij mee!

Vriendinnen kiezen voor kinderen, huizen, relaties en vaste jobs en vermits de helft van die dingen mij niet zo goed afgaan tot hiertoe, vond ik dat ik best nog voor een piercing kon gaan. Per slot van rekening zet ik me hiermee ook een beetje af ten opzichte van de heersende verwachtingen van onze maatschappij. Ik heb sinds kort dan wel een huisje en een 'serieuze' job, maar het stukje relatie en kinderen... Wat dat betreft ben ik (willens nillens) een beetje een rebel.

Het grappige is dat ik vroeger ongeveer de eerste van al mijn vriendinnen was die een 'vast vriendje' had. Op mijn 18 was ik bijna drie jaar samen met mijn eerste echte lief (afhankelijk van de definitie van 'eerste echte lief' natuurlijk). Als je me toen gevraagd had hoe mijn leven er tien jaar later uit zou zien, dan had ik vast en zeker iets bedacht dat nog niet in de buurt komt van mijn huidige situatie. Of hoe het toch kan lopen...

Maar sinds kort heb ik vrede met mijn levensloop. Hoe dat komt, dat weet ik niet. Het was er ineens. Op reis bedacht ik me dat geen kinderen hebben ook heel wat voordelen heeft. Plots was ik ook niet meer zo zeker of ik wel absoluut kinderen wilde. Wat mijn verstand wist, maar de rest nooit voelde, was ook nu in mijn buik aanwezig. Het is wat het is! En dat voelde best goed. En mijn piercing mag mij daar af en toe weer aan herinneren...