dinsdag 23 november 2010

Buckle up!

Ik besloot vandaag dat ik best nog enkele dagen in een rouwproces mocht zitten, maar dat ik alvast zou starten met het aanpassingsproces. En dus trok ik tijdens mijn middagpauze naar de veritas en kocht ik alvast twee sjaals, een muts en handschoenen. Want ja, het is hier koud! En als ik dan toch moet aanpassen, dan kan ik dat maar beter in stijl doen! Voila...

Omdat ik ook nog in rouwproces mag zijn van mezelf, besloot ik dat ik nog wel enkele reisverhaaltjes mocht vertellen. Die vind ik namelijk nog steeds interessanter dan mijn dagdagelijkse bezigheden hier, zelfs al zijn het even goed kleine dingetjes. En dus zal ik jullie enkele dagen telkens een foto tonen en aan de hand van die foto vertel ik dan een verhaaltje. Zo kan ik zachtjes acclimatiseren en nog even wegdromen en jullie mogen gerust met me mee dromen...


Dit was ons stulpje in Tulum in Mexico. Enorm idyllisch, kijk maar naar de volgende foto: het uitzicht van op het terrasje...


We waren voordien naar de tempels in Coba getrokken en daar bleek dat er na ons bezoek pas drie uur later een bus kwam. Een taxi was te duur en dus besloten we een lift te zoeken. Dat leek niet zo simpel, vermits de meeste busjes 'toeristenbusjes' waren die een heel programma voor de boeg hadden en ons dus niet mochten/konden meenemen. En de auto's zaten meestal te vol om nog drie mensen plus rugzak mee te nemen. Een canadees koppel kon ons meenemen, maar ze wilden dat niet omdat ze maar twee gordels hadden... Wat een reden in een land als Mexico. Meestal zitten er niet eens gordels in de auto's en sowieso doet niemand ze om. Maar goed, pech gehad dus!
We begonnen alvast te voet en ik liep weer foto's te trekken van leguanen toen plots diezelfde canadezen naast ons stopten. Ze hadden op miraculeuze wijze blijkbaar toch een derde gordel gevonden! We kregen een lift tot aan de cabanas waar we wilden gaan slapen (zie foto) en ik denk dat ze bij het zien van ons hutje medelijden met ons kregen (onterecht, maar dat heb je met rijke canadezen die een all-in bandje om hun pols hebben), want ze wilden ons ook meteen trakteren op een lunch. Heel vriendelijke mensen, echt...


Het was grappig te zien hoe verschillend mensen kunnen zijn. Janet had duidelijk medelijden met ons, want ondanks het idyllische uitzicht, was het een heel primitief hutje. Langs de buitenkant hing er een reep plastic omdat de wind gewoon door de 'muren' waait en zo wordt water of regen toch tegen gehouden. Het toilet was buiten en toiletpapier was er niet. Een douche was eveneens in een hutje buiten en er kwam enkel een straaltje koud water uit. Primitief, maar heerlijk! Scott vond het stiekem prachtig. En wij ook...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten