zaterdag 27 oktober 2012

Familiefeest in het Sportpaleis!

Vrijdagavond en ik breek mijn kop over een mogelijk avondmaal. Een vriend van mij, Jan, komt eten en nadien trekken we richting sportpaleis. Hooverphonic with Orchestra. Niet de eerste keer dat ik Jan vergezel, want Jan is de neef van Alex (lees hier). En een rechtstreeks gevolg van dat laatste was een enveloppe met twee kaarten 'artist guest' en twee backstage pasjes. Als je iets doet, doe het dan in stijl, niet waar? Voor mijn avondmaal geldt dan weer het omgekeerde. Een kok ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden en dat werd opnieuw snel duidelijk. Maar in dat geval is het een kwestie van de taken doorgeven... Als je't niet kunt in stijl... gewoon zo laten! Jan pakte over en uiteindelijk heeft hij dus zo'n beetje zijn eigen potje (en dat van mij natuurlijk) gekookt.

De fiets op en vijf minuten later (jep, eens een voordeel van in Merksem te wonen!) stonden we aan te schuiven om naar binnen te gaan. Tijdens het voorprogramma zetten we de strijd voort die we op de fiets gestart waren, namelijk een 'bijnamen-oorlog'. Ik bespaar u de resultaten...
Al snel werd duidelijk dat meegaan als artist guest ook enkele consequenties heeft. Voor ik het goed en wel besefte, bevond ik me zo ongeveer op het familiefeest van de familie Callier. Naast mij zat broer nummer één, aan de andere kant logischerwijs neef Jan, wat verder papa en mama Callier en achter hen broer nummer twee. En dan heb ik de rest van de tantes, nonkels, neefjes en nichtjes nog niet vernoemd. Maar goed, wie wil er geen familiefeest in het sportpaleis? Volgens mij twijfelt Jan na de hele avond toch nog aan het antwoord op die vraag...



Na een geweldig strak en af optreden, haalden we onze pasjes boven om ons een weg te banen richting de catacomben van het sportpaleis. Om daar te geraken passeerden we het podium en ik kon het niet laten...
"Jan, ik wil even het podium op!"
"Wat?"
"Das toch kei cool? Wanneer kan je dit nog eens doen?"
"Doe maar."
"Kom, ga mee! Mag da wel?"



Flatterend bewijsmateriaal...

Wow! Toch een kick... Wie kan dat zeggen? Ik heb al op het podium van het sportpaleis gestaan. Jasper Steverlinck bv. niet!

Wat later bleek dat we dankzij onze podiumstunt wel Astrid Bryan en 'de Lau' gemist hadden. Ach je kan niet alles meemaken hé? Tante Callier had hen als bewijs wel op de foto. Diezelfde tante zat wat later met haar hoofd al ver vooruit.
"Jantje, wat wil je voor je kerstmis? Ik wil deze week nog een verlanglijstje of je krijgt niks hé!"
Hihi... Jantje! Maar meteen nadien volgde voor mij:
"Kom jij ook mee naar het kerstfeest?"
Slik! Ok... Het is één ding om op een familiefeest in het sportpaleis te belanden, maar kerstmis, das nog iets helemaal anders! Tenzij ze dat opnieuw in het sportpaleis vieren... Het was in ieder geval haar subtiele manier van vragen of Jan en ik een koppel waren. De rest van de familie was iets minder subtiel. Ik denk dat ik minstens zes keer diezelfde vraag kreeg. Haar subtiliteit was voor de rest van de avond echter nagenoeg onbestaande. Ze is bv. op Noémie afgestapt om te vragen of Jantje geen kusje kreeg (nadat ze wist dat ik geen officiële date was, denk ik dat ze een nieuw plan in gedachten had), wilde dat Alex met haar vriendin op de foto zou gaan en ook Iris oftewel Sabrina moest eraan geloven toen we ons afvroegen hoe het frituur in de Familie Backeljau ook weer heette. Frituur 't half kieken dus. Juist! Alex kwam dag zeggen en begroette mij meteen met 'Sofie'. Huh?! Ik ben er nog steeds niet uit of hij nu dacht dat zijn nichtje Sofie zou komen en ik haar verving of hij echt mijn naam nog wist. Maar ik ga alvast voor optie twee! Alex Callier kent mijn naam! Ha! Vervolgens kreeg ik ook drie kussen van een voor mij onbekende dame die zich voorstelde als 'de vriendin van Alex'. Duidelijk!

En toen was het plots twee uur. De tijd was voorbijgevlogen! Ik heb de ene broer van Alex uitgelegd dat park Spoor Noord redelijk dicht bij het Sportpaleis ligt en eigenlijk zo goed als Merksem is (we moeten er toch een beetje goed uitkomen hier in Merksem) en met de andere heb ik totemnamen uitgewisseld. Serieus. Ik heb de hele avond welgeteld 40 cent uitgegeven (aan de toiletjuffrouw) en bovenal heb ik een spetterende show gezien. We sloten de avond af met een tweede familierondje en overal kreeg ik opnieuw drie kussen. Ik kan niet zeggen dat ik me niet welkom voelde op het familiefeest bij de familie Callier!

zondag 21 oktober 2012

Rock 'n roll en no-nonsense... Afgesproken?

Lieve mensen...
Lieve mensen met kinderen...
En vooral lieve mensen met kleine kindjes en baby's...

Jullie zijn met teveel! Jullie zijn de laatste jaren zo exponentieel gegroeid én zo overweldigend aanwezig dat ik er schrik van krijg. Het lijkt wel alsof de tijd bij jullie sneller gaat dan bij mij. En hij gaat hier al zo snel! Ik kan dus niet meer volgen. Soms wist ik amper dat iemand zwanger was en is er weeral een mini mensje bijgekomen.
Akkoord, ik ben op een leeftijd gekomen dat zo'n dingen wel eens gebeuren, maar zijn jullie met z'n allen nu niet een beetje aan het overdrijven? Ik sta namelijk enorm veel babybezoeken, proficiatkaartjes, originele kadootjes en geïnteresseerde vragen achter. Hiervoor mijn oprechte excuses...

In 'my defence' alvast:'trop c'est trop'! Maar eerlijk is eerlijk ik moet ook toegeven dat ik jullie af en toe ook echt genegeerd heb of half bewust uitgesteld of vergeten ben. Ook daarvoor mijn oprechte excuses. Het was niet alleen te snel en te veel, het was af en toe ook simpelweg heel confronterend...


Ik begon deze blog ooit in de nasleep van een kleine 'dertigers crisis' (en dat is zacht uitgedrukt). Er is mij namelijk ooit verteld dat ik mijn eerste kindje best voor m'n 30 kon krijgen. Een niet al te vrijblijvende mededeling... Zeker niet als die van de dokter komt. En ergens is die zin blijven hangen.
Toen mijn 30ste verjaardag naderde was ik verschrikkelijk onrustig. Ik brak mijn relatie af, kocht een huis, zegde mijn toenmalige job op en... ik bleef onrustig. Ik vond mijn draai niet en wilde niet verjaren. Ik gaf dat jaar dan ook geen feestje. Wel stuurde ik een brief naar 30 vrienden om hen te zeggen dat ik hen graag zag. Ik vroeg hen ook om me geen kadootje te geven, maar als ze daar zin in hadden iets te knutselen of iets van zichzelf te geven om aan een grote muur te hangen. Mijn symbolische mijlpaal kon ik op die manier letterlijk vorm geven. Er hangt ondertussen heel wat aan die muur, maar net zoals ik de baby's vergat of uitstelde, geraakten ook heel wat projectjes niet tot in Merksem. Bij deze vergeef ik u dat met veel begrip! Het is niet simpel meedraaien in deze hectische tijden met alles wat van je verwacht wordt.

Misschien begrijpt u nu ook beter waarom ik het wel eens lastig heb met babybezoeken, met kaartjes en kleertjes en alles wat daarbij hoort. Er zijn voorlopig maar drie kindjes op deze wereld waar ik altijd graag naartoe ga en dat zijn mijn petekindjes Bo en Senna en mijn neefje Fil. Voor hen ben ik ook echt iemand die ertoe doet. Ik heb een rol en dat troost me. Ik ben alvast meter en tante! Ik heb me neergelegd bij wat er is en wat er niet is, wat er ooit nog komt of niet komt.

En weet je wat ik dan geweldig vind? Ik beloofde al een hele tijd om langs te gaan bij een vriend van mij die papa geworden is enkele maanden geleden. Eén van de vele beloftes... Het is mij nog steeds niet gelukt. Gisteren ging plots de bel en toen ik open deed, stond daar diezelfde vriend met zijn zoontje op de arm. "Als jij niet tot bij mij geraakt dan kom ik toch gewoon naar jou!"
Geweldig... Zo kan het ook! Heerlijk rock 'n roll en no-nonsense...

Dus lieve mensen met kinderen en baby's, zullen we afspreken dat jullie het mij niet kwalijk nemen dat ik (nog) niet op bezoek kwam (kom) bij jullie baby's? Dan neem ik het jullie niet kwalijk dat jullie je baby's niet komen voorstellen aan mij! Afgesproken?

woensdag 17 oktober 2012

Mission accomplished!

Woensdag 17 oktober. Een memorabele dag. Niet alleen is het vandaag mijn zus haar verjaardag, maar er stond ook al bijna twee maand 'rijexamen' in mijn agenda. En dat wist niemand. Ik kreeg wel af en toe vragen en sommige mensen probeerden me er zelfs gewoon in te luizen zodat ik het zou verklappen, maar het is niemand gelukt. Na! Ik heb mijn lippen stijf op elkaar gehouden. En dus heb ik enkele vrienden die mij al een maand lang at random geluk wensen. Leuk hé? Daar werd ik echt blij van! Ik ga dus nog zo af en toe eens iets geheim houden denk ik.

Vanmorgen voelde ik me toch weer een beetje 16... Ik denk dat ik ongeveer tien keer op één voormiddag naar het toilet gegaan ben en dat ik hetzelfde blad ter voorbereiding van het examen minstens 20 keer gelezen heb. En vervolgens liep ik rond te ijsberen en mezelf gerust te stellen. Ik rij ondertussen al ongeveer een jaar met de auto. Alleen. Ik kan het dus wel. Ik ben geen 18 meer. Ik kan parkeren, zelfs met ne stokoude volvo zonder servostuur. Ik ben er klaar voor. Ik heb eerst nog twee uur les, dus geen paniek. Ik heb tijd om te wennen. Komt goed.

Enkele monologen en mantra's verder was het tijd om te vertrekken en dus wandelde ik wat later richting de parkeergarage van de rijschool met de instructeur naast mij. Natuurlijk floepte de lampjes van de auto die het moeilijkst geparkeerd stond aan, wat had je gedacht? Maar het was les, geen probleem! I can handle it...  Ik was blij dat ik nog twee uur les had, want het is toch iets heel anders rijden in nen oude volvo of ne redelijk moderne clio. Zowel het gasgeven, schakelen als parkeren waren plots zoveel 'makkelijker' en 'gevoeliger' dat ik af en toe nogal enthousiast bleek.
Maar al bij al ging het prima en ik werd eigenlijk echt rustig. Tegen dat we richting examencentrum moesten rijden was ik er helemaal gerust in. Even naar het toilet, nog een babbeltje slagen met mijn instructeur en haar collega,... Het andere meisje dat examen kwam doen, was net zoals alle anderen niet alleen pakken jonger, maar ook bloednerveus. En gek genoeg maakte dat mij enkel rustiger. Dat veranderde echter nogal plots toen de examinator ons kwam halen. Ik hoorde in alles strikvragen en pijnigde mijn hersens zo over onnodige dingen dat ik zijn eerste vraag 'Ga maar langs voor naar buiten en zo om naar de parking.' al bijna zag als een examenopgave én een strikvraag. Mocht je daar misschien niet lopen?

'Rustig Sofie...' zei een stemmetje in mijn hoofd, terwijl ik even later de auto startte en overduidelijk in mijn spiegels keek om te vertrekken. Die spiegels zijn belangrijk, dat was mij al voldoende op het hart gedrukt en dus keek ik daar ook vaak in en een beetje overdreven duidelijk zodat hij het zeker zou opmerken. Alleen zag ik  elke keer dat ik dat deed de examinator zitten. Logisch, maar dat maakte mij geleidelijk aan even nerveus als mijn collega's voordien. Alsof ik even de setting vergeten was en daar nu om de 5 seconden de harde werkelijkheid in de hoedanigheid van 'examinator'. Ik probeerde weer kalm te worden, herhaalde enkele mantra's in mijn hoofd en plots... moest ik hard remmen voor een zebrapad, want er stond een oud vrouwtje op de stoep te wachten. Er stonden auto's en een busje tot net voor het zebrapad geparkeerd, waardoor ik die vrouw niet gezien had. Ik zei dan ook nog eens hardop: 'Oh nee, shit, die had ik niet gezien!' Ik kon mijn tong er wel afbijten. De moed zonk me meteen in de schoenen en ik vreesde dat het afgelopen was. Er werd ook niets gezegd, wat een hele vreemde sfeer teweeg bracht. Ik berustte gelukkig snel in mijn lot en heb me helemaal herpakt. Gewoon een knop omgedraaien! Ik kon rijden en ik zou het tonen ook! Niet nog eens die zever. Het parkeren ging vervolgens prima, het keren in de straat was zelfs niet in de gemakkelijkste straat, maar ook dat deed ik prima en ik heb zelden zoveel in alle spiegels gekeken...

Parkeren deed ik iets minder opzichtig...

Toen ik opnieuw het examencentrum opreed wist echt niet goed wat te verwachten. De examinator verloste me echter snel uit mijn lijden en sprak de gevleugelde woorden: "Het was voldoende, u bent erdoor, maar wa was da met da madammeke seg!?". Achteraf wist mijn instructeur te zeggen dat ik goed gereden had, dat de examinator dat ook vond en ze zei er nog bij: 'Want ge had ni de gemakkelijkste, verre van!' Wat was ik blij dat ik dat pas op het einde hoorde... En nu kan ik dus iedereen fier vertellen dat ik nooit meer met een L hoef te rijden, dat ik in het weekend weer na tien uur buiten mag en... dat ik mijn auto opnieuw kan verkopen, want 'mission accomplished'! Dedju!

zondag 14 oktober 2012

Aan alle mooie dingen komt een einde...

Het was een fijn feestje gisteren. Kort misschien, maar krachtig. Ik heb last minute nog gezocht naar een date vermits ik plots doorhad dat ik uitsluitend met een bende koppels op stap zou gaan. Niks tegen koppels, maar op een Radio Modern-feestje is het ook wel eens leuk om met z'n twee te dansen. Mister Big, vermits u volgens enkele vrienden een vrouw bent en volgens andere 52 jaar oud, weet ik niet zeker of ik in u een danspartner zou vinden. In ieder geval bent u nog steeds even onbekend en onbereikbaar voor mij, dus mezelf dat afvragen is waarschijnlijk overbodig. Maar ik heb m'n mannetje gestaan en een dansbuddy gevonden in mijn maatje Nico. Was lang geleden dat we samen nog eens de dansvloer onveilig maakten en dus heb ik genoten.


Zoals aan alle mooie dingen, kwam er echter ook aan dit fijne feestje een einde. En dat bleek niet alles te zijn waar dit weekend een eind aan kwam... Ik had het nochtans kunnen weten, want de voortekenen waren er. Ik strompelde 's morgens mijn bed uit en wilde naar beneden gaan, maar voor ik het wist lag ik onderaan de trap. Auw! In enkele seconden stond er een dikke blauwe bult op mijn onderarm. Geen goede start dus.
Wat later stond ik aan het kiesbureau en ik mocht meteen 45 minuten aanschuiven. Olé! De commentaar van mijn buren en mede Merksemnaren maakte me toch wat ongerust... Je wilt niet weten wat voor conversaties ik heb moeten aanhoren en ik heb me er zelfs even in gemengd, maar het was duidelijk dat ik nogal alleen stond. 'Mogen Marokkanen nu ook al stemmen?' en 'Die snappen daar toch niks van?' en 'Dat De Wever hier maar wat verandert! Da zegt em toch altijd, hé?'. Ik weet alvast waar al die vroegere Vlaams Belang-stemmers nu voor gestemd hebben. En later merkte ik ook op familiebezoek dat de N-VA een breed publiek heeft. Ik voelde de bui dus al hangen..

Ik moet zeggen dat politiek mij doorgaans nogal weinig doet en dat ik me tot hiertoe ook nogal weinig aangetrokken heb van de hele politieke reutemeteut. Mijn interesse was dus vaak ver zoek. Maar vandaag was anders... Eens terug thuis, was ik zo nieuwsgierig dat ik niet meer echt heb kunnen werken, want elke vijf minuten ging ik opnieuw checken om te kijken hoe ver het tellen van de stemmen stond.
Ik ben een fiere Antwerpenaar en dat komt voor een groot deel door onze burgemeester, Patrick Janssens. Hij heeft van deze stad een stad gemaakt om trots op te zijn! Hij zette Antwerpen op de kaart en stak het chauvinisme in een nieuw kleedje. Een positief  en modern kleedje. Het Centraal Station, Park Spoor Noord, het MAS, de heropwaardering van het eilandje, Borgerhout en zoveel meer. Hij gaf ook fijne, moderne feestjes en nodigde Radio Modern uit op zijn 'Bal van de Burgemeester'. Hij had met andere woorden een prima smaak!
En dan doet het zeer om te zien hoe een Bart De Wever en een Liesbeth Homans hier voet aan de grond krijgen. Tijdens die eerste zijn speech werd ik oprecht verdrietig en was ik verre van trots. Het enige lichtpuntje was de DJ van dienst die liever nog even vrolijk bleef met Sam Sparro dan meneer De Wever aan het woord te laten. Ik heb hem trouwens niet één keer zien lachen...


Meneer de burgemeester (want voor mij blijft u dat nog even...), ik leef met u mee, maar vooral wil ik u bedanken voor de fijne stad die u van Antwerpen gemaakt hebt! Weet dat er heel wat Antwerpenaren u hier  heel erg dankbaar voor zijn. We vergeten nooit wat u voor deze stad gedaan heeft en de lat ligt hoog voor uw opvolger, laat dat duidelijk zijn. Dat u tot slot een traan weg gepinkt heeft, maakt het voor mij enkel nog opvallender dat er bij uw opponent niet eens een glimlach af kon. Het bewijst alleen maar hoe authentiek u bent en hoe nauw Antwerpen u aan het hart ligt. Meneer de burgemeester, u kan met opgeheven hoofd de fakkel doorgeven. Ik dank u en pink stiekem ook een traan weg.

dinsdag 9 oktober 2012

Expecting the unexpected...

Met een bende psychologen en therapeuten is een teamdag toch altijd een beetje spannend. Anders dan anders... Ik heb jaren lang teamdagen georganiseerd en gedaan, ook al met mijn eigen teams, maar toch... Therapeuten hebben namelijk al eens de neiging om mensen en dingen wat te analyseren, om moeilijke vragen te stellen en om los je ziel in te willen kijken. Soms...
Ik werk er ondertussen al bijna een half jaar, maar in dit team zit ik eigenlijk nog maar een paar maanden. Ik ben dus nieuw en moet m'n plek in het team nog wat zien te vinden. Ik had samen met een collega bedacht hoe we de dag in konden kleden en achteraf bleek (zoals verwacht) dat we met één opdracht meer dan voldoende input hadden!
De opdracht was: maak een collage over jezelf. Stel jezelf dus voor aan de hand van een collega. Eén collage over jezelf in het dagdagelijkse leven en ééntje over jezelf op het werk.
Terwijl iedereen zich vol overgave in de boekskes gestort had, kwam ik plots twee vrienden tegen in diezelfde boekskes! Maak da nu mee! Tja, ik kon niet anders dan die ook uitknippen natuurlijk... What are the chances? Als u goed kijkt, ziet u in de linker hoek onderaan twee bekenden blinken.

Dit ben ik...
Dit ben ik op het werk...
En al knippend en plakkend bedacht ik me: 'Dit is eigenlijk best leuk! Waarom doe ik zoiets niet vaker?'. Ok, ik ben wel af en toe creatief bezig, maar gewoon knippen in de boekskes en een collage maken die op dat moment past en niet weet-ik-veel-wat hoeft te zijn, is eigenlijk echt rustgevend. Ik was ook best content met het resultaat. Misschien heeft dat wel iets te maken met mijn doorgaans hoge lat en hoge verwachtingen. En soms denk ik zo lang na over iets, dat ik het eigenlijk 'dood denk'. Loslaten, ik ben er niet altijd een krak in. En nu heb ik gewoon geplakt en gezocht en geknipt zonder al te veel na te denken en plots was er een collage. Ja, die psychologen en therapeuten: analyseren hoeft dus duidelijk niet altijd! En een teamdag kan dus ook hier heerlijk relaxed zijn... Laten we die lat dus maar eens af en toe wat lager leggen, niet?

zaterdag 6 oktober 2012

Het regent... ik 'regen'...

Ik had vandaag goed ingezet met mijn mooie maar te kleine botten aan, bijpassende paraplu (bolletjes)! Vrolijk wandelde ik naar de bakker. Ik heb geen enkele plas overgeslagen en dan wordt regen eigenlijk best leuk. Al snel ontdekte ik echter de minder leuke kant van regen...

Toen ik wat later met de auto vertrok, was het me al snel duidelijk dat de auto niet in dezelfde gemoedstoestand als ik verkeerde. Hij startte heel moeilijk, maar goed dat heb je wel met oude auto's. Daar bleef het echter niet bij. Meestal gaat het meteen beter als ik even aan het rijden ben, maar dat was nu niet het geval... Integendeel. Hij schokte en ging niet echt vlotter nadat ik een stukje door had kunnen rijden. Ik overwoog om terug te draaien, maar dat bleek te laat. Na een laatste krachtinspanning, gaf hij het op en viel hij stil... midden op de Herentalsebaan. Auto's die toeterden en me nog zenuwachtiger maakten en alsof dat nog niet erg genoeg was, hoorde ik achter mij een ambulance die ik ook langs wilde. Stress! Ik stapte uit en probeerde als een' kieke zonder kop' in m'n eentje de auto wat verder naar een parkeerplek te krijgen. Dat lukte letterlijk en figuurlijk voor geen meter, maar gelukkig stopte er snel een auto en een vriendelijk koppel hielp me de auto opzij te duwen.

Daar stond ik dan... Ironisch genoeg net tegenover 'mevrouw Leemans'. Aan goede kredieten zou ik echter weinig hebben, want precies daar en op dat moment besloot ik dat het genoeg geweest was en dat ik de auto weg zou doen. Een auto is handig en een oude auto met cassettespeler en een karakter is stoer en retro en ik was er best fier op. Mijn allereerste autootje... Maar het is vooral ook duur en een gedoe.

Mijn stoere retro auto...
Wat nu? Ik belde dus al maar naar mijn oorspronkelijke bestemming, want daar zou ik duidelijk niet geraken. Mijn schoonbroer wist me te vertellen dat het waarschijnlijk door de regen kwam dat mijn autootje niet meer wilde. Lap! En ik vond die regen vanmorgen nog zo gezellig!
Ik probeerde dan maar een aantal mensen te bellen waarvan ik hoopte dat ze me verder zouden kunnen helpen. Tevergeefs, want niemand pakte op. En hoe stoer ik me vroeger kon voelen in die auto, zo verdrietig voelde ik me nu... Verdrietig en heel erg alleen.

Hoe zoiets doms zo confronterend kan zijn! Daar zat ik dan. Alleen in een kapotte auto en geen idee wat ik nu moest doen. Ik kon zelfs niet meer bedenken of ik nu wel of niet goed geparkeerd stond om de auto daar te laten staan. Gsm op het laatste streepje en een oeverloos gevoel van 'alleen op de wereld'... En plots voelde het alsof ik in één keer overvallen werd door al het verdriet waar ik de afgelopen maanden doorgegaan was. Ik kon nog maar aan één ding denken en dat was zo snel mogelijk thuis geraken voor de dijk zou breken. Tijdens de tramrit naar huis kwamen er al serieuze barsten in de dijk bv. toen ik toch iemand aan de lijn kreeg die me kon helpen en al helemaal toen diezelfde persoon al aan mijn deur stond om de autosleutel op te pikken wanneer ik aan kwam wandelen

Toen ik de deur achter me dichtdeed, brak de dijk... Ik zakte op de grond met mijn rug tegen de deur en heb het gewoon laten komen. Tot snikken toe.
En het leek wel alsof er geen eind aan kwam, al leerde ik doorheen de dag ook dat 'alleen' toch relatief is. De mensen die ik niet had kunnen bereiken belden nadien allemaal zelf. Mijn broer deed me zelfs opnieuw wenen omdat ik het zo lief vond wat hij allemaal voorstelde en voor mij wilde doen...
Alleen ben ik dus niet. Niet echt.

Ondertussen heeft mijn gevoel zich toch feilloos aan het regenweer aangepast. 's Morgens ging ik er nog vrolijk tegenin, maar nu 'regen' ik al een hele dag mee en zijn alle plannen in het water gevallen. Er zijn zo van die dagen... En op zo'n dagen luister ik soms naar dit liedje. De oude auto's passen er trouwens perfect bij!


Gelukkig durf ik nu al eens waterig glimlachen en het cliché zegt dat hierna zonneschijn komt. En tot het zover is, herhaal ik matragewijs 'you're not alone' in mijn hoofd...

donderdag 4 oktober 2012

Haiku-rebel

Als je dag in dag uit geacht wordt om na te denken over de beweegredenen van allerlei mensen en bovenal van jezelf, je doen en je laten dan wordt dat wel eens teveel. Tenminste, dat merkte ik tijdens de derde opleidingsdag. De 'goesting' was ver zoek, wat deels te maken had met een lastige boodschap die ik moest geven. Je kan het je namelijk niet veroorloven in een opleiding om therapeut te worden om bepaalde dingen met betrekking tot je opleiders of collega's niet te zeggen. En ik zat met een probleempje richting mijn opleiders...

Met een ei in mijn broek wachtte ik tot het mijn beurt was. Ik had me nog zo voorgenomen om geen traan te laten, maar dat was natuurlijk tevergeefs. Ik vrees dat enkel de spanning of de stress me al de das om deed. Ik was amper begonnen of mijn stem trilde al. Zeer irritant! Maar goed, even later was het gezegd. En ik kon weer ademen.
Maar wat later kregen we een film voorgeschoteld en ook daar vloeiden de tranen opnieuw rijkelijk. En plots had ik het even gehad met al die gevoelens, al dat wroeten in jezelf en dan vooral op de pijne plekken. Ik wilde niet meer bedenken waarom dingen me raakten of wat iets wilde zeggen of waarom iemand iets deed. Ik wilde gewoon eens goed vloeken, niet nadenken (Misschien ben ik daarom wel af en toe zo impulsief?) en rebelleren tegen al het 'zeemzoete psychologengewauwel'... En dat gevoel kwam op een hoogtepunt toen we ons huiswerk kregen: 'Schrijf een haiku over verbinding.'. En dus ging de empathie even uit. Helemaal uit. Ik rebelleerde als een klein kind en vond een haiku belachelijk en stom en de opdracht nog stommer! Een haiku!

Af en toe vloeken en rebelleren en niet empathisch zijn is helemaal ok. Dat zeg ik ook tegen mijn cliënten. Af en toe is dat simpelweg nodig. En het lucht op.
En dus was ik na een dagje vloeken rebelleren en lastig doen weer helemaal klaar om empathisch te zijn. Om een haiku te schrijven nog net niet...