Al mijn energie heb ik opgebruikt de afgelopen twee dagen. Met m'n mond open heb ik naar alle pracht en praal lopen staren. Lichtgevende kastelen van elfjes in het water, slapen in een bed van Klaas Vaak mét slaapmuts (die weliswaar iets te klein was...), suikerspinnen eten, draken zien vuurspuwen en gebiologeerd luisteren naar een boom die verhaaltjes vertelt. Zucht... Ik wil nu al terug!
Op weg naar ginder, in de auto bedacht ik me iets... Wat is het leuk om af en toe weer kind te mogen zijn. Gooien met lege chocomelkjes (en soms ook volle), lachen omdat iemand 'piemel' op de autoruit schrijft, cupcakes maken in je pyama, plaksnorren opplakken en vervolgens gekke foto's trekken en de slappe lach krijgen. Gillen in de railway, lachen met de foto's achteraf (railway-face!), mottig zijn na een veel te grote suikerspin of na een ritje in de halve maan en zo kan ik nog wel even doorgaan.
In de nieuwe attractie, 'Joris en de draak' moet je het tegen elkaar opnemen. Wij zaten in het blauwe karretje en streden tegen rood. Vooraf hadden we de winnaars al toegejuicht en de verliezers wisten ook wat we van hen vonden ("Losers!!!")... Maar wat gebeurde er? We verloren zelf! Waarop de Efteling-man het niet kon laten ons op dezelfde manier te behandelen (terecht): 'Losers!'. Gelukkig met een grote smile, want hij vond het leuk te zien dat we zo opgingen in het hele gegeven. En dus vroegen we hem hoe dat kwam. Was het verliezen of winnen at random of konden zij dat zelf kiezen of hoe ging dat? En wat blijkt?
Het gaat om gewicht! Wij wogen simpelweg minder dan het andere karretje. En wij maar alles geven en enthousiast staan roepen en gillen. En maar gezond eten... Moraal van het verhaal? Leve calorieën, leve Joris en de draak, leve de Efteling... en leve Klaas Vaak!
ben nu al jaloers dat ik er niet bij was....
BeantwoordenVerwijderen