zaterdag 31 oktober 2015

Bye Bye bush...

Mijn iPad laat me weten dat ik al 13 weken geen reservekopie gemaakt heb. De tijd vliegt. Morgen stap ik op het vliegtuig richting Kaapstad. Onwerkelijk idee dat ik de bush hier ga verlaten. Het is mijn wereld geweest de afgelopen maanden en ik kan me simpelweg niet meer zo goed voorstellen hoe het leven er in een stad ook weer aan toe gaat.

Het is even geleden dat ik nog schreef, maar geen nieuws is goed nieuws. In dit geval toch. Mijn stilte heeft te maken met de rust hier en in mijn hoofd. Met het vertragen. Met African time. Maar het heeft ook te maken met een recente nieuwe bezigheid.
Enkele weken geleden startte ik met schrijven voor www.mo.be. Best spannend was dat. Alle andere artikels leken me zoveel meer onderbouwd en over serieuze thema's. Wat had ik nu te vertellen over 'de wereld' en de landen die ik bezoek? Over ontwikkelingswerk, politiek of economie ofzo? Schreef ik wel goed genoeg? Ik leek uit de toon te vallen en was dus bang dat ik er niet echt zou passen. Daarom had ik er voordien ook tegen niemand iets over gezegd. Pas toen ik positieve feedback kreeg, durfde ik het zelf op Facebook delen. 
Eigenlijk grappig. Ik val al zo lang uit de toon en pas niet helemaal in het plaatje dat de maatschappij uittekende voor mij en net dat was waar mijn eerste artikel over ging. En terwijl ik daarover schrijf ben ik opnieuw bang om uit de toon te vallen. Oh de ironie!
Maar nu ben ik dus één van de wereldbloggers. En tot hiertoe lukt dat prima. Mijn allereerste artikel werd onverwacht enorm veel gelezen en gedeeld. Zoveel dat ik het niet helemaal kon vatten. En toen ook mijn tweede artikel wel ok bleek, was ik vertrokken. Weer een stapje dichter bij waar ik naartoe wil. Ik kom er wel.

De afgelopen weken is er veel gebeurd en ook weer niet. Dat heeft met het vertragen en de eenvoud van het leven hier te maken. Ik heb geleerd om stil te vallen. Om gewoon te zitten en te zijn. Ik heb geleerd om te genieten. Het 'moeten' laten vallen. 

De dagen hier in Afrika hebben een ander ritme. Als de zon opgaat, begint de dag. Niet omdat dat moet of omdat er een wekker afgaat, maar simpelweg omdat je wakker wordt. 's Middags wordt er vaak een soort siësta gedaan, maar dat vond ik dan weer niet simpel. Ofwel door de kinderen die het idee van een siësta hun leeftijd onwaardig vinden ( al vallen ze soms bijna in slaap terwijl ze rechtstaan), ofwel doordat het gewoon te warm is en mijn canvas huisje dan in een soort selfmade bakoven verandert. Want het is hier echt heet overdag. De minste inspanning doet het zweet over je gezicht lopen en het liefst van al nam ik om het uur een koude douche. Gelukkig koelt het 's nachts nog wel af en gelukkig bestaan er zwembaden, ventilators, koelkasten en ijsmachines. 

Vandaag zit ik op het terras van de River Lodge in Maun. Met een Savanna. Ik ben net met een mini vliegtuigje (een caravan zoals dat type heet) vanuit de Delta naar hier gevlogen. Een privé vlucht, want er zat niemand anders op het vliegtuig. Ik haat afscheid nemen. Deze keer was niet anders. Het ging zo snel en terwijl ik over Kwai en Moremi en de rest van de Delta vloog, besefte ik plots dat ik echt weg ging. Shit! Ik ga het zo missen daar. Alles. Machaba Camp is een beetje als een familie geworden. Ze waren er bij alle geweldige belevenissen, game-drives, sundowners, uitstapjes, maar ook op de lastige dagen. Bij een regenboog aan emoties. Het was mijn thuis voor de afgelopen drie maanden. En het leek een beetje alsof de bush zelf ook niet wilde dat ik weg ga, want mijn laatste game-drive, zonsondergang, nacht in de bush en de rit naar de airstrip waren ze er allemaal: olifanten, nijlpaarden, leeuwen, luipaarden, giraffen en al de rest. En hoe...


Terwijl de Savanna naar mijn hoofd stijgt, zakt de zon in het water. Mijn laatste zonsondergang in Botswana. Voor nu. Want op een dag sta ik hier terug. Dat weet ik zeker. Afrika zit in mijn bloed nu en ik denk niet dat ik dat ooit nog kwijt raak.