zondag 30 augustus 2015

De ark van Noah

Of het nu God (of Allah of Boeddha of weet ik wie) was of gewoon evolutie: het resultaat mag er zijn hier. In België was ik daar niet altijd zo zeker van. Ik ben heel wat tegengekomen dat je bezwaarlijk Gods werk of het toppunt van evolutie kan noemen. Niets is echter zwart-wit. Hier wordt eveneens gestolen en er zijn ook hier mensen die er genoegen in schijnen te scheppen het anderen moeilijk te maken. En dan heb ik het nog niet over ergere misdaden gehad die zich hier vooral vertalen in dieren doden en 'poaching'. De tandarts die besloot dat hij een leeuw wilde neerschieten kent ondertussen de halve wereld, maar er zijn er natuurlijk veel meer. Mensen die niet beseffen (of misschien wel en dan is het nog erger) dat er bij het neerschieten van één mannetjesleeuw gemiddeld 23 leeuwen zullen sterven. Mensen die neushoorns of olifanten afslachten voor enkel een hoorn of een slagtand en geloven dat zoiets hen van kanker of de één of andere kwaal kan redden. Als je weet dat heel wat diersoorten binnen dit en 20 jaar waarschijnlijk uitgestorven zullen zijn, dan kan je daar gewoon niet bij. Het idee dat onze kinderen niet meer zullen zien wat ik nu te zien krijg, is gewoon niet te vatten.

Maar dus, de natuur en dieren hier zijn wel degelijk het toppunt van de evolutie (of van de schepping). Elke dag en elke game-drive is, zoals ik al zei, telkens weer anders. Soms zie je het ene dier na het andere en soms zie je zo goed als niets. Geen zekerheid zoals pakweg de Beekse Bergen of de zoo. Langs de andere kant is me nu wel duidelijk dat dieren in gevangenschap zo anders zijn dan dieren in het wild. Logisch, hoe zou je zelf zijn?
Hier is het zo uitgestrekt en weids dat je dus ondanks de vele dieren er soms toch weinig ziet. Vogels en impala, die zie je overal. Ook zebra's, waterbokken en koedoe passeer je wel af en toe. En net als impala kijken die je dan aan alsof ze zich afvragen wat jij hier in godsnaam doet of soms zetten ze het gewoon plots op een lopen. Schijnbaar zonder enige aanleiding.


Buffels zijn dan weer iets zeldzamer, maar soms zie je een enkeling en af en toe een hele troep. Tot hiertoe geven die mij telkens een hele zenuwachtige en ongecoördineerde indruk. Een kudde waarbij niemand langs de buitenkant wil staan en dus is er constant beweging en geduw en stof dat opwaait. Komen niet al te intelligent over die buffels. Olifanten daarentegen zijn misschien wel de meest intelligente dieren van allemaal. Die zie je ook dagelijks wel ergens en hier en daar zie je eveneens vaak de ogen en oren van enkele nijlpaarden nieuwsgierig uit het water komen piepen. 


Een krokodil, dat is al moeilijker om te spotten en die zie je iets minder vaak. Als je er één ziet liggen ergens naast de rivier in het hoge gras dan verdwijnt die meestal meteen wanneer je er voorbij rijdt of even stopt om te kijken of een foto te trekken. 
Giraffen zijn ook nogal verlegen en krijg je zelden van heel dichtbij te zien. Jammer want ik vind giraffen geweldig. Bavianen en andere aapjes zie je soms met hun hele families zitten of de weg oversteken. Zo schattig al kunnen ze voor een kamp blijkbaar ook een plaag zijn. Tot hiertoe is het kamp hier daarvan gespaard gebleven, al komen ze wel af en toe op bezoek.


En dan zijn er de hyena's. Zij wonen in holen in de grond die ze soms blijkbaar broederlijk delen met wrattenzwijnen. Soms zie je daar dan ook baby hyena's en ik moet zeggen: die zijn bijzonder onhandig en daardoor super schattig. Ze zijn zwart en donzig en lijken wel puppy's. Ze springen op en over mama hyena, bijten in haar oren, vallen terwijl ze lopen en struikelen terwijl ze over mama klimmen. Wilde honden zijn blijkbaar heel zeldzaam, maar in dit deel (van Afrika of Botswanazie je ze wel geregeld. Meestal in groep en zij lijken het prima te vinden wanneer je hen volgt terwijl ze op jacht zijn. Het lijkt alsof ze niet eens merken dat je er ook bent. 
Verder zijn er de luipaarden en ook daar had ik al het geluk om een mama luipaard met haar baby'tje te zien. Eveneens super geweldig schattig! Een mannelijk exemplaar staat nog op mijn lijstje. 


Leeuwen hebben zich lang verborgen gehouden en volgens sommigen zijn ze saai. Meestal liggen ze te slapen en bewegen ze amper. Ook daar was het geluk aan mijn kant, want wat ik van leeuwen gezien heb, was alles behalve saai vond ik. Ik zag een prachtige mannetjesleeuw die af en toe geeuwde of brulde alsof zijn leven ervan af hing. De andere leeuw die ik zag is een pak ouder en ziet er heel wat minder gezond uit. Ik denk ook dat hij blind is of alleszins niet zo goed meer ziet. Zijn achterpoot bloedde en hij lijkt minder goed te kunnen ademen. Het heeft iets triestigs om zo een majestueus dier zo afgetakeld te zien. En te weten dat hij er mogelijks niet lang meer zal zijn. Want hier geldt de wet van de sterkste.


Maar naast al deze grootsheid kom je hier ook 100-den soorten insecten tegen. Sommige zie ik liever niet al te veel, maar deze vond ik geweldig:


Exotische dieren genoeg dat is duidelijk. En dan is het af en toe ook gewoon leuk om een oude bekende tegen te komen...


Noah en zijn ark die zijn vast en zeker hier ergens gestrand...

dinsdag 25 augustus 2015

Onbeschrijflijk

'Je weet pas wat het is als je er geweest bent.' Dat hoorde ik vaak voor ik naar Afrika kwam. Ik ging ervan uit dat mensen gewoon te lui waren om te vertellen. Of dat het zoiets was als wanneer ouders hun kinderen vragen hoe het op kamp was. Misschien overdreven ze gewoon, wilden ze mensen simpelweg nieuwsgierig maken of lokken. Of was het iets blasé. 'Echt? Nog nooit geweest? Ja... Je weet pas wat het is als je er geweest bent.' Het zou ook iets kunnen zijn zoals bij leerkrachten die hun eigen vak steeds het belangrijkste vinden.

Gisteren zat ik met één van de gasten rond het kampvuur en zij vertelde hoe haar eerste reis naar Afrika haar overtuigd had om sinds dan elk jaar terug te komen. Ze kon evenmin uitleggen waarom of wat het was, maar het was zoals als liefde op het eerste gezicht. Een oergevoel, een innerlijke herkenning of thuiskomen. Wat het ook is, ik begrijp het nu. En ik ben geneigd hetzelfde te zeggen. 'Je weet pas wat het is als je er geweest bent.' Maar dat zou te makkelijk zijn, niet? Omdat ik wel van een uitdaging hou, probeer ik voor jullie toch een beetje van 'the African Feeling' neer te pennen.


Het was er al op dag één dat gevoel. En dat had niets te maken met de luxetenten of de wijn tijdens de game-drive. Eerder met het ontbreken van al die dingen de dag voordien. Met de zanderige weggetjes, de warme zon, de verschillende landschappen, de uitgestrektheid en oneindigheid van de Savannah en natuurlijk alle majesteuze dieren die daar gewoon in rondlopen. De allereerste dieren die ik hier zag waren zebra's. Ik was zo onder de indruk van het feit dat die gewoon wat liepen te grazen en dat ik die zomaar te zien kreeg op een paar meter van de auto dat ik helemaal vergat om een foto te trekken. Ik herinner me dat ik een stijve nek had van het onophoudelijk proberen spotten van zoveel mogelijk dieren. En toen zat ik nog gewoon in een gesloten jeep met laadbak.
Niet veel later bleek dat een game-drive steeds in een open auto was. Ik herinner me dat ik dat toch spannend vond. Je komt tenslotte oog in oog te staan met dieren die je in een ogenblik zouden kunnen doden. En net dat maakt het gevoel enkel sterker. Als er plots een olifant voor je staat en zich groot maakt (alsof ze nog niet imposant en groot genoeg zijn), oren breed en slurf naar boven en dan luid trompetteren, dan maakt dat je betrekkelijk nederig. Al de rest verdwijnt dan even.


Ik wist ook dat een nijlpaard snel kon zijn en best gevaarlijk, maar dat 'weten' krijgt een hele andere betekenis als je plots een geagiteerd nijlpaard voor je krijgt. We hielden een 'Sundowner' (een stop met de jeep net voor de zon ondergaat met een drankje en een hapje) en plots komt er een nijlpaard uit het water piepen. Prachtig... Ik pak mijn camera en ook Shaun gaat all the way voor een foto. Hij gaat zelfs met zijn voeten een klein beetje in het water staan om een beter zicht te hebben. Elcke stelt voor om een foto te trekken van dat nijlpaard met mij erbij op, maar dan moet ik me wel breed maken zodat Shaun er niet mee op staat.


Goed gelukt, niet? Nog geen twee minuten later krijgt datzelfde nijlpaard het blijkbaar op zijn heupen van al die paparazzi en stuift onder luid gebrul die het water uit. En dat gaat inderdaad verschrikkelijk snel! Ik kan je verzekeren: ik ben de auto ingedoken! Adrenaline helpt je dan gelukkig een handje. Meneer nijlpaard droop al snel af toen hij geen camera's meer zag. He made his point: geen zin in foto's vandaag.

En naast dat nederige gevoel dat je krijgt bij al die prachtige en grootse dieren, is er ook gewoon de zonsondergang die je elke dag opnieuw even doet stilvallen.

 
Het simpel wandelen met de kinderen terwijl er een walkie talkie aan je broekzak bengelt en je een beetje verder takken hoort kraken en door de bomen heen een olifant of enkele wrattenzwijnen (Pumba's) ziet. Aan het kampvuur zitten en in de vlammen staren terwijl de kikkers luid kwaken en je in de verte een leeuw hoort brullen. In je bed liggen en op nog geen meter afstand olifanten horen wandelen, blaadjes horen ritselen en bomen en takken horen breken. Voor mij is het ondertussen rustgevend geworden. In het donker 's avonds plots voor een hyena staan die uit is op het speelgoed van de kinderen in de zandbak. Het 's avonds alleen naar mijn huisje wandelen met mijn petzl en soms toch stiekem een klein hartje. Want ik zweer het, alleen in het donker, oog in oog met een olifant of eender welk dier valt met niets te vergelijken. Dan is het enkel jij en dat dier. Al de rest verdwijnt. 
En dan is daar Afrika. Dat stukje dat je niet kan uitleggen. Het gevoel dat je elke avond weer krijgt terwijl de zon onder gaat of je aan het vuur zit, in je bed ligt en in slaap valt met alle geluiden van de bush rondom jou. Dan ben je exact daar waar je moet zijn. En waar dat is of hoe dat voelt, dat weet je pas als je er geweest bent...

dinsdag 18 augustus 2015

Dagelijkse kost

Het is grappig eigenlijk om zien hoe snel je aan iets went of iets als 'normaal' beschouwt. Dingen die ik me maandenlang niet kon voorstellen, zijn nu mijn 'dagelijkse kost' geworden. Laat ik jullie even meenemen in de wereld van de Afrikaanse Bush.

Hoewel ik eerder beweerde dat er geen routine bestaat hier, zijn er logischerwijs wel een aantal dingen die er elke dag zijn. Maar ze zijn elke dag een beetje anders. Bv opstaan. Een wekker heb ik hier niet nodig. Mijn huisje staat op 100m van het huisje van de familie op wiens kinderen ik hier pas. Meestal vertrekt één van hen heel vroeg (rond zes uur) en de ander blijft nog iets langer. Ik wordt meestal wakker rond een uur of zeven. Soms van de zon die opkomt, soms van het getsjirp van 100-den vogels die elkaar de loef willen afsteken of soms van eekhoorns die tikkertje spelen op mijn golfplaten-dak. Af en toe van een luid nijlpaard en soms ook doordat ik de twee bengels 100m verder hoor roepen. 'Sofieieie!!!!' Off I go! Tijd is hier dus flexibel, net als heel wat andere dingen dat zijn.
Mijn huisje!
Onze huisjes staan wat verder van het kamp. Je hebt het hoofdkamp, Machaba Camp, met de luxe tenten voor de gasten en achteraan de keuken en bureau. Je hebt een soort dorpje waar de staff woont en je hebt Little Machaba. Dat wordt ooit een tweede kamp, maar nu staan er slechts drie huisjes. Eén van de managers (de familie met de kindjes waarop ik pas), één van mij en naast mij staat een huisje waar momenteel niemand woont.

 

De meeste tijd breng ik door met de kinderen en dan vooral in Little Machaba. Soms wandelen we naar het kamp (een wandeling van nog geen tien minuutjes, maar met twee kinderen die vlinders vangen duurt dat gemiddeld een half uurtje) om iets te gaan eten, mama te gaan vertellen dat we een vogel gevangen hebben (serieus!), even te gaan zwemmen of 's avonds aan het kampvuur te gaan zitten (dat laatste is dan na de game drive als er geen gasten zijn). Want in het kamp zijn, buiten luxe tenten voor de gasten, een keuken met lekker eten en een bureau waar af en toe internet is, ook een kampvuurgrond die uitkijkt op de rivier en een zwembad dat uitkijkt op 'hippo beach'. Aan de kampvuurgrond staat een grote tent waar 's morgens ontbeten en 's middags geluncht wordt en je kan er ook in een soort lounge een boekje lezen. Er is een bar en in het midden staat een grote boom waar 's avonds lantaarns in gehangen worden. Hoe vaak ik er ook eet, het blijft prachtig. Ook het zwembad is geweldig. Een rond zwembad met een houten terras en ligzetels die in de schaduw staan van enkele bomen en parasols. Er is nergens in het kamp een omheining behalve veiligheidshalve rond de keuken. Je kan dus zwemmen en 20 meter verder nijlpaarden zien zwemmen of liggen zonnen. Ook olifanten komen er af en toe een wandelingetje doen. Aan de kampvuurgrond zie je ook vaak enorm veel dieren. En dat vond en vind ik het meest bijzondere. Je leeft letterlijk en figuurlijk tussen de dieren, want 's nachts (en soms ook overdag) wandelen ze gewoon door het kamp. Af en toe verschieten, maar enorm imponerend. 


Nala (5) en Kahn (3), de twee bengels van dienst, zijn echte bushkinderen. Ze doen niets liever dan vlinders of vogels vangen, in het zand spelen tot ze zwart zien of spelen dat ze 'leopard-cups' zijn. En dan eten ze hun appel uit een bordje op de grond of likken ze hun melk op. Als ik hen enthousiast olifanten ofzo aanwijs dan kijken ze soms even op. Nala zei een paar dagen geleden: 'Sofie, ik heb nog nooit een poes gezien.' Tja... Bushkinderen! En als ze een beetje moe zijn... dan is er altijd nog de iPad. Ze kregen dus hier en daar ook wel een stukje westen mee al gaat hun voorkeur doorgaans nog steeds uit naar slakken zoeken of baby vogeltjes vangen. Het zijn ook kindjes met eigen wil (gelukkig ben ik dat gewend), maar echt schatjes! Als iets hen niet aanstaat, dan heb je dat geweten. Maar ze komen bv. ook meteen tegen mij aangekropen als ik me 's morgens vroeg bij hen in de zetel zet of 's avonds na hun bad.

Hun ouders zijn van 's morgens tot 's avonds in de weer voor het kamp. Want ook al zijn er maximum 24 gasten, er zijn ook 40 medewerkers die aangestuurd moeten worden en bij het runnen van zo'n kamp komt heel wat bij kijken. Dat is me alvast wel duidelijk. Vaak is de enige quality time op zo'n dag tijdens de game-drive die telkens rond vier uur half vijf is. Dan ga ik mee met de familie en meestal nog één of twee medewerkers. Alle gasten hebben hun eigen gids die met hen op game drive gaat, dus op dat moment heeft even niemand hen nodig. Hoewel, af en toe moeten we vroeger terug omdat er ergens een brandje geblust moet worden. Niet letterlijk, al is dat hier net voor mijn komst wel al eens gebeurd waardoor een stuk bush afgebrand is. Het ziet nog steeds helemaal zwart (al komt er hier en daar alweer groen gras piepen) en volgens de kinderen komt dat doordat er een draak wat ziek was en heel hard moest niezen. Gelukkig is hij ondertussen beter...


Na de game-drive zet ik de kinderen in bad, zorg ik dat ze eten hebben (wordt meestal gebracht, maar soms is een boterham met choco minstens even goed) en steek ik ze in hun bed. Of één van hun ouders doet dit en ik vergezel de andere om samen met de gasten te gaan eten. Ook wel eens leuk! Lekker eten en je wordt in de watten gelegd en bediend. Eens iets anders dan de gesprekjes met de kinderen, hoe lief die ook zijn en hoe veel fantasie die ook hebben (veel!). Soms wil dat dan wel zeggen dat je pas laat in je bed ligt, want even naar huis wandelen zit er in het donker niet in. Te gevaarlijk. Je moet dus wachten tot alle gasten naar hun tent zijn gegaan om naar huis gebracht te worden.

Veel lezen of schrijven (buiten af en toe een blogberichtje) heb ik hier nog niet gedaan. De bush en zijn bewoners (en dan vooral de kleinste daarvan) eisen doorgaans te veel aandacht van me op. De dagen vliegen voorbij, net als de prachtige vogels hier (sommigen hebben echt alle kleuren van de regenboog). En hoewel dit nu mijn dagelijkse kost is... ik weet niet of je een olifant of een hyena voor je deur ooit 'normaal' zal kunnen vinden. Gelukkig maar.

zaterdag 15 augustus 2015

Een rookie in 'the bush'

Ik heb een hekel aan routine. Altijd al gehad en ik denk niet dat het ooit weg zal gaan. De dagelijkse sleur was thuis misschien wel mijn grootste vijand. Ik hou van nieuwe dingen, van uitdagingen, van afwisseling en de meest uiteenlopende ervaringen. 
En wat dat betreft zit ik hier alvast goed. Al zou je kunnen zeggen dat elke dag op game drive (safaritocht met de jeep) gaan technisch gezien ook een soort routine is. Niets is echter minder waar. Niet één game drive is hetzelfde of komt er zelfs maar in de buurt.
Ik zag al een giraf die ging drinken, een troep olifanten die de kleintjes beschermen en afschermen en van hun oren maken (letterlijk en figuurlijk) als we te dicht komen, een kudde waterbuffels (veel stof en geduw, weinig vastberadenheid of plan), een luipaard  met haar baby die zo kalm is dat je haast zou vergeten dat het een dodelijk gevaarlijk dier is, een krokodil die ligt te zonnen op de oever en het water in glijdt bij het minste geluid, nijlpaarden die boven komen piepen en met hun oren draaien of liggen slapen op 'hippo beach', gieren die een karkas gevonden hebben of wilde honden die op jacht zijn en voor de auto uitlopen. Moeilijk routine te noemen... 


Laat me een voorbeeld geven. Na die geweldige eerste dag werd ik 's morgens wakker en zag ik vanonder mijn dikke donsdekens (jep meervoud, het is hier nog steeds winter!) de zon opkomen. Hoewel de kou mij in eerste instantie in bed hield won mijn nieuwsgierigheid het uiteindelijk toch. Ik wandelde door het kamp en ontdekte zo dat de kindjes waarop ik zou gaan letten aangekomen waren.  Het begon dus 'voor echt' nu. Toen ik binnen kwam kreeg ik meteen een spontane knuffel van Nala ( de oudste van de twee met haar vijf jaar oud). Khan bleef nog even wat meer op afstand en stak trots drie vingers op. Ik kreeg een nieuw onderkomen in Little Machaba, een beetje verder van het hoofdkamp (nog geen 10 minuten tenzij je Nala en Khan mee hebt, dan is het minstens een half uur want in elke struik kan een vlinder zitten om te vangen...). Iets minder luxueus, maar voorzien van alle nodige comfort. Mijn eigen douche, lavabo en wc, een bed met een heerlijk zacht donsdeken, twee zetels en een kast. Het uitzicht van de tent mis ik wel een beetje, maar voor de rest zit ik hier prima!

Na mijn eerste dag op Nala en Khan passen vertrokken we iets na vier op game drive. We zagen zebra's, nijlpaarden, enorm veel olifanten en toen we terug kwamen, blijkt dat er net toen een luipaard met een baby luipaard en hun prooi (een waterbok) gezien was. Shaun (papa van Nala en Khan) is een 'die hard bush photographer' dus besloot hij 's avonds in het donker opnieuw op game drive te gaan op zoek naar Matsebe (om de één of andere reden kreeg dit luipaard van de plaatselijke bevolking een naam) en ik mocht mee! Samen met Carl, uncle Sidney en Ben trokken we er dus op uit. Spannend! Het is me een raadsel hoe iedereen hier de weg vind, want overal zijn kronkelweggetjes en hoewel sommige stukken er helemaal anders uitzien dan andere, lijkt alles hier toch ook hetzelfde. En 's nachts de weg vinden, lijkt me helemaal onmogelijk.
Na een kwartiertje rijden kwamen we aan een grote boom en daar lag ze. Onderaan de boom op de grond. Toen we kwamen aanrijden, keek ze even loom op en ging meteen weer slapen. 'Oh het zijn jullie maar...', leek het wel. Haar kleintje lag ergens hoog in de boom op een tak en aan de andere kant hing een dode waterbok over een tak. Hun maaltijd, veilig in de boom zodat niemand erbij kon. In de verte hoorden we hyena's roepen. Een ongelofelijk geheel...


Ik was echter nog niet echt aangepast aan het leven hier en alles wat daarbij komt en dus had ik natuurlijk de verkeerde lens bij. Maar geef toe, voor een rookie én een foute lens toch niet al te slechte foto's hé?

Om een uur of acht 's avonds waren we vertrokken en een paar uur later was ik bek af en verkleumd. Ik was me er toen nog niet ten volle van bewust, maar als ik zeg dat Shaun een 'die hard bush photographer' is dan mag je dat letterlijk nemen. Om twee uur 's nachts lag ik in mijn bed. We hadden dus zes uur luipaarden gespot. Zes uur! Met ijskoude voeten, doodmoe maar ook helemaal tevreden ben ik meteen in slaap gevallen toen mijn hoofd het kopkussen raakte. Routine, dat kennen ze hier niet in de bush. Ideaal!

vrijdag 7 augustus 2015

Eerste keren...

Ik ga thuis veel eerste keren missen. Lola's eerste echte woordjes (buiten mama, papa en 'meh' = melk). Bo's eerste keer naar de 'grote school'. De eerste keer dat Fil en Senna niet meer samen in de klas zullen zitten. Mijn zus die misschien voor de klas zal staan voor de eerste keer. Ja, ik ga heel wat missen.

Maar eerlijk is eerlijk. Ik ga ook zoveel dingen niet missen. Werken, dagelijkse sleur, koude, grijze regendagen en kapotte sifons om maar enkele dingen te noemen. 

En ik ga zelf zoveel eerste keren ervaren. Hoog in de lucht een blogbericht schrijven bijvoorbeeld. A first! Mijn eerste stap op Afrikaanse bodem (ik tel Egypte en Tunesië even niet mee) een feit. Ik at voor het eerst een pizza op bed in een hotelkamer terwijl ik buiten in de schemer nog net het silhouet van enkele antilopen en een struisvogel kon ontwaren. De eerste Afrikaanse winternacht overleefde ik met twee warmwaterkruiken onder de dekens. Ik at voor het eerste een vliegtuigmaaltijd die me echt smaakte. En ik werd welkom geheten door een gezellige stewardess die mijn trui (een simpele fleece) prachtig vond maar vooral zelf maatje 50 ofzo had. Nooit eerder gezien! Ik kreeg ook mijn eerste visitekaartje voor als ik in de problemen zou raken van een complete vreemde waar ik mee aan de praat raakte op het vliegtuig. En ik werd voor de eerste keer opgewacht op een vlieghaven door iemand met een blad waar mijn naam op stond. 


En dat was nog maar het begin. De eerste 'onderweg-dagen'.

Maar eerlijk is eerlijk, ik kreeg ook reeds mijn eerste kleine teleurstelling te verwerken toen ik in Maun aankwam. Ik zou pas de dag nadien vertrekken richting Machaba Camp en ik werd in een backpackershostel gedropt nadat ik in de supermarkt wat eten was gaan inslagen. Er was daar namelijk geen restaurant ofzo noch een keuken waar je zelf kon koken. Ook geen internet of mooi uitzicht met een hangmat ofzo. Gewoon een kamertje. 
Dus die avond zat ik in dat klein kamertje aan een klein bureautje voor een kleine spiegel en at ik brood, komkommer en tomaat. In het donker trouwens want de electriciteit was uitgevallen. Ik ging vroeg slapen omdat er toch niet zo heel veel anders te doen was en in het midden van de nacht werd ik plots wakker omdat de grote ventilator aan het plafond begon te draaien en het licht aan sprong. 's Morgens was het mijn verjaardag. Ik had een extra muffin gekocht als verjaardagstaartje en het kaarsje verzon ik er zelf bij. Dat werd dus mijn ontbijt. Nadien stond ik, zoals afgesproken, om 9u te wachten op de auto die me zou komen oppikken. Ik leerde toen wat 'african time' betekent. 


Drie uur later zat ik in de jeep richting Machaba Camp en zag ik huisjes waar de muren gebouwd waren van cola blikjes en flesjes, koeien en ezels die eten zochten tussen het vuilnis en achteloos de straat op wandelden en mensen die zwaaiden naar ons. Het werd alleen maar beter, want toen we het laatste dorpje achter ons lieten en de bush in reden zag ik zebra's, giraffen, olifanten, een arend, impala's en nijlpaarden. En dat was enkel de rit naar het camp! Zoveel eerste keren.


Aangekomen bleek dat de familie waarbij ik zou gaan helpen met de kindjes er nog niet waren en dus kreeg ik een luxe tent zodat ik niet alleen in Little Machaba moest slapen. Je hoort me niet klagen! Na een zalige douche (in het donker de avond voordien zag ik dat niet zo zitten) wandel ik door de tent terwijl ik mijn haren droog en wat zie ik buiten? Twee nijlpaarden die een badje pakken net voor mijn tent. Ongelofelijk. And a first for sure! 


Wat later wandel ik door het kamp en aan de bar en de eetplaats is er zicht op de river Kwai en zie ik olifanten en nog meer nijlpaarden. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Wat ik wil drinken tijdens de game drive? Euhm? Zeg maar iets, alles is er. 
Dus even later zit ik in een open jeep met een glas wijn (dat ik probeer recht te houden al rijdend door de bush) en verbaas ik mij over zoveel dieren. Apen, olifanten, een giraf die gaat drinken en daarvoor zijn poten mijlenver uit elkaar moet zetten. Nog nooit gezien...
En alsof dat nog niet genoeg is, mag ik 's avonds mee aanschuiven aan de gastentafel en krijg ik een geweldige driegangenmaaltijd geserveerd met bijpassende wijn. 
Na nog wat babbelen hier en daar krijg ik een warmwaterkruik mee naar bed en escorteert iemand me naar mijn tent. Ik vond dat wat overbodig (zover was mijn tent niet), maar toen er 30 sec later een enorme olifant de ingang van mijn tent blokkeerde was ik toch blij dat ik daar niet alleen stond met mijn petzl. 

Mijn verjaardag die begon met een cupcake en een ingebeeld kaarsje in een kamertje met stroompanne eindigde met versgemaakte apple crumble en een donzen bed in een luxe tent met op de achtergrond de geluiden van de bush. 
Eerlijk is eerlijk, al die eerste keren: ik had de beste verjaardag ooit!