woensdag 15 december 2010

Slechte tramromantiek...

Vanmorgen lukte het me niet zo geweldig om uit m'n bed te geraken. Na drie keer de wekker afkloppen, was het nu of nooit. Dus kroop ik met veel tegenzin mijn lekker warme bed uit... om voor de kast te gaan staan staren. Wat zou ik aandoen...?? Dat deed me een beetje denken aan het 'kaststaren' dat bij Zin-d'erin(g) zo vaak gebeurde. Een kast vol methodieken en vaak stonden we er dan met een heleboel voor te gapen omdat we nog geen idee hadden hoe de rest van de middag eruit zou gaan zien. Uiteindelijk plukte je dan een stapel methodieken mee om vervolgens met een spelletje buiten te starten ofzo.

Maar een stemmetje in m'n achterhoofd haalde me dus terug naar het heden en maande me aan tot snelheid vermits ik anders de trein zou missen en voor niets uit m'n warme bed gekomen was. En dat zou doodzonde zijn natuurlijk! Boterhammen maken, nog vlug rechtstaand een kom yoghurt naar binnen lepelen en dan naar buiten spurten terwijl ik verwoede pogingen doe om m'n jas aan te krijgen, zonder m'n handschoenen te laten vallen (want het sneeuwt!). Even later zie ik de tram passeren en in een tweestrijd met mezelf besluit ik er uiteindelijk toch nog voor te gaan en een versnelling hoger te schakelen. Wonder boven wonder lukt me dat en kan ik nog net de tram inspringen voor de deuren met dat vreselijke gepiep dichtklappen.

Ik zet me, nog nahijgend, tegenover een jongeman die me verbaasd aanstaart. Een beetje bezorgd kijk ik uit mijn ooghoek naar mijn eigen klerencombinatie om te zien of ik misschien een fout gemaakt heb of iets vergeten ben ofzo. Niets vergeten, rok hangt in de plooi, kleuren passen en daarbij zijn er weinig mannen die een feilloze smaak hebben als het op kleding aankomt, maar ik geef het toe, ze bestaan!

Nog steeds die starende blik, waarop mijn nieuwsgierigheid de bovenhand krijgt en ik hem vraag of er iets is. Hij schudt zijn verbazing van zich af en kijkt nu recht in mijn ogen. Even een moment van herkenning, maar ik kan hem niet plaatsen. En hij mij blijkbaar evenmin, want hij antwoordt: "Ja, sorry, ik ken je van ergens... Denk ik... Of misschien ook niet...". En nu was het mijn beurt om hem verbaasd aan te staren. In mijn hoofd bleef het stil. En dat gebeurt zelden... Iemand niet kunnen plaatsen en een stilte in mijn hoofd! Ik lachte dus maar wat schaapachtig en mompelde iets in de trant van 'Ik kan je ook niet echt plaatsen...'. Hij lachte terug, stond op en zei 'Tot nog eens dan!' en stapte vervolgens uit de tram.

Wat een gekke ontmoeting zo 's morgens... En weet je wat het gekste van al is? Ik heb geen idee of hij knap was of niet. Ik kan hem zelfs niet eens meer voor de geest halen! Misschien heb ik het wel gedroomd? Je ziet, zo vroeg opstaan is absoluut niet goed voor mij! En willen de mannen in het vervolg ook iets duidelijker zijn? Bedankt alvast!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten