maandag 31 december 2012

I'm a believer!

Het is straf en absoluut niet mijn gewoonte, zelfs nog minder mijn plan. Maar tot hiertoe loop ik al de hele tijd met een brede smile op mijn gezicht. En dat net op die dag van het jaar dat ik eigenlijk liever een tweedaagse winterslaap zou houden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit...

Ik zit in mijn pyjama achter de computer, heb net een eitje gebakken en rondom mij ligt afwas, rommel, nog te schrijven nieuwjaarskaartjes, een af te werken boek, verslagen en voorbereidingen voor mijn opleiding, ... Maakt niet uit. Ik blijf lachen!

Twee dagen geleden had ik wat een lastige dag met mezelf. Mijn twee vissen, ondertussen gedoopt tot Fred en Fons, waren een ultieme impulsieve daad om mijn zwartgallige gevoel weg te jagen. Tevergeefs echter.
Dit gevoel kwam tot een hoogtepunt tijdens een chatgesprek met een verre vriend uit een even ver verleden. Hij woont aan de andere kant van de wereld en was ooit 'the love of my life'. Op een dag mailde hij me dat hij even in Parijs zou zijn twee dagen later en ik ben halsoverkop op mijn eentje vertrokken naar Parijs. Ik had een mailtje terug gestuurd en daarin geschreven wanneer ik waar zou zijn. Ik heb nooit een bevestiging gekregen, dus het op de bus springen was een beetje een gok. Maar ik vergeet nooit het moment dat ik hem zag in het busstation waar ik van de bus stapte. Magic... Net als de rest van dat weekend. Hij heeft zelfs zijn vlucht terug naar Kosovo (jep!) gemist en ik de bus terug naar Antwerpen. Maar dat maakte niet uit, het was het allemaal meer dan waard. Ik denk dat ik dat weekend geleerd heb om 'in het nu te leven'. Gek genoeg ging dat toen vanzelf...
En stap voor stap heb ik dat afgeleerd. Ben ik bang geworden. Moest ik voldoen aan alle verwachtingen. Ik heb het zelfs niet gemerkt of gezien. Het was gewoon ineens weg. Ik leefde niet meer in het nu, maar enkel nostalgisch in het verleden of opgejaagd in de toekomst. Zoekend naar iets dat nog moest komen en daardoor zag ik niet wat er al was.

De stomende liefde van toen is ondertussen een ver verleden, maar praten doen we nog steeds. Toen ik gisteren mijn gal spuwde en hem liet weten wat me dwars zat, zei hij: 'Sofie... Stop it! You're so fucking scared! Don't be scared... You're dooming yourself and staging everything.'
Ik stopte. Even stopte alles. Ik werd kwaad, maar even snel als die kwaadheid verschenen was, verdween hij ook weer. Hij had gelijk! Waarom was ik zo bang? Waar ben ik zo bang van? En waarom kan ik niet gewoon hier en nu leven en daarvan genieten? Vraag me niet wat er toen gebeurd is of wat ik gedaan heb, maar plots was ik terug hier en nu. Zo hier en nu dat ik in het nieuwe huis van mijn ex waar ik lang in gewerkt had en waar toch wel wat pijn aan gehangen had, vrolijk foto's kon ophangen en me daar zelfs op mijn gemak bij voelde. Dat ik hem een knuffel kon geven en kon zeggen: 'Het is ok...' Dat het ook echt ok was. Dat ik 's avonds laat de hakken van mijn schoenen moest lopen om de laatste trein weer naar huis te halen na een gezellig avondje bij vrienden. Dat op de trein een ouder koppel mij in hun geanimeerd gesprek betrokken gewoon dankzij de smile op mijn gezicht. Dat je iemand niet lang hoeft te kennen om goed te klikken. Dat ik zonder jas in de zon door de stad fietste. Dat ik een plafond stond te schilderen en daarbij de neus van mijn compagnon opgewekt lachend meeschilderde. Dat ik fijne vrienden heb. Dat ik 'Life of Pi' ging kijken, een film die ik zelf nooit gekozen zou hebben, maar die me geïntrigeerd heeft. Dat ik nadien met Baileys en goed gezelschap vanuit de hangmat in de living gefilosofeerd heb over wetenschap en het geloof. Dat ik te weinig geslapen heb, maar vanmorgen besloot dat ik vandaag een ochtendmens zou zijn. Dat al die dingen gewoon 'gebeurden' en perfect waren...

De angst zal nog wel terugkomen. Zo gaat dat. En ook dat is ok. Maar voor nu heb ik geleerd dat je gelooft wat je wil geloven en dat de dingen die je gelukkig maken vanzelf komen als je ze loslaat... Amen to that!


vrijdag 28 december 2012

Plannen of een goudvis?

Ik vraag me wel eens af of ik een ochtendmens of een avondmens ben. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit eigenlijk. Op zich geraak ik doorgaans redelijk makkelijk uit m'n bed, maar als ik niet hoef op te staan heb ik  al eens de neiging om te blijven liggen... En dan bedoel ik niet zo eens een keertje, maar ongeveer elke dag. Ik moet echt al een goede reden hebben om gewoon meteen op te staan. Meestal lees ik dan nog in bed en soms droom ik nog wat verder terwijl ik eigenlijk wakker ben. Dan kan namelijk alles...

Gisteren had ik met een vriend een gesprek over plannen. Hij rekende uit hoeveel tijd hij nodig had om te doen wat hij allemaal te doen had de dag erop. Ondanks het feit dat ik eigenlijk doorgaans druk bezig ben en 100000 dingen tegelijk doe, ben ik geen planner. Ik plan wel af en toe omdat dat moet, maar eigenlijk zie ik liever op het moment zelf waar ik zin in heb. Af en toe maak ik het mezelf daardoor best lastig, maar ik maak de dingen zo ook wel spannend en onverwacht.

Vanmorgen was zo'n morgen waarop die twee eigenschappen mooi in elkaar versmolten. Ik geraakte niet uit mijn bed en droomde nog even verder. Uiteindelijk besloot ik toch mijn warme bed te verlaten en het eerste wat ik deed was een klein beetje plannen maken voor de komende dagen. Wat gesprekken met vrienden al niet met je doen... Ter compensatie vertrok ik vervolgens, niet gepland, richting de bakker en de slager. En met wat kwam ik terug? Niet alleen met een brood en beleg en nog wat eten, maar ook met... twee goudvissen! Een zwarte met dikke ogen, lange vinnen en een lange staart en een witte buik en een knaloranje typische goudvis. Vraag me niet waarom, het was namelijk niet gepland, maar ik ben er wel heel blij mee. Ik kan wel zeggen waarom ik er twee kocht (één alleen is zo zielig) en waarom het net deze werden (die zwarte vond ik zo mooi en de goudvis tja, je moet altijd een goudvis hebben en daarbij is oranje een toffe kleur en deze vis was zo snel dat de mevrouw van de winkel hem bijna niet te pakken kreeg), maar dat is het dan ook...

Iemand tips voor namen? Die moet ik nog bedenken...

Plannen brengt duidelijkheid, zorgt dat je dingen gedaan krijgt, maakt het leven af en toe makkelijker en al wat je wil... maar het brengt je zelden een goudvis!

woensdag 26 december 2012

I'm so me!

Maandag, een dag voor kerstmis en nog geen kado's. Verdekke! Timemanagement is nooit één van mijn sterke punten geweest... 't Is natuurlijk ook niet eerlijk om aan het begin van je vakantie alle kado's klaar te moeten hebben. Ik heb altijd massa's ideeën en inspiratie, maar als het puntje bij paaltje komt is er teveel in mijn hoofd en komt er niets bruikbaars. Of teveel en kan ik niet kiezen. Ik denk vaak ook gewoon teveel na over de kleinste dingen, waardoor ik geen stap verder geraak.
Ik besloot om richting koekenstad te trekken voor inspiratie en in de hoop dat ik om zou kunnen met mijn onvermogen om te kiezen en te beslissen.
Ik stapte de eerste tram op die aan kwam en ik ging er weer af aan de Meir. Ik had nog niet bedacht welke winkel ik eerst zou binnen gaan, toen plots de Banier in mijn hoofd plopte. Die zou het in eerste instantie alvast worden... Doelgericht stapte ik vervolgens verder, blij dat ik alvast dit met mezelf had kunnen besluiten. Onderweg kwam ik twee straatvegers tegen met een kerstmuts op hun hoofd. Ze floten opgewekte kerstdeuntjes en wensten iedereen die hen passeerde een vrolijk kerstfeest. Ik werd er instant blij van en wenste hen dus hetzelfde toe. En hun aanstekelijke enthousiasme zette me aan om te beslissen dat ik die dag niet te ver na zou denken en niet zou hoeven kiezen. Na!

Het was een drukte van belang in de stad. Ik was duidelijk niet de enige met een kadoprobleem. Gelukkig zijn de meeste mensen niet zo gek om nog zelf aan het knutselen te slaan en was het bijgevolg betrekkelijk kalm in dé knutselwinkel van 't stad, de Banier. Ik heb nog een verleden aan die winkel hangen en dus kreeg ik plots een aanmaning in mijn oor gefluisterd omdat 'de winkelmevrouw' honger had en ik dus moest voortdoen. Dat maakte mijn queeste er enkel makkelijker op en voor ik het goed en wel doorhad stond ik met mijn armen vol (knutselspullen en enkele spelletjes) aan de kassa. Kiezen en twijfelen en overwegen moest zoals gezegd vandaag niet!


Wat later passeerde ik een schoenwinkel. Gevaarlijk in een bui als deze... Ik moest zelfs geen redenen bedenken en dus wandelde ik even later met een mooi paar knal rode botjes naar buiten. Kado voor mezelf had ik al! Ik moest nog eten voor die avond scoren en dus wilde ik de Albert Hein op de Groenplaats binnenwandelen. Wat verder zag ik echter een goede vriendin. Ik twijfelde dus zoals afgesproken niet en liep breed lachend haar richting uit. Na een babbeltje wandelde ik verder richting mijn favoriete kledingmerk... Ik was de Albert Hein nu toch al gepasseerd... Ik  koos in een recordtempo drie dingen uit de rekken en die werden voor mij klaar gehangen in het pashokje. Luxe. Ik paste ze alle drie. De winkeljuffrouw deed echt haar best door me te complimenteren hoe goed de broek me stond en dat het kleedje met hakken zelfs nog mooier zou zijn. Ze had het zichzelf kunnen besparen, want ja, ik moest niet kiezen en dus kocht ik alle drie de dingen die ik gepast had: een broek, een kleedje en een trui. Winkelen was zelden zo fijn geweest! Tenslotte zocht ik nog eten uit, even goed zonder al te veel nadenken en toen was het plots op. Ik was het winkelen beu en vertrok dus weer richting thuis. Misschien gelukkig maar...

Toen ik aan de Groenplaats de metro in wandelde, zat er een man in zo'n kotje van de Lijn verveeld kruiswoordraadsels in te vullen. Telkens wanneer iemand hem iets vroeg, keek hij verstoord op en wees hij afwisselend naar links of naar rechts. Het was geen vrolijke of inspirerende figuur, maar toch deed hij me glimlachen. Stel dat ik hier nu afgestapt was en hem aan het begin van mijn 'koopmiddag' gezien had in plaats van de twee vrolijke straatvegers? Was ik dan even toegeeflijk geweest voor mezelf? Had ik een even fijne middag gehad? Ik had misschien wel minder geld uitgegeven?

En daar zijn we weer, aan het nadenken over de kleinste dingen... Ach ja, je kan jezelf nu eenmaal niet veranderen in een middag. En eerlijk, dat zou ik niet eens willen! Zo'n middag niet te veel nadenken levert misschien mooie kleren en schoenen op, maar mijn verwondering en dagdagelijkse nieuwsgierigheid brengt me veel meer... I'm so me!


We mogen met Kerstmis al eens met cliché's op de proppen komen, niwaar? En dit liedje maakt me gewoon altijd vrolijk. Niks aan te doen... I'm so me.

dinsdag 18 december 2012

Angeline, m'n blonde sexmachine...

Zaterdag was nochtans goed begonnen. Ik kon een beetje uitslapen en kreeg mijn oudste petekind op bezoek. Bo vloog als een wervelwind door het huis tot hij zo moe was dat hij, zelfs zonder al te veel zingen, in slaap viel in mijn reuzegroot bed. En het eerste wat hij deed als hij wakker werd, was mij een dikke knuffel geven. Je kan zo'n kind toch niet niet graag zien?!?

's Avonds fietste ik dus goed gezind richting Borgerhout. Ik ging met een vriendin kijken naar een toneelstuk waar een andere vriendin in meespeelde. Nadat ik nog even vriendin nr 1 geholpen had met het opnieuw installeren van haar bed na een grondige opfrisbeurt van de vloeren trokken we richting Kempen, naar vriendin nr 2. Jep, toneel uit de Kempen, dat kan alleen maar amusement geven!
We werden alleszins verwacht en we mochten meteen ook helemaal vooraan gaan zitten aan tafel 2. Spannend! We waanden ons een beetje in een aflevering van 'het leven zoals het is...'. Op sommige vlakken leek de tijd daar wat stil te staan. Ik voelde me een beetje een indringer uit 'the big city'. Het dialect, de kleding, de mensen die met de hele familie kwamen kijken, de commentaar die gegeven werd, alles gewoon.  Ik genoot. Betere tv is er toch niet, zeker?

Het stuk zelf was een pak zwaarder en serieuzer dan we verwacht hadden met thema's zoals dementie en incest. Maar op zich hadden ze het wel mooi in beeld gebracht en ons weten boeien tot op het eind. Ook onze tafelgenoten hebben dat gedaan met de opmerkingen o.a. over hun nonkel die mee speelde. 'Hij kan toch echt wel zingen, jom!' en 'Hie zitte ze mis, jom, da hemme ze al gezei!' Mijn Kempisch (geschreven én gesproken) is niet zo geweldig, maar ik kan u verzekeren dat het sappig klonk! Voor wie wil gaan kijken: Elixir d'Anvers!

Na het stuk was het plots gedaan met mij. Om een onverklaarbare reden wilde mijn lijf niet meer mee. Ik was zo misselijk als een krab (waarom zeggen ze dat eigenlijk?). En dus heb ik me af en toe even in de toiletten terug getrokken... Gênant! Vriendin nr 2 raadde me aan een Elixirke te drinken,  want 'dat helpt bij paarden heel goed', maar alleen al dat zinnetje deed me huiveren en weer mottig worden...
Ik zag naar huis fietsen niet meer zo zitten, dus gelukkig wilde vriendin nr 1 me een lift geven. In de auto had ik een plastieken zakje vast en zat diezelfde vriendin nr 1 luid mee te zingen met de radio. Ik was niet in staat een gesprek op gang te houden en zij was zo moe dat ze bang was dat ze anders in zou dommelen. En dus spraken we af dat zij mee zou zingen met de radio en wanneer ze daarmee stopte, maande ik haar aan verder te zingen. Dat kon ik nog net. En zo zong zij plots uit volle borst: 'Angeline, m'n blonde sexmachine...'


Daar zaten we dan... Middernacht. De ene zo misselijk als iets, geconcentreerd op een plastiek zakje en de andere zo moe als iets, geconcentreerd op een blonde sexmachine... Moest ik op dat moment in staat geweest zijn om te lachen, dan had ik dat ongetwijfeld gedaan.

We hebben het allebei gehaald al kan ik niet zeggen dat ik de rest van de nacht even succesvol was. Gelukkig durf ik vandaag alweer een beetje soep en een toastje eten. Soms kunnen je doelen voor een dag of voor een autorit geweldig simpel zijn. En dat is maar goed ook.

zondag 9 december 2012

Kwak, kwaak!

Ik ben 'nen bleiter'. En dat is iets waar we niet over hoeven discussiëren lijkt mij. En toch verschiet zelfs ik af en toe van mezelf. Want dit eerste zinnetje is niet eens bedoeld als in 'ik ben vaak verdrietig en dan ween ik of ik ben rap ontroerd' ofzo, maar meer als in 'ik word extreem makkelijk geraakt, ontroerd, zelfs door hele kleine dagdagelijkse dingen'. En als ik 'hele kleine dingen' zeg, dan bedoel ik ook écht hele kleine dingen. Want het spreekt voor zich dat Fil die een nieuwe plakker krijgt op z'n neus om de sonde op z'n plaats te houden en daar zo verdrietig van wordt, mij raakt. En dan probeer ik met alles wat ik in me heb hem te troosten. Wanneer dat dan ook lukt, kan dat me enorm ontroeren. Maar een kind van vijf dat op diezelfde ziekenhuisgang rondwandelt met een 'sonde op wieltjes' en vrolijk vraagt waarom ik door de gang dans (dat helpt bij Fil, maakt hem rustig), kan me dan echt doen stilvallen.

Ik weet niet of je dergelijke beelden of gevoelens in woorden kan vatten. Want het gaat over iets dat zo subtiel en klein is en vooral zo specifiek voor dat moment, voor jou, voor dat gevoel... Helemaal met alles wat je bent ergens zijn. Hier en nu.

Op zo'n dagen loop ik gewoon gelukkig rond en dan kan het minste mij tranen of een krop in de keel bezorgen. Op een heel positieve manier dan. Alleen al de mevrouw in de Colruyt die mij een fijn weekend wenst of de buschauffeur die voor me stopt aan het voetpad en de auto naast hem aanmaant dat ook te doen. De zon die op mijn gezicht schijnt en de eenden die voor mij uit waggelen over het laatste hoopje sneeuw, luid kwakend en steeds met z'n tweetjes op stap. De vrouw die haar handschoenen laat vallen en daarmee onbewust een hele ketting mensen in gang zet die allemaal proberen haar aandacht te trekken en de handschoenen terug te bezorgen, inclusief ikzelf.
En dan wandel ik met een brede lach verder en wie dan goed kijkt ziet stiekem een traan in mijn ooghoek blinken. Een gelukstraan. Zomaar... Omdat we met z'n allen iemands handschoenen gered hebben.

zondag 2 december 2012

Testosteron of oestrogeen?

Zaterdag en voor de eerste keer sinds lang mag ik van mezelf weer eens uitslapen. Moet er even niks meer. En het gekke is dat net op dat moment het plots minder zwaar voelt en dat blijven liggen niet eindeloos hoeft te zijn. Vrijdag is er een last van mijn schouders gevallen omdat de deadline van het boek waarmee ik bezig ben verschoven is en daardoor heb ik terug wat ademruimte. Ik heb ook enkele afspraken gemaakt die me opnieuw de nodige motivatie gegeven hebben en plots ziet het leven er weer iets lichter uit.

En dus liep ik gisteren in een nieuwe trui (volle vijf euro: leve de' rommelwinkelstraten' aan Brussel-Noord!) vrolijk de trap af... en voelde ik meteen dat het een beetje friskes was (en dat lag niet aan mijn nieuwe trui). Ik panikeer doorgaans niet zo snel en dus stak ik op mijn gemak de was in en wilde ik aan de afwas starten. Het water zelf wilde echter niet mee: ijskoud... Verdekke! Mijn koppig kantje komt dan naar boven en weigert een hulplijn te gebruiken: 'dit los ik zelf op!' Een dikke trui boven de nieuwe trui (ok écht warm is hij niet), laarzen aan en gewapend met wat gereedschap baan ik me een weg richting ketel.
Er knippert een lichtje en ik zie meteen dat de druk van de ketel serieus gezakt is en ongeveer op 0 staat. Hmmm... Duidelijk wat er gedaan moet worden, maar hoe deed ik dat ook alweer? Gelukkig weet een mens heel wat meer onbewust dan bewust en dus vonden mijn handen al snel de juiste handelingen, waardoor er even later weer 1,5 bar op de meter af te lezen was. Yes! Waarvoor heb je nu eigenlijk een man nodig?

Toen ik binnen de ijskast open trok, was dat echter betrekkelijk confronterend: de ijskast van een man! Zo goed als leeg was, op een rotte appelsien en een vervallen pakje room na en bovenin een volledig gevuld schap met pintjes. En ik lust ni eens bier!
Genoeg testosteron voor één dag besloot ik en ik stapte de fiets op om mijn ijskast vol 'vrouwelijke ingrediënten' te proppen. Ik zou later wel zien wat ik ermee zou doen... (verdekke die testosteron!) Ik verlengde mijn dagelijkse twee en een halve minuut voor de spiegel tot vijf en deed iets 'nieuws' met m'n haar, waardoor ik weer wat oestrogeen voelde stromen. Ok...

De rest van de dag (en eigenlijk ook vandaag) heb ik allerlei klusjes gedaan die ik al veel te lang genegeerd had zoals glas naar de glasbak brengen, een bloembak waar al maanden niets levend meer in te bespeuren viel weggehaald, de kaartjes op de kasten up to date gehouden zodat je terug kan zien hoe de kast zelf er eigenlijk uitziet, enz. Ik hem met andere woorden de opruimwoede en mijn oestrogeen vrij spel gegeven!

Maar wat me nog het meeste voldoening gaf (o.a. oestrogeengewijs) was het bezoek aan Fil en Senna in het ziekenhuis. Ik vond het zo erg dat ik er een lange tijd niet meer geweest was omdat ik twee weken half en half ziek geweest ben en dus niet in hun buurt mocht/wilde komen. Maar ondanks alles, zagen ze er geweldig uit! Gegroeid en allebei waren ze heel vrolijk, al kan Fil nog steeds zijn keel open zetten en het is heel frustrerend dat je dan geen idee hebt wat er aan de hand is, laat staan dat je weet wat je kan doen om hem te troosten. En Senna kijkt nog steeds af en toe heel serieus en wat je ook doet, ze lijkt dan dwars door je heen te kijken en negeert je volkomen. Twee karaktertjes, dat is duidelijk! Maar wat mij het allermeest opvalt is dat het twee gelukkige, sterke en vrolijke kindjes zijn die het geweldig vinden als je met hen op wandel gaat of speelt of als ze gewoon bij je op schoot zitten.

Fil en Senna: jullie staan er goed op! En Bo, jij ook hoor... 

Ik heb Senna voor de eerste keer patatjes gegeven en dat ging, gezien de omstandigheden, eigenlijk verbazend goed! Ze heeft meer dan de helft van het kommetje opgegeten, al hing ze zelf ook tot achter haar oren vol met wortelpuree... Ik vond het fantastisch en was helemaal trots! Ook op Fil die meer en meer begint te brabbelen en lachen. Ik kan de druk weer even aan, kan weer ademen en ben vooral een fiere meter en tante Fie...

En dus nu mijn testosteron- en oestrogeengehalte weer op peil zijn, kan ik zonder probleem weer rommel maken én bleiten met Grey's Anatomy ofzo...

donderdag 29 november 2012

A certain darkness is needed to see the stars...

Het wordt kouder en kouder en handschoenen op de fiets zijn steeds meer een must. Alle overuren en verlof moet ingepland worden en stilaan wordt het duidelijk dat er daar wat onverenigbaarheden zitten. Het jaar is te kort. De agenda te vol en de to-do-lijstjes te lang. December staat voor de deur en met december de eindejaarsperiode. Kerstmis, nieuwjaar, lichtjes, kaartjes, pakjes, drukke winkels, van de ene tafel naar de volgende, familiefeesten, een vakantie die voorbij is voor ze begon...

Ik weet niet of u het al kon afleiden, maar ik ben geen fan. Nooit geweest. Hoewel, dat is waarschijnlijk niet waar. Als kind vond ik kerstmis en nieuwjaar zonder twijfel geweldig, want je kreeg kadootjes én er werden veel gezelschapsspelletjes gespeeld. What more do you need?
Ondertussen is dat allemaal wat veranderd. Sinds een jaar of tien, misschien zelfs vijftien ben ik geen fan meer van de kerstperiode. Integendeel. Het lijkt voor mij wel alsof met kerstmis en nieuwjaar enkel rotperiodes verbonden zijn en daarbij ligt de allerlaatste kerst nog heel erg vers in mijn geheugen. Nog steeds kan ik dat tekstje niet lezen zonder tranen. Dan moet ik denken aan de nieuwjaarsbrieven die we elk jaar zo tegen onze zin schreven, maar die eigenlijk ook steeds voor heel wat hilariteit en gedoe zorgden. Wat zou ik nu graag een nieuwjaarsbrief schrijven... Was je nog maar hier oma. Kon je maar zien hoe we je allemaal missen!
In mijn hoofd ben je druk bezig met Fil en Senna. Die hebben het deze dagen wat moeilijk en liggen weer enkele weken in het ziekenhuis. Ik heb ze nog niet eens kunnen bezoeken daar omdat ik zo druk bezig ben dat ik maar niet van mijn keelontsteking/verkoudheid af geraak. En hen ziek bezoeken dat kan natuurlijk niet. Maar ik geloof dat je op hen past. Ik geloof ook dat je weet dat we je missen en ik ben er zeker van dat je het iedereen daar vreselijk lastig maakt omdat je vindt dat je hier zou moeten zijn. Bij ons. En omdat je het nooit zou toestaan dat er iets met Fil en Senna zou gebeuren. Dan kennen ze jou nog niet daar boven...

En nu het zo druk is, hoor ik jou vaak in mijn hoofd... 'Wanneer kom je nog eens langs, Sofie? We hebben je al zo lang niet meer gezien!' Zelfs al had je me de week voordien gezien, dan nog zei je dat. 'En de tuin is zo mooi nu.' Of : 'Ik heb hier nog een krantenknipsel voor je liggen en ik heb confituur gemaakt: mirabellen!' Of: 'Hoe ver sta je met het naaien?'. Je moest eens weten, oma, dat ik ondertussen al een zak, een schort en ovenwanten (of hoe noem je zo'n ding om een overschotel te pakken?) maakte. En ze zijn eigenlijk zelfs leuk.


Je zou er ongetwijfeld heel wat op aan te merken hebben, daar ben ik zeker van! Maar stiekem zou je ook ongelofelijk trots geweest zijn. Op school hebben we ook Bernina's en elke keer denk ik dan aan jou. Aan hoe je me uitlegde hoe jouw machine werkte (daar heb ik op leren naaien) of hoe je me op mijn vingers tikte omdat ik de stof niet eerst gestreken had, scheef geknipt had of omdat ik een knoop er slordig op genaaid had.

Ach, kerstmis... het zal nooit mijn favoriete periode worden gok ik. En ergens oma, is het vanaf nu ook onlosmakelijk met jou verbonden. Met heel droevige, maar eigenlijk ook heel mooie herinneringen. En hoe kan ik dat mooier illustreren en afsluiten dan met deze woorden:


zaterdag 24 november 2012

Een boulet special en een vriendelijk woord alstublieft...

Ik ben onrustig, verschrikkelijk onrustig! Ik zit aan tafel te eten en sta recht om een boek te pakken, want gewoon zitten en eten, dat lukt mij al lang niet meer. Ik sta dus op, doe de ijskast open en vraag me af wat ik nu weer wilde pakken... Wanneer mijn frank valt en ik de ijskast dus sluit om naar de salontafel te wandelen, waar mijn boek ligt, passeer ik de computer en zie ik een nieuwe mail die ik begin te beantwoorden... om me midden in die mail te herinneren dat ik aan het eten was. En dus ga ik terug aan tafel zitten... zonder boek. Wat is er mis met mij?

Vorig weekend werd ik ziek en de dokter wist me te zeggen dat ik moest rusten. Dat klopte als een bus en ik voelde het ook, maar ik kon het niet. Ik had een opleidingsdag die ik niet wilde missen en heel wat cliënten die ik niet in de steek kon laten. Ik vertelde de dokter dus maar dat ik mijn best zou doen, maar dat ik wel naar de opleiding zou gaan en dat ik ook zou gaan werken. Dat een briefje dus niet nodig was. Hij antwoordde lachend: 'Prima, dan zie ik u snel weer!' Hoewel ik erom moest lachen, kwam er ook een stukje onrust piepen. Hij had gelijk. Waarom kan ik niet stop zeggen? Wat is er toch mis met mij?

En tijdens die laatste opleidingsdag kwam de druppel wat onrust betreft. Ik kwam een stukje van mezelf tegen dat me nu recht in de ogen kijkt en uitdaagt. Het is een stuk dat me kwaad maakt op alles en iedereen rondom mij. Irreëel kwaad. Ik wil roepen en tieren en slaan. Ik wil ruzie zoeken en als een razende om me heen slaan...
Mijn oma Lisette hield vroeger haar oud servies bij en wanneer ze kwaad was, ging ze naar de garage en smeet ze één of enkele van die borden kapot tegen de muur. Geweldig vind ik dat. Het troost me ook die gedachte. Misschien is het daardoor dat ik servies niet kan wegdoen, dat ik het bijhoudt achter in het tuinhuis.
Maar ondanks mijn razernij gooi ik niets kapot en blijf ik gewoon even kwaad. Dat mag. Ik heb gelukkig goede vrienden die ik kan vertellen dat ik kwaad ben en die me begrijpen, zonder al te veel uitleg. Want uitleg die heb ik niet. Ik wil niets meer moeten uitleggen. Ik wil eigenlijk vooral rust. Rust en een knuffel of een vriendelijk woord. En gelukkig is er dan nog de meneer van de frituur...


Ik bestelde een mini pakje frietjes en een boulet special en de meneer van de frituur vroeg vriendelijk of ik zout op de frieten wilde waarop ik mijn hoofd schudde. 'Een gezond meisje!' was zijn reactie. Dankuwel meneer van de frituur...

zaterdag 17 november 2012

Is er echt niemand zoals ik?

De dag is niet op zijn best gestart. Ik werd wakker en de energie was ver zoek. In eerste instantie stak ik het op diezelfde 'goesting' die mij al een tijdje parten speelt. Maar al snel bleek dat het meer was dan dat. Ik ben de trap afgestrompeld en verder dan de zetel ben ik niet geraakt. Keelpijn, hoofdpijn, warm en koud... Ziek dus. In eerste instantie vond ik dat, gegeven die 'goesting' waarover ik het net had, niet eens zo erg. Een dagje lezen, thee drinken en filmpjes zien stond me wel aan. Maar twee bladzijden verder in mijn boek lezen ben ik opnieuw in slaap gevallen. Tot vier uur 's middags. Er was dus wel degelijk wat aan de hand...

Nu weet ik niet of jullie toevallig de reactie op mijn vorige blogtekstje gelezen hebben. Ik wel. En toen ik wakker werd dacht ik dus meteen '15:16 is al gepasseerd!'. Ik heb dus vliegensvlug (gezien mijn huidige staat was dat minder snel als het klinkt) mijn computer aangezet en ik ben op zoek gegaan naar een mailtje. En ja hoor. Niet alleen een mailtje, er zat een ware opdracht in dat mailtje. En als u mij wat kent, dan weet u dat mijn nieuwsgierigheid, mijn fantasie en mijn adoratie voor Amélie-Poulin-achtige verhalen reusachtig en altijd aanwezig zijn. Zelfs als ik ziek in de zetel lig.
De opdracht hield in dat ik met een kort fietstochtje een pakje kon vinden dat speciaal aan mij gericht was. Tja... ziek of niet, dan kan ik niet anders.
Een tijdje geleden had ik het trouwens met enkele vrienden over ijdelheid en tot mijn grote verbazing kreeg ik een score van 8/10 van hen. Ondanks mijn protesten wilden ze er helemaal niets af doen. In hun ogen ben ik dus best ijdel. Ik heb een liefde voor kleurrijke kleren en ja ik vind het leuk dat die bij elkaar passen. Maar ik schmink me zelden of nooit, sta nooit langer dan 3 minuten voor de spiegel en kam niet eens elke morgen mijn haar. Ik vind mezelf met andere woorden helemaal niet ijdel. En vandaag kan ik dat nog eens onderstrepen. Ik ben namelijk in mijn pyjama m'n fiets opgesprongen. Geen combinaties, geen oorbellen, geen mooie kleren, niks.

Na wat zoekwerk vond ik dit prachtige boekje, ingepakt in een plastieken zak en daarin nog eens in een papieren zakje met een kaartje aan, waar op stond: 'voor Sofie'.


Ik stond langs de kant van de weg, in mijn pyjama, tussen de bladeren die ik net opzij geveegd had om het zakje te vinden, te glunderen als een klein kind. Ik heb niet eens gemerkt of er auto's of bussen ofzo voorbij gereden zijn. Ik was helemaal in dat ene moment. Dat iemand de moeite gedaan heeft om speciaal voor mij zo'n prachtig boekje uit te kiezen, er iets persoonlijks in te schrijven (en wat dat blijft deze keer helemaal voor mij!) en er een hele zoektocht aan te hangen... Geweldig!
En zo kreeg deze mistroostige, energieloze dag plots heel wat meer kleur. Bedankt daarvoor Mister Big...

zaterdag 10 november 2012

Je verstand op reis sturen...

Met al dat verplicht schrijven van de laatste tijd, schiet het schrijven hier wat over. Het is eigenlijk best confronterend om zo ongeveer al je vrije tijd thuis met jezelf door te brengen. Confronterend hoe irritant je dan kan worden voor jezelf en hoe lastig van jezelf. De hele dag aan de computer. Om de tien minuten facebook, twitter, je email en weet ik veel wat nog allemaal checken. Om gek van te worden! Alles is zo interessant en eigenlijk doet niks er echt toe. En je zou denken dat je daaruit leert. Dat je 't de dag nadien anders doet. Dat je het internet even laat voor wat het is, doorwerkt en nadien iets leuks doet bv. Jep. Had mooi geweest.

Maar het is niet alleen confronterend om zo lastig te worden van jezelf, het is ook heel confronterend om echt op jezelf teruggeworpen te worden. Op je huis, je plek, jezelf. En dan ga je wel nadenken. Over dingen waar je eigenlijk niet over zou moeten denken, maar ook over dingen waar je het lastig mee hebt of dingen die je uitstelde in je hoofd. Die dringen zich dan plots, of je dat nu wil of niet, aan je op. En daar zit je dan... Overgeleverd aan jezelf.

Een vat vol dromen, verlangens, twijfels, gedachten, emoties... Zoveel dat het af en toe gewoon even ergens scheurt. En dat kan je best in verwarring brengen. Wat wil ik nu eigenlijk? Waarom doe ik dit? Wat voel ik? Hoor ik hier wel thuis? Kan je je leven uitstellen? Mag je even stilstaan? Is daar tijd voor? Kan je bang zijn om iemand graag te zien? Hoe beslis je of je een job al dan niet aanneemt? Wat is het doel van drukke dagen? Dat het rustiger wordt? Of terug druk? Is dit het dan?

Klinkt allemaal heftig en eigenlijk is het dat ook wel. Want wanneer ga je aan je eigen alarmbel hangen? Wanneer zeg je: 'Stop! En nu is het aan mij...'? Ik heb nog een hele lijst met dingen die ik wil zien en doen (zie hier) en naar mijn gevoel ben ik die vibe van toen even kwijt. Ik denk er nog steeds hetzelfde over en ben misschien nog wel meer overtuigd va het belang ervan, maar ondertussen heb ik niet door dat het leven eigenlijk passeert. Zonder mij. Ik ben graag druk bezig, maar teveel is teveel. En het is gewoon zeer veel nu, té veel.


En mijn recente relatie met mijn computer bracht me via pinterest bij heel wat interessante beelden, ideeën, quotes en nog veel meer... Hierboven is alvast wat ik bedoel met 'je leven uitstellen'. Want al zo dikwijls zei ik tegen mezelf dat als 'dit' voorbij was, ik dan zou starten of het dan beter zou zijn of ik dan gelukkiger zou zijn en telkens kwam er weer iets nieuws. Eigenlijk is het allemaal afleiding. En is er maar één ding dat je moet doen... luisteren naar je ziel en je verstand op reis sturen! Hard genoeg gewerkt dat verstand!




donderdag 1 november 2012

You've got mail!

Ik ben met teveel tegelijk bezig! Twee halftijdse jobs (samen dus een dikke fulltime), dan nog eens cliënten in bijberoep als zelfstandig psycholoog en vervolgens heb ik toegezegd om een boek te schrijven. Een boek over pesten. En eigenlijk zijn er niet genoeg uren in een dag en dagen in een week om dat allemaal te kunnen doen. En dus nam ik een weekje vakantie... om te werken!
Zucht.

Dinsdag een hele dag teamvergadering en cliënten in de praktijk waar ik als zelfstandige werk en de rest van de tijd probeer ik te schrijven. Dat lukt af en toe prima, maar doorgaans ben ik nogal snel afgeleid. Irritant. Gisteren was ik bv. even goed bezig toen de postbode een brief in de bus stak. Weg concentratie! Terwijl die post doorgaans betrekkelijk voorspelbaar is: ofwel is dat reclame of andere rommel, ofwel rekeningen ofwel geboortekaartjes. En toen bedacht ik me dat ik eigenlijk nog wel eens zin had in 'echte' post. Een echte ouderwetse handgeschreven brief of kaartje. En omdat alles leuker is dan doen wat moet, heb ik de daad bij het woord gevoegd en ben ik voorbereidingen gaan treffen om binnenkort 'echte' post te krijgen. Ik vond een pennevriendin via twitter en zette mijn status op postcrossing weer op 'actief'. Hier ben ik al eerder mee gestart en dat was eigenlijk best leuk! Je schrijft je in en krijgt dan een adres van iemand ergens op deze wereldbol. En die persoon stuur je een kaartje. De meeste mensen geven je nog mee wat ze leuk vinden als inspiratie voor je postkaart zelf of waarover je iets kan schrijven, al mag je't natuurlijk ook gewoon allemaal kiezen. En jij krijgt op je beurt kaartjes van willekeurige mensen verspreid over de hele wereld. Zo kreeg ik al kaartjes uit Rusland, Zuid-Amerika, Azië enz. En dat was eigenlijk best spannend dan om thuis te komen of de postbode te horen... Zou er een kaartje bijzitten? En zelfs het versturen was echt leuk. Op zoek gaan naar een leuke kaart net voor die persoon en dan checken of je kaart al in China aangekomen is. De postbode heeft me met andere woorden toch wel even bezig gehouden...

Verder besliste ik ook om dit jaar weer eens ouderwetse kerstkaartjes te sturen en dus maakte ik er al! Nu al! Ik verschoot er zelf van. Nog nooit zo vroeg geweest en dat is een understatement, want doorgaans had ik niet eens kerstkaartjes! Tja, dat heb je als alles interessanter is dan datgene wat je eigenlijk dient te doen. En in de huidige 'zin-in-kaartjes-en-brieven-schrijven-mood' bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn als ik jullie dit zou voorstellen: Wie me zijn of haar adres stuurt via mail (sofieleemans@hotmail.com) die krijgt van mij een leuk kaartje of een brief in de bus! Spannend toch? Ik geef toe dat het wat ironisch is om te klagen over 'te druk' en dan zoiets te doen, maar wie weet motiveert het mij wel? En misschien jullie ook?

Trouwens mister Big... u stuur ik met veel plezier een kaartje! Dat motiveert alvast...

zaterdag 27 oktober 2012

Familiefeest in het Sportpaleis!

Vrijdagavond en ik breek mijn kop over een mogelijk avondmaal. Een vriend van mij, Jan, komt eten en nadien trekken we richting sportpaleis. Hooverphonic with Orchestra. Niet de eerste keer dat ik Jan vergezel, want Jan is de neef van Alex (lees hier). En een rechtstreeks gevolg van dat laatste was een enveloppe met twee kaarten 'artist guest' en twee backstage pasjes. Als je iets doet, doe het dan in stijl, niet waar? Voor mijn avondmaal geldt dan weer het omgekeerde. Een kok ben ik nooit geweest en zal ik ook nooit worden en dat werd opnieuw snel duidelijk. Maar in dat geval is het een kwestie van de taken doorgeven... Als je't niet kunt in stijl... gewoon zo laten! Jan pakte over en uiteindelijk heeft hij dus zo'n beetje zijn eigen potje (en dat van mij natuurlijk) gekookt.

De fiets op en vijf minuten later (jep, eens een voordeel van in Merksem te wonen!) stonden we aan te schuiven om naar binnen te gaan. Tijdens het voorprogramma zetten we de strijd voort die we op de fiets gestart waren, namelijk een 'bijnamen-oorlog'. Ik bespaar u de resultaten...
Al snel werd duidelijk dat meegaan als artist guest ook enkele consequenties heeft. Voor ik het goed en wel besefte, bevond ik me zo ongeveer op het familiefeest van de familie Callier. Naast mij zat broer nummer één, aan de andere kant logischerwijs neef Jan, wat verder papa en mama Callier en achter hen broer nummer twee. En dan heb ik de rest van de tantes, nonkels, neefjes en nichtjes nog niet vernoemd. Maar goed, wie wil er geen familiefeest in het sportpaleis? Volgens mij twijfelt Jan na de hele avond toch nog aan het antwoord op die vraag...



Na een geweldig strak en af optreden, haalden we onze pasjes boven om ons een weg te banen richting de catacomben van het sportpaleis. Om daar te geraken passeerden we het podium en ik kon het niet laten...
"Jan, ik wil even het podium op!"
"Wat?"
"Das toch kei cool? Wanneer kan je dit nog eens doen?"
"Doe maar."
"Kom, ga mee! Mag da wel?"



Flatterend bewijsmateriaal...

Wow! Toch een kick... Wie kan dat zeggen? Ik heb al op het podium van het sportpaleis gestaan. Jasper Steverlinck bv. niet!

Wat later bleek dat we dankzij onze podiumstunt wel Astrid Bryan en 'de Lau' gemist hadden. Ach je kan niet alles meemaken hé? Tante Callier had hen als bewijs wel op de foto. Diezelfde tante zat wat later met haar hoofd al ver vooruit.
"Jantje, wat wil je voor je kerstmis? Ik wil deze week nog een verlanglijstje of je krijgt niks hé!"
Hihi... Jantje! Maar meteen nadien volgde voor mij:
"Kom jij ook mee naar het kerstfeest?"
Slik! Ok... Het is één ding om op een familiefeest in het sportpaleis te belanden, maar kerstmis, das nog iets helemaal anders! Tenzij ze dat opnieuw in het sportpaleis vieren... Het was in ieder geval haar subtiele manier van vragen of Jan en ik een koppel waren. De rest van de familie was iets minder subtiel. Ik denk dat ik minstens zes keer diezelfde vraag kreeg. Haar subtiliteit was voor de rest van de avond echter nagenoeg onbestaande. Ze is bv. op Noémie afgestapt om te vragen of Jantje geen kusje kreeg (nadat ze wist dat ik geen officiële date was, denk ik dat ze een nieuw plan in gedachten had), wilde dat Alex met haar vriendin op de foto zou gaan en ook Iris oftewel Sabrina moest eraan geloven toen we ons afvroegen hoe het frituur in de Familie Backeljau ook weer heette. Frituur 't half kieken dus. Juist! Alex kwam dag zeggen en begroette mij meteen met 'Sofie'. Huh?! Ik ben er nog steeds niet uit of hij nu dacht dat zijn nichtje Sofie zou komen en ik haar verving of hij echt mijn naam nog wist. Maar ik ga alvast voor optie twee! Alex Callier kent mijn naam! Ha! Vervolgens kreeg ik ook drie kussen van een voor mij onbekende dame die zich voorstelde als 'de vriendin van Alex'. Duidelijk!

En toen was het plots twee uur. De tijd was voorbijgevlogen! Ik heb de ene broer van Alex uitgelegd dat park Spoor Noord redelijk dicht bij het Sportpaleis ligt en eigenlijk zo goed als Merksem is (we moeten er toch een beetje goed uitkomen hier in Merksem) en met de andere heb ik totemnamen uitgewisseld. Serieus. Ik heb de hele avond welgeteld 40 cent uitgegeven (aan de toiletjuffrouw) en bovenal heb ik een spetterende show gezien. We sloten de avond af met een tweede familierondje en overal kreeg ik opnieuw drie kussen. Ik kan niet zeggen dat ik me niet welkom voelde op het familiefeest bij de familie Callier!

zondag 21 oktober 2012

Rock 'n roll en no-nonsense... Afgesproken?

Lieve mensen...
Lieve mensen met kinderen...
En vooral lieve mensen met kleine kindjes en baby's...

Jullie zijn met teveel! Jullie zijn de laatste jaren zo exponentieel gegroeid én zo overweldigend aanwezig dat ik er schrik van krijg. Het lijkt wel alsof de tijd bij jullie sneller gaat dan bij mij. En hij gaat hier al zo snel! Ik kan dus niet meer volgen. Soms wist ik amper dat iemand zwanger was en is er weeral een mini mensje bijgekomen.
Akkoord, ik ben op een leeftijd gekomen dat zo'n dingen wel eens gebeuren, maar zijn jullie met z'n allen nu niet een beetje aan het overdrijven? Ik sta namelijk enorm veel babybezoeken, proficiatkaartjes, originele kadootjes en geïnteresseerde vragen achter. Hiervoor mijn oprechte excuses...

In 'my defence' alvast:'trop c'est trop'! Maar eerlijk is eerlijk ik moet ook toegeven dat ik jullie af en toe ook echt genegeerd heb of half bewust uitgesteld of vergeten ben. Ook daarvoor mijn oprechte excuses. Het was niet alleen te snel en te veel, het was af en toe ook simpelweg heel confronterend...


Ik begon deze blog ooit in de nasleep van een kleine 'dertigers crisis' (en dat is zacht uitgedrukt). Er is mij namelijk ooit verteld dat ik mijn eerste kindje best voor m'n 30 kon krijgen. Een niet al te vrijblijvende mededeling... Zeker niet als die van de dokter komt. En ergens is die zin blijven hangen.
Toen mijn 30ste verjaardag naderde was ik verschrikkelijk onrustig. Ik brak mijn relatie af, kocht een huis, zegde mijn toenmalige job op en... ik bleef onrustig. Ik vond mijn draai niet en wilde niet verjaren. Ik gaf dat jaar dan ook geen feestje. Wel stuurde ik een brief naar 30 vrienden om hen te zeggen dat ik hen graag zag. Ik vroeg hen ook om me geen kadootje te geven, maar als ze daar zin in hadden iets te knutselen of iets van zichzelf te geven om aan een grote muur te hangen. Mijn symbolische mijlpaal kon ik op die manier letterlijk vorm geven. Er hangt ondertussen heel wat aan die muur, maar net zoals ik de baby's vergat of uitstelde, geraakten ook heel wat projectjes niet tot in Merksem. Bij deze vergeef ik u dat met veel begrip! Het is niet simpel meedraaien in deze hectische tijden met alles wat van je verwacht wordt.

Misschien begrijpt u nu ook beter waarom ik het wel eens lastig heb met babybezoeken, met kaartjes en kleertjes en alles wat daarbij hoort. Er zijn voorlopig maar drie kindjes op deze wereld waar ik altijd graag naartoe ga en dat zijn mijn petekindjes Bo en Senna en mijn neefje Fil. Voor hen ben ik ook echt iemand die ertoe doet. Ik heb een rol en dat troost me. Ik ben alvast meter en tante! Ik heb me neergelegd bij wat er is en wat er niet is, wat er ooit nog komt of niet komt.

En weet je wat ik dan geweldig vind? Ik beloofde al een hele tijd om langs te gaan bij een vriend van mij die papa geworden is enkele maanden geleden. Eén van de vele beloftes... Het is mij nog steeds niet gelukt. Gisteren ging plots de bel en toen ik open deed, stond daar diezelfde vriend met zijn zoontje op de arm. "Als jij niet tot bij mij geraakt dan kom ik toch gewoon naar jou!"
Geweldig... Zo kan het ook! Heerlijk rock 'n roll en no-nonsense...

Dus lieve mensen met kinderen en baby's, zullen we afspreken dat jullie het mij niet kwalijk nemen dat ik (nog) niet op bezoek kwam (kom) bij jullie baby's? Dan neem ik het jullie niet kwalijk dat jullie je baby's niet komen voorstellen aan mij! Afgesproken?

woensdag 17 oktober 2012

Mission accomplished!

Woensdag 17 oktober. Een memorabele dag. Niet alleen is het vandaag mijn zus haar verjaardag, maar er stond ook al bijna twee maand 'rijexamen' in mijn agenda. En dat wist niemand. Ik kreeg wel af en toe vragen en sommige mensen probeerden me er zelfs gewoon in te luizen zodat ik het zou verklappen, maar het is niemand gelukt. Na! Ik heb mijn lippen stijf op elkaar gehouden. En dus heb ik enkele vrienden die mij al een maand lang at random geluk wensen. Leuk hé? Daar werd ik echt blij van! Ik ga dus nog zo af en toe eens iets geheim houden denk ik.

Vanmorgen voelde ik me toch weer een beetje 16... Ik denk dat ik ongeveer tien keer op één voormiddag naar het toilet gegaan ben en dat ik hetzelfde blad ter voorbereiding van het examen minstens 20 keer gelezen heb. En vervolgens liep ik rond te ijsberen en mezelf gerust te stellen. Ik rij ondertussen al ongeveer een jaar met de auto. Alleen. Ik kan het dus wel. Ik ben geen 18 meer. Ik kan parkeren, zelfs met ne stokoude volvo zonder servostuur. Ik ben er klaar voor. Ik heb eerst nog twee uur les, dus geen paniek. Ik heb tijd om te wennen. Komt goed.

Enkele monologen en mantra's verder was het tijd om te vertrekken en dus wandelde ik wat later richting de parkeergarage van de rijschool met de instructeur naast mij. Natuurlijk floepte de lampjes van de auto die het moeilijkst geparkeerd stond aan, wat had je gedacht? Maar het was les, geen probleem! I can handle it...  Ik was blij dat ik nog twee uur les had, want het is toch iets heel anders rijden in nen oude volvo of ne redelijk moderne clio. Zowel het gasgeven, schakelen als parkeren waren plots zoveel 'makkelijker' en 'gevoeliger' dat ik af en toe nogal enthousiast bleek.
Maar al bij al ging het prima en ik werd eigenlijk echt rustig. Tegen dat we richting examencentrum moesten rijden was ik er helemaal gerust in. Even naar het toilet, nog een babbeltje slagen met mijn instructeur en haar collega,... Het andere meisje dat examen kwam doen, was net zoals alle anderen niet alleen pakken jonger, maar ook bloednerveus. En gek genoeg maakte dat mij enkel rustiger. Dat veranderde echter nogal plots toen de examinator ons kwam halen. Ik hoorde in alles strikvragen en pijnigde mijn hersens zo over onnodige dingen dat ik zijn eerste vraag 'Ga maar langs voor naar buiten en zo om naar de parking.' al bijna zag als een examenopgave én een strikvraag. Mocht je daar misschien niet lopen?

'Rustig Sofie...' zei een stemmetje in mijn hoofd, terwijl ik even later de auto startte en overduidelijk in mijn spiegels keek om te vertrekken. Die spiegels zijn belangrijk, dat was mij al voldoende op het hart gedrukt en dus keek ik daar ook vaak in en een beetje overdreven duidelijk zodat hij het zeker zou opmerken. Alleen zag ik  elke keer dat ik dat deed de examinator zitten. Logisch, maar dat maakte mij geleidelijk aan even nerveus als mijn collega's voordien. Alsof ik even de setting vergeten was en daar nu om de 5 seconden de harde werkelijkheid in de hoedanigheid van 'examinator'. Ik probeerde weer kalm te worden, herhaalde enkele mantra's in mijn hoofd en plots... moest ik hard remmen voor een zebrapad, want er stond een oud vrouwtje op de stoep te wachten. Er stonden auto's en een busje tot net voor het zebrapad geparkeerd, waardoor ik die vrouw niet gezien had. Ik zei dan ook nog eens hardop: 'Oh nee, shit, die had ik niet gezien!' Ik kon mijn tong er wel afbijten. De moed zonk me meteen in de schoenen en ik vreesde dat het afgelopen was. Er werd ook niets gezegd, wat een hele vreemde sfeer teweeg bracht. Ik berustte gelukkig snel in mijn lot en heb me helemaal herpakt. Gewoon een knop omgedraaien! Ik kon rijden en ik zou het tonen ook! Niet nog eens die zever. Het parkeren ging vervolgens prima, het keren in de straat was zelfs niet in de gemakkelijkste straat, maar ook dat deed ik prima en ik heb zelden zoveel in alle spiegels gekeken...

Parkeren deed ik iets minder opzichtig...

Toen ik opnieuw het examencentrum opreed wist echt niet goed wat te verwachten. De examinator verloste me echter snel uit mijn lijden en sprak de gevleugelde woorden: "Het was voldoende, u bent erdoor, maar wa was da met da madammeke seg!?". Achteraf wist mijn instructeur te zeggen dat ik goed gereden had, dat de examinator dat ook vond en ze zei er nog bij: 'Want ge had ni de gemakkelijkste, verre van!' Wat was ik blij dat ik dat pas op het einde hoorde... En nu kan ik dus iedereen fier vertellen dat ik nooit meer met een L hoef te rijden, dat ik in het weekend weer na tien uur buiten mag en... dat ik mijn auto opnieuw kan verkopen, want 'mission accomplished'! Dedju!

zondag 14 oktober 2012

Aan alle mooie dingen komt een einde...

Het was een fijn feestje gisteren. Kort misschien, maar krachtig. Ik heb last minute nog gezocht naar een date vermits ik plots doorhad dat ik uitsluitend met een bende koppels op stap zou gaan. Niks tegen koppels, maar op een Radio Modern-feestje is het ook wel eens leuk om met z'n twee te dansen. Mister Big, vermits u volgens enkele vrienden een vrouw bent en volgens andere 52 jaar oud, weet ik niet zeker of ik in u een danspartner zou vinden. In ieder geval bent u nog steeds even onbekend en onbereikbaar voor mij, dus mezelf dat afvragen is waarschijnlijk overbodig. Maar ik heb m'n mannetje gestaan en een dansbuddy gevonden in mijn maatje Nico. Was lang geleden dat we samen nog eens de dansvloer onveilig maakten en dus heb ik genoten.


Zoals aan alle mooie dingen, kwam er echter ook aan dit fijne feestje een einde. En dat bleek niet alles te zijn waar dit weekend een eind aan kwam... Ik had het nochtans kunnen weten, want de voortekenen waren er. Ik strompelde 's morgens mijn bed uit en wilde naar beneden gaan, maar voor ik het wist lag ik onderaan de trap. Auw! In enkele seconden stond er een dikke blauwe bult op mijn onderarm. Geen goede start dus.
Wat later stond ik aan het kiesbureau en ik mocht meteen 45 minuten aanschuiven. Olé! De commentaar van mijn buren en mede Merksemnaren maakte me toch wat ongerust... Je wilt niet weten wat voor conversaties ik heb moeten aanhoren en ik heb me er zelfs even in gemengd, maar het was duidelijk dat ik nogal alleen stond. 'Mogen Marokkanen nu ook al stemmen?' en 'Die snappen daar toch niks van?' en 'Dat De Wever hier maar wat verandert! Da zegt em toch altijd, hé?'. Ik weet alvast waar al die vroegere Vlaams Belang-stemmers nu voor gestemd hebben. En later merkte ik ook op familiebezoek dat de N-VA een breed publiek heeft. Ik voelde de bui dus al hangen..

Ik moet zeggen dat politiek mij doorgaans nogal weinig doet en dat ik me tot hiertoe ook nogal weinig aangetrokken heb van de hele politieke reutemeteut. Mijn interesse was dus vaak ver zoek. Maar vandaag was anders... Eens terug thuis, was ik zo nieuwsgierig dat ik niet meer echt heb kunnen werken, want elke vijf minuten ging ik opnieuw checken om te kijken hoe ver het tellen van de stemmen stond.
Ik ben een fiere Antwerpenaar en dat komt voor een groot deel door onze burgemeester, Patrick Janssens. Hij heeft van deze stad een stad gemaakt om trots op te zijn! Hij zette Antwerpen op de kaart en stak het chauvinisme in een nieuw kleedje. Een positief  en modern kleedje. Het Centraal Station, Park Spoor Noord, het MAS, de heropwaardering van het eilandje, Borgerhout en zoveel meer. Hij gaf ook fijne, moderne feestjes en nodigde Radio Modern uit op zijn 'Bal van de Burgemeester'. Hij had met andere woorden een prima smaak!
En dan doet het zeer om te zien hoe een Bart De Wever en een Liesbeth Homans hier voet aan de grond krijgen. Tijdens die eerste zijn speech werd ik oprecht verdrietig en was ik verre van trots. Het enige lichtpuntje was de DJ van dienst die liever nog even vrolijk bleef met Sam Sparro dan meneer De Wever aan het woord te laten. Ik heb hem trouwens niet één keer zien lachen...


Meneer de burgemeester (want voor mij blijft u dat nog even...), ik leef met u mee, maar vooral wil ik u bedanken voor de fijne stad die u van Antwerpen gemaakt hebt! Weet dat er heel wat Antwerpenaren u hier  heel erg dankbaar voor zijn. We vergeten nooit wat u voor deze stad gedaan heeft en de lat ligt hoog voor uw opvolger, laat dat duidelijk zijn. Dat u tot slot een traan weg gepinkt heeft, maakt het voor mij enkel nog opvallender dat er bij uw opponent niet eens een glimlach af kon. Het bewijst alleen maar hoe authentiek u bent en hoe nauw Antwerpen u aan het hart ligt. Meneer de burgemeester, u kan met opgeheven hoofd de fakkel doorgeven. Ik dank u en pink stiekem ook een traan weg.

dinsdag 9 oktober 2012

Expecting the unexpected...

Met een bende psychologen en therapeuten is een teamdag toch altijd een beetje spannend. Anders dan anders... Ik heb jaren lang teamdagen georganiseerd en gedaan, ook al met mijn eigen teams, maar toch... Therapeuten hebben namelijk al eens de neiging om mensen en dingen wat te analyseren, om moeilijke vragen te stellen en om los je ziel in te willen kijken. Soms...
Ik werk er ondertussen al bijna een half jaar, maar in dit team zit ik eigenlijk nog maar een paar maanden. Ik ben dus nieuw en moet m'n plek in het team nog wat zien te vinden. Ik had samen met een collega bedacht hoe we de dag in konden kleden en achteraf bleek (zoals verwacht) dat we met één opdracht meer dan voldoende input hadden!
De opdracht was: maak een collage over jezelf. Stel jezelf dus voor aan de hand van een collega. Eén collage over jezelf in het dagdagelijkse leven en ééntje over jezelf op het werk.
Terwijl iedereen zich vol overgave in de boekskes gestort had, kwam ik plots twee vrienden tegen in diezelfde boekskes! Maak da nu mee! Tja, ik kon niet anders dan die ook uitknippen natuurlijk... What are the chances? Als u goed kijkt, ziet u in de linker hoek onderaan twee bekenden blinken.

Dit ben ik...
Dit ben ik op het werk...
En al knippend en plakkend bedacht ik me: 'Dit is eigenlijk best leuk! Waarom doe ik zoiets niet vaker?'. Ok, ik ben wel af en toe creatief bezig, maar gewoon knippen in de boekskes en een collage maken die op dat moment past en niet weet-ik-veel-wat hoeft te zijn, is eigenlijk echt rustgevend. Ik was ook best content met het resultaat. Misschien heeft dat wel iets te maken met mijn doorgaans hoge lat en hoge verwachtingen. En soms denk ik zo lang na over iets, dat ik het eigenlijk 'dood denk'. Loslaten, ik ben er niet altijd een krak in. En nu heb ik gewoon geplakt en gezocht en geknipt zonder al te veel na te denken en plots was er een collage. Ja, die psychologen en therapeuten: analyseren hoeft dus duidelijk niet altijd! En een teamdag kan dus ook hier heerlijk relaxed zijn... Laten we die lat dus maar eens af en toe wat lager leggen, niet?

zaterdag 6 oktober 2012

Het regent... ik 'regen'...

Ik had vandaag goed ingezet met mijn mooie maar te kleine botten aan, bijpassende paraplu (bolletjes)! Vrolijk wandelde ik naar de bakker. Ik heb geen enkele plas overgeslagen en dan wordt regen eigenlijk best leuk. Al snel ontdekte ik echter de minder leuke kant van regen...

Toen ik wat later met de auto vertrok, was het me al snel duidelijk dat de auto niet in dezelfde gemoedstoestand als ik verkeerde. Hij startte heel moeilijk, maar goed dat heb je wel met oude auto's. Daar bleef het echter niet bij. Meestal gaat het meteen beter als ik even aan het rijden ben, maar dat was nu niet het geval... Integendeel. Hij schokte en ging niet echt vlotter nadat ik een stukje door had kunnen rijden. Ik overwoog om terug te draaien, maar dat bleek te laat. Na een laatste krachtinspanning, gaf hij het op en viel hij stil... midden op de Herentalsebaan. Auto's die toeterden en me nog zenuwachtiger maakten en alsof dat nog niet erg genoeg was, hoorde ik achter mij een ambulance die ik ook langs wilde. Stress! Ik stapte uit en probeerde als een' kieke zonder kop' in m'n eentje de auto wat verder naar een parkeerplek te krijgen. Dat lukte letterlijk en figuurlijk voor geen meter, maar gelukkig stopte er snel een auto en een vriendelijk koppel hielp me de auto opzij te duwen.

Daar stond ik dan... Ironisch genoeg net tegenover 'mevrouw Leemans'. Aan goede kredieten zou ik echter weinig hebben, want precies daar en op dat moment besloot ik dat het genoeg geweest was en dat ik de auto weg zou doen. Een auto is handig en een oude auto met cassettespeler en een karakter is stoer en retro en ik was er best fier op. Mijn allereerste autootje... Maar het is vooral ook duur en een gedoe.

Mijn stoere retro auto...
Wat nu? Ik belde dus al maar naar mijn oorspronkelijke bestemming, want daar zou ik duidelijk niet geraken. Mijn schoonbroer wist me te vertellen dat het waarschijnlijk door de regen kwam dat mijn autootje niet meer wilde. Lap! En ik vond die regen vanmorgen nog zo gezellig!
Ik probeerde dan maar een aantal mensen te bellen waarvan ik hoopte dat ze me verder zouden kunnen helpen. Tevergeefs, want niemand pakte op. En hoe stoer ik me vroeger kon voelen in die auto, zo verdrietig voelde ik me nu... Verdrietig en heel erg alleen.

Hoe zoiets doms zo confronterend kan zijn! Daar zat ik dan. Alleen in een kapotte auto en geen idee wat ik nu moest doen. Ik kon zelfs niet meer bedenken of ik nu wel of niet goed geparkeerd stond om de auto daar te laten staan. Gsm op het laatste streepje en een oeverloos gevoel van 'alleen op de wereld'... En plots voelde het alsof ik in één keer overvallen werd door al het verdriet waar ik de afgelopen maanden doorgegaan was. Ik kon nog maar aan één ding denken en dat was zo snel mogelijk thuis geraken voor de dijk zou breken. Tijdens de tramrit naar huis kwamen er al serieuze barsten in de dijk bv. toen ik toch iemand aan de lijn kreeg die me kon helpen en al helemaal toen diezelfde persoon al aan mijn deur stond om de autosleutel op te pikken wanneer ik aan kwam wandelen

Toen ik de deur achter me dichtdeed, brak de dijk... Ik zakte op de grond met mijn rug tegen de deur en heb het gewoon laten komen. Tot snikken toe.
En het leek wel alsof er geen eind aan kwam, al leerde ik doorheen de dag ook dat 'alleen' toch relatief is. De mensen die ik niet had kunnen bereiken belden nadien allemaal zelf. Mijn broer deed me zelfs opnieuw wenen omdat ik het zo lief vond wat hij allemaal voorstelde en voor mij wilde doen...
Alleen ben ik dus niet. Niet echt.

Ondertussen heeft mijn gevoel zich toch feilloos aan het regenweer aangepast. 's Morgens ging ik er nog vrolijk tegenin, maar nu 'regen' ik al een hele dag mee en zijn alle plannen in het water gevallen. Er zijn zo van die dagen... En op zo'n dagen luister ik soms naar dit liedje. De oude auto's passen er trouwens perfect bij!


Gelukkig durf ik nu al eens waterig glimlachen en het cliché zegt dat hierna zonneschijn komt. En tot het zover is, herhaal ik matragewijs 'you're not alone' in mijn hoofd...

donderdag 4 oktober 2012

Haiku-rebel

Als je dag in dag uit geacht wordt om na te denken over de beweegredenen van allerlei mensen en bovenal van jezelf, je doen en je laten dan wordt dat wel eens teveel. Tenminste, dat merkte ik tijdens de derde opleidingsdag. De 'goesting' was ver zoek, wat deels te maken had met een lastige boodschap die ik moest geven. Je kan het je namelijk niet veroorloven in een opleiding om therapeut te worden om bepaalde dingen met betrekking tot je opleiders of collega's niet te zeggen. En ik zat met een probleempje richting mijn opleiders...

Met een ei in mijn broek wachtte ik tot het mijn beurt was. Ik had me nog zo voorgenomen om geen traan te laten, maar dat was natuurlijk tevergeefs. Ik vrees dat enkel de spanning of de stress me al de das om deed. Ik was amper begonnen of mijn stem trilde al. Zeer irritant! Maar goed, even later was het gezegd. En ik kon weer ademen.
Maar wat later kregen we een film voorgeschoteld en ook daar vloeiden de tranen opnieuw rijkelijk. En plots had ik het even gehad met al die gevoelens, al dat wroeten in jezelf en dan vooral op de pijne plekken. Ik wilde niet meer bedenken waarom dingen me raakten of wat iets wilde zeggen of waarom iemand iets deed. Ik wilde gewoon eens goed vloeken, niet nadenken (Misschien ben ik daarom wel af en toe zo impulsief?) en rebelleren tegen al het 'zeemzoete psychologengewauwel'... En dat gevoel kwam op een hoogtepunt toen we ons huiswerk kregen: 'Schrijf een haiku over verbinding.'. En dus ging de empathie even uit. Helemaal uit. Ik rebelleerde als een klein kind en vond een haiku belachelijk en stom en de opdracht nog stommer! Een haiku!

Af en toe vloeken en rebelleren en niet empathisch zijn is helemaal ok. Dat zeg ik ook tegen mijn cliënten. Af en toe is dat simpelweg nodig. En het lucht op.
En dus was ik na een dagje vloeken rebelleren en lastig doen weer helemaal klaar om empathisch te zijn. Om een haiku te schrijven nog net niet...

zondag 30 september 2012

Nadenken over elke M&M...

Mister Big, u hebt iets in gang gezet. Of misschien heb ik u in gang gezet, want dat schrijft u. Potato, patato... Het gevolg is alvast hetzelfde: wat nu? Het lijkt plots wat gek om te schrijven over de kat (katten?) van de buren die mijn tuin tot mijn grote ergernis als een riante kattenbak zien. Of over mijn staalharde karakter gisterenochtend, dat ervoor zorgde dat ik vroeg op was en zeer efficiënt alle taakjes afwerkte die gisteren én vandaag op mijn lijstje stonden. Ook schetsen hoe ik het gras afgereden heb, nadat het plots begon te regenen (met te kleine, maar coole regenlaarzen én een paraplu tussen mijn schouder en kin geklemd) zou vreemd zijn.  En het allergekste zou zijn om te gaan schrijven over iets waar ik eigenlijk niet over wil schrijven, zoals over de vraag die ik kreeg van een oude bekende. Terwijl we wat liepen bij te praten vroeg hij me plots: 'Zeg, jij bent zwanger?!' terwijl hij vrolijk naar mijn buik wees. Ik dacht dat mijn blik op zich reeds boekdelen sprak en mijn duidelijke ontkenning nadien liet naar mijn gevoel echt geen ruimte meer voor twijfel. En toch volgde nog: 'Echt niet?', terwijl er fronsend en al lachend een blik op mijn buik geworpen werd. Alsof ik zou staan liegen of iets nog niet wilde onthullen! Irritant en vooral gênant... Zeer gênant!

Maar daar wil ik dus niet over schrijven, dat zou namelijk helemaal gek zijn... Want wie schrijft er nu over zoiets, nadat iemand als reactie op je vorige bericht een indrukwekkend antwoord voor je achter liet? Toen ik 'Misses Big' schreef, heb ik niet ten volle beseft wat de impact van een mogelijk antwoord zou kunnen zijn. Ik was nieuwsgierig en dat was het. Meer niet. En gedreven vanuit die nieuwsgierigheid schreef ik. Nu weet ik het niet meer zo goed...
Word ik erdoor gesleurd door iemand? Of is er echt iemand voor mij onbekend met een fijne pen mijn blog aan het volgen? Is het toch iemand bekend? En wat dan met mijn fantasie? Moet ik die de vrije hand geven? Of moet ik voorzichtig zijn? Wil ik dromen of wil ik werkelijkheid? En maar een klein stukje dan of meteen alles? Wil ik wel dat iedereen dit mee van op de eerste rij volgt? Want ik heb wel iets spannends zonder het goed te beseffen ineens betrekkelijk openbaar gemaakt. Dat inzien is confronterend, want dan besef je plots dat je voor een publiek schrijft. Dat klinkt ongelofelijk idioot, want natuurlijk wéét ik dat. Ik kan zelfs zien hoeveel mensen lezen wat ik neerschrijf. Maar het is iets heel anders wanneer je dat zo aan den lijve ondervindt...
En nu overleg ik al twee dagen met mezelf of ik moet schrijven over manieren om kakkende katten uit je tuin te krijgen of over een stukje proza dat ik ondertussen al minstens 20 keer gelezen heb... Als u tips heeft, over één van deze twee onderwerpen, niet aarzelen: ik zou er heel blij mee zijn! Want eerlijk, ik ben geen kenner op het vlak van katten, noch een fan, maar als we 't over mannen hebben... Tja, wat zeg je dan? De interesse is alvast iets groter dan voor katten, laten we het daarbij houden. Vragen krijgen die je doen nadenken of alvast stilstaan bij elke M&M die je in je mond steekt, maken het manneke ras bij mij alvast niet populair!

woensdag 26 september 2012

Misses Big?

Lieve meneer de dichter...
Ja, u hoort het goed, in mijn hoofd bent u een 'meneer'. U kan evengoed een 'mevrouw' zijn, maar het is gewoon spannender als u een meneer bent.
Ik wil u om te beginnen bedanken voor het mooie gedicht dat u hier schreef. U hebt mij doen beseffen dat het heel fijn is om een gedicht van iemand te krijgen. U bevestigde mijn overtuiging, namelijk dat het ok is om af en toe verdrietig of ronduit ongelukkig te zijn. U heeft mij verrast zelfs ontroerd met wat u schreef...
Maar meneer de dichter, bovenal heeft u mij (en ondertussen heel wat mensen met mij) geïntrigeerd en uitermate nieuwsgierig gemaakt.
Wie bent u?
U bent voor mij dan ook een persoon geworden. Een persoon die ik zelf verzonnen heb en die niet alleen verschrikkelijk knap is, maar ook ontzettend lief, romantisch, grappig, sympathiek, empathisch, sportief, stoer en ga zo maar door. U zegt de juiste dingen op de goede momenten, u kan mij troosten als ik daar nood aan heb, u bent uiteraard zeer bedreven in de slaapkamer en u hebt een uitgesproken goede smaak als het op kleding (en vrouwen natuurlijk) aankomt. U bent met andere woorden gewoon mijn 'mister Big'. Laat ik u dus even 'mister Big' noemen.

Maar mister Big, ik begrijp dat u na deze uiteenzetting nog minder geneigd bent om uw anonieme identiteit op te geven. Ik heb de lat namelijk veel te hoog gelegd. Geen nood. Dat is mijn fantasie. In het echt is er van mijn 'mister Big' eveneens een hoek af. Dan is het al prima als u gewoon creatief bent en een beetje een mysterie. En dat bent u zonder twijfel! Ik zou zelfs al blij zijn wanneer u simpelweg geïnteresseerd bent in wie ik ben en wat ik doe. En om de drempel helemaal te verlagen, het is al voldoende als u enkel en alleen van het mannelijke soort blijkt te zijn...

Ach, wie maak ik iets wijs, u mag zelfs 'Misses Big' zijn! Ik ben simpelweg veel te nieuwsgierig om meer dan vijf dagen later nog niet te weten wie zo'n fijn gedicht voor mij maakte!

zondag 23 september 2012

Tijd om de draad weer op te pakken...

Maandag. 18:15
Ik zit nog op het werk en probeer een gesprek af te ronden met een koppel waarvan de man wat op het verkeerde pad geraakt is en zijn vrouw hem nu wanhopig weer op het rechte pad probeert te krijgen. Een kwartier later begint mijn eerste officiële 'naailes op school'. Ik volgde al naailes bij mijn oma (zie hier), dus helemaal mijn eerste les was het niet. Net die dag was ik met de tram gekomen, wat dus concreet wilde zeggen dat ik hoogstwaarschijnlijk te laat zou komen. Shit! Een eerste indruk maak je namelijk maar één keer... Mindfulnessgewijs maakte ik mezelf wijs dat het niet sneller zou gaan als ik me ging opjagen en dus propte ik mijn boterhammen alvast in mijn mond terwijl ik de computer op het werk uitzette, mijn spullen inpakte en de trappen af liep, want de lift kwam niet meteen. Werkt perfect die mindfulness!

Wat later sprint ik de tram uit en ga ik op zoek naar het leslokaal. Dat vind ik gelukkig moeiteloos en voor ik het weet krijg ik een hand van de juf die zich voorstelt als Peggy en krijg ik een spoeltje in mijn hand geduwd, want dat zit mee in de prijs van de opleiding. Geweldig. Ik voel me meteen helemaal 'op school'.
Wanneer ik bekomen ben en even rond kijk, zie ik tot mijn verbazing drie mannen in de les. Een kerel vol tattoo's en piercings, een Marokkaan van middelbare leeftijd en een jongeman die aandachtig volgt wat er gezegd wordt. Ik heb me samen met een vriendin ingeschreven en wij passen op zich prima bij de rest van de groep, namelijk jonge vrouwen in kleurrijke rokjes, al denk ik wel dat we bij de oudsten zijn.
Juf Peggy begint meteen uit te leggen wat we allemaal gaan doen en al snel ben ik figuurlijk de draad kwijt. Ik merk dat ik niet de enige ben en dus reageer ik luidop met: "Pieieieieieieieieiep!", wat zoveel wil zeggen als 'too much information' of  'too many unknown words'. En dat wordt geapprecieerd. De jongeman en één van de rokjesmadammen kijken mij opgelucht aan. Ze zijn gelukkig niet de enige die niet helemaal mee zijn! Oef... Juf Peggy stelt ons meteen gerust en zegt dat ze alles op z'n tijd wel zal uitleggen. Nog eens oef!

Wat later zit ik achter een Bernina naaimachine (yes!) en ben ik blij dat ik me toch ingeschreven heb dit jaar. Tegelijk is het ook een beetje lastig. Oma had ook een Bernina en ik heb leren naaien op haar naaimachine. Ik ben wat later zelf op zoek gegaan naar een oude Bernina en heb die ook gevonden, maar het lukte me toch beter op die van oma. Toen ik haar dat destijds vertelde was ze fier. Ik zie haar gezicht nog zo voor me! "Als ik te oud wordt om te naaien, krijg jij mijn machine! Nu moet ik iedereen zijn kleren nog te vaak verstellen, van opa, nonkel Jos, uwe papa, ..."
Ach oma, was je maar te oud geworden om te naaien... Kon ik nog maar met mijn mislukte probeersels bij je langs komen of leren hoe ik mijn broek met elastische stof zelf mooi kan innemen. Of gewoon even bellen om te zeggen dat ik naar de naailes ga...
Maar ik weet dat je fier op me zou zijn dat ik het verder doe. Ik vond het eerst moeilijk. Ik heb lang niet meer willen naaien. Maar nu is het tijd om het weer op te pakken. Ik ben er klaar voor.

En dus zit ik op een rustige zondagmiddag patronen te knippen en mijn zakje voor de tweede les morgen klaar te maken. Een stofschaar, naalden, patroonpapier, een lostorner, drieggaren, een lintmeter, enz. Ik heb alles! En toen papa net even binnen sprong en zei: "Dat was vroeger bij oma thuis ook altijd zo, de tafel vol geknipte patronen...", wist ik dat het goed was.

donderdag 13 september 2012

Platte vijg en platonische liefde...

En plots gaan we richting herfst... Zo voelt het toch en het lijkt of mijn energiepeil én humeur zich daar feilloos aan hebben aangepast. Dan komt daar nog eens bij dat ik opnieuw gestart ben met mijn opleiding. Ik mocht over naar het tweede leerjaar! Ik had er wel zin in (al was het een beetje met een dubbel gevoel) en vertelde wat over de afgelopen maanden en over hoe het nu was. Vrolijk verzekerde ik iedereen ervan dat het prima met mij ging. Dat ik tegenwoordig wel kon vertellen over allerlei dingen zonder een krop in mijn keel te voelen. En toch prikten er plots weer tranen achter mijn ogen bij de eerste en de enige vraag die ik kreeg... "En wie zorgt er voor jou, Sofie?" Auw... Die had ik niet zien aankomen.

Is het nu daardoor of ligt het echt aan het weer of is er nog een andere reden dat mijn energiepeil plots tot het vriesniveau gezakt is? Geen idee...
Nochtans had ik gisteren een fijne avond. Ik fietste na het werk naar huis en had me voorgenomen om me even in de zetel te nestelen tot het tijd was om te vertrekken naar 'een toneelstuk over alles'. Terwijl ik door het park naar huis fietste zag ik plots mijn petekind en zijn moeder en een aantal andere bekenden uit een ver verleden... Zin-d'erin(g)! Die waren aan het BBQ-en in het park en nodigden mij spontaan uit om hen te vervoegen. Dat deed ik in de hoop dat het mijn energie weer wat zou opkrikken en eigenlijk is dat ook wel wat gelukt. Ook het 'toneelstuk over alles' en de vrienden die mee gingen kijken, deden dat wel wat. Ik heb goe gelachen, Johan heeft mij zijn liefde verklaard (weliswaar platonisch en eigenlijk zelfs dat niet, maar platonisch is gewoon zo'n leuk woord), Vitalski heeft mij bijna ondergespeekt (da heb je op de eerste rij...) en ik moest eens niet alleen naar huis fietsen (op de laatste 100 meter na)! Allemaal 'energiecreeërende' gebeurtenissen en toch voel ik me vandaag zo plat als een vijg en zou ik liever de hele dag in mijn bed doorbrengen...
En pas op, het is niet echt dat ik ongelukkig ben of dat het slecht met me gaat... Nee, ik zit gewoon wat vast in een herfstsfeertje of een seizoensdipje denk ik en ik wil het liefst van al onder een dikke, warme deken naar een filmpje kijken of een goed boek lezen. Met 'n theetje... Of ne warme chocomelk. En wie wil mag altijd voor mij komen zorgen! Of erbij komen liggen, al moet je dan wel aan enkele criteria voldoen...

maandag 10 september 2012

Chicken run!

Maandag is nooit mijn favoriete dag geweest en vandaag al helemaal niet. Ik heb één van de meest nutteloze vormingen ever achter de rug... Maar ja, die moeten er ook zijn want anders kan je nooit zeggen dat een vorming echt interessant of retegoed was. Die slechte hebben we bij deze dus alvast gehad, nu mogen er weer van de betere soort komen...

Ik heb mezelf 's avonds dan maar getrakteerd op een dame blanche mét aardbeien. Hmmmm... En terwijl ik me even voor de tv nestelde (af en toe mag dat!), hoorde ik plots een vreemd geluid. Nu moet u weten dat ik wel wat gewoon ben. Ik heb namelijk buren die 'geluid' in het algemeen niet schuwen. Ik weet eigenlijk niet of er wel iets is dat ze schuwen. Die komen soms op de gekste momenten aanbellen met de meest waanzinnige vragen, zoals 'Mevrouw, mijn schoen ligt op uw dak!' Lastig... Zeker als je hoopte op leuk onverwacht bezoek en je in plaats daarvan de ladder kan zoeken om het dak op te kruipen...
Dit weekend belden ze aan met de vraag of ik een fietspomp had en ik schoot in de lach. 'Toch niet zo'n gekke vraag?' hoor ik denken. Nee, klopt, maar wel grappig als je 'Bang' van Johan Petit gezien hebt... In Borgerhout is het blijkbaar heel normaal om te komen bellen voor een fietspomp. Wat dat betreft lijkt Merksem dus toch wel op Borgerhout! Nice... Even later zat ik op de stoep fietsbanden op te pompen met met goeie pomp onder het toeziend oog van zeven kinderen rondom mij. Ik heb (nog) geen 'marokkanenpoemp'... Moet ik dat dan trouwens een' romazigeunerpomp' noemen hier?

Maar goed, een vreemd geluid dus! Ik zette meteen de tv op pauze en hoorde het geluid weer. Het klonk een beetje als iemand die op een soort fluitje blaast en ook redelijk dichtbij. Ik wandelde op mijn tippen (echt hé!) door het huis en deed stil de achterdeur open (dat klinkt makkelijker dan het in werkelijkheid gaat...) en wat zie ik? Een mini kipje dat op de tuinbank op het terras zit. Dat beest verschoot minstens even hard als ik en schoot dus de tuin in. Ik wandelde wat verder om beter te kunnen kijken en zag zo twee kopjes over de schutting van de buren twee huizen verder.
'Zit de kip bij u?'
'Euh..., ja!'
'Wacht, ik zal even bij de buren gaan bellen, want die zijn al de hele middag hun kip aan't zoeken!'
Ik ben doorgaans best stoer, maar toch betrapte ik mezelf erop dat ik niet stond te trappelen om dat beestje zelf te pakken en dus ging ik mee de buren bellen...

De dochter van de bomma twee huizen verder, hare zoon van een jaar of elf, de mama van drie huizen verder, haar zoontje van pakweg vijf en ikke... En raden wie de kip ging vangen? Indeed, het manneke van vijf. Heel enthousiast (want zijn kip was eindelijk terecht!) vloog hij mijn tuin in en gooide hij zich letterlijk op de grond, maar hij was telkens te laat. Ik gaf hem een doos en dan begon hij die maar naar dat beest te gooien. Even enthousiast. Schoot niet op natuurlijk en dus besloot ik versterking te halen, maar niemand zag het echt zitten om dat mini kipje te vangen... en papa was naar het oudercontact. Verdekke!

Dan hebben we maar afgesproken dat de stoere papa mocht komen bellen als hij terug was. Ik stond nog wat na te praten met de dochter van de bomma en hare zoon, wanneer die laatste plots zegt: 'Oh, dat is zo mooi!'. Moeder en ik kijken niet begrijpend naar de bewonderende elfjarige en wat bleek? Hij had het over mijne living! Leuk toch zo'n burenonderonsje ten gevolge van een ontsnapte kip? En leuk dat een kind van pakweg elf mijne living 'mooi' vind... 'En zo groot!' voegde hij er met grote ogen aan toe. Ja, zo leer je de buren weer wat beter kennen en omgekeerd! Je buitensluiten is een optie (lees hier), maar een verloren kip kan dus even goed!

Wat later kwam papa aangewandeld en stond de hele reutemeteut plots in mijn donker tuinkot te turen, want daar zou het beestje in verdwenen zijn. Gewapend met 'n petzl en een lampion (eerder mooi, niet zo handig), probeerde ik wat bij te lichten. Vliegende veren, dozen en zakken die alle kanten op vlogen, kinderen en ik die af en toe een beetje gilden en een vader die zich daar allemaal niks van aan trok en met een spartelende kip naar buiten wandelde.
Vijf minuten later stond er een fiere kleuter in mijn living met een doos in zijn handen die hevig piepte en alle kanten op bewoog stralend naar mij te kijken. Ik had niks gedaan en toch was ik (ok, ok, samen met de stoere papa natuurlijk) toch even de held van de dag. En zo werd mijn nutteloze dag toch nog een 'memorable one'! Dankuwel kipje van de buren!

zondag 2 september 2012

Ja mama...

Als er iets is dat ik nu echt van mijn moeder geleerd heb dan is het wel orde! Ik zie nu al enkelen onder jullie fronsen, want orde is nooit mijn sterk punt geweest. Klopt. Dat kan je bv. hier lezen... Doorgaans heb ik altijd wel een reden om niet te hoeven kuisen of ik negeer de rommel simpelweg. En het zou nog een ander verhaal zijn, moest ik nu bv. dit hebben:

Maar de laatste tijd zit ik weer met serieuze niesbuien en vermits de dokter al 'huisstofmijtallergie' opperde is er nu ook nog een medische reden om af en toe te kuisen... Verdekke! Er werd mij zelfs aangeraden om minstens twee maal in de week het huis schoon te maken, bij voorkeur met een vochtige doek en met een stofzuiger met HEPA filter. Euh... Excuseer?! Met 'n wat? Daarbij denk ik dat ik nog niet aan twee keer per maand kom. En ik mag trouwens al blij zijn als mijn stofzuiger het überhaupt doet! Af en toe heeft ie er plots geen zin meer in. Ja, ik heb hier wel meer toestellen met een karakter...
Eigenlijk zou je gratis of aan een verminderde prijs dienstencheques moeten kunnen aanvragen voor medische redenen, niet? Want niet alleen moet ik dus zogezegd vaak kuisen, het kuisen is ook echt een beetje een marteling geworden. En dat zeg ik niet omdat ik er een hekel aan heb, maar omdat ik nu ook de hele tijd loop te niezen... Zeer irritant! Ja, die dienstencheques... Misschien moet ik toch maar eens een politieke carrière ambiëren?

Maar dus, van mijn moeder heb ik vooral geleerd dat je af en toe nood hebt aan orde en dat orde op je bureau en in je huis toelaat om orde en rust in je hoofd te creëren. En dat klopt als een bus. En nu zit ik dus in een redelijk proper huis, hangt de was in de tuin te drogen, is mijn haar net gewassen, de afwas gedaan, mijn bureau opgeruimd en de badkamer 'spic 'n span'... En dat heeft er mee voor gezorgd dat ik eindelijk gestart ben aan een taak die al meer dan een half jaar op mij ligt te wachten. Nog straffer, ik heb het zelfs met plezier gedaan! En ik ben er blij om... Er is rust in mijn hoofd. Ahh...

Dus af en toe is het goed om naar je moeder te luisteren... Af en toe hé!

vrijdag 31 augustus 2012

All you need is... a brownie!

Ondertussen ben ik onbetwiste fan van de nieuwe Antwerpse trekpleister: de Badboot. Die ligt er nu drie weken en ik ben al elke week een duik gaan nemen. Een keer met mijn petekind, een keer met mijn moeder (om moederdag goed te maken) en een keer met vrienden 's avonds om te zien of dat ook te doen was...

En dat was te doen!

Het water is weliswaar nog aan de frisse kant (26°), maar dat zou naar de toekomst 30° moeten worden. Daarvoor hadden ze nog een extra warmwaterpomp (of zoiets) nodig... 's Middags als het lekker warm is, zijn die temperaturen natuurlijk minder van belang. De eerste twee keren was het zelfs zo heet dat iets frisser ongetwijfeld aangenamer was. Maar zo 's avonds... Brrr!
Daar staat wel tegenover dat het een prachtig zicht is... De ondergaande zon, de schelde, alle lichtjes rondom... Ja, je kunt zelfs spreken van een zeer romantische plek én activiteit.

Nadien ne warme choco op het dak van de badboot terwijl je naar de sterren tuurt, naar goeie muziek luistert en geniet van een heerlijk mini stukje brownie (dat krijg je bij de warme choco). Lijkt bijna een reclamestukje!

Maar goed, terwijl ik daar zat, voelde ik me gelukkig. En dat had ik ook de dag nadien op het terras bij vrienden terwijl we een spelletje aan het spelen waren en discussieërden over wie het minst goed tegen zijn/haar verlies kon. En ook gisteren... Voor de verjaardag van mijn moeder, die momenteel niet helemaal haar energieke zelve is wegens een acute hernia, zijn we met ons drieën stiekem het hele huis gaan versieren. Nadien taart en kadootjes en natuurlijk knuffelen met Fil en Senna. Dat is nog altijd het beste medicijn. En nu hou ik Bo weer een dagje bezig of eigenlijk is het eerder andersom. Ja, soms is het lastig, maar soms heb je weinig nodig om je gelukkig te voelen... Dan is een enthousiaste kleuter of een stukje brownie in goed gezelschap meer dan genoeg!