maandag 28 februari 2011

Meer dan genoeg...

Mag ik u even iets vertellen, 't is heel kort... Ik wilde gewoon even zeggen dat ik gelukkig ben. Kent u dat? Zo'n gevoel dat je plots overvalt? Soms wordt ik dan een beetje emotioneel, maar op een goeie manier en dan wil ik mensen tonen of zeggen dat ik hen graag heb. Of ik krijg dan de neiging om gek te doen en dan verkleed ik mij of doe ik een dansje en zing ik erbij alsof ik in een musical speel. Bijvoorbeeld, het kan ook iets anders zijn...
En omdat een beeld meer zegt dan 1000 woorden:


Ik besef dat ik mezelf een beetje te kijk zet met zo'n foto, maar af en toe is dat prima. Want ik ben gelukkig. En eigenlijk is dat meteen ook alles wat ik u vandaag wilde zeggen...

zondag 27 februari 2011

Mijn stopknop is kapot...

Ik laat wel eens dingen redelijk lang liggen... Enkele weken terug bracht mijn moeder een hoop dozen van bij haar in de kelder naar hier. Voornamelijk cursussen, boeken en notities van mij en die dozen hebben weken in de living gestaan en na een tijdje zag ik die zelfs niet meer. De kraan is stuk, dus komt er al weken een ongecontroleerde straal uit, wat betrekkelijk lastig is en ik moet al lang weer eens de kelder in...

Dit weekend begon al iets minder met wat last van mijn darmen, een opgelopen to do-lijstje en plots was het genoeg! Ik heb alles afgebeld en een weekend thuis klusjes gedaan, dingen die ik al veel te lang uitgesteld had. Gisteren heb ik dus de kelder leeggepomp, de kraan in de keuken gerepareerd, was ingestoken, opgeruimd, gekuist, wat nodige inkopen gedaan enz.
Wat dat laatste betreft heb ik me een beetje laten gaan trouwens. Ik ben mijn dagelijkse uitgaven aan het bijhouden in een 'financiënboekje', want ik heb eigenlijk geen idee waar ik nu het meest aan uitgeef en waarop ik kan besparen. Daardoor let ik nu ook meer op wat ik uitgeef, dus het werkt al door het enkel bij te houden! Maar toen ik gisteren in de Hema kwam, leek het wel alsof ik een maand zuinig leven moest inhalen. Ik heb enorm veel gekocht en het ergste: ook een paar sokken waardoor ik mijn uitdaging "een maand lang geen kleren kopen" op zeep geholpen heb en ik was er bijna!!!! Miljaar...

Vandaag ben ik dan eindelijk gestart aan het opruimen en uitladen van die dozen en als ik dan in de mood ben, ga ik ook all the way en verder. Ik heb meer dan de helft weggegooid! Het voelt een pak lichter zo opgeruimd, dat alvast wel... Ik merk alleen dat als ik dan zo grootschalig begin, ik niet meer kan stoppen. Dus momenteel ligt heel de tafel vol met foto's, de grond vol met boeken en papieren en eigenlijk wilde ik ook mijn bureaupaperassen nog eens opruimen... Ik vind de stopknop niet! Help!

vrijdag 25 februari 2011

Kerstmis in februari: blijf kalm!

Ik ben doorgaans niet zo 'into horoscopen'. Zever in pakskes als je't mij vraagt, maar desondanks lees ik het toch vaak even. Voor de zekerheid... 'Je weet nooit...' Vanmorgen las ik echter het volgende in de krant:


LEEUW: Je bent vanaf vroeg in de morgen in touw om de laatste aankopen te doen en je voor te bereiden op het kerstmaal. De kans is groot dat je niet met alle gasten even goed kunt opschieten, dus blijf kalm.



Huh? Kerstmaal??? Ik ga ervan uit dat de verantwoordelijke van de horoscopen of de plaatselijke 'psychic' een dagje vrijaf had of er niet in geslaagd is te voorspellen dat hij/zij ziek zou worden. En de één of andere oelewapper moet toen gedacht hebben: 'Geen probleem, ik pak wel even eentje van een tijdje terug, paar maanden ofzo, dan valt het niet op...'. Dat had hij dan even mis (merk op dat het meteen een 'hij' wordt bij mij...)! Ach, iedereen heeft al eens een slechte dag...

Die van mij duurt ondertussen al bijna drie dagen. Het is te zeggen, eigenlijk is het pakken beter, maar mijn prikkelbare darm besliste gisterenavond plots mij een echte reden te geven om 'uit mijn doen' te zijn. Thanks mate! Gelukkig laat ik mij niet zomaar de les spellen en al zeker niet door een spastische darm!

Om nog even terug te komen op de horoscoop. Na mijn glimlach om het kerstmaal, deed ook het tweede zinnetje me even grijnzen. Doorgaans is de kans inderdaad groot dat je niet met iedereen even goed kunt opschieten. Dat heb je volgens mij dagelijks en gelukkig maar... Maar waarom moet ik daar in godsnaam kalm om blijven? Of moet ik kalm blijven omdat het blijkbaar Kerstmis is en ik nog niets heb voorbereid?

donderdag 24 februari 2011

Volle maan?

Er is niet altijd een reden om in een slecht humeur te zijn. Sinds gisterenmiddag ben ik eigenlijk een beetje uit mijn normale doen zonder een echt aanwijsbare reden. Ik slaag er doorgaans goed in om dat weg te toveren wanneer nodig. Zoals tijdens het overleg gisterenmiddag op het werk. Dan dwing ik mezelf om dat onbestemd gevoel weg te steken en te overstijgen. Ik zorg dus dat ik mee ben, non-verbaal werk ik aan de verstandhouding en ik geef input waar ik kan. Geen kat kon zien dat ik niet helemaal in mijn haak zat.
Wat later in de trein voel ik dat gevoel terug komen en ben ik ook plots doodmoe. Nochtans lag ik er gisteren vroeg in. Dat kan ik dus beter niet meer doen.

's Avonds op café afgesproken en ik moet me daar dan eveneens naartoe sleuren. Vervolgens ontdek ik dat mijn regenjas nog ergens anders ligt, fiets ik uit gewoonte ook helemaal mis en valt mijn frank pas wanneer het eigenlijk te laat is om terug te draaien en vergeet ik mijn gsm die ik echt nodig had... Ondanks dat werd het gelukkig een fijne babbel op café.

Maar op weg naar huis komt dat rotgevoel meteen weer terug en ook een nachtje slapen heeft het niet verdreven. Ik ben nog steeds 'vies gezind'... Ik kan u dus ook niets vertellen over het waarom, want dat is er niet. Maar den eerste den beste die afkomt met 'die periode van de maand?' die krijgt de volle laag! U weze gewaarschuwd...

dinsdag 22 februari 2011

Alle lof en meer... voor de brandweer!

Ik ga jullie een straf verhaal vertellen. Een verhaal dat aantoont dat ik inventiviteit en doorzettingsvermogen hoog in het vaandel draag. Een verhaal dat bewijst dat het nog niet zo slecht gesteld is met onze maatschappij... Een verhaal dat zo onwaarschijnlijk is, dat ik er zelf nog lang mee ga lachen. Een verhaal dat ik je mogelijks nog eens in real life zal vertellen, gewoon omdat het zo'n mooi verhaal is. Volgens mij zijn jullie nieuwsgierig genoeg momenteel...

Gisteren kwam ik rond half acht aan in Antwerpen-Centraal. Om acht uur had ik nog een vergadering bij de Chiro en dus moest ik ergens tussen het station en Kipdorp op zoek naar iets om snel te eten. Quick is zoals zijn naam doet vermoeden meestal snel en dus wandelde ik daar tien minuten later naar buiten op weg richting vergadering.
Toen ik mijn fietssleuteltje uit mijn zak opdiepte, schoot mijn ring van mijn vinger. Dat heb ik wel eens als het koud is. Dan zit mij ring heel wat losser... Ik twijfelde even of ik eerst mijn ring zou pakken of mijn sleuteltje en in die twee seconden zag ik in slow-motion mijn ring traag maar zeker richting rioolpuntje rollen. Ik heb nog een reddingspoging gedaan, maar was onherroepelijk te laat...

Paniek, spijt, vloeken!

Die ring draag ik al jaren en op de één of andere manier is hij mij zeer dierbaar geworden. Daarbij vind ik hem gewoon ook heel mooi en heb ik sinds ik hem kreeg zelfs nooit een mooier exemplaar gevonden. Ik gaf me dus niet zomaar gewonnen en knielde neer naast het rioolputje op het Astridplein.
Voorbijgangers keken een beetje gek, maar al snel kreeg ik hulp. Ik besloot in de Quick een vork of iets te gaan vragen en voor ik het goed en wel wist zat een medewerker van de Quick naast mij met een hamer op de ijzeren staven van dat putje te slaan. Zonder al te veel succes echter... Ik was er wel in geslaagd om de ring zichtbaar te krijgen en dus besloot meneer Quick om een soort hengel te gaan zoeken. Even later kwam hij terug met een geplooid rietje en hoewel de bedoeling mooi was, hoef ik u niet te vertellen dat het weinig uitgehaald heeft. Ondertussen was mijn andere hulp, Mohammed die achter het station woonde, erin geslaagd om de ring te laten 'verdwijnen', ook weer goed bedoeld. Na een tijdje vroren mijn handen er zowat af en werd het me duidelijk dat ik het ofwel moest opgeven ofwel iets heel anders proberen. Ik bedankte mijn hulp en besloot naar de brandweer te fietsen en hen te vragen of zij zo'n putje niet open konden krijgen. Achteraf gezien geef ik toe dat zoiets misschien ver gezocht was...

En toen ik voor enkele brandweermannen stond, voelde ik me plots heel erg belachelijk met mijn vraag, maar ik stelde ze desondanks. Tot mijn verbazing waren ze allemaal meteen bereid om mee na te denken en een kijkje te gaan nemen.
"Stap maar in den ambulance!"
Ik geloofde mijn oren niet. Met den ambulance voor ne ring? Maar je hoorde mij niet klagen, integendeel, ik sprong voorin naast de bestuurder en zijn maat zette zich achterin. De sirene sprong op en gelukkig zette hij die meteen af.
"Dat hoeft nu ook weer niet..."
Het surreële van de hele zaak werd me duidelijker naarmate we dichter bij het betreffende putje kwamen. In een ambulance door het centrum van de stad rijden... het is weer eens wat anders!
Aangekomen, wees ik het rotputje aan, ging één van de twee meteen met een koevoet aan de slag en binnen de kortste keren vloog het rooster eraf. Doordat ik zo onder de indruk was van hun bereidwilligheid, stak ik zonder na te denken onmiddellijk mijn arm in het vettige rioolwater en haalde ik er een hoop vetzakkerij uit.
"Wacht, pak een handschoen dat is toch wat aangenamer"
Even later zaten zowel ik als één van de twee brandweermannen met een groene operatiehandschoen rioolprut uit te spreiden op de stenen naast ons in de hoop dat daar een ring zou tussen verschijnen. Toen er al een hele hoop lag, zonder resultaat, vreesde ik ervoor, tot ik plots op iets metaligs botste: mijn ring!!! Ik denk dat ik zo enthousiast was dat ik het zelfs riep. Maar mijn brandweervrienden waren even blij als ik. Geweldig toch?
"Was het je trouwring?"
Toen pas zag ik de volle impact... Voor een 'gewone' ring had ik de brandweer laten opdraven! Tijdens de rit terug vroegen ze me of ik het ok zou vinden om net voor de poort uit te stappen, want van de sergeant mocht er eigenlijk niemand zomaar meerijden met de ambulance. Dat vond ik stiekem nog grappiger en natuurlijk deed ik dat zonder probleem. En toen ik aankwam stonden er vijf andere brandweermannen nieuwsgierig te wachten.
"En, heb je 'm gevonden?"
Nog steeds heel enthousiast bevestigde ik die vraag terwijl ik fier mijn hand in de lucht stak ter bewijs en bedankte ik hen uitvoerig.
Een half uur te laat en met stinkende rioolhanden zat ik even later in de vergaderzaal van de Chiro mijn onwaarschijnlijke verhaal te vertellen...

maandag 21 februari 2011

Wit op zwart bewijs...

Het is weer even druk geweest... Hoewel ik dat eigenlijk niet gepland of verwacht had, ben ik de laatste dagen zo goed als niet thuis geweest. En dus, is het me ook niet gelukt iets te schrijven. In mijn hoofd des te meer, maar als ik dan even aan de computer ging zitten, kwam er een stortvloed uit en resulteerde dat in een onbegrijpelijke wirwar van indrukken en gebeurtenissen. Een greep uit 'het leven zoals het is: Sofie'...

Ik heb een week enkel water gedronken. Niks aan zal je zeggen, wel op zich klopte dat ook, alleen had ik  de impact, die 'de verboden vrucht' op mij zou hebben, onderschat. Als je iets (of veel in dit geval) niet mag, dan wordt net dat des te aantrekkelijk. Het begon al op dag één toen ik spelletjes ging spelen met vrienden en prompt bestempeld werd als 'seut' omdat ik dus een glas water vroeg. Op restaurant bleek het al niet veel beter en in de winkel stond ik steeds aan de kassa met bv. een smoothie tot plots mijn frank viel en ik het desbetreffende drankje teleurgesteld moest gaan inruilen voor een doodgewoon flesje water. Zelfs een tas melk of thee (ben ik nog steeds 'aan het leren drinken') klonk plots geweldig aantrekkelijk. Maar ik heb het volgehouden en kan dus weer iets van mijn lijst wegstrepen!

Ik heb ook voor de eerste keer mijn (ondertussen niet meer zo) nieuwe jeansbroek zelf ingekort én omgestikt. Naailes twee (een privéles deze keer waar ik ongetwijfeld nog over aangepakt zal worden door de rest van onze naaiclub) is dus een feit en ik ben bijzonder fier over het resultaat. Ik heb leren driegen en ook aan den lijve ondervonden dat het voorbereidingsproces bij naaien eigenlijk het werk is, het stikken zelf is op ne wip en ne knip gedaan.

En een laatste iets dat ik u wil vertellen... Ondertussen woon ik bijna acht maand in mijn huisje en al bijna acht maand wil ik absoluut een douche installeren. Een bad is super, maar niet altijd handig, zeker niet als het snel moet gaan. Ik kon alleen niet beslissen of ik nu zou gaan voor een douchegordijn of zo'n glazen wand aan het bad. Want een douchegordijn was wel goedkoper, maar ook meer gedoe én hoe wist ik of het wel van goeie kwaliteit zou zijn? Er zit namelijk een groot prijsverschil op die dingen en ik heb een hekel aan zo'n gordijn dat tegen je lichaam plakt. In mijn eerste appartement heb ik ooit zoiets zelf geïnstalleerd en zo'n buis in een hoek boven je bad hangen, ging toen toch niet vanzelf. Ik moest een extra touwtje aan de hoek zelf hangen en aan het plafond bevestigen, anders hield dat ding het niet. En dan heb ik nog niets gezegd over de doorsnee motieven op zo'n gordijn...
En tja een glazen wand was wel duurder en het zou per slot van rekening maar een tijdelijke oplossing zijn. Ok, misschien wel voor enkele jaren, dat is nu moeilijk te zeggen... Uiteindelijk ben ik toch voor de glazen wand gegaan en heb ik achteraf allerlei redenen bedacht om mijn aankoop naar mezelf toe te rechtvaardigen. Normaal doe je dat omgekeerd, ik weet het, maar als dat proces na acht maanden nog bezig is...

En weetje wat het grappige is? Ondanks het feit dat ik weinig thuis ben, dat ik steeds met vanalles bezig ben en dat ik niet stil kàn zitten heb ik toch vaak het idee dat ik lui ben of dat de dingen niet vooruit gaan. Gelukkig schrijf ik af en toe eens iets op zodat ik zwart op wit (wit op zwart in dit geval) kan lezen dat het toch niet zo erg gesteld is met mij...

donderdag 17 februari 2011

Have a little faith in me...

Vandaag kreeg ik een spontane lift aangeboden. Nee, niet van de bus, al was dat oorspronkelijk wel het plan... Ik stond braaf aan de bushalte te wachten toen er plots een auto stopte. De man achter het stuur vroeg me of ik Frans sprak. Ik antwoorde bevestigend, maar zei er meteen bij dat ik de omgeving niet kende omdat ik vermoedde dat hij me de weg wilde vragen (ik bevond me ergens in Brussel, specifieker kan ik het nog steeds niet uitleggen). Dat bleek niet het geval, want vervolgens probeerde hij me iets duidelijk te maken, maar mijn Frans schoot een beetje tekort. Uiteindelijk begreep ik het! In het begin van de week was er in Brussel een spontane staking bij de MIVB uitgebroken naar aanleiding van agressie op de bus. De Vlaamse collega's van de Lijn schenen wat achterop te hinken want volgens de man in kwestie reden er een pak minder lijnbussen. Vervolgens bood hij aan me naar Brussel-Noord te brengen...

Ik kan me inbeelden dat enkelen onder jullie zich nu al afvragen: "Dat heeft ze toch niet gedaan?". Wel, ik moet jullie in dat geval teleurstellen, want ik vond het zo vriendelijk van die man dat ik prompt in zijn auto ben gestapt. Mijn vermeende mensenkennis vond dat het goed zat en ik ben voorstander van een basisvertrouwen in de medemens in dat geval. Misschien naïef, maar het was alleszins een zeer fijne rit! We hebben over zijn Vlaamse vrouw gepraat, over den Beerschot, over zijn baas die lid was van de snorrenclub in Antwerpen,  mopjes gemaakt over de zwarte medemens (hijzelf, dus dan mag dat!) en over de gekke Brusselaars en dat allemaal zowel in het Frans als in het Nederlands. Ik vond het geweldig!

En uiteindelijk heeft hij me braaf, net zoals de bus gedaan zou hebben, afgezet voor de hoofdingang van het station. Moraal van het verhaal? Een beetje vertrouwen in uw medemens brengt je vaak een heel eind! Bijvoorbeeld dus naar hoofdingang van Brussel-Noord in volle spitst wanneer de bussen van de Lijn het laten afweten...

woensdag 16 februari 2011

Wie het kleine niet eert...

Toen ik vandaag thuis kwam, stonden me enkele verrassingen te wachten... Om te beginnen nam mijn fantasie weer een loopje met mij toen ik van buiten het licht binnen zag branden. Zou er iemand thuis zijn? Ja, waarschijnlijk als je alleen woont... Of zou mijn zus of moeder of een vriendin er zijn (die hebben een sleutel)? Ja, waarschijnlijk zitten die te wachten tot ik terug kom van een etentje 's avonds laat... Of zou er een feestje zijn? Een verrassing? Ja, waarschijnlijk en niemand heeft zich afgevraagd waar ik de hele avond was...

Ok, ik was 's morgens het licht vergeten uit doen!
Vervolgens lagen er tussen de reclame en de rekeningen vier postkaartjes. Eentje uit Amerika, eentje uit Uruguay, eentje uit Moskow en eentje uit Belarus. Geef toe, dat is eens wat anders dan de doorsnee post! En terwijl ik door de gang wandel en probeer vier kaartjes tegelijk te lezen, merk ik op dat het warm is... De thermostaat die ik gisteren (samen met mijn schoonbroer in spe) installeerde werkt! Geweldig...

Even later, in bad, bedenk ik me dat ik morgen een uur later moet gaan werken. Uitslapen! Ok, ik geef toe dat dat relatief is, maar ik ben blij met de kleine dingen... Cliché en bond zonder naam en al wat je wilt, maar het is echt zo. Die kleinde dingen hé, die doen het em. Elke keer opnieuw... De pyama die warm wordt op de chauffage voor als je uit bad komt, de laatste cuberdon, een postkaartje van de andere kant van de wereld...

maandag 14 februari 2011

Prince Charming

Toevallig was ik gisteren wat aan het prutsen op mijn blog toen ik ontdekte dat ik aan mijn 100ste bericht toe ben. Toeters en bellen! En dat net op Valentijn! En dus kan ik niet anders dan u iets vertellen over mijn Valentijn. Of zoiets...

Enkele vrienden van mij hebben de vreselijke gewoonte om mij af en toe voor te stellen aan 'hun andere single vrienden' als een soort datingbureau of sociaal werk. Sommige hebben gelukkig nog de tegenwoordigheid van geest om eerst even bij mij te checken of ik dat wel wil, maar anderen blijven geloven dat ze me daar zeer gelukkig mee maken. Niet dus!
Voor eens en voor altijd... Ik ben geen gefrustreerde vrijgezel die wacht op de rest van haar leven met twee. Ik leef ondertussen en doorgaans zelfs op een betrekkelijk fijne manier. En akkoord af en toe valt het me wel eens zwaar om alleen te zijn, maar ook dan heb ik niet meteen nood aan blind dates. Nieuwe mensen leren kennen, daar sta ik wél voor open, maar niet als het duidelijk is dat de enige reden waarom ik word voorgesteld aan iemand is omdat we beiden zielig alleen zijn. Want dat ben ik dus niet!

Maar laat ik misschien even een beeld schetsen van mijn 'prince charming' en mocht u hem dan toevallig toch ergens tegenkomen, dan kan u hem altijd bij mij laten aanbellen... Of dan mag u me zelfs voorstellen.

Mijn 'prince charming' is uitermate grappig, een ondernemer in hart en nieren, een sterke prater (hij moet mij aankunnen), empathisch, zeer sportief, avontuurlijk aangelegd en hij ziet er geweldig uit. Hij reist graag, heeft smaak en is dus stijlvol gekleed en hij kan tegen een stootje. Ook graag een romantisch kantje, al hoeft dat niet steeds aanwezig te zijn. Hij is eveneens zeer handig en hij kan bijgevolg om met electriciteit, vochtige kelders, verbouwingen enz. Vervolgens is hij competitief, houdt hij van spelletjes of hij vindt het alleszins niet erg om spelletjes met mij te spelen. Vanzelfsprekend heeft hij een mooie spaarpot en tot slot is hij een beest in bed...


Herkent u uzelf of iemand anders hierin, aarzel dan niet... In alle andere gevallen: u hoeft mij niet als single vriendin voor te stellen. Bedankt!

zondag 13 februari 2011

Fier op een zakdoek...

Gisteren was het de eerste les bij oma. Ik heb heel wat geleerd, maar niet enkel wat naaien betreft, ook over het karakter van enkele familieleden ben ik vanalles te weten gekomen. Het was af en toe ronduit hilarisch. Ik probeer een beeld te schetsen...

Tien na twee vloek ik op de bus want die besloot plots om een ander traject te rijden, waardoor ik veel langer moest wandelen en ik was al te laat, want de les begon om 14 uur. Stipt. Ik heb dus mijn snelste staptempo bovengehaald en toen ik aankwam hoorde ik oma van in de living al roepen: "Dat zijn al slechte punten, te laat!".  Mijn oma is 87, een kranige madam, juf 'snit en naad' geweest en over alles heeft ze een uitgesproken eigen mening. U ziet, dat heb ik dus van geen vreemden...
Mijn zus zat al ijverig te stikken en ik vreesde dat ik dat nooit meer zou kunnen inhalen. Maar het geweldige van stikken met een stikmachien is dat het er heel moeilijk uit ziet, maar eigenlijk valt het prima mee. Ik zette me dus meteen naast haar, pakte mijn verplichte benodigdheden uit m'n zak (we hadden een heel lijstje gekregen: een stikmachien (ik mocht gelukkig dat van oma gebruiken), twee rolletjes stikzij, een schaar, kopspelden, lapjes stof, een notaboekje en een bic) en keek een beetje verloren naar het machien voor mij. Wat nu? "Eerst het stikzij erop zetten!", zei mijn oma. Ze deed het zelf, terwijl ze uitlegde wat er moest gebeuren. Vervolgens trok ze het hele ding er weer uit en gaf ze het aan mij. "Nu jij..." Ik deed braaf wat er van mij verwacht werd en toen ik klaar was trok ze het er gewoon weer uit en zei ze: "Goed, opnieuw!". Zucht...


Ondertussen kwam mijn nicht aan (eveneens te laat dus) met twee grote taarten. Omkoperij! Ook nicht nummer twee arriveerde, zette zich meteen klaar en vroeg mijn tante (die was mee gekomen) waar 'het touw' lag. Wij meteen dubbel natuurlijk! Het touw... Nicht nummer 1 had ondertussen een stukje stof afgewerkt en toonde dit fier aan oma die na er een blik op te werpen reageerde: "Trekt op niks, opnieuw!". Hilariteit bij ons en teleurstelling bij mijn nicht. Competitiviteit is ons duidelijk niet vreemd en oma was echt een hele strenge, maar wel goeie lerares. Al snel werd duidelijk dat je het écht goed moest doen, wilde je positieve commentaar krijgen.


Toen we met hoeken begonnen, liet de naaimachine van mijn zus het even afweten. En dus besloot het competitieve stukje in haar dat het goed was geweest voor die dag. Datzelfde stukje in mijn nicht en mezelf zorgde ervoor dat wij nog een uur stevig doorgewerkt hebben. Het resultaat was een zakdoek, met omgestikte kanten én hoeken, waar ik best fier op was! Nooit gedacht dat ik fier zou zijn op een zakdoek...

vrijdag 11 februari 2011

Mijn 'Fruit of the loom-truien-periode'...

Om de zoveel tijd ga ik een keer boven mijn standaard eten. Tenminste, zo voelt dat toch... Een vriend neemt mij af en toe mee uit eten en zijn keuze van restaurants verschilt toch lichtjes van mijn eigen voorkeur. Hij kiest voor de restaurants of bars waar ik doorgaans voorbij loop of die ik niet eens opmerk omdat ik het gevoel heb dat alleen al er naar kijken me geld gaat kosten. We zijn bv. ooit op de Champs-Élyées gaan eten in zo'n keet waar iemand met witte handschoentjes de deur voor je open houdt, je jas aanneemt en die weg hangt en de stoel onder je achterwerk schuift. Zo'n restaurant waar je de gerechten op de kaart niet begrijpt en ook de prijzen je aan het denken zetten. Doorgaans voel ik me daar niet op mijn gemak en vind ik ook geen geschikte outfit in mijn toch redelijk uitgebreide garderobe. Al moet ik toegeven dat ik er voor een enkele keer wel van kan genieten...

We kennen elkaar nu al bijna 15 jaar, die vriend en ik en destijds waren we al zeer verschillend. Hij 'nen john' op een brommerke met een brede broek, petje en een jointje en ik... Tja, wat was ik eigenlijk? Ik reed alleszins rond op mijn plechtige communiefiets, had de helft van de tijd een zwarte stretchbroek en een 'Fruit of the loom' kaptrui (die dan ook nog eens twee maten te groot was) aan en ik dronk geen bier, rookte niet en al zeker geen jointjes.

Ondertussen hebben we bewezen dat vriendschappen tussen heel verschillende mensen niet alleen bestaan, maar ook prima de tand des tijds kunnen doorstaan. 15 jaar later zitten we tegenover elkaar in een chique restaurant met een glas witte wijn in ons hand (want dat drink ik ondertussen wel). Allebei wat ouder (en wijzer?), zonder petje, brede broeken of 'Fruit of the loom-truien', met een serieuze job, maar gelukkig ook nog steeds met een flinke dosis humor... Ik ben nadien zelfs al glimlachend in slaap gevallen 's avonds...

donderdag 10 februari 2011

God straft onmiddellijk!

Ik hou van korte ontmoetingen met mensen. Ook van lange natuurlijk, maar ik heb het dan specifiek over het tegenkomen van interessante mensen, in alle betekenissen van het woord 'interessant'. En om de één of andere reden heb ik dat geregeld in Brussel.

Ik heb vandaag wel wat bussen moeten nemen en daar had ik zo'n korte, maar fijne ontmoeting. Een wat oudere man, die wat mank liep en een grote papieren zak vast had kwam mijn richting uit. Ik schoof een beetje op zodat hij erbij kon. Dat was blijkbaar niet zijn bedoeling, maar hij gaf wel aan dat hij er heel blij mee was, want hij begon meteen een enthousiaste babbel. Fier toonde hij me de zak die hij vast had. Een zak van vijf kilo couscous. Hij sprak Frans en hoogstwaarschijnlijk ook nog Arabisch ofzo. Er hing nog een plastieken zak aan zijn arm met een platte kartonnen doos in en met handen en voeten probeerde hij me uit te leggen wat daarin zat. Dat lukte echter niet zo en dus vond hij er niet beter op dan de doos simpelweg open te doen. Aha! Het waren dadels. Hij haalde er één uit en gaf me die.
Ik ben niet meteen gek van dadels, maar het was zo'n vriendelijke man dat ik niet anders kon dan die dadel toch aanpakken. Voorzichtig nam ik er een hapje van. Hij stak zelf meteen de volledige vrucht in zijn mond en hield een soort pit over die hij prompt in zijn jaszak stak. Ik besloot zijn voorbeeld te volgen en stak stiekem de overschot van de dadel (na twee kleine hapjes was ik zeker dat ik het niet zo lekker vond) in een zakdoek in m'n zak.

Niet verder vertellen, maar nadien ben ik in het station toch voor een brownie gegaan. God straft echter onmiddellijk, want toen ik even later m'n neus wilde snuiten plakte er een halve dadel aan mijn bovenlip...

dinsdag 8 februari 2011

Brussel-Halle-Vilvoorde in spelformaat!

Gisteren was  het spelletjesavond en we hebben het spel der spelen 'Monopoly' gespeeld. Dat was echt lang geleden voor mij... Mijn zus heeft me voor kerstmis de originele versie kado gedaan. Herinnert u zich het groene bord, de blauwe briefjes van 20 frank, de kans- en algemene fonds kaartjes en de kleine groene huisjes en rode hotels? Nostalgie ten top!

We zijn er gisteren meteen ook in geslaagd onze regering 'een poepie te laten ruiken'. Wij geraakten namelijk wél uit een politieke impasse en dat op nog geen drie uur tijd! Brussel-Halle-Vilvoorde was er niets tegen... Mijn spelcompanen hadden beiden één volledige straat. De ene de duurste (Brussel Nieuwstraat en Antwerpen Meir), de andere de goedkoopste (Leuven Diestsestraat en Mechelen Bruul). Voor de rest zaten alle straten verdeeld over ons drie... Probleem!

Ik geef toe dat ik me in het begin niet al te flexibel opgesteld heb. Dat kon ik ook niet, want zij kochten al huizen en hotels aan en ik had nog niet eens een straat. Een beetje spelinzicht maakt dan al snel duidelijk dat je hard zal moeten zijn. En dat was ik dus!
Enkele rondes later is het ons toch gelukt om alle straten te verdelen. Dat liep voor M. meteen slecht af, want een zware betaling aan mij heeft hem de das omgedaan. Hij is dan maar Dame Blanche gaan maken... Vervolgens was het even tegen elkaar op en uiteindelijk ben ik eruit gezwierd door Brussel Nieuwstraat. 28000 franken werden mij fataal... Gelukkig was er toen Dame Blanche mét warme chocoladesaus (au bain marie gemaakt!) om de pijn te verzachten...

maandag 7 februari 2011

Amerikaanse censuur!

Ik heb het al ooit gezegd... Amerikanen... Speciaal volkje! 
Sinds kort heb ik me lid gemaakt van deze website. Je geeft je op en om te starten krijg je een adres van iemand willekeurig op deze aardbol. Die persoon moet je dan een kaartje sturen. Ouderwets met de post. De bedoeling is dat je een kaartje zoekt dat de bestemmeling volgens jou wel leuk zal vinden. Moeilijk zegt u? Nee, helemaal niet, want de meeste mensen hebben iets kort over zichzelf geschreven, waardoor je bv. hun hobby's kent of soms maken ze je't nog makkelijker door te vertellen wat voor soort kaartjes ze het leuks vinden. Af en toe maakt dat het ook net moeilijk natuurlijk. Iemand wilde bv. graag een kaartje met boten op. Daar heb ik echt lang achter gezocht. Het is uiteindelijk de Flandria geworden...

En jij krijgt natuurlijk ook kaartjes toegestuurd van over de hele wereld. Tenminste dat hoop ik toch nog steeds want ik heb er nog geen gekregen... Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij zeggen dat nog maar één kaartje van mij toegekomen is. Spannend vond ik dat trouwens! Ik had een kaartje gestuurd naar een Amerikaans meisje van 13 die graag een grappig kaartje kreeg. Ik stuurde een kaartje met een getekende koe op die achteruit kijkt en ziet dat ze net op de kop van een konijn gekakt heeft. En de koe zegt: "Oh shit!"

Ik ging dus zoeken op haar prikbord (zo heet dat, de plek waar je je ingescande kaartjes op kan zetten) en vond mijn kaartje terug, maar... het was gecensureerd!!!
Wat vindt u daarvan???

zaterdag 5 februari 2011

Stress in den Aldi!

Zaterdag, uitslapen en dan de verplichte 'to do's'... Ik moest een skihelm gaan terugbrengen. Die had ik onder sociale druk gekocht, maar eigenlijk heb ik een hekel aan een helm en bijgevolg heb ik hem dus ook niet opgezet. Ach ja, last minute gekocht (de avond voor we 's nachts vertrokken) en hij was ook simpelweg niet mooi. En tja, smaak telt ook op de piste!

Gelukkig was dat snel gefixt en dus het tweede 'to do-puntje': naar de winkel. Sinds oktober is de Colruyt hier achter de hoek dicht wegens verbouwingen. En sinds oktober heb ik dan ook een winkelprobleem. Want ik haat shoppen in de Match op de Bredabaan. Eigenlijk gewoon al fietsen op de Bredabaan en tja dan geraak je nu eenmaal niet ver in Merksem...

Maar toen kwam ik de Aldi tegen. Misschien zou ik daar niet alles van mijn lijstje vinden, wel alvast veel, misschien gewoon voldoende. Ik ben op dat vlak namelijk snel tevreden!
Winkelen in de Aldi heeft enkele zeer typische eigenschappen. Je neemt bv. steeds meer mee dan je nodig hebt, want alles is er toch goedkoper en er is steeds wel één of andere interessante aanbieding die je eigenlijk niet echt nodig hebt, maar je weet nooit...
Aan de kassa sorteer ik alles steeds mooi op de band van zwaar naar licht, zodat dat ook in die volgorde mijn fietszak in kan. Als het dan aan mij is, zet ik me schrap, want je moet snel zijn! De 'Aldi-kassiersters' maken er een sport van om ter snelst alles te scannen en vermits het stukje kassa achter de band miniem is, moet je echt alert zijn. Als je even hapert heb je het vlaggen... "16 euro 54 cent alstublieft" klinkt het dan terwijl de helft nog op het randje van de minuscule driehoek achter de kassa balanceert. En wat doe je dan? Verder inladen en dan betalen of omgekeerd? Je mag hier ook niet over twijfelen, want toen ik even de twee wilde combineren, ging het pak sponsjes al de grond op, net als de handschoenen die ik onder m'n arm vast hield... En dan moet je, mislukt in je opzet, je wisselgeld, inkopen, zakken en handschoenen onhandig tot bij de tafel achter de kassa's dragen, waar je stilletjes je nederlaag toegeeft.
Volgende keer probeer ik toch opnieuw even snel te zijn als die verrekt snelle kassiersters! Of hoe zelfs de Aldi een uitdaging kan worden...

vrijdag 4 februari 2011

Tetten...

Ik heb een writersblock en last van PDS... Zou het één iets met het ander te maken hebben? Maak u geen zorgen ik heb geen last van een 'post depression syndrome' ofzoiets, wel van een prikkelbare darm oftewel een spastische darm in de volksmond. Ik hou het liever bij die eerste benaming, want die tweede maakt het nogal moeilijk voor sommige figuren om het ernstig te nemen heb ik al gemerkt.

Het was geen verrassing toen de dokter dit als diagnose stelde, want ik had eerder een 'prikkelbare-darm-episode' gehad. Alleen is het een hele tijd beter gegaan en waren de symptomen toch net iets anders. Maar dat kon zei de dokter. Er zijn allerlei mogelijke symptomen en combinaties van symptomen en men weet ook niet echt wat de oorzaak is. Nog vervelender is dat men er evenmin een oplossing voor kent.
Ik sta dus al een hele tijd geregeld kotsmisselijk op. Dan heb ik ook geen honger en wordt de misselijkheid zelfs erger als ik eten ruik. En die symptomen doen eerder aan iets anders denken...

Misschien is een writersblock dus ook wel een symptoom? Of is het omgekeerd en zorgt de PDS ervoor dat ik geen inspiratie heb? En kan je überhaupt wel van een writersblock spreken als je tecnisch gezien niet eens een 'writer' bent? Aan vrienden heb je trouwens ook niet altijd even veel, want toen ik aan N. vroeg waar ik over zou schrijven, was het antwoord: "Tetten!". Ach ja, als ik jullie ooit iets zinnings kan vertellen over 'tetten' zal ik alvast niet nalaten dat te doen...

woensdag 2 februari 2011

Help, I need somebody, not just anybody... Heellpp!

Wie gaat er mee naar New York of ben je eerder fan van een bezoek aan Ijsland? Zie je het zitten om kleren te ruilen? Misschien wil je wel met mij en mijn fototoestel op stap doorheen het Vlaamse land op zoek naar trekpleisters? Of kan je me me leren autorijden of uitleggen hoe ik foto's kan bewerken? Als ik geluk heb ben je een klusser en goed in electriciteit, kelders en vochtproblemen. Of misschien zie je het wel zitten om een dagje verkleed rond te wandelen samen met mij? Oh en ik zoek ook nog een sport-buddy...

Actie, het is tijd voor actie! Niet dat ik op mijn 'lui gat' zit, verre van, maar ik heb nog geen 'doorstreepvoldoening'... Ik begin in te zien dat ik het mezelf niet zo makkelijk gemaakt heb en vermits geduld geen eigenschap is die ik bezit, begint het wat te kolken in mijn binnenste. Ik moet dus een plan maken! En daarbij heb ik ontdekt dat ik jullie nodig heb. Een oproep dus... Lees mijn 101 things in 1001 days-lijst dus eens door en laat me weten wat je wel aanspreekt. En dan spreek ik jullie weer aan...

Grappig is wel dat ik fier ben op mezelf voor hele kleine dingetjes. Zo dronk ik bv. al drie keer een kopje thee! Op een vergadering viel ik wel even door de mand... Ik wilde het theebuiltje zoals dat hoort een beetje uitwringen en op het schoteltje leggen, toen dat ding uit m'n hand schoot en mijn papieren, de tafel en bijna mijn buurman rood kleurde (het was bosvruchtenthee)... En wat zeg ik vervolgens? "Oei sorry, ik moet eigenlijk een L op mijn tas plakken, want ik ben het nog aan het leren..." Way to go, Sofie!