maandag 31 december 2012

I'm a believer!

Het is straf en absoluut niet mijn gewoonte, zelfs nog minder mijn plan. Maar tot hiertoe loop ik al de hele tijd met een brede smile op mijn gezicht. En dat net op die dag van het jaar dat ik eigenlijk liever een tweedaagse winterslaap zou houden. De wonderen zijn de wereld nog niet uit...

Ik zit in mijn pyjama achter de computer, heb net een eitje gebakken en rondom mij ligt afwas, rommel, nog te schrijven nieuwjaarskaartjes, een af te werken boek, verslagen en voorbereidingen voor mijn opleiding, ... Maakt niet uit. Ik blijf lachen!

Twee dagen geleden had ik wat een lastige dag met mezelf. Mijn twee vissen, ondertussen gedoopt tot Fred en Fons, waren een ultieme impulsieve daad om mijn zwartgallige gevoel weg te jagen. Tevergeefs echter.
Dit gevoel kwam tot een hoogtepunt tijdens een chatgesprek met een verre vriend uit een even ver verleden. Hij woont aan de andere kant van de wereld en was ooit 'the love of my life'. Op een dag mailde hij me dat hij even in Parijs zou zijn twee dagen later en ik ben halsoverkop op mijn eentje vertrokken naar Parijs. Ik had een mailtje terug gestuurd en daarin geschreven wanneer ik waar zou zijn. Ik heb nooit een bevestiging gekregen, dus het op de bus springen was een beetje een gok. Maar ik vergeet nooit het moment dat ik hem zag in het busstation waar ik van de bus stapte. Magic... Net als de rest van dat weekend. Hij heeft zelfs zijn vlucht terug naar Kosovo (jep!) gemist en ik de bus terug naar Antwerpen. Maar dat maakte niet uit, het was het allemaal meer dan waard. Ik denk dat ik dat weekend geleerd heb om 'in het nu te leven'. Gek genoeg ging dat toen vanzelf...
En stap voor stap heb ik dat afgeleerd. Ben ik bang geworden. Moest ik voldoen aan alle verwachtingen. Ik heb het zelfs niet gemerkt of gezien. Het was gewoon ineens weg. Ik leefde niet meer in het nu, maar enkel nostalgisch in het verleden of opgejaagd in de toekomst. Zoekend naar iets dat nog moest komen en daardoor zag ik niet wat er al was.

De stomende liefde van toen is ondertussen een ver verleden, maar praten doen we nog steeds. Toen ik gisteren mijn gal spuwde en hem liet weten wat me dwars zat, zei hij: 'Sofie... Stop it! You're so fucking scared! Don't be scared... You're dooming yourself and staging everything.'
Ik stopte. Even stopte alles. Ik werd kwaad, maar even snel als die kwaadheid verschenen was, verdween hij ook weer. Hij had gelijk! Waarom was ik zo bang? Waar ben ik zo bang van? En waarom kan ik niet gewoon hier en nu leven en daarvan genieten? Vraag me niet wat er toen gebeurd is of wat ik gedaan heb, maar plots was ik terug hier en nu. Zo hier en nu dat ik in het nieuwe huis van mijn ex waar ik lang in gewerkt had en waar toch wel wat pijn aan gehangen had, vrolijk foto's kon ophangen en me daar zelfs op mijn gemak bij voelde. Dat ik hem een knuffel kon geven en kon zeggen: 'Het is ok...' Dat het ook echt ok was. Dat ik 's avonds laat de hakken van mijn schoenen moest lopen om de laatste trein weer naar huis te halen na een gezellig avondje bij vrienden. Dat op de trein een ouder koppel mij in hun geanimeerd gesprek betrokken gewoon dankzij de smile op mijn gezicht. Dat je iemand niet lang hoeft te kennen om goed te klikken. Dat ik zonder jas in de zon door de stad fietste. Dat ik een plafond stond te schilderen en daarbij de neus van mijn compagnon opgewekt lachend meeschilderde. Dat ik fijne vrienden heb. Dat ik 'Life of Pi' ging kijken, een film die ik zelf nooit gekozen zou hebben, maar die me geïntrigeerd heeft. Dat ik nadien met Baileys en goed gezelschap vanuit de hangmat in de living gefilosofeerd heb over wetenschap en het geloof. Dat ik te weinig geslapen heb, maar vanmorgen besloot dat ik vandaag een ochtendmens zou zijn. Dat al die dingen gewoon 'gebeurden' en perfect waren...

De angst zal nog wel terugkomen. Zo gaat dat. En ook dat is ok. Maar voor nu heb ik geleerd dat je gelooft wat je wil geloven en dat de dingen die je gelukkig maken vanzelf komen als je ze loslaat... Amen to that!


vrijdag 28 december 2012

Plannen of een goudvis?

Ik vraag me wel eens af of ik een ochtendmens of een avondmens ben. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit eigenlijk. Op zich geraak ik doorgaans redelijk makkelijk uit m'n bed, maar als ik niet hoef op te staan heb ik  al eens de neiging om te blijven liggen... En dan bedoel ik niet zo eens een keertje, maar ongeveer elke dag. Ik moet echt al een goede reden hebben om gewoon meteen op te staan. Meestal lees ik dan nog in bed en soms droom ik nog wat verder terwijl ik eigenlijk wakker ben. Dan kan namelijk alles...

Gisteren had ik met een vriend een gesprek over plannen. Hij rekende uit hoeveel tijd hij nodig had om te doen wat hij allemaal te doen had de dag erop. Ondanks het feit dat ik eigenlijk doorgaans druk bezig ben en 100000 dingen tegelijk doe, ben ik geen planner. Ik plan wel af en toe omdat dat moet, maar eigenlijk zie ik liever op het moment zelf waar ik zin in heb. Af en toe maak ik het mezelf daardoor best lastig, maar ik maak de dingen zo ook wel spannend en onverwacht.

Vanmorgen was zo'n morgen waarop die twee eigenschappen mooi in elkaar versmolten. Ik geraakte niet uit mijn bed en droomde nog even verder. Uiteindelijk besloot ik toch mijn warme bed te verlaten en het eerste wat ik deed was een klein beetje plannen maken voor de komende dagen. Wat gesprekken met vrienden al niet met je doen... Ter compensatie vertrok ik vervolgens, niet gepland, richting de bakker en de slager. En met wat kwam ik terug? Niet alleen met een brood en beleg en nog wat eten, maar ook met... twee goudvissen! Een zwarte met dikke ogen, lange vinnen en een lange staart en een witte buik en een knaloranje typische goudvis. Vraag me niet waarom, het was namelijk niet gepland, maar ik ben er wel heel blij mee. Ik kan wel zeggen waarom ik er twee kocht (één alleen is zo zielig) en waarom het net deze werden (die zwarte vond ik zo mooi en de goudvis tja, je moet altijd een goudvis hebben en daarbij is oranje een toffe kleur en deze vis was zo snel dat de mevrouw van de winkel hem bijna niet te pakken kreeg), maar dat is het dan ook...

Iemand tips voor namen? Die moet ik nog bedenken...

Plannen brengt duidelijkheid, zorgt dat je dingen gedaan krijgt, maakt het leven af en toe makkelijker en al wat je wil... maar het brengt je zelden een goudvis!

woensdag 26 december 2012

I'm so me!

Maandag, een dag voor kerstmis en nog geen kado's. Verdekke! Timemanagement is nooit één van mijn sterke punten geweest... 't Is natuurlijk ook niet eerlijk om aan het begin van je vakantie alle kado's klaar te moeten hebben. Ik heb altijd massa's ideeën en inspiratie, maar als het puntje bij paaltje komt is er teveel in mijn hoofd en komt er niets bruikbaars. Of teveel en kan ik niet kiezen. Ik denk vaak ook gewoon teveel na over de kleinste dingen, waardoor ik geen stap verder geraak.
Ik besloot om richting koekenstad te trekken voor inspiratie en in de hoop dat ik om zou kunnen met mijn onvermogen om te kiezen en te beslissen.
Ik stapte de eerste tram op die aan kwam en ik ging er weer af aan de Meir. Ik had nog niet bedacht welke winkel ik eerst zou binnen gaan, toen plots de Banier in mijn hoofd plopte. Die zou het in eerste instantie alvast worden... Doelgericht stapte ik vervolgens verder, blij dat ik alvast dit met mezelf had kunnen besluiten. Onderweg kwam ik twee straatvegers tegen met een kerstmuts op hun hoofd. Ze floten opgewekte kerstdeuntjes en wensten iedereen die hen passeerde een vrolijk kerstfeest. Ik werd er instant blij van en wenste hen dus hetzelfde toe. En hun aanstekelijke enthousiasme zette me aan om te beslissen dat ik die dag niet te ver na zou denken en niet zou hoeven kiezen. Na!

Het was een drukte van belang in de stad. Ik was duidelijk niet de enige met een kadoprobleem. Gelukkig zijn de meeste mensen niet zo gek om nog zelf aan het knutselen te slaan en was het bijgevolg betrekkelijk kalm in dé knutselwinkel van 't stad, de Banier. Ik heb nog een verleden aan die winkel hangen en dus kreeg ik plots een aanmaning in mijn oor gefluisterd omdat 'de winkelmevrouw' honger had en ik dus moest voortdoen. Dat maakte mijn queeste er enkel makkelijker op en voor ik het goed en wel doorhad stond ik met mijn armen vol (knutselspullen en enkele spelletjes) aan de kassa. Kiezen en twijfelen en overwegen moest zoals gezegd vandaag niet!


Wat later passeerde ik een schoenwinkel. Gevaarlijk in een bui als deze... Ik moest zelfs geen redenen bedenken en dus wandelde ik even later met een mooi paar knal rode botjes naar buiten. Kado voor mezelf had ik al! Ik moest nog eten voor die avond scoren en dus wilde ik de Albert Hein op de Groenplaats binnenwandelen. Wat verder zag ik echter een goede vriendin. Ik twijfelde dus zoals afgesproken niet en liep breed lachend haar richting uit. Na een babbeltje wandelde ik verder richting mijn favoriete kledingmerk... Ik was de Albert Hein nu toch al gepasseerd... Ik  koos in een recordtempo drie dingen uit de rekken en die werden voor mij klaar gehangen in het pashokje. Luxe. Ik paste ze alle drie. De winkeljuffrouw deed echt haar best door me te complimenteren hoe goed de broek me stond en dat het kleedje met hakken zelfs nog mooier zou zijn. Ze had het zichzelf kunnen besparen, want ja, ik moest niet kiezen en dus kocht ik alle drie de dingen die ik gepast had: een broek, een kleedje en een trui. Winkelen was zelden zo fijn geweest! Tenslotte zocht ik nog eten uit, even goed zonder al te veel nadenken en toen was het plots op. Ik was het winkelen beu en vertrok dus weer richting thuis. Misschien gelukkig maar...

Toen ik aan de Groenplaats de metro in wandelde, zat er een man in zo'n kotje van de Lijn verveeld kruiswoordraadsels in te vullen. Telkens wanneer iemand hem iets vroeg, keek hij verstoord op en wees hij afwisselend naar links of naar rechts. Het was geen vrolijke of inspirerende figuur, maar toch deed hij me glimlachen. Stel dat ik hier nu afgestapt was en hem aan het begin van mijn 'koopmiddag' gezien had in plaats van de twee vrolijke straatvegers? Was ik dan even toegeeflijk geweest voor mezelf? Had ik een even fijne middag gehad? Ik had misschien wel minder geld uitgegeven?

En daar zijn we weer, aan het nadenken over de kleinste dingen... Ach ja, je kan jezelf nu eenmaal niet veranderen in een middag. En eerlijk, dat zou ik niet eens willen! Zo'n middag niet te veel nadenken levert misschien mooie kleren en schoenen op, maar mijn verwondering en dagdagelijkse nieuwsgierigheid brengt me veel meer... I'm so me!


We mogen met Kerstmis al eens met cliché's op de proppen komen, niwaar? En dit liedje maakt me gewoon altijd vrolijk. Niks aan te doen... I'm so me.

dinsdag 18 december 2012

Angeline, m'n blonde sexmachine...

Zaterdag was nochtans goed begonnen. Ik kon een beetje uitslapen en kreeg mijn oudste petekind op bezoek. Bo vloog als een wervelwind door het huis tot hij zo moe was dat hij, zelfs zonder al te veel zingen, in slaap viel in mijn reuzegroot bed. En het eerste wat hij deed als hij wakker werd, was mij een dikke knuffel geven. Je kan zo'n kind toch niet niet graag zien?!?

's Avonds fietste ik dus goed gezind richting Borgerhout. Ik ging met een vriendin kijken naar een toneelstuk waar een andere vriendin in meespeelde. Nadat ik nog even vriendin nr 1 geholpen had met het opnieuw installeren van haar bed na een grondige opfrisbeurt van de vloeren trokken we richting Kempen, naar vriendin nr 2. Jep, toneel uit de Kempen, dat kan alleen maar amusement geven!
We werden alleszins verwacht en we mochten meteen ook helemaal vooraan gaan zitten aan tafel 2. Spannend! We waanden ons een beetje in een aflevering van 'het leven zoals het is...'. Op sommige vlakken leek de tijd daar wat stil te staan. Ik voelde me een beetje een indringer uit 'the big city'. Het dialect, de kleding, de mensen die met de hele familie kwamen kijken, de commentaar die gegeven werd, alles gewoon.  Ik genoot. Betere tv is er toch niet, zeker?

Het stuk zelf was een pak zwaarder en serieuzer dan we verwacht hadden met thema's zoals dementie en incest. Maar op zich hadden ze het wel mooi in beeld gebracht en ons weten boeien tot op het eind. Ook onze tafelgenoten hebben dat gedaan met de opmerkingen o.a. over hun nonkel die mee speelde. 'Hij kan toch echt wel zingen, jom!' en 'Hie zitte ze mis, jom, da hemme ze al gezei!' Mijn Kempisch (geschreven én gesproken) is niet zo geweldig, maar ik kan u verzekeren dat het sappig klonk! Voor wie wil gaan kijken: Elixir d'Anvers!

Na het stuk was het plots gedaan met mij. Om een onverklaarbare reden wilde mijn lijf niet meer mee. Ik was zo misselijk als een krab (waarom zeggen ze dat eigenlijk?). En dus heb ik me af en toe even in de toiletten terug getrokken... Gênant! Vriendin nr 2 raadde me aan een Elixirke te drinken,  want 'dat helpt bij paarden heel goed', maar alleen al dat zinnetje deed me huiveren en weer mottig worden...
Ik zag naar huis fietsen niet meer zo zitten, dus gelukkig wilde vriendin nr 1 me een lift geven. In de auto had ik een plastieken zakje vast en zat diezelfde vriendin nr 1 luid mee te zingen met de radio. Ik was niet in staat een gesprek op gang te houden en zij was zo moe dat ze bang was dat ze anders in zou dommelen. En dus spraken we af dat zij mee zou zingen met de radio en wanneer ze daarmee stopte, maande ik haar aan verder te zingen. Dat kon ik nog net. En zo zong zij plots uit volle borst: 'Angeline, m'n blonde sexmachine...'


Daar zaten we dan... Middernacht. De ene zo misselijk als iets, geconcentreerd op een plastiek zakje en de andere zo moe als iets, geconcentreerd op een blonde sexmachine... Moest ik op dat moment in staat geweest zijn om te lachen, dan had ik dat ongetwijfeld gedaan.

We hebben het allebei gehaald al kan ik niet zeggen dat ik de rest van de nacht even succesvol was. Gelukkig durf ik vandaag alweer een beetje soep en een toastje eten. Soms kunnen je doelen voor een dag of voor een autorit geweldig simpel zijn. En dat is maar goed ook.

zondag 9 december 2012

Kwak, kwaak!

Ik ben 'nen bleiter'. En dat is iets waar we niet over hoeven discussiëren lijkt mij. En toch verschiet zelfs ik af en toe van mezelf. Want dit eerste zinnetje is niet eens bedoeld als in 'ik ben vaak verdrietig en dan ween ik of ik ben rap ontroerd' ofzo, maar meer als in 'ik word extreem makkelijk geraakt, ontroerd, zelfs door hele kleine dagdagelijkse dingen'. En als ik 'hele kleine dingen' zeg, dan bedoel ik ook écht hele kleine dingen. Want het spreekt voor zich dat Fil die een nieuwe plakker krijgt op z'n neus om de sonde op z'n plaats te houden en daar zo verdrietig van wordt, mij raakt. En dan probeer ik met alles wat ik in me heb hem te troosten. Wanneer dat dan ook lukt, kan dat me enorm ontroeren. Maar een kind van vijf dat op diezelfde ziekenhuisgang rondwandelt met een 'sonde op wieltjes' en vrolijk vraagt waarom ik door de gang dans (dat helpt bij Fil, maakt hem rustig), kan me dan echt doen stilvallen.

Ik weet niet of je dergelijke beelden of gevoelens in woorden kan vatten. Want het gaat over iets dat zo subtiel en klein is en vooral zo specifiek voor dat moment, voor jou, voor dat gevoel... Helemaal met alles wat je bent ergens zijn. Hier en nu.

Op zo'n dagen loop ik gewoon gelukkig rond en dan kan het minste mij tranen of een krop in de keel bezorgen. Op een heel positieve manier dan. Alleen al de mevrouw in de Colruyt die mij een fijn weekend wenst of de buschauffeur die voor me stopt aan het voetpad en de auto naast hem aanmaant dat ook te doen. De zon die op mijn gezicht schijnt en de eenden die voor mij uit waggelen over het laatste hoopje sneeuw, luid kwakend en steeds met z'n tweetjes op stap. De vrouw die haar handschoenen laat vallen en daarmee onbewust een hele ketting mensen in gang zet die allemaal proberen haar aandacht te trekken en de handschoenen terug te bezorgen, inclusief ikzelf.
En dan wandel ik met een brede lach verder en wie dan goed kijkt ziet stiekem een traan in mijn ooghoek blinken. Een gelukstraan. Zomaar... Omdat we met z'n allen iemands handschoenen gered hebben.

zondag 2 december 2012

Testosteron of oestrogeen?

Zaterdag en voor de eerste keer sinds lang mag ik van mezelf weer eens uitslapen. Moet er even niks meer. En het gekke is dat net op dat moment het plots minder zwaar voelt en dat blijven liggen niet eindeloos hoeft te zijn. Vrijdag is er een last van mijn schouders gevallen omdat de deadline van het boek waarmee ik bezig ben verschoven is en daardoor heb ik terug wat ademruimte. Ik heb ook enkele afspraken gemaakt die me opnieuw de nodige motivatie gegeven hebben en plots ziet het leven er weer iets lichter uit.

En dus liep ik gisteren in een nieuwe trui (volle vijf euro: leve de' rommelwinkelstraten' aan Brussel-Noord!) vrolijk de trap af... en voelde ik meteen dat het een beetje friskes was (en dat lag niet aan mijn nieuwe trui). Ik panikeer doorgaans niet zo snel en dus stak ik op mijn gemak de was in en wilde ik aan de afwas starten. Het water zelf wilde echter niet mee: ijskoud... Verdekke! Mijn koppig kantje komt dan naar boven en weigert een hulplijn te gebruiken: 'dit los ik zelf op!' Een dikke trui boven de nieuwe trui (ok écht warm is hij niet), laarzen aan en gewapend met wat gereedschap baan ik me een weg richting ketel.
Er knippert een lichtje en ik zie meteen dat de druk van de ketel serieus gezakt is en ongeveer op 0 staat. Hmmm... Duidelijk wat er gedaan moet worden, maar hoe deed ik dat ook alweer? Gelukkig weet een mens heel wat meer onbewust dan bewust en dus vonden mijn handen al snel de juiste handelingen, waardoor er even later weer 1,5 bar op de meter af te lezen was. Yes! Waarvoor heb je nu eigenlijk een man nodig?

Toen ik binnen de ijskast open trok, was dat echter betrekkelijk confronterend: de ijskast van een man! Zo goed als leeg was, op een rotte appelsien en een vervallen pakje room na en bovenin een volledig gevuld schap met pintjes. En ik lust ni eens bier!
Genoeg testosteron voor één dag besloot ik en ik stapte de fiets op om mijn ijskast vol 'vrouwelijke ingrediënten' te proppen. Ik zou later wel zien wat ik ermee zou doen... (verdekke die testosteron!) Ik verlengde mijn dagelijkse twee en een halve minuut voor de spiegel tot vijf en deed iets 'nieuws' met m'n haar, waardoor ik weer wat oestrogeen voelde stromen. Ok...

De rest van de dag (en eigenlijk ook vandaag) heb ik allerlei klusjes gedaan die ik al veel te lang genegeerd had zoals glas naar de glasbak brengen, een bloembak waar al maanden niets levend meer in te bespeuren viel weggehaald, de kaartjes op de kasten up to date gehouden zodat je terug kan zien hoe de kast zelf er eigenlijk uitziet, enz. Ik hem met andere woorden de opruimwoede en mijn oestrogeen vrij spel gegeven!

Maar wat me nog het meeste voldoening gaf (o.a. oestrogeengewijs) was het bezoek aan Fil en Senna in het ziekenhuis. Ik vond het zo erg dat ik er een lange tijd niet meer geweest was omdat ik twee weken half en half ziek geweest ben en dus niet in hun buurt mocht/wilde komen. Maar ondanks alles, zagen ze er geweldig uit! Gegroeid en allebei waren ze heel vrolijk, al kan Fil nog steeds zijn keel open zetten en het is heel frustrerend dat je dan geen idee hebt wat er aan de hand is, laat staan dat je weet wat je kan doen om hem te troosten. En Senna kijkt nog steeds af en toe heel serieus en wat je ook doet, ze lijkt dan dwars door je heen te kijken en negeert je volkomen. Twee karaktertjes, dat is duidelijk! Maar wat mij het allermeest opvalt is dat het twee gelukkige, sterke en vrolijke kindjes zijn die het geweldig vinden als je met hen op wandel gaat of speelt of als ze gewoon bij je op schoot zitten.

Fil en Senna: jullie staan er goed op! En Bo, jij ook hoor... 

Ik heb Senna voor de eerste keer patatjes gegeven en dat ging, gezien de omstandigheden, eigenlijk verbazend goed! Ze heeft meer dan de helft van het kommetje opgegeten, al hing ze zelf ook tot achter haar oren vol met wortelpuree... Ik vond het fantastisch en was helemaal trots! Ook op Fil die meer en meer begint te brabbelen en lachen. Ik kan de druk weer even aan, kan weer ademen en ben vooral een fiere meter en tante Fie...

En dus nu mijn testosteron- en oestrogeengehalte weer op peil zijn, kan ik zonder probleem weer rommel maken én bleiten met Grey's Anatomy ofzo...