donderdag 3 april 2014

"Leef Sofie, doe maar..."

Het is lang geleden dat ik nog schreef. Zelfs lang geleden dat ik hier gewoon nog eens kwam kijken. Het is niet dat ik niet meer graag schrijf of dat ik dat niet meer wil delen. Noch dat ik in een zware depressie zit of dat alles prima en goed gaat en ik vrolijk met vanalles bezig ben. Al doe ik wel mijn best om mezelf en de rest van de wereld dat laatste wijs te maken...

Ik heb me in het werk gestort. Lange dagen en veel overuren. Hier in huis geschilderd alsof mijn leven ervan af hing. En misschien was dat ook wel een beetje zo. Ik ging aan zo'n tempo dat het leek alsof alles ok en onder controle was. Alsof ik wilde bewijzen dat ik echt mijn best deed om verder te gaan. Want we zijn ondertussen al meer dan vier maand verder. Vier maand. Ik merk meer en meer dat mensen er niets meer over vragen. Wat kunnen ze ook vragen?
Geen nieuws? 
Nee...
Het lijkt en voelt alsof van mij verwacht wordt dat ik weer gewoon mee draai in onze maatschappij. En pas op, dat wil ik ook. Echt. Ik wil lachen en van het leven genieten. Mijn grote voorbeeld bij uitstek hierin was mijn broer. Hij was hét uithangbord voor 'leven'. Als zoiets al zou bestaan... Ik ga dus squashen, boek citytrips, twijfel niet tussen twee rokjes, maar koop ze gewoon allebei, geniet van een glas Baileys en gun mezelf Ben&Jerry's ijs... Omdat ik hem steeds in mijn oor hoor fluisteren: 'Leef Sofie, doe maar...' Je weet nooit wat morgen komt...


Mijn omgeving had dus geen enkele reden om te vermoeden dat het niet goed gaat met mij. En pas op, het gaat ook niet slecht gezien de omstandigheden. Maar weet je wat? Elke keer als iemand me verteld dat ze vaak aan mijn broer denken, dan doet dat me zo goed. Want het lijkt dikwijls alsof deze wereld hem al vergeten is. En dat is moeilijk. Ik doe mijn uiterste best om hem levend te houden, bewust en onbewust in mijn eigen huidige levensstijl en dat is een troost. Want soms voel ik zelfs helemaal niets en dan voel ik me zo schuldig. Ik weet dat het een overlevingsmechanisme van mijn brein is, maar toch... Dan aan mijn broer denken en aan wat hij zou zeggen is helend en troostend.

Het doet me goed erover te praten, ook al is het maar heel kort. Het doet goed om te horen dat anderen aan hem denken, zelfs al kennen ze hem niet. Het doet me goed om te leven, als hij maar niet vergeten wordt. De wereld mag doordraaien, moet dat zelfs, maar ik wil hem zo graag mee hebben, op welke manier dan ook... Dus vraag gerust, laat iets weten, spreek mij aan, zeg wat je denkt. Je hoeft niet bang te zijn om iets mis te zeggen. Alles is goed. Want alleen als hij mee is, hoe dan ook, kan ik leven...