donderdag 2 december 2010

Wenen is voor watjes!

Het was koud vandaag. En wit. En mooi... Vanmorgen ben ik zachtjes over een maagdelijk wit sneeuwtapijt gewandeld. De sneeuw dwarrelde in vlokjes naar beneden en ik genoot van het stille landschap. Even later draaide ik de Bredabaan op en het stille was er meteen af. Auto's die aanschuiven én uitschuiven, trams die voorbij glijden en tingelen naar mensen die om ter snelst op hun bestemming trachten te raken. In het station was het al niet veel beter. Overal vertragingen en treinen die afgelast werden en mijn trein bleek van koers te zijn veranderd wegens een defecte trein ergens in het Mechelse. Met alle 'vertragingsgevolgen' van dien... Op de radio spraken ze over monsterfiles en blijkbaar waren die er al sinds gisterenavond!

Als ik die dingen hoor en zie, moet ik stiekem altijd even gniffelen. Drie centimeter sneeuw en ons landje staat helemaal op zijn kop! De fiets blijft veilig binnen en overal is er verkeersellende. Ik heb ooit een half jaar in Finland vertoefd en daar ging het er heel anders aan toe. Een meter sneeuw was niet uitzonderlijk en fietsers, automobilisten en treinen reden daar rustig over. Vertragingen waren een ongekend probleem. En ok, ik geef toe dat het even wennen is zo op sneeuw fietsen (remmen doe je best rustig en niet enkel met je voorste rem) en zeker wanneer je je ski's op je schouder mee hebt en de thermometer vrolijk -20 aangeeft, waardoor het meteen ook spekglad is. Als ik eraan terug denk, kon ik toen een pak beter tegen de koude dan nu. Ik was wel beter geëquipeerd én ik was het gewend. Want ik vergeet nooit de eerste dagen ginder... Je leert snel wat je wel en niet moet doen. Op straat met iemand een praatje slaan, dat doe je niet. Doorstappen of zelfs snelwandelen komt voort uit puur overlevingsinstinct. Je wordt ook niet emotioneel wanneer je buiten bent, want toen het me even tegen stak en ik een traantje liet, plakten plots m'n ogen toe! Ook m'n fietsslot had blijkbaar af en toe een slechte dag, want ik ben vaak weer naar boven moeten lopen om een glas warm water te halen en m'n fiets zo te bevrijden. En handschoenen, die vergat of verloor je nooit... Waar is de tijd?

En dus kwam er een brede lach op mijn gezicht wanneer ik bijna tegen de vlakte ging, omdat ik de vertraging van mijn trein probeerde in te halen om op tijd op m'n vorming te geraken. "Ach, rustig kan ook!", bedacht ik toen ik een moeder haar kind naar school zag brengen achter op de slee en ik schakelde een versnelling trager. Dat had ik beter eerder gedaan, want ik bleek veel te vroeg! Logisch... heel België stond op zijn kop...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten