donderdag 28 juni 2012

Allemaal beestjes...

Het zijn drukke dagen! Ik ben zo goed als niet thuis en als ik thuis ben dan is dat enkel om zo snel mogelijk in mijn bed te geraken of zo snel mogelijk weer ergens anders naartoe te gaan. Niet dat ik thuis zijn niet meer kan verdragen ofzo, 't is eerder een drukke agenda die mij weinig andere opties biedt. En hoogstwaarschijnlijk zal dat nog wel even zo zijn...(zie hier) Maar pas op, ik ben er blij om. Het levert alleen af en toe vreemde scenario's op...

Eergisteren fiets ik als een gek naar huis na de repetitie, want ik bedacht me dat ik nog wel wat te doen had voor ik mijn bed in kon. Aangekomen in de straat zag ik overal vuilnis buiten staan. Shit! Moest ik ook dat nog doen! Fiets aan de kant en meteen naar de tuin om de compostbak te halen en vooraan te droppen. Terwijl ik ermee door de keuken kom, zie ik nog wat groenafval en dus doe ik de container open om dat erbij te kappen... Korte metten maken met al het afval. Wat ben ik daar in de fout gegaan!!! Honderdduizend vliegjes vlogen plots door de keuken en in mijn gezicht. Jakkes en gtvrrrr!!! Wat had ik toen graag even de tijd kunnen terugdraaien. Gewoon 30 seconden. Want die vliegjes krijg je dus niet meer weg. Tenminste, mij lukte dat niet. Na tien minuten staan zwaaien met handdoeken en stofborstels gaf ik het op. Het moet ook een idioot gezicht geweest zijn. Die beestjes gingen gewoon ergens anders zitten en dus blijf je bezig. Of je moet ze doodkloppen, maar dan hangen de muren en het plafond vol met vliegjes. Ook geen zicht...
Toen ik dan maar de restzak buiten zette viel me plots het onkruid op dat vooraan mijn gevel ontsierde. En als ik zo eens rondkeek was ik ook meteen het enige huis dat daar last van had... En dus zat ik om half twaalf op mijn knieën onkruid uit te trekken. In een kleedje op hakken trouwens. Kunt u zich er iets bij voorstellen? Wel op het moment dat het volledige beeld goed en wel bij mij doordrong, fietste er iemand voorbij. Toch een klein beetje gênant of het zag er op z'n minst belachelijk uit.

Het is dus druk. Echt druk. En dan blijven er wel eens dingen liggen... Ik durf de tuin niet meer inkijken, want het gras is al zo hoog dat kat er ongezien door kan wandelen. Ik ben al zo lang niet meer in een winkel geraakt en bijgevolg is mijn ijskast zo goed als leeg. En dan heb ik het nog niet over rommel, vuil en was gehad... Ik zal nooit een goede huisvrouw worden. Gelukkig maar... Ik ga veel liever langs bij Fil en Senna, daarna even 'happy birthday' zingen bij vrienden en vervolgens repeteren voor "13 1/2"... Met publiek!


En gelukkig bestaan er dan uitspraken zoals deze hier... Na! Bij mij is het gelukkig een rommeltje!


Oh en ik wilde u ook niet onthouden hoe geweldig mijn petekind Senna en haar broer er ondertussen uitzien! Zo snapt u nog beter waarom ik mijn reeds drukke planning nog drukker maak zodat ik hen toch eventjes kan bewonderen...

Schattige Senna

Vrolijke Fil
Want geef toe, als je dat ziet, wat maakt een huis vol vliegjes dan uit? Niks toch?! Misschien alleen een probleem binnenkort, want ik wil natuurlijk wel dat ze ooit op bezoek mogen komen van hun mama en papa!

dinsdag 19 juni 2012

Gefeliciteerd!

Voor alle bezorgde zielen: mijn melancholische bui is ondertussen als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik ben doodop, maar tegelijk heb ik sloten energie! Zoveel dat ik moet lachen met mezelf. Ik loop namelijk van hier naar daar met de telefoon tussen mijn oor en schouder geklemd, sta om kwart voor elf 's avonds al neurieënd de bloemen water te geven en check hoe mijn gezichtsuitdrukking eruit ziet in de spiegel terwijl ik allerlei dingen uit probeer.
Dat laatste heeft te maken met de repetitie voor theaterstuk nummer één, die ik net achter de rug heb. Het was een repetitie met publiek, een try-out zoals dat dan heet en we zijn tevreden. Nu met de feedback aan de slag, zodat we er tegen het einde van de week een lap op kunnen geven!
Het is een droevig stuk en ik verschoot wel een beetje van mezelf, want op het einde voelde ik echt een krop in mijn keel. Ik moest dus even op adem komen voor ik richting publiek wandelde. Wat een actrice! Ik moet nog steeds lachen met dat woord. Als daarstraks bv. de acteurs bij elkaar geroepen werden dan duurt het even eer mijn frank valt dat ze mij moeten hebben. Actrice!
Naast de 'toneelboost' hangen er ook een aantal mogelijke jobvooruitzichten in de lucht en thuisgekomen vond ik een mailtje met leuk nieuws:
"Gefeliciteerd! U bent geslaagd voor het eerste jaar contextuele therapie."

Wat is dat toch met die energie en het universum? Eerst gaat alles mis en dan vallen plots alle stukjes van de puzzel langzaam maar zeker op zijn plaats. Is dat het lot? Of werd er beslist dat het even genoeg geweest is daar boven? Misschien is het simpelweg mijn eigen verdienste? Want dat heb ik alvast geleerd in de les dit jaar. Ik mag best wat op mijn eigen rekening zetten! Dus bij deze, note to myself: Gefeliciteerd!

maandag 18 juni 2012

Shitty days...

Soms heb je gewoon een 'shitty' dag. Punt. En soms lijkt het alsof die dag meerdere dagen blijft voortduren. Alsof die ongemerkt uitgerekt (hoewel het niet klinkt, is het wel taalkundig correct) wordt. De afgelopen dagen waren met andere woorden behoorlijk 'shitty'. Vrijdag startte de dag al slecht met een kuisvrouw die niet kwam opdagen. Na heel wat over en weer gesms en gebel bleek er een misverstand te zijn en zou er geen kuisvrouw komen. Niet alleen moest ik dus zelf kuisen, daar kwam nog eens bij dat ik voor niks zo vroeg was opgestaan om alles aan kant te zetten. De gietende regen maakte mijn humeur er niet beter op. Gelukkig volgde wel een leuke repetitie én een fijne lunch die de dag toch nog wat kleur gaven, al lukte het niet echt om voor een volledige ommekeer te zorgen. Ik denk dat ik mezelf voornamelijk in de weg zat. Ik had namelijk allerlei plannen en verwachtingen voor mezelf en eigenlijk kreeg ik niks gedaan. Ik raakte met andere woorden geïrriteerd door mezelf. Niet handig...
De volgende morgen zorgde een platte autoband meteen voor een slechte start en werd er dus naadloos een vervolg aan de vorige dag gebreid. Geen tickets voor de zomer van Antwerpen, wel rondrijden met een reserveband en met het idee dat ik vanaf binnenkort dus geen auto meer zal hebben. Nieuwe banden is momenteel namelijk geen optie voor mijn portemonnee. 'Balen!' zoals ze in Nederland zouden zeggen (en ongetwijfeld nu aan het zeggen zijn...).

Mijn zus heeft zich creatief laten gaan: mooi hé?

Opnieuw probeerde ik het rotgevoel te keren en deze keer door op bezoek te gaan bij mijn twee petekinderen. Eerst ben ik Senna (en natuurlijk ook Fil) gaan bewonderen. Die zagen er zo anders uit dan de vorige keer, ongelofelijk! Ik denk dat ik wel tien keer gezegd heb hoe geweldig mooi ze nu waren... Echte mini baby's. Ik kan het niet anders zeggen dan dat.

Links zie je Fil en rechts is Senna.






Ze zijn echt gegroeid en doordat ze beiden van de CPAP af zijn, kan je hun gezichtje niet alleen veel beter zien, daarnaast is de vervorming ten gevolge van diezelfde CPAP ook helemaal weg. Ze zijn in één woord simpelweg ongelofelijk schattig (jaja, dat zijn eigenlijk meer woorden...)! Echt, ik zou uren naar hen kunnen kijken en dus zijn de tien minuten altijd veel te snel om! Het was hoe dan ook het hoogtepunt van mijn dag.




Ik vond zelfs dat Senna wat op Lien leek. Op onderstaande foto's misschien niet zo, maar terwijl ze op mama's schoot lag zag ik toch echt gelijkenissen... Mijn bedoeling was trouwens om één fotootje bij de tekst te zetten, maar ik kon niet kiezen. Deze twee wilde ik u alvast niet onthouden omdat ik het zo'n mooie foto's vind.



Senna!

Nadien ben ik met petekind Bo en zijn mama en papa richting Groenplaats getrokken. Er kwamen enkele groepjes spelen, waaronder Katastroof. Ik moet eerlijk zeggen dat ik meer rondom mij gekeken heb dan naar het podium, want ik heb zelden zoveel figuren bij elkaar gezien. Speciaal. De 'muziek' stond echter wat te hard en zeker voor Bo, dus wanneer het ook nog eens begon te regenen, zijn we weer huiswaarts getrokken met een kleine omweg langs de Albert Heijn. Ik ben namelijk echt een fan en was nog steeds niet in hun nieuwe winkel op de Groenplaats geweest. Nu dus wel!

Maar ook mijn geweldige petekinderen noch de Albert Heijn slaagden erin mijn melancholische bui volledig te verdrijven. Toen ik de volgende ochtend wakker werd met een pijnlijke stijve nek was het helemaal om zeep. Ik heb het weekend officieel gebombardeerd tot 'rotweekend'. De tickets voor de zomer van Antwerpen die ik nog wist te bemachtigen veranderden daar weinig aan vermits ik stiekem toch teleurgesteld was dat er nu heel wat vrienden niet kunnen komen kijken naar "13  1/2". Nogmaals balen dus! Ach, als je zo'n rotweekend gehad hebt is het grote voordeel eigenlijk: het kan alleen maar beter! Het weekend is gedaan, kom op met die nieuwe week 'cause I'm ready for some change!

vrijdag 15 juni 2012

Dromen met een engel in...

Sinds kort ben ik helemaal terug in het 'theaterwezen'. Het is jaren geleden, maar het voelt helemaal als thuiskomen... Na de 'Red Star Line' komen er plots en zeer snel andere dingen op mijn pad. Zo vroeg de costumière van dat stuk of ik alstublieft wilde meespelen in haar 'eindwerkstuk'. Ik was volgens haar namelijk precies de actrice (jaja, zo zei ze dat echt!) die ze nodig had. Naast het feit dat ik me enorm geflatteerd voelde, vond ik het ook een heel mooi concept en had ik wel zin in een nieuwe uitdaging en dus zei ik volmondig: 'Ja!'. Hoe zou je zelf zijn als iemand je actrice noemt en dat dan nog eens ondersteunt met het woord 'perfect'?! Ondertussen is er dus een mooi kleurrijk (hoe kan het ook anders?) kostuum gecreeërd helemaal speciaal voor mij. Ik zou het stiekem wel willen houden, zo mooi is het...



Het stuk zelf gaat over eenzaamheid en vertelt het verhaal van drie heel verschillende vrouwen die eigenlijk heel erg eenzaam zijn. Het is een heel beeldend stuk, want er wordt eigenlijk niets gezegd. Met woorden toch niet. Er zijn drie aparte boxen, er is muziek en er is heel wat te zien voor wie goed oplet. De rest is aan uw verbeelding. Wie zin heeft om een kijkje te komen nemen: wees welkom! Ik speel mee met Polyfilla, maar je kan natuurlijk ook altijd de andere stukken meepikken. Geen stress, je bent dan geen uren bezig, het onze duurt bij wijze van voorbeeld slechts 20 minuutjes... Je kan dus ongeveer vijf creatieve theaterstukken zien in plaats van één doordeweekse voetbalmatch! Geef toe... En daarbij is het nog eens helemaal gratis ook!


Ik sprak van andere 'dingen', meervoud dus, en bijgevolg kon u aan uw grote teen reeds voelen dat er nog iets op til was...

Ik ga deze zomer ook meespelen in het nieuwe stuk van Marthatentatief en De Tijd. Zij maakten samen "13 en 1/2" voor de Zomer van Antwerpen. De mosterd haalden zij uit de statistieken van onze geliefde stad, want per dag sterven er in Antwerpen 13 en 1/2 mens. Gemiddeld gezien natuurlijk, want half sterven is betrekkelijk moeilijk...
Ook hier ben je eraan voor de moeite als je me absoluut wil horen. Je krijgt als publiek namelijk een hoofdtelefoon en buiten de verhalen die je zo te horen krijgt is alles ook heel beeldend. Het stuk speelt zich af in het Centraal Station van Antwerpen en alleen dat maakt het al de moeite. Gisteren hadden we een eerste repetitie en ik kan alvast verklappen dat ik oprecht geloof dat het heel mooi gaat zijn. Wie wil komen kijken moet een kaartje zien te bemachtigen via de Zomer van Antwerpen. We spelen elke dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag van 3 juli tot 3 augustus. Dat ik dus niemand hoor zeggen dat het niet uit kwam hé. Helemaal vrij om te komen, maar excuses zijn dus bij deze reeds van tafel geveegd!

Ik sta dus weer op de planken. Eindelijk, want in mijn hoofd zit het al lang: weer gaan spelen, een eigen theatergezelschap oprichten, misschien wel eens auditie doen en wie weet schrijf ik ooit nog wel eens een theaterstuk? Dromen, ik kan niet zonder. Of ik ze ooit allemaal verwezenlijkt krijg, betwijfel ik... Maar dromen doet leven.

Ja, het is mijn therapie om er weer bovenop te komen en ja, ik overdrijf dan al eens... Maar je kan niet zeggen dat ik mijn dromen in de kast steek of bij de pakken blijf zitten. En daarom sluit ik af met een knipoog naar dit zomers weertje én tegelijk is het meteen ook een tip wat mijn rol bij "13 en 1/2" betreft... Spannend hé?

zaterdag 9 juni 2012

Dancing in the rain...

En daar zijn we weer! Na een ondertussen betrekkelijk lange blogpauze ben ik er weer. Back in full force! Tenminste, dat hoop ik binnenkort te zijn, nu op dit moment ben ik nog eventjes een beetje moe... Maar met morgen een dagje sauna in het vooruitzicht, denk ik dat ik nadien de hele wereld weer aankan!

Het zijn woeilige tijden geweest. Ik hoop dat ik 'geweest' mag zeggen, want ik vind dat ik mijn portie voor dit jaar wel gehad heb. Ik begon deze blog ooit met een liedje van Alanis Morisette en een duidelijk doel. En recent heb ik mezelf met onderstaand beeld weer even op het juiste spoor gezet.


Dit beeld heb ik ook gebruikt voor mijn eindwerk in de therapieopleiding (jaja, mijn eerste jaar zit er ondertussen op!). Hoe het leven komt heb je niet te kiezen, maar hoe je ermee omgaat wel. Ik schreef ooit al dat ik de dingen op mijn manier moet doen, dat ik zelf mijn eigen weg wil gaan, ook al raden mensen me dat af. Authentiek zijn. Het lijkt zo makkelijk, maar dat is het verre van. Er is ook geen eindpunt. Je bent niet 'plots' authentiek en helemaal jezelf. Het is met andere woorden een levenslang leerproces. Om moe van te worden...

Ik ben sinds enkele weken opnieuw alleen. Zoals ik al zei, je hebt de dingen niet altijd te kiezen... Ik weet dat het best is zo, maar toch is het af en toe verdekke moeilijk. Want hoe ga je nu 'goed' om met zo'n breuk? Je krijgt raad en advies langs alle kanten, maar ik heb ondertussen geleerd dat mijn weg niet steeds gelijk loopt met die van anderen en de raad en advies bijgevolg niet altijd opgaat voor mij. En dus heb ik het op mijn manier gedaan. Ik heb bv. geen afstand genomen en ben mee op weekend met zijn familie vertrokken. Dat stond al maanden vast en waarom zou ik niet toch nog mee gaan? Ok, het is niet zo vanzelfsprekend en af en toe waarschijnlijk lastig, maar is alleen thuis zitten ook niet minstens af en toe lastig? Ik had zo het gevoel dat ik de nodige tijd kreeg om wat ik voelde af te stemmen op de veranderingen. En daarbij was het een schitterend weekend met prachtig weer en hoe gek het ook klinkt, ik heb ervan genoten...
Ik heb op mijn manier afstand en afscheid genomen en kan nu eerlijk zeggen dat het goed is. Het is ok. Moeilijk, maar ok. Want natuurlijk heb ik het lastig met weer alleen wonen. En natuurlijk mis ik hem. Ik was net gewend aan de stinkende sokken, rondslingerende kleren en de koffiefilters op het aanrecht...

Ach, het is lastig die stormen en de regen maar waarom zouden we terwijl niet proberen dansen? Het doet pijn ja, maar ik zie hem graag. Gisteren, vandaag en morgen. We kennen elkaar door en door, de goeie kanten, maar ook de kleine scherpe kantjes en ik kan me geen betere vriend voorstellen dan iemand die me zo goed kent. En dus staan we nog samen op de rommelmarkt in de gietende regen, lachen we samen om Philippe Geubels en zoeken we naar een nieuwe definitie van deze 'combinatie mensen' te beginnen met vrienden...

Willen we alleen afspreken dat de stormen nu gewoon eventjes gaan liggen? Wat regen daar kan ik best mee leven, al zou wat zon voor de afwisseling natuurlijk ook geen kwaad kunnen...