vrijdag 23 december 2011

Lieve oma...

Na een hele tijd radiostilte ben ik er weer... Het loopt de laatste tijd allemaal niet zo vlotjes, vandaar mijn stilzwijgen. Het zit simpelweg allemaal niet zo mee. Ken je dat? Er gaat iets fout of je voelt je niet zo geweldig en alsof dat het startschot is, gaat vanaf dan alles mis. Ik ga jullie niet vervelen met een lijst van dingen die mis gegaan zijn, want die voelt veel te lang. En de grootste druppel kwam enkele dagen geleden toen mijn oma op een vreselijke manier in het ziekenhuis belandde.

Ik heb jullie al eens verteld over mijn oma. Een vrouw van 87 die nog enorm kranig is en zelfs als ze thuis met een longontsteking zat kwam ze mee met mij naar buiten om mijn nieuwe auto te bewonderen. Afgelopen jaar leerde ze mij en mijn zus en nichtjes met strakke hand naaien (lees hier) en toen ik ze enkele dagen geleden belde zei ze doodleuk dat ze in de tuin aan het werken was. "Het was toch niet koud zeker!" Een sterke vrouw met andere woorden die in mijn ogen vaak meer energie had dan ikzelf.

En die sterke vrouw ligt nu in het ziekenhuis, verlamd aan haar linkerkant en ze beseft nog niet wat er gebeurd is. Wij ook nog niet helemaal... Mijn hart brak toen ik haar zag liggen. En helemaal toen ze mijn naam zei, want de hele voormiddag dat ik bij haar was heeft ze hooguit vijf woorden gezegd... Ik was blij dat ze me herkende, maar ik ben echt een beetje bang voor het vervolg...

Ik hoef geen kadootjes of feesten, niks. Lieve oma, word gewoon beter...

zondag 11 december 2011

Gelukkig maar!

Ik schrijf graag. Als kind had ik al veel fantasie en dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Ik verzon verhalen en leefde af en toe in mijn eigen droomwereldje. Ik las ook altijd fantasy boeken, waardoor ik nog meer dagdroomde en soms overtuigd was van het feit dat ik magische superkrachten bezat. Niet zoals superman, eigenlijk ging het over veel subtielere dingen, zoals iemands gedachten kunnen lezen of dingen kunnen verplaatsen als ik me heel erg concentreerde of met mijn wil een tennismatch in het voordeel van mijn favoriet kunnen beslechten en zo kan ik nog wel even doorgaan. Al moet ik toegeven dat ik in mijn dromen 's nachts ook vaak over gebouwen vloog. Ik had alleen niet zo'n pakje aan... Maar moest ik kunnen vliegen zoals Clark of toveren zoals Harry, dan zou ik er ook niet over twijfelen om mensen en zelfs deze wereld te redden!

Ik schreef dagboeken vol over dat mijn ouders me niet begrepen, zoals dat hoort als puber. Of over vriendjes die geweldig waren, maar even later pengewijs met de grond gelijk gemaakt werden. Ook dat is inherent aan de wereld van tieners. Groot verdriet.

En vandaag schrijf ik nog steeds graag, maar de puberale impulsiviteit is, gelukkig maar, verdwenen. Het verdriet daarentegen niet altijd. Soms krijg ik wel eens de vraag waarom ik zoveel van mezelf op deze blog vertel. Alsof het een dagboek is. Die mensen hebben volgens mij nooit een dagboek geschreven. Want dat is nu net mijn grens. Ik schrijf over vanalles, maar niets van wat ik op het internet smijt gaat over privé zaken. Ik vertel over twijfels en gevoelens of lastige dagen en dat wordt door veel mensen herkend. Maar waar het nu precies over gaat, dat staat er niet. Ik zet mijn leven niet in een etalage, maar ik durf wel zeggen waar het om draait. Ik vind dat onze maatschappij vandaag de dag niet helemaal eerlijk meer is. Als je naar TV kijkt of mensen hoort praten over hun leven, dan lijkt het soms wel dat niemand last heeft van twijfels of dat sommige mensen nooit verdrietig zijn of lastige dagen hebben. En zo wordt iedereen terug een beetje de onzekere puber. Hoe komt het dat ik dit heb en niemand anders? En dus schrijf ik af en toe ook over die lastige dagen...

De kinderlijke fantasie en droomwerelden zijn er echter wel nog steeds. Gelukkig maar... Alleen is alles zoveel moeilijker en ingewikkelder geworden. Wat had ik graag een beetje magische kracht gehad. Misschien kon ik de dingen dan gewoon een beetje simpeler maken. Want waarom maken mensen het elkaar zo moeilijk? Waarom wordt zoveel met een omweg gezegd? Waarom is het zo'n opgave om gewoon te voelen wat je nu echt wil? Waarom zeg je dingen die je eigenlijk niet wil zeggen? Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ach, er zijn dagen en tijden waarop het leven uitermate licht voelt en waarop je volop geniet. Maar er zijn ook momenten die enkel vragen opleveren. Dagen die vooruit kruipen en waarop je liever niet zou voelen. En die dagen lukt het me niet altijd om hier te schrijven. En als ik dat dan wel doe, wil ik ook eerlijk zijn. Soms is het gewoon echt KAK...

Gelukkig gaan ook die dagen weer over. Zoals Thea Beckman het uitlegde met haar 'rad van fortuin'. Als je graankorreltje helemaal onderaan het rad zit, kan het niet anders dan terug naar boven gaan vroeg of laat... Gelukkig maar!

dinsdag 6 december 2011

Leve hersenloze TV!

Vandaag heb ik weer een dagje in mijn eigen ziel liggen ploeteren. Want dat is basically wat er van ons verwacht wordt in de opleiding 'contextuele therapie'. Enorm interessant, af en toe behoorlijk confronterend, soms verhelderend, maar vooral vaak heel erg vermoeiend. En aan het eind van zo'n dag zit mijn hoofd meestal zo vol dat er niet meer al te veel bij geraakt. Op weg naar huis bedacht ik me waarop ik me die avond eens zou trakteren...

Dat begon al met iets waar jullie ongetwijfeld raar van gaan opkijken... Ik wandel niet graag onder de grond (tenzij het specifiek voor speleologie is en dus eerder avontuurlijk) en ik ben ook geen fan van de metro. Pas op, ik vind het een heel handige oplossing en ik maak er vaak gebruik van want het is ook de snelste weg van en naar huis. Maar als ik niet gehaast ben, gun ik mezelf een ritje boven de grond. En tijdens die busrit bedacht ik me dat ik nu eens echt zin had in pizza, de zetel, de jogging van mijn lief en een dom programma. En dat is bijgevolg ook precies wat ik gedaan heb.

Ik vond dat ik de pizza zelf moest halen, want ik wandel er bijna voorbij. Bellen is dan echt wel overdreven. De Italianen (?) van de pizzeria hebben hun imago alle eer aangedaan, want ze waren enorm vriendelijk en galant. Eén van hen haastte zich zelfs van achter de toog vandaan om voor mij de deur open te houden en ik vreesde even dat hij mee met mij naar huis zou wandelen toen hij zelfs mee tot buiten kwam. Gelukkig had hij nog wel even dienst...

Even later, met de helft van de pizza achter mijn kiezen (meer krijg ik niet op), een te grote joggingbroek en mijn Dire Straits T-shirt (ziet er niet uit, maar is wel één van mijn lievelings 'thuis-T-shirts') zat ik zonder nog één hersencel te gebruiken naar The Bachelor te kijken... Leve de hersenloze TV, want sorry, af en toe heb je die simpelweg nodig!

dinsdag 29 november 2011

De geknipte job?

Ik ben duidelijk niet gemaakt om thuis te zitten. Maar goed, dat was al even duidelijk. Hoewel ik er wel van zou kunnen genieten als ik me geen zorgen hoefde te maken over mijn financiën en het vooruitzicht op een nieuwe job. Af en toe probeer ik dat ongemak uit de weg te helpen door het kopen van een win for life-biljetje, maar tot nu toe nog zonder al te veel succes.

Ondertussen is mijn dossier bij de RVA nog steeds niet in orde. Integendeel, mijn dossier is zoek... Want de hulpkas stuurde het reeds naar de RVA en die hebben het nog niet ontvangen, maar volgens de mevrouw van de hulpkas zou dat maar een dag mogen duren en de meneer van de RVA geeft toe dat hij er geen idee van heeft hoe de post bij hen geraakt. Ik ging vorige week maandag enkele uurtjes wachten om een attest af te geven en langer dan een week later is dat attest nog steeds niet ter plaatste... Tja, van zo'n dingen wordt ik af en toe een tikkeltje agressief... Vooral omdat mijn dossier rond moet zijn op 30 november. Al te veel tijd blijft er dus niet meer over...

En gisteren moest ik op gesprek bij de VDAB om te checken of mijn dossier daar in orde was. Zucht! Ik heb een hekel aan 'dossiers'. Maar helemaal van goede wil fietste ik met al mijn paperassen naar the place to be. Ik mocht meteen gaan zitten tegenover twee vrouwen en mijn identiteitskaart afgeven. Mijn dossier werd erbij gepakt en vervolgens las die vrouw in gebrekkig nederlands gewoon voor wat ik zelf online had ingegeven! Ik vertelde haar dus dat ik zelf het dossier up to date gemaakt had enkele weken geleden, waarop ze me zei dat ze het gewoon even moest checken en ze onverstoorbaar en onverstaanbaar verder ging.10 minuten later stond ik weer buiten zonder antwoord op mijn vragen en met een allergie erbij.

Ligt dat nu aan mij of zijn dergelijke diensten gewoon verschrikkelijk slecht georganiseerd? Ik kan me voorstellen dat het in sommige gevallen nuttig kan zijn om zo'n dossier te overlopen, maar in mijn geval? Misschien moet ik me maar eens eerst met de politiek gaan bemoeien, daar wat open communicatie en gesprekstechnieken aan de man brengen zodat er een regering komt en vervolgens instellingen zoals de hulpkas en de VDAB een beetje gaan aanpakken. Dan hoef ik niet meer vruchteloos te zoeken naar een job en kunnen we hier in dit landje ook weer even verder!

woensdag 23 november 2011

Queeste geslaagd!

Vandaag ben ik op queeste gegaan. Ik wilde namelijk heel graag het nieuwe Mindfulness Doeboek van Flow hebben en gisteren werd het me al snel duidelijk dat mijn wens op z'n minst een zoektocht zou worden en mogelijks een queeste. Het werd dus het laatste...

Gisteren had ik les in Gent en ik was te vroeg in het station. Ik dacht namelijk dat ik een nieuwe railpass ("Ja meneer de loketbediende, ik weet dat onder de 26 een go pass voordeliger is, maar vermits ik een rail pass vraag ben ik waarschijnlijk boven de 26, denkt u ook niet?") moest kopen, maar dat heb ik blijkbaar vorige keer gedaan. En dus wandelde ik krantenwinkel één binnen op zoek naar het doeboek. "Nee, sorry mevrouw, dat hebben wij niet." Krantenwinkel twee wees me eerst naar een rek met Flows om vervolgens tot de constatatie te komen dat alle doeboeken al uitverkocht waren. En ook krantenwinkel drie die dag werd geen succes...

Vandaag besloot ik mijn zoektocht om te dopen tot queeste en ik zou niet terug thuiskomen zonder! Ik combineerde mijn uitje met een bezoek aan de Fnac. Dat mocht, want ik had nog steeds een bon van de Fnac van mijn ex-collega's (waarvoor dank!). Mijn queeste ging echter voor en dus bezocht ik eerst nog twee krantenwinkels en een supermarkt omdat ik een tip gekregen had dat iemand het boek in de Spar gevonden had. Zonder succes besloot ik nadien richting Fnac te trekken. Ik voelde me een beetje als een kind in een veel te grote snoepwinkel. Niet alleen kan ik sowieso al moeilijk kiezen, maar nu leek de inzet nog hoger. Ik heb namelijk van mezelf al heel lang niet meer mogen winkelen. Geen kleren, schoenen, spelletjes, boeken, prullen, ... Enkel noodzakelijke dingen. De reden daarvan vindt u in mijn vorige bericht... En dus moest ik goed nadenken en ik wilde enkel dingen kopen die ik echt wilde hebben of die me echt blij zouden maken. Jep, we doen er zelf dan nog een schepje bovenop niet waar?

Eerst ben ik langs de dvd's gewandeld, maar vermits ik nog verschillende series op m'n computer heb staan, werd dat al snel een 'no go'. De cd's dan. Verschillende cd's spraken me wel aan, maar er was er geen enkele die het criterium 'mij echt blij maken' haalde. En verder ging de tocht langs de posters en de bongobonnen en consoorten. Want die hebben ze daar ook natuurlijk! Daar heb ik het langst gestaan. Ik twijfelde namelijk heel erg. Ik zag enkele mogelijkheden wel zitten. Sauna en welness is altijd geweldig. Ik wilde ook heel graag eens een kleurenanalyse laten doen en een inerieurarchitect die langs komt en tips geeft vond ik eveneens echt leuk. Daarnaast is mijn parfum op (dat vond ik niet 'levensnoodzakelijk' en dus mocht ik geen nieuwe kopen) en daar heb je ook vivaboxen voor met staaltjes en een bon. Na minstens een half uur bons doornemen en twijfelen besloot ik eerst eens boven een kijkje te nemen. En geloof het of niet, plots wist ik helemaal zeker wat ik echt wilde. En gek genoeg heb ik het bij de kinderafdeling gevonden... Nee, geen Harry Potter maar een gezelschapsspel dat al een tijdje op mijn lijstje stond, namelijk Dixit. Een heel leuk spel waarbij je eigenlijk je tegenstanders hun fantasie moet kunnen inschatten. Of zoiets... Heel mooi ook.


En ik moet in een boekenwinkel ook altijd langs de Fantasy boeken passeren en daar zag ik dat er een nieuw boek was van Christopher Paoline (vervolg op Eragon (die ook verfilmd is), Oudste en Brisingr). En daarmee was aan alle eisen voldaan: binnen het budget, ik wilde het echt hebben en ik werd er blij van!

En om me niet te veel bloot te stellen aan de verleiding van de Meir, pakte ik een vélo en fietste de rest van de Meir af op zoek naar meer krantenwinkels voor het vervolg van mijn queeste. Ik verwachte op de Meir niets tegen te komen, maar dacht eerder aan enkele mogelijkheden wat verder. En zoals altijd vind je wat je zoekt daar waar je het niet verwacht... Op de Meir vond ik eindelijk mijn Mindfulness Doeboek!


En dus ging ik met al mijn schatten richting huis, blij als een kind. Om het helemaal compleet te maken heb ik mezelf getrakteerd op een vers sapje en twee kindjes die ruziemaakten over spaarkaartjes van de Delhaize op een nieuw pakje dat ze van mij moesten verdelen. Ook mijn goede daad voor die dag kon ik dus wegstrepen. Als u mij de komende dagen niet hoort, dan kent u bij deze alvast de reden daarvoor...

maandag 21 november 2011

Formulier 437 of document C9754 of...?

Maandagmorgen 21 november en nog steeds geen bericht van de RVA. Ik begin zo langzamerhand een beetje achterdochtig te worden en dus bel ik naar de HVW om te horen hoe het zit met mijn dossier. Ongeveer een maand geleden kreeg ik een brief met als mededeling dat mijn dossier niet aanvaard werd wegens het ontbreken van een attest. Ik heb na mijn tijdelijk contract voor een jaar nog een maand halftijds gewerkt bij dezelfde werkgever. De reden daarvoor was simpel gezegd het afwerken van een lopend project. Ik heb destijds gebeld en langs alle kanten geïnformeerd naar de gevolgen daarvan. Uiteindelijk werd me verteld dat het geen probleem zou zijn als ik de juiste formulieren invulde. Ik kan alvast zeggen dat ik allergisch geworden ben aan 'de juiste formulieren'. Want uiteindelijk bleek ik de aangevraagde formulieren niet nodig te hebben, maar ontbrak er dus wel een attest dat duidelijk maakte waarom ik van voltijdse naar halftijdse arbeid gegaan was. Om een lang verhaal kort te maken: die extra maand halftijds heeft me enorm veel last gegeven!

Ongeveer drie weken geleden kreeg ik het juiste formulier van mijn toenmalige werkgever en ik belde de HVW om zeker te zijn. Een vrouw aan de telefoon vertelde me dat ik het formulier ook via email mocht doorsturen. Ideaal! Toen ik dus navraag deed naar de stand van zaken deze morgen sprong ik zo ongeveer uit mijn vel toen de vrouw aan de telefoon me zeer verbolgen vertelde dat zij wachten op het originele document. En ik wacht dus voor niks... Dat originele document ligt hier al drie weken en ik was er al lang mee langs gekomen als ik geweten had dat dat de bedoeling was.
'En mag ik het dan in de bus steken of moet ik wachten?' vroeg ik de vrouw en ik probeerde mijn ergernis zoveel mogelijk te verstoppen al denk ik niet dat dat me geweldig gelukt is.
'Je mag het in de bus steken, maar je moet weten dat we twee weken achterstand hebben met de post, dus als je wacht zal het veel sneller gaan...'
Twee weken achterstand met de post?!? Zucht! Ik ben dus maar naar ginder gefietst...

Ticketje pakken en al meteen een dilemma. Moet ik nu 'attesten' aanduiden of 'onvolledig dossier' of nog iets anders? Ik ging voor het eerste en probeerde niet op te merken dat het er afgeladen vol zat. Al snel bleek dat de reeks waar mijn nummer in zou komen snel ging, dus opnieuw werd ik achterdochtig... Ik kan nu toch niet plots geluk hebben? 'Positive thinking!', vermaande ik mezelf en pakte mijn boek en begon te lezen. En nog geen uur later bleek mijn positieve ingesteldheid te werken, want het was aan mij!
Te vroeg victorie gekraaid, want ik bleek toch het foute knopje aangeduid te hebben... Een vriendelijke vrouw wist me dat verontschuldigend te vertellen. Ze wilde het attest wel van me aannemen, maar dan moest ze het bij de post leggen en zou het dus ook een tweetal weken duren. Maar ze zou mijn nummertje mee in de wachtrij steken, zodat ik alvast niet voor niks gewacht had...

Ik probeerde het nog steeds tegen te gaan, maar de ergernissen kwamen nu in alle hevigheid naar boven. Want één voor één gingen plots alle mensen eten. Middagpauze. En ik had het koud (ze mogen de thermostaat daar wel enkele graadjes hoger zetten!) én ook een opkomend hongertje wakkerde de ergernis enkel aan. En dan heb ik het nog niet gehad over de wenende baby's, krijsende kinderen, stinkende mensen die te dicht zitten en stoeltjes die aan elkaar vasthangen...

Nog eens een kleine twee uur en 30 bladzijden later was het eindelijk aan mij! Ik legde de vrouw zo vriendelijk mogelijk uit dat ik wel wat teleurgesteld was wegens de boodschap van haar collega. Daarbij probeerde ik mijn volledige opleiding in de strijd te gooien. Collega niet afbreken, want dan kom ik nergens, blijven lachen en begrip opbrengen en opbouwende vragen stellen. Veel heeft het echter niet uitgehaald. Mijn attest is waar het drie weken geleden al had moeten zijn, maar ik weet nog steeds niet of het voldoende is.

Enkele impulsaankopen (eten, andere dingen kan ik me logischerwijs nog enkele weken niet permitteren) hebben hun bijdrage geleverd, want nu zit ik met een lekkere muntthee en een gebakje achter mijn computer en ebt de ergernis langzaam weg. Soms helpt een gebakje en bloggewijs eens goed kunnen zagen me prima verder!

zondag 20 november 2011

"Ik ben een tram, ik ben een tram..."

Ik weet het ik schrijf de laatste tijd minder op m'n blog en ik vroeg me ook af waarom dat precies was. 't Is namelijk niet zo dat ik de laatste weken amper thuis ben ofzo... En toen bedacht ik me dat net dat de reden is. Want als ik hier hele dagen huisvrouw loop te spelen, gebeurt er nu eenmaal minder om over te berichten. En ik ben er zeker van dat jullie niet zitten wachten op mijn dagelijkse 'dit-heb-ik-vandaag-gedaan-lijstje'. Daar zou dan echt voornamelijk huishoudelijke rommel opstaan en vermits ik daar sowieso al een hekel aan heb, ga ik er niet ook nog eens over schrijven. Of toch zo minimaal mogelijk. Maar daardoor hebt u dus minder lectuur...

De laatste dagen kan ik weer wel wat vertellen. Ik kreeg namelijk moeder en zus op bezoek en  we hebben een theekransje gehouden. Gepensioneerden en werklozen hebben alvast tijd zat en zuslief sloot zich daar voor de verandering eens bij aan. Spelletje gespeeld, wat geroddeld over de achterban en natuurlijk ook plannen gemaakt voor toekomstige theekransjes of uitstappen van de 'vrouwenbond'.

En vrijdag heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt voor een heuse uitstap met de auto in m'n eentje inclusief alleen tanken, wat ook een 'first' was... Ik ben op de plek van bestemming geraakt en ook terug, maar toch niet zonder de nodige stressmomentjes. Een voorbeeld: Ik rij op de singel richting sportpaleis en sta plots muurvast in een file op het rechter rijvlak. Geen idee of het 'gewoon vrijdag' was of er iets aan de gang was in het sportpaleis. Ik heb echter niet zoveel geduld en dus probeerde ik te manoeuvreren naar het linker rijvak, want van daaruit kon ik 'ontsnappen'. Terugdraaien richting Borgerhout om dan een U-turn te doen aan het licht en af te slaan richting Deurne. Zo kon ik alvast het sportpaleis mijden. Maar plots bleek die weg grotendeels afgesloten. Er stond een bord bij 'handelaars bereikbaar' en dus interpreteerde ik dat als 'je mag hier door'. Met mij enkele anderen en dus was ik me van geen kwaad bewust tot ik de trambarreel zag. Weet je wel, zo'n horizontale barreel met banden aan die eigenlijk enkel voor trams bedoeld zijn... Klein stresske dus, vooral omdat ik vooraan reed. Achter mij een hele sliert, maar voor mij niemand. Ik stopte dus en van de schrik begon ik spontaan hardop te praten. De auto achter mij besloot alvast zijn kans te wagen en ging heel voorzichtig door dat ding. Toen hij er bijna doorwas, gaf hij gas waardoor die barreel alle kanten op ging. Ik kon dus best even wachten... Uiteindelijk ben ik er met een klein hartje vervolgens ook doorgereden.
Maar goed, het was een geslaagde rit, want mijn grootouders en tante waren blij met het bezoekje en ik ben min of meer veilig thuis geraakt. Het alleen rijden ging me eigenlijk betrekkelijk goed af. Ik was langs de andere kant ook wel blij toen ik geparkeerd en al terug naar huis wandelde...

Het heeft me goed gedaan om even vanalles te doen, want de laatste tijd loop ik af en toe de muren op. Ik 'moet' vanalles doen, maar mijn gebruikelijke hoeveelheid energie is een beetje zoek. Ik heb geen idee hoe dat komt, maar ik geraak niet waar ik wil geraken. Al mijn projectjes, plannen en ideeën die ik zou kunnen uitwerken blijven liggen of in mijn hoofd zitten. De wil is er, maar als het erop aan komt, vind ik telkens andere onzinnige dingen om te doen... Zeer frustrerend! En elke dag denk ik: 'Morgen ga ik...'. Uitstelgedrag met een tot nu toe grotendeels onbekende oorzaak. Het wordt ook enkel erger als ik me bedenk wat ik allemaal al had kunnen doen in al die tijd. Help!

Dus... ik stel voor dat u alvast plant wanneer u hier op bezoek komt of mij bij u thuis uitnodigt of een andere activiteit bedenkt wanneer u meer lectuur wenst. Willen we dat afspreken?

maandag 14 november 2011

Brrrrrr....

Afgelopen weekend stond helemaal in teken van 'alles kan en niets moet'. Vrijdag vertrokken we richting onze noorderburen in onze 'chique volvo'. Ik achter het stuur, de bagage in de koffer en mijn co-pilot die de weg wees. Eenmaal de grens over wisselden we van rol, want ik mag jammer genoeg niet rijden in het buitenland. Al bij al kwamen we vlot aan op onze bestemming en wat is dan het eerste dat je doet? Op verkenning! Net zoals vroeger op bosklassen liepen wij dus enthousiast door onze kamer en mega badkamer en bij uitbreiding door het hele hotel én het vakantiepark next door. Als echte hollanders wisten wij al snel dat fietsen bij de buren huren goedkoper was, dat een lelijke vakantiewoning gemiddeld meer kost dan onze twee huizen bij elkaar en dat we de badjassen best meteen voor een heel weekend konden huren, want dat het toch over een forfaitprijs ging.

Die middag doken we dus met onze betrekkelijk dure badjas de sauna in. Voor mijn wederhelft is dat een schema doorlopen waar niet van afgeweken kan worden. Drie keer de finse sauna in en tussendoor afkoelen in het zwembad. Buiten wandelen, een koud bad of een koude douche daar moest hij niets van weten. Het zwembad was al fris! Ik waagde me toch buiten en werd meteen aangeklampt door een vrouw die wel kleren aanhad en mij vroeg waar de sauna was... Dheuh... Even laten besloten we te aperitieven in de sauna, wat niet zo'n sterk plan bleek. Na drie slokken voelden we ons allebei licht in ons hoofd, wat voor de nodige hilariteit zorgde, maar ook voor hoofdpijn later op de avond...
De volgende morgen dan maar een spelletje in de hoop dat ik daardoor weer op mijn plooi zou komen, wat ook het geval bleek. Er zijn nog zekerheden in deze wereld...

De rest van de dag hebben we allerlei mooie plekjes van Zeeland gezien. We hadden in ons hoofd uitgestippeld welke richting we uit zouden gaan en voor de rest hebben we ons laten leiden door het moment en de omgeving. En af en toe bracht dat mooie kiekjes op...



En niet alleen van de omgeving op zich...


's Avonds kwamen we eveneens per toeval in een heel charmant restaurantje terecht. Niet alleen was het er heel lekker, maar het was ook gewoon gezellig, vriendelijke mensen en op het einde van de avond stonden we naast het tafeltje van onze buren raadseltjes op te lossen terwijl ook de obers kwamen kijken of zij het antwoord wisten. Heerlijk...

We hebben genoten met andere woorden en het contrast kon dan ook moeilijk groter met wat we thuis aantroffen. Na de luxe van sauna's, grote badkamers met bubbelbad en een hete douche bleek onze verwarming stuk. Geen warm water en al helemaal geen douche, laat staan een bubbelbad... Ach ja dan weten we binnenkort weer hoe geweldig het is om gewoon simpelweg centrale verwarming te hebben! En ondertussen droom ik nog even dat ik lekker warm in de sauna zit...

woensdag 9 november 2011

En... wakker!

Hier zit ik dan...aan een tafel vol rommel... Op de grond is het al niet veel beter, want mijn petekind is weer een dagje hier omdat hij ziek is en de vloer ligt dus bezaaid met speelgoed. Achter de keukenwand staat een berg afwas en nog wat verder zie ik een uitpuilende wasmand door de deur van de badkamer piepen. De volle tafel staat ook in schril contrast met de lege ijskast. Daarnaast lijkt de living bezaaid met zetels. We hebben via via een nieuwe oude zetel gekregen en dus heb ik mijn rode zetels te koop aangeboden en als het goed is komt iemand ze vanavond ophalen. Voordien moet ik ze dus best nog eens goed stofzuigen...

Speelgoed...

De tafel en de massa's zetels...
En onafgezien van al die huishoudelijke dingen, heb ik nog massa's teksten en boeken die ik moet lezen voor mijn opleiding, moet ik brieven schrijven en een job zoeken of alvast een plek waar ik enkele cliënten kan zien en staat er ook nog een 'electriciteitstaak' en een 'looggietertaak' op mij te wachten... Volgende week wordt de electriciteit hier onder handen genomen en voordien moet ik nog schema's maken van alle schakelaars en stopcontacten en de verschillende lijnen waarop die liggen. En sinds eergisteren besliste de douche om warm water af te wisselen met koud als een soort van verrassingseffect. Laat ons zeggen dat een ketelnazicht geen overbodige luxe is...

Mocht u dus denken dat ik niets te doen heb, dan mag u alvast op uw beide oren slapen! Er is zoveel te doen dat ik zelfs niet meer aan lijstjes begin. Ook weer geen goede zaak, want daardoor vergeet ik de helft, dus misschien moet taak 1 toch maar een lijstje zijn? Ik heb nog ongeveer een half uurtje voor ik door Bo tot de orde van de dag wordt geroepen. Net genoeg tijd voor een lijstje... Zucht!

maandag 31 oktober 2011

"Ik moet iets vertellen..."

Ik ben afgelopen week minstens vijf keer aan een bericht begonnen, maar ik heb het eigenlijk nooit afgewerkt. Er was steeds iets anders om over te schrijven of het gevoel dat ik probeerde neer te pennen was alweer verdwenen. Tja, soms ben ik al eens wisselvallig...

Ik maakte afgelopen week een slechte start. Ken je van die dagen waarop je jezelf gek maakt? Je wil vanalles doen, maar geraakt in niets ook maar een stap verder. Het frustreert je mateloos, maar hoe harder je probeert, hoe erger het wordt. Zo was deel één van de week. Ik stelde alles uit, zat de hele dag voor de computer of aan een tafel vol met foto's en grote plannen, maar zonder enige creativiteit. Ik wilde zo graag, maar het ging niet... Ik blokkeerde met andere woorden mezelf. Het voelde haast alsof mijn energie gevangen werd gehouden door een aantal dingen rondom mij. Mijn dossier bij de RVA bleek niet in orde, er kwam maar geen schot in de brochure die ik nog zou afwerken voor mijn vorige job, de autolessen gaven me stiekem toch meer stress dan ik had verwacht want ik ben (zoals u wel weet) niet zo goed in slecht zijn en daar boven op werden die lessen ook nog eens om de haverklap verzet, kreeg ik plots andere instructeurs en werd er niet echt rekening gehouden met mijn vraag. Tot slot vond ik tot hiertoe geen enkele vacature die de moeite waard was om voor te solliciteren. En als klap op de vuurpijl werd ik ziek: snotneus, hoofdpijn, spierpijn en de hele 'mikmak'. En dus stond ik woensdag plots boos, mét tranen uit te leggen dat ik de tafel niet wilde opruimen want dat ik wél verder wilde werken aan mijn 'project', maar dat het me gewoon even niet lukte...

Ach ja, soms mag je al eens van de kaart zijn. Ik ben uiteindelijk dingen gaan aanpakken en andere waar ik geen controle over had, probeerde ik los te laten. Niet één van mijn specialiteiten, maar het lukte me redelijk... Vrijdag ging met andere woorden al heel wat beter. Ik kreeg een positieve telefoon van mijn vorige job, mocht mijn voorlopig rijbewijs om alleen te rijden gaan halen na mijn laatste rijles en ik ruimde de hele tafel vol 'moet-creativiteit' eventjes op. Er was weer wat rust in mijn hoofd.

Dat veranderde echter drastisch toen mijn wederhelft thuis kwam en de gevleugelde woorden sprak: "Ik moet je iets vertellen en ik heb er al de hele week stress van." Het werd even stil... Vervolgens haalde hij twee nummerplaten boven en legde die op de tafel. Ik ben doorgaans betrekkelijk snel van geest en dus gilde ik bijna: 'Een auto?'. En inderdaad, zaterdag zijn we deze auto gaan ophalen:


Diezelfde dag kreeg ik trouwens ook deze auto 'om me te feliciteren met mijn 'voorlopig-alleen-rijbewijs':


En vandaag heb ik voor de eerste keer met 'onze' auto gereden (foto 1 voor alle duidelijkheid...). Het is heel wat anders vergeleken met de auto's van de rijschool, maar ik heb het alvast overleefd. Mijn armen doen een beetje pijn want een servostuur ontbreekt in deze volvo. En starten dan moet je de 'choke' gebruiken... Voelt een beetje als opnieuw leren rijden, maar ik ben alvast blij dat ik nu zelf een auto heb en binnenkort kan ik dus iedereen komen bezoeken zelfs als de treinen al lang niet meer rijden! Tot snel...

maandag 24 oktober 2011

Oranje boven!

Dit weekend heb ik bij onze noorderburen doorgebracht. Ik vertelde jullie al eerder (zie hier) dat ik enkele goede vrienden overgehouden heb aan mijn Finlandavontuur. En mijn allergeweldigste Finlandvriendin is zonder twijfel Nienke. Zoveel jaar na datum (vijf à zes jaar?) spreken we nog steeds af. En eigenlijk is het nog steeds helemaal zoals toen. In Finland liepen we de deur bij elkaar plat (wat ook niet moeilijk is als je letterlijk twee deuren 'down the hall' woont) en heel vaak lagen we dan uren op bed te kletsen, trokken we naar de sauna of keken we naar een filmpje of een aflevering van het één of ander. En eigenlijk doen we dat nog steeds...

Ik heb haar al bezocht in Groningen, Asse, Utrecht en we zijn ook al samen in Maatricht, Zwolle, Nieuweschans en Vrouwenparochie geweest. Nu was Arnhem aan de beurt, waar ze momenteel woont. Want in Nederland gaat dat er toch anders aan toe dan bij ons. Wij zoeken een job in de buurt van ons huis en ik heb er niet eens over nagedacht om bv. naar Leuven te verhuizen. Zij zoeken een job en gaan dan wonen waar ze werken. En soms is dat twee uur rijden van waar hun ouders en vrienden wonen. Ik kan het me moeilijk voorstellen eigenlijk...

Omdat Nienke en ik grote fan zijn van de (Finse) saunacultuur proberen we ook bijna altijd een saunamoment in te lassen. Dit keer vond ik een actie waarbij je voor ongeveer 40€ een hele dag naar de Thermen kon en daarbij kon overnachten en ontbijten in een 4-sterrenhotel. Vonden wij niet slecht klinken... En dus zaten we vrijdagmiddag op een pontje in Deventer met onze koffers op weg naar het hotel in kwestie.


Deventer is een hele gezellige stad met een aantal leuke 'snuisterwinkeltjes'. Op zich is het bekend voor de vele boekenwinkels, maar je vindt er ook leuke winkeltjes met kinderkleding, spelletjes, postkaarten enz. Ik hoef jullie dus niet te vertellen wat we de rest van de middag gedaan hebben...


In het hotel vertelde de receptioniste ons dat we een upgrade gekregen hadden naar een Deluxe kamer. Jeuj! Wij verwachtten ons dus aan een ongelofelijk luxe kamer en eerlijk gezegd viel dat een beetje tegen. Moest die vrouw nu niks gezegd hebben waren wij meer dan tevreden geweest, maar onze verwachtingen waren nu eenmaal hooggespannen. Onze iets of wat onterechte teleurstelling werd die nacht echter botweg afgestraft. Na het shoppen zijn we meteen een leuk restaurantje binnengewandeld waar we heerlijk en eigenlijk best goedkoop gegeten hebben. Helemaal voldaan besloten we terug naar het hotel te wandelen en de rest van de avond hebben we in pyama op bed doorgebracht terwijl we naar 'The voice of Holland' keken. Ik kende het niet, maar vond het best leuk. Vooral omdat het voor een keer niet afkraken van mensen is, maar net omgekeerd, zo ophemelen van de kandidaten dat ze voor jou kiezen. Jury is geen jury, maar coach dus.

Na een avondje tetteren, TV kijken, lachen en de overdaad aan eten laten zakken, hoorde we om een uur of twaalf iemand op de deur kloppen. Ik lag in m'n bed en Nienke liep rond in haar ondergoed en dus in eerste instantie keken we elkaar verschrikt aan en zeiden we alle twee tegelijk wat twijfeld: 'Ja?'
'Receptie' klonk het aan de andere kant en dus deed Nienke wat aarzelend de deur open zodat enkel haar hoofd te zien was aan de andere kant van de deur. Het was inderdaad de vrouw van de receptie die ons kwam vertellen dat er iets mis was met de één of andere pomp, waardoor het water van onze douche en WC niet weggespoeld geraakte. Er was nog een andere kamer vrij en als we dat wilde konden we daarheen, want mogelijks konden we niet meer douchen of naar het toilet gaan. Tja...
Mijn fantasie ging meteen nog luxueuzere kamers bedenken en dus was ik snel gewonnen voor de andere kamer. En die gulzige fantasie heeft ons de das omgedaan, want we eindigden op een mini zolderkamertje naast de klokkentoren. Letterlijk. We sliepen namelijk in een gerenoveerd monumentaal klooster. Heel mooi, maar dus ook met alle gevolgen vandien...

Ach, we hebben prima geslapen, lekker ontbeten en ze waren er heel vriendelijk, dus je hoort ons niet klagen. De volgende dag hebben we doorgebracht in een enorm groot saunacomplex. Relaxen! Finse sauna's, infrarood-, panorama-, kleuren- en nog veel meer. Ook Turkse stoombaden, waterbedden en relaxbaden waren in overvloed aanwezig. We hebben genoten...

Zondag werd een typische zondag: voornamelijk niets doen en dus zat ik zondagmiddag helemaal relaxed op de trein terug richting Antwerpen. Om helemaal Hollands af te sluiten besloot ik tijdens een overstap in Rotterdam voor een 'boodje kroket' uit de Appie (oftewel de Albert Hein) te gaan.
Dat de trein weer een vertraging van ongeveer een half uur opliep, kon me weinig schelen en al helemaal niet na een gesprekje met een vrouw uit Londen:
'Do you live in Antwerp?'
'Yes, I do'
'So tell me, is it a nice city?'
'Definitly! A small city that has a lot to offer, wheter you want to shop or see some stuff, culture, fashion, everything 's there!' (U hoort het, nog steeds fan van Antwerpen!)
'Do you work in fashion?'
Geweldig toch? Tenminste ik heb daaruit afgeleid dat ik er uitzie als iemand die in 'fashion' werkt en dat vind ik een waanzinnig compliment. Was het maar zo...
Ik was dus helemaal goed gezind, klaar voor een nieuwe week! En vanmorgen vond ik dit in de bus:


Toeval of niet... Ik kreeg het alvast nooit eerder in de bus! Een beetje Holland in huis, want naast deze folder heb ik vanmorgen stiekem al een aflevering van 'The Voice of Holland' gekeken. Oranje boven!

donderdag 20 oktober 2011

Po-kie!

Ondertussen is er weer zoveel gebeurd dat ik niet weet waar te beginnen... Met pizza tijdens de middag sloot ik Leuven definitief af. Mijn zoektocht naar iets nieuws staat echter nog geen meter verder. De vacatures kan ik op één hand tellen en eigenlijk is zelfs dat overdreven. Ik hoef niet eens te tellen, want het was er ééntje tot hiertoe en niet eens iets 'bruikbaars'. Ik zit dus voorlopig nog niet meteen in het stadium van brieven schrijven en gesprekken doen.

En vermits ik nu niet bepaald goed ben in 'niets doen' of geen 'zittend gat' heb, ben ik altijd wel met iets bezig. Rijlessen, mijn grootouders vereren met een bezoekje, naar Gent voor de les (opleiding contextuele therapie) of lezen ter voorbereiding van diezelfde lessen. En ik hou wel van afwisseling dus gisteren een dagje babysitten op mijn petekind zag ik meteen zitten.
Hij zit tegenwoordig af en toe in een soort 'peuterpuberteit'. Doorgaans een vrolijk en eigenlijk makkelijk kind, maar gisteren zat het er soms even tegen. Ik illustreer dit met een voorbeeldje.
Etenstijd en hij staat letterlijk op en neer te springen van voorpret terwijl ik het eten op tafel wil zetten en wanneer ik hem dan op mijn schoot wil zetten, loopt het plots mis. Krijsen alsof ik hem net zwaar mishandeld heb en zich laten vallen op de grond. Het duurt even voor ik door heb dat hij gewoon zelf op de bank wil zitten en niet op mijn schoot. Geen probleem, alleen komt zijn hoofd dan amper over de tafel maar dan kijkt hij naar mij met diezelfde blik: 'Geen probleem...' Twee seconden duurt het en hij zit weer vrolijk te eten en lachen en natuurlijk zit zijn gezicht meteen onder de etensresten. Zo hoort dat...

En twintig minuutjes later hebben we een gelijkaardig voorval wanneer ik zijn pamper wil verversen. Dan ben ik wel iets strenger om te vermijden dat mijn bed vol pamperinhoud hangt... Ik probeerde dus in eerste instantie gewoon zijn broek uit te doen en dat resulteerde al in serieus getier. Hij weigerde botweg om op zijn rug te gaan liggen. Van het moment dat ik los liet stopte het gekrijs en was er weer meteen een brede lach, maar wanneer ik hem vraag om even op zijn rug te draaien gebeurt er niets en bij de minste poging start de sirene opnieuw. Schizofreen manneke! En hij snapt alles prima hoor, al  brengt een poging tot uitleg me tot hiertoe niet echt veel verder...

We zijn wel verder geraakt met het leren van mijn naam! Voorlopig zegt hij 'Po-kie'. Ok, er is nog werkt aan de winkel, maar met Po-kie ben ik al heel blij. Hij zegt het wel enkel wanneer ik mezelf op het fototoestel toon. Dat gaat dan als volgt:
'Wie is dit?'
'Bo!'
'En dit?'
'Po-kie!'
Wanneer ik gewoon naar mezelf wijs, werkt dat gek genoeg nog niet. Dan kijkt hij me aan alsof ik hem net gevraagd heb om de vierkantswortel van 17578 te berekenen... Ik besloot vervolgens een tussenstap te testen en ging samen met hem voor de spiegel staan en dan werkt het wel. Volgende les gaan we voor 'Po-kie!' in real life!

donderdag 13 oktober 2011

Salam Aleikum!

Soms krijg ik mezelf niet in gang. Die knop omdraaien en starten met wat me nu te doen staat, namelijk solliciteren. Maar het lukte niet zo... Ik vond de knop niet. Op zich nog geen probleem natuurlijk. Woensdag vorige week was mijn laatste werkdag in Leuven, vrijdag zat ik al bij de hulpkas om alles in orde te brengen en we zijn dus nu ongeveer een week verder, dus nog geen kalf verdronken.
Ik ben soms ook wat streng voor mezelf en toen mijn moeder me zei dat ik mezelf toch gerust een weekje rust mocht geven, besliste ik haar advies te volgen. Ja, af en toe doe ik dat eens...

En dus moest ik van mezelf deze week nog geen 'sollicitatiedinges' doen. Het grappige is dat wanneer die druk van jezelf dan wegvalt, het plots vanzelf gaat.
Vanmorgen opende ik m'n mailbox en vond ik een mail van de VDAB met een jobaanbieding voor 'voltijds docent Arabisch'... Hmmm... Ik besloot alvast mijn VDAB-dossier eens te bekijken en aan te passen waar nodig, want ik ben nu wel flexibel en niet bang voor een uitdaging enz., maar Arabisch... 'Salam Aleikum' zou nog net kunnen, maar als die studenten dan antwoorden met 'Aleikum Salam' (want dat hoort zo...), dan zou het toch even improviseren worden....

Dossier aangepast, CV aangepast, wat jobs gezocht zonder al te veel resultaat en plots zat ik voor op mijn eigen intern schema! Ideaal... En dus nu kan ik zonder schuldgevoel weer verder solitaire spelen! En gek genoeg is dat dan plots niet interessant meer. Want het mag. Gelukkig! Ik heb zo'n hekel aan het gevoel dat ik niet kan of wil stoppen met zo'n dom spelletje, maar tegelijk m'n tijd verdoe.

Ik ben dus gestart en eens gestart kan ook al de rest mee, de to-do-lijstjes die hier nog steeds lagen, het plannen van de komende dagen en weken, kado's bedenken en knutselen, rustig een theetje drinken en een tweedehands autootje zoeken... En och, als dat allemaal toch niet lukt, kan ik nog altijd Arabisch gaan geven!

maandag 10 oktober 2011

Geen geluk in het spel...

Zaterdag stond hier geblokkeerd als 'dag met z'n twee', want dat schiet er al wel eens over... Quality time zoals dat wel eens genoemd wordt. Zouden we naar de zee gaan of Hasselt bezoeken of eerder richting Maastricht of ...?

Eigenlijk wilde ik het liefst iets heel rustigs doen. Niks moet en alles mag. Maar ja, kan dat als je een uitstapdag gepland hebt? Al snel kwam echter het voorstel 'sauna' van de andere kant, dus ik had al zo'n licht vermoeden dat daar eveneens weinig energie was om het halve land rond te gaan rijden.
'Mogen we ook gewoon thuis blijven?' Een vraag alsof er een jury was die 'een dag met z'n twee' beoordelen en op basis van je plannen toestemming geven of niet. 'Nee, sorry thuis blijven dat kan niet op zo'n dag!'. Gelukkig was er geen jury aanwezig en bleken wij beiden snel gewonnen voor het snode plan.

Om toch iets of wat uitstapgevoel te hebben besloten we wel om 's middags richting cinema te wandelen. Ja, wandelen... Dat kan als je in Merksem woont. Eén van de ontelbare voordelen...
De film was geen hoogvlieger, maar het gevoel dat je hebt als je buiten komt en het nog licht is en je dus nog een hele (halve) dag voor de boeg hebt, was wel leuk. Ook de wafel van het kraampje aan de Decathlon smaakte en toen we huiswaarts wandelden bedacht ik me dat ik genoot van het 'alles mag en niets moet'-principe. Nadien hebben we dan ook beslist dat we elke maand zo'n dag moeten inplannen.

Thuis hebben we ook spelletjes gespeeld en ik heb me afgevraagd of het echt klopt wat ze zeggen: 'Geen geluk in het spel is geluk in de liefde!'. Ik win namelijk al wel eens met een spelletje, maar nu lukte het me echt niet. Maar ach, je hoort me niet klagen, geluk in de liefde is mij heel wat meer waard... al hoop ik stiekem dat ook beiden kan...

zaterdag 8 oktober 2011

Knikkende kniëen...

Af en toe wordt je geconfronteerd met een slecht kantje van jezelf. Zoals gisteren... Toen leerde ik (opnieuw) dat ik heel slecht ben in 'slecht zijn'. Ik had rijles nummer twee en wandelde opgewekt en met alle vertrouwen richting rijschool. De dag voordien was prima verlopen, dus geen reden waarom dat nu anders zou zijn. Bij de start had ik echter al een donkerblauw vermoeden dat het wel eens tegen zou kunnen vallen.

Over het algemeen zijn vrouwen namelijk strenger en die kan ik ook minder goed rond m'n vinger winden. Dus toen een kleine vrouw mij vroeg of ik Sofie was zonder een glimlach of enige verdere interesse voelde ik de bui al hangen. Maar zo snel geef ik de moed niet op en dus probeerde ik het ijs te breken met enkele vragen en mopjes. Ver kwam ik daar echter niet mee, want meer als 'ja' of 'nee' kreeg ik niet en als reactie op m'n mopjes kwam er zelfs nog minder...

Ik mocht in de auto stappen en de stoel en spiegels goed zetten en terwijl begon miss Zuurpruim duchtig te noteren. Ik was me meer aan het concentreren op de vraag wat zij in godsnaam aan het noteren was dan op de spiegels en mijn stoel. Daardoor moest ze m'n stoel waarschijnlijk nog wat corrigeren...
'Vertrek maar.' klonk plots. Ik keek even ongelovig haar kant op. We stonden krap tussen twee auto's in geparkeerd en ik had de dag voordien niets in die richting hoeven doen. Toen had ik een gezellige opa die op pensioen was en zelf wel 'into een mopje' was en vooral geen gesprekje schuwde. Hij zei steeds wat ik moest doen en als er echt moeilijke dingen waren dan hielp hij me, waardoor ik me meteen op m'n gemak voelde.

Het kon dus geen groter verschil zijn met nu... Door de stress viel ik 100 meter verder al stil. Shit! Niet alleen omdat ik doorhad dat ik plots alleen de drukke Groendendaallaan op moest, maar ook omdat miss Zuurpruim opnieuw vanalles neerschreef op een blad waar bovenaan mijn naam stond. Het leek wel een examen!
De hele weg heb ik te horen gekregen wat ik fout deed en geen enkele keer zei ze of er ook iets was dat ik goed gedaan had. Op het einde vroeg ik dus maar zelf of ik echt zo slecht was en het antwoord luidde: 'Nee, er is nu nog niets om je echt zorgen over te maken'. Nog niets... Om me écht zorgen over te maken... Ik was dus slecht...

Ik heb goed en veel geoefend, dat moet ik toegeven... Heel wat dingen gedaan die ik de dag voordien nog niet gedaan had. Maar ik ben ook een paar jaar van mijn leven kwijt door de schrik, mijn zelfvertrouwen is onder nul gezakt en ik weet nu officieel wat knikkende kniëen zijn.
Ik ben slecht in slecht zijn... Echt. Ik wilde meteen gaan oefenen, maar tja dat is nogal moeilijk zonder auto. In de plaats ben ik dan maar een Win for Life-lotje gaan halen. You never know...

donderdag 6 oktober 2011

Mijn eerste keer...

Gisteren heb ik heel wat dingen voor de laatste keer gedaan en vandaag was het dan weer tijd voor heel wat eerste keren... Kwestie van die boel wat in evenwicht te houden.

Toen ik gisterenmorgen voor de laatste keer mijn bureau in Leuven binnenwandelde, werd ik meteen verwelkomd door gekleurde vlaggetjes en slingers en grote gekleurde letters 'Succes Sofie!'. Mijn collega 's hadden hun best gedaan. Ik kreeg ook een heel lief kaartje en een kaleidoscoop. Omdat ik naast de genoemde frisse wind ook kleurrijk en vol nieuwe ideeën was volgens hen. Leuk om te horen. Even later aan mijn bureau kreeg ik telefoon en begon iemand spontaan 'Goeie morgen, morgen, goeie dag! Blij dat ik je weer ontmoeten mag...' te zingen. Ook een collega die duidelijk liet merken dat hij het maar niks vond dat ik vertrok al kreeg ik wel 'Celebrations' van hem... Toch iets of wat dubbele boodschap.

Mijn coördinator liet me nog weten dat ze dacht dat ik makkelijk iets nieuws zou vinden, maar mocht dat toch niet het geval zijn, dan stond de deur daar altijd open voor mij. Ja, ik kreeg alvast voldoende complimentjes!
Ik vulde mijn laatste activiteiten aan, stuurde de laatste mail en sloot voor de laatste keer de computer af. En toen ik voor de laatste keer naar het station wandelde, voelde het wel een beetje onwerkelijk.

En vandaag ben ik officieel werkloos. Ook een beetje een eerste keer eigenlijk. Vorig jaar heb ik eigenlijk niet echt zonder werk gezeten en voordien ben ik tijdens mijn studies al gestart bij Zin-d'erin(g). Maar vandaag heb ik ook voor de eerste keer achter het stuur gezeten, op straat gereden (op de Luchtbal en in de haven en omstreken), geparkeerd en dus voor de eerste keer echt rijles gehad. En volgens mijn gepensioneerde, gezellige leraar was ik een beloftevolle leerling. Ik natuurlijk zo fier als een gieter, waardoor ik prompt stilviel... Tja, je kan ook niet alles meteen onder de knie hebben hé! Antwerpen, be prepared, want vanaf nu ga ik 'all the way'!

maandag 3 oktober 2011

Een frisse wind...

Vandaag was mijn voorlaatste dag pendelen naar Leuven en woensdag wordt de allerlaatste. Toch wel een beetje gek, want ondertussen ben ik er wel echt gewend aan geraakt. Aan het vroege opstaan en de lange treinritten, maar ook aan het werk en mijn collega's daar. Het zal dus wel weer even wennen zijn. Bij wijze van afscheid wilde ik trakteren met iets. Ik had al dagenlang zitten broeden op iets heel origineels, maar uiteindelijk moest ik toch tot de slotsom komen dat ik op het vlak van koken betrekkelijk weinig creatieviteit bezit. Het enige dat ik dus kon bedenken was een cake bakken...

En vermits ik zelf geen oven heb of beter gezegd geen 'werkende' oven, trok ik naar Boechout. Samen met zus- en moederlief sloeg ik aan het bakken. Mama trok meteen een schort over mijn hoofd en eigenlijk was dat ook het enige dat me wat een 'bakker' maakte, want ik vrees dat ik voor de rest vooral vragen stelde en bevelen uitvoerde...


Zoals hier... Maar het was alleszins leuk en hoewel de cake volgens mijn zus mislukt was ('Ziede wel, ge hebt hem er te snel uitgehaald en dus is hij ingezakt!'), vonden ze het op 't werk allemaal lekker. Mijn kookkunsten werden meteen hoger ingeschat dan ze in werkelijkheid zijn.

Het mooiste compliment ging echter niet over mijn baktalent. Mijn coördinator vond het jammer dat ik weg ga en ze zei me dat ik 'een frisse wind' in het team was geweest. En daar werd ik instant vrolijk van. Eigenlijk wil ik niets meer zijn dan dat... een frisse wind!

donderdag 29 september 2011

Het moest er eens van komen...

Soms zegt een beeld genoeg. In dit geval een beeld met woorden.


Ik vertel er enkel nog bij dat ik stiekem verschrikkelijk zenuwachtig ben. Stiekem hé... Voor de meesten onder jullie ongetwijfeld lachwekkend of eerder nostalgisch en ik hoop dat ik er snel ook zo over denk!

maandag 26 september 2011

Bootjes kijken...

Er was geen beter moment deze zomer om een dagje naar zee te trekken dan gisteren. Niet alleen omdat het toch nog mooi weer was (en is, ik dacht echt dat de herfst al ingezet had), maar ook omdat oma en opa momenteel twee weken aan zee verblijven. Ik heb hen dus een bezoekje gebracht. Fiets op de trein richting Knokke en twee uur later fiets ik door de Lippenslaan. Meteen schiet de volgende tekst van Bart Peeters in mijn hoofd: "... De Lippenslaan in Knokke, is exlucief gericht naar chiqué volk dat kan dokken en altijd met een zuur gezicht..."
Gelukkig zag ik niet enkel zure gezichten, maar het chiqué volk was aanwezig! Aangekomen aan het casino (want daar in de buurt was het appartementje van oma en opa) hing oma al uit het raam te zwaaien. Gevonden...


Ze houden, zoals dat hoort, alles in de gaten. Hoe de werkmannen schilderen, wie hard werkt en wie niet, welke boten er passeren en hoeveel enz. Oma is daar heel fanatiek in. Midden in een zin meldt ze ons plots 'dat er een groot schip passeert' waarop opa meteen reageert: 'Zie je wel? Dat doet ze hele dagen en mijn rug doet nu pijn van elke keer kijken!'. Vervolgens schieten we met z'n drie in de lach. Ja, de kustwacht kan gerust twee weken vakantie pakken!

Wat later lopen we de dijk af. Ik op het gemak met oma en opa wandelt ons voorbij en komt even later weer terug want  zijn tempo ligt wat hoger. Hij doet dan verslag van wat er verder op de dijk te zien is en waar we best het strand op gaan. Oma stopt af en toe om een heel verhaal te doen en om wat te maskeren dat het eigenlijk best vermoeiend is. Want voor twee mensen achter in de 80 zijn ze eigenlijk nog heel fit. Ik ben 's middags zelfs met oma gaan fietsen tot aan het Zwin en dat vind ik toch niet niks... Het gaat niet allemaal even gemakkelijk, want met opstappen heeft ze het vooral moeilijk. Op 'n bepaald moment viel ze plots en de halve dijk schoot haar meteen te hulp. Gelukkig stond ze nog stil en was het dus niet een al te geweldige val, al bloedde haar been wel serieus. Ik moet er ook wel bij zeggen dat het enorm druk was op de dijk en dat ze gladde schoenen aan had. Maar ondanks dat zorgde haar doorzettersmentaliteit (of koppige aard, 't is hoe je't bekijkt...) er wel voor dat ze er opnieuw op kroop en de hele tocht uitfietste.
Straffe oudjes die oma en opa van mij!


Na een dagje zee was ik terug er klaar voor... Afgeschafte treinen, vertragingen, drukke perrons met een drummende menigte, drie keer overstappen mét fiets en een blinde medepassagier die geen begeleiding had en niemand anders bekommerde zich over hem. Wat heb ik een hekel aan grote, domme massa's mensen! De trein zou toekomen op spoor 2, maar plots veranderde dat naar spoor 1 zelfde perron. En dus liep de hele massa mij en de blinde man naast mij onder de voet nadat ze zich net langs ons doorgeworsteld hadden... Zucht! 's Avonds was ik er dus niet meer zo zeker van dat er geen beter moment was om een dagje naar zee te trekken.

Ik besloot me niet druk te maken (al heb ik achteraf thuis wel even gezaagd, maar dan mag dat...) en ik heb me gewoon naast mijn fiets op de grond gezet. Ik had een mooie dag gehad, genoten van de zon, van het lekkere eten, de zeelucht en het gezelschap van mijn grootouders...

donderdag 22 september 2011

Poseren met wodka en bier!

Woensdagmorgen om 20 na 7 wandel ik over het Astridplein met een zak vol lege flessen wijn en sterke drank en volle blikjes bier. Die blikjes hadden eveneens leeg moeten zijn... Vermits ze dat niet waren, ben ik op zoek gegaan naar lege exemplaren, liefst van verschillende merken. En ik moet zeggen dat ik niet lang hoefde te zoeken. Ik werd alleen wel vreemd bekeken en deze keer niet enkel door de marginale figuren die ergens aan de kant laggen of hingen, maar ook door de toevallige omstaanders. Wie raapt er nu ook om 7:20 lege blikjes bier op van de grond om ze vervolgens in een mooie 'Paleis-tas' te steken? Ik...
En in Leuven heb ik lustig verder gedaan. Ik moet wel zeggen dat ik telkens toch eerst even checkte of ik niet teveel publiek had voor ik de blikjes helemaal leeg kapte en ze stiekem in m'n tas stak.

Wat later op de bus was ik serieus op zoek naar 'de dronkelap die zo naar alcohol stonk' tot ik door had dat de geur uit mijn eigen mooie 'Paleis-tas' kwam... En ik was niet de enige die stiekem op zoek was naar de eigenaar van de alcoholwalm. Ik kreeg dus af en toe ook vreemde blikken toegeworpen...

Die morgen had ik afgesproken met Raf, fotograaf van dienst, om foto's te gaan trekken voor een brochure rond alcohol- en drugpreventie waar ik al een hele tijd mee bezig ben. In dit kader had ik dus ook allerlei accesoires nodig, zoals o.a. lege bierblikjes... De foto's werden in het kringloopcentrum 't Spit in Leuven genomen vermits dat ook de doelgroep van de brochure wordt: organisaties binnen de sociale economie.

Voor we van start gingen kregen we een volledige rondleiding door de sorteercentra ginder en dat was af en toe wandelen in het Walhalla van rommelmarkten en kringwinkels: prachtige gouden kaders, mooie kastjes, oude blikken dozen en mooie koffertjes, retro kleding en zo kan ik nog wel eventjes doorgaan. Ik heb serieus even overwogen om een jobswitch naar de kringloopcentra te overwegen. Bergen gesorteerde snuisterijen waar ik echt uren in zou kunnen rondneuzen... Zucht! Ik moest mezelf echt terug tot de orde van de dag oproepen.

En die orde van de dag was mensen met handen en voeten uitleggen wat de bedoeling was. Letterlijk... Ik had iemand net de hele uitleg gedaan en gevraagd of hij op de foto wilde, waarop hij knikte en terwijl ik me omdraaide en richting 'place to be' wandelde, zag ik hem gewoon verder werken en de andere kant opgaan! Soms moest ik het dus enkele keren uitleggen en ook voordoen of uitbeelden wat ik bedoelde. Af en toe echt hilarisch! De ene wil niet op de foto, de andere vind het belachelijk dat ze niet herkenbaar is...

Ook ik heb geposeerd... Al zittend op het toilet werden mijn voeten samen met enkele lege blikjes het onderwerp van de foto. En wat later showden mijn handen een thermos en een vles wodka. Ook mijn oog ('Ja, kei goe, gij hebt een gesprongen adertje!') moest eraan geloven... Een afwisselende job, I like it!

maandag 19 september 2011

Een nieuw ritme vinden...

Nog nooit duurde het zo lang tussen twee berichten. Ik vroeg me af hoe dat kwam en eigenlijk wist ik het niet meteen. Druk is het altijd en ok de ene keer al drukker dan de andere keer, maar toch. En het is ook niet zo dat ik niks meer te vertellen heb. Ik denk dat het voornamelijk te maken heeft met het samenwonen of beter het niet meer alleen wonen. Als je alleen woont leef je op je eigen ritme en heb je bepaalde gewoontes. Ik at bv. zelden aan tafel. Meestal zat ik in de zetel voot tv of liep ik terwijl rond nog allerlei dingen te doen. Geen zittend gat... Maar als je met twee bent ga je wel aan tafel zitten en doe je zelfs moeite om de tafel leeg te maken of gezellig te dekken. En als je beide drukke agenda's hebt, is het soms niet zo vanzelfsprekend om nog een moment met z'n twee te vinden en als je dan eens samen thuis bent, dan is het natuurlijk niet de bedoeling om de hele avond achter de computer te gaan zitten. Het is ook simpelweg wennen aan dingen en een nieuw ritme vinden dat voor ons beiden werkt.

Daarnaast startte ik vorige week ook met mijn opleiding waar ik vanaf nu vier jaar aan vast hang. Ik heb er veel zin in, maar het zal er niet minder druk op worden. Ik ontdekte eveneens dat halftijds werken niet persé zoveel meer tijd creeërt gek genoeg. In de eerste plaats komt natuurlijk de therapieopleiding in de plaats en daarnaast ben je dan gewoon vaak met dingen bezig die anders blijven liggen en heb je nog niet echt veel meer tijd om je met iets anders bezig te houden.

Neem nu vandaag. Dit weekend was best een vermoeiend weekend, onderandere omdat mijn petekind weer eens kwam slapen. En die besloot er 's nachts een feestje van te maken. Vanaf een uur of 12 tot 3 à 4 uur heeft hij liedjes liggen zingen of in brabbeltaal hele conversaties met zichzelf gevoerd. Met tussenpozen waarin het even stil was, maar dan klonk plots weer 'Oeioeioei'... Echt grappig en soms moesten we ons inhouden om niet hardop te lachen, maar goed het grappige is er na een kwartiertje ofzo ook wel af... En wanneer meneer om half acht 's morgens (we kregen een uurtje kado!) weer rechtop in zijn bed staat is het helemaal niet grappig meer.

Maar dus besloot ik vanmorgen eerst even uit te slapen... Nadien was insteken, opruimen, naar de winkel, merken dat de digicorder kapot is, telenet bellen, enz. Op de middag kwam mijn tante eten, afwassen, opruimen, een andere tante zou nog langskomen met een mat die zij niet meer nodig had en plots is het vijf uur! Ik ging zoveel doen... En zo gaat het altijd. Andere dingen dan, maar er blijft zelden veel tijd over om die dingen te doen die je eigenlijk wilde te doen.

Ik zit wel weer te schrijven en daar ben ik blij om. Want eigenlijk doe ik dat echt graag. En ik kreeg al heel wat opmerkingen 'Ik mis uwen blog zenne!' (waarvoor dank!), maar merk nu dat ik het zelf misschien nog wel het meeste mis. Dus op de planning staat nu nog enkel: een nieuw ritme vinden!

maandag 12 september 2011

Housewife...

Vandaag speel ik huisvrouw. Niet dat ik dat gepland had, maar plots draaide het zo uit en dus besloot ik meteen 'all the way' te gaan. Mee opgestaan toen de wekker afliep. De eerste dagtaak is meestal het wakker maken van de slapende man naast mij. Die is namelijk niet zo'n krak in het uit zijn bed kunnen. En dat is nog heel braaf uitgedrukt... Ik moet het hem wel nageven, de afgelopen weken is hij altijd samen met mij mee opgestaan om 6u à 6u30. Niet altijd even makkelijk, maar toch, ik ben blij verrast!

Destijds hebben we afgesproken dat de zone naast zijn bed 'verboden terrein' is voor mij. Met andere woorden, daar mag hij rommel maken. Vanmorgen vroeg hij echter waar al zijn kleren waren terwijl hij voor de kast stond te staren. Met één blik naar zijn 'eigen zone' kon ik hem dat vertellen. En dus werd mijn tweede dagtaak ook meteen wassen en plassen. Ik voelde me helemaal huisvrouw toen ik me er plots op betrapte dat ik zijn rugzak van afgelopen weekend stond uit te laden... Nooit gedacht dat ik dat zou doen! Maar goed, we gingen écht huisvrouw spelen...
Ook de lakens van het bed waren aan vervanging toe, de afwas moest gedaan worden, de living mocht een beurt krijgen en tot slot moest ik naar de winkel. En dat heb ik helemaal in 'huisvrouw-stijl' gedaan. Enkel een shoppinglijstje ontbrak, al zat dat wel in mijn hoofd. Voor de rest heb ik, zoals dat hoort alle pijlen gevolgd in de Colruyt, veel groenten gekocht om die avond klaar te maken en een kadootje meegenomen voor manlief. Zomaar. Ik heb zelfs een babbeltje gedaan met een andere huisvrouw. Over de fietsstallingen in de Colruyt: "Die hebben ze toch echt niet goed gemaakt hé mevrouw?", wat ik prompt beaamde.

Terug thuis de was opgehangen en plots vond ik dat het genoeg was. Huisvrouw kan voor even, maar nu moet ik toch echt met een zak M&M's een filmpje gaan kijken...

zaterdag 10 september 2011

Prachtig geweld...

Ik heb net een half uur uit mijn dakraam gehangen. Mijn oorspronkelijke doel was eigenlijk om nog eens even met de buren te lachen. Die zijn er namelijk in geslaagd zichzelf te overtreffen. Hun tuin ligt er zelden netjes bij, maar nu is het echt ongelofelijk. Je ziet geen tuin meer. En dus ga ik af en toe piepen om weer even te grinniken en verder te doen met wat ik bezig was.

Maar toen ik nu uit het raam keek, werd mijn blik meteen door iets anders getrokken. Wat verderop was het serieus aan het onweren en dat was een prachtig spektakel! Vuurwerk was er niets tegen. Ik grabbelde meteen naar mijn camera en probeerde de bliksem te trekken. Al gauw raakte ik vreselijk gefrustreerd, want de bliksem trekken is verschrikkelijk moeilijk! Je ziet het pas goed als het wat donkerder is, maar wanneer je dan zonder flits trekt, dan is de sluitertijd zo groot dat de bliksem al lang weg is of 'blury' wordt. Amateur talk, dat hoort u wel...
Koppig als ik ben bleef ik proberen. Ondertussen was ik ook niet meer de enige toeschouwer. De buren van enkele huizen verder hadden mij gespot en vreesden eerst dat ik hen op de gevoelige plaat wilde leggen, maar ze begrepen al snel dat zij niet het doelwit waren. En ook mijn rechterburen, slaagden erin om hun 'tuin' in te geraken en luid de rest van de familie op de roepen. "Bliksem!!! Onweer!!! Kom kijken!!". Nadien werd dat ook nog in een andere taal herhaald...

Ik vond het mooi... Echt, ik heb genoten. En het is me ook gelukt om een prachtige foto te trekken. Tenminste, dat vind ik zelf. Aan u om te oordelen:

Het zicht vanuit mijn dakraampje...
Soms lijkt het alsof de natuur ons iets probeert te zeggen. Ik weet niet of jullie wel eens hetzelfde gevoel hebben, maar mij lijkt het dat we meer en meer (of misschien dichterbij) met sterke (en soms zelfs speciale of angstaanjagende) natuurkrachten te maken hebben. Pukkelpop, het onweer in Leuven dat alles pikdonker maakte rond 10 uur 's morgens, overstromingen, ... En dan heb ik het enkel over België en de laatste paar weken. Alsof moeder natuur ons wil laten weten dat zij nog steeds de baas is. Dat we wel mogen denken dat we 'almighty' zijn, maar als het erop aan komt kunnen we niets beginnen tegen de kracht van de natuur. En wat doen wij dan? Wij zoeken zondebokken. Zoals bij Pukkelpop. Terwijl het overduidelijk is dat hier enkel en alleen de natuur aan het werk was. En toegeven dat we daar niet tegenop kunnen, tja dat is wel een beetje angstaanjagend...

Veel mensen zijn bang van onweer en zelfs dieren worden er onrustig van. Heel begrijpelijk. Maar op de één of andere manier werkt het bij mij omgekeerd. Ik wordt er rustig van en ik kan enkel met ontzag kijken naar zoveel geweld in de lucht. En natuurlijk (het woord zegt het zelf...) brengt zo'n onweer of een andere 'force of nature' af en toe veel angst, verdriet, miserie en pijn met zich mee. Maar in dit geval was het geweld simpelweg prachtig...

donderdag 8 september 2011

Survival of the 'schoenkastjes'...

Samenwonen met iemand brengt ook de nodige grappige en zelfs cliché dingen met zich mee. Mannen en de was is zo'n sprekend voorbeeld... Heel goed bedoeld en ook een beetje op vraag van mij werd de was opgehangen, maar dat moet snel gebeuren en dus hangen kleedjes en T-shirts enz. gewoon binnenstebuiten half over ekaar te drogen. Ik zag het de volgende morgen en besloot het met de glimlach te negeren. Enkel het 'over elkaar' gedeelte heb ik snel een beetje aangepast. Dat kon nog wel. 's Avonds echter werd de was ook zo opgeplooid! Ik kon er wel mee lachen, want ik vond het gewoon heel lief dat hij dat als verrassing al gedaan had. Twee seconden later betrap ik mezelf er op dat ik alles opnieuw sta op te plooien... My way!

En naast van die grappige dingetjes moet ik stiekem ook wennen aan de invasie. Ik moet plaats maken, kasten leeg halen, meubels verzetten, zijn rommel en was aan de andere kant van het bed tolereren (dat was de afspraak...) enz. Tot nu toe ben ik er echter wel in geslaagd alvast mijn kant van het bed te behouden én mijn 'schoenkastjes' zijn ook nog steeds exclusief voor mij...

maandag 5 september 2011

Schol!

Gisteren was mijn blog exact één jaar oud. Eén jaar lang heb ik om de paar dagen een berichtje de wereld in gestuurd en één jaar lang bleven jullie mijn dagdagelijkse bezigheden lezen. Dit bericht is dus voor jullie. Bedankt!
Gisteren, op de verjaardag van mijn blog speelde ik Risk in de Ardennen. Ik veroverde Oceanië, Azië en Europa. Ik probeerde een two seconds tent ook op two seconds op te vouwen (wat me niet echt lukte...) en ik vertelde dat ik de dag voordien telefoon van Walter Van Beirendonck gekregen had. Echt waar! Om te zeggen dat ik naar zijn tentoonstelling in het MoMu moest komen. Ik kom dus. En als u zich afvraagt waarom Walter Van Beirendonck in godsnaam naar mij belt. Wel, een vriend van mij vroeg me om mee te gaan en ik zei dat ik graag wilde, maar nog even moest wachten met bevestigen omdat ik diezelfde dag mogelijks op babybezoek zou gaan. Daarop reageerde hij: "Ik moet Walter Van Beirendonck toch niet naar u laten bellen om u te overtuigen zeker?". Ik ging ervan uit dat hij een grapje maakte, grootspraak zoals ze dat ook wel eens noemen. Maar dat bleek dus niet zo te zijn... Het babybezoek zal dus op een andere dag moeten...
Verder zat ik gisteren achter op de moto en at ik heerlijke tagine. En was ik vooral moe na een leuk weekend, waardoor er voor blogberichten geen tijd meer was.

En tot slot dronk ik een glaasje op jullie gezondheid... Schol!

vrijdag 2 september 2011

Mijn weg...

Ik ben tot hiertoe geen kei geweest in relaties. Het is te zeggen... Misschien kan ik beter zeggen dat het bewijs dat ik er wel een kei in ben vooralsnog niet geleverd werd. Ik heb al relaties gehad, de ene al wat beter en/of langer dan de andere, maar er heeft er (logischerwijs) nog geen enkele geresulteerd in iets blijvends. Ik was er nochtans betrekkelijk vroeg bij en had meteen ook lange relaties, want ik meende het wel serieus en ging ervoor, maar op de één of andere manier liep er toch telkens iets mis. 'Mis' klinkt misschien te zwaar want soms ging het ook gewoon over opgroeien en niet met elkaar meegroeien. Mijn eerste twee grote liefdes kenden zo'n einde.

Mijn laatste relatie is eigenlijk eerder een 'verzameling van relatiemomenten' of zoiets. Elkaar doodgraag zien en niet zonder elkaar kunnen, maar als het erop aan komt blijkbaar ook niet altijd met elkaar. Dat was af en toe zeer frustrerend en niet alleen voor ons, maar ook voor de omgeving. Want mensen blijven niet pikken dat je 'jezelf de vernieling in stort', zoals dat wel eens werd benoemd. Terecht. Hoewel het voor mij nooit zo voelde. Ik voelde me niet jaren aan één stuk door ongelukkig. Ik ben zeker in en in verdrietig geweest, maar ook echt intens gelukkig. En ik wilde liever periodes van 'echte liefde' afwisselend met 'echt verdriet' dan iets waarin beide ontbraken. Mijn verstand zag alles en waarschuwde me eveneens, net zoals mijn omgeving. Mijn verstand begreep alle redenen om ervan weg te lopen en alle bezorgdheid om me heen. Maar mijn gevoel niet. Mijn gevoel voelde gewoon... En ik leefde of beleefde simpelweg elke dag en volgde wat ik dacht dat mijn weg was.

Op de duur merkte ik echter dat ik kredieten opgebruikt had. Mensen willen het niet meer horen en ik vertelde het niet meer. Een zeer begrijpelijk proces zonder verwijten, maar wel pijnlijk. Want je komt zo wel een beetje alleen te staan. En soms weet je dan echt niet meer waarheen je weg nu eigenlijk loopt en kom je op zijpaadjes terecht.
Mijn verhaal werd meer en meer een verhaal dat niet meer verteld noch gelezen werd. Een boek ergens achterin de bib dat enkel stof vergaart. Ik denk dat ook dat mijn weg was, hoe gek dat ook mag klinken. Echt je eigen weg zoeken, authentiek durven zijn en aanvaarden wat er is, wat ook de uitkomst is. "Het is ok..." Dat heb ik vaak tegen mezelf gezegd. Wanneer ik in tranen was of wanneer ik de weg voor me niet meer zag. En dat hielp. Want het was ook ok. Verdriet is ok. En zoeken en de weg kwijt zijn is allemaal ok.
Misschien was mijn weg ook wel uitzoeken of ik het alleen kon? Dat bleek het geval. Ik kon dingen loslaten en aanvaarden wat er wel en wat er niet was.

En wanneer ik het helemaal losliet... was het er plots, die liefde. Zo gaat dat dan... Wanneer je het niet meer verwacht, net dan overvalt het je. Geen logica, geen verstand, het denken en overwegen in mijn hoofd was er niet meer. Er was gewoon wat er was.
Het resultaat is dat ik niet meer alleen woon. Plots deel ik mijn huisje met de man die mij de afgelopen jaren een hele regenboog aan gevoelens heeft bezorgd. En in de eerst plaats heeft hij ervoor gezorgd dat ik hem graag zie.

Het is spannend en nieuw want met mijn 31 lentes heb ik nog nooit met iemand mijn kleerkast of de afstandsbediening hoeven delen. Er zijn opnieuw heel veel eerste keren en dat is zowel spannend als grappig. Wordt vervolgd... En wat er later zal komen of hoe dit zal gaan? Dat weet ik niet. Dat zien we dan wel. Het is hoe dan ook mijn weg...

dinsdag 30 augustus 2011

Déja vu of 'Sofie Show'?

Soms lijkt een dag zo hard op de vorige dat je eigenlijk het verschil al niet meer weet nog voor de dag om is. En soms vallen dan heel weinig dingen je op, maar af en toe vallen net kleine, domme, routineuze dingen je enorm op. Neem nu vanmorgen... Ik fietste zoals altijd 's morgens richting Centraal Station. Ik vertrek steeds ongeveer rond hetzelfde uur en dus gebeurt het al wel eens dat je dezelfde mensen, dingen of auto's tegenkomt.
Gisteren reed ik het Astridplein op en er stond daar een camionette uit te laden op de straat, die weliswaar breed is, maar waar ook af en toe een tram passeert of een verdwaalde automobilist. De man was net klaar en hij deed de achterdeuren van de bestelwagen dicht. Ik zag dat hij richting deur vooraan wandelde, zonder om te kijken en ik maakte me toen de bedenking: 'Oppassen Sofie voor de tramsporen en die man!'. Net op tijd keek hij toch om en kruiste onze blikken elkaar ongeveer een halve seconde, waardoor hij even zijn pas inhield. En vandaag gebeurde identiek hetzelfde... Heel vreemd. Is dat dan wat ze een 'déja vu' of een 'déja vecu' noemen?

Misschien klinkt het als iets banaals, maar het voelde alleszins heel gek vanmorgen. Alsof ik in de één of andere film zat en ze gewoon op replay geduwd hadden... Speciaal. En nadien bekeek ik ook iedereen alsof zij mee in "het complot" zaten. Een beetje een 'Truman Show'-gevoel. Straf toch... Ik doe al die moeite om flarden van mijn leven hier neer te pennen, maar eigenlijk zien jullie alles dus gewoon op tv? Als ik morgen die bestelwagen opnieuw zie staan, keer ik gewoon mijn fiets om! Je weet nooit...

maandag 29 augustus 2011

Als chacha in het districtshuis...

Wie me kent, weet dat ik niet vies ben van een verkleedpartijtje. En gelukkig heb ik heel wat vrienden die het eveneens fijn vinden om af en toe een rolletje te spelen. En dat mag al eens iets geks zijn. Graag zelfs! Afgelopen weekend trouwden vrienden en ook zij duiken doorgaans met veel plezier in de verkleedkoffer. Er werd bijgevolg besloten om eens 'all the way' te gaan. Kosten noch moeite werden gespaard en tijdens de week werd er geknutseld, aan aanhangwagens gesleuteld, dansjes geoefend en verkleedkleren gezocht.


Zaterdagmorgen stond iedereen bijgevolg met kleine oogjes, maar verkleed op de plaats van afspraak. Mensen waren verkleed als chacha, als het roze leger van RISK, als gewonde skiër, als Lierse-supporter, als cheerleader of ceremoniemeester en ga zo maar door.


En we werden geflankeerd door een heuse DJ-wagen, een 'An-aanhangwagen' en een wagen die het bruidspaar vervoerde richting districtshuis.


Al dansend op de volgende klinkende zinnen: "...als ze me missen, dan ben ik vissen, als ze me zoeken, dan ben ik snoeken...", liepen we door de straten van Borgerhout. Overal hingen mensen uit het raam te kijken en af en toe kwamen zelfs volstrekt onbekenden een foto van ons trekken. Je kan wel zeggen dat we niet onopgemerkt voorbij gekomen zijn.


Ook in het districtshuis was het even verschieten voor de ambtenaren van dienst. Zij hadden al snel door dat 'sstt' zeggen weinig zin had en ook melden dat er slechts 44 stoelen in de zaal stonden, bleek overbodig. Een tapijt is net zo zacht en als chacha kan je niet eens gaan zitten, dus geen enkel punt! De schepen liet ons nog even weten dat trouwen een serieuze zaak is, al denk ik dat hij de humor van onze actie stiekem wel kon pruimen. Hij liet daar uiterlijk echter weinig van blijken, maar zo hoort dat ook bij ambtenaren.

Zoek de 'niet verklede' persoon...
Nadien nog even klinken met een glaasje cava op de nuchtere maag met als gevolg elastieken benen en een licht hoofd. En al te veel tijd om daarvan te bekomen was er niet, want even later moesten we richting Essen in een feestelijke tenue. Ik had nog niet beslist wat ik zou aantrekken en dat proces duurt vaak ook nog wel even...
Een picknick, frituur en enkele hapjes (heerlijke moelleux) later stonden we alles te geven op de dansvloer. De blijvende 'pieieiep' in onze oren namen we er met plezier bij. Op elk feestje komt er een moment dat bij iedereen ook alle schroom op de dansvloer wegvalt. Het leuke aan dit feestje was dat die moment ongeveer 's morgens om half negen ingezet was. De dansvloer was dus 'alle remmen los'!

Ik heb genoten en vele met mij. Als ik ooit trouw, dan staat het bij deze zwart op wit: verkleden, gek doen, lachen, geen schroom en veel kleur!

vrijdag 26 augustus 2011

Ben jij het meisje dat naar Antwerpen gaat?

Volgens mij hebben sommige steden of dorpen een speciale of typische eigenschap. En dan bedoel ik niet de Antwerpse handjes of Luikse wafels en zelfs niet de neiging om een dikke nek te hebben van de Antwerpenaren of om traag te zijn als je uit Limburg (want geef toe eigenlijk is Limburg een groot dorp) komt. Nee, ik heb het dan eerder over gekke, kleine kantjes. Zowel positief als negatief. Want ik lach dan misschien met Limburg, maar het moet gezegd, in Genk hebben ze absoluut een goed kantje! In Diest neigt dat dan weer eerder naar de negatieve kant...

We zullen met het goede starten! Dinsdag moest ik voor een overleg in Genk zijn. Het laatste station. Ik werd meteen hartelijk welkom geheten, want toen ik van de trein stapte begon het verschrikkelijk te gieten. Ik had die morgen in Leuven al een ware zonsverduistering en storm meegemaakt, dus ik was op mijn hoede. Maar tijdens mijn zoektocht naar een mogelijke bus om de regen niet te hoeven trotseren, brak plotseling de zon door de wolken. Na een aangenaam overleg wandelde ik in stralend weer terug richting station en kocht ik een ticket voor de rit huiswaarts.

Ik deed dat blijkbaar niet volledig geconcentreerd, want op de trein ontdekte ik dat mijn gsm ontbrak. Na tien keer alles checken, vloog ik weer de trein af (gelukkig stonden we nog te wachten in Genk station) op zoek naar mijn verloren gsm. En op weg naar het loket botste ik bijna tegen een eveneens gehaaste man. Ik was ronduit verbaasd toen hij me vroeg of ik het meisje was dat naar Antwerpen ging en nog verbaasder toen ik mijn gsm in zijn hand zag. Ik knikte dus meteen enthousiast en beaamde ook zijn volgende vraag 'of ik een gsm kwijt was'. En om te controleren of ik toch wel echt zo eerlijk was als ik leek, vroeg hij me wat er op mijn schermpje stond. Om zijn vraag kracht bij te zetten stak hij ook meteen zijn arm achter zijn rug. Ik was zo verbouwereerd en terwijl gestresseerd (want ik moest nog steeds een trein halen) dat ik niet kon bedenken wat er op mijn schermpje stond. Paniek! Tot hij plots de vraag verduidelijkte en vroeg welke afbeelding erop stond. 'Kersen!' riep ik meteen, waarop hij even snel zijn hand achter zijn rug vandaan toverde, mij blij en met een brede smile de gsm overhandigde en terug richting loket liep.

Ik riep nog enkele bedankjes en haastte me opnieuw naar de trein. Toen ik net zat, kwam er een oude man de trein opgestapt en hij vroeg: 'Ben jij het meisje dat naar Antwerpen gaat?'. Nog verbaasder dan de eerste keer dat ik die vraag gesteld kreeg, knikte ik, waarop hij meteen een beetje paniekerig zei: 'Je bent je gsm vergeten, wij stonden achter jou en ik heb hem aan het loket afgegeven!'. Ik stak mijn gsm in de lucht en vertelde het vriendelijke, oude mannetje dat ik hem al terug gekregen had. Hij was op slag gersurtgesteld en zelfs blij, stapte terug van de trein en riep naar zijn vrouw: 'Rosa, de juffrouw heeft hem al terug!'. Hij moest dat weliswaar enkele keren herhalen want Rosa hoort klaarblijkelijk niet zo goed...

In Diest had ik iets minder geluk. Gisteren moest ik daar zijn en al wandelend naar mijn bestemming ontdekte ik plots dat mijn rode truitje vermist was. Het truitje dat ik de week voordien succesvol 'gewassen' heb met boter (volgens de wijze raad van tante Kaat) en dreft (de afwas-versie) om een vuile 'kettingsmeervlek' eraf te krijgen. Op de trein had ik het nog en ik was er zeker van dat ik het ook nog had toen ik van de trein stapte.

Ik ben dus meteen dezelfde weg terug gewandeld richting station en heb mijn collega's gevraagd om me te excuseren als ik wat later zou zijn. Tevergeefs echter want in die hooguit tien minuten is iemand er met mijn dierbare truitje vandoor gegaan! En dat was niet de eerste keer. In de winter heb ik ooit hetzelfde voor gehad met een muts. Zouden ze in Diest een kledingtekort hebben? Of zijn het gewoon 'kledingpikkers'? Of hebben ze een bende die kleren rat van modebewuste mensen uit de grootsteden zodat ze toch iets of wat mee zijn? Ik betrapte mezelf op de terugweg op het verdenken van elke 'Diestenaar' van het stelen van mijn truitje. En als ik dus iets roods uit hun tas zag steken, had ik het er bijna uitgetrokken.

In ieder geval, je kunt dus beter iets kwijt spelen in Genk, want daar komen zelfs verschillende mensen je spontaan vertellen waar je verloren kleinood is! Mij zien ze alvast even niet meer in Diest...

zondag 21 augustus 2011

Zondag geJOStdag...

Geduld is een mooie deugd, die ik jammer genoeg niet altijd onder de knie heb. En ik doe de dingen bijgevolg niet altijd zoals het zou moeten. Want de 'zou-moeten-manier' gaat vaak zo traag...
Een voorbeeld hiervan is het ontdooien van de ijskast. Dat moest ik al maanden doen, maar er zat telkens nog eten in... Redelijk logisch en waarschijnlijk zou dat nog wel even zo blijven. En dus besloot ik er vandaag maar meteen voor te gaan. Ontdooien die handel! Ik laadde de hele ijskast uit, legde een dweil voor de deur en ging verder opruimen. Mijn bureau was namelijk nog steeds een slagveld.

Toen ik een uur later beneden kwam, was er al wel wat water in het bakje, maar het ging me te traag. Ik had op kot ooit al verschillende manier bedacht en uitgeprobeerd om het proces wat te versnellen. Met succes. En dus besloot ik de natuur wat te helpen met een schroevendraaier en een hamertje. En dat werkte prima. Ik deed het ook echt niet te hard en het bewijs daarvan zijn de talloze flessen die bovenop de ijskast staan. Wanneer je er teveel kracht op zou zetten, was de kans niet gering dat één van die flessen de grond op zou gaan. En dat gebeurde niet, dus ik deed het met aangepaste kracht. Ik vrees echter dat ik plots wat enthousiast werd omdat er bijna een heel groot stuk afkwam dat ik iets meer kracht zette. Het gevolg was het geluid van een ballon die afgaat... En dan weet je dat dat geen goed teken is. Ik zag echter niets en er was geen kabel of draad ofzo, dus toen het geluid na een tijdje stopte dacht ik dat ik misschien geluk had. Niets was echter minder waar... Want met de stekker opnieuw in het stopcontact hoorde ik opnieuw dat ellendige geluid. En ondertussen had ik de volledige ijskast afgewassen en weer ingeladen. Zucht!

Zo mooi afgewassen én ingeladen...
Als je goed kijkt, zie je 'de fit'...
 Wie iets kent van ijskasten repareren... of tips heeft voor een nieuwe...

Zou het daarom zijn dat je niet verondersteld wordt om op een zondag te werken? Ik had het alvast beter niet gedaan. Het had me een ijskast bespaard! Vanaf nu: zondag = rustdag!

zaterdag 20 augustus 2011

De enige manier om te komen waar je wilt zijn is te zijn waar je bent...

Ik ben de laatste dagen in een opruimwoede terecht gekomen. 'Goed zo!', hoor ik u denken. Maar er zijn enkele kanttekeningen... Ik ben namelijk niet zo goed in dingen afwerken en pas dan aan iets nieuws beginnen. En die opruimwoede breidt zich bijgevolg zeer snel uit, maar raakt nergens af met als resultaat: complete chaos!

Mijn opruimwoede startte door de buurvrouw. Die kwam namelijk bellen en vragen of ik geen rommel meer had. Ze organiseren hier in de straat een rommelmarkt voor een meisje die een hersentumor heeft. De opbrengst gaat naar haar operatie. Rommel heb ik. Altijd. En dus ging ik alvast halen wat zo klaarstond (overschot van de laatste rommelmarkt) en vloog ik mijn kleerkast in. Het regende ook toen en tja, dan kan je sowieso beter iets binnen doen...
Maar dan gaat de zon schijnen en wil je buiten je kastje afschuren of de tuinmuur schilderen, of er een tekstje opzetten. Ik heb bijgevolg alles gedaan, maar niks is echt helemaal afgewerkt. Want de tuinmuur moet nog overal een tweede laag krijgen, mijn bureau lijkt wel ontploft en er ligt nog steeds een stapel kleren waarvan ik niet kan beslissen of ze blijven of weg moeten. Ik kan u al wel laten zien hoe de tuin er nu uitziet:

Alles wit, maar tweede laag nodig: TO DO!

Of mijn kastje, afgeschuurd in de tuin:

Afgeschuurd... Vernis: TO DO!

De muur buiten op het terras:

De enige manier om te komen waar je wilt zijn, is te zijn waar je bent.

Mijn bureau:
Alles dat opgeruimd moet worden, ligt klaar... Opruimen: TO DO!

En ik weet niet of deze laatste foto er voor u opgeruimd uit ziet. Mocht u oordelen dat het redelijk ordelijk is, kijk dan maar eens naar de hoop papieren op zowel m'n zetel als op m'n bureau... Hetzelfde scenario in de slaapkamer. Ik heb wel twee dozen rommel en een grote zak kleren aan de buurvrouw gedoneerd en die was daar heel blij mee.

Vanmorgen ben ik dan maar met een 'afwerklijstje' begonnen. Dingen die ik moet doen en dingen die ik mag doen als de 'moet-doen-dingen' gedaan zijn. Tot hiertoe hou ik me daar braaf aan, maar ik weet niet of het me zal lukken om met dit schitterend weer binnen op te ruimen... Geef toe dat is een goede reden niet waar? Het erge is echter dat ik steeds goede redenen vind en dat het me tot hiertoe niet zo lukt om tegen m'n eigen natuur in te gaan. Dat ga ik dus ook niet meer proberen. Rommel is prima en impulsiviteit zorgt wel eens voor creativiteit of aangename verrassingen. En waarom zou ik mezelf dan nu verplichten om binnen te gaan opruimen? Wie weet wat ik in de tuin of ergens anders buiten tegenkom... ;-)

Note to myself: De enige manier om te komen waar je wilt zijn, is te zijn waar je bent.