zondag 27 januari 2013

Gewoon, dat is zo gewoon...

Ik heb het nooit zo gehad voor gewoon, middelmaat, dagdagelijks, normaal,... Geef mij maar uitersten. Deels is dat niet eens altijd een keuze geweest, maar eerder zo gegroeid. 'Gewoon' gebeurd. Gewoon ik. Ik droom over prinsen en draken en word verliefd op 'uitdagingen'. Mijn liefdesleven is bijgevolg een aaneenschakeling van onvergetelijke romances en verschrikkelijke drama's. En zo gaat dat met wel meer dingen...

Twee dagen geleden stond ik bovenop een berg met open mond te kijken naar het wolkendeken onder mij en de bergtoppen die er als eilanden uit omhoog staken. Ik stond daar samen met één van die onvergetelijke romances en verschrikkelijke drama's en de zon scheen en weerkaatste in duizenden diamantjes in de lucht. Ik was blij dat ik daar stond. Blij dat ik daar met hem stond. En ik voelde me gelukkig. Echt gelukkig en dankbaar daar op het dak van de wereld. Dankbaar voor de fijne mensen rondom mij, voor de prachtige panorama's en natuur en voor de onvergetelijke momenten...
Ik heb de afgelopen week echt verschillende keren letterlijk en figuurlijk stilgestaan en me bedacht dat ik oprecht gelukkig was en dat eveneens bij kleine dingen. Op de skilift met ijskoude voeten en handen terwijl we de ene na de andere hit uit de jaren '80 vertolkten, onbeschrijflijk genietend onder de douche met diezelfde bevroren voeten en handen na een lange dag skiën, 's avonds laat in bed met de slappe lach dankzij één van mijn roommates of op de laatste piste van de dag die ik alleen af ging met mijn ipod in de oren en zonder stoppen, zodat ik de spieren in mijn benen voelde trillen en de tranen over mijn wangen gleden zelfs mét een skibril op...

En na die onbeschrijflijk gelukkige momenten, ben ik vandaag een beetje een hoopje ellende. Pijnlijke spieren, hoofdpijn, keelpijn en een gekelderd humeur. Tussenin... dat is gewoon niet aan mij besteed.

vrijdag 18 januari 2013

Een huppelend 'repeat-lied'...

12 uur en ik wandel op de Belgiëlei. Mijn werkdag zit er al op en nog belangrijker: mijn vakantie staat voor de deur! Nog één keertje slapen... De 'email-wizard' uiteindelijk toch weer gevonden (ik vergeet elke keer opnieuw waar die ergens staat), alle to-do's last minute afgewerkt, met collega's afgesproken en de laatste cliënt gezien. Ik ben er helemaal klaar voor!
Ik loop dus met een brede glimlach door de kou met goeie muziek in mijn oren en ik stop aan het rode licht. Wanneer het licht op groen springt, huppelt er een klein jongetje met een kleurrijke boekentas op zijn rug voor mij door de sneeuw. Alleen. En dat beeld was zo mooi...


Het had zo de videoclip kunnen zijn bij het liedje dat ik door de oortjes van mijn oude ipod shuffle hoorde schallen. Dat liedje is momenteel mijn 'repeat-liedje'. Geen idee of u dat ook heeft, maar ik heb af en toe liedjes die ik, zoals het woord zelf al zegt, makkelijk 10x na elkaar kan beluisteren. En het liefst zing ik dan ook uit volle borst mee. En bij dit 'repeat-liedje' was het beeld van het huppelende jongetje in de sneeuw zo mooi...

Ik wilde eigenlijk het liefst hardop zingen en mee huppelen, maar deed het niet. Mensen kijken niet op wanneer een kind zingt en door de straten huppelt, maar wanneer een 32-jarige vrouw dat doet... Gek eigenlijk. En jammer! Waarom hebben we die dingen toch ooit afgeleerd? Waarom moet je nu 'gewoon' doen? Het zou zoveel leuker zijn mocht iedereen af en toe eens al zingend door de straten huppelen... Zou ik de volgende keer?

zondag 13 januari 2013

Ook een loser moet af en toe uit de bocht vliegen...

Zaterdag en voor het negen uur is sta ik beneden. Niet van mijn gewoonte, maar 1. ik wilde werken, 2. ik was wakker, echt wakker en 3. ik was weer in een onrustige bui. Vastbesloten om die bui snel te doen verdwijnen ben ik met een ADHD-enthousiasme in tien taken tegelijk gevlogen. Ik stak een was in, begon aan de afwas, bedacht me dat ik nog nieuwjaarskaartjes moest ophangen, ging boven mijn kleren opruimen en bij elkaar zoeken en beneden bakte ik een eitje. Ik hoor u denken: 'Toch ni tegelijk?'. Oh, jawel... Allemaal tegelijk.
Ik werd gek van mezelf en werd onrustiger en lastiger met het uur. Gelukkig heb ik een opmerkzame vriend die door mijn smsjes heen las dat ik het lastig had, want natuurlijk ga ik dat niet zomaar zeggen... Ha!
Ik wilde de onrust ook echt van me afschudden, want diezelfde avond was er een discoparty van vrienden van mij in ware verkleedstijl en met een 'secret suprise'. Dat kon en wilde ik niet missen. Daarbij had ik nood aan nog eens goed uit de bocht vliegen...

Mijn opmerkzame vriend is er wonderwel in geslaagd mij uit de negatieve, onrustige bui te trekken en dus zaten we even later met z'n twee te lachen omdat we collectief besloten hadden dat we die dag gewoon 'losers' geweest waren. En nog wat later hees ik me in mijn disco-outfit voor de avond. Ik ging all the way: mijn ogen kregen wat accentuering, mijn nagels werden knalrood en mijn oren werden versierd met grote gouden ringen. In mijn haar kwam een knalroos lint met pailletten, benen in een gouden-glitter-kousen en dan een kleurrijk kort kleedje... Het geheel zag er ongeveer zo uit:


Het is te zeggen... Voor vertrek zag ik er iets frisser uit en had ik de grote ronde oorbellen nog in. Ik moet eerlijk toegeven dat ik net zelf verschoot van de foto's en ik wist ook niet precies hoe laat ik thuis gekomen was... Dat laatste was ook meteen opgelost dankzij volgende foto:


Het mag dus duidelijk zijn dat het een geweldig feestje was! En dat dankzij het verkleden (ik ben altijd fan van verkleden), dankzij de goeie DJ (ook fan van), dankzij de fijne mensen en leuke sfeer en ook een beetje dankzij mijn redder in nood die me voordien in de juiste mood heeft weten brengen. Maar het hoogtepunt van de avond was toch wel echt de huwelijksaanzoek van de gastheer! Tijdens de kerstvakantie zijn we in het grootste geheim een dansje gaan inoefenen. De gastvrouw wist met andere woorden van niets. Die dacht dat manlief op café zat (wat op zich ook klopte, alleen dan was het met iets meer volk en het doel was ook lichtelijk anders...). Er werd een filmpje gemaakt en naar iedereen doorgestuurd zodat het uiteindelijk een soort 'flash mob' zou worden. We zouden met z'n zessen starten en dan kwamen telkens meer mensen mee dansen. Iedereen wist welk liedje voordien gedraaid zou worden, zodat je subtiel naar de dansvloer kon gaan als je daar nog niet stond. Toen het bijna zo ver was, brak er nog even paniek uit want de gastvrouw herself is nu niet bepaald een muurbloempje en dus verdween ze plots 'om een vat te gaan vervangen'. Daar werd meteen een stokje voor gestoken en even later zette we de eerste passen in tot volledige verbijstering van het nietsvermoedende slachtoffer. Na het liedje ging de gastheer in het midden van een grote kring op zijn knieën en vroeg hij haar met een uit de kluiten gewassen ring ten huwelijk. Zo mooi... En het was allemaal prima gelukt! Geweldig...

Kwam het nu door de opnieuw opgevlamde liefde of was er een andere reden, geen idee, maar op tien seconden tijd probeerden plots de gastheer én de gastvrouw onafhankelijk van elkaar me te koppelen aan de neef van... Zucht! Ook een andere vriendin besloot er nog een schepje bovenop te doen en plots stond ik dus naast een voor mij onbekende man met een zonnebril en een grote discopruik op zijn hoofd. Gênant! En dat was meteen ook wat ik hem zei: 'Ok... dit is gênant...'. Twee vrijgezellen die blijkbaar echt als hopeloos worden bestempeld, want waarom zou je anders alle subtiliteit volledig laten varen.
Maar als u dacht dat het niet erger kon... think again! Toen ik bij andere vrienden ging vertellen hoe gênant dat was, stapte die vriend plots op de onbekende vrijgezel af en deed hij zijn zonnebril omhoog, knikte eens goedkeurend en kwam toen terug bij mij staan. Wat heb ik toch geweldige vrienden. Ik grijnsde een beetje schaapachtig. Meer kon ik op dat moment niet verzinnen...
En toen ik oprecht dacht dat het echt, maar dan ook echt niet erger kon worden, werd er opnieuw een schepje (schep!) bovenop gedaan door de volgende: "We hadden deze zomer op reis al bedacht dat jullie goed zouden samen passen en weet je waarom? Jij lijkt op zijn moeder!".
"Owkeej..."
Hij heeft nog enkele hulplijnen ingeroepen en geprobeerd zich daaruit te redden (want al snel had ook hij door dat dat nu niet bepaald was wat mij over de streep zou trekken), maar het mocht niet baten. Het leed was reeds geschied... En het ergste van al is dat ik niet eens een flauw benul heb van of het nu toffe kerel was of niet! Dus voor eens en voor altijd: als je dan toch persé mensen wil koppelen: subtiliteit is een onmisbaar ingrediënt...

Toen ik vanmiddag met een theetje bij de kapper (vriendin) zat, voelde ik me plots intens gelukkig. Ik was gisteren dan misschien in verschillende opzichten een dikke loser geweest, maar ik beschouwde de dag alvast als een winner. Ik had me alleen op de wereld gevoeld, maar het universum heeft luid en duidelijk laten weten dat ik dat verre van ben... En bovenop dat alles, ben ik gewoon nog eens goed de bocht uit gevlogen! En nu hopen dat ik dissolvant vind tegen morgen...

zaterdag 12 januari 2013

Winkels met alle kleuren M&M's en psychedelische rock...

Eén week na een rustige en deugddoende vakantie en we zitten opnieuw in de routine en stress van het dagdagelijkse leven. Een ontploft huis, de afwas van een volledige week (viel nog mee, want ik heb zelden thuis gegeten), een volle wasmand, rekeningen die betaald moesten worden en ga zo maar door... Waar was de tijd naartoe gegaan die ik vanaf januari extra zou hebben?
Mijn contract op het CGG zou vanaf januari halveren en bijgevolg val ik terug op een halftijdse. Maar in de praktijk blijkt dat er toch anders uit te zien... Tot hiertoe kan ik zelfs stellen dat er geen enkel verschil is. Een drukke agenda, opnieuw schrijven van verslagen en voorbereidingen voor de opleiding en cliënten die dringend een afspraak willen na de kerstvakantie, zowel in Antwerpen als in Mechelen.

Op werkvlak was het met andere woorden gewoon zoals het altijd geweest was. Druk. Ik was echter niet zoals ik altijd geweest was... Of misschien wel, het is maar hoe je het bekijkt. Ik ging naar de naailes en werkte vrolijk mijn pyjamabroek af, zelfs al had ik thuis deadlines en nog werk liggen voor diezelfde avond. En ten gevolge van een lastige opleidingsdag ben ik de volgende avond in een bruin café in Gent beland, waar ik naar psychedelische rock ging kijken of beter luisteren. Hoewel, luisteren... Mijn compagnon had me voorzien van oordopjes, maar ik ben nog steeds niet zo happig op 'iets in mijn oren' en dus bleven de oordopjes veilig in mijn broekzak. 'In case of emergency...' Wat later wandelden we moe en half doof (ik toch) richting station. Ik met een brede glimlach want het mag dan niet mijn favoriete muziekstijl zijn, ik had er wel van genoten. Van de mensen die ik niet kende, maar die me allemaal een kus kwamen geven, van de wijn, van de afleiding na een moeilijke dag, van de heel eigen manier waarop iedereen op ging in de muziek, van het fijne gezelschap en ja zelfs van de muziek op zich...


En gisteren stond er een toneelstuk op de planning (ja soms heb ik die ook). 'Het liefst van al wil ik toch een vogel zijn.' Een vriendin van mij schreef de tekst en dus was ik benieuwd. Ik heb al het één en ander van haar gelezen en doorgaans doet ze dat niet slecht. Maar ik had niet verwacht dat ik het zo geweldig zou vinden. Op maat van kinderen en toch ook super voor de iets grotere kinderen onder ons. Want dat bedacht ik me nadien... Waarom hebben wij niet meer kind in ons behouden? Waarom besloten wij op een bepaald moment dat het leven veel ingewikkelder moest worden en dat wij maar eens eindelijk 'volwassen' moesten gaan zijn?

Ik vroeg een cliëntje van mij gisteren waarom hij zo graag in Amerika wilde gaan wonen. Het antwoord luidde: 'Omdat ze daar winkels hebben met alle kleuren M&M's, zelfs gouden!' En zijn blik daarbij leek wel te zeggen: 'Toch logisch? Volwassenen kunnen toch vreemde vragen stellen.'. Hoewel, in zijn hoofd zou dat dan worden 'Spychologen met hun rare vragen!'
En dus ben ik vanmorgen bewust in mijn nieuwe zelfgemaakte pyjamabroek naar de bakker gewandeld en at ik M&M's tijdens het ontbijt, gewoon omdat ik daar zin in had.


dinsdag 1 januari 2013

Scampi's voor de knie en pipi in de zetel...

Om zes uur zit ik op de fiets verwoed te vechten tegen de altijd aanwezige tegenwind met mijn fietszakken bomvol spelletjes, een slaapzak, kadootje en nog zo van die dingen... Oudjaar. Onderweg begint het stilletjes te druppelen en ik voel de bui letterlijk en figuurlijk al hangen. Maar onverwacht geraak ik er nog betrekkelijk ongehavend. Aan de deur is het even wachten want Bo bleek net een kleine crisis te hebben ontketend. In zijn onderbroek stond hij op en neer te springen aan de deur en goudvisgewijs deed hij alsof hij niets wist van 'pipi in de pas-laten-kuisen-zetels'...
Voor mama en papa was dit de letterlijke en spreekwoordelijke druppel. Zij zijn beide aan het einde van hun Latijn want ze hebben de afgelopen maanden (en bij uitbreiding gewoon het afgelopen jaar) heel wat op hun bord gekregen. Te veel. Ik weet niet of ze weten dat ze wel mijn lievelingsgezinnetje zijn en dat ik nergens liever Oudjaar gevierd had. Zelfs op een zetel vol pipi...

Bo las zijn nieuwjaarsbrief voor en kreeg vervolgens natuurlijk een kadootje van mij en ik vond dat je met spelletjes niet vroeg genoeg kan beginnen, waardoor we dus even later met z'n vijven (vriendin nummer twee was ondertussen ook gearriveerd, op krukken en met eveneens een rotjaar achter de kiezen, en daarmee was ons feestcomité compleet!) ongegeneerd 'IIIIAAAAA' en 'MIIAAUUW' en 'MEUEUEUHH' riepen. Bo was nog niet helemaal mee, maar ook wij bakten er niet al te veel van... Een spelletje voor kleuters. Dat beloofde niet veel goeds voor de rest van de avond. Wat spelletjes betreft natuurlijk.

Koken daar had niemand zin in en dus bestelden we, zoals altijd, veel te veel bij de chinees. Nadat ik Bo in bed was gaan leggen, konden we aan tafel. Geen overdreven feestelijk versierde tafels, gewoon bakjes van de chinees. Na een kwartier hadden we alle vier last om recht te blijven zitten. Teveel gegeten, moe, pijne knie, teveel gedronken... Hoe lang moeten we nog? Daar moesten we terwijl ook zo om lachen dat het eigenlijk allemaal volledig klopte. Vier vrienden die gewoon echt moe zijn, geen zin hebben in verplichte feestdagen, er een jaar hebben opzitten dat ze het allerliefst ritueel zouden willen verbranden... En dan de slappe lach omdat we minstens tien keer de tijd gecheckt hebben om te zien hoe lang we nog wakker 'moesten' blijven. mooi toch als je dat samen kan doen?
De man des huizes voelde zich af en toe wat vreemd in het gesprek dat even goed over relaties en seks ging als over kapotte knieën en een burn-out. En ook dat zorgde bijgevolg voor de nodige hilariteit. Net zoals de bevroren scampi's die op diezelfde kapotte knie gelegd werden bij gebrek aan ijs... gebrek aan creativiteit kan je ons alvast niet aanrekenen. We speelden een spel dat ons gelukkig doorgaans beter af ging dan het spel van Bo eerder op de avond, hoewel dat niet voor iedereen geldde... Om twaalf uur stonden we in de druilerige regen op straat met een glas cava in de hand. Voor de rest was er geen kat te zien en ook het vuurwerk was eerder een hoorspel...

Uiteindelijk besloot ik toch nog naar huis te fietsen omdat ik me al levendig kon voorstellen hoe ik slechts enkele uren later in een 'pipi-zetel' wakker gesprongen zou worden door een overenthousiaste kleuter... Toen ik wat later in de regen naar huis fietste, stond er nog steeds een smile op mijn gezicht. Ik had een prima Oudjaar gehad! En zelfs wanneer ik de flitsende discolichten en de luide muziek opmerkte bij de buurman toen ik aan kwam, bleef ik lachen. 'Juist, de buurman ging zwaar feesten en ik zou ergens anders slapen...' Vergeten. Het lawaai, de slechte muziek, de pissende vriend van de buurman op straat, mijn natte kleren. Allemaal ok. Dat hoorde gewoon helemaal bij het afsluiten van een rotjaar. Ik heb me niet geërgerd en ben gewoon met een boek mijn bed in gekropen en nog geen twee bladzijden verder vervolgens in een heerlijke, comateuze slaap gevallen... 2012 hebben we afgesloten zoals het moest en 2013 werd prima ingezet!