Dag meneer de burgemeester...

Deze avond heb ik aan tafel gezeten met meneer de burgemeester en een aantal schepenen die ik een nieuw project rond alcoholpreventie mocht voorstellen. Dat is toch een apart wereldje... De grote meerderheid zijn natuurlijk mannen, twee keer zo breed als ik en natuurlijk in kostuum. Iedereen spreekt iedereen aan met de titel en/of achternaam en ook de paar vrouwen die er rond de tafel zaten, leken op te gaan in het neutraal gekleurde palet van kleren. Met mijn rood leren jasje viel ik bijgevolg enorm uit de toon. Niet dat ik me dat aantrek, integendeel.
Ik kreeg meteen een hand van meneer de burgemeester (die ook als dusdanig aangesproken werd) en ik heb nog net niet 'auw' geroepen. Vorige week heb ik in de tuin staan schuppen met enkele bleinen tot gevolg en daar was net een korstje opgekomen. Nu dus niet meer...

In dat wereldje waar titels en plaatsen zo belangrijk zijn, begon ik dan ook mijn uiteenzetting met mijn naam en titel. Ik vroeg me af of ik naast 'meneer de burgemeester' en 'meneer de commissaris' nu ook 'mevrouw de psychologe' zou worden. Ik plaats daarvan kreeg ik de vraag van 'meneer de burgemeester' of ik familie was van 'mevrouw Leemans'? Hilariteit alom... Zucht!

En op het einde van de vergadering kreeg ik opnieuw een hand. Twee keer zelfs! Indruk zal ik dus niet gemaakt hebben, want hij was gewoon vergeten dat hij mijn hand reeds geschud had. Of misschien had ik net zoveel indruk gemaakt dat hij mijn hand graag nog eens wilde schudden... Waarschijnlijk dat laatste!
Ik was in ieder geval blij toen ik even later op de trein stond te wachten met een bicky burger in mijn hand en een boek onder mijn arm. Dat stijve 'titelgedoe' is niets voor mij...