dinsdag 24 juni 2014

Dancing the cha-cha...

Een tijdje terug kreeg ik een brief in de bus met een uitnodiging voor 'Café Memoriam'. In eerste instantie belandde de brief ongeopend op mijn bureau bij de geboortekaartjes, trouwuitnodigingen en andere feestjes. De laatste maanden heb ik het namelijk nogal lastig met sociale aangelegenheden. Gek misschien, want doorgaans durf ik stellen dat ik toch betrekkelijk sociaal ben. Het is ook niet dat ik geen zin heb om iets te doen, ik geraak er gewoon vaak niet. De energie ontbreekt of ik krijg mezelf gewoon niet zover. En soms beloof ik oprecht en met zin ergens te zijn en uiteindelijk lukt het me dan toch niet. Wat als iemand die ik niet ken gewoon vraagt of ik broers en zussen heb? Wat als er plots tranen zouden komen? Wat als ik naar huis wil, kan dat dan? Wat als ik de controle verlies? Wat als er vragen komen? Wat als niemand iets vraagt?
Zucht...
Lastig dus. Maar ik doe mijn best, elke dag opnieuw. Ik spreek wel dingen af en zet 'sociale stapjes'. Akkoord, soms ook weer even achteruit, maar dat doen ze in de cha-cha ook...

Café Memoriam dus! Nieuwsgierig ben ik wel, dus niet veel later opende ik de brief en haalde er een mooi kaartje uit. Een uitnodiging voor een café vol herinneringen. Een café waar een vriendin van mij zou zingen voor haar papa die vorig jaar overleed. Door omstandigheden heeft ze eigenlijk niet echt afscheid van hem kunnen nemen. Niet voor hij stierf, maar ook niet met een mooi ritueel na zijn dood. En nog minder kon ze dit delen met alle mensen die haar dierbaar zijn. En daarom besloot ze dat alsnog te doen. Een jaar later in de vorm van 'Café Memoriam'.

Mooi vond ik dat. En moedig. En ondanks mijn huidige sociale fobie, wilde ik dit voor geen geld missen. Dergelijke initiatieven vind ik zo waardevol. Je eigen invulling geven aan die dingen die er voor jou echt toe doen. Want nee, niet alles en iedereen past in het plaatje dat onze maatschappij zo vlijtig uittekende.
Vriendin R is bijzonder getalenteerd. Dat wist ik al. Haar kijk op de wereld is ronduit verfrissend en zij is één van mijn grote voorbeelden. En dus reed ik enkele weken geleden met een andere vriendin door de velden en net toen we dachten dat de GPS toch wel echt met onze voeten aan het rammelen was (of we misschien per ongeluk 'met de fiets' ingegeven hadden), zagen we ons eindpunt: een prachtig decor voor wat een ontroerend, betoverende avond zou worden.


Vriendin R. zag er niet alleen prachtig uit, ze zong ook prachtig. En hoewel ze toch een tikje zenuwachtig achter de microfoon stond, was daar niets van te merken toen ze inzette. En ik was meteen verkocht! Ik slaagde er redelijk in mijn tranen te beperken, maar toen ze bij het voorlaatste liedje aankondigde dat ze dat aan mij opdroeg omdat ik mijn broer moet missen, lukte dat niet meer. Tranen rolden over mijn wangen. Ook bij haar zag ik ontroering en ik bedacht me toen dat het net dat was wat maakte dat de tranen deze keer (en eigenlijk wel vaak) helemaal ok voelden. Mensen die oprecht meeleven en meevoelen. Die je de tijd en ruimte geven die je nodig hebt. Tijd en ruimte waar ik zelf soms niet om durf vragen. En net daar gaat het over. Tijd krijgen om niet enkel vooruit te gaan, maar om gewoon een beetje de cha-cha te dansen...