dinsdag 29 november 2011

De geknipte job?

Ik ben duidelijk niet gemaakt om thuis te zitten. Maar goed, dat was al even duidelijk. Hoewel ik er wel van zou kunnen genieten als ik me geen zorgen hoefde te maken over mijn financiën en het vooruitzicht op een nieuwe job. Af en toe probeer ik dat ongemak uit de weg te helpen door het kopen van een win for life-biljetje, maar tot nu toe nog zonder al te veel succes.

Ondertussen is mijn dossier bij de RVA nog steeds niet in orde. Integendeel, mijn dossier is zoek... Want de hulpkas stuurde het reeds naar de RVA en die hebben het nog niet ontvangen, maar volgens de mevrouw van de hulpkas zou dat maar een dag mogen duren en de meneer van de RVA geeft toe dat hij er geen idee van heeft hoe de post bij hen geraakt. Ik ging vorige week maandag enkele uurtjes wachten om een attest af te geven en langer dan een week later is dat attest nog steeds niet ter plaatste... Tja, van zo'n dingen wordt ik af en toe een tikkeltje agressief... Vooral omdat mijn dossier rond moet zijn op 30 november. Al te veel tijd blijft er dus niet meer over...

En gisteren moest ik op gesprek bij de VDAB om te checken of mijn dossier daar in orde was. Zucht! Ik heb een hekel aan 'dossiers'. Maar helemaal van goede wil fietste ik met al mijn paperassen naar the place to be. Ik mocht meteen gaan zitten tegenover twee vrouwen en mijn identiteitskaart afgeven. Mijn dossier werd erbij gepakt en vervolgens las die vrouw in gebrekkig nederlands gewoon voor wat ik zelf online had ingegeven! Ik vertelde haar dus dat ik zelf het dossier up to date gemaakt had enkele weken geleden, waarop ze me zei dat ze het gewoon even moest checken en ze onverstoorbaar en onverstaanbaar verder ging.10 minuten later stond ik weer buiten zonder antwoord op mijn vragen en met een allergie erbij.

Ligt dat nu aan mij of zijn dergelijke diensten gewoon verschrikkelijk slecht georganiseerd? Ik kan me voorstellen dat het in sommige gevallen nuttig kan zijn om zo'n dossier te overlopen, maar in mijn geval? Misschien moet ik me maar eens eerst met de politiek gaan bemoeien, daar wat open communicatie en gesprekstechnieken aan de man brengen zodat er een regering komt en vervolgens instellingen zoals de hulpkas en de VDAB een beetje gaan aanpakken. Dan hoef ik niet meer vruchteloos te zoeken naar een job en kunnen we hier in dit landje ook weer even verder!

woensdag 23 november 2011

Queeste geslaagd!

Vandaag ben ik op queeste gegaan. Ik wilde namelijk heel graag het nieuwe Mindfulness Doeboek van Flow hebben en gisteren werd het me al snel duidelijk dat mijn wens op z'n minst een zoektocht zou worden en mogelijks een queeste. Het werd dus het laatste...

Gisteren had ik les in Gent en ik was te vroeg in het station. Ik dacht namelijk dat ik een nieuwe railpass ("Ja meneer de loketbediende, ik weet dat onder de 26 een go pass voordeliger is, maar vermits ik een rail pass vraag ben ik waarschijnlijk boven de 26, denkt u ook niet?") moest kopen, maar dat heb ik blijkbaar vorige keer gedaan. En dus wandelde ik krantenwinkel één binnen op zoek naar het doeboek. "Nee, sorry mevrouw, dat hebben wij niet." Krantenwinkel twee wees me eerst naar een rek met Flows om vervolgens tot de constatatie te komen dat alle doeboeken al uitverkocht waren. En ook krantenwinkel drie die dag werd geen succes...

Vandaag besloot ik mijn zoektocht om te dopen tot queeste en ik zou niet terug thuiskomen zonder! Ik combineerde mijn uitje met een bezoek aan de Fnac. Dat mocht, want ik had nog steeds een bon van de Fnac van mijn ex-collega's (waarvoor dank!). Mijn queeste ging echter voor en dus bezocht ik eerst nog twee krantenwinkels en een supermarkt omdat ik een tip gekregen had dat iemand het boek in de Spar gevonden had. Zonder succes besloot ik nadien richting Fnac te trekken. Ik voelde me een beetje als een kind in een veel te grote snoepwinkel. Niet alleen kan ik sowieso al moeilijk kiezen, maar nu leek de inzet nog hoger. Ik heb namelijk van mezelf al heel lang niet meer mogen winkelen. Geen kleren, schoenen, spelletjes, boeken, prullen, ... Enkel noodzakelijke dingen. De reden daarvan vindt u in mijn vorige bericht... En dus moest ik goed nadenken en ik wilde enkel dingen kopen die ik echt wilde hebben of die me echt blij zouden maken. Jep, we doen er zelf dan nog een schepje bovenop niet waar?

Eerst ben ik langs de dvd's gewandeld, maar vermits ik nog verschillende series op m'n computer heb staan, werd dat al snel een 'no go'. De cd's dan. Verschillende cd's spraken me wel aan, maar er was er geen enkele die het criterium 'mij echt blij maken' haalde. En verder ging de tocht langs de posters en de bongobonnen en consoorten. Want die hebben ze daar ook natuurlijk! Daar heb ik het langst gestaan. Ik twijfelde namelijk heel erg. Ik zag enkele mogelijkheden wel zitten. Sauna en welness is altijd geweldig. Ik wilde ook heel graag eens een kleurenanalyse laten doen en een inerieurarchitect die langs komt en tips geeft vond ik eveneens echt leuk. Daarnaast is mijn parfum op (dat vond ik niet 'levensnoodzakelijk' en dus mocht ik geen nieuwe kopen) en daar heb je ook vivaboxen voor met staaltjes en een bon. Na minstens een half uur bons doornemen en twijfelen besloot ik eerst eens boven een kijkje te nemen. En geloof het of niet, plots wist ik helemaal zeker wat ik echt wilde. En gek genoeg heb ik het bij de kinderafdeling gevonden... Nee, geen Harry Potter maar een gezelschapsspel dat al een tijdje op mijn lijstje stond, namelijk Dixit. Een heel leuk spel waarbij je eigenlijk je tegenstanders hun fantasie moet kunnen inschatten. Of zoiets... Heel mooi ook.


En ik moet in een boekenwinkel ook altijd langs de Fantasy boeken passeren en daar zag ik dat er een nieuw boek was van Christopher Paoline (vervolg op Eragon (die ook verfilmd is), Oudste en Brisingr). En daarmee was aan alle eisen voldaan: binnen het budget, ik wilde het echt hebben en ik werd er blij van!

En om me niet te veel bloot te stellen aan de verleiding van de Meir, pakte ik een vélo en fietste de rest van de Meir af op zoek naar meer krantenwinkels voor het vervolg van mijn queeste. Ik verwachte op de Meir niets tegen te komen, maar dacht eerder aan enkele mogelijkheden wat verder. En zoals altijd vind je wat je zoekt daar waar je het niet verwacht... Op de Meir vond ik eindelijk mijn Mindfulness Doeboek!


En dus ging ik met al mijn schatten richting huis, blij als een kind. Om het helemaal compleet te maken heb ik mezelf getrakteerd op een vers sapje en twee kindjes die ruziemaakten over spaarkaartjes van de Delhaize op een nieuw pakje dat ze van mij moesten verdelen. Ook mijn goede daad voor die dag kon ik dus wegstrepen. Als u mij de komende dagen niet hoort, dan kent u bij deze alvast de reden daarvoor...

maandag 21 november 2011

Formulier 437 of document C9754 of...?

Maandagmorgen 21 november en nog steeds geen bericht van de RVA. Ik begin zo langzamerhand een beetje achterdochtig te worden en dus bel ik naar de HVW om te horen hoe het zit met mijn dossier. Ongeveer een maand geleden kreeg ik een brief met als mededeling dat mijn dossier niet aanvaard werd wegens het ontbreken van een attest. Ik heb na mijn tijdelijk contract voor een jaar nog een maand halftijds gewerkt bij dezelfde werkgever. De reden daarvoor was simpel gezegd het afwerken van een lopend project. Ik heb destijds gebeld en langs alle kanten geïnformeerd naar de gevolgen daarvan. Uiteindelijk werd me verteld dat het geen probleem zou zijn als ik de juiste formulieren invulde. Ik kan alvast zeggen dat ik allergisch geworden ben aan 'de juiste formulieren'. Want uiteindelijk bleek ik de aangevraagde formulieren niet nodig te hebben, maar ontbrak er dus wel een attest dat duidelijk maakte waarom ik van voltijdse naar halftijdse arbeid gegaan was. Om een lang verhaal kort te maken: die extra maand halftijds heeft me enorm veel last gegeven!

Ongeveer drie weken geleden kreeg ik het juiste formulier van mijn toenmalige werkgever en ik belde de HVW om zeker te zijn. Een vrouw aan de telefoon vertelde me dat ik het formulier ook via email mocht doorsturen. Ideaal! Toen ik dus navraag deed naar de stand van zaken deze morgen sprong ik zo ongeveer uit mijn vel toen de vrouw aan de telefoon me zeer verbolgen vertelde dat zij wachten op het originele document. En ik wacht dus voor niks... Dat originele document ligt hier al drie weken en ik was er al lang mee langs gekomen als ik geweten had dat dat de bedoeling was.
'En mag ik het dan in de bus steken of moet ik wachten?' vroeg ik de vrouw en ik probeerde mijn ergernis zoveel mogelijk te verstoppen al denk ik niet dat dat me geweldig gelukt is.
'Je mag het in de bus steken, maar je moet weten dat we twee weken achterstand hebben met de post, dus als je wacht zal het veel sneller gaan...'
Twee weken achterstand met de post?!? Zucht! Ik ben dus maar naar ginder gefietst...

Ticketje pakken en al meteen een dilemma. Moet ik nu 'attesten' aanduiden of 'onvolledig dossier' of nog iets anders? Ik ging voor het eerste en probeerde niet op te merken dat het er afgeladen vol zat. Al snel bleek dat de reeks waar mijn nummer in zou komen snel ging, dus opnieuw werd ik achterdochtig... Ik kan nu toch niet plots geluk hebben? 'Positive thinking!', vermaande ik mezelf en pakte mijn boek en begon te lezen. En nog geen uur later bleek mijn positieve ingesteldheid te werken, want het was aan mij!
Te vroeg victorie gekraaid, want ik bleek toch het foute knopje aangeduid te hebben... Een vriendelijke vrouw wist me dat verontschuldigend te vertellen. Ze wilde het attest wel van me aannemen, maar dan moest ze het bij de post leggen en zou het dus ook een tweetal weken duren. Maar ze zou mijn nummertje mee in de wachtrij steken, zodat ik alvast niet voor niks gewacht had...

Ik probeerde het nog steeds tegen te gaan, maar de ergernissen kwamen nu in alle hevigheid naar boven. Want één voor één gingen plots alle mensen eten. Middagpauze. En ik had het koud (ze mogen de thermostaat daar wel enkele graadjes hoger zetten!) én ook een opkomend hongertje wakkerde de ergernis enkel aan. En dan heb ik het nog niet gehad over de wenende baby's, krijsende kinderen, stinkende mensen die te dicht zitten en stoeltjes die aan elkaar vasthangen...

Nog eens een kleine twee uur en 30 bladzijden later was het eindelijk aan mij! Ik legde de vrouw zo vriendelijk mogelijk uit dat ik wel wat teleurgesteld was wegens de boodschap van haar collega. Daarbij probeerde ik mijn volledige opleiding in de strijd te gooien. Collega niet afbreken, want dan kom ik nergens, blijven lachen en begrip opbrengen en opbouwende vragen stellen. Veel heeft het echter niet uitgehaald. Mijn attest is waar het drie weken geleden al had moeten zijn, maar ik weet nog steeds niet of het voldoende is.

Enkele impulsaankopen (eten, andere dingen kan ik me logischerwijs nog enkele weken niet permitteren) hebben hun bijdrage geleverd, want nu zit ik met een lekkere muntthee en een gebakje achter mijn computer en ebt de ergernis langzaam weg. Soms helpt een gebakje en bloggewijs eens goed kunnen zagen me prima verder!

zondag 20 november 2011

"Ik ben een tram, ik ben een tram..."

Ik weet het ik schrijf de laatste tijd minder op m'n blog en ik vroeg me ook af waarom dat precies was. 't Is namelijk niet zo dat ik de laatste weken amper thuis ben ofzo... En toen bedacht ik me dat net dat de reden is. Want als ik hier hele dagen huisvrouw loop te spelen, gebeurt er nu eenmaal minder om over te berichten. En ik ben er zeker van dat jullie niet zitten wachten op mijn dagelijkse 'dit-heb-ik-vandaag-gedaan-lijstje'. Daar zou dan echt voornamelijk huishoudelijke rommel opstaan en vermits ik daar sowieso al een hekel aan heb, ga ik er niet ook nog eens over schrijven. Of toch zo minimaal mogelijk. Maar daardoor hebt u dus minder lectuur...

De laatste dagen kan ik weer wel wat vertellen. Ik kreeg namelijk moeder en zus op bezoek en  we hebben een theekransje gehouden. Gepensioneerden en werklozen hebben alvast tijd zat en zuslief sloot zich daar voor de verandering eens bij aan. Spelletje gespeeld, wat geroddeld over de achterban en natuurlijk ook plannen gemaakt voor toekomstige theekransjes of uitstappen van de 'vrouwenbond'.

En vrijdag heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt voor een heuse uitstap met de auto in m'n eentje inclusief alleen tanken, wat ook een 'first' was... Ik ben op de plek van bestemming geraakt en ook terug, maar toch niet zonder de nodige stressmomentjes. Een voorbeeld: Ik rij op de singel richting sportpaleis en sta plots muurvast in een file op het rechter rijvlak. Geen idee of het 'gewoon vrijdag' was of er iets aan de gang was in het sportpaleis. Ik heb echter niet zoveel geduld en dus probeerde ik te manoeuvreren naar het linker rijvak, want van daaruit kon ik 'ontsnappen'. Terugdraaien richting Borgerhout om dan een U-turn te doen aan het licht en af te slaan richting Deurne. Zo kon ik alvast het sportpaleis mijden. Maar plots bleek die weg grotendeels afgesloten. Er stond een bord bij 'handelaars bereikbaar' en dus interpreteerde ik dat als 'je mag hier door'. Met mij enkele anderen en dus was ik me van geen kwaad bewust tot ik de trambarreel zag. Weet je wel, zo'n horizontale barreel met banden aan die eigenlijk enkel voor trams bedoeld zijn... Klein stresske dus, vooral omdat ik vooraan reed. Achter mij een hele sliert, maar voor mij niemand. Ik stopte dus en van de schrik begon ik spontaan hardop te praten. De auto achter mij besloot alvast zijn kans te wagen en ging heel voorzichtig door dat ding. Toen hij er bijna doorwas, gaf hij gas waardoor die barreel alle kanten op ging. Ik kon dus best even wachten... Uiteindelijk ben ik er met een klein hartje vervolgens ook doorgereden.
Maar goed, het was een geslaagde rit, want mijn grootouders en tante waren blij met het bezoekje en ik ben min of meer veilig thuis geraakt. Het alleen rijden ging me eigenlijk betrekkelijk goed af. Ik was langs de andere kant ook wel blij toen ik geparkeerd en al terug naar huis wandelde...

Het heeft me goed gedaan om even vanalles te doen, want de laatste tijd loop ik af en toe de muren op. Ik 'moet' vanalles doen, maar mijn gebruikelijke hoeveelheid energie is een beetje zoek. Ik heb geen idee hoe dat komt, maar ik geraak niet waar ik wil geraken. Al mijn projectjes, plannen en ideeën die ik zou kunnen uitwerken blijven liggen of in mijn hoofd zitten. De wil is er, maar als het erop aan komt, vind ik telkens andere onzinnige dingen om te doen... Zeer frustrerend! En elke dag denk ik: 'Morgen ga ik...'. Uitstelgedrag met een tot nu toe grotendeels onbekende oorzaak. Het wordt ook enkel erger als ik me bedenk wat ik allemaal al had kunnen doen in al die tijd. Help!

Dus... ik stel voor dat u alvast plant wanneer u hier op bezoek komt of mij bij u thuis uitnodigt of een andere activiteit bedenkt wanneer u meer lectuur wenst. Willen we dat afspreken?

maandag 14 november 2011

Brrrrrr....

Afgelopen weekend stond helemaal in teken van 'alles kan en niets moet'. Vrijdag vertrokken we richting onze noorderburen in onze 'chique volvo'. Ik achter het stuur, de bagage in de koffer en mijn co-pilot die de weg wees. Eenmaal de grens over wisselden we van rol, want ik mag jammer genoeg niet rijden in het buitenland. Al bij al kwamen we vlot aan op onze bestemming en wat is dan het eerste dat je doet? Op verkenning! Net zoals vroeger op bosklassen liepen wij dus enthousiast door onze kamer en mega badkamer en bij uitbreiding door het hele hotel én het vakantiepark next door. Als echte hollanders wisten wij al snel dat fietsen bij de buren huren goedkoper was, dat een lelijke vakantiewoning gemiddeld meer kost dan onze twee huizen bij elkaar en dat we de badjassen best meteen voor een heel weekend konden huren, want dat het toch over een forfaitprijs ging.

Die middag doken we dus met onze betrekkelijk dure badjas de sauna in. Voor mijn wederhelft is dat een schema doorlopen waar niet van afgeweken kan worden. Drie keer de finse sauna in en tussendoor afkoelen in het zwembad. Buiten wandelen, een koud bad of een koude douche daar moest hij niets van weten. Het zwembad was al fris! Ik waagde me toch buiten en werd meteen aangeklampt door een vrouw die wel kleren aanhad en mij vroeg waar de sauna was... Dheuh... Even laten besloten we te aperitieven in de sauna, wat niet zo'n sterk plan bleek. Na drie slokken voelden we ons allebei licht in ons hoofd, wat voor de nodige hilariteit zorgde, maar ook voor hoofdpijn later op de avond...
De volgende morgen dan maar een spelletje in de hoop dat ik daardoor weer op mijn plooi zou komen, wat ook het geval bleek. Er zijn nog zekerheden in deze wereld...

De rest van de dag hebben we allerlei mooie plekjes van Zeeland gezien. We hadden in ons hoofd uitgestippeld welke richting we uit zouden gaan en voor de rest hebben we ons laten leiden door het moment en de omgeving. En af en toe bracht dat mooie kiekjes op...



En niet alleen van de omgeving op zich...


's Avonds kwamen we eveneens per toeval in een heel charmant restaurantje terecht. Niet alleen was het er heel lekker, maar het was ook gewoon gezellig, vriendelijke mensen en op het einde van de avond stonden we naast het tafeltje van onze buren raadseltjes op te lossen terwijl ook de obers kwamen kijken of zij het antwoord wisten. Heerlijk...

We hebben genoten met andere woorden en het contrast kon dan ook moeilijk groter met wat we thuis aantroffen. Na de luxe van sauna's, grote badkamers met bubbelbad en een hete douche bleek onze verwarming stuk. Geen warm water en al helemaal geen douche, laat staan een bubbelbad... Ach ja dan weten we binnenkort weer hoe geweldig het is om gewoon simpelweg centrale verwarming te hebben! En ondertussen droom ik nog even dat ik lekker warm in de sauna zit...

woensdag 9 november 2011

En... wakker!

Hier zit ik dan...aan een tafel vol rommel... Op de grond is het al niet veel beter, want mijn petekind is weer een dagje hier omdat hij ziek is en de vloer ligt dus bezaaid met speelgoed. Achter de keukenwand staat een berg afwas en nog wat verder zie ik een uitpuilende wasmand door de deur van de badkamer piepen. De volle tafel staat ook in schril contrast met de lege ijskast. Daarnaast lijkt de living bezaaid met zetels. We hebben via via een nieuwe oude zetel gekregen en dus heb ik mijn rode zetels te koop aangeboden en als het goed is komt iemand ze vanavond ophalen. Voordien moet ik ze dus best nog eens goed stofzuigen...

Speelgoed...

De tafel en de massa's zetels...
En onafgezien van al die huishoudelijke dingen, heb ik nog massa's teksten en boeken die ik moet lezen voor mijn opleiding, moet ik brieven schrijven en een job zoeken of alvast een plek waar ik enkele cliënten kan zien en staat er ook nog een 'electriciteitstaak' en een 'looggietertaak' op mij te wachten... Volgende week wordt de electriciteit hier onder handen genomen en voordien moet ik nog schema's maken van alle schakelaars en stopcontacten en de verschillende lijnen waarop die liggen. En sinds eergisteren besliste de douche om warm water af te wisselen met koud als een soort van verrassingseffect. Laat ons zeggen dat een ketelnazicht geen overbodige luxe is...

Mocht u dus denken dat ik niets te doen heb, dan mag u alvast op uw beide oren slapen! Er is zoveel te doen dat ik zelfs niet meer aan lijstjes begin. Ook weer geen goede zaak, want daardoor vergeet ik de helft, dus misschien moet taak 1 toch maar een lijstje zijn? Ik heb nog ongeveer een half uurtje voor ik door Bo tot de orde van de dag wordt geroepen. Net genoeg tijd voor een lijstje... Zucht!