maandag 31 januari 2011

Oud is relatief...

Het is officieel... Ik kan het tempo niet meer volgen! Word ik dan te oud? Of net niet? De afgelopen dagen zaten zo eivol dat ik geen gaatje meer vond om het één en ander te berichten. Vrijdag heb ik op één dag zes overuren genoteerd. Met een grote roze olifant probeerden we studenten warm te maken (en onszelf eveneens want het was bitter koud!) om verstandig te drinken op hun Chrisostomosfuif. Ze vonden de 'promillebrillen' en de alcoholtesters duidelijk interessanter dan onze boodschap.
De 'promillebrillen' bootsen een beetje na hoe de wereld eruit ziet na iets te veel pinten. En met dat ding op hun kop riepen ze dan hun maten toe dat ze 'geen verschil' zagen waarop ze al waggelend en met veel gelach tegen kegel nummer één van het parcours botsten. De alcoholtesters werden eveneens enthousiast onthaald: "Cool, om ter hoogste straks!". Tot zover onze poging...

Dat deed me terugdenken aan mijn Chrisostomos zoveel jaar terug. Verkleed als 'WoMen in Black' stond ik bibberend op het dak van de school te dansen. Vervolgens bleek ik 'vast' te zitten op het dak, want meneer de directeur had het venster langs binnen afgesloten. Terecht, want er was ons heel wat toegelaten maar het dak hoorde daar niet bij. En toch stonden we daar... Tja, die dingen horen bij de leeftijd nietwaar? 's Avonds trokken we met z'n allen richting Zillion in Antwerpen. Die bestond toen nog en ik herinner me Alana Dante die kwam optreden, het stukje dansvloer dat de lucht in schoot terwijl ik erop stond te dansen en de lidkaart die ik achteraf toegestuurd kreeg terwijl ik er nooit om heb gevraagd en verder ook nooit meer ben geweest. Waar is de tijd...

Maar ik bewees dat ik nog steeds jong en energiek genoeg ben, want zaterdag hielp ik vrienden bij het verhuizen, zette ik mee een ikea-kast in elkaar bij een andere vriend (dat zijn voor mij kinderpuzzels waar ik doorgaans weinig moeite mee heb), ging ik eten in een Ethiopisch restaurant waar ik nog nooit geweest was (weer eentje voor nummer 66 van mijn lijst!) en speelde ik een nieuwe (Duitse) versie van Risk...
Ik word dus niet oud, enkel beter in plannen... of zoiets...

woensdag 26 januari 2011

To cook or not to cook?

Vrienden heb je in alle soorten en maten (vandaar komt dat woord!). En allemaal hebben ze voor- en nadelen. Ik heb bv. heel wat vrienden die ik niet zo vaak zie, maar als ik ze zie, pakken we zonder enige moeite de draad weer op. Alsof het gisteren was... En dat vind ik super veel waard.

Hiervoor vind ik facebook trouwens een prima concept. Je blijft op de hoogte van veel mensen tegelijk en op die manier is het aangenamer en makkelijker om contact te houden en je niet te schamen als je even niet meer weet of die ene vriendin nu al bevallen was of niet, hoe dat kindje ook weeral heette of waar iemand net op reis gegaan is. Een muisklik volstaat om betrokken te zijn van op een afstand én om jezelf een mogelijke flater te besparen...

Maandag ging ik eten met een vriendin en tijdens ons gesprek, kwamen we er op uit dat we elkaar al langer dan een jaar niet gezien hadden! En plots ging er een lichtje bij me branden... Dat was één van de dingen op mijn lijst en meteen ook het eerste dat ik echt kon doorschrappen én ik heb het volbracht zonder voorbedachte rade! Jeuj!
Ik heb ook al een week geen TV gekeken, een restaurant bezocht waar ik nog nooit geweest was, een postkaart naar een wildvreemde gestuurd en ik zette al vier mensen aan om ook met een 101-lijstje te starten! En het kriebelt nog steeds... Gelukkig, want met nog 100 dingen te gaan, ben ik nog even bezig! Voor wie zal ik eens koken? Of stel ik, gezien mijn kookkunsten, beter iets anders voor om jullie enthousiasme op peil te houden?

dinsdag 25 januari 2011

Het zijn die kleine dingen...

Met het foute been uit bed stappen... Eigenlijk een gekke uitdrukking als je erbij nadenkt. Ik heb er namelijk geen idee van met welk been ik doorgaans het bed uit stap. Vanmorgen was het in ieder geval niet het juiste, dat kan ik wel zeggen. En hoewel ik een dagje vorming had in Antwerpen en dus iets langer kon uitslapen, moest ik me toch weer in bochten wringen om op tijd te zijn. Ik was lang voor de wekker klaarwakker en net toen ik weer weg dommelde, schalde de stem van Tomas De Soete door de radio. Ook een goeiemorgen...

Eindelijk klaar, dus ik manoeuvreer mijn fiets de gang uit... en buiten begint het te gieten. Typisch! Even goed vloeken, KW-broek en -jas aan en toch de fiets op... Voor alle andere opties was ik sowieso te laat.
Een vraag aan de brildragende mens onder u... Hoe doet u dat? Fietsen in de gietende regen en in staat blijven de weg te zien? Ik zag niets meer! Ongetwijfeld had ik me veel te warm aangekleed, waardoor die bril nog eens ging aandampen ook, maar dan nog... Zo irritant! Daardoor reed ik dus ook door nogal diepe plassen waardoor m'n schoenen kletsnat waren en dat ook bleven voor de rest van de dag. Gezellig...

Hoewel ik grote plannen had vandaag (ik was immers nog eens op een normaal uur én met de fiets in Antwerpen City!), heb ik die al snel opgeborgen. Na de noodzakelijke zoektocht naar eten (en het noodzakelijke vergeten van één ingrediënt) heb ik mezelf beloofd dat ik die avond het huis niet meer zou verlaten.
En na zo'n dag vol kleine tegenslagen, kan je dan ook wel weer echt genieten van eveneens kleine dingen... Een goed nieuw boek, lekker zelfgemaakt eten, onder een dons liggen in de zetel, fijne berichtjes krijgen en last but not least... nieuwe, propere, zachte lakens op je bed... Ahhhh....

maandag 24 januari 2011

En ik ben met Katootje...

Ik ben er weer meteen helemaal ingevlogen vandaag! Hoewel maandag nooit mijn favoriete dag is, viel vandaag best mee. Ik had een drukke agenda en zo heb ik het het liefst. In de namiddag moest ik voor het eerst een informatieve vorming geven over het opstarten en opzetten van een drugsbeleid op school. Het ging dan ook nog eens over het buitengewoon onderwijs, dus toch een kleine uitdaging. Maar alles verliep prima al wilde ik u dat eigenlijk niet vertellen...

Wel dit: Terwijl ik de powerpoint klaarzette was er in dat zelfde lokaal nog een lesje bezig. Ik volgde dus stiekem mee en vond het geweldig. De manier waarop er met de kinderen omgegaan werd, wat ze deden en hoe de klas eruit zag... Alles. En plots kwam er ook een stuk van mijn kindertijd terug toen uit de kleine speakers van de computer het volgende liedje schalde:


Nostalgie! Mijn moeder en haar zussen en broers en neven en nichten hebben dit nog ooit voor hun grootouders gedaan en in navolging van hen hebben mijn zus en ik het ooit met enkele nichtjes en vrienden gezongen (verkleed met alles erop en eraan) op een wedstrijd in de parochie van mijn opa. En als ik het me goed herinner zijn we nog gewonnen ook! Ik was de barones want die mocht de mooiste kleren aan. En hakken! Goh, eigenlijk is er helemaal niet zoveel veranderd, wel?

zondag 23 januari 2011

Den decor in...

Een beetje stijf, een beetje bruin en een beetje moe... Ik ben terug! En het was weer geweldig... Ik ben nog steeds een grote fan van skiën op een piste die net geprepareerd werd zodat je de ribbels onder je voeten voelt en de sneeuw hoort kraken, van warme chocomelk met slagroom en eventueel een scheutje Baileys, van spelletjes spelen zoals 'Time's Up' en 'Hints' en dan de slappe lach krijgen wanneer de baas van Filiberke 'Jommeke' blijkt te zijn, van een hete douche wanneer je helemaal bevroren bent en van over elkaars latten skiën bij wijze van spelletje of simpelweg om 'goeiedag' te zeggen. Dat laatste krijg ik ook nooit meer afgeleerd, dus ik vrees dat ik ooit nog eens een 'voenk op mijn bakkes' ga krijgen wanneer ik met andere mensen ga skiën en nietsvermoedend over hun latten ski, gewoon om hen te laten weten dat ik er ben...

Er waren zoveel leuke momenten, stommiteiten enz. dat ik niet goed weet wat ik jullie best vertel...
Ik heb bv. zoals de echten gesprongen over zo'n hoge 'sneeuwramp'. Dat ging want je landde op een mega luchtmatras en er kon dus weinig fout gaan, hoewel ik de stijve spieren wel aan die jumpkes te danken heb. Het zag er vrees ik ook minder 'echt' uit vermits mijn sprong gepaard ging met enkele decibels en ik weinig elegant neer kwam. De foto's zagen er wel spectaculair uit:


Ik ben er ook in geslaagd om onder een fel oranje lint te skiën dat aangeeft dat daarachter alvast geen piste meer is (en meestal ook een afgrond, zoals in dit geval).  Ik ben dus 'den decor' ingevlogen en heb daarmee gesolliciteerd naar de bijnaam van B., namelijk 'B. Decor'. Mijn twee latten waren uitgevlogen en ik lag enkele meters lager, tegen een kruising van een struik en een boom. En toen de rest daar aankwam was hun eerste vraag niet of ik ok was, maar wel of ik even kon blijven liggen voor de foto... Of jullie die foto ook tegoed hebben, daar denk ik nog even over na...

vrijdag 14 januari 2011

Lijstjes...

We zijn een week verder en ik hoor de sceptici onder u al zeggen: 'Waar blijft die update van je 101 dingen-lijst?'. Inderdaad... Ik heb nog niet al te veel afgewerkt of doorstreept, maar ik ben enthousiast bezig! Echt waar. Ik knutselde al (afschuren, schilderen, stempelen, ...), schreef me in op de website van postcrossing, overtuigde enkele mensen om ook een lijst te maken, liet me informeren over een therapie-opleiding, keek bijna een week geen TV, verraste enkele mensen, belde met moeder, vader, zus én broer en startte met het opruimen van mijn fotomappen... En er zijn dingen waarmee u me kan helpen, dus geef gerust een seintje! Als je bv. ook een lijst wil starten, dan hoor ik dat graag!

Morgen vertrek ik op skivakantie en daar zal ik weinig van m'n lijst kunnen aanpakken. Een dag zwijgen is dan bv. zo goed als onmogelijk evenals voor 12 uur gaan slapen. Veel slapen zal ik vannacht ook niet doen... En dat komt dan niet door de spanning ofzo, maar door het onmenselijk vroege uur. Hoewel het eigenlijk maar een uur vroeger is dan vanmorgen. Om half vijf pikken ze me op... We trekken trouwens hier naartoe! Jaloers zijn mag...

Momenteel heb ik nog even ruzie met de kleerkast en m'n zak. Ik ben geen held in inpakken, mis een inpaklijst en garantie ben ik dus dingen vergeten. Ik ondekte bv. net al dat ik 'versnaperingen' vergat voor tijdens het skiën en de autorit. Gelukkig heb ik nog 17 compagnons die daar ongetwijfeld wel aan gedacht hebben. En naast dat inpakken heb ik ook nog een heel to do-lijstje af te werken. Zucht! Soms zijn lijstjes leuk, maar soms ook echt een 'pain in the ass'...

donderdag 13 januari 2011

"Antwerpen is leuk"

Onderweg heb je vaak leuke ontmoetingen, hoe kort die soms ook zijn. Vanmiddag zat ik op de trein en in Berchem stapte er een Marrokaanse vrouw op die over mij kwam zitten en me iets vroeg. Ik begreep haar niet zo goed vermits mijn brein haar taal niet in het juiste vakje geplaatst kreeg. Ze sprak een beetje een mengelmoes Frans-Nederlands-Engels en waarschijnlijk zat daar ook nog wat Berbers ofzo tussen, maar dat pik ik sowieso niet op wegens 'geen vakje voor in mijn hoofd'.

Toen ik haar vraag uiteindelijk begreep was ik niet zeker in welke taal ik nu best antwoordde. Ik gokte op Frans en dat bleek alvast beter te gaan. Ze vertelde mij dat ze wat Nederlands probeerde te leren, maar in Brussel was dat niet zo makkelijk, daar sprak iedereen Frans. We hadden een gesprekje voornamelijk in het Frans, maar ze deed ook echt haar best om wat in het Nederlands te vertellen en ze vroeg me ook enkele dagdagelijkse dingen te vertalen in het zoals 'Het is slecht weer!'. En dat herhaalde ze dan een paar keer terwijl ze door het raam naar buiten keek en de regen naar beneden gutste. En dus hebben we een kort taallesje gedaan. Zij vertelde mij iets in het Frans en ik haar iets in het Nederlands.
En toen ze uitstapte draaide ze zich om en zei ze met een brede smile: 'Ik vind Antwerpen leuk.'
'Ja,' dacht ik, 'Antwerpen is leuk!'

woensdag 12 januari 2011

Betrapt op mijn knieën...

Als u denkt dat dit bericht een seksueel getint kantje heeft, moet ik u alvast ontgoochelen. Ik wil jullie wel graag deelgenoot maken van een redelijk beschamend en tegelijk grappig moment tijdens mijn dag eergisteren. Maar om dat naar behoren te doen, moet ik eerst een context schetsen. Dat heb ik gisteren geleerd in een vorming: de context is heel belangrijk! En dus... de context:

Maandag, na een middag café's bezoeken (nee, das geen puntje op mijn lijst, maar een onderdeel van mijn job en geef toe, kan slechter niet?) stond ik in Diest op de trein richting Antwerpen te wachten. Die trein passeert Lier en dus zo ongeveer mijn moeder en dus besluit ik haar te bellen en te vragen of ik zal langskomen. Na drie pogingen zit ik al op de trein en ben ik Aarschot reeds gepasseerd... En plots besluit ik onverwacht op bezoek te gaan! Meteen wel een puntje op mijn lijst. Ik stap dus af in Lier, pak de bus, stap af... en zie dat er niemand thuis is! Verdekke! Maar ik blijf optimistisch. Het is maandag na de kerstvakantie, ze zal wel snel gaan komen, ik wacht gewoon nog even. Maar na een half uur sta ik hardop te vloeken, ben ik zowat aan het bevriezen én protesteert mijn blaas behoorlijk...

Ik weet dat er ergens een sleutel ligt en dus probeer ik me in te leven in mijn moeder. Waar zou zij de sleutel leggen? De psychologie bracht mij alvast weinig soelaas. Ook een hulplijn bellen (mijn zus) leverde weinig op. En dan begon de discussie in mijn hoofd: doorgaan of nog eventjes wachten? Ik besloot al richting het bushokje te wandelen want van daaruit kon ik de oprit nog stiekem bespieden. En toen belde ze! Saved by the bell... Mama legde me (nogal onbegrijpelijk) uit waar ik de sleutel kon vinden. En dus sta ik even later tussen de struiken te gluren als ik beweging opmerk vanuit mijn ooghoek. De buurman was aangekomen en bekeek me nogal argwanend, terwijl hij zijn deur open deed. En dus stond ik recht en probeerde ik uit te leggen wie ik was en waarom ik daar stond, maar volgens mij klonk ik heel erg schuldig, want ik voelde me ook een beetje 'betrapt'.
Hij reageerde niet echt en ging naar binnen, waarop ik terug in de struiken dook. En nu komt het moment waarover ik u wilde vertellen. Ik vond maar niets tussen die struiken en dus ging ik op mijn knieën zitten om beter te kunnen zien (het was ondertussen al betrekkelijk donker). En terwijl ik in de grond en tussen de bladeren zat te wroeten, hoorde ik plots iets achter mij. Dus ik draai me om en kijk recht op de knieën van diezelfde buurman die net achter mij stond.

Dit was echt betrapt worden! Zo'n belachelijk zicht...Ik wilde hem niet vertellen dat ik de sleutel aan het zoeken was, maar langs de andere kant had hij dat ongetwijfeld door. Tenminste dat hoopte ik eigenlijk... Ik stamelde iets (ik heb echt geen idee meer wat!) waarop de buurman zei dat ik gerust even bij hem binnen mocht wachten. Dat deed ik dan maar. Hij vertouwde het duidelijk niet helemaal, want ik mocht enkel op de zetel in de living zitten en hij deed geen licht aan. Daar zat ik dan... In het donker, in een vreemd huis. Waar zo'n lijst je al niet brengt! En het ergste van al... Nu kon ik niet eens een puntje doorstrepen!

zondag 9 januari 2011

De naaiclub van oma...

Gisteren was het nieuwjaarsfeest bij oma en opa. En daar hoort nog steeds een verplichte nieuwjaarsbrief bij die elk jaar weer voor de nodige 'ambiance' zorgt. Ten eerste omdat ongeveer iedereen (uitgezonderd de kinderen die het geluk hebben hulp te krijgen van juf of meester en mama en papa) gemiddeld twee uur voor het feest in een kleine paniek slaat wegens 'nog geen enkel idee...'. Ondertussen is ook zowat elk idee al een de revue gepasseerd en dus wordt het steeds moeilijker om nog origineel te zijn. We zeggen al enkele jaren dat we de zolder eens moeten plunderen, want al onze brieven worden zorgvuldig bewaard. En het zou niet enkel grappig zijn die terug te zien, maar we kunnen ongetwijfeld brieven simpelweg 'recycleren'. Oma vergeet al wat ik vorige week tegen haar zei, dus ik zou het heel straf vinden moest ze nog weten wat ik vorig jaar 'gelezen' heb.

Ik besloot mijn inspiratie uit m'n vorige blogbericht te halen. Als ik 101 dingen kon bedenken om te doen, konden zij er vast wel 12 bedenken tegen volgend jaar. Onder het motto 'ze mogen zelf ook wel eens iets doen' verkocht ik hen mijn concept. Ik had er natuurlijk ook een mooie brief bijgemaakt met als boodschap 'Don't dream your life, live your dream!'. Ik ben niet zeker of ze het helemaal gesnapt hebben, maar dat check ik wel eens op een rustiger moment, want ik denk dat ze gisteren een beetje een overdosis prikkels gekregen hebben.

Een kleine anekdote... Mijn broer dacht dat één van zijn zussen wel voor een brief voor hem zou zorgen. We hebben het daar inderdaad ooit over gehad, maar er is nooit iets concreets uitgekomen. Hij vond het blijkbaar ook niet nodig daar nog eens naar te informeren... En dus hilariteit alom wanneer het aan hem was. Improvisatie van de bovenste plank! En hij komt er telkens mee weg ook! Het is allemaal op de gevoelige plaat vastgelegd, dus misschien toon ik jullie ooit het filmpje nog wel...

En ik ben dan meteen aan de slag gegaan met mijn lijst. Met mijn nichtje richtte ik een heuse 'naaiclub' op en tegen het eind van de avond deden alle nichten en tantes mee. Op 12 februari krijgen we dus de eerste naailes van oma. Of hoe lijstjes meteen de familiebanden aanscherpen! Zeg nog eens dat het geen geweldig concept is...

vrijdag 7 januari 2011

Day Zero Project

De laatste week hebben drie afzonderlijke dingen er toe geleid dat ik met een nieuw project begonnen ben.
  • Nieuwjaar en de ingebouwde drang naar 'goede voornemens' gecombineerd met mijn ingebouwde afkeer hiervoor (zie hier)
  • Een vriend die op zijn eigen blog een uitspraak van een gemeenschappelijke vriendin zette: "Wij maken geen voornemens, wij maken plannen!" en vervolgens al enkele concrete plannen formuleerde voor 2011
  • Een collega die een nieuwe blog startte en dat deed met het 'Day Zero Project', waar ik meteen voor gewonnen was toen ik het wat van naderbij bestudeerde
En dus besloot ik om hiermee te starten en dat betekende dat ik een lijst moest maken van 101 plannen die ik zal uitvoeren in 1001 dagen. Symbolisch begint mijn avontuur morgen, vermits dat steeds is wat ik tegen mezelf zeg... Morgen! Morgen dan ga ik... En morgen wordt steeds subtiel een dagje opgeschoven waarmee de ene drogreden de andere voorbij snelt...

En nu moet ik dus wel. Ik heb het niet enkel mezelf beloofd, maar ik heb het ook jullie verteld en dus op die manier sociale controle ingebouwd. Jullie zijn mijn stemmetje in m'n hoofd, dus spreek me er ook gerust op aan! Je vindt mijn lijst hier oftewel via het tabblad bovenaan. Links zie je ook een klok die aftelt tot op dag 1001.
Mocht u dit wel iets lijken, aarzel dan niet en start zelf een 'Day Zero Project'! U mag het me dan steeds laten weten en ik zet met plezier een link op mijn pagina naar uw lijst of blog.

Ik ben alvast heel enthousiast en ik heb zonder al te veel problemen in twee dagen mijn volledige lijst afgewerkt. Af en toe heb ik het mezelf best moeilijk gemaakt, dus ik ben zelf ook heel benieuwd. Plots is alles nog een beetje spannender geworden... En is dat niet de bedoeling? Het leven een beetje spannend maken? Ik heb er alvast zin in!

woensdag 5 januari 2011

Een heimelijke knipoog van een elf...

Bent u ook wel eens helemaal verdiept in een boek? Ik kan dat... Volledig van de wereld zijn en eigenlijk niet meer opmerken op wat er rondom mij gebeurd. Ik vind het zalig om helemaal op te gaan in het verhaal. Mijn ongebreidelde fantasie draagt daar waarschijnlijk toe bij en zal ook meteen de reden zijn dat ik graag avonturenverhalen en fantasy lees. Ik leef bijna letterlijk mee in de wereld waarover ik lees. Soms kan ik dan ook echt spijt hebben wanneer ik een boek uitgelezen heb.

De laatste tijd heb een tijdelijke stijlswitch gemaakt en ben ik dankzij een vriendin spannende thrillers van Harlan Coben beginnen lezen. En ook daar kan ik helemaal in opgaan. Want vanmorgen reed ik gewoon de halte 'Astrid - Centraal Station' voorbij... Te voet terug dus! Verdekke...

Zo heb ik geregeld dingen voor. Vorige week was mijn laatste 'Harlan Coben-boek' uit en ik had nog geen nieuw exemplaar. En dus verdiepte ik me opnieuw in een fantasy boek (die lees ik zelfs af en toe voor een tweede of een derde keer). Ik heb in de trein namelijk steeds iets van leesvoer nodig en de metro was er niet tussen kerst en nieuwjaar. Bijgevolg leefde ik weer even helemaal in de wereld 'Midkemia', waar dwergen en elfen wonen.
Op weg naar Antwerpen stond de conducteur plots naast mij: 'Vervoersbewijs alstublieft!' (ik had hem natuurlijk niet eerder opgemerkt) en toen ik opkeek, viel mijn mond open van verbazing. De conducteur was een elf! Nu ben ik gelukkig (betrekkelijk) goed opgevoed en dus herstelde ik me snel, waardoor ik zag dat het simpelweg om een stel uit de kluiten gewassen flaporen ging, waar zijn haar half overhing en die er dus tussenuit kwamen piepen. Maar helemaal in de ban van mijn boek kon ik het niet van mij afschudden dat er een echte elf voor mij stond. En de conducteur interpreteerde mijn interesse en verbazing blijkbaar als onverholen appreciatie, want hij knipoogde naar mij. Voor mij was dat echter enkel een bevestiging: hij was een elf en dat moest ons geheimpje blijven!

maandag 3 januari 2011

Hoerenchance!

Hoewel ik het nieuwe jaar goed had ingezet, heb ik toch een steekje laten vallen zo bleek. Toen ik gisterenavond mijn gsm wilde opladen, bleek die nergens te vinden. In de hoop dat één van mijn compagnons zo vriendelijk geweest was hem voor mij in bewaring te houden, stuurde ik hen een bericht voor mijn gsm de geest zou geven. Tevergeefs echter, niemand had hem mee... Hij zal dus hoogstwaarschijnlijk in een appartementje in Nieuwpoort op de zesde verdieping zijn laatste rustplaats gevonden hebben.

Ik probeerde de batterij bijgevolg zoveel mogelijk te sparen en onder de middag zou ik op zoek gaan naar een nieuw exemplaar. Nu praat ik wel graag (verrassend niet waar?) en zeker met fijne mensen en dus pakte ik toch op toen die net voor mijn middagpauze rinkelde. Alles komt altijd goed bedacht ik en uiteindelijk zou ik een half uurtje later een nieuwe lader hebben.
Die assumptie werd echter meteen onderuit gehaald: 'Zo'n oud model, dat verkopen wij niet meer hoor mevrouw!' Grrr... Niet alleen zou ik dus m'n gsm niet meer kunnen gebruiken, dankzij mijn telefoontje was ik ook nog eens alle nummers en berichtjes kwijt! Zo stom van mij!
Ik voelde de ogen van de tieners achter mij trouwens in m'n rug prikken. Ik mocht er dan jonger uitzien, hierdoor viel ik vast en zeker door de mand! En dan zeggen dat er ook nog een hip roos toestel mét touchscreen thuis ligt dat ik niet gebruik omdat ik er niet mee om kan... Helemaal hip!

Nu ben ik wel een doorzetter én een optimist, dus besloot ik toch nog één winkel te proberen. Ook daar kreeg ik echter hetzelfde antwoord. Tot Charlotte (zo heette de vriendelijke verkoopster volgens haar badge) een ingeving kreeg, want hoewel ze achteraan al gaan checken was, liep ze plots terug weg. En toen ze weer tevoorschijn kwam, sprak ze de gevleugelde woorden 'Ge hebt echt hoerenchance!' terwijl ze mij een oude, vergeelde gsmlader aanreikte. Ik mocht hem hebben, zomaar voor niks! Awel, dat vond ik nu echt straf... Ik moest haar enkel beloven dat ik een eventueel nieuwe gsm bij haar zou kopen en dat heb ik dan ook prompt gedaan. Zou 2011 mijn geluksjaar worden?

zondag 2 januari 2011

Gelukkig nieuwjaar!

Ik kan niet anders dan beginnen met jullie een geweldig 2011 toe te wensen! Het volgende zinnetje pikte ik ergens op (met dank aan de vinder!):
May all your troubles last as long as your New Year's resolutions! (Joey Adams)
En dat vond ik eigenlijk zeer gepast. Voornemens zijn tenslotte nergens goed voor. Voila, mijn wens naar jullie toe. Maak er iets moois van dit jaar! Geen voornemens, maar actie!

Ik heb op dit moment een beetje ruis in mijn hoofd... Hoe dat komt? Niet omdat ik zo zwaar doorgezakt ben of me een beroerte gedronken heb, eerder omdat ik al een hele tijd aan slaapdeprivatie lijd. 't Is te zeggen, ik doe het mezelf aan natuurlijk. Ik heb er ook geen spijt van, want elk uur slaap dat ik gemist heb, werd ingevuld met aangenaam gezelschap en fijne bezigheden. En dus bleef ik 'vollebak' gaan, af en toe een beetje op automatische piloot. Dat moet wel, want als je stopt, dan crash je, zoals nu dus...

Nieuwjaar heb ik aan zee gevierd en hoewel ik verwacht had dat ik om tien uur zou liggen knorren op de zetel wegens 'doodmoe', heb ik het opnieuw (veel te) lang volgehouden. Mijn reisgenoten hebben mijn competitieve aard dus zeer goed bespeeld en geprikkeld! Toen ik om twaalf uur 's nachts op het strand van Nieuwpoort stond te rillen, voelde ik me stiekem gelukkig... Langs alle kanten vloog vuurwerk om onze oren, achter ons sloegen de golven zachtjes op het strand en ik kreeg af en toe 'duo-knuffels' die de lucht uit je longen persten, maar waarvan je wel vrolijk én warm werd. Een fijn begin...

Toen ik vanmiddag thuis kwam ben ik als een gek beginnen opruimen en kuisen, want mijn moeder, haar echtgenoot en mijn meter zouden langskomen. Die eerste had een hele kwis over bekend Vlaanderen ineengestoken, waar wij dus verplicht aan onderworpen werden. Het kon zo uit 'Het leven zoals het is' komen... Geweldig! Mama had foto's uit tijdschriften geknipt en ernaast stond telkens een vraag. Met (veel te veel) patékes, koffie en chocomelk en natuurlijk de nodige opmerkingen en grapjes hebben we braaf de kwis gespeeld, zelfs zonder valsspelen. Hoewel mama bij de eerste vraag al meteen oogafwijkingen in mijn richting kreeg. Blijkt dat ik nog redelijk goed op de hoogte ben van de laatste roddels in BV-land... Mijn creativiteit en spelletjesdrang heb ik duidelijk van geen vreemden!

Met uitwaaien aan zee, spelletjes en tijdschriftenkwissen is mijn jaar dus alvast goed begonnen! Ik hoop bij jullie hetzelfde! Gelukkig Nieuwjaar!