zondag 13 december 2015

A (wo)man with(out) a plan

En plots is het bijna een maand verder. Ik zit nog steeds in Thailand, al was dat niet het plan. Maar er zijn wel meer dingen op deze reis anders gelopen dan 'gepland'. En dat terwijl mijn plannen bij de start zelfs betrekkelijk miniem waren. De grootste verandering van mijn plannen heeft meteen ook te maken met de radiostilte van de afgelopen weken. Ik ben namelijk niet alleen verliefd geworden op Afrika, maar ook op een specifiek onderdeel van Afrika. Het is te zeggen, een tijdelijk onderdeel dat momenteel in Mexico te vinden is. En dus veranderde ik mijn plan ('ik ga Azië ontdekken') nogal drastisch in een nieuw plan ('ik ga een specifiek onderdeel van Mexico ontdekken'). Concreet vlieg ik op het einde van het jaar dus naar Mexico. 

Ik heb er lang tegen gevochten. Uiteindelijk was ik bewust alleen op reis vertrokken en had ik nog heel wat voor mezelf te ontdekken. Dus was het dan wel goed als ik halsoverkop naar de andere kant van de wereld zou vliegen? Voor iets waarvan ik, laat ons eerlijk wezen, niet eens kon zeggen hoe het af zou lopen. Alsof je dat ooit wel kan met dergelijke dingen. Na heel wat innerlijke gevechten en ook gesprekken met dat specifieke onderdeel in Mexico bedacht ik me dat ik mezelf in de eerste plaats beloofd had om dit jaar vooral te voelen en te doen wat ik echt wilde. En plots bleek de beslissing dan helemaal niet zo moeilijk. Ik wilde naar Mexico! En dus boekte ik een ticket. 

Ik heb het lang stil gehouden voor de wereld. Om verschillende redenen. Al heb ik eerder al een hint gegeven. Ik schreef namelijk al dat ik een soulmate gevonden had, dus de opmerkzame ziel onder u had misschien al iets in de smiezen. Hier en daar kreeg ik er al een vraag over die ik dan meestal met een kwinkslag ontweek. Maar uiteindelijk moest het er gewoon uit. De wereld mag het nu weten. Of alleszins een stukje ervan.

Nu begrijpt u ongetwijfeld ook beter waarom ik het zo moeilijk had om te aarden in Azië. Ik miste namelijk niet enkel Afrika... Gelukkig kwam ik na Ko Tao en het duiken Maria en Magdalena tegen. Echt waar. Niet verzonnen. Mocht Boeddha niet zo alom aanwezig geweest zijn, misschien was ik dan wel overtuigd christen geworden. Want zeg nu zelf, Maria Magdalena tegenkomen op een moment dat je je verloren voelt...
We besloten samen verder te trekken en via een omweg (Phuket), kwamen we uiteindelijk in het Noorden van Thailand terecht. De twee Duitse dames bleken het perfecte antwoord op mijn zoektocht naar iets vertrouwds in Azië. Het missen kreeg een andere, positievere vorm en ik kon hier ook weer mooie dingen zien en genieten van wat hier wel was. Thailand heeft wel degelijk meer te bieden dan enkel toeristische dingen, al moet je soms goed zoeken.
Maria vertrok weer richting huis na een week en Lena (Magdalena krijgen ze hier in Thailand niet gezegd) en ik gingen samen verder. Het is ongelofelijk om te merken hoe dicht je plots bij iemand kan komen tijdens reizen. Je bent vaak 24 uur op 24 samen en al snel krijg je het idee dat je iemand al jaren kent. Het klikte super en niet alleen bleken we beide fan van trektochten ver weg van de bewoonde wereld (en de toeristen), maar ook van de wereld en de dingen gewoon op je laten afkomen. En zo gebeurde het wel eens dat we een hele dag in een hippe (maar vooral hippie) koffiebar doorbrachten. Of ergens in slaap vielen in een zetel. Verder niets. En dat was geweldig.


Ik spreek in het verleden, want morgen vertrekt ook Lena naar huis en ben ik weer alleen. Ik ga haar missen en ook een ander gemis zal weer sterker naar boven komen. Ongetwijfeld. Maar ik heb ook geleerd dat niets doen of gewoon ergens 'zijn' meer dan voldoende is. Het is helemaal ok dat ik op een eiland wil gaan zitten en geen cultuur of tempels wil zien. Het is ook ok dat ik dat specifieke onderdeel in Mexico mis en gewoon zo goed als elke dag wil bellen. Ik heb meer vertrouwen in mezelf gekregen. En in de wereld. Ik red het wel. En binnen twee weken kan ik datzelfde specifiek onderdeel in Mexico eindelijk weer in levende lijve zien en niet meer via Skype of FaceTime.

Plannen zijn soms nodig, maar je moet ze vooral ook los kunnen laten. Want die dingen die je echt gelukkig maken, net die kan je niet plannen. En net die vind je niet op de platgetreden paden, maar wel in die kleine dwarsstraatjes met geweldige koffiebars waar je met gemak je dag kan slijten of in slaap kan vallen. Als je tenminste geen plannen had...