tag:blogger.com,1999:blog-13674927286552146772024-02-20T22:00:03.603+01:00Forever incomplete = Just perfectOver kleine dingen vandaag - Ver weg van grote in de toekomst...Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.comBlogger328125tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-51255795014470804212016-11-21T07:08:00.000+01:002016-11-21T07:09:17.862+01:00Drie jaar...Tijd gaat snel. Drie jaar intussen en nog steeds geen spoor van jou. De logica zegt dat je er niet meer bent, maar niet alles werkt volgens de wetten van de logica. Dit al helemaal niet want het is zo onlogisch als iets maar kan zijn. Mensen horen niet zomaar uit je leven te verdwijnen. Daar is niets logisch aan.<br />
Nu en dan zie ik je ergens. Het tart alle wetten van die logica, dat weet ik, maar toch zie ik je. In een auto die voorbij rijdt (meestal een witte) of in een mensenmenigte. Of dan hoor ik je stem. Soms enkel je bulderende lach ergens ver weg, maar soms hoor ik je even goed fluisteren in mijn oor. Vooral wanneer ik het lastig heb of me onzeker voel. Zoals vandaag.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy_vpJP9VQvZ-4qmY-So5bv0ABzAx1hX4NZT13EQrcX3W_nv3pRBZjGiZ5hyphenhyphen5_pTivfujcnmrUuXfTcGU5wDORI02vGUYf5dAVPBJbEKTMpWgocS7JuTyJQM4La6cLTvYit77oSqdqk98/s1600/IMG_4470+%25281%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="278" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy_vpJP9VQvZ-4qmY-So5bv0ABzAx1hX4NZT13EQrcX3W_nv3pRBZjGiZ5hyphenhyphen5_pTivfujcnmrUuXfTcGU5wDORI02vGUYf5dAVPBJbEKTMpWgocS7JuTyJQM4La6cLTvYit77oSqdqk98/s400/IMG_4470+%25281%2529.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
Er is zoveel gebeurd sinds je weg reed in je witte Audi die morgen. Je hebt Lola nooit gekend. Eveline en Jens ook niet. Je weet niet dat ik verhuisd ben en wat later de wijde wereld in trok. Je hebt geen idee dat Lien en Bert hun huis verkochten en een nieuw project startten. Dat papa eindelijk in zijn huis is gaan wonen, al is het nog niet helemaal af (zal het dat ooit wel zijn?). Je weet niet dat mama's huis vol foto's van je hangt en dat er steeds een kaarsje voor je brandt. En gelukkig zal je nooit weten hoeveel verdriet en pijn je achterliet. Je hebt geen idee dat je onze levens voor altijd veranderde. En gelukkig ook niet dat dat idee me zo verdrietig en soms zelfs kwaad maakt.<br />
<br />
Waarschijnlijk zal je altijd 27 blijven. Mijn kleine broertje die overliep van levenslust en al eens graag grenzen opzocht. Altijd lachend en energiek en steeds weer met nieuwe plannen. Stil zitten was niets voor jou, je leefde het leven op het scherpst van de snee. Een beetje te scherp zo bleek.<br />
Maar lieve broer, weet alvast dat ik niet enkel verdrietig en boos ben. Dat ik ook dankbaar en blij ben voor 27 jaren vol herinneringen. De nep veiligheidscamera op je kamer die de kuisvrouw deed zweten wanneer jouw kamer aan de beurt was, de uren dat je onder de salontafel doorbracht met de kat of die dag dat je per ongeluk een duif neerschoot en wij met z'n alleen een heuse begrafenis moesten houden. <br />
<br />
Je had ook overal een eigen mening over. Je hebt me vaak gezegd dat ik iets anders moest gaan doen. Je vond psycholoog niks voor mij. Veel te serieus. En toen je me ophaalde van het vliegveld na mijn half jaar Finland meer dan tien jaar geleden en ik je vertelde dat ik daar zo gelukkig was geweest, zei je dat ik dan op een dag misschien maar langer moest gaan reizen. Want je moest doen wat je gelukkig maakte en altijd gaan voor je dromen. Dat zou jij ook doen, zei je. Ik moest je wel beloven altijd terug te komen. Waarom deed jij dat dan niet?<br />
<br />
Op een dag heb ik mijn koffers gepakt, lieve broer. Ik ben de wijde wereld ingetrokken. En je had gelijk. Gaan voor je dromen en wat je gelukkig maakt is het belangrijkste wat er is. Ook al lijkt het soms onmogelijk of zegt iedereen dat het niet kan. Jij inspireerde me om alles uit het leven te halen wat erin zit. Om je eigen leven te leven. Al maakt dat me af en toe ook bang en onzeker.<br />
<br />
Dus, lieve broer, is het ok als ik je gewoon meeneem in mijn rugzak? Eender waar ik ga? Het maakt het gewoon iets minder ondraaglijk je te moeten missen...<br />
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-4153771878838548572016-05-26T17:31:00.001+02:002016-06-02T12:37:37.771+02:00Chocoladetaart met een snufje toekomstEn plots zit ik op een terrasje ergens in Europa met een tas verse muntthee en een klein stukje cake. Recht voor mij staat een kerk tussen huizen in gepuzzeld in lichte, witte steen. Bijna dezelfde kleur als de stenen van de smalle straatjes er omheen die kriskras door de stad lopen en je keer op keer doen verdwalen. Gelukkig hou ik van verdwalen. Op de trappen van de kleine kerk voor mij, zit een man met licht grijzend haar en een baard. Hij doet me aan iemand denken. Ik lach naar hem en hij lacht terug al weet hij niet dat ik in mijn hoofd naar iemand anders lach. Hij speelt op zijn gitaar en zingt.<br />
<div>
If I lay here</div>
<div>
If I just lay here</div>
<div>
Would you lay with me and </div>
<div>
just forget the world</div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
Woorden<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"> die ik ooit op de muur in de slaapkamer schilderde. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Ik geniet. Van de kleine dingen. Van hier zijn. Van de zon. Van fijne gedachten die zorgen voor een permanente inwendige glimlach. De afgelopen tien maanden spelen zich als een film in mijn hoofd af. Wat ziet de wereld er anders uit nu. Groter en kleiner tegelijk. Ik heb vier continenten bezocht. Ik heb mensen van over heel de wereld leren kennen. Het lijkt alsof ik beter begrijp waar het allemaal om draait, wat belangrijk is en wat niet. Ik ben veranderd. Voor altijd. Ik doe dingen die ik vroeger nooit gedaan zou hebben of omgekeerd, sommige dingen doe ik niet meer. Ik voel me meer op mijn gemak. Overal. Alsof de wereld mijn thuis geworden is. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoNe4Z1LI22ci2i56m5Mr3tbv_LAmU7b6Uf9AJykBbsIvrb2kBBlP0Q7Ftlsx67J32XPKyErdFELcMYnFT3pV0hMYoGWNvHg0grOLzFi4hnIFx-6K7NdGQdhYAaNoKmT2dlAW6XIFxZz8/s640/blogger-image--1699532667.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhoNe4Z1LI22ci2i56m5Mr3tbv_LAmU7b6Uf9AJykBbsIvrb2kBBlP0Q7Ftlsx67J32XPKyErdFELcMYnFT3pV0hMYoGWNvHg0grOLzFi4hnIFx-6K7NdGQdhYAaNoKmT2dlAW6XIFxZz8/s640/blogger-image--1699532667.jpg" /></a></span></div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Na twee en een halve maand door Afrika trekken samen met mijn lief, ben ik weer alleen op pad. Afrika en mijn lief waren fantastisch. Ik heb in een luchtballon gevlogen over één van de mooiste landschappen die ik ooit zag. Ik zag zebra's vechten, giraffen de liefde bedrijven, hoorde leeuwen in de nacht elkaar roepen en zag voor het eerst een neushoorn. Ik sliep onder de sterrenhemel op een indrukwekkende zoutpan, hielp een schildpad oversteken die uiteindelijk van schrik op mij plaste en zwom in een infinity pool met uitzicht op de ongelofelijke natuurpracht van Namibië. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Ik wandelde op blote voeten over het strand naast pinguïns en bewaakte onze brunch tegen hongerige aapjes. Ik proefde meer dan tien verschillende wijnen, met en zonder kaas of chocolade, in een adembenemend decor en ik las een boek in de hangmat terwijl een jakhals ongeïnteresseerd voorbij trippelde.</span><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"> Ik zag slangen in alle kleuren en maten, vleermuizen vlogen over mijn hoofd en een uil kwam naast onze tafel zitten terwijl we avondeten aten. </span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ3lF4v4QGWWmDNMnYc8Ks_Rj42ePobncWQSK7LptqGyzmCUdfYG-RmAJR9p_A4jUtTGiyFetmGuzjxmSspnjTIhuOV4yxr5rPM8MgzWsZAnlUd0Bg8qlO8t0gQhUpvtLbM6fE8f320O8/s640/blogger-image-842517369.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZ3lF4v4QGWWmDNMnYc8Ks_Rj42ePobncWQSK7LptqGyzmCUdfYG-RmAJR9p_A4jUtTGiyFetmGuzjxmSspnjTIhuOV4yxr5rPM8MgzWsZAnlUd0Bg8qlO8t0gQhUpvtLbM6fE8f320O8/s640/blogger-image-842517369.jpg" /></a></span></div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Terwijl ik dit neerschrijf, mompel ik luidop:'het lijkt wel een verhaal van Toon Tellegen... Een sprookje.'. En dat is het ook. Zo voelt het ook. Ik heb zoveel beleefd en ervaren dat ik niet meer terug kan naar wat voordien mijn leven was. Het is nu te klein, te leeg en te vol tegelijk en het werd geregeerd door angst en de valse belofte dat zekerheid het hoogste goed is en de basis voor je geluk.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Nu is er onzekerheid en soms, heel af en toe jaagt die me absoluut angst aan en slaat die met 'wat als-en' in mijn gezicht. Wat als je relatie niet standhoudt? Wat als je geen job vindt? Wat als je geld op is? Wat als...? Wel dat weet ik niet. Dat zien we dan wel weer.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhym5Sh3EtQqnzadiLfCDhkCtZ1zAHCkiFZtpB3c6qn42H8OV46DLk9B1dTGdaAo06dCRt9Gh9uK8D8Hkob1mRbfW4cGz6HJvsNUl19K6l3hNg0vnS6BrMtkTIi30QtcAGZwU3pZxARNwE/s640/blogger-image-789583777.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhym5Sh3EtQqnzadiLfCDhkCtZ1zAHCkiFZtpB3c6qn42H8OV46DLk9B1dTGdaAo06dCRt9Gh9uK8D8Hkob1mRbfW4cGz6HJvsNUl19K6l3hNg0vnS6BrMtkTIi30QtcAGZwU3pZxARNwE/s640/blogger-image-789583777.jpg" /></a></span></div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Het is alsof er diep in mij iets ontwaakt is. Alsof ik weet dat er een andere toekomst voor mij open ligt, al kan ik die nu nog niet zien. Steven Spielberg zei ooit dat je toekomst zelden roept wat hij voor je in petto heeft. Hij fluistert en als je goed luistert, hoor je het misschien. Ik leer luisteren en sommige woorden of flarden hoor ik al. Maar soms is er simpelweg nog steeds teveel lawaai. Dan roept de angst tot mijn oren ervan tuiten of ben ik bang om stil te vallen.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Ik zit weer op een terrasje ergens in Europa en deze keer met een stuk chocoladetaart en een glas vers geperst appelsiensap. Ik zit hier helemaal alleen en hoor rustige Spaanse muziek door de grote open terrasdeuren naar buiten zweven. Een hondje jankt ergens verder weg en tussen de muziek door hoor ik twee mannen binnen praten en plannen. Ze volgden hun droom en begonnen een eigen koffiehuis en vegetarisch restaurant. Hoewel ik twijfelde over een vegetarische lunch stapte ik toch naar binnen. Ik was namelijk zeker dat ik van dromen hou. Van dromen die werkelijkheid worden. Van gefluister uit de toekomst. En natuurlijk van chocoladetaart.</span></div>
<div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-24475170315785678952016-02-22T22:23:00.001+01:002016-02-22T23:45:57.318+01:00Wachten op Godot...Ik had nooit gedacht dat ik op een dag vrijwillig kaki en beige kleren zou gaan kopen en ze nog mooi zou vinden ook. Maar toch heb ik dat het afgelopen weekend gedaan. Zo zie je maar... Reizen doet wat met je en verandert zelfs onbenullige dingen zoals je afkeer voor bepaalde kleuren als het kleren betreft.<div><br></div><div>Ik zit momenteel in de transitzone op het vliegveld van Atlanta, klaar om met mijn kaki en beige kleren opnieuw het vliegtuig op te stappen richting Afrika. Het is een lange reis van drie dagen, maar ik heb <span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">geleerd te wachten. En ik heb zo lang uitgekeken naar dit moment, dat het nu helemaal ok is om zes uur op een vlieghaven te zitten. Ik ben onderweg en dat is meer dan de afgelopen vijf weken. </span></div><div><br></div><div>Het is een dubbele tijd geweest hier in Panama. Ik heb prachtige dingen gezien en mooie momenten beleefd. Ik heb het koud gehad in de bergen, ben er bijna weg gewaaid, ik heb het enorm warm gehad aan de zee aan de pacific coast, ben er bijna gesmolten. Ik heb tussen haaien en schildpadden gezwommen, door scholen van meer dan duizend vissen en ik heb dolfijnen uit het water zien springen. Ik heb op hagelwitte stranden met wuivende palmbomen gewandeld en gezwommen in golven die twee keer zo groot waren als ik. Ik heb fijne ontmoetingen gehad met andere reizigers en ook af en toe met locals.</div><div><br></div><div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ-wRde1Cb8zl__yKLA7YkZuxRwLy0VS0tF4uxgSAXfvCZ9qcOjxJfDW0cwezvvG-0BKCL2qoMNPv1EFmn8vOgBhuVKoE_9fc2kWr94_DnjiCH6A0yUKw0PWST7PFJASKnW5hjorULJi8/s640/blogger-image-1794097610.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ-wRde1Cb8zl__yKLA7YkZuxRwLy0VS0tF4uxgSAXfvCZ9qcOjxJfDW0cwezvvG-0BKCL2qoMNPv1EFmn8vOgBhuVKoE_9fc2kWr94_DnjiCH6A0yUKw0PWST7PFJASKnW5hjorULJi8/s640/blogger-image-1794097610.jpg"></a></div></div></div><div><br></div><div>Zo zat ik op een dag al twee uur op de bus te wachten toen er een klein meisje tegen mij begon te praten. Mijn Spaans is jammer genoeg niet om over te stoefen, maar ik slaagde erin om een simpele conversatie met haar te voeren en ze vertelde me dat ze munten van over de hele wereld spaarde. Ze had er al vijf. Ik dook meteen in mijn rugzak en viste er een zakje met munten uit. Munten van Botswana, Zuid-Afrika, Thailand en Mexico. Ik vond zelfs nog een briefje van 20 bath dat ik haar ook gaf. Ze glunderde (en ik erbij) en rende meteen naar haar vader om trots haar nieuwe schatten te tonen. In één keer was haar verzameling verdubbeld. Haar vader had voordien wat verderop gitaar zitten spelen. Hij kwam me meteen uitvoerig bedanken en vroeg een beetje bezorgd of het briefje toch niet teveel waard was. Ik stelde hem gerust en complimenteerde hem met zijn gitaarspel. Hij draaide zich prompt om, ging zijn gitaar halen en begon te spelen. Van kerstliedjes tot het nationale volkslied van Panama. De zon scheen en ik lag op mijn rugzak naar de wolken te staren. Wachten was helemaal zo erg niet.</div><div><br></div><div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhkzUwRTY7hs6q1fpS88tPaHyXB1QyYdIHbizoOKcUf6mTQaJojI4UJmVfs9KqdAv2sFJe16PkNFbY_TUiceTzKjUHojo8Sn0QugSBvHjMUvvmqPPaJk5aKGLorfy8JOnTvtDeW8s1L8A/s640/blogger-image--1658733465.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhkzUwRTY7hs6q1fpS88tPaHyXB1QyYdIHbizoOKcUf6mTQaJojI4UJmVfs9KqdAv2sFJe16PkNFbY_TUiceTzKjUHojo8Sn0QugSBvHjMUvvmqPPaJk5aKGLorfy8JOnTvtDeW8s1L8A/s640/blogger-image--1658733465.jpg"></a></div></div><div><br></div><div>Zo was het niet altijd de afgelopen vijf weken. Ik heb vaak de dagen afgeteld en letterlijk kruisjes gezet. Wachten op water of electriciteit, op weer internet om te kunnen bellen of wachten op een bericht... </div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Na drie weken samen met mijn nieuwbakken lief in Mexico, bleek het lastiger dan gedacht om weer alleen te reizen. Ik vond vooral ook van mezelf dat ik niet flauw moest zijn en alleen reizen was tenslotte altijd het plan geweest. Maar reizen doet wat met je en verandert niet alleen onbenullige dingen zoals een afkeer van kaki of beige of een plotse gsmverslaving, maar ook grote dingen. Zoals een lief. En de bijhorende voorkeur om te gaan reizen met dat lief. En alles wat daarbij komt kijken en dat is eigenlijk wel wat.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div>En nu ben ik onderweg. Om samen met hem verder te reizen. Mij hoor je dus niet klagen over zes uur wachten op een luchthaven. Na vijf weken is dat een peulschil. Met op de achtergrond het rustgevende geluid van een saxofoon, zit ik aan een tafeltje en schrijf ik voor de derde keer dit stukje. De derde keer want ik vergat de vorige twee keer op 'bewaar' te duwen. Maar ik ben geduldig. Als nooit voordien. Nog twee dagen. En dan mag ik weer heel lang ongeduldig zijn. Afrika, beware... Ik kom eraan!</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-32216361213792627542016-01-23T16:00:00.000+01:002016-01-23T16:00:21.885+01:00Een arm die op het vliegtuig stapt...De tijd schijnt me telkens weer in te halen. Voor ik er erg in heb, zijn we weer een maand verder. Ik zit opnieuw in het vliegtuig en deze keer is mijn bestemming Panama. Ik heb op een ontiegelijk vroeg uur afscheid genomen van Mexico en van mijn lief (klinkt nog een beetje gek, maar wel heel goed). <span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Dat laatste was iets moeilijker. Niet dat ik Mexico geen warm hart toedraag, integendeel, maar als dat lief nu pakweg in Turkmenistan had gezeten, dan denk ik dat ik me daar ook best thuis had kunnen voelen. </span><br />
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Terwijl het vliegtuig, nogal turbulent, steeds verder weg vliegt is het ook in mijn hoofd turbulent. De drie afgelopen weken vliegen in stukjes voorbij (sommige stukjes lijken op 'repeat' te staan) en doen me lachen en tegelijk bijna een traan wegpinken. Shit, ik mis hem nu al. </span><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Vreemd. Zo lang uitkijken en aftellen en voor je't weet is het voorbij en moet je opnieuw beginnen tellen. </span></div>
</div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA9D3QiFDHnS6ZwvdHPGcH7aKCj5uME4i53i0d6mApuLSCWO7d27H4pyggHJeNWgjXv0Cuu9YODbwKUy6uftoJ0h1NrAjBXDYaXcD9ZBb5k8YVgOOsX6fTaBbRBYLt0QzeBO7Q7adIroo/s640/blogger-image-835720089.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA9D3QiFDHnS6ZwvdHPGcH7aKCj5uME4i53i0d6mApuLSCWO7d27H4pyggHJeNWgjXv0Cuu9YODbwKUy6uftoJ0h1NrAjBXDYaXcD9ZBb5k8YVgOOsX6fTaBbRBYLt0QzeBO7Q7adIroo/s640/blogger-image-835720089.jpg" /></a></span></div>
</div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Het was magisch. Samen van een berg lopen tot de wind je optilt en doet zweven. Samen vliegen en dan hoger en hoger gaan tot bijna in de wolken. Mijn hoofd was daar al.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Samen landen en plots draait de wind 180 graden waardoor we razendsnel landen en mee moeten lopen, maar door het hoge gras vallen en al lachend met een mond vol gras weer recht krabbelen. Dat hebben we alvast veel gedaan. Gelachen. En nog zoveel meer... Kleine dingen. </span><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Gewoon eindelijk wakker kunnen worden en de arm naast je vastpakken in plaats van de gsm op het nachtkastje.</span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">En nu is die gsm er plots weer en die arm is ook terug op het vliegtuig gestapt (met de rest wel te verstaan) richting thuis. En hier sta ik dan. In Panama. Geen idee wat ik nu ga doen. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">De eerste twee dagen liep ik een beetje verloren in Panama City, maar ik vermoed dat er nog voldoende adrenaline of een ander hormoon ofzo aanwezig was. Want het lukte me wel. Deze reis leerde me al dat ik nooit echt een fan bleek van de grote steden. Ik gaf mezelf dus even tijd om aan te komen en besloot om naar het noorden van Panama te trekken, naar Bocas del Toro. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">De nachtbus bleek echter de eerste vergissing. Elf uur zat ik in een ijskast. En ik overdrijf niet. Ik had zowat alle kleren aan die ik bij had en heb desondanks geen oog dicht gedaan. En dan zijn elf uren lang. Heel lang. Mijn einddoel was het hostel van een vriend die ik al zestien jaar niet meer gezien had. Zestien jaar! Heel speciaal om dan iemand weer te zien, maar absoluut fijn. En dus at ik om 9 uur 's morgens toast en dronk ik thee in een houten hostel dat volledig op palen in de zee stond. Als er een boot nogal snel voorbij vaart, golft er wel eens wat water door de houten planken heen. Speciaal. Een groot gat in de vloer doet dienst als zwembad met schommels ernaast en zelfs een toren om te duiken of 'een bommetje' te doen. Mooi gedaan dus, maar er was echter één probleem... Het hostel stond bekend als 'party place to be' en ik haal de gemiddelde leeftijd hier toch wel wat naar boven. Vergissing nummer twee...</span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Wat later wandelde ik over de eilanden en praatte ik even met die arm (en de rest) die op het vliegtuig gestapt was en plots waren ze er. Verstopt in mijn ooghoeken en ik probeerde ze zo onzichtbaar mogelijk te houden, maar het kwaad was geschied. Zo'n dag heb je natuurlijk af en toe en een nacht bibberende slapeloosheid helpt dan niet. De weerslag van drie weken die moeilijk beter hadden kunnen lopen. Tinteling tuut tuut aangekomen.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtPLNjdMNRGG_gJMCfzMsNg6AkIIgvd-oJ13hFObfBiOAGNaaeiXTpz7EY0bgu8kTtcNiQ_rdg3HyDqY4xRkCqH60NecD3PGQRvJfy5OcVCl4HzLN6xj2Mk8EnuOe3FIUunX_SveI45iA/s640/blogger-image-830013109.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtPLNjdMNRGG_gJMCfzMsNg6AkIIgvd-oJ13hFObfBiOAGNaaeiXTpz7EY0bgu8kTtcNiQ_rdg3HyDqY4xRkCqH60NecD3PGQRvJfy5OcVCl4HzLN6xj2Mk8EnuOe3FIUunX_SveI45iA/s640/blogger-image-830013109.jpg" /></a></span></div>
</div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">De liefde voor Panama is er nog even niet. Die voor de arm (en de rest) die op het vliegtuig stapte des te meer. Maar binnen een paar dagen komt die voor Panama ook wel piepen... Tenslotte beter dan pakweg Turkmenistan, niet?</span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-13215067237243780282015-12-13T11:53:00.001+01:002015-12-17T09:20:17.214+01:00A (wo)man with(out) a planEn plots is het bijna een maand verder. Ik zit nog steeds in Thailand, al was dat niet het plan. Maar er zijn wel meer dingen op deze reis anders gelopen dan 'gepland'. En dat terwijl mijn plannen bij de start zelfs betrekkelijk miniem waren. De grootste verandering van mijn plannen heeft meteen ook te maken met de radiostilte van de afgelopen weken. Ik ben namelijk niet alleen verliefd geworden op Afrika, maar ook op een specifiek onderdeel van Afrika. Het is te zeggen, een tijdelijk onderdeel dat momenteel in Mexico te vinden is. En dus veranderde ik mijn plan ('ik ga Azië ontdekken') nogal drastisch in een nieuw plan ('ik ga een specifiek onderdeel van Mexico ontdekken'). Concreet <span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">vlieg ik op het einde van het jaar dus naar Mexico. </span><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Ik heb er lang tegen gevochten. Uiteindelijk was ik bewust alleen op reis vertrokken en had ik nog heel wat voor mezelf te ontdekken. Dus was het dan wel goed als ik halsoverkop naar de andere kant van de wereld zou vliegen? Voor iets waarvan ik, laat ons eerlijk wezen, niet eens kon zeggen hoe het af zou lopen. Alsof je dat ooit wel kan met dergelijke dingen. Na heel wat innerlijke gevechten en ook gesprekken met dat specifieke onderdeel in Mexico bedacht ik me dat ik mezelf in de eerste plaats beloofd had om dit jaar vooral te voelen en te doen wat ik echt wilde. </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">En plots bleek de beslissing dan helemaal niet zo moeilijk. Ik wilde naar Mexico! En dus boekte ik een ticket. </span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Ik heb het lang stil gehouden voor de wereld. Om verschillende redenen. Al heb ik </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">eerder al een hint gegeven. Ik schreef namelijk al dat ik een soulmate gevonden had, dus de opmerkzame ziel onder u had misschien al iets in de smiezen. Hier en daar kreeg ik er al een vraag over die ik dan meestal met een kwinkslag ontweek. Maar uiteindelijk moest het er gewoon uit. De wereld mag het nu weten. Of alleszins een stukje ervan.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Nu begrijpt u ongetwijfeld ook beter waarom ik het zo moeilijk had om te aarden in Azië. Ik miste namelijk niet enkel Afrika... </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Gelukkig kwam ik na Ko Tao en het duiken Maria en Magdalena tegen. Echt waar. Niet verzonnen. Mocht Boeddha niet zo alom aanwezig geweest zijn, misschien was ik dan wel overtuigd christen geworden. Want zeg nu zelf, Maria Magdalena tegenkomen op een moment dat je je verloren voelt...</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">We besloten samen verder te trekken en via een omweg (Phuket), kwamen we uiteindelijk in het Noorden van Thailand terecht. De twee Duitse dames bleken het perfecte antwoord op mijn zoektocht naar iets vertrouwds in Azië. Het missen kreeg een andere, positievere vorm en ik kon hier ook weer mooie dingen zien en genieten van wat hier wel was. Thailand heeft wel degelijk meer te bieden dan enkel toeristische dingen, al moet je soms goed zoeken.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Maria vertrok weer richting huis na een week en Lena (Magdalena krijgen ze hier in Thailand niet gezegd) en ik gingen samen verder. Het is ongelofelijk om te merken hoe dicht je plots bij iemand kan komen tijdens reizen. Je bent vaak 24 uur op 24 samen en al snel krijg je het idee dat je iemand al jaren kent. Het klikte super en niet alleen bleken we beide fan van trektochten ver weg van de bewoonde wereld (en de toeristen), maar ook van de wereld en de dingen gewoon op je laten afkomen. En zo gebeurde het wel eens dat we een hele dag in een hippe (maar vooral hippie) koffiebar doorbrachten. Of ergens in slaap vielen in een zetel. Verder niets. En dat was geweldig.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjTgGBXPVaKiMXqF4gsiTa88pshLssQUurZZsrDKVyz13-8-PnLLlvMilwjtiAI2j8ujvtzWWC2Mn9dOAE7v2sbQ9QOw-11-k-PW1HPMXbYxSu9DhF7SLC8EnyrDVWa7zK0Phxfr-Bqig/s640/blogger-image--1532852496.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjTgGBXPVaKiMXqF4gsiTa88pshLssQUurZZsrDKVyz13-8-PnLLlvMilwjtiAI2j8ujvtzWWC2Mn9dOAE7v2sbQ9QOw-11-k-PW1HPMXbYxSu9DhF7SLC8EnyrDVWa7zK0Phxfr-Bqig/s640/blogger-image--1532852496.jpg"></a></div><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Ik spreek in het verleden, want morgen vertrekt ook Lena naar huis en ben ik weer alleen. Ik ga haar missen en ook een ander gemis zal weer sterker naar boven komen. Ongetwijfeld. Maar ik heb ook geleerd dat niets doen of gewoon ergens 'zijn' meer dan voldoende is. Het is helemaal ok dat ik op een eiland wil gaan zitten en geen cultuur of tempels wil zien. Het is ook ok dat ik dat specifieke onderdeel in Mexico mis en gewoon zo goed als elke dag wil bellen. Ik heb meer vertrouwen in mezelf gekregen. En in de wereld. Ik red het wel. En binnen twee weken kan ik datzelfde specifiek onderdeel in Mexico eindelijk weer in levende lijve zien en niet meer via Skype of FaceTime.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Plannen zijn soms nodig, maar je moet ze vooral ook los kunnen laten. Want die dingen die je echt gelukkig maken, net die kan je niet plannen. En net die vind je niet op de platgetreden paden, maar wel in die kleine dwarsstraatjes met geweldige koffiebars waar je met gemak je dag kan slijten of in slaap kan vallen. Als je tenminste geen plannen had...</span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-88579320611527679102015-11-22T06:00:00.001+01:002015-11-22T06:00:01.776+01:00I'll be ok. Just not today...Vandaag exact twee jaar geleden vertrok je om nooit meer terug te komen. Ik denk dat het niet uitmaakt hoeveel jaren, hoeveel tijd er verstrijkt, sommige dingen wennen nooit. Dat tijd alle wonden heelt is onzin en volgens mij gewoon iets dat iemand ooit bedacht heeft uit schrik. Hoop doet leven. Dat dan weer wel.<div><br></div><div>Er is zoveel dat ik je nog had willen vragen of vertellen, had willen tonen. Dagelijks vraag ik me hier af wat je zou vinden van de dingen die ik hier doe. Ik betrap ik mezelf erop dat ik vaak dingen doe waarvan ik weet dat jij ze gedaan zou hebben. Of waarvan ik weet dat jij het geweldig zou gevonden hebben als ik ze deed. </div><div>Maar de gezonde schrik die ik vroeger voor sommige dingen had, is als sneeuw voor de zon verdwenen en dat baart me soms wel wat zorgen. Mijn grenzen lijken een beetje vervaagd. En eigenlijk was dat ook bij jou het geval als ik er nu over nadenk. Maar ik ben me er bewust van en dat is al iets.</div><div><br></div><div>Mijn aankomst in Azië ging niet van een leien dakje. Bangkok was niet alleen een overweldigende stad, maar ze was ook zo luid en druk en vol mensen dat ik Afrika, de bush en haar inwoners nog harder miste. Alsof mijn ziel nog niet aangekomen was. En misschien was dat ook wel zo. Ik bracht dus een groot deel van mijn tijd gewoon in het hostel door binnen de veilige muren van mijn veel te grote kamer. Na vier dagen Bangkok, vertrok ik naar Ko Tao. Een eilandje dat iets minder druk en toeristisch zou zijn dan zijn grotere broers en bekend stond als duikparadijs. Dat leek me wel iets en om mijn energie en zin weer terug te vinden, schreef ik me in voor een duikcursus. Het hielp. Ik genoot van het duiken en zelfs van het huiswerk maken en studeren. Dat ging me veel beter af dan toerist spelen merkte ik. En dus plakte ik er nog een stukje cursus aan. Dat zou jij ook gedaan hebben. Want wat ben je uiteindelijk met een duikbrevet tot 18m als je ook tot 30 kan gaan? </div><div><br></div><div>Je bent een beetje mee hier. Want hoewel we heel verschillend waren op een aantal vlakken<span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">, leken we wat andere dingen betreft eigenlijk net heel erg op elkaar. Voor mij was dat het meest uitgesproken in het feit dat we beide 'free birds' zijn. Dat heb ik nog nooit zo duidelijk gevoeld als nu. En een beetje dankzij jou, want jouw reacties die ik verzin in mijn hoofd maken het zoveel makkelijker om datgene te doen wat ik echt wil. Om los te laten en vrij te zijn of me vrij te voelen. En ik denk dat je trots zou zijn, lieve broer.</span></div><div><div>Het is eigenlijk gek. Ik heb je af en toe vervloekt omdat je zo uitgesproken je zin deed. Soms leek het alsof je je helemaal niets aantrok van wat anderen om je heen daarvan vonden. Maar ik bewonderde je er ook voor. Kon ik dat maar! Gewoon een klein beetje. Want hoewel het niet makkelijk was naar Lien en mama en papa toe om te vertrekken, hoorde ik telkens jouw stem in mijn hoofd: 'Leef Sofie!'</div><div><br></div><div><div class="separator" style="clear: both;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8R2oCoUURLxkp_M6SpYoSSxuFvAJyzfWKrqorNzUxCDsYFb2YDA7R3Md-t9_lFTfwXCcCa2wCTP99H_unIkRBLGDJ66S6TAvKnUZ5tsUPIg1WFcZJtkBXVZ45si_sXhfDj7ZfUK6IXdw/s640/blogger-image-1895048781.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8R2oCoUURLxkp_M6SpYoSSxuFvAJyzfWKrqorNzUxCDsYFb2YDA7R3Md-t9_lFTfwXCcCa2wCTP99H_unIkRBLGDJ66S6TAvKnUZ5tsUPIg1WFcZJtkBXVZ45si_sXhfDj7ZfUK6IXdw/s640/blogger-image-1895048781.jpg"></a></div><br></div><div>En zo zit ik vandaag in een hostel op Ko Tao. Ik heb het moeilijk, want iedereen komt samen als een soort nagedachtenis aan jou. En ik ben hier. Alleen. Het is de eerste keer dat ik het moeilijk heb met 'hier' te zijn. De eerste keer dat ik me echt alleen voel. En de oorontsteking die ik er gratis en voor niks bij kreeg na het duiken helpt niet echt. Er is een uurverschil van zes uur en twee vriendinnen gaan in mijn plaats, lezen mijn tekst voor jou voor en vertellen me midden in de nacht dat het mooi was. Ik kan amper iets zeggen. Ik heb pijn, voel me alleen en de tranen rollen over mijn wangen. Maar tegelijk voel en merk ik ook dat er mensen zijn die me echt graag zien. En dat troost. Net zoals jouw stem in mijn hoofd dat af en toe ook kan doen.</div><div><br></div><div>Lieve broer, er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan je denk. Zonder dat ik je mis. Zonder dat ik me vragen stel of denk hoe anders dingen geweest hadden kunnen zijn. Zonder jouw stem in mijn hoofd. En dus leef ik. Met ups en downs. Voor twee. Voor jou erbij. Want dat was wat jij voor mij was: leven in het kwadraat.</div><div><br></div><div>Je zus,</div><div>Sofie</div></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-70917015702731570442015-11-03T17:05:00.001+01:002015-11-09T13:40:54.942+01:00Undesirable person doing very desirable stuff...Makkelijk was het niet, 'the bush' verlaten. En de Zuid-Afrikanen maakten het nog een klein beetje moeilijker. Het leek bijna een soort van test. Kijken of ze dat ook redt? En af en toe heb ik, eerlijk waar, naar de verborgen camera's gezocht. <div><br><div>Maar laat ik bij het begin beginnen. Na mijn nachtje Maun, waar ik een beetje met mijn ziel onder mijn arm rondliep en een slaaptekort opliep dankzij de buren die Halloween vierden in ware Bollywoodstyle tot een gat in de nacht, stapte ik het vliegtuig op. Tot dan toe had ik de tranen kunnen bedwingen, maar binnenin liet ik ze de vrije loop. Ik miste de bush echt en op dat vliegtuig stappen kostte al mijn wilskracht. Klinkt cheesy, maar zo voelde het echt. </div><div>De piloot liet weten dat ze klaar waren en even later stegen we op. Toen waren daar plots de tranen. Gek. Mijn buurvrouw dacht dat ik vliegangst had en ik liet haar maar in die waan. De rest van de vlucht was ze heel vriendelijk en af en toe zag ik haar uit mijn ooghoek een bezorgde blik opzij werpen. </div><div>We hadden een korte tussenstop in Gaborone, wat wel grappig was. Iedereen moest uit het vliegtuig stappen, even wachten in een soort wachthal en dan op het vliegtuig richting Kaapstad en dat bleek exact hetzelfde met dezelfde stewardess die ons dus vrolijk opnieuw welkom heette. Rond half zeven landden we in Kaapstad. Het regende en stormde en de piloot liet ons geanimeerd weten dat het 13 graden was buiten. <i>Waaat???</i> Daar stond ik op mijn flipflops en in T-shirt. Slik. Geen warm welkom dus. Maar als je dacht dat het daarbij bleef, dan heb je verkeerd gedacht. Ik moest nog door de douane. Ik stond wat dom te lachen (die kijken steeds zo argwanend om te zien of jij het wel echt bent op dat paspoort), wanneer hij plots zegt: <i>'I can't let you in mam, your visa expired. How long did you intend to stay here? I can give you 7 days at most.</i>' <i>Waaat???</i> <i>Echt, waaaaat??</i>? Het universum maakte het me er niet makkelijker op. Het leek alsof ze wilden dat ik gewoon terug ging. </div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Ik wandelde een beetje verdwaasd verder om mijn bagage af te halen. Ik begreep er niets van, maar was zeker dat ik dit wel opgelost zou krijgen. Al snel zou echter blijken dat mijn onwankelbaar vertrouwen in mezelf echter niet voor de Zuid-Afrikanen geldt.</span></div></div><div><br></div><div>Ik werd opgehaald door Steve, een gids die ik in Botswana had leren kennen en die me uitgenodigd had om die avond bij zijn familie te komen eten. En dat bleek letterlijk, want ongeveer zijn voltallige familie was daar. Heel speciaal, maar ook heel fijn. Tenminste nog een stukje warm welkom in de bewoonde wereld en in Zuid-Afrika. Hij zette me later af in het hostel en ook daar voelde ik me meteen thuis. Gelukkig.</div><div><br></div><div>De volgende morgen besloot ik om nog even te negeren dat ik mogelijks een probleem had en ging ik de buurt wat verkennen, nieuwe kleren kopen en geld wisselen. Ik vergat echter mijn paspoort (geen geld wisselen dus) en liep verloren (heel wat buurt verkend) en dat letterlijk en figuurlijk. Ik stond liever oog in oog met een luipaard op dat moment dan daar, midden in een grootstad. Zucht.</div><div><br></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">De dag nadien zou ik, vol goede moed, mijn visumprobleem gaan oplossen met hulp van Steve die me oppikte om te gaan ontbijten. Nadien was de eerste stop 'home affaires'. Daar werden we doorgestuurd naar een ander gebouw waar ze zich bezighielden met het verlengen van visa. Klonk veelbelovend. </span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">We wandelden het gebouw binnen, lieten weten dat we naar de 21ste verdieping wilden en kregen doodleuk te horen dat we dan weer naar buiten moesten gaan, het hoekje om wandelen om dan hetzelfde gebouw weer binnen te wandelen. Ok. Moet lukken. Wat bleek? We kwamen gewoon in dezelfde hal uit, maar aan de andere kant van de liften!!! Dus </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">diezelfde vrouw zat nu gewoon 20m verder! Ongelofelijk... </span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Naar de 21ste verdieping waar de hoop op een oplossing al snel de grond ingeboord werd. Volgens de dame daar had ik twee opties. Of ik moest mijn ticket veranderen en 8 november het land uit zijn, of ik moest een verlenging aanvragen, maar dat zou 8 tot 10 weken duren en in die tijd mocht ik het land niet uit. <i>Waaaat???</i> Een verlenging aanvragen voor 1 week duurt 8 weken??? Tuurlijk. Dat is logisch. </span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Ik heb serieus naar verborgen camera's gezocht. </span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">'<i>En wat gebeurt er als ik gewoon op 15 november vlieg?</i>' vroeg ik uitdagend, terwijl ik bedacht dat ze me in het ergste geval het land uit konden zetten.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">'<i>Then you become an undesirable person for South Africa, mam, which basicly means that you can not enter the country again for the next 5 years.</i>' <i>Waaaat????</i> Misgedacht dus, het kon erger.</span></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Mijn laatste hoop was de Belgische ambassade, maar ook die zongen hetzelfde liedje. Ik speelde even met het idee om naar Namibië of een ander buurland te vliegen of te rijden, gewoon om opnieuw binnen te kunnen, maar blijkbaar was er ook dan de mogelijkheid dat het niet zou lukken om weer binnen te raken. Zuid-Afrika wilde me niet, dat was duidelijk. Na een volle dag zoeken naar oplossingen, moest ik de handdoek in de ring gooien en mijn ticket herboeken. En dus had ik plots maar vijf dagen om in Kaapstad te spenderen. Slik.</font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Mijn optimistische zelf besloot dan maar dat ik er op die vijf dagen alles zou uithalen, niets zou doen 'omdat je dat toch gezien moest hebben', maar alleen die dingen doen die ik echt absoluut wilde doen. Ik wilde de Tafelberg beklimmen, met haaien gaan duiken, gaan skydiven en een daguitstap doen naar Cape Point. Ook hier liet Kaapstad me echter een beetje in de steek. </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">De haaien lieten zich niet zien terwijl ik in het ijskoude water zat en amper mijn eigen tenen kon zien (en voelen). Ik zag er gelukkig wel van op het dek van de boot en wat later ook nog zeehonden en walvissen. Je hoorde me dus niet klagen. </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Bij het skydiven kreeg ik na zes uur min of meer geduldig en vooral gezond enthousiast wachten om te springen te horen dat het te donker was en we niet meer konden springen. <i>Waaat????</i> Ik vreesde daar al enkele uren voor en was dat dus al gaan checken, maar diezelfde man had me op dat moment beloofd dat ik net de beste sprong zou hebben, tijdens de zonsondergang. <i>I was a lucky girl.</i> Jep. Ik dacht het niet dus. </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Ik was zo teleurgesteld. Het idee dat ik nu niet zou springen, terwijl ik dat beslist had, kon ik eigenlijk niet verdragen. En dus hakte ik de pijnlijke knoop door om Cape Point te cancellen.</font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Dat leek een beetje mijn hoofdbezigheid de afgelopen dagen. Hostels, vluchten en excursies cancellen. </font><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"> Ik was dus in Cape Town en zou de grootste trekpleisters niet eens zien. </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Maar het was tenslotte mijn eigen reisfilosofie en dus kon ik er niet omheen.</span></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">De dag erop ging ik terug. Ik mocht als allereerste springen. Uit een mini vliegtuigje zonder deur, terwijl ik een beetje ongemakkelijk tegen de stoere borstkast van een hunk van een kerel leunde. Geen zenuwen, eerlijk waar! Of toch niet voor het springen.</font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz7squ4ASg0nr2hjDkDxYAyklMPiTiuGngcUhR-vXZzIoQrEbccNJaeG5WPj-jc69LIuFBwlNnS7BSV2P8Iywml9YZTj1xaOUBYf_TA-SxWzsCiVy_aH2zsaCejGS7p-3gKg_qEQ98cx8/s640/blogger-image-994737968.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz7squ4ASg0nr2hjDkDxYAyklMPiTiuGngcUhR-vXZzIoQrEbccNJaeG5WPj-jc69LIuFBwlNnS7BSV2P8Iywml9YZTj1xaOUBYf_TA-SxWzsCiVy_aH2zsaCejGS7p-3gKg_qEQ98cx8/s640/blogger-image-994737968.jpg"></a></div><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Het was GE-WEL-DIG!!!! Een vrije val uit een vliegtuig gevolgd door een fantastische vlucht. Niet in woorden te vatten. En plots wist ik het. Ik zou niet voor de tick-list gaan, ik hoefde niet alles gezien te hebben of overal geweest te zijn. Voor mij gaat deze reis over ervaringen. En ook al zie ik maar een mini stukje van de wereld (en niet eens dat wat 'toeristisch gezien moet')... zolang ik die dingen doe waar ik ten volle van kan genieten, is het goed. En meer dan dat. En of dat nu een Savanna in de bush is, kijken naar de zonsondergang of uit een vliegtuig springen, er is telkens een soort overstijgend geluksgevoel dat ik gewoon veel te lang gemist heb...</font></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-483777319744302342015-10-31T18:04:00.001+01:002015-11-06T06:58:48.365+01:00Bye Bye bush...Mijn iPad laat me weten dat ik al 13 weken geen reservekopie gemaakt heb. De tijd vliegt. Morgen stap ik op het vliegtuig richting Kaapstad. Onwerkelijk idee dat ik de bush hier ga verlaten. Het is mijn wereld geweest de afgelopen maanden en ik kan me simpelweg niet meer zo goed voorstellen hoe het leven er in een stad ook weer aan toe gaat.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Het is even geleden dat ik nog schreef, maar geen nieuws is goed nieuws. In dit geval toch. Mijn stilte heeft te maken met de rust hier en in mijn hoofd. Met het vertragen. Met <i>African time</i>. Maar het heeft ook te maken met een recente nieuwe bezigheid.</div>
<div>
<div>
<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Enkele weken geleden startte ik met schrijven voor <a href="http://www.mo.be/">www.mo.be</a>. Best spannend was dat. Alle andere artikels leken me zoveel meer onderbouwd en over serieuze thema's. Wat had ik nu te vertellen over 'de wereld' en de landen die ik bezoek? Over ontwikkelingswerk, politiek of economie ofzo? Schreef ik wel goed genoeg? Ik leek uit de toon te vallen en was dus bang dat ik er niet echt zou passen. Daarom had ik er voordien ook tegen niemand iets over gezegd. Pas toen ik positieve feedback kreeg, durfde ik het zelf op Facebook delen. </span></div>
<div>
<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Eigenlijk grappig. Ik val al zo lang uit de toon en pas niet helemaal in het plaatje dat de maatschappij uittekende voor mij en net dat was waar mijn eerste artikel over ging. En terwijl ik daarover schrijf ben ik opnieuw bang om uit de toon te vallen. Oh de ironie!</span></div>
<div>
<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Maar nu ben ik dus </span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">één van de wereldbloggers. En tot hiertoe lukt dat prima. </span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Mijn allereerste artikel werd onverwacht enorm veel gelezen en gedeeld. Zoveel dat ik het niet helemaal kon vatten. En toen ook mijn tweede artikel wel ok bleek, was ik vertrokken. Weer een stapje dichter bij waar ik naartoe wil. Ik kom er wel.</span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
De afgelopen weken is er veel gebeurd en ook weer niet. Dat heeft met het vertragen en de eenvoud van het leven hier te maken. Ik heb geleerd om stil te vallen. Om gewoon te zitten en te zijn. Ik heb geleerd om te genieten. Het 'moeten' laten vallen. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
De dagen hier in Afrika hebben een ander ritme. Als de zon opgaat, begint de dag. Niet omdat dat moet of omdat er een wekker afgaat, maar simpelweg omdat je wakker wordt. 's Middags wordt er vaak een soort siësta gedaan, maar dat vond ik dan weer niet simpel. Ofwel door de kinderen die het idee van een siësta hun leeftijd onwaardig vinden ( al vallen ze soms bijna in slaap terwijl ze rechtstaan), ofwel doordat het gewoon te warm is en mijn canvas huisje dan in een soort selfmade bakoven verandert. Want het is hier echt heet overdag. <span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">De minste inspanning doet het zweet over je gezicht lopen en het liefst van al nam ik om het uur een koude douche. Gelukkig koelt het 's nachts nog wel af en gelukkig bestaan er zwembaden, ventilators, koelkasten en ijsmachines. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Vandaag zit ik op het terras van de River Lodge in Maun. Met een Savanna. Ik ben net met een mini vliegtuigje (een caravan zoals dat type heet) vanuit de Delta naar hier gevlogen. Een privé vlucht, want er zat niemand anders op het vliegtuig. Ik haat afscheid nemen. Deze keer was niet anders. Het ging zo snel en terwijl ik over Kwai en Moremi en de rest van de Delta vloog, besefte ik plots dat ik echt weg ging. Shit! Ik ga het zo missen daar. Alles. Machaba Camp is een beetje als een familie geworden. Ze waren er bij alle geweldige belevenissen, game-drives, sundowners, uitstapjes, maar ook op de lastige dagen. Bij een regenboog aan emoties. Het was mijn thuis voor de afgelopen drie maanden. En het leek een beetje alsof de bush zelf ook niet wilde dat ik weg ga, want mijn laatste game-drive, zonsondergang, nacht in de bush en de rit naar de airstrip waren ze er allemaal: olifanten, nijlpaarden, leeuwen, luipaarden, giraffen en al de rest. En hoe...</span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxWhX_OZ9FhuYnWLYqZl8ABNhGlD7kwUcRKkad5VIiIEckeWZQRfdeRcEdn5J8e1VBmJtQRw8s4o1Z4umxppOEfAa5t6vqbYGjzfVmXlHBMKW7JApTNM3GuKjyjXT8Ng2B17Ng1YvLpj0/s640/blogger-image-1575511984.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxWhX_OZ9FhuYnWLYqZl8ABNhGlD7kwUcRKkad5VIiIEckeWZQRfdeRcEdn5J8e1VBmJtQRw8s4o1Z4umxppOEfAa5t6vqbYGjzfVmXlHBMKW7JApTNM3GuKjyjXT8Ng2B17Ng1YvLpj0/s640/blogger-image-1575511984.jpg" /></a></div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Terwijl de Savanna naar mijn hoofd stijgt, zakt de zon in het water. Mijn laatste zonsondergang in Botswana. Voor nu. Want </span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">op </span><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">een dag sta ik hier terug. Dat weet ik zeker. Afrika zit in mijn bloed nu en ik denk niet dat ik dat ooit nog kwijt raak.</span></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-31800692565680705022015-09-28T13:58:00.001+02:002016-06-02T12:18:00.831+02:00A free birdIk vrees dat Afrika me te pakken heeft. Of is het gewoon de rust, de simpele zaken en zorgen, de kleine dingen? Dat zal ik waarschijnlijk pas weten als ik verder trek. Maar dat ik terug kom naar Afrika, dat staat als een paal boven water. Ik denk op dit moment dat het eerder een soort thuis voelen in de wereld is. In Afrika en waarschijnlijk ook ergens anders. Ik draai mee en voel een rust en een vrijheid die ik voordien, zonder me daar echt bewust van te zijn, zo erg gemist heb. Alsof ik pas hier en nu helemaal mezelf kan zijn.<br />
<div>
En begrijp me niet verkeerd, er zijn veel mensen in België die ik doodgraag zie en die tranen of emotie teweeg brengen wanneer ik ze nu gewoon nog maar hoor of via Skype zie of zelfs maar een mail van hen lees. Maar die tranen zijn geen heimwee of verdriet. Het is eerder alsof ik hier nog beter kan voelen hoe belangrijk sommige mensen voor mij zijn. Hoe graag ik hen zie. En dat komt niet door de afstand, maar doordat ik voel hoe juist mijn beslissing om te vertrekken was. Voor mezelf. En dat voelt goed.<br />
<div>
<div>
<br />
<div>
Ergens een tijd wonen en meedraaien is heel anders dan als toerist naar die plek reizen. De ups en downs, de verschillende kanten van mensen en van jezelf, dagen die schitteren en dagen die als lood voelen. Je hebt ze allemaal nodig om echt te voelen dat je leeft.</div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfb6f3CGxzGaibOsZwCpx8tbY_fUy6VmnbPLPKPp9c8h5XYl7ti0cPQRUXds63n_qD41d98RTnTw3H8fBYbT5XVFmZ582i5DQAxru3xJPz8CNOyyJGf73gAncDLLuPdlah85DuiOIjQ4s/s640/blogger-image--1840404783.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfb6f3CGxzGaibOsZwCpx8tbY_fUy6VmnbPLPKPp9c8h5XYl7ti0cPQRUXds63n_qD41d98RTnTw3H8fBYbT5XVFmZ582i5DQAxru3xJPz8CNOyyJGf73gAncDLLuPdlah85DuiOIjQ4s/s640/blogger-image--1840404783.jpg" /></a></div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Er zijn de kleine dingen. Ik knipte al mijn eigen haar (heb weer een froefroe), kan een Savannah openen met een flesje water (daar werd ik echt goed in), reed met de jeep in mijn eentje (ben ik echter iets minder goed in), leerde al enorm veel over vogels (dankzij 5-jaar oude Nala), herken de meeste bushgeluiden 's nachts, leerde 3-jarige Khan 'pardon' zeggen (of iets dat er alvast op trekt), durf meestal alleen naar huis wandelen, ontdekte dat ik een zwak heb voor giraffen en rustig wordt van het lage gebrom en het gekraak en getrompetter van olifanten. Om maar enkele dingen te noemen...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Dan is er een regenboog aan emoties. <span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Mijn broer is vaak in mijn gedachten. Wat zou hij hiervan vinden? Wat zou hij zeggen van mijn foto's? <i>'Graaf zusje! Wow... Jaloers!'</i> Ik zie het hem zo zeggen. Misschien was hij wel op bezoek gekomen. Af en toe zijn er plots tranen. Dan mis ik hem. Mis ik zijn bulderende lach en typische commentaar, zijn onverwachte telefoontjes op de meest onmogelijke momenten, zijn dromen... Maar hij is mee hier. Hij zou dit geweldig hebben gevonden. Dat voel ik ook. Gelukkig.</span><br />
<span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);"><br /></span></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJK3naqKypNRcl2zVd9rzItxm4F1aZlw1ef8SZNYkvc6Il_PLTZ837IK2qAix09qOzUqWlrMNbzeU-YmLwUiCZ4mgxtQVuhl1N8oJg87BQrR5rQHqTojFg_HiFHcmW9XQn9L5J0md_yi4/s640/blogger-image-866725040.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJK3naqKypNRcl2zVd9rzItxm4F1aZlw1ef8SZNYkvc6Il_PLTZ837IK2qAix09qOzUqWlrMNbzeU-YmLwUiCZ4mgxtQVuhl1N8oJg87BQrR5rQHqTojFg_HiFHcmW9XQn9L5J0md_yi4/s400/blogger-image-866725040.jpg" width="267" /></a><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Een paar dagen geleden ben ik voor de eerste keer echt bang geweest. Ik vertelde al dat ik het geluk had om een luipaard en haar jong te zien. Dat specifieke luipaard is hier gekend als Matsebe (door haar twee gehavende oren blijkbaar). Ze is niet meer van de jongste en had al eens lastige periodes en dan werd ze vaak rond het kamp gezien. Sowieso komt ze geregeld op bezoek. Het was vertederend om haar samen met haar jong te zien, maar plots ging het niet meer zo goed met hen. Ze heeft een tijd blijkbaar geen 'kill' gehad en was heel erg vermagerd. Bovendien heeft ze daardoor haar jong moeten achterlaten. Zo zielig en dat raakt je dan wel. Op een game-drive kwamen we haar tegen. Ze moest oude vissenkoppen eten die visarenden op de grond lieten vallen en het jagen leek maar niet te lukken. Ik had met haar te doen. We volgden haar een tijdje met enkele jeeps en uiteindelijk waren er nog twee wagens over. De onze en die van enkele vrienden. Matsebe lag tussen onze auto's in. Plots stond ze op en wandelde ze tot net naast onze wagen, naast mij, waar ze ging zitten. Op nog geen meter en ze keek naar boven de auto in. Recht in mijn ogen. Ik denk dat mijn hart toen even stopte. Haar wanhopige blik. Ze bleef zo zitten en het leek een eeuwigheid al was het waarschijnlijk maar enkele minuten of zelfs dat nog niet. Op een bepaald moment begon ze zelfs te grommen. Ik denk dat mijn benen het begeven hadden als ik toen recht had moeten staan. Ik kan het niet uitleggen in woorden, maar oog in oog staan met een wild dier is iets ongelofelijks. Al de rest valt helemaal weg. Nadien had ik een glaasje nodig om weer bij te komen.</span></div>
</div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Af en toe is er ook frustratie of teleurstelling. In mezelf en in anderen. Zo ben ik nog steeds geen krak in dingen voor mezelf vragen en dat merk ik hier en daar. In de keuken bv. moet ik steevast mijn eigen ontbijt (en dat van de kindjes) maken, terwijl ze dat voor anderen wel maken als die dat vragen. Net omdat ze natuurlijk heel goed weten dat ik het anders wel zelf zal doen. Nog werk aan de winkel voor mij dus...</span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">En als er spanningen zijn of ruzie is tussen mensen hier, dan kan ik daar ook echt last van hebben. Zelfs (of misschien vooral) als er niets gezegd wordt, maar er vanalles in de lucht hangt. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdiR1W0lOzaF-DIlFVunB-1yzUsusaBkz3sMhkyffZi2hRS8ddCLWS7s7a_BDd9Qe1KblXMvQXKvzdFzRyq2hQAkcEBkWKvTHL403G6OG6WhBHYo-bVanr6_Nivvaa4Z8sJDClUupSzHQ/s640/blogger-image-1785474668.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdiR1W0lOzaF-DIlFVunB-1yzUsusaBkz3sMhkyffZi2hRS8ddCLWS7s7a_BDd9Qe1KblXMvQXKvzdFzRyq2hQAkcEBkWKvTHL403G6OG6WhBHYo-bVanr6_Nivvaa4Z8sJDClUupSzHQ/s1600/blogger-image-1785474668.jpg" /></a></span></div>
<span style="font-family: Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Maar vooral en heel vaak zit ik gewoon in de jeep naar olifanten of de zonsondergang te kijken met een Savannah in mijn hand en een lach op mijn gezicht. Dan klopt alles zo wonderlijk dat ik me oprecht gelukkig en blij voel en af en toe stiekem met mijn ogen moet knipperen.</span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhALoorjwvfQXM15nUBXHiJLlWG7x7H2kODJ5I5LLagd4nX-4YPd-HneX7JzCuy8THnKY9mNQbHpyCRibtUYXQhal9gFX7jX0r9Qk-3WIZAW8QCwGdoTfjaHlcD8cz1q4JZQf8Q2RJaxeQ/s640/blogger-image--490178784.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhALoorjwvfQXM15nUBXHiJLlWG7x7H2kODJ5I5LLagd4nX-4YPd-HneX7JzCuy8THnKY9mNQbHpyCRibtUYXQhal9gFX7jX0r9Qk-3WIZAW8QCwGdoTfjaHlcD8cz1q4JZQf8Q2RJaxeQ/s640/blogger-image--490178784.jpg" /></a></span></div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">Tot slot zijn er momenten en dingen die ik echt nooit meer zal vergeten. De dode krokodil die door het nijlpaard op de oever werd gesmakt; de impala die in het water stond met een krokodil aan haar poten, een nijlpaard wat verder en zeven wilde honden rond het water; het luipaard met haar jong en een dode impala in een boom; tussen de olifanten staan en hen zien zwemmen en spelen; een olifant die tot op een paar meter van waar je op de grond zit naar je toe komt gewandeld of een nijlpaard dat op je af komt gelopen tijdens sundowners op een game-drive. Allemaal onvergetelijk. Naast dat alles vond ik ook een soulmate, een 'brother in arms' en daar zijn er niet zoveel van. De gesprekken met hem, die korte ontmoeting heeft me nog meer gesterkt in de juistheid van mijn beslissing om erop uit te trekken. Ik voel me oprecht thuis in de wereld. Met mezelf</span><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">. Ik ben gelukkig hier. </span><i style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">A free bird</i><span style="font-family: "helvetica neue light" , , "helvetica" , "arial" , sans-serif;">... En dat is echt wat ik nu nodig heb.</span></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-31050516462761422952015-09-14T09:45:00.001+02:002015-09-14T09:45:21.256+02:00The real thing.We zijn ondertussen zes weken ver en bijna in de helft van mijn Afrikaans avontuur. De tijd gaat snel en ik vraag me soms af hoeveel tijd je nodig hebt om Afrika echt beleefd te hebben. Is drie maanden dan wel genoeg? Om te voelen hoe het is om hier te leven. Welke ervaringen heb je daarvoor nodig? Is het voldoende om veel dieren te zien om echt in Afrika geweest te zijn? Moet je misschien een nacht onder de sterren geslapen hebben? Een 'kill' meemaken? Winter en zomer beleefd hebben?<div><br><div>De winter hier is duidelijk lang achter ons. Een lange broek is enkel nog handig om muggen op afstand te houden en mijn warme pyamabroek daar moet ik maar een andere bestemming voor vinden. Ik ben al mijn kleren momenteel al zo beu dat ik me heb voorgenomen om me in Kaapstad gewoon een nieuwe garderobe aan te schaffen. Mijn haar zou eigenlijk eens geknipt moeten worden en mijn voeten zien permanent zwart van het zand hier. Zelfs schrobben of weken helpt maar gedeeltelijk. Maar goed, olifanten of leeuwen vinden dat doorgaans allemaal niet zo erg.<div><br><div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnqmU2qMGh_11XukqK-830pHS7GNWiEzvlLxGGYMjJpA8EQDwq7Pq9fdIyhHgWemOk6hMi6TqbPTldcxRO4HDBNCYYZbOlFBCqwWr-fE2uzROM_xM9z9Ju24SyXRfn3ZNf86HaAeCCuzk/s640/blogger-image--447829480.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhnqmU2qMGh_11XukqK-830pHS7GNWiEzvlLxGGYMjJpA8EQDwq7Pq9fdIyhHgWemOk6hMi6TqbPTldcxRO4HDBNCYYZbOlFBCqwWr-fE2uzROM_xM9z9Ju24SyXRfn3ZNf86HaAeCCuzk/s640/blogger-image--447829480.jpg"></a></div><div><br><div>Sinds gisteren kunnen we weer op game-drive. Door omstandigheden lukte dat een hele tijd niet meer, wat het toch een beetje moeilijker maakte af en toe. De dagen zijn hier soms best lang en een weekend dat bestaat hier niet. Dus als 's morgens de zon op komt, zijn daar ook Nala en Khan en dat blijft zo tot de zon alweer enkele uren onder is. En als er dan geen game-drive is, dan duurt een dag lang. Af <span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">en toe betrapte ik mezelf erop dat ik nood had aan iets anders dan kids-duty. Elcke en Shaun deden hun best om het hier en daar makkelijker en aangenamer te maken. Zo ging ik eens met Shaun op night-drive, reden we over de middag even langs enkele leeuwen die hij 's morgens op de game-drive met gasten gezien had en paste hij af en toe op Nala en Khan zodat ik even op mijn gemak kon gaan lunchen of internet checken. Ik moest er dan wel bij pakken dat het huis op stelten stond als ik terug kwam. En meestal lag Shaun dan te slapen en lagen er lege ijspapiertjes en een leeg doosje snoepjes op de grond terwijl Nala en Khan als twee engeltjes breed lachend naar mij stonden te kijken.</span></div><div><div class="separator" style="clear: both;"><br></div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyFRJQpuY8Do8XKV3PhbqQ9UUGtNTR_Mus2LcERFmrytNaBfV42jLWgFhne3kzMUY8U5FfPX0LMFalPg2mP-j2Tm_iCD1TZ2rRsaLhlItcrbLOT8VHLciyeOj7sEU44hTBJtaNyY02I5Y/s640/blogger-image--1462237256.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyFRJQpuY8Do8XKV3PhbqQ9UUGtNTR_Mus2LcERFmrytNaBfV42jLWgFhne3kzMUY8U5FfPX0LMFalPg2mP-j2Tm_iCD1TZ2rRsaLhlItcrbLOT8VHLciyeOj7sEU44hTBJtaNyY02I5Y/s640/blogger-image--1462237256.jpg"></a></div></div></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Game-drives, dieren tegenkomen in het kamp of terwijl ik naar huis wandel, het reilen en zeilen van een kamp, gaan zwemmen als het bijna 40 graden is met zicht op enkele olifanten, nijlpaarden, impala of kudu of in je bed liggen en naast de canvas muren van je huisje olifanten horen wandelen, eten en ja ook hun behoefte doen. Al die geweldige ervaringen vergeet ik van mijn leven niet meer. </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRmRJPRdtWhpZfkAJafj3nn0tfVKyV8Ygtnj5OgpzAn5Cc-a9UMClj6IpjVfut0ZDiQC3lZ3dqWkp7XzvvFBijh3SP4ElHr0uAAwkeMHhhzb8oJX7Sw0bFSiBsi_z7fuq9h48Gic3fYe8/s640/blogger-image--90416431.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRmRJPRdtWhpZfkAJafj3nn0tfVKyV8Ygtnj5OgpzAn5Cc-a9UMClj6IpjVfut0ZDiQC3lZ3dqWkp7XzvvFBijh3SP4ElHr0uAAwkeMHhhzb8oJX7Sw0bFSiBsi_z7fuq9h48Gic3fYe8/s640/blogger-image--90416431.jpg"></a></div></div><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Een tijdje geleden tijdens een sundowner op een game-drive genoten we van een prachtige uitzicht tot er plots iets tegen mijn hoofd vloog. Impala keutels. Shaun houdt wel van een mopje. Zo legde hij al een berg kolen onder mijn stoel tijdens een diner waardoor ik amper nog op mijn stoel kon blijven zitten, zo heet was die geworden. Toen we gisteren 's avonds een auto tegen kwam die ook naar het kamp moest, maar verloren gereden was en ons dus volgde, reed hij na een tijdje plots naar links, deed al zijn lichten uit en schaterde het vervolgens uit omdat de auto nietsvermoedend rechtdoor reed. En een paar dagen terug speelde hij tijdens het diner een irritant insect achter mijn oor met een lange grasspriet wat ik pas laat doorhad, tot groot plezier van de gasten rondom ons. Shaun.</font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Maar de impala keutels dus. Die stak hij in zijn mond en vervolgens werd hij even een machinegeweer. Toen ik een gezicht trok, wist Elcke me te vertellen dat ik dat ook eens moest doen. <i>Want je bent pas echt in Afrika geweest als je een impala keutel in je mond gehad hebt. </i>Verdekke. Dat is het dus! En dus heb ik, zonder er verder over na te denken, ook maar zo'n ding in mijn mond gestoken. Het was er snel weer uit, maar ik heb wel raak geschoten. Ik ben dus echt wel in Afrika geweest.</font></div></div></div></div></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-1405973341486475162015-09-10T13:35:00.001+02:002015-09-28T14:03:13.290+02:00Vallende sterren<div>
-Dit stukje schreef ik een tijdje terug, maar werkte het nu pas af...-</div>
<div>
<br /></div>
Het was al donker en als ik naar boven keek, zag ik duizenden sterren. Af en toe zelfs een vallende ster. Ik zag zelfs één keer een soort meteoor (je zag echt een brandende bol en hij was groter dan de gemiddelde ster) die viel met een staart erachter die wel in brand leek te staan. Prachtig. Ik heb hier al wat 'af gewenst'.<br />
<div>
De kok kwam het driegangendiner aankondigen met bijpassende wijnen en iedereen schoof aan. Er stonden lampjes op de lange tafel buiten en omdat het 's avonds nog best koud was, kwamen ze een schep warme kolen onder je stoel leggen. In het begin is dat wat onwennig omdat het lijkt alsof je stoel in brand gaat vliegen, maar al gauw wordt het heel aangenaam warm. Er kwam een voorgerecht en wat later mochten we aanschuiven we aan voor het hoofdgerecht. Af en toe kwam er iemand stiekem wijn of water bijvullen. In het donker rondom hoorden we allerlei bushgeluiden. Een nijlpaard, kwakende kikkers, vogels die ruziemaken en bavianen in de bomen boven de tenten.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Enige tijd geleden werd er stroomopwaarts een enorme krokodil gevonden die waarschijnlijk door een nijlpaard met een slecht humeur aan zijn eind gekomen is. Er was die avond ook veel beweging in het kamp. Een groep bavianen besloot de nacht door te brengen in de bomen van het kamp, enkele olifanten braken de boel af door bomen en takken zo te buigen om de bladeren eraf te kunnen eten tot ze kraakten of zelfs barstten. In de verte (hoewel het redelijk dicht bij het kamp blijkt) hoorden we af en toe een leeuw brullen op zoek naar compagnie. Dat was een nieuw geluid voor mij. Die middag ondekten we twee mannetjesleeuwen op een paar minuutjes van het kamp. Een jonge, sterke leeuw met mooie manen en een oudere leeuw met een een karaktervolle kop, maar hij leek wat ademhalingsmoeilijkheden te hebben en zag er verder ook niet al te gezond uit. Het was voor mij de eerste keer dat ik een leeuw zag hier.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Terwijl we wat napraatten na het diner, vroeg Shaun of ik mee op zoek wilde gaan naar de leeuw die we net hoorden brullen. Hij was in de buurt. <i>Definitly</i>. Carl, Holly, nog een koppel en hun zoon, Shaun en ik. Elcke zou bij de kinderen blijven. We waren nog geen 10 minuten onderweg of daar was hij al. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo4FqcYu4g-Wu7Er2uIamXPy5uBjuQ2pGCgv2HlnO_JxEWYPKmAwC-gmBxaXsqMMcgFg1U9cfR_DAq8gEhYm2fdMz7K4XYIuhoM9xlsj8NyXt0bJX1_IcOOSRW9pNzLlsESwvahCGFxRg/s640/blogger-image--1183157092.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjo4FqcYu4g-Wu7Er2uIamXPy5uBjuQ2pGCgv2HlnO_JxEWYPKmAwC-gmBxaXsqMMcgFg1U9cfR_DAq8gEhYm2fdMz7K4XYIuhoM9xlsj8NyXt0bJX1_IcOOSRW9pNzLlsESwvahCGFxRg/s640/blogger-image--1183157092.jpg" /></a></div>
<br /></div>
<div>
Hij lag in het midden van de weg en leek niet in het minst geïntimeerd toen wij eraan kwamen rijden, ik daarentegen... Af en toe deden we al het licht uit en hoewel dat prachtig is met enkel de sterren en de geluiden van de nachtelijke bush, werd ik na een tijdje toch een beetje zenuwachtig. Lag die leeuw daar nog steeds? Of stond die nu op enkele centimeters van de auto? Het bleek steeds het eerste te zijn, maar toch... Je weet het nooit hier. En 's nachts rijden is iets heel anders dan overdag, dat werd me al snel duidelijk.</div>
<div>
Na enkele foto's had hij genoeg van het poseren en vertrok hij. Wij gingen dan maar op zoek naar de dode krokodil, want die zou volgens Shaun zeker bezoekers lokken. Niet veel later zagen we die plots voorbij drijven. Om de één of andere reden was die blijkbaar op drift geraakt en het was dus echt toeval dat we hem zagen voorbij drijven. Shaun haastte zich verder omdat hij hoopte dat hij ergens zou aanspoelen of misschien kon hij hem zelfs wel aan land trekken. <i>Jep, sure</i>! In een rivier stappen waar je zo op het eerste zicht al vier nijlpaarden en dito krokodillen in ziet zwemmen. Toen we wat verder met de auto tot net aan de oever gereden waren, kwam de krokodil de hoek om gedreven. Het bleek echt een enorme krokodil, misschien wel de grootste die ik ooit zag. Iedereen helemaal opgewonden en wijzen en in overdrive tot plots een nijlpaard uit het water komt gevlogen en de krokodil op de oever smakt. Stilte. En toen kwam de overdrive in het kwadraat. <i>What did just happen?!? Did anyone film that? Oh my God! </i>En meer van dat. Het nijlpaard zag snel in dat hij zich had aangesteld en zijn prooi al behoorlijk dood was, dus hij droop even snel af als hij de aanval ingezet had. Ongelofelijk. De natuur op zijn best.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Toen we goed en wel hersteld waren van alle emoties, besloot Shaun om opnieuw op zoek te gaan naar de leeuw. Die hoorden we nog steeds af en toe brullen op zoek naar zijn maatje. Al snel kwamen we hem weer op het spoor. Hij was op wandel en we wandelden een stukje mee tot hij besloot dat hij er genoeg van had en een pad koos waar we met de auto niet echt konden volgen. Dan maar weer checken of de krokodil, die nu dus op de oever lag, al bezoekers had gelokt.<i> </i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
<i></i><br />
<div class="separator" style="clear: both;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXX3_114BSHgi1BapZmHqffwxfaf0BoLK2oBvIuiwiA3XZ83BRep07KfCEi2OJCxeulV5GlzMntlv550dchOjNLsh1-O6DMP13Gd2SwBb8YBr-lzaNQgPRbA1p1dtyDWCkJaGYj1S_Abs/s640/blogger-image-1561797697.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXX3_114BSHgi1BapZmHqffwxfaf0BoLK2oBvIuiwiA3XZ83BRep07KfCEi2OJCxeulV5GlzMntlv550dchOjNLsh1-O6DMP13Gd2SwBb8YBr-lzaNQgPRbA1p1dtyDWCkJaGYj1S_Abs/s640/blogger-image-1561797697.jpg" /></a></i></div>
</div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
Dat bleek het geval. De oude leeuw met de karaktervolle kop. Hij kon zijn fittere broer duidelijk niet volgen en besloot dan maar op de heerlijke geur van dode krokodil af te gaan. Het duurde even voor hij het karkas vond, maar toen hij dat eindelijk deed, begon hij meteen te smullen. Het zag er niet echt smakelijk uit en het rook vooral niet smakelijk, maar dat leek hem alvast niet te deren. Ik daarentegen moest echt mijn best doen om niet te kokhalzen.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjULqgOpmCjxMIrvLnCwO5DiLekaZETnUE8yFORG1HihPRQ6PRUHA_550P50BkUIgOz27JyQRHzUb2fRrbVJnUt0Sj9t9MV2lw3JV-x8SxWnsrCIvkaQZEPxn9LEcO4uw0EyuEfFusvE0s/s640/blogger-image-92664266.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjULqgOpmCjxMIrvLnCwO5DiLekaZETnUE8yFORG1HihPRQ6PRUHA_550P50BkUIgOz27JyQRHzUb2fRrbVJnUt0Sj9t9MV2lw3JV-x8SxWnsrCIvkaQZEPxn9LEcO4uw0EyuEfFusvE0s/s640/blogger-image-92664266.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
Na enkele uren rondrijden en na het zakken van de adrenaline waren we allemaal doodmoe (behalve Shaun die ons dan maar watjes vindt) en besloten we huiswaarts te keren. Uiteindelijk was twee uur een mooi uur en zeker als je weet dat je ritme hier mee met de zon gaat... Om <span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">zeven uur ben je dus wakker en om half zeven 's avonds start het geeuwen. </span></div>
<div>
Terwijl ik naar huis wandelde van Shaun en Elcke's huis hoorde ik hyena's en zag ik boven mij nog steeds duizenden sterren. Af en toe viel er één. Een avond die start en eindigt met vallende sterren... What more could you wish for?</div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<br /></div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-27625423742198446492015-08-30T16:24:00.001+02:002015-08-30T16:24:40.366+02:00De ark van NoahOf het nu God (of Allah of Boeddha of weet ik wie) was of gewoon evolutie: het resultaat mag er zijn hier. In België was ik daar niet altijd zo zeker van. Ik ben heel wat tegengekomen dat je bezwaarlijk Gods werk of het toppunt van evolutie kan noemen. Niets is echter zwart-wit. Hier wordt eveneens gestolen en er zijn ook hier mensen die er genoegen in schijnen te scheppen het anderen moeilijk te maken. En dan heb ik het nog niet over ergere misdaden gehad die zich hier vooral vertalen in dieren doden en 'poaching'. De tandarts die besloot dat hij een leeuw wilde neerschieten kent ondertussen de halve wereld, maar er zijn er natuurlijk veel meer. Mensen die niet beseffen (of misschien wel en dan is het nog erger) dat er bij het neerschieten van één mannetjesleeuw gemiddeld 23 leeuwen zullen sterven. Mensen die neushoorns of olifanten afslachten voor enkel een hoorn of een slagtand en geloven dat zoiets hen van kanker of de één of andere kwaal kan redden. Als je weet dat heel wat diersoorten binnen dit en 20 jaar waarschijnlijk uitgestorven zullen zijn, dan kan je daar gewoon niet bij. Het idee dat onze kinderen niet meer zullen zien wat ik nu te zien krijg, is gewoon niet te vatten.<div><br></div><div>Maar dus, de natuur en dieren hier zijn wel degelijk het toppunt van de evolutie (of van de schepping). Elke dag en elke <span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">game-drive is, zoals ik al zei, telkens weer anders. Soms zie je het ene dier na het andere en soms zie je zo goed als niets. Geen zekerheid zoals pakweg de Beekse Bergen of de zoo. Langs de andere kant is me nu wel duidelijk dat dieren in gevangenschap zo anders zijn dan dieren in het wild. Logisch, hoe zou je zelf zijn?</span><div>Hier is het zo uitgestrekt en weids dat je dus ondanks de vele dieren er soms toch weinig ziet. Vogels en impala, die zie je overal. Ook zebra's, <span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">waterbokken en koedoe passeer je wel af en toe. En net als impala kijken die je dan aan alsof ze zich afvragen wat jij hier in godsnaam doet of soms zetten ze het gewoon plots op een lopen. Schijnbaar zonder enige aanleiding.</span><div><br><div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIm6FF683JPZ5aWEKSDEa0WNe5FsntdH4lMbG9B28gz8aZ6gtFr6hk0kP5w-K9CBwTVEqT9nAnKgfEhPptr6dnPXA70NeDljE7cSiTaGQt9uGdAy15NnEHvkIDo5cqFhmGmty8mK8w9_k/s640/blogger-image-1751455615.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIm6FF683JPZ5aWEKSDEa0WNe5FsntdH4lMbG9B28gz8aZ6gtFr6hk0kP5w-K9CBwTVEqT9nAnKgfEhPptr6dnPXA70NeDljE7cSiTaGQt9uGdAy15NnEHvkIDo5cqFhmGmty8mK8w9_k/s640/blogger-image-1751455615.jpg"></a></div><div class="separator" style="clear: both;"><br></div></div></div></div><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Buffels zijn dan weer iets zeldzamer, maar soms zie je een enkeling en af en toe een hele troep. Tot hiertoe geven die mij telkens een hele zenuwachtige en ongecoördineerde indruk. Een kudde waarbij niemand langs de buitenkant wil staan en dus is er constant beweging en geduw en stof dat opwaait. Komen niet al te intelligent over die buffels. Olifanten daarentegen zijn misschien wel de meest intelligente dieren van allemaal. Die zie je ook dagelijks wel ergens </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">en hier en daar zie je eveneens vaak de ogen en oren van enkele nijlpaarden nieuwsgierig uit het water komen piepen. </span><div><br></div><div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPlFN213e310_9OiKSpzFShSXOTqB_-KGEK2tdj9QROCWS0Xprnda-vYQ9385dPGghUXJUwq_hoI3gsq-CJS_3rIlmXWV5UzWrzqYIvNdreuzfad5aeunumjifMpy2juPWWwnos5aw4Xg/s640/blogger-image--976097944.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPlFN213e310_9OiKSpzFShSXOTqB_-KGEK2tdj9QROCWS0Xprnda-vYQ9385dPGghUXJUwq_hoI3gsq-CJS_3rIlmXWV5UzWrzqYIvNdreuzfad5aeunumjifMpy2juPWWwnos5aw4Xg/s640/blogger-image--976097944.jpg"></a></div></div><br></div><div>Een krokodil, dat is al moeilijker om te spotten en die zie je iets minder vaak. Als je er één ziet liggen ergens naast de rivier in het hoge gras dan verdwijnt die meestal meteen wanneer je er voorbij rijdt of even stopt om te kijken of een foto te trekken. </div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Giraffen zijn ook nogal verlegen en krijg je zelden van heel dichtbij te zien. Jammer want ik vind giraffen geweldig. Bavianen en andere aapjes zie je soms met hun hele families zitten of de weg oversteken. Zo schattig al kunnen ze voor een kamp blijkbaar ook een plaag zijn. Tot hiertoe is het kamp hier daarvan gespaard gebleven, al komen ze wel af en toe op bezoek.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFJj4ECULij1HaWPapAgcpJv2zL2HcGbE0g76GDCsQQXjSO8UpEaWPUYIoA8K5gY_ZTRIjTtkm0HhuLeGW7tt9dIhK-gGzvZ60v1T3IeMooTvILzrrvp49kf-mPe4jzjX6_iprlfDFUTk/s640/blogger-image-830365052.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFJj4ECULij1HaWPapAgcpJv2zL2HcGbE0g76GDCsQQXjSO8UpEaWPUYIoA8K5gY_ZTRIjTtkm0HhuLeGW7tt9dIhK-gGzvZ60v1T3IeMooTvILzrrvp49kf-mPe4jzjX6_iprlfDFUTk/s640/blogger-image-830365052.jpg"></a></div></span></div><div><br></div><div>En dan <span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">zijn er de hyena's. Zij wonen in holen in de grond die ze soms blijkbaar broederlijk delen met wrattenzwijnen. Soms zie je daar dan ook baby hyena's en ik moet zeggen: die zijn bijzonder onhandig en daardoor super schattig. Ze zijn zwart en donzig en lijken wel puppy's. Ze springen op en over mama hyena, bijten in haar oren, vallen terwijl ze lopen en struikelen terwijl ze over mama klimmen. Wilde honden zijn blijkbaar heel zeldzaam, maar in dit deel (van Afrika of Botswanazie je ze wel geregeld. Meestal in groep en zij lijken het prima te vinden wanneer je hen volgt terwijl ze op jacht zijn. Het lijkt alsof ze niet eens merken dat je er ook bent. </span></div></div></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Verder zijn er de luipaarden en ook daar had ik al het geluk om een mama luipaard met haar baby'tje te zien. Eveneens super geweldig schattig! Een mannelijk exemplaar staat nog op mijn lijstje. </span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcgf_Z5FYz-8YMwyQkrH5BAvz1VJ0q7Mm5Anxw4hIOcCchApMvo4EKefFrOsrx7aHZize2FTmhasq46yFhx0_99xzzQzl1_xxkiVm6a946DA1SyK288sK2T8lCUPXZ5cGI0vU15NVhizo/s640/blogger-image-1204495367.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcgf_Z5FYz-8YMwyQkrH5BAvz1VJ0q7Mm5Anxw4hIOcCchApMvo4EKefFrOsrx7aHZize2FTmhasq46yFhx0_99xzzQzl1_xxkiVm6a946DA1SyK288sK2T8lCUPXZ5cGI0vU15NVhizo/s640/blogger-image-1204495367.jpg"></a></div><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Leeuwen hebben zich lang verborgen gehouden en volgens sommigen zijn ze saai. Meestal liggen ze te slapen en bewegen ze amper. Ook daar was het geluk aan mijn kant, want wat ik van leeuwen gezien heb, was alles behalve saai vond ik. Ik zag een prachtige mannetjesleeuw die af en toe geeuwde of brulde alsof zijn leven ervan af hing. De andere leeuw die ik zag is een pak ouder en ziet er heel wat minder gezond uit. Ik denk ook dat hij blind is of alleszins niet zo goed meer ziet. Zijn achterpoot bloedde en hij lijkt minder goed te kunnen ademen. Het heeft iets triestigs om zo een majestueus dier zo afgetakeld te zien. En te weten dat hij er mogelijks niet lang meer zal zijn. Want hier geldt de wet van de sterkste.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1K9IvKbsZ3YEwoAnKpGDL2xzgJckS-HW6sTu4bLhOLv9Ij7pSI6BfZOs3gsDqVefiz11Y3EdipzVkffuGpZo2_chnD2-3gr6dFcD0cIYR3axtLXJYuh7QBFipoTscsLQ2Sy4_SmeP-hs/s640/blogger-image--2091011318.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1K9IvKbsZ3YEwoAnKpGDL2xzgJckS-HW6sTu4bLhOLv9Ij7pSI6BfZOs3gsDqVefiz11Y3EdipzVkffuGpZo2_chnD2-3gr6dFcD0cIYR3axtLXJYuh7QBFipoTscsLQ2Sy4_SmeP-hs/s640/blogger-image--2091011318.jpg"></a></div><div class="separator" style="clear: both;"><br></div><div class="separator" style="clear: both;">Maar naast al deze grootsheid kom je hier ook 100-den soorten insecten tegen. Sommige zie ik liever niet al te veel, maar deze vond ik geweldig:</div><div class="separator" style="clear: both;"><br></div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbSqN4dyK3bUvt2S0hZNZvtzGG3jpaQJUHasuWkRvCat-hfD5DFUPK6XYBF2H_L7eIOoYsaJA55oS_4PVX0ds0J5Bzqx3ZjVDAUErfyxqsXjKKsVwyimISAdlbjelVr9LfW3Gc6xEWdFk/s640/blogger-image--901154210.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbSqN4dyK3bUvt2S0hZNZvtzGG3jpaQJUHasuWkRvCat-hfD5DFUPK6XYBF2H_L7eIOoYsaJA55oS_4PVX0ds0J5Bzqx3ZjVDAUErfyxqsXjKKsVwyimISAdlbjelVr9LfW3Gc6xEWdFk/s640/blogger-image--901154210.jpg"></a></div><br></div><div class="separator" style="clear: both;">Exotische dieren genoeg dat is duidelijk. En dan is het af en toe ook gewoon leuk om een oude bekende tegen te komen...</div><div class="separator" style="clear: both;"><br></div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLTzDAIwdUsQaEL6dlgui3WTL9LCiFJiKRJBxye3ITuJ1Uirzs7A9kFFhYGoTz5-6-CPfIDMOH5l8g55K-vboi41iiadDqDa1QO_ID8DtSdGv_C1VRQo_4QSjERR6r1b2tFJK9YMPvtoI/s640/blogger-image-1660374026.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLTzDAIwdUsQaEL6dlgui3WTL9LCiFJiKRJBxye3ITuJ1Uirzs7A9kFFhYGoTz5-6-CPfIDMOH5l8g55K-vboi41iiadDqDa1QO_ID8DtSdGv_C1VRQo_4QSjERR6r1b2tFJK9YMPvtoI/s640/blogger-image-1660374026.jpg"></a></div><br></div>Noah en zijn ark die zijn vast en zeker hier ergens gestrand...</span></div></div></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-54962958537472585112015-08-25T16:04:00.001+02:002015-08-25T16:04:16.997+02:00Onbeschrijflijk'<i>Je weet pas wat het is als je er geweest bent.</i>' Dat hoorde ik vaak voor ik naar Afrika kwam. Ik ging ervan uit dat mensen gewoon te lui waren om te vertellen. Of dat het zoiets was als wanneer ouders hun kinderen vragen hoe het op kamp was. Misschien overdreven ze gewoon, wilden ze mensen simpelweg nieuwsgierig maken of lokken. Of was het iets blasé. '<i>Echt? Nog nooit geweest? Ja... Je weet pas wat het is als je er geweest bent</i>.' Het zou ook iets kunnen zijn <span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">zoals bij leerkrachten die hun eigen vak steeds het belangrijkste vinden.</span><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Gisteren zat ik met één van de gasten rond het kampvuur en zij vertelde hoe haar eerste reis naar Afrika haar overtuigd had om sinds dan elk jaar terug te komen. Ze kon evenmin uitleggen waarom of wat het was, maar het was zoals als liefde op het eerste gezicht. Een oergevoel, een innerlijke herkenning of thuiskomen. Wat het ook is, ik begrijp het nu. En ik ben geneigd hetzelfde te zeggen. '<i>Je weet pas wat het is als je er geweest bent.</i>' Maar dat zou te makkelijk zijn, niet? Omdat ik wel van een uitdaging hou, probeer ik voor jullie toch een beetje van 'the African Feeling' neer te pennen.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBDiYiIMfPxv8Gy9lrRQ32pkIpR2O9fxxUbjdfgLBgh2qLj7QIM7imvJNcxTQXD9UwcogxYDaxiAr_Pjbh4gdoxBH0Ysbe_sP7ANf6mTbqf_O1soHJcMQ_NIRcAHu4ZYj0A0lCG06I5Qs/s640/blogger-image--222212933.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBDiYiIMfPxv8Gy9lrRQ32pkIpR2O9fxxUbjdfgLBgh2qLj7QIM7imvJNcxTQXD9UwcogxYDaxiAr_Pjbh4gdoxBH0Ysbe_sP7ANf6mTbqf_O1soHJcMQ_NIRcAHu4ZYj0A0lCG06I5Qs/s640/blogger-image--222212933.jpg"></a></div></div></div></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Het was er al op dag één dat gevoel. En dat had niets te maken met de luxetenten of de wijn tijdens de game-drive. Eerder met het ontbreken van al die dingen de dag voordien. Met de zanderige weggetjes, de warme zon, de verschillende landschappen, de uitgestrektheid en oneindigheid van de Savannah en natuurlijk alle majesteuze dieren die daar gewoon in rondlopen. De allereerste dieren die ik hier zag waren zebra's. Ik was zo onder de indruk van het feit dat die gewoon wat liepen te grazen en dat ik die zomaar te zien kreeg op een paar meter van de auto dat ik helemaal vergat om een foto te trekken. Ik herinner me dat ik een stijve nek had van het onophoudelijk proberen spotten van zoveel mogelijk dieren. </font><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">En toen zat ik nog gewoon in een gesloten jeep met laadbak.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Niet veel later bleek dat een game-drive steeds in een open auto was. Ik herinner me dat ik dat toch spannend vond. Je komt tenslotte oog in oog te staan met dieren die je in een ogenblik zouden kunnen doden. En net dat maakt het gevoel enkel sterker. Als er plots een olifant voor je staat en zich groot maakt (alsof ze nog niet imposant en groot genoeg zijn), oren breed en slurf naar boven en dan luid trompetteren, dan maakt dat je betrekkelijk nederig. Al de rest verdwijnt dan even.</span></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguaVPY3plIti-tHxjofIXi2UKxJeSAjm8mWeT1a5QEfca1nD5-IZkSLoHu6_NOfRjdvtVhUAhixwGXwt3xQaC6xxK2163bIb3DSplLSPg0nEs7_1dHV9VHMA25IybQKRE6jUeP3I60uUI/s640/blogger-image-1706292166.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguaVPY3plIti-tHxjofIXi2UKxJeSAjm8mWeT1a5QEfca1nD5-IZkSLoHu6_NOfRjdvtVhUAhixwGXwt3xQaC6xxK2163bIb3DSplLSPg0nEs7_1dHV9VHMA25IybQKRE6jUeP3I60uUI/s640/blogger-image-1706292166.jpg"></a></div><br></div>Ik wist ook dat een nijlpaard snel kon zijn en best gevaarlijk, maar dat 'weten' krijgt een hele andere betekenis als je plots een geagiteerd nijlpaard voor je krijgt. We hielden een 'Sundowner' (een stop met de jeep net voor de zon ondergaat met een drankje en een hapje) en plots komt er een nijlpaard uit het water piepen. Prachtig... Ik pak mijn camera en ook Shaun gaat all the way voor een foto. Hij gaat zelfs met zijn voeten een klein beetje in het water staan om een beter zicht te hebben. Elcke stelt voor om een foto te trekken van dat nijlpaard met mij erbij op, maar dan moet ik me wel breed maken zodat Shaun er niet mee op staat.</div><div class="separator" style="clear: both;"><br></div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQoHrNuJHQuwdpExxNaReYv3TQmsyb9gSSyYUx3vN0atqCrt6b5T7-LWr2d0zuM1ncgaenCJQO4kYvirAUOwmHwjBtXXXcCYD7DcI4W8oJ0afPyT_PLmTVPiynKfMp5jTq7l-yVsm2LNA/s640/blogger-image--701595309.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQoHrNuJHQuwdpExxNaReYv3TQmsyb9gSSyYUx3vN0atqCrt6b5T7-LWr2d0zuM1ncgaenCJQO4kYvirAUOwmHwjBtXXXcCYD7DcI4W8oJ0afPyT_PLmTVPiynKfMp5jTq7l-yVsm2LNA/s640/blogger-image--701595309.jpg"></a></div><br></div><div class="separator" style="clear: both;">Goed gelukt, niet? Nog geen twee minuten later krijgt datzelfde nijlpaard het blijkbaar op zijn heupen van al die paparazzi en stuift onder luid gebrul die het water uit. En dat gaat inderdaad verschrikkelijk snel! Ik kan je verzekeren: ik ben de auto ingedoken! Adrenaline helpt je dan gelukkig een handje. Meneer nijlpaard droop al snel af toen hij geen camera's meer zag. He made his point: geen zin in foto's vandaag.</div><div class="separator" style="clear: both;"><br></div><div class="separator" style="clear: both;">En naast dat nederige gevoel dat je krijgt bij al die prachtige en grootse dieren, is er ook gewoon de zonsondergang die je elke dag opnieuw even doet stilvallen.</div><div class="separator" style="clear: both;"><br></div><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgooeA6An_ipJI77wF8_XPD_egea2XIUMm_cfq6xA1tpgflQGsgW-8jLEoMDGjbRvhLcmofCaHwWe2JnMbOp2FkWBldSwUg4ck3jojA9lv69F_b0FVPs0FIpSImOUAfMgabTCIP50GpNpY/s640/blogger-image--193207310.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgooeA6An_ipJI77wF8_XPD_egea2XIUMm_cfq6xA1tpgflQGsgW-8jLEoMDGjbRvhLcmofCaHwWe2JnMbOp2FkWBldSwUg4ck3jojA9lv69F_b0FVPs0FIpSImOUAfMgabTCIP50GpNpY/s640/blogger-image--193207310.jpg"></a></div> </div><div class="separator" style="clear: both;">Het simpel wandelen met de kinderen terwijl er een walkie talkie aan je broekzak bengelt en je een beetje verder takken hoort kraken en door de bomen heen een olifant of enkele wrattenzwijnen (Pumba's) ziet. Aan het kampvuur zitten en in de vlammen staren terwijl de kikkers luid kwaken en je in de verte een leeuw hoort brullen. In je bed liggen en op nog geen meter afstand olifanten horen wandelen, blaadjes horen ritselen en bomen en takken horen breken. Voor mij is het ondertussen rustgevend geworden. In het donker 's avonds plots voor een hyena staan die uit is op het speelgoed van de kinderen in de zandbak. Het 's avonds alleen naar mijn huisje wandelen met mijn petzl en soms toch stiekem een klein hartje. Want ik zweer het, alleen in het donker, oog in oog met een olifant of eender welk dier valt met niets te vergelijken. Dan is het enkel jij en dat dier. Al de rest verdwijnt. </div><div class="separator" style="clear: both;">En dan is daar Afrika. Dat stukje dat je niet kan uitleggen. Het gevoel dat je elke avond weer krijgt terwijl de zon onder gaat of je aan het vuur zit, in je bed ligt en in slaap valt met alle geluiden van de bush rondom jou. Dan ben je exact daar waar je moet zijn. En waar dat is of hoe dat voelt, <i>dat weet je pas als je er geweest bent...</i></div><br></font></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-24492508429244953772015-08-18T16:33:00.001+02:002015-08-18T17:09:00.105+02:00Dagelijkse kostHet is grappig eigenlijk om zien hoe snel je aan iets went of iets als 'normaal' beschouwt. Dingen die ik me maandenlang niet kon voorstellen, zijn nu mijn 'dagelijkse kost' geworden. Laat ik jullie even meenemen in de wereld van de Afrikaanse Bush.<br />
<div>
<br />
<div>
Hoewel ik eerder beweerde dat er geen routine bestaat hier, zijn er logischerwijs wel een aantal dingen die er elke dag zijn. Maar ze zijn elke dag een beetje anders. Bv opstaan. Een wekker heb ik hier niet nodig. Mijn huisje staat op 100m van het huisje van de familie op wiens kinderen ik hier pas. Meestal vertrekt één van hen heel vroeg (rond zes uur) en de ander blijft nog iets langer. Ik wordt meestal wakker rond een uur of zeven. Soms van de zon die opkomt, soms van het getsjirp van 100-den vogels die elkaar de loef willen afsteken of soms van eekhoorns die tikkertje spelen op mijn golfplaten-dak. Af en toe van een luid nijlpaard en soms ook doordat ik de twee bengels 100m verder hoor roepen. '<i>Sofieieie!!!!</i>' Off I go! Tijd is hier dus flexibel, net als heel wat andere dingen dat zijn.</div>
<div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxT7zoHA5nwEPqxhTBmeimo-MNnmph9nRANXWl4FOFFjqQV1PnuwsKywSZp-_BNWs9xx-1kOeH4ew9wJrXn1mPMTbKoWRb26WIn_IIfLr7V4nG5uCLl9MWIlxzm3RUJCcIIMtFOXsduPk/s640/blogger-image--452032296.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxT7zoHA5nwEPqxhTBmeimo-MNnmph9nRANXWl4FOFFjqQV1PnuwsKywSZp-_BNWs9xx-1kOeH4ew9wJrXn1mPMTbKoWRb26WIn_IIfLr7V4nG5uCLl9MWIlxzm3RUJCcIIMtFOXsduPk/s640/blogger-image--452032296.jpg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mijn huisje!</td></tr>
</tbody></table>
</div>
<div>
Onze huisjes staan wat verder van het kamp. Je hebt het hoofdkamp, Machaba Camp, met de luxe tenten voor de gasten en achteraan de keuken en bureau. Je hebt een soort dorpje waar de staff woont en je hebt Little Machaba. Dat wordt ooit een tweede kamp, maar nu staan er slechts drie huisjes. Eén van de managers (de familie met de kindjes waarop ik pas), één van mij en naast mij staat een huisje waar momenteel niemand woont.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ4334d1tpTNbUUNuwnZnh6mQmzJ7r621Z_iGlAi8K9BP0TBuskc2UfUgA_2NA6Chwxn8KHwAoKAN3HjPZCE1os5zgFiu95aANWzgzNWCQi2__er1_G0MsIrHLwsjYplNq0X8f90ULa8s/s640/blogger-image-1595382462.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ4334d1tpTNbUUNuwnZnh6mQmzJ7r621Z_iGlAi8K9BP0TBuskc2UfUgA_2NA6Chwxn8KHwAoKAN3HjPZCE1os5zgFiu95aANWzgzNWCQi2__er1_G0MsIrHLwsjYplNq0X8f90ULa8s/s640/blogger-image-1595382462.jpg" /></a> </div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
De meeste tijd breng ik door met de kinderen en dan vooral in Little Machaba. Soms wandelen we naar het kamp (een wandeling van nog geen tien minuutjes, maar met twee kinderen die vlinders vangen duurt dat gemiddeld een half uurtje) om iets te gaan eten, mama te gaan vertellen dat we een vogel gevangen hebben (serieus!), even te gaan zwemmen of 's avonds aan het kampvuur te gaan zitten (dat laatste is dan na de game drive als er geen gasten zijn). Want in het kamp zijn, buiten luxe tenten voor de gasten, een keuken met lekker eten en een bureau waar af en toe internet is, ook een kampvuurgrond die uitkijkt op de rivier en een zwembad dat uitkijkt op 'hippo beach'. Aan de kampvuurgrond staat een grote tent waar 's morgens ontbeten en 's middags geluncht wordt en je kan er ook in een soort lounge een boekje lezen. Er is een bar en in het midden staat een grote boom waar 's avonds lantaarns in gehangen worden. Hoe vaak ik er ook eet, het blijft prachtig. Ook het zwembad is geweldig. Een rond zwembad met een houten terras en ligzetels die in de schaduw staan van enkele bomen en parasols. Er is nergens in het kamp een omheining behalve veiligheidshalve rond de keuken. Je kan dus zwemmen en 20 meter verder nijlpaarden zien zwemmen of liggen zonnen. Ook olifanten komen er af en toe een wandelingetje doen. Aan de kampvuurgrond zie je ook vaak enorm veel dieren. En dat vond en vind ik het meest bijzondere. Je leeft letterlijk en figuurlijk tussen de dieren, want 's nachts (en soms ook overdag) wandelen ze gewoon door het kamp. Af en toe verschieten, maar enorm imponerend. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWpWTaIfpm9d6W0lsnkO7i-p3b5GTjyPseLeABwRUh8__i94i_8EO8lAryDKm6wfGUn8YIUIFZoOMnopov_VWg0xeNIv_G6JYDxXH5OBZh-F_UHHWcqjiW1TqMO-367BkFpJX7p-KjJno/s640/blogger-image-1731537121.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWpWTaIfpm9d6W0lsnkO7i-p3b5GTjyPseLeABwRUh8__i94i_8EO8lAryDKm6wfGUn8YIUIFZoOMnopov_VWg0xeNIv_G6JYDxXH5OBZh-F_UHHWcqjiW1TqMO-367BkFpJX7p-KjJno/s640/blogger-image-1731537121.jpg" /></a></div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Nala (5) en Kahn (3), de twee bengels van dienst, zijn echte bushkinderen. Ze doen niets liever dan vlinders of vogels vangen, in het zand spelen tot ze zwart zien of spelen dat ze 'leopard-cups' zijn. En dan eten ze hun appel uit een bordje op de grond of likken ze hun melk op. Als ik hen enthousiast olifanten ofzo aanwijs dan kijken ze soms even op. Nala zei een paar dagen geleden: '<i>Sofie, ik heb nog nooit een poes gezien.</i>' Tja... Bushkinderen! <span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">En als ze een beetje moe zijn... dan is er altijd nog de iPad. Ze kregen dus hier en daar ook wel een stukje westen mee al gaat hun voorkeur doorgaans nog steeds uit naar slakken zoeken of baby vogeltjes vangen. Het zijn ook kindjes met eigen wil (gelukkig ben ik dat gewend), maar echt schatjes! Als iets hen niet aanstaat, dan heb je dat geweten. Maar ze komen bv. ook meteen tegen mij aangekropen als ik me 's morgens vroeg bij hen in de zetel zet of 's avonds na hun bad.</span></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Hun ouders zijn van 's morgens tot 's avonds in de weer voor het kamp. Want ook al zijn er maximum 24 gasten, er zijn ook 40 medewerkers die aangestuurd moeten worden en bij het runnen van zo'n kamp komt heel wat bij kijken. Dat is me alvast wel duidelijk. Vaak is de enige quality time op zo'n dag tijdens de game-drive die telkens rond vier uur half vijf is. Dan ga ik mee met de familie en meestal nog één of twee medewerkers. Alle gasten hebben hun eigen gids die met hen op game drive gaat, dus op dat moment heeft even niemand hen nodig. Hoewel, af en toe moeten we vroeger terug omdat er ergens een brandje geblust moet worden. Niet letterlijk, al is dat hier net voor mijn komst wel al eens gebeurd waardoor een stuk bush afgebrand is. Het ziet nog steeds helemaal zwart (al komt er hier en daar alweer groen gras piepen) en volgens de kinderen komt dat doordat er een draak wat ziek was en heel hard moest niezen. Gelukkig is hij ondertussen beter...</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<div class="separator" style="clear: both;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk9RnEbH0HJ6qJ3Fx3pkl3m3kd9QmRTPTOy6gTevkTF3WZpoPQMOE3ROc0RfBnR9AyLqx-lHWU_L7xNn89vicNQVToMJDyV_JkJ4A3HTIiCyBtEN-R3HK7lBrMje5zS-lj1vNSPh1AqJ4/s640/blogger-image--156251692.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk9RnEbH0HJ6qJ3Fx3pkl3m3kd9QmRTPTOy6gTevkTF3WZpoPQMOE3ROc0RfBnR9AyLqx-lHWU_L7xNn89vicNQVToMJDyV_JkJ4A3HTIiCyBtEN-R3HK7lBrMje5zS-lj1vNSPh1AqJ4/s640/blogger-image--156251692.jpg" /></a></div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Na de game-drive zet ik de kinderen in bad, zorg ik dat ze eten hebben (wordt meestal gebracht, maar soms is een boterham met choco minstens even goed) en steek ik ze in hun bed. Of één van hun ouders doet dit en ik vergezel de andere om samen met de gasten te gaan eten. Ook wel eens leuk! Lekker eten en je wordt in de watten gelegd en bediend. Eens iets anders dan de gesprekjes met de kinderen, hoe lief die ook zijn en hoe veel fantasie die ook hebben (veel!). Soms wil dat dan wel zeggen dat je pas laat in je bed ligt, want even naar huis wandelen zit er in het donker niet in. Te gevaarlijk. Je moet dus wachten tot alle gasten naar hun tent zijn gegaan om naar huis gebracht te worden.</div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Veel lezen of schrijven (buiten af en toe een blogberichtje) heb ik hier nog niet gedaan. De bush en zijn bewoners (en dan vooral de kleinste daarvan) eisen doorgaans te veel aandacht van me op. De dagen vliegen voorbij, net als de prachtige vogels hier (sommigen hebben echt alle kleuren van de regenboog). En hoewel dit nu mijn dagelijkse kost is... ik weet niet of je een olifant of een hyena voor je deur ooit 'normaal' zal kunnen vinden. Gelukkig maar.</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-66559057285155737102015-08-15T10:33:00.001+02:002015-08-15T10:33:15.626+02:00Een rookie in 'the bush'<span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Ik heb een hekel aan routine. Altijd al gehad en ik denk niet dat het ooit weg zal gaan. De dagelijkse sleur was thuis misschien wel mijn grootste vijand. Ik hou van nieuwe dingen, van uitdagingen, van afwisseling en de meest uiteenlopende ervaringen. </span><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">En wat dat betreft zit ik hier alvast goed. Al zou je kunnen zeggen dat elke dag op game drive (safaritocht met de jeep) gaan technisch gezien ook een soort routine is. Niets is echter minder waar. Niet één game drive is hetzelfde of komt er zelfs maar in de buurt.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Ik zag al een </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">giraf die ging drinken, een troep olifanten die de kleintjes beschermen en afschermen en van hun oren maken (letterlijk en figuurlijk) als we te dicht komen, een kudde waterbuffels (veel stof en geduw, weinig vastberadenheid of plan), een luipaard met haar baby die zo kalm is dat je haast zou vergeten dat het een dodelijk gevaarlijk dier is, een krokodil die ligt te zonnen op de oever en het water in glijdt bij het minste geluid, nijlpaarden die boven komen piepen en met hun oren draaien of liggen slapen op 'hippo beach', gieren die een karkas gevonden hebben of wilde honden die op jacht zijn en voor de auto uitlopen. Moeilijk routine te noemen... </span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi614Cr-M63ipiWj6VH2HoN72_EjTv4Shll6xbjS7ms4wpYz_efm8eM3Q1699JPD5zR3vznQPYfhTIBt0cOx_MN-Fb1zQEbwZI_J_jPXQn-GdD1RU5S5UibGkmG09TOZ4iJXKEriVZD8I8/s640/blogger-image-1511846217.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi614Cr-M63ipiWj6VH2HoN72_EjTv4Shll6xbjS7ms4wpYz_efm8eM3Q1699JPD5zR3vznQPYfhTIBt0cOx_MN-Fb1zQEbwZI_J_jPXQn-GdD1RU5S5UibGkmG09TOZ4iJXKEriVZD8I8/s640/blogger-image-1511846217.jpg"></a></div></div></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Laat me een voorbeeld geven. Na die geweldige eerste dag werd ik 's morgens wakker en zag ik vanonder mijn dikke donsdekens (jep meervoud, het is hier nog steeds winter!) de zon opkomen. Hoewel de kou mij in eerste instantie in bed hield won mijn nieuwsgierigheid het uiteindelijk toch. Ik wandelde door het kamp en ontdekte zo dat de kindjes waarop ik zou gaan letten aangekomen waren. Het begon dus 'voor echt' nu. Toen ik binnen kwam kreeg ik meteen een spontane knuffel van Nala ( de oudste van de twee met haar vijf jaar oud). Khan bleef nog even wat meer op afstand en stak trots drie vingers op. Ik kreeg een nieuw onderkomen in Little Machaba, een beetje verder van het hoofdkamp (nog geen 10 minuten tenzij je Nala en Khan mee hebt, dan is het minstens een half uur want in elke struik kan een vlinder zitten om te vangen...). Iets minder luxueus, maar voorzien van alle nodige comfort. Mijn eigen douche, lavabo en wc, een bed met een heerlijk zacht donsdeken, twee zetels en een kast. Het uitzicht van de tent mis ik wel een beetje, maar voor de rest zit ik hier prima!</font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Na mijn eerste dag op Nala en Khan passen vertrokken we iets na vier op game drive. We zagen zebra's, nijlpaarden, enorm veel olifanten en toen we terug kwamen, </font><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">blijkt dat er net toen een luipaard met een baby luipaard en hun prooi (een waterbok) gezien was. Shaun (papa van Nala en Khan) is een 'die hard bush photographer' dus besloot hij 's avonds in het donker opnieuw op game drive te gaan op zoek naar Matsebe (om de één of andere reden kreeg dit luipaard van de plaatselijke bevolking een naam) en ik mocht mee! Samen met Carl, uncle Sidney en Ben trokken we er dus op uit. Spannend! Het is me een raadsel hoe iedereen hier de weg vind, want overal zijn kronkelweggetjes en hoewel sommige stukken er helemaal anders uitzien dan andere, lijkt alles hier toch ook hetzelfde. En 's nachts de weg vinden, lijkt me helemaal onmogelijk.</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Na een kwartiertje rijden kwamen we aan een grote boom en daar lag ze. Onderaan de boom op de grond. Toen we kwamen aanrijden, keek ze even loom op en ging meteen weer slapen. <i>'Oh het zijn jullie maar...'</i>, leek het wel. Haar kleintje lag ergens hoog in de boom op een tak en aan de andere kant hing een dode waterbok over een tak. Hun maaltijd, veilig in de boom zodat niemand erbij kon. In de verte hoorden we hyena's roepen. Een ongelofelijk geheel...</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf6xGzbRt9F16dhN8G00e4LCk6yYpOIU61ennHpzg8tspTOJegsICRx2uELLKUVEqM3kd2_DaBE5zqP1p6uoLU8XxfxIpefPyLbGfc7sxQvqL9O6JM27L6qB57B5j1UqIolWwGpBlSYps/s640/blogger-image-437283123.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgf6xGzbRt9F16dhN8G00e4LCk6yYpOIU61ennHpzg8tspTOJegsICRx2uELLKUVEqM3kd2_DaBE5zqP1p6uoLU8XxfxIpefPyLbGfc7sxQvqL9O6JM27L6qB57B5j1UqIolWwGpBlSYps/s640/blogger-image-437283123.jpg"></a></div><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Ik was echter nog niet echt aangepast aan het leven hier en alles wat daarbij komt en dus had ik natuurlijk de verkeerde lens bij. Maar geef toe, voor een rookie én een foute lens toch niet al te slechte foto's hé?</span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Om een uur of acht 's avonds waren we vertrokken en een paar uur later was ik bek af en verkleumd. Ik was me er toen nog niet ten volle van bewust, maar als ik zeg dat Shaun een 'die hard bush photographer' is dan mag je dat letterlijk nemen. Om twee uur 's nachts lag ik in mijn bed. We hadden dus zes uur luipaarden gespot. Zes uur! Met ijskoude voeten, doodmoe maar ook helemaal tevreden ben ik meteen in slaap gevallen toen mijn hoofd het kopkussen raakte. Routine, dat kennen ze hier niet in de bush. Ideaal!</span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-86154002858439931512015-08-07T13:30:00.001+02:002015-08-07T13:30:41.941+02:00Eerste keren...<div><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Ik ga thuis veel eerste keren missen. Lola's eerste echte woordjes (buiten mama, papa en 'meh' = melk). Bo's eerste keer naar de 'grote school'. De eerste keer dat Fil en Senna niet meer samen in de klas zullen zitten. Mijn zus die misschien voor de klas zal staan voor de eerste keer. Ja, ik ga heel wat missen.</span></div><div><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Maar eerlijk is eerlijk. Ik ga ook zoveel dingen niet missen. Werken, dagelijkse sleur, koude, grijze regendagen en kapotte sifons om maar enkele dingen te noemen. </span></div><div><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="-webkit-text-size-adjust: auto; background-color: rgba(255, 255, 255, 0); font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">En ik ga zelf zoveel eerste keren ervaren. </span><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">Hoog in de lucht een blogbericht schrijven bijvoorbeeld. A first! Mijn eerste stap op Afrikaanse bodem (ik tel Egypte en Tunesië even niet mee) een feit. Ik at voor het eerst een pizza op bed in een hotelkamer terwijl ik buiten in de schemer nog net het silhouet van enkele antilopen en een struisvogel kon ontwaren.</span><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"> De eerste Afrikaanse winternacht overleefde ik met twee warmwaterkruiken onder de dekens. Ik at voor het eerste een vliegtuigmaaltijd die me echt smaakte. En ik werd welkom geheten door een gezellige stewardess die mijn trui (een simpele fleece) prachtig vond maar vooral zelf maatje 50 ofzo had. Nooit eerder gezien! Ik kreeg ook mijn eerste visitekaartje voor als ik in de problemen zou raken van een complete vreemde waar ik mee aan de praat raakte op het vliegtuig. En ik werd voor de eerste keer opgewacht op een vlieghaven door iemand met een blad waar mijn naam op stond. </span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKPkTh40BPkOXYSI08e0QvzyUtLTiyzU08rjapFIpMotXryNpJC7w3IVWtkneXmf0sV8VUUDsqLPpakOfHrWQudCnebdzjsuf3yT3Mb22RxyHmSwYAY45rbPVKo05I3o2EOzR_50IjTQM/s640/blogger-image--515544281.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKPkTh40BPkOXYSI08e0QvzyUtLTiyzU08rjapFIpMotXryNpJC7w3IVWtkneXmf0sV8VUUDsqLPpakOfHrWQudCnebdzjsuf3yT3Mb22RxyHmSwYAY45rbPVKo05I3o2EOzR_50IjTQM/s640/blogger-image--515544281.jpg"></a></div><br></span></div><div><span style="font-family: 'Helvetica Neue Light', HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif;">En dat was nog maar het begin. De eerste 'onderweg-dagen'.</span></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Maar eerlijk is eerlijk, ik kreeg ook reeds mijn eerste kleine teleurstelling te verwerken toen ik in Maun aankwam. Ik zou pas de dag nadien vertrekken richting Machaba Camp en ik werd in een backpackershostel gedropt nadat ik in de supermarkt wat eten was gaan inslagen. Er was daar namelijk geen restaurant ofzo noch een keuken waar je zelf kon koken. Ook geen internet of mooi uitzicht met een hangmat ofzo. Gewoon een kamertje. </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Dus die avond zat ik in dat klein kamertje aan een klein bureautje voor een kleine spiegel en at ik brood, komkommer en tomaat. In het donker trouwens want de electriciteit was uitgevallen. Ik ging vroeg slapen omdat er toch niet zo heel veel anders te doen was en in het midden van de nacht werd ik plots wakker omdat de grote ventilator aan het plafond begon te draaien en het licht aan sprong. 's Morgens was het mijn verjaardag. Ik had een extra muffin gekocht als verjaardagstaartje en het kaarsje verzon ik er zelf bij. Dat werd dus mijn ontbijt. Nadien stond ik, zoals afgesproken, om 9u te wachten op de auto die me zou komen oppikken. Ik leerde toen wat 'african time' betekent. </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFwa-OUUclR8f-bSikyNtuogCMhuOpzj02cd9JoO3X7zc3ayI7jfrYGRQWoP6tZXWL5Qc3B7HVva_i_cU_r1z5vxwZWNfKYVvT6AZFkLaV5a5IQKJJwQTagfbxcA12K1eXac2tuICWCc4/s640/blogger-image-930393145.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFwa-OUUclR8f-bSikyNtuogCMhuOpzj02cd9JoO3X7zc3ayI7jfrYGRQWoP6tZXWL5Qc3B7HVva_i_cU_r1z5vxwZWNfKYVvT6AZFkLaV5a5IQKJJwQTagfbxcA12K1eXac2tuICWCc4/s640/blogger-image-930393145.jpg"></a></div></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Drie uur later zat ik in de jeep richting Machaba Camp en zag ik huisjes waar de muren gebouwd waren van cola blikjes en flesjes, koeien en ezels die eten zochten tussen het vuilnis en achteloos de straat op wandelden en mensen die zwaaiden naar ons. Het werd alleen maar beter, want toen we het laatste dorpje achter ons lieten en de bush in reden zag ik zebra's, giraffen, olifanten, een arend, impala's en nijlpaarden. En dat was enkel de rit naar het camp! Zoveel eerste keren.</font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv3xFDcaJ_A2bx1tQ3kTZZ5kZFqPdr5E16cG2amclJFy-gPkUsKD3o6xNw-L6K8ryzoRlaBTj189Cih4Dwo_E7hhb6CfEQ1YAfzBd0uw7KHpIj4-4BTebWruKZ4tJ4dIYiIzObt_fB7e0/s640/blogger-image-664195632.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv3xFDcaJ_A2bx1tQ3kTZZ5kZFqPdr5E16cG2amclJFy-gPkUsKD3o6xNw-L6K8ryzoRlaBTj189Cih4Dwo_E7hhb6CfEQ1YAfzBd0uw7KHpIj4-4BTebWruKZ4tJ4dIYiIzObt_fB7e0/s640/blogger-image-664195632.jpg"></a></div><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Aangekomen bleek dat de familie waarbij ik zou gaan helpen met de kindjes er nog niet waren en dus kreeg ik een luxe tent zodat ik niet alleen in Little Machaba moest slapen. Je hoort me niet klagen! Na een zalige douche (in het donker de avond voordien zag ik dat niet zo zitten) wandel ik door de tent terwijl ik mijn haren droog en wat zie ik buiten? Twee nijlpaarden die een badje pakken net voor mijn tent. Ongelofelijk. And a first for sure! </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><div class="separator" style="clear: both;"><div class="separator" style="clear: both;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9VwpZ8BYVOoWbHE64RQHN8cX1hTa9XWqpmLSo2DqAoCpRbS0WKIGs-x_iIl9ifGcLCZ7OLGayBzAZZodIdfKfagH_7hh6hu_FlQ_4wbfp-e9E6qeetsr0NXGsT0xuA_CU7PNW8LJ3SuQ/s640/blogger-image--1516831357.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9VwpZ8BYVOoWbHE64RQHN8cX1hTa9XWqpmLSo2DqAoCpRbS0WKIGs-x_iIl9ifGcLCZ7OLGayBzAZZodIdfKfagH_7hh6hu_FlQ_4wbfp-e9E6qeetsr0NXGsT0xuA_CU7PNW8LJ3SuQ/s640/blogger-image--1516831357.jpg"></a></div></div><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Wat later wandel ik door het kamp en aan de bar en de eetplaats is er zicht op de river Kwai en zie ik olifanten en nog meer nijlpaarden. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. <i>Wat ik wil drinken tijdens de game drive? Euhm? Zeg maar iets, alles is er. </i></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Dus even later zit ik in een open jeep met een glas wijn (dat ik probeer recht te houden al rijdend door de bush) en verbaas ik mij over zoveel dieren. Apen, olifanten, een giraf die gaat drinken en daarvoor zijn poten mijlenver uit elkaar moet zetten. Nog nooit gezien...</font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">En alsof dat nog niet genoeg is, mag ik 's avonds mee aanschuiven aan de gastentafel en krijg ik een geweldige driegangenmaaltijd geserveerd met bijpassende wijn. </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Na nog wat babbelen hier en daar krijg ik een warmwaterkruik mee naar bed en escorteert iemand me naar mijn tent. Ik vond dat wat overbodig (zover was mijn tent niet), maar toen er 30 sec later een enorme olifant de ingang van mijn tent blokkeerde was ik toch blij dat ik daar niet alleen stond met mijn petzl. </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif"><br></font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Mijn verjaardag die begon met een cupcake en een ingebeeld kaarsje in een kamertje met stroompanne eindigde met versgemaakte apple crumble en een donzen bed in een luxe tent met op de achtergrond de geluiden van de bush. </font></div><div><font face="Helvetica Neue Light, HelveticaNeue-Light, helvetica, arial, sans-serif">Eerlijk is eerlijk, al die eerste keren: ik had de beste verjaardag ooit! </font></div><div><div><div><br></div></div></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-548390494752095652015-06-01T23:28:00.000+02:002016-06-02T12:43:32.626+02:00De relativiteitstheorieNog twee maand. Op de kop. Tijd is relatief, want als ik '<i>nog twee volle maanden</i>' zeg, dan klinkt dat nog meer dan lang genoeg . Massa's tijd om voor te bereiden, afscheid te nemen en leuke dingen te doen. Veel te ver om al af te tellen. Langs de andere kant klinkt '<i>nog maar twee maandjes</i>' alsof ik dat alles al lopend en onder serieuze tijdsdruk zal moeten gedaan krijgen. Zweten en toch bijna tijd voor paniek!<br />
<br />
En die twee kanten wisselen zich soms af met de snelheid van het licht. Wanneer er bij wijze van voorbeeld even teveel vragen komen waar ik (nog) geen antwoord op weet, dan lijkt de tijd plots immens te krimpen. Soms gaat dat echter ook zonder aanwijsbare reden. Dan sta ik op met de illusie dat ik nog zeeën van tijd heb om even later de dokter te bellen en een afspraak voor inentingen vast te leggen. Diezelfde dag nog, want ik ben bijna weg!<br />
<br />
Overal liggen to-do lijstjes met de meest uiteenlopende opdrachten. Dat gaat van het uitmesten van de kelder en een rommelmarkt plannen tot het aankopen van reisliteratuur, wereldstekkers en een speciale toiletzak die je op kan hangen. Ik moet nog een resem inentingen krijgen, een check-up bij de tandarts vastleggen, een volmacht voor de post gaan halen, met ambassades bellen, mijn appartement 'verhuurklaar' maken. Serieus, het lijkt wel alsof er dagelijks meer to do's bij komen dan dat er verdwijnen!<br />
<br />
Niet alleen de tijd tot mijn vertrek is relatief, ook de tijd van de trip zelf. Een jaar lijkt een eeuwigheid. Ga ik dat wel trekken zo lang? Ga ik alles en iedereen niet vreselijk missen? Maar als ik dan begin in te vullen: drie maand Botswana, paar weken Zuid-Afrika, Thailand,... dan is het plots veel te kort! Er is zoveel dat ik wil zien en waar ik naartoe wil. Tibet staat op mijn lijstje, Vietnam, Myanmar, Indonesië, Cambodja, enz. Maar eigenlijk wil ook graag naar Panama, Costa Rica, Peru en Bolivia. Of naar Nieuw-Zeeland. En daar op een paardenranch gaan werken. Zoveel dromen. Die krijg ik nooit allemaal in een jaartje gepropt!<br />
<br />
Maar misschien moet ik mindfulnessgewijs maar gewoon terug naar nu gaan. Naar de vorming die ik morgen moet geven. Of mijn eindwerk dat ik volgende week nog officieel moet voorstellen. Naar de les schrijven donderdag en het weekendje Ardennen de dag nadien.<br />
<br />
En wat de trip betreft. Als ik nu daar ook gewoon eens begin bij het begin? Dan is er eerst dit:<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHQUp_QVtzuhcogJwfWDnbp9TuHyJQt6n_9CFduylEUnekGYOkuuTZLlKx4NM7nQKGsZyv84pQYwvu55M-Ic6bT7foHtJoWGOj4k9SJ9U8QmeEPcIE7DlYbpmFsWLrBWSKsQU3W60sWr4/s1600/_mvs5279.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="196" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHQUp_QVtzuhcogJwfWDnbp9TuHyJQt6n_9CFduylEUnekGYOkuuTZLlKx4NM7nQKGsZyv84pQYwvu55M-Ic6bT7foHtJoWGOj4k9SJ9U8QmeEPcIE7DlYbpmFsWLrBWSKsQU3W60sWr4/s320/_mvs5279.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<a href="http://www.machabacamp.com/" target="_blank">Machaba Camp</a> in Botswana. Ik trek naar de prachtige Okavango Delta. Naar natuur met een grote N. Ik ga olifanten, nijlpaarden en giraffen zien. Ik ga foto's trekken die zo uit een boekje komen en dat heeft dan meer te maken met het prachtige Afrika dan met mijn fotokunsten (al heb ik die <a href="http://foreverincompletejustperfect.blogspot.be/2015/03/a-cup-of-thee.html" target="_blank">zoals gezegd</a> wel bijgeschaafd!). Misschien ga ik ook wel een slang of een schorpioen in mijn bed vinden (of ik dat nu vreselijk spannend vind of net toch een beetje eng, daar ben ik nog niet uit). Ik ga dingen zien die ik in mijn hele 34-jarige leven lang nog nooit gezien heb. Ik ga drie maand meeleven met een familie 'in the bush' in Afrika. Ik ga genieten. Zo enorm hard genieten. Eigenlijk doe ik dat nu al. Gewoon door er aan te denken en weg te dromen bij de foto's.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZBerXOKqKSCZK1QKDJdMEa56RWsDRhlhcNWEYn1flAhM6KgM6WRLqVEOOXACWExne9DFJOfVfBcn-X40VPR6Xi31dvg3yM8OwlMYKVioAFS0ZSkS0pPwAqjDHQZWSyKtJ80rhzf6yHzI/s1600/africa-botswana-hero1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZBerXOKqKSCZK1QKDJdMEa56RWsDRhlhcNWEYn1flAhM6KgM6WRLqVEOOXACWExne9DFJOfVfBcn-X40VPR6Xi31dvg3yM8OwlMYKVioAFS0ZSkS0pPwAqjDHQZWSyKtJ80rhzf6yHzI/s320/africa-botswana-hero1.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7INRisLf55TT0P-GOYi47P33KB3IXvSqq4d0JjoFgpxObceUm-nTEF4lSLeVPrckeY_HYPDT34ADj3OAGAiF93IjmYpIqKH23cXVP-5rCYo9-O6D4b0XSJVg-dU05aYiiPV7OqI92C3o/s1600/botswana.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7INRisLf55TT0P-GOYi47P33KB3IXvSqq4d0JjoFgpxObceUm-nTEF4lSLeVPrckeY_HYPDT34ADj3OAGAiF93IjmYpIqKH23cXVP-5rCYo9-O6D4b0XSJVg-dU05aYiiPV7OqI92C3o/s320/botswana.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDFJnmcLfkeB40Pk2Yaq2dvhDnOXgM07MoBWZ40Q_IsbGfxZNZBzbquWPPi5_8wiLbhhHymZFOruhAd_tguEjF1IozOnRmmTCvYYOIqZpqC3ErlC4zfVNKxl_gJQ5qEXs88c5yeN6OVdM/s1600/khutse-game-reserve-botswana.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDFJnmcLfkeB40Pk2Yaq2dvhDnOXgM07MoBWZ40Q_IsbGfxZNZBzbquWPPi5_8wiLbhhHymZFOruhAd_tguEjF1IozOnRmmTCvYYOIqZpqC3ErlC4zfVNKxl_gJQ5qEXs88c5yeN6OVdM/s320/khutse-game-reserve-botswana.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvsHwNjexzGJXwdFy0Unu5ijKzoBqOpcjv3byvqBu5QQzcErddMS9aLeapK0fEnYoEwQqO5LzaoB49tHLkP_SHQLvoDYOGo6R4-q7kCaA6v1k3EpdRYjQ14Tf5OZstUM_JQk-wMbcmjhk/s1600/Botswana_Safari_Elephants_1100_730_84_s.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvsHwNjexzGJXwdFy0Unu5ijKzoBqOpcjv3byvqBu5QQzcErddMS9aLeapK0fEnYoEwQqO5LzaoB49tHLkP_SHQLvoDYOGo6R4-q7kCaA6v1k3EpdRYjQ14Tf5OZstUM_JQk-wMbcmjhk/s320/Botswana_Safari_Elephants_1100_730_84_s.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Want zeg nu zelf? Wie droomt hier nu niet bij weg? Tijd is relatief. Dromen, reizen en het leven in the bush zijn dat allerminst. Was het al maar twee maand verder.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-68006628236522443362015-03-18T18:16:00.000+01:002016-06-02T12:44:10.100+02:00A cup of teaTelkens weer ben ik verbaasd hoe de dagen een aaneenschakeling van ups en downs kunnen zijn. Zoals de grafiek van een hartslag. En meteen komt dan bij me op: <i>Als er geen ups en downs zijn, ga je dan dood?</i> Ik denk het wel. Een beetje toch.<br />
Het kan natuurlijk ook een trucje van je hoofd zijn om de slechte dagen te tolereren. Of een drogreden die je maar al te graag wil geloven, omdat je anders stevig aan de slag moet. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe zekerder ik ben: ups en downs zijn des mensen en des leven.<br />
<br />
Ik had een stevige 'up' tijdens mijn laatste tripje. Ik trok voor een tweede keer in twee maanden naar Engeland dankzij mijn uitgesproken talent om tickets te kopen voor een niet gepande datum. Een talent dat doorgaans voor problemen zorgt, maar af en toe gewoon extra tripjes oplevert. De geplande '2' voor de terugweg werd per ongeluk een '3' en dus stak ik in maart nog een keer het water over. Vermits ik mijn geweten een beetje moest sussen (ik ben tenslotte aan het sparen), zocht ik naar een goedkoop alternatief voor de heenweg en vond die in de vorm van een busrit. 9€ daar kan je niet voor sukkelen. Dus op een woensdagavond wandelde ik de hoek om en stapte drie straten verder de bus op. Het plan was om de volgende morgen iets voor zes in Londen van diezelfde bus te stappen.<br />
<br />
Na een nacht in allemaal kleine stukjes gekapt, schoot ik wakker omdat de buschauffeur in een onverstaanbare taal iets door de micro mompelde waarvan ik enkel het woord 'Londen' begreep. De slaap uit mijn ogen wrijvend, zocht ik al mijn spullen bij elkaar en stapte af. De bus reed meteen weg en daar stond ik dan: slaapdronken ergens in een straat in... Londen? Het was koud en nog donker en ik was letterlijk én figuurlijk een beetje van de kaart. Automatisch begon ik te wandelen. In het begin enkel en alleen om het warm te krijgen en om 'iets te doen', want al die andere mensen leken een plan te hebben. De ene al een beter (een taxi aanhouden) als de ander (aan de overkant van de straat gaan staan). Ik had dus geen plan. Toen ik even mijn klok checkte, was ik plots klaar wakker: 4:30!!! <i>Wàààt?!</i> Voor die ene keer dat te laat aankomen echt helemaal niet erg zou zijn, was die rotbus meer dan een uur te vroeg. Zoals ik al zei... ik heb een talent voor van die dingen. <i>Zucht!</i><br />
<br />
De dag voordien had ik in een impuls een cursus fotografie in Londen geboekt. Ik wilde eens iets anders doen. Een uitdaging. Daar had ik op dat moment toch een ietsiepietsie klein beetje spijt van. Ik wilde maar één ding en dat was mijn bed. Uitdaging genoeg na een nacht van pakweg vier uur verdeeld in blokjes van 20 minuten. Jammer genoeg had ik met mijn gastvrouw van dienst pas om 8 uur afgesproken en ik durfde haar echt niet bellen of sms-en om half vijf 's morgens. En ook niet om half zes. Of half zeven. Het werd dus een uitgerekte 'ochtend' met ijskoude tenen, veel thee en een dubbeldekbus voor mij alleen.<br />
Om half acht (toen durfde ik wel bellen) stond mijn gastvrouw in kamerjas voor mij en vroeg ze: '<i>A cup of tea?</i>'. Met tas thee nummer vier nog voor acht uur 's morgens zat ik op de rand van het bad in een ijdele poging om mijn voeten te ontdooien. En na een verlangende blik op het heerlijk zachte bed, trok ik mijn stoute schoenen aan en trotseerde ik opnieuw de Londense wirwar van Harry Potter-bussen en 'muggles'.<br />
'<i>Where ever you need to be in London, it always takes one hour.</i>' wist de vrouw in kamerjas. Dus een uur voor de start van de cursus was ik onderweg. Ze had overschot aan gelijk, want ondanks mijn onfeilbaar innerlijk compas, stond ik een uur later nog naar een onduidelijk kaartje te staren. Met een kleine vertraging en een hulplijn, kwam ik nog net voor het academische kwartiertje ten einde was aan in de klas.<br />
<br />
'<i>Sofie from Belgium, you made it! A cup of tea?</i>' verwelkomde de leraar mij vrolijk en enthousiast. Ik had geluk, want dat enthousiasme zorgde ervoor dat ik veel bijleerde én er zonder enig probleem in slaagde wakker te blijven gedurende de volgende 7 uur. Ik sloot de les op het feedbackpapier dan ook met diezelfde woorden af en schreef er nog bij dat ik ook wel graag in Londen zelf foto's was gaan trekken, want we zaten wat buiten het centrum en ik moest toch een beetje kritisch zijn? Diezelfde avond nog kreeg ik een berichtje van de enthousiaste leraar himself om me te bedanken dat ik niet in slaap gevallen was en hij stelde meteen voor om dan maar eens foto's in Londen te gaan trekken. Of in Brussel. Blijkbaar was ook ik enthousiast geweest...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYJkNHWImOvDeKcuPztZ-n0w3vULmAIDbceVAnISc_OxI-r7KKgNhkkKceC86aGXw8B84bZd8aDDgoVNc7ht8FfPXtEwhMDPd_6joYdAzIUfd5xEZ502fpap583aL3QN1857TDbN9PzVw/s1600/20150305-DSLR-course-Earlsfiled-%5Bexposureworks-glaszlo.com%5D-5D3_1480.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="425" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhYJkNHWImOvDeKcuPztZ-n0w3vULmAIDbceVAnISc_OxI-r7KKgNhkkKceC86aGXw8B84bZd8aDDgoVNc7ht8FfPXtEwhMDPd_6joYdAzIUfd5xEZ502fpap583aL3QN1857TDbN9PzVw/s1600/20150305-DSLR-course-Earlsfiled-%5Bexposureworks-glaszlo.com%5D-5D3_1480.gif" width="640" /></a></div>
<br />
Het was een 'up'. Een lange en fijne 'up'. En dat troost me tijdens de huidige 'down-daagjes' en geeft me het vertrouwen dat vroeg of laat de volgende up weer voor de deur zal staan. Want ups en downs, zo gaat dat. Die horen bij het leven als 'a cup of tea' bij Londen.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-7869590555995611582015-02-18T21:34:00.000+01:002015-02-21T18:56:41.918+01:00Post voor het hiernamaals...Zou er iemand zijn, die achter zijn bureau zit en zich dagelijks buigt over het scenario van ons leven? En zou er dan ooit een vacature voor zijn functie uitgeschreven zijn? Gezocht: m/v met een vlotte pen, een wispelturig en eerder zwaarmoedig karakter en een ongebreidelde fantasie die niet gespeend is van enige vorm van empathie. Verder verwachten we dat u willekeur, onvoorspelbaarheid en ironie hoog in het vaandel draagt.<br />
<br />
De ene dag vertel ik mijn therapeute dat het eigenlijk goed met me gaat. Ik vertel haar over mijn reisplannen en merk bij mezelf dat ik weer meer energie heb. Wanneer ik buiten kom, is mijn fiets gestolen. Wat een flauwe plottwist.<br />
Wat later maak ik afspraken met mezelf. Ik ga me niet laten bepalen door die wispelturigheid van u, meneer de scenarioschrijver. U wist dat mijn fiets me dierbaarder was dan pakweg mijn tablet of andere materiële dingen, dat het mijn vrijheid was en dat ik er oprecht aan gehecht was. Nee, ik besluit dat ik het heft in eigen handen neem en mijn eigen scenario ga schrijven. Ik beslis de wijde wereld in te trekken en we zien wel wat er gaat komen. Dat schrijf ik zelf wel verder!<br />
<br />
Kwam ik teveel in uw vaarwater meneer de scenarioschrijver? Voelde u de concurrentie?<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK3Nr24DUs9gGGZRwvT0BhC6591htwSXk8_BW8UeC75TKYLlInhv0UCiJJbSvyYN8w0rHS31tBKrxUUljmSed54POTCtE4YQW6_UBuAgkdcF2snhy34eD_FLMu2s9UTRm7kn4z2jUXDYM/s1600/Jaja_2.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhK3Nr24DUs9gGGZRwvT0BhC6591htwSXk8_BW8UeC75TKYLlInhv0UCiJJbSvyYN8w0rHS31tBKrxUUljmSed54POTCtE4YQW6_UBuAgkdcF2snhy34eD_FLMu2s9UTRm7kn4z2jUXDYM/s1600/Jaja_2.jpg" height="200" width="200" /></a>Telefoon. Tante Jaja is gestorven. Zomaar ineens. Ik begrijp er niets van... Met tranen en comfort food zat ik maandag in de zetel. Tranen van spijt omdat ik je nog zoveel wilde zeggen, tranen die niet kunnen vatten dat je er niet meer bent. Tranen om mooie herinneringen van scrabble en kaartspelletjes, bloemen, rollerblades, mailtjes en facebook. Bij scrabble nam je het niet zo nauw met de regels (deed je dat eigenlijk ooit wel?). Als je't zelf een woord vond, was het prima! Lien en ik noemden je vroeger tante Roosje en wij werden Margriet en Flora. Namen veranderen dat mag als je met bloemen werkt. Je leerde ons de fijne knepen van het 'bloemschikvak' en ook kaartspelen kregen we snel onder de knie. Op een familiefeest trok je zelfs ooit onze rollerblades aan met grote hilariteit als gevolg.<br />
Je had een 'je m'en fous'-gehalte waar ik grote fan van was, een gezonde portie humor en een interesse in alles wat je niet kende. Facebook was daar een voorbeeld van, want hoeveel 87-jarigen kunnen zeggen dat ze een facebookprofiel hebben? Ook mijn blog volgde je op de voet. Dagelijks checkte je of ik iets geschreven had en als het te lang duurde kreeg ik steevast een mailtje: '<i>Hoe zit het, Sofie?</i>'. Je vergat geen enkele verjaardag, meer nog, je was meestal te vroeg. Misschien had je het concept 'mail' toch niet helemaal mee? Jij was vaak mijn motivatie om weer te schrijven, ook als dat moeilijk was door Jelle en dankzij jou startte ik een schrijfcursus. Je had me immers gezegd: '<i>Ik wil uw boek nog kunnen lezen voor ik sterf</i>'.<br />
<br />
Slik. Daar is die ironie weer.<br />
<br />
Verdekke meneer de scenarioschrijver, waarom? Was uw eigen scenario wat in het slob geraakt? Of zit u zelf met een burn-out? Waarom liet u iemand kanker overwinnen om haar dan zo plots weg te trekken?<br />
Ik had je nog zoveel te zeggen. Hoe komt dat toch? Dat de tijd je telkens weer schijnt in te halen? Ik wilde nog eens komen scrabbelen. Je moest het allereerste exemplaar van mijn boek krijgen. Wat een cliffhangers en wat een rollercoaster.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi85X-QQ1_fcOpxQ2tH6qojJt3KGrlOegGKYgxWBPqVPBVwxS3gZNwyy8oAp104428hG_DG9yR8C3FBrzFhFWJJbs232ZEML2fpJXJNedLH1OWqXwfoZif3awL1QCfjdwcnH8O144DdP2I/s1600/DSC_0203.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi85X-QQ1_fcOpxQ2tH6qojJt3KGrlOegGKYgxWBPqVPBVwxS3gZNwyy8oAp104428hG_DG9yR8C3FBrzFhFWJJbs232ZEML2fpJXJNedLH1OWqXwfoZif3awL1QCfjdwcnH8O144DdP2I/s1600/DSC_0203.JPG" height="283" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Lieve tante Jaja, doe oma de groeten en Jelle als hij daar is. Het ga je goed... Je zult gemist worden en ik koester de mooie herinneringen aan jou. Nu nog even met tranen en spijt als het niet geeft. En dat boek, als het er ooit komt, dan stuur ik wel een exemplaartje op. In mijn scenario kan dat.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-88511059777596163722015-02-15T19:58:00.000+01:002016-06-02T12:44:48.547+02:00All things are possibleDe zon scheen en ik wandelde vanmiddag met een boekje door de straten van Antwerpen-Noord op zoek naar een geschikte bank of stoel om gewoon te genieten van dat zondagsgevoel mét zon.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwYY5HarhspWHkuM42N2T0o7fUqzOJ45xAQITGeIdFMu4ZJh3I1SFop3hlvfxFdWmLhluXt8-eLMZufRR8eF2Iv2_TSpNK9OISaGfgETj-buCh_zSQqdjtCvxvkdWdIXn68NO0q_mb9tM/s1600/2015-02-14+20.10.56-1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwYY5HarhspWHkuM42N2T0o7fUqzOJ45xAQITGeIdFMu4ZJh3I1SFop3hlvfxFdWmLhluXt8-eLMZufRR8eF2Iv2_TSpNK9OISaGfgETj-buCh_zSQqdjtCvxvkdWdIXn68NO0q_mb9tM/s1600/2015-02-14+20.10.56-1.jpg" width="200" /></a></div>
Het was gisteren laat dankzij weer een prachtige <a href="http://www.marthatentatief.be/" target="_blank">MartHa!tentatief</a>-avond. Ik wist deze keer van niets en was dus aangenaam verrast toen Wim Helsen Johan Petit bleek te vervoegen in een zoektocht naar dé grootste wijsheid van allemaal. Ze battelden met wijsheden en woorden en dankzij de interactie met het publiek én de aanvulligen door enkelen van hen, werd er echt iets nieuws en mooi gecreëerd. Ik ben dus absoluut aangenaam verrast, maar ik heb mezelf wel teleurgesteld. Er werd namelijk gevraagd aan mensen uit het publiek om te vertellen wat een bepaalde wijsheid voor hen betekent. Ik had eigenlijk heel graag verteld over '<i>all things are possible</i>' omdat het voor mij oprecht een waarheid als een koe is. Een waarheid die me zelfs recht houdt af en toe. '<i>When nothing is sure, everything is possible</i>' is lang mijn persoonlijke mantra geweest. Een mantra die mijn broer levend hield. Die mij in leven hield. Die me toestond weer te lachen en naar avonden zoals deze te gaan. Maar ik twijfelde en dat deed me de das om. Ik was te laat. Bij deze een plechtige belofte aan mezelf: de volgende keer dat ik twijfel, ga ik er gewoon voor enne... <i>all things are possible</i>, op een dag sta ik nog wel eens op het podium van den Bourla (of ergens anders)...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNRzyObw9Q94jNqw_rFfA6M7kPzQrs7isrAHlsv7rxUWxPuYO45Bz8i2-i8gqpR8fxBh-wgnSINVwaX32tyV0pOV0lwuFejDyWUQ_ixcJ0HGWJpkeJxbywC9dFEUH8uOlMV1RZDN88XvY/s1600/2015-02-15+19.20.12.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNRzyObw9Q94jNqw_rFfA6M7kPzQrs7isrAHlsv7rxUWxPuYO45Bz8i2-i8gqpR8fxBh-wgnSINVwaX32tyV0pOV0lwuFejDyWUQ_ixcJ0HGWJpkeJxbywC9dFEUH8uOlMV1RZDN88XvY/s1600/2015-02-15+19.20.12.jpg" width="200" /></a></div>
Maar dus, met een boek en dat gevoel van spijt onder mijn arm liep ik door het park. En ik bedacht me dat ik niet zo streng voor mezelf moest zijn. Durven kent vele gezichten en ik toonde alvast dat ik durf heb met een mooie illustratie van de huidige wijsheid der wijsheden '<i>all things are possible</i>': ik besliste niet alleen om te gaan reizen (zie <a href="http://foreverincompletejustperfect.blogspot.be/2015/01/een-sprong-in-het-diepe.html" target="_blank">hier</a>), ik besliste om er een jaar op uit te trekken. Op mijn eentje. De grote, wijde wereld in.<br />
<br />
Waar ik precies naartoe ga en wanneer ik exact vertrek ligt nog niet vast, maar nog dit jaar vertrek ik. En ik denk niet dat ik ooit al zo zeker geweest ben van iets als van deze beslissing. Alle angst, alle redenen om het niet te doen, alle obstakels lijken miraculeus verdwenen te zijn. Zoals vandaag de winter. En dus hoorde ik mezelf even later in het zonnetje met mijn boek aan iedereen die het horen wilde, vertellen dat ik zou vertrekken. Ik durfde dan misschien nog net niet het podium opstappen, de wijde wereld instappen, daar ben ik helemaal klaar voor!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-89950698488883140652015-01-14T17:18:00.000+01:002016-06-02T12:45:21.943+02:00Een sprong in het diepe...Ik hakte de knoop in mijn hoofd door. De knoop die er al zit zo lang ik me kan herinneren. Als kind al smeekte ik mijn ouders om me een jaar met AFS naar het buitenland te laten gaan. Tevergeefs. Wat later als student reisde ik naar Zweden waar ik enkele weken les volgde, volgde ik congressen in Turkije en Portugal en woonde ik een half jaar in Finland en dat was allemaal fantastisch en smaakte naar meer. Ik leerde mensen van over de hele wereld kennen en ik bleef reizen. Ik trok richting Rusland, Noorwegen, Malta, Griekenland, Italië, Spanje, Mexico, Belize, Guatemala, Egypte, Tunesië, Zwitserland, Polen, Engeland, Frankrijk, Denemarken en nog veel meer. Maar jammer genoeg meestal veel te korte reizen. Ik wilde nooit terug.<br />
<br />
Toch bleek de stap om echt alleen te reizen groot. Een korte citytrip dat lukte me nog wel alleen, maar echt een lange periode boezemde me toch ergens angst in. Zou ik dat wel leuk vinden alleen? Wat als er iets gebeurde? Kon ik mezelf wel aan zo lang? Dus ik bleef dromen en halfslachtige plannen maken. Er waren ook telkens redenen om het niet te doen. Soms goede redenen, maar vaak ook onzin. Zo van die redenen die er zijn telkens als je iets nieuws, anders of onverwacht tegen komt. Zo fietste ik enkele dagen geleden na het werk voorbij Wagamama. Als ik nu eens gewoon hier ga eten? Nu. Alleen. Impulsief. En meteen popte er allerlei redenen in mijn hoofd om dat niet te doen. Thuis eten was goedkoper. Alleen is toch maar alleen. Beter een andere keer en dan ook een film kijken.<br />
<br />
<i>Ja, ik kan best irritant zijn.</i><br />
<br />
Ook bedacht ik me dat ik vier jaar geleden een opleiding gestart ben en toen twijfelde. Zou ik dat nu wel doen? Dat wil zeggen dat ik vier jaar geen lange reis kan maken of enkel in de grote vakantie. En ook dat als ik in die vier jaar iemand tegen kwam en aan kinderen wilde beginnen ik een probleem had. Uiteindelijk was ik al wel 30 en dus kinderen zou niet meer zo lang duren, toch?<br />
Plots moest ik 34 kaarsjes uitblazen en er waren geen kinderen of man om mee te blazen. In mijn reispaspoort zijn er geen stempels bij gekomen. En in juni studeer ik af.<br />
<br />
Slik. Confronterend.<br />
<br />
En ok, ik mag niet te streng zijn voor mezelf. De laatste jaren zijn niet makkelijk geweest en af en toe waren er daardoor hele goede redenen om niet te vertrekken. Het was toen ook niet goed geweest mocht ik dat wel gedaan hebben. Maar los daarvan bleken die twee dingen een beetje een wake up call. Ik blokkeer gewoon mezelf.<br />
<br />
Eigenlijk is het grappig. Ik geef al jaren vorming over motiverende gespreksvoering. Over hoe moeilijk het is voor mensen om te veranderen en hoe je dat dan kan aanpakken, wat je moet zeggen of doen. Mensen motiveren is dan ook een deel van mijn job en ik hoor mezelf geregeld iets zeggen waarbij dan een klein stemmetje achter in mijn hoofd begint te grinniken. <i>Jep, way to go Columbus!</i> <i>Misschien moet je die dingen eens tegen jezelf zeggen?</i><br />
Uiteindelijk deed ik dat en hakte ik die oude knoop door!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJwUq63KSERkNKh6aZVS7Sv824ORvUfx8V3FDLIW_BKDhLqkMyLUdqAc_pjM-YCiE30BUIPWyGy4UNRseY44kIyK7XTQkIEKc5WFoJ06wrZisrtXsNmuwqbtH-aQDlTblm9jPKIIEAl00/s1600/IMG_9400.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJwUq63KSERkNKh6aZVS7Sv824ORvUfx8V3FDLIW_BKDhLqkMyLUdqAc_pjM-YCiE30BUIPWyGy4UNRseY44kIyK7XTQkIEKc5WFoJ06wrZisrtXsNmuwqbtH-aQDlTblm9jPKIIEAl00/s1600/IMG_9400.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
Ik kocht wat leesvoer en sletsen, maakte een afspraak om mijn reispas te verlengen, surfte het internet af op zoek naar tips, ideeën, tickets en startte met het inlichten van mijn omgeving. Hier. Nu zo. En nu kan ik niet meer terug. Gelukkig maar.Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-17126300956381910812014-12-24T14:28:00.000+01:002015-02-23T11:06:52.285+01:00Met of zonder schmink...Vijf maand geleden dat ik hier de laatste keer iets schreef. Het bleef stil om allerlei redenen, maar vooral om dezelfde reden die ik eerder al eens beschreef (zie <a href="http://foreverincompletejustperfect.blogspot.be/2014/05/mooi.html" target="_blank">mooi</a>).<br />
Afgelopen weekend was ik op de boekvoorstelling van een vriend. Hij heeft ook een <a href="http://www.igordaems.com/blog/" target="_blank">blog</a> en ik weet niet of hij het weet, maar hij was ooit, lang geleden, mijn duwtje in de rug om deze blog te starten. En zonder die intentie was hij dat nu opnieuw.<br />
Want ja, het is nog steeds lastig en ja, ik mis mijn broer nog steeds. Daar sta ik nog steeds elke dag mee op en ik ga er ook elke dag weer mee slapen. Zeker op dagen zoals vandaag. Dan wou ik dat hij en zijn bulderende lach hier mee aan tafel konden zitten. Dat we weer konden lachen met zijn 'ik-verzin-ter-plekke-wel-een-nieuwjaarsbrief' of dat hij nog eens tevergeefs zou proberen mij dronken te krijgen... Ja, ik mis hem meer dan ik kan zeggen.<br />
Maar ik mis het schrijven ook. Mijn uitlaatklep. Dus ik schrijf en denk aan mijn broer zodat hij er ook nu een beetje bij is. Waar ik ook over schrijf...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUPk9xGleWAwA9e7utnIy1CqPKCz1AWOkpRwz_VSsOW9-WkRD3rltQAh3mZtEudHBlUiyT9nqLFS9-ngqtq0WGkpwbqLh8ojYch_dVlM2F2NRHWojl5j0lqKek_ST2zxoldF_QdzbBvHs/s1600/IMG_8796.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUPk9xGleWAwA9e7utnIy1CqPKCz1AWOkpRwz_VSsOW9-WkRD3rltQAh3mZtEudHBlUiyT9nqLFS9-ngqtq0WGkpwbqLh8ojYch_dVlM2F2NRHWojl5j0lqKek_ST2zxoldF_QdzbBvHs/s1600/IMG_8796.JPG" height="213" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Het duwtje in mijn rug dus, de boekvoorstelling afgelopen zondag. Ik keek er tegenop om te gaan. Zoals steeds probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat het beter was als ik gewoon thuis zou blijven. Ik zou me toch niet amuseren. Niemand zou me missen. Het zou toch maar lastig zijn en dan hadden anderen niets aan mij. Deze keer kreeg ik mezelf niet overtuigd. Integendeel. Ik was streng voor mezelf, belde een hulplijn (die eveneens niet op de hoogte was van die functie) en besliste om iets te doen wat ik al langer dan een jaar niet meer gedaan had. Ik deed mijn best mijn om er goed uit te zien: een kleedje, hakken en jawel... een beetje stiekeme schmink. Volgens Wikipedia '<i>een stof die men gebruikt om zichzelf er anders uit te laten zien dan men is</i>'. Voor deze ene keer vond ik dat prima.<br />
<br />
Ik trok mijn stoute hakken aan en even later stapte ik een afgeladen vol café binnen met een piepklein hartje en vol overgave op de uitkijk naar bekend volk dat even als veilige haven kon dienen.<br />
<br />
De avond is prima verlopen. Ik ben zelfs lang gebleven en heb me niet verplicht gevoeld om dat te doen. Het heeft me goed gedaan. Ik heb me er 'op mijn plek' gevoeld. En dat is tegenwoordig heel wat. Het heeft me vooral ook moed en zin gegeven om weer te gaan schrijven. Zo'n boek, dat wilde ik stiekem ook wel. Toen een andere vriend me vroeg wanneer mijn boek eraan kwam, was ik blij dat de schmink er was. Undercover kon ik best enthousiast zijn over schrijven, maar geloven dat ik echt ook ooit een boek zou kunnen schrijven.... Zo ver was ik nog niet.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
Ik kon zijn boek niet mee naar huis nemen. Er waren er te weinig geleverd, maar hij beloofde iedereen plechtig dat hij ze eigenhandig aan huis zou komen leveren. En dat deed hij. Twee dagen later ging de bel.<br />
'<i>De postbode met een pakje voor Sofie Leemans.</i>'<br />
Toen vandaag de bel opnieuw ging en identiek dezelfde boodschap door de parlofoon klonk, antwoordde ik dus meteen enthousiast '<i>weeral?</i>', waarop een droge '<i>ja..</i>.' volgde en ik nieuwsgierig en vrolijk de trap af denderde. Nog een boek?<br />
Dit keer was het echter écht de postbode. Hij had gewoon plagiaat gepleegd en mij (eveneens zonder daarvan op de hoogte te zijn) erin geluisd. Hij vroeg me te tekenen en keek me een beetje argwanend aan. <i>Zou ik al dronken zijn zo vroeg op de dag? En het was nog niet eens kerstmis.</i><br />
Ik kon het niet laten en schoot in de lach terwijl ik een scheve handtekening neerpende en het pakje van hem aannam. Toen ik al lachend weer naar boven wandelde, bedacht ik me dat het hoog tijd was om weer te gaan schrijven. Want met of zonder schmink, schrijven, dat is definitely iets van mij!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-37328648235079082142014-07-24T17:53:00.001+02:002014-07-28T12:55:25.617+02:00Ik mis je, broer...<div style="text-align: justify;">
De afgelopen weken ben ik een beetje gaan lopen. Letterlijk, maar achteraf gezien ook figuurlijk. Ik trok naar Malaga, Lissabon, Genève en Venetië. Steeds korte citytripjes, er even tussenuit. Soms alleen, soms niet. En dat alles in de wetenschap dat mijn broer grote fan was van citytrips, reizen, genieten, leven... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge8aeG2IBnFE7zDFW-E2Oou_LaER6pHBDu0jfZVP_aZBU7_RoWd1whhOjLnD5iylurIQm9i4vYpz2dcOxsRMqbOflcNogQWa4bcRyKk-DvdNQfp4LH79agOTjcvXywGN14ZHofJ_jg_m4/s1600/2014-07-24+17.07.58.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEge8aeG2IBnFE7zDFW-E2Oou_LaER6pHBDu0jfZVP_aZBU7_RoWd1whhOjLnD5iylurIQm9i4vYpz2dcOxsRMqbOflcNogQWa4bcRyKk-DvdNQfp4LH79agOTjcvXywGN14ZHofJ_jg_m4/s1600/2014-07-24+17.07.58.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Ik besliste hetzelfde te doen: maximaal leven, alles eruit halen! Dat ging zelfs een keer meer dan maximaal, want in Lissabon bleek onze vlucht gecanceld en konden we dus pas een dag later naar huis vliegen. Ach ja...</div>
<div style="text-align: justify;">
Volop genieten dat deed ik! Van de zon, lekker eten, fijne bezigheden en leuk gezelschap. Ik denk zelfs dat ik zo vastbesloten was, dat ik pas later merkte dat ik eigenlijk lang niet altijd zo genoot. Ik legde het mezelf vooral op. Als een soort mantra in mijn hoofd om het verdriet niet te voelen. Ik mòest genieten, verder gaan, er niet aan denken... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Geregeld ging het echter anders. En dat kon ik maar moeilijk aan mezelf toegeven. Of aan mijn compagnon als die erbij was. Ik ben namelijk een krak in doen alsof alles prima is. Eén van mijn specialiteiten... Maar geregeld betrapte ik mezelf erop dat ik ergens rond liep als een volbloed toerist, terwijl ik eigenlijk veel liever simpelweg een aflevering van '<i>Borgen</i>' wilde kijken in de zetel van het appartementje daar. Maar ja, dat kan je natuurlijk niet maken...<br />
<br /></div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSkjOsceDfEEAZCdgp9bAaKJBN-PlknayscykLLt2oX33WiOoBi5bH9UP9EXpeqAfQhpoulY6KFmXGvnx6qA5e4CID7KD3ZC66qRnys74GNgrEeEk7iF-Cqk9bRMslRaY_n1nbO5oWelE/s1600/2014-06-28+14.48.15.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; text-align: justify;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSkjOsceDfEEAZCdgp9bAaKJBN-PlknayscykLLt2oX33WiOoBi5bH9UP9EXpeqAfQhpoulY6KFmXGvnx6qA5e4CID7KD3ZC66qRnys74GNgrEeEk7iF-Cqk9bRMslRaY_n1nbO5oWelE/s1600/2014-06-28+14.48.15.jpg" height="320" width="320" /></a><br />
<div style="text-align: justify;">
Behalve in Genève. Daar kon ik dat wel. Ik bezocht een vriend, wiens energiepeil ook op een historisch dieptepunt stond. Goede match. Wat uitslapen, voetbal kijken (ja echt, geleerd in Genève en nadien overtuigde 'Duivelssupporter' geworden!), ontbijten om twee uur middags op het strand, een 'pizza-picknick' aan de rand van het meer en enkele cocktails <i>did the trick</i>. Dat had ik nodig. Rust, gewoon niks doen. En liefst niet alleen, maar met iemand in de buurt.</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Een mens doet echter soms gekke dingen als hij de weg kwijt is... In de 'rustroes' die ik in Genève gevonden had, belandde ik plots in een nogal gevaarlijke situatie toen mijn vriend ginder aan het werk was. Voor ik het goed en wel doorhad, zat ik met een drankje in de living van een onbekende Fransman. Alleen en niemand wist waar ik was. Met inbegrip van mezelf... Toen het tot me doordrong in wat voor een situatie ik me bevond, ben ik ook meteen weg gegaan. Gelukkig ging dat zonder problemen, maar het bleek wel een beetje een wake-up call. Mijn vriend reageerde heel ongerust (terecht!) en ik was er zelf ook niet goed van. In tranen ben ik weer naar huis vertrokken.</div>
<div style="text-align: justify;">
Eigenlijk was de balans simpelweg doorgeslagen. Geen drempels of grenzen meer. Geen radar voor gevaar. Gewoon impulsief doen waar je zin in hebt. Al hadden de tranen ook wel te maken met de wetenschap dat ik weer naar de realiteit moest, terwijl ik gewoon daar wilde blijven. In Genève, waar ik alles even echt had kunnen lossen...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_Yf3ImZojmjuNqiwXgDV1akoi9uAit05EguqYpK6AoErrLIbGV33AatN_oyzSidm1uQSuMmnJKkfD6dEvyMskeOuC1m-rz473V6nGu0FXgAsFz0yh7euFHRdYz_vadOG6QLseKgji004/s1600/P1010721.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_Yf3ImZojmjuNqiwXgDV1akoi9uAit05EguqYpK6AoErrLIbGV33AatN_oyzSidm1uQSuMmnJKkfD6dEvyMskeOuC1m-rz473V6nGu0FXgAsFz0yh7euFHRdYz_vadOG6QLseKgji004/s1600/P1010721.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Acht maanden verder en ik weet nog steeds niet wat er met mijn broer gebeurd is. De paar uren die je normaal gesproken nodig hebt om te beseffen dat iemand die je graag ziet niet meer leeft, duren bij ons al acht maanden. Je zou van minder de weg kwijt raken... Een rouwproces kan je niet starten, want je weet nog steeds niet of hij echt dood is. Er is geen lichaam, geen verhaal, geen afscheid. Het enige waar ik wel over kan rouwen is de wetenschap dat niets nog ooit zal zijn zoals het was. Want dat is meer dan duidelijk.</div>
<div style="text-align: justify;">
Het grote verdriet voor mijn broer, die hoogstwaarschijnlijk gestorven is, voel ik nu pas af en toe. Dan overspoelt het mij in alle hevigheid. Zo ook op het werk vorige week. Heel lastig, maar ook dat is de realiteit. Gelukkig heb ik fijne collega's met overschot aan begrip... Dat scheelt.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Nu zit ik thuis en dat is ok. Ik ben vaak alleen en heel veel heb ik nog niet ondernomen, maar ook dat is ok. Wat ik wel doe gaat meestal prima en ik kan best nog wel lachen of genieten van iets. En ja, soms zijn er enkel donkere wolken in mijn hoofd en regent het uit mijn ogen... Dan mis ik hem plots zo erg dat het pijn doet. Ook dat is ok.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ik ben nog steeds slecht in vertellen dat het niet zo goed gaat met mij. Dit is dan mijn manier. Ook hulp vragen heb ik nog niet helemaal onder de knie. Maar af en toe lukt het al wel een keer. En dat is goed. Een klein stapje verder. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ik voel me wel geregeld heel erg alleen en mensen zeggen dan: '<i>Geef maar een seintje als ik iets kan doen.</i>'. Heel lief, maar laat het nu net datgene zijn wat dan zo moeilijk is. Je wil wel, maar die stap is vaak net nog te groot.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ook '<i>sterkte</i>' kreeg ik vaak te horen. Terwijl ik eigenlijk net niet meer sterk wil zijn. Ik merk bij mezelf dat ik tegen andere mensen nooit meer 's<i>terkte</i>' zeg als hen iets overkomen is. Omdat ik hen net toewens dat ze verdrietig kunnen zijn, dat ze het moeilijk mogen hebben, dat er mensen rondom hen zijn die sterk zijn om hen op te vangen. En dat ze op een 'weglooptripje' ergens ver weg gewoon naar '<i>Borgen</i>' durven kijken omdat dat helemaal ok is...</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-8123767581882204372014-06-24T20:26:00.000+02:002014-07-26T21:00:56.142+02:00Dancing the cha-cha...<div style="text-align: justify;">
Een tijdje terug kreeg ik een brief in de bus met een uitnodiging voor '<i>Café Memoriam</i>'. In eerste instantie belandde de brief ongeopend op mijn bureau bij de geboortekaartjes, trouwuitnodigingen en andere feestjes. De laatste maanden heb ik het namelijk nogal lastig met sociale aangelegenheden. Gek misschien, want doorgaans durf ik stellen dat ik toch betrekkelijk sociaal ben. Het is ook niet dat ik geen zin heb om iets te doen, ik geraak er gewoon vaak niet. De energie ontbreekt of ik krijg mezelf gewoon niet zover. En soms beloof ik oprecht en met zin ergens te zijn en uiteindelijk lukt het me dan toch niet. Wat als iemand die ik niet ken gewoon vraagt of ik broers en zussen heb? Wat als er plots tranen zouden komen? Wat als ik naar huis wil, kan dat dan? Wat als ik de controle verlies? Wat als er vragen komen? Wat als niemand iets vraagt?</div>
<div style="text-align: justify;">
Zucht...</div>
<div style="text-align: justify;">
Lastig dus. Maar ik doe mijn best, elke dag opnieuw. Ik spreek wel dingen af en zet 'sociale stapjes'. Akkoord, soms ook weer even achteruit, maar dat doen ze in de cha-cha ook...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Café Memoriam</i> dus! Nieuwsgierig ben ik wel, dus niet veel later opende ik de brief en haalde er een mooi kaartje uit. Een uitnodiging voor een café vol herinneringen. Een café waar een vriendin van mij zou zingen voor haar papa die vorig jaar overleed. Door omstandigheden heeft ze eigenlijk niet echt afscheid van hem kunnen nemen. Niet voor
hij stierf, maar ook niet met een mooi ritueel na zijn dood. En nog
minder kon ze dit delen met alle mensen die haar dierbaar zijn. En
daarom besloot ze dat alsnog te doen. Een jaar later in de vorm van
'<i>Café Memoriam</i>'.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Mooi vond ik dat. En moedig. En ondanks mijn huidige sociale fobie, wilde ik dit voor geen geld missen. Dergelijke initiatieven vind ik zo waardevol. Je eigen invulling geven aan die dingen die er voor jou echt toe doen. Want nee, niet alles en iedereen past in het plaatje dat onze maatschappij zo vlijtig uittekende.</div>
<div style="text-align: justify;">
Vriendin R is bijzonder getalenteerd. Dat wist ik al. Haar kijk op de wereld is ronduit verfrissend en zij is één van mijn grote voorbeelden. En dus reed ik enkele weken geleden met een andere vriendin door de velden en net toen we dachten dat de GPS toch wel echt met onze voeten aan het rammelen was (of we misschien per ongeluk 'met de fiets' ingegeven hadden), zagen we ons eindpunt: een prachtig decor voor wat een ontroerend, betoverende avond zou worden.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp3vvejCpI63urnmE_JMnbT7R8w2nNAzc1UR3AF_7q2PTRCXvFaR6WFGcEHo1ivPyVnz4gnxbq4Hqeo2Vuhwg-_27PCRdkYVDXpPpkkR5RoSPOJVp2B-XiFJceaFUFqeEai6Dy26STdBk/s1600/2014-06-06+20.43.23+(2).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhp3vvejCpI63urnmE_JMnbT7R8w2nNAzc1UR3AF_7q2PTRCXvFaR6WFGcEHo1ivPyVnz4gnxbq4Hqeo2Vuhwg-_27PCRdkYVDXpPpkkR5RoSPOJVp2B-XiFJceaFUFqeEai6Dy26STdBk/s1600/2014-06-06+20.43.23+(2).jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Vriendin R. zag er niet alleen prachtig uit, ze zong ook prachtig. En hoewel ze toch een tikje zenuwachtig achter de microfoon stond, was daar niets van te merken toen ze inzette. En ik was meteen verkocht! Ik slaagde er redelijk in mijn tranen te beperken, maar toen ze bij het voorlaatste liedje aankondigde dat ze dat aan mij opdroeg omdat ik mijn broer moet missen, lukte dat niet meer. Tranen rolden over mijn wangen. Ook bij haar zag ik ontroering en ik bedacht me toen dat het net dat was wat maakte dat de tranen deze keer (en eigenlijk wel vaak) helemaal ok voelden. Mensen die oprecht meeleven en meevoelen. Die je de tijd en ruimte geven die je nodig hebt. Tijd en ruimte waar ik zelf soms niet om durf vragen. En net daar gaat het over. Tijd krijgen om niet enkel vooruit te gaan, maar om gewoon een beetje de cha-cha te dansen...</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqnSXUIxeU1rjEDkHj2yoWPRxCTKsm_mqnI5nFnbLd2r028vmHySOU63Bbfbqo3VovlTzA7NkcwLlhJJnSwsBVSLcYu5gIMiPj9Su4E1AduwYBT0kvwmF1NBNB0FkJe1b3dwhTpC1AMgY/s1600/a5f8bf0915d5c831e86b121849f14205.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqnSXUIxeU1rjEDkHj2yoWPRxCTKsm_mqnI5nFnbLd2r028vmHySOU63Bbfbqo3VovlTzA7NkcwLlhJJnSwsBVSLcYu5gIMiPj9Su4E1AduwYBT0kvwmF1NBNB0FkJe1b3dwhTpC1AMgY/s1600/a5f8bf0915d5c831e86b121849f14205.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1367492728655214677.post-18867188184920082562014-05-03T14:52:00.001+02:002014-07-26T21:01:31.563+02:00Mooi...<div style="text-align: justify;">
Hoe doe je dat op een dag weer over 'gewone dingen' praten? Ik wil graag weer eens gewoon schrijven. Over zomaar iets kleins. Maar het is verdekke moeilijk. Er is steeds dat schuldgevoel. Het niet in balans zijn van de dingen. Want hoe kan je over dagdagelijkse, banale dingen schrijven als er in grote letters op de muren van je hoofd 'JELLE' geschreven staat? Ik ben heel erg op zoek naar die balans. Naar een evenwicht tussen verdriet en verder gaan. Het is niet het ene of het andere. Ik heb beide nodig. Zonder verdriet en daarover schrijven en spreken kan ik niet verder. En als ik niet verder ga, hoe kan ik dan leven?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Die evenwichtsoefening is moeilijk en heel precair. Bij het minste zuchtje wind val ik om. Want wat mijn hoofd eigenlijk wil is weglopen. Hard werken en bezig zijn, niet stilstaan. Toch dwing ik mezelf om dat laatste te doen. Het gaat dag per dag, met ups en downs en dat is ok. En het zijn dan die kleine dingetjes die maken dat het een goeie of een slechte dag was.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Mijn zus is hoogzwanger en zag de laatste tijd nogal af. Stappen lukte amper en altijd was er pijn. Woensdag moest ze geopereerd worden en ik dacht dat de bevalling daardoor wel op gang zou komen. Of alleszins zou het er niet beter op worden. Maar plots kreeg ik telefoon van haar: '<i>Of ik niet mee naar het verjaardagsfeestje van ons nichtje zou gaan?</i>'. Zo kan het dus ook... <i>Tuurlijk!</i></div>
<div style="text-align: justify;">
En dus stond ik even later met een stuk taart in mijn hand te kijken naar een bende uitgelaten kinderen op de trampoline. Mijn nichtjes feest had een thema, namelijk 'mooi'. Iedereen moest een parel meenemen en haar een opdracht geven over wat 'mooi' is voor jou. Als ze de opdracht gedaan had, mocht ze de parel aan haar ketting rijgen. Mooi vond ik dat. Zo liet mijn zus haar vijf mooie babynamen verzinnen en werd mijn opdracht om een mooi verhaaltje te schrijven. Ook wij kregen allemaal iets moois:</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPmG_wXo-hqFvW3jwNxnkS7V8QjzslWmxq278ssMLJMC-FfptXVvUQifaUyA5N4P0FfmE7c4vQmr19bHrq7cYzQq9vnJEbLEm5grytM68iRL4LYuVvZC3ZUl424sxzxFuNdxUBiPhdTKE/s1600/2014-05-03+13.14.08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPmG_wXo-hqFvW3jwNxnkS7V8QjzslWmxq278ssMLJMC-FfptXVvUQifaUyA5N4P0FfmE7c4vQmr19bHrq7cYzQq9vnJEbLEm5grytM68iRL4LYuVvZC3ZUl424sxzxFuNdxUBiPhdTKE/s1600/2014-05-03+13.14.08.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Gelukkig had ik die dag wel eens mijn best gedaan, want de laatste tijd is mijn jogging veruit favoriet. Het deed me goed. Bij familie zijn. En ja ik sta nog wankel op mijn benen in dat evenwicht. Dan betrap ik mezelf erop dat ik wel dicht bij mijn zus blijf. Een veilige haven. Ik voel bij haar ook de zoektocht naar een evenwicht in dat verdriet en het verder moeten en willen. Voor het kind in haar buik en de twee andere bengels die er al rond lopen.</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuKCI06PccXtGShtwxUIVhlJhBY29BVPSUIPooqL6TAifNkxHnMlre4vgLBoxzFpJcmvisYPZ2zMgLgX42OtZBAYOkFD6bPHXrVOStiRrLtho_cFIkFpWenup6YxeeV5P26-BduDGeT4g/s1600/2014-05-01+19.33.02-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuKCI06PccXtGShtwxUIVhlJhBY29BVPSUIPooqL6TAifNkxHnMlre4vgLBoxzFpJcmvisYPZ2zMgLgX42OtZBAYOkFD6bPHXrVOStiRrLtho_cFIkFpWenup6YxeeV5P26-BduDGeT4g/s1600/2014-05-01+19.33.02-2.jpg" height="320" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
En kleine dingen kunnen dan best mooi zijn. Een klein kaartje. Een telefoontje. Of een 'ballonmopje' van mijn neef... '<i>Best moedig</i>' dacht ik toen. Spreken over mooie dingen of een lachende foto op je blog zetten. Die lach is voor jou, broer. Omdat je zelf zo mooi was en omdat het allermooiste jouw lach was...</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/02710318707035047727noreply@blogger.com1