Heimwee naar ver weg...

Heb er net een lange, maar al bij al redelijk rustige terugreis op zitten. Er waren stressmomenten absoluut, maar als die goed aflopen vergeet je die gelukkig snel. Ik kreeg bv. even een klein hartattackje (schattig als je 't zo zegt) toen mijn naam plots afgeroepen werd aan de gate in Guatemala City. Ik was toch niet te laat? Alles was toch in orde? Ik mocht toch wel mee (en even later: misschien mag ik hier blijven?)? Uiteindelijk kreeg ik gewoon een andere stoel toegewezen (net achter business en dus lekker veel beenruimte en een tv voor je neus) en dus een nieuw ticket... Het voordeel van alleen reizen én op tijd zijn!

In Miami, mijn eerste tussenstop was er iets meer stress. Ongeveer alle vliegtuigen lijken daar een tussenlanding te maken. Iedereen moet dus langs de douane passeren, inclusief ondervraging, vingerafdrukken en foto nemen. Maar tijdens het wachten hadden alle omstaanders andere papieren vast dan die in mijn handen... Shit! Wat doe je dan? Plaats in de rij kwijt raken, in je beste Spaans uitleg vragen of een gokje wagen. De vermoeidheid deed me voor het laatste kiezen en dat bleek ook de goede oplossing. Oef! Dan wachten om je bagage op te halen, om je bagage terug af te geven, om de douane opnieuw te passeren en om ondertussen nog eens drie keer je paspoort en vliegticket op verzoek te tonen en eindeloos belachelijke vragen te beantwoorden zoals: "When did you pack your bags?". Euh, vorige maand, deuh... Leve de United States of America en leve de effectiviteit!

Mijn volgende stop, New York, was heel wat effectiever hoewel dat voor mij niet in minder stress resulteerde. We hadden wat vertraging, waardoor ik minder dan een uur had om over te stappen. En dat kan wel eens weinig zijn als je pech hebt en je gate aan de andere kant van het vliegveld ligt. Er waren nog mensen die een aansluiting moesten halen en dus liep ik daar maar achter bij gebrek aan betere alternatieven. De vermoeidheid had mijn hersenen ondertussen te pakken... Toen er weer wat zuurstof kwam, bedacht ik me dat ik beter eerst even kon kijken naar welke gate ik moest lopen. Ik stopte dus en wat bleek? Ik was al veel te ver én mijn gate was slechts drie gates verder dan de gate waar ik uitgestapt was... Ondertussen zat ik al bijna aan de andere kant van de luchthaven. Teruglopen dus en volledig buiten adem aankomen terwijl alle andere mensen daar rustig zitten te wachten. Grmbl... Ach ja!

Maar ik ben dus terug en eigenlijk mis ik het al... Ik wil nog steeds het WC-papier in de vuilbak gooien, ben verbaast als er warm water uit de kraan komt (en niet als ik een spin tegenkom in de badkamer) en weet even niet wat er gebeurt als mijn gsm afgaat... Ik wil terug! Ik zou zelfs vrijwillig bonen eten en dat wil wat zeggen...