dinsdag 30 november 2010

Sex sells...

Beste lezer van deze blog... Wedden dat de titel u aanzette om dit stukje te lezen? U hebt deze stelling zelfs met z'n alle bevestigd. Want wanneer mijn titel namelijk insinueerde dat het wel eens over iets spannends zou kunnen gaan ('Ken ik u niet ergens van?', 'Gezocht: sexy loodgieter', 'Balletjes en een plastieken piemel' en 'Alive and kissing!') kwam u massaal kijken. Ik kan dus zelfs semi-wetenschappelijke onderzoek doen met een simpele blog! Geweldig niet?

Dit trucje kan u trouwens ook in vormingen of lezingen ofzo toepassen. Ik deed het vroeger bij Zin-d'erin(g) af en toe. Wanneer de aandacht van het publiek begint te verslappen, moffel ik het woordje 'seks' of 'borsten' ofzo gewoon ergens tussen en plots is iedereen weer wakker! Niet dat ik u telkens bewust wakker probeerde te schudden, het was eerder een toevallige ontdekking. Ik vroeg me namelijk af hoe het kwam dat er af en toe veel meer volk kwam kijken dan doorgaans. En ik vond al snel een antwoord...

En enkele dagen geleden zette ik twee foto's van halfnaakte mensen op mijn site ('Bad en bed') en één ervan verscheen blijkbaar ook op facebook als 'feed'. Dat had ik pas door, toen ik zag hoeveel volk er op korte tijd mijn blog had bezocht. Foto's werken dus ook prima! Misschien kan ik nog eens onderzoeken of een halfnaakte man meer bezoekers oplevert dan een halfnaakte vrouw? Ik kreeg alvast anonieme goedkeuring wat betreft het laatste... In ieder geval, wanneer ik dus eens een belangrijke boodschap de wereld wil insturen weet ik in welke richting ik moet denken als ik uw onverdeelde aandacht te pakken wil krijgen!

maandag 29 november 2010

Workaholic?

Net vandaag besloot ik opnieuw met de fiets te gaan. Ook net vandaag besloot iemand dat het tijd was voor een winterse bui en dat natuurlijk ook net toen ik op weg naar huis vertrok. Maar toegegeven, het had ook wel iets... Af en toe was het best glad, waardoor ik 'Terlenka broek' van Bart Peeters drie keer achter elkaar gehoord heb. Mijn MP3-speler zat namelijk in mijn broekzak en telkens wanneer ik me recht probeerde te houden, drukte er blijkbaar iets tegen het 'terug-knopje' (of hoe heet dat ding?)... Laat (ik was pas om 20 uur thuis), kletsnat en met bevroren tenen ben ik thuis gekomen (gelukkig in een behaaglijke warmte)... en meteen aan de slag gegaan!

't Is een cliché, maar zoals (bijna) alle clichés klopt het wel... Een opgeruimd huis zorgt vaak voor een opgeruimd hoofd. En er stond hier nog steeds een half uitgepakte koffer, de keuken leek nog steeds ontploft (die heb ik gisteren met succes genegeerd!), de kleur van het tafelblad van zowel keuken als living kon je niet meer onderscheiden en een was die al een week kurkdroog is, hing nog steeds aan het droogrekje. Ik moest  nog eten maken en wilde graag in bad. Grappig, maar hoe minder tijd je hebt, hoe meer je gedaan krijgt. En het kost je zelfs minder tijd én moeite! Want twee uur later ziet het er hier heel anders uit, heb ik gegeten, ben ik in bad geweest én voel ik me eigenlijk niet eens moe... Misschien moet ik maar een workaholic worden en elke dag pas om 20 uur thuiskomen?

zondag 28 november 2010

Pyama-party!

Ik heb gisteren een dagje vrijaf genomen... "Vrijaf op een zaterdag?", hoor ik u denken? Ja, vrijaf van onze 'moet-maatschappij'. Ik moest gisteren van mezelf helemaal niets. Ik mocht mijn eigen brute goesting doen. En alle to-do-lijstjes en belletjes in mijn achterhoofd werden op 'hold' gezet. Zalig!

Ik ben dus op mijn gemak opgestaan en heb vervolgens de hele dag in mijn pyama rondgehost (van het werkwoord rondhossen). Foto's van de reis selecteren (en daar hoort ook stevig vloeken bij, want toen ik eindelijk alle foto's in volgorde had, struikelde ik over de draad van de computer, viel dat ding uit en bleek ik de volgorde dus kwijt te zijn), opgenomen programma's zien (zoals bv. Millenium), eten maken en de keuken zo (alsof er een kleine wervelwind gepasseerd is) achter laten, warme chocomelk drinken en genieten van de ondergaande zon én het gras in mijn tuin (ondanks het rotweer hier, heeft mijn hard labeur resultaat geboekt en ik geef toe dat het nog geen 'volle' gazon is, maar het is al mooi van binnenuit gezien!), de muziek heel luid zetten en door de living dansen, enz.

Ik verschiet wel steeds hoe snel zo'n dag gaat. Ik had namelijk heel wat plannen en ideeën en nog niet de helft heb ik ook werkelijk kunnen uitvoeren. Er komen namelijk telkens heel veel flarden van gedachten in mijn hoofd en soms moet ik dan meteen aan die impulsen toegeven. Daardoor gaat de dag er natuurlijk heel anders uitzien dan je 'gepland' had. Een voorbeeld: Ik bedacht me plots dat op reis verschillende mensen vonden dat ik heel erg op een franse actrice trok, maar ik kon me de naam van die actrice niet meer herinneren. En dus moest ik op dat moment op zoek naar die naam. Dat kost dan best wat tijd, maar ik wilde het vinden en dat deed ik dus ook: Sandrine Kiberlain... Ik toon u even een foto en dan kan u zelf oordelen of mijn franse reisbuddy's een punt hadden of niet. Ik zie het zelf alvast niet echt...


Vandaag heb ik m'n kleren weer aan en staan er een ontplofte keuken en een aantal aantal afspraken op mij te wachten. Mag je geen twee pyamadagen achter elkaar hebben?

vrijdag 26 november 2010

Aangekomen!

Ik ben een "mensen-mens"... Ik trek voornamelijk foto's van mensen (waar anderen eerder foto's trekken van alles behalve mensen) en ik denk niet dat ik gemaakt ben om alleen op reis te gaan. Ik ben een sociaal wezen ten voete uit. Werk of deadlines geven me zelden of nooit stress, mensen doen dat wel. Ik ben psychologie gaan studeren omdat ik me zo vaak af vroeg waarom mensen doen wat ze doen. Dat vond en vind ik enorm boeiend en fascinerend. Ik kan uren op een terrasje zitten en gewoon naar mensen kijken.
En toch snap ik vaak nog steeds niks van mensen. Toch heb ik op reis eigenlijk geen mensen gemist. Toch mis ik nu 'het buitenland' en 'het reizen' en niet zozeer de mensen daar. Toch ben ik soms echt graag alleen.



En toch is dit één van mijn favoriete foto's van de reis. Als ik deze foto zie, komt meteen weer de hele omgeving en de sfeer en het gevoel van toen boven. Het was 's morgens heel vroeg en we waren tijdens onze jungletocht de tempel op geklommen om naar de zonsopgang te kijken. Nog een beetje moe na een koude en niet zo'n geweldige nacht, maar de kleuren in de lucht, de mist die er hing,  de kreten van de 'howler monkey's' en de gedachte aan het komende 'pancake-ontbijt' zorgden voor een heerlijk 'zen-gevoel'... En dat alles komt veel makkerlijker terug met deze foto dan met één van die prachtige zonsopgang zelf. De mensen...

Gisterenmiddag was ik plots 'weer terug in België'. Van de ene op de andere moment, echt gek eigenlijk. Ik had weer vrede met mijn job en alles wat daarbij komt kijken. Ik vond weer energie om 's avonds weg te trekken en ging weer laat slapen. Ik miste de stad (Antwerpen dus, al zou ik ook kunnen leven in Stockholm, New York of Barcelona) opnieuw en niet meer in de eerste plaats de jungle of de 'chickenbus'. Ik kon eindelijk mensen laten weten dat ik terug was en opnieuw berichtjes sturen en plannen maken. Alsof je ziel meer tijd nodig heeft om die oceaan over te steken...

woensdag 24 november 2010

Bad & bed...

Vandaag een kort bericht... Ik heb namelijk zeer dringend nood aan een bad en een goede en lange(re) nachtrust en dus laat ik opnieuw een beeld tot uw verbeelding spreken! Ik moest denken aan het beste bad dat ik ooit gehad heb... Midden in de jungle, na een vreselijk zware tocht door de modder, gewoon rivierwater opgewarmd op een houtvuurtje en dan met een kommetje over je lijf gieten. Heerlijk! Voor de eerste keer in vier dagen jezelf kunnen wassen...


Daar kan geen bad tegenop! Hoewel, misschien volgende foto maar dan enkel omdat het uitzicht er onovertroffen was, want het bad zelf kwam nog niet eens in de buurt...

dinsdag 23 november 2010

Buckle up!

Ik besloot vandaag dat ik best nog enkele dagen in een rouwproces mocht zitten, maar dat ik alvast zou starten met het aanpassingsproces. En dus trok ik tijdens mijn middagpauze naar de veritas en kocht ik alvast twee sjaals, een muts en handschoenen. Want ja, het is hier koud! En als ik dan toch moet aanpassen, dan kan ik dat maar beter in stijl doen! Voila...

Omdat ik ook nog in rouwproces mag zijn van mezelf, besloot ik dat ik nog wel enkele reisverhaaltjes mocht vertellen. Die vind ik namelijk nog steeds interessanter dan mijn dagdagelijkse bezigheden hier, zelfs al zijn het even goed kleine dingetjes. En dus zal ik jullie enkele dagen telkens een foto tonen en aan de hand van die foto vertel ik dan een verhaaltje. Zo kan ik zachtjes acclimatiseren en nog even wegdromen en jullie mogen gerust met me mee dromen...


Dit was ons stulpje in Tulum in Mexico. Enorm idyllisch, kijk maar naar de volgende foto: het uitzicht van op het terrasje...


We waren voordien naar de tempels in Coba getrokken en daar bleek dat er na ons bezoek pas drie uur later een bus kwam. Een taxi was te duur en dus besloten we een lift te zoeken. Dat leek niet zo simpel, vermits de meeste busjes 'toeristenbusjes' waren die een heel programma voor de boeg hadden en ons dus niet mochten/konden meenemen. En de auto's zaten meestal te vol om nog drie mensen plus rugzak mee te nemen. Een canadees koppel kon ons meenemen, maar ze wilden dat niet omdat ze maar twee gordels hadden... Wat een reden in een land als Mexico. Meestal zitten er niet eens gordels in de auto's en sowieso doet niemand ze om. Maar goed, pech gehad dus!
We begonnen alvast te voet en ik liep weer foto's te trekken van leguanen toen plots diezelfde canadezen naast ons stopten. Ze hadden op miraculeuze wijze blijkbaar toch een derde gordel gevonden! We kregen een lift tot aan de cabanas waar we wilden gaan slapen (zie foto) en ik denk dat ze bij het zien van ons hutje medelijden met ons kregen (onterecht, maar dat heb je met rijke canadezen die een all-in bandje om hun pols hebben), want ze wilden ons ook meteen trakteren op een lunch. Heel vriendelijke mensen, echt...


Het was grappig te zien hoe verschillend mensen kunnen zijn. Janet had duidelijk medelijden met ons, want ondanks het idyllische uitzicht, was het een heel primitief hutje. Langs de buitenkant hing er een reep plastic omdat de wind gewoon door de 'muren' waait en zo wordt water of regen toch tegen gehouden. Het toilet was buiten en toiletpapier was er niet. Een douche was eveneens in een hutje buiten en er kwam enkel een straaltje koud water uit. Primitief, maar heerlijk! Scott vond het stiekem prachtig. En wij ook...

maandag 22 november 2010

Een beeld zegt meer dan 1000 woorden, niet?

Ik geraak niet gewend... Gisteren dacht ik dat mijn jetlag heel goed meeviel. Ik vond het zelfs overroepen... Vanmorgen snapte ik de betekenis ten volle. En de rest van de dag was enkel ter verduidelijking voor moest ik het nog niet gesnapt hebben. Knikkebollend voor de computer op 't werk en nu ben ik weer klaarwakker. Wat een gedoe!

En ik zit in m'n hoofd nog steeds ver weg aan de andere kant van de oceaan. Ik dacht dus vandaag jullie via een beeld mee te nemen naar mijn dagdromen, maar ondertussen zit ik al een uur foto's te kijken... Nostalgie! Ik kan ook niet kiezen welke ik nu het mooist of het meest geschikt vind. Elke foto is slechts een fragment en toont nog niet een klein stuk van hoe het werkelijk was. Maar toch een poging, vermits ik dringend mijn bed in moet! Mijn biologische klok is ontregeld en dus moet mijn verstand het even overnemen en streng zijn...





Zeg nu zelf... Daar wil je toch liever zijn dan in dit koude oord? I think I made my point...

Slaapwel...

zondag 21 november 2010

Heimwee naar ver weg...

Heb er net een lange, maar al bij al redelijk rustige terugreis op zitten. Er waren stressmomenten absoluut, maar als die goed aflopen vergeet je die gelukkig snel. Ik kreeg bv. even een klein hartattackje (schattig als je 't zo zegt) toen mijn naam plots afgeroepen werd aan de gate in Guatemala City. Ik was toch niet te laat? Alles was toch in orde? Ik mocht toch wel mee (en even later: misschien mag ik hier blijven?)? Uiteindelijk kreeg ik gewoon een andere stoel toegewezen (net achter business en dus lekker veel beenruimte en een tv voor je neus) en dus een nieuw ticket... Het voordeel van alleen reizen én op tijd zijn!

In Miami, mijn eerste tussenstop was er iets meer stress. Ongeveer alle vliegtuigen lijken daar een tussenlanding te maken. Iedereen moet dus langs de douane passeren, inclusief ondervraging, vingerafdrukken en foto nemen. Maar tijdens het wachten hadden alle omstaanders andere papieren vast dan die in mijn handen... Shit! Wat doe je dan? Plaats in de rij kwijt raken, in je beste Spaans uitleg vragen of een gokje wagen. De vermoeidheid deed me voor het laatste kiezen en dat bleek ook de goede oplossing. Oef! Dan wachten om je bagage op te halen, om je bagage terug af te geven, om de douane opnieuw te passeren en om ondertussen nog eens drie keer je paspoort en vliegticket op verzoek te tonen en eindeloos belachelijke vragen te beantwoorden zoals: "When did you pack your bags?". Euh, vorige maand, deuh... Leve de United States of America en leve de effectiviteit!

Mijn volgende stop, New York, was heel wat effectiever hoewel dat voor mij niet in minder stress resulteerde. We hadden wat vertraging, waardoor ik minder dan een uur had om over te stappen. En dat kan wel eens weinig zijn als je pech hebt en je gate aan de andere kant van het vliegveld ligt. Er waren nog mensen die een aansluiting moesten halen en dus liep ik daar maar achter bij gebrek aan betere alternatieven. De vermoeidheid had mijn hersenen ondertussen te pakken... Toen er weer wat zuurstof kwam, bedacht ik me dat ik beter eerst even kon kijken naar welke gate ik moest lopen. Ik stopte dus en wat bleek? Ik was al veel te ver én mijn gate was slechts drie gates verder dan de gate waar ik uitgestapt was... Ondertussen zat ik al bijna aan de andere kant van de luchthaven. Teruglopen dus en volledig buiten adem aankomen terwijl alle andere mensen daar rustig zitten te wachten. Grmbl... Ach ja!

Maar ik ben dus terug en eigenlijk mis ik het al... Ik wil nog steeds het WC-papier in de vuilbak gooien, ben verbaast als er warm water uit de kraan komt (en niet als ik een spin tegenkom in de badkamer) en weet even niet wat er gebeurt als mijn gsm afgaat... Ik wil terug! Ik zou zelfs vrijwillig bonen eten en dat wil wat zeggen...

maandag 15 november 2010

Puerto Burritos en proteïnen in de taart...

We zijn eergisteren de familie van Charlotte gaan bezoeken in Puerto Barrios (Guatemala). Dat was absoluut een belevenis! Charlotte heeft hier een jaar gewoond bij een gastfamilie en die wilde ze nu terug opzoeken.

Misschien eerst even kort iets over mijn reisgenoten... Charlotte kende ik nog niet voor de reis, maar dat is snel veranderd, omdat Maarten nogal eens graag op zichzelf is... Ik ben dus alvast blij dat zij erbij is!
Zoals iedereen heeft ook Charlotte gekke trekjes en een voorbeeld daarvan is ´de was´. Wanneer we onze was ergens gaan afgeven om te laten wassen (logisch), schrijft Charlotte in haar boekje hoeveel sokken ze meegegeven heeft, hoeveel broeken enz. Achteraf kan ze dan controleren of alles terug is. Ik had niet door wat ze aan het doen was, toen ze plots zei: "Varia: drie!"... En varia daar hoort dan een handdoek onder of een laken enz. Hihi...
Maarten is Maarten. Hij loopt meestal tien meter voor ons, stuurt 100-den kaartjes (voornamelijk naar meisjes), kan niet stilzitten en verzint soms de grappigste woorden, al is dat niet zijn bedoeling... Puerto Barrios wordt in een handomdraai Puerto Burritos! En dus op de duur zeg je dat dan ook maar...


Puerto Burritos dus! Niet meteen een toeristische trekpleister, maar wel het leven zoals het is ten voeten uit. De familie bestaat uit Mami, papa Mario, Carla, Isabel en Valerie. Er lopen nog mensen in en uit, maar laten we het hier even bij houden. Charlotte is vroeger samen geweest met een jongen van ginder en die wilde ze dus graag opnieuw opzoeken. Daar had de familie echter een andere mening over... Niet alleen Charlotte werd dat meteen duidelijk gemaakt, maar ook Maarten en ik werden op de pijnbank gelegd. We waren toch geen slechte invloed voor haar? En waarom was Maarten zo stil? Ah... hij woont alleen, daarom! Zij hadden ook een nicht die alleen woonde en die had dat ook. Ik heb maar gezwegen over mijn situatie, anders had ik zo hun theorie onderuit gehaald.
Die bewuste jongen had ondertussen namelijk een andere vriendin en die was zwanger. En heel het dorp wist dat. Ze wisten ook meteen gringa Charlotte te vinden om haar te vertellen dat hij nu iemand anders had. Een kindje van vier bv. Geweldig!
´s Avonds wilde Charlotte nog even iets gaan drinken met haar vrienden van ginder. Omdat ik de gesprekken aan tafel al moeilijk kon volgen, ben ik thuis gebleven. Terwijl ik me wilde omkleden, kwam ´la mama´ de kamer binnengestormd en kreeg ik opnieuw een spaanse stortvloed van woorden, want ik was per slot van rekening psycholoog. Ik heb maar braaf geknikt, de helft snapte ik toch niet. En ´s morgens aan het ontbijt was het gespreksonderwerp nog steeds niet veranderd. Ik moest ook gaan zitten waar ´la mama´ wees en eten was verplicht. Steeds kwam er weer taart of cake of nog iets dat je dan moest proeven. Dat heb ik dus ook braaf gedaan. Maarten werd helemaal in de watten gelegd... Een man moet goed en veel eten!

Hygiëne is hier trouwens een breder begrip dan bij ons. In de badkamer kroop er een mega kakkerlak over de zeep, onder het bed zag ik nog net een muis wegschieten en op de taart die we verplicht moesten eten kropen ongeveer  10.000 mieren... Proteïnen noemen ze dat daar. Ach ja! Gelukkig kunnen we wel tegen een stootje!

woensdag 10 november 2010

Liften in de jungle

We zijn net terug van vijf dagen jungle en dat doet best raar. Terug bewoonde wereld, een echte wc, andere kleren, een douche en een bed... Alles wat anders zo gewoon is, lijkt plots een geschenk uit de hemel. De tocht was verschrikkelijk zwaar, maar een belevenis van formaat! We hebben echt alles gegeven en af en toe was het echt puur op karakter en in een soort trance verder stappen. Meer dan 120 km door de modder ploeteren, een rivier oversteken over een omgevallen boomstam en talloze mayabergen overwinnen... Het is wat!

Het avontuur begon eigenlijk al met de busrit richting ons vertrekpunt: het dorpje Carmelita aan de rand van de jungle. Al het materiaal werd ingeladen in een gammel busje, waar je meteen stoflongen van kreeg omdat de uitlaat via de achterbank binnen in het busje kwam. Maar goed, we waren met z'n zevenen plus onze gids en nog één iemand anders, dus plek genoeg dachten we, want er waren een stuk of 16 zitplaatsen. De banken stonden weliswaar schots en scheef en sommige zakten in als je ertegen leunde, maar goed... Avontuur!
Iets verder stopten we plots en stapte er een vrouw in. Speciaal... Achteraf bleek zij de eerste van ongeveer 60 mensen en dat is niet overdreven. Dozen, zakken, kippen en varkens gingen het dak op of onder iemands voeten en kinderen kwamen op je schoot terecht. De asfaltwegen stopten al snel en werden vervangen door een slijkweg die op en neer slingerde en vol putten zat. Soms ook echt met een hoogteverschil van een meter. We zijn dan ook verschillende keren vastgereden en één keer lagen er zelfs stukken motor ofzoiets in het midden van de weg en die moesten er duidelijk ergens terug in... Ongelofelijk! We hebben ons kostelijk geamuseerd, echt waar!

Over de jungle kan ik nog enorm veel vertellen, maar samengevat was het een ongelofelijke ervaring... Wandelen in het donker en dan de ogen van een puma zien 10 meter verder (tenminste onze gids had het beest gezien en wij geloven dus maar dat we alvast zijn ogen gezien hebben), apen boven je hoofd horen brullen en zien slingeren, eindeloze paadjes volgen in de hoop dat achter de volgende heuvel eindelijk het kamp ligt. Dikke pancakes krijgen als ontbijt, slapen op de grond met enkel een soort tafelkleed-deken en elkaar als warmtebron. Lek gestoken worden door de muggen en spinnen en ander ongedierte enz. Ahhhh de jungle!

En toen ik vanmorgen met Charlotte de keuze kreeg tussen nog een tempel beklimmen of verder wandelen terug richting Carmelita kozen wij voor het laatste. Al ploeterend door de modder en serieuze plassen, werden de weggetjes steeds talrijker en vreesden we dus een beetje dat we de weg kwijt zouden geraken. We hoopten dat zoals in Rome ook hier alle wegen richting Carmelita leidden, maar zeker waren we niet... Plots hoorden we lawaai alsof er een leger achter ons aan kwam, waarop we beiden instinctief achter een boom doken en wat bleek? Het waren onze paarden en muilezels met al het gerief. Doodmoe en verloren vroegen we dus stomweg om een lift en die kregen we! De beste lift ever... Ik vooraan, Charlotte sloot de rij en Rudy leidde de paarden te voet... Dat was echt geweldig en ik heb er zo van genoten. Niet dat we er minder vuil door werden of dat onze benen niet meer gehavend raakten, maar dat namen we er graag bij. Mijn schoenen en kousen, die heb ik achtergelaten in Carmelita. Wie weet krijgen ze een tweede leven en doet iemand er ooit nog eens zo een geweldige tocht mee door de jungle...

donderdag 4 november 2010

Haaien aaien...

Ik zit nog eens achter een (qwerty-)computer, maar er is zoveel te vertellen dat ik eigenlijk niet weet wat ik nu wil neerschrijven. Geen verslag, maar gewoon een leuke anekdote... Zal ik een stoer verhaal over een haai vertellen, eerder een mooi verhaal over een vakantieliefde, iets over "die hard" afbieden of over rijke Canadezen die gordels heel belangrijk vinden? Take your pick! Keuze genoeg!

Ik ga jullie iets vertellen over Belize. Een klein land en voor velen nog onbekend terrein. Stel je Jamaica voor... Reggae, rasta, negers (zonder daarmee politiek incorrect te willen zijn) en geen gevoel voor tijd en je kan je al meteen iets voorstellen van Belize. Na het krokodillenavontuur in Orange Walk (Belize was een Engelse kolonie en dus wordt er voornamelijk Engels gesproken, naast het enorm grappige taaltje 'creools') namen we de bus naar Belize City, de hoofdstad. Bij het vertrek werd er meteen door de bus geroepen, want iemand had nog eten besteld en dat was nog niet 'afgeleverd'. De bus stopte dus opnieuw en door het raam werd eten doorgegeven. Hilarisch... Ook onderweg wordt er af en toe gestopt omdat de chauffeur een krant wil kopen, moet plassen of gewoon even een praatje wil maken. Tijdens de busrit schalde Bob Marley door de oude luidsprekers. De ramen stonden open en dat gaf een beetje het parachute gevoel. Mijn gezicht tintelde een uur nadien nog na van de felle wind.

De hoofdstad is een ramp... Ik kocht een verse appelsiensap en na een slok ben ik richting rivier gelopen om die weer uit te spuwen. Appelsiensap was slecht. Ik mocht iets anders in de plaats kiezen. Een blikje dus maar, daar kon weinig mis mee zijn. Tot ik de datum checkte... 2009! En snickers... ook geen goed idee! Maar ik geef toe dat ik dat had kunnen weten...

Het beste verhaal was onze snorkeltrip. We moesten om 10:30 ter plaatse zijn, want dan zouden we vertrekken. Om 11 uur zaten we nog steeds te wachten. Eindelijk vertrokken en nog geen vijf minuten later blijkt dat we de muziek en scampi's vergeten zijn. Er werd dus even gebeld en een motorbootje kwam het nodige brengen. 20 minuten later doet de motor het plots niet meer... Even wachten dus want ze zouden een nieuwe motor komen brengen (inderdaad, alles wordt op bestelling gebracht!). Ondertussen waren er al twee zeeziek...

Tijdens de terugrit werden de zeilen gehezen. Aanleggen met zeilen is niet zo makkelijk (en de wind was ook gaan liggen) dus wilden ze de motor opnieuw starten op 200m van de kade... maar die deed het niet meer. Wachten dus tot de golven ons ter plekke zouden drijven. Geweldig! Belizian style en belizian time... De snorkeltocht zelf was ook onvergetelijk. Ik heb ongelofelijk veel vissen gezien, zeeschildpadden, riffen enz. En vooral... ik heb tussen de haaien gezwommen. Erin springen vroeg even wat moed, maar het was geweldig. De adrenaline deed me zelfs een haai aaien... Lief beestje hoor!