zaterdag 23 oktober 2010

Goodbye, farewell, auf wiedersehen, adieu!

Terug onder de levenden en dus ook terug aan het werk... Een halve dag eigenlijk maar, want in de namiddag hadden we personeelsfeest. Vooraf moesten we ons inschrijven voor een workshop naar keuze. Ik dacht: 'Ik doe eens iets anders dan anders...' en in plaats van een target spel ging ik voor de workshop 'juwelen maken' (target werd stiekem wel mijn tweede keus). Na de inschrijving bleek... dat ik m'n tweede keuze gekregen had! Tja, ik had een poging gedaan...

Vanmorgen deed ik dus mijn sportieve outfit aan, want uit ondervinding weet ik dat je nogal eens sportief uit de hoek mag komen met zo'n spel. Toen ik 's morgens mijn mails doornam, bleek echter dat ik toch m'n eerste keuze gekregen had en juwelen ging maken! Verdekke... Ingesteld op target, maar goed, ik had het zelf opgegeven en dus ben ik juwelen gaan maken. Ook leuk en je mocht de juwelen bijhouden.

Ik voelde me in een workshop voor demente bejaarden. Heel de tijd een pareltje en een knoopje leggen en een pareltje en een knoopje en... We moesten echt de lelijkste ketting ever maken! Ik heb mijn kunstwerk dan ook met veel plezier aan een collega geschonken. En terwijl ik afschuwelijke glitterpareltjes aan een draad probeerde rijgen, bedacht ik me dat ik nog zoveel moest doen... Wat deed ik daar??

Ondertussen is het één uur 's nachts en binnen drie uur komen ze me oppikken om te vertrekken. Ik had dus inderdaad nog heel veel te doen. M'n koffer is min of meer gepakt, maar toch heb ik nog een 'to do-lijstje'. En eigenlijk wil ik alleen maar gaan slapen... Geeuw!

Maar goed, alles komt altijd goed! Ik zal de komende weken niets schrijven, tenzij ik ergens een computer tegen het lijf loop. Mijn excuses aan zij die me vroeger om te blijven schrijven. Dat is heel fijn om te horen, maar jullie zullen me toch even moeten missen... Voor de geïnteresseerden geef ik alvast mijn reisschema mee:

MEXICO
Cancun (23 oktober)
Valladolid
Tulum
Bacalar
Chetumal

BELIZE
Corozal
Orange Walk
Lamanai
San Pedro
Belize City
San Ignacio

GUATEMALA
Santa Elena/Flores
Tikal
Carmelita
El Mirador
Rio Dulce
Livingston
Puerto Barrios
Guatemala Ciudad (20 november)

donderdag 21 oktober 2010

Een eindeloos verhaal...

Het is bijna zover... Nog anderhalve nacht en ik ben foetsjie! Een nadeel van op vakantie gaan vind ik inpakken. Daar ben ik echt niet zo sterk in. Ik probeer even te schetsen hoe dat dan gaat...

Ik wandel de trap op richting kleerkast, vol goede moed. Na een half uur 'kast-staren'... ga ik opnieuw de trap af. Eerst nog iets anders doen... Of even nadenken wat ik precies mee moet nemen. Ja! Ik zet me aan de computer en ga op zoek naar een online paklijst. Good thinking! Maar veel verder brengt dat me niet, ik krijg enkel meer impulsen... Ik blijf dan nog wat prutsen, tot ik lastig word van mezelf. Opnieuw de trap op en als eerste ga ik op zoek naar mijn shorts. Terwijl ik die aan het passen ben, hoor ik dat ik een berichtje krijg. Even gaan kijken... Weer aan de computer gaan zitten en die online paklijst eens echt doornemen, want zo vlot het niet. Door die lijst echt te lezen krijg ik meteen stress, want ik bedenk me dat ik best toch nog even langs AS Adventure ga. Maar ik zit nog steeds in m'n pyama... Dat mag namelijk als je ziek bent. Weer de trap op! Je omkleden is dan ook niet simpel want je moet kleren aandoen die je zeker niet gaat meenemen en ik heb eigenlijk nog maar weinig echt uitgesloten. Bij het zoeken naar een outfit die niet meegaat, kom ik m'n bikini's tegen. Hmmm... Welke neem ik daarvan mee? Even passen...
Uiteindelijk kleren aangedaan en natuurlijk bedenk je je plots dat net dat bloesje in de wasmand eigenlijk wel mee moet. Een was insteken voor één trui? Dat is erover... Hmm... Nog was gaan sprokkelen dus! Dan valt m'n oog op m'n reisdocumenten. Juist, die moet ik nog scannen! Weer aan de computer... Oh en ik moest ook nog enkele mailtjes sturen. En m'n muggennet opnieuw impregneren. Misschien moet ik dat maar eerst doen? Hoewel, pakken ook want stel dat ik echt nog iets nodig heb, dan moet ik nog in een winkel zien te raken...

Zucht! Eindeloos verhaal dus... Ondertussen zijn we enkele uren verder, maar sta ik wat het inpakken betreft nog geen meter verder... Vreselijk! Ik zal blij zijn als ik op dat vliegtuig zit... Iets vergeten, doe ik toch!

woensdag 20 oktober 2010

Slapen op de badkamervloer...

U vraagt zich misschien af hoe het komt dat ik twee dagen op rij niet op post was? Misschien ook niet... Stel dat u het zich afvraagt, dan zoekt u ongetwijfeld naar redenen. Zou dit een voorbereiding zijn voor binnenkort? Als ik op reis vertrek, zal ik namelijk een lange tijd niets kunnen schrijven. Zou ze er genoeg van hebben? Of misschien is ze het gewoon vergeten?

Wel, stel dat u het zich afvroeg... De reden was eigenlijk simpeler. Ik ben zeer plots een beetje van de wereld geweest. Maandag had ik een dagje verlof (dankzij de NMBS) en dat beviel me prima. Ik heb allerlei taakjes afgewerkt, een beetje huisvrouw gespeeld en misschien heeft dat laatste me wel de das omgedaan. Tijdens het avondeten voelde ik me plots niet zo geweldig. Vervolgens heb ik een vreselijke nacht gehad die voornamelijk bestond uit proberen slapen afwisselend met proberen op tijd in de badkamer te geraken. En op de duur heb ik beiden een beetje gecombineerd... Slapen op de badkamervloer...

En dan is alles eruit en kan je slapen... en de rest van de dag heb ik dus geslapen. Aan één stuk door in m'n bed gelegen en zelfs lezen heb ik amper gedaan. Vandaag ben ik terug min of meer bij de levenden. En ik durf misschien wel proberen of ik een toastje binnen kan houden. Soms kunnen je doelen toch zalig simpel zijn?

Het kan ook zijn dat u zich niet afvroeg waarom ik mijn dagelijkse taak niet ter harte genomen had. Ach ja... U bent alvast komen kijken of ik terug was... Bedankt daarvoor...

zondag 17 oktober 2010

Suikerfeest!

Op mijn nuchtere maag ben ik de kelder ingedoken. Plots had ik er genoeg van en moest dat water eruit. Darm aangesloten op de pomp, rubberen laarzen aan, petzl op m'n hoofd en ready voor de kelder. Twee uur later kon ik de kelder eindelijk als 'droog' omschrijven, maar jammer genoeg mijn kast als 'nat'. Ik heb op het einde namelijk al het water via de gootsteen afgevoerd, maar de sifon kon het water niet slikken. Het was simpelweg teveel. En dus stond heel de kast plots onder water inclusief alles wat erin stond. Olé!

In ieder geval kon ik nog wat later weer iets van mijn to do-lijstje schrappen! Het volgende 'to do-puntje' was heel wat aangenamer... Cupcakes, pannenkoeken, brownies en cake gaan eten op het feestje van mijn petekind. Hij werd één jaar. Het is te zeggen, eigenlijk nog niet. Maar ik ben bijna op reis en anders zou ik zijn verjaardag missen, dus kwam er een vervroegd verjaardagsfeestje onder het motto 'elke reden is een goeie reden om te feesten'! Ik denk dat het feestje nog meer door de volwassen gesmaakt werd en dat is dan letterlijk én figuurlijk. Ik heb genoeg suikers in mijn lijf om een maand in Mexico te kunnen overleven! Hoewel... Misschien moet ik maar eens een feestje geven omdat mijn kelder droog is?

zaterdag 16 oktober 2010

Wolken kijken...

Ken je dat? Gewoon eens even helemaal niks doen? En dan bedoel ik écht niks doen hé. Slapen of een boek lezen ofzo is 'iets' doen. Gewoon in de zetel of op bed liggen en verder niks. Ik vind het moeilijk om niks te doen. Zo moeilijk dat als ik erover nadenk het al heel lang geleden is dat ik nog eens echt niks gedaan heb.

Ik heb van die dikke gevoerde wollen sokken gekocht waar je op kan wandelen. Je kan op elke sok wandelen natuurlijk, maar deze verslijten minder snel doordat er plastieken bolletjes op de onderkant zitten. Of dat is toch de bedoeling... Ze zijn zwart, er hangen kleine pomponnen aan en binnenin zit er een hele zachte voering. Ze zijn alvast lekker warm en ik vind het super om in rond te lopen. Vanmorgen liep ik dus de hele tijd in mijn ondergoed met m'n nieuwe kousen rond. Geen zin om me aan te kleden...

En zo ben ik nog even in bed gekropen en heb ik naar de wolken liggen kijken. Af en toe kwam de zon een beetje piepen. Wolken gaan snel soms en je ziet er allerlei figuren in. Zalig... Gewoon even niks kunnen doen. Even... Want al snel kwam mijn alter ego me vertellen dat ik in actie moest schieten, want er lagen weer massa's to do-lijstjes te wachten. Ik kan zo vermoeiend zijn!

vrijdag 15 oktober 2010

CSI Merksem

Een hele week wacht ik al op regen om te kunnen zaaien en wanneer regent het? Als ik mijn regenjas vergeet, doodmoe ben en even niets wil doen (en dus zeker niet zaaien) én om me helemaal te pesten regent het de hele dag niet, zelfs niet tijdens de treinrit, maar net voor het station van Antwerpen begint het. Ik start dan een conversatie met de één of andere 'grote macht' en vraag hem/haar de regen nog even uit te stellen. Daar begint het mee, maar vervolgens komt er een heel gesprek. Tenminste, voor mij is het een gesprek, voor buitenstaanders waarschijnlijk slechts een monoloog...

Tegen dat ik de brug naar Merksem op fiets ben ik helemaal ingeleefd in mijn nieuwe karakter. En dat was deze keer een soort held die allerlei misdaden oplost (net zoals in het boek dat ik aan het lezen ben). Onder de brug ter hoogte van Antwerpen Schijnpoort (die over de brug richting Merksem loopt) staan vaak enkele auto's naast elkaar geparkeerd, twee per twee. Ongetwijfeld maffia met enkele lijken in de koffer. Ik doe alsof ik hen niet zie en dan kan ik me stiekem omdraaien en gaan kijken. Ik moet me dan inhouden om niet echt naar beneden te rijden en een kijkje te gaan nemen (gelukkig regende het...). Maar toen ik me omdraaide om stiekem te kijken, stapte er plots iemand uit en die keek recht mijn kant uit. Mijn hart sloeg een slag over en ik keek meteen weer de andere kant op. Zo snel dat ik bijna tegen een lantaarnpaal reed. Zag ik nu geen pistool? Slik! Ik ben zelden zo snel de brug afgefietst en dat had deze keer weinig met de regen te maken. Ok ok, het pistool was ongetwijfeld een gsm en die man schuilde waarschijnlijk voor de regen... maar ik ben toch maar mooi aan de dood ontsnapt! Nu maar hopen dat ze me niet weten wonen...

donderdag 14 oktober 2010

Dag meneer de burgemeester...

Deze avond heb ik aan tafel gezeten met meneer de burgemeester en een aantal schepenen die ik een nieuw project rond alcoholpreventie mocht voorstellen. Dat is toch een apart wereldje... De grote meerderheid zijn natuurlijk mannen, twee keer zo breed als ik en natuurlijk in kostuum. Iedereen spreekt iedereen aan met de titel en/of achternaam en ook de paar vrouwen die er rond de tafel zaten, leken op te gaan in het neutraal gekleurde palet van kleren. Met mijn rood leren jasje viel ik bijgevolg enorm uit de toon. Niet dat ik me dat aantrek, integendeel.
Ik kreeg meteen een hand van meneer de burgemeester (die ook als dusdanig aangesproken werd) en ik heb nog net niet 'auw' geroepen. Vorige week heb ik in de tuin staan schuppen met enkele bleinen tot gevolg en daar was net een korstje opgekomen. Nu dus niet meer...

In dat wereldje waar titels en plaatsen zo belangrijk zijn, begon ik dan ook mijn uiteenzetting met mijn naam en titel. Ik vroeg me af of ik naast 'meneer de burgemeester' en 'meneer de commissaris' nu ook 'mevrouw de psychologe' zou worden. Ik plaats daarvan kreeg ik de vraag van 'meneer de burgemeester' of ik familie was van 'mevrouw Leemans'? Hilariteit alom... Zucht!

En op het einde van de vergadering kreeg ik opnieuw een hand. Twee keer zelfs! Indruk zal ik dus niet gemaakt hebben, want hij was gewoon vergeten dat hij mijn hand reeds geschud had. Of misschien had ik net zoveel indruk gemaakt dat hij mijn hand graag nog eens wilde schudden... Waarschijnlijk dat laatste!
Ik was in ieder geval blij toen ik even later op de trein stond te wachten met een bicky burger in mijn hand en een boek onder mijn arm. Dat stijve 'titelgedoe' is niets voor mij...

woensdag 13 oktober 2010

Vandaag is roooood...

Tijdens de pauze op het werk vandaag ging het over kleuranalyse en de verschillende types. Twee collega's volgen zo'n cursus en waren bijgevolg ervaringen aan het uitwisselen. Toevallig ga ik nu vrijdag met enkele vriendinnen naar zo'n avond waarop je dan te weten komt welk type je zelf bent. En om je meteen verder te helpen, kan je dan kleren passen én kopen zodat je kleerkast helemaal bij je type past. Goed gezien natuurlijk...
Ik bedacht me meteen dat ik een probleem ga hebben na vrijdag. Niet in de eerste plaats financieel (want ik mag van mezelf geen kleren meer kopen) maar eerder op een ander vlak... Ik heb namelijk een kleerkast met alle mogelijke kleuren en dat gaat nooit in één type passen! En wat dan?
Na even polsen bij de collega's leerde ik alvast dat grijs een moeilijke kleur is, waar weinig mensen mee staan. Ik keek een beetje beteuterd naar mijn grijze trui én sjaal met grijze tinten in... Ja lap! Felle kleuren zijn eerder voor een wintertype en pastels voor een zomertype. Please, laat me geen zomertype zijn!!!!

Voor mij zijn sommige dagen uitgesproken 'kleurdagen' en dan draag ik dus graag felle kleuren zoals knalrood, fel blauw of groen en allerlei combinaties. Andere dagen zijn dan weer eerder 'speciale accentdagen' en dan kies ik dus ook speciale jurkjes en opvallende accesoires. En er zijn ook dagen waarop ik liever niet al te veel op val en dan hou ik het op grijs of zwart of redelijk neutrale kleuren. Zoals vandaag dus... Niet dat ik er altijd zo lang over nadenk, dat gaat ook niet als je 's morgens maar vijf minuten hebt. 't Is eerder een onbewust proces... Mijn eigen kleurentheorie redt het waarschijnlijk niet binnen de kleuranalyse. Hoewel, mijn eigen psychologie heeft het tot hiertoe ook altijd gehaald, dus waarom zou die van mijn kleerkast dat dan niet doen?

dinsdag 12 oktober 2010

Later als ik groot ben...

De laatste dagen wordt het drukker en drukker op de trein (ofwel wordt de trein kleiner en kleiner, dat kan ook). Je moet dus echt op tijd zijn als je nog wil zitten en dat was vorige maand niet het geval.

Op de terugrit kon ik nog net een plaatsje bemachtigen. Naast mij zat een meisje verdiept in een boek met een koptelefoon op haar hoofd. Schuin over mij een gelijkaardig exemplaar en recht tegenover mij een moeder met een kindje van pakweg 4. Schattig, verlegen mannetje dat duidelijk nog moest wennen aan het gegeven 'trein'. Ik lachte eens naar hem, maar dat scheen enkel tot meer stress te leiden, dus ik besloot mijn boek erbij te nemen naar het goede voorbeeld van mijn buren.

Al grabbelend in m'n tas vond ik naast het bewuste boek ook een fruitella snoepje dat ik meteen in m'n mond stak. Maar uit m'n ooghoek zag ik het jongetje met grote ogen naar mij kijken. Verdekke! Waarom had ik hem dat snoepje nu niet gegeven? Ik voelde me een beetje schuldig. Zijn moeder keek (waarschijnlijk toevallig) ook mijn kant uit en keurde mijn impulsieve 'hongerreactie' duidelijk af. Tenminste dat maakte ik ervan...

Ik verstopte me dus maar achter mijn boek en zag haar uit mijn ooghoek ook de krant pakken en haar zoon kreeg een prentenboek (van de bib!). Die keek op zijn beurt een beetje beteuterd van dat boek naar de mensen rondom hem die allemaal met hun neus in zo'n boek zaten, waarop mama besloot samen met hem het prentenboek te lezen. Toen dat uit was, pakte ze haar krant terug en mocht zoonlief verder in zijn boek 'lezen'. En dat was echt schattig. Hij bleef heel lang op dezelfde bladzijde kijken (want dat deden wij ook) en hield zijn boek heel dicht bij zijn hoofd zodat zijn hoofd van links naar rechts ging. Net zoals wij...

Toen hij afstapte in Berchem lachte ik opnieuw naar hem en ik kreeg een brede glimlach terug. Tja, als je samen boeken leest, wordt je natuurlijk meteen vrienden en hoef je absoluut niet meer verlegen te zijn! Geweldig toch, kinderen? Ooit wil ik ook kinderen. Ooit... Later als ik groot ben...

maandag 11 oktober 2010

Mijn verloren liefde...

Ik ontdekte vandaag een oude, verloren liefde... En de vonk sprong meteen weer over. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien en toch leek het gisteren.

Al enkele weken probeer ik in de bibliotheek van Merksem te geraken, maar dat wil niet zo lukken. En dus zocht ik vanmorgen op waar de bibliotheek in Leuven ook al weer lag en wat bleek? Die ligt gewoon achter de hoek! Ideaal... Vanmiddag, tijdens de lunchpauze ben ik er dus even binnen gewipt en heb ik mezelf getrakteerd op een bibpasje. Ik vond het geweldig... Weer een wereld aan boeken die je allemaal mee mag nemen. Al langer dan een maand zit ik zonder en dus moest ik me echt inhouden toen de bibliothecaris me trots vertelde dat ik 20 boeken mocht uitlenen! Hij legde me ook uit hoe het systeem werkte en in no time stond ik buiten met twee boeken onder m'n arm. Gewapend voor de treinreis met mogelijke vertraging, want dat kon vandaag blijkbaar wel eens het geval zijn.

Boeken zijn steeds 'mijn liefde' gebleven, maar de bib ben ik een tijdje uit het oog verloren. Gelukkig hebben we elkaar nu weer gevonden...

zondag 10 oktober 2010

Leve calorieën!

Al mijn energie heb ik opgebruikt de afgelopen twee dagen. Met m'n mond open heb ik naar alle pracht en praal lopen staren. Lichtgevende kastelen van elfjes in het water, slapen in een bed van Klaas Vaak mét slaapmuts (die weliswaar iets te klein was...), suikerspinnen eten, draken zien vuurspuwen en gebiologeerd luisteren naar een boom die verhaaltjes vertelt. Zucht... Ik wil nu al terug!

Op weg naar ginder, in de auto bedacht ik me iets... Wat is het leuk om af en toe weer kind te mogen zijn. Gooien met lege chocomelkjes (en soms ook volle), lachen omdat iemand 'piemel' op de autoruit schrijft, cupcakes maken in je pyama, plaksnorren opplakken en vervolgens gekke foto's trekken en de slappe lach krijgen. Gillen in de railway, lachen met de foto's achteraf (railway-face!), mottig zijn na een veel te grote suikerspin of na een ritje in de halve maan en zo kan ik nog wel even doorgaan.

In de nieuwe attractie, 'Joris en de draak' moet je het tegen elkaar opnemen. Wij zaten in het blauwe karretje en streden tegen rood. Vooraf hadden we de winnaars al toegejuicht en de verliezers wisten ook wat we van hen vonden ("Losers!!!")... Maar wat gebeurde er? We verloren zelf! Waarop de Efteling-man het niet kon laten ons op dezelfde manier te behandelen (terecht): 'Losers!'. Gelukkig met een grote smile, want hij vond het leuk te zien dat we zo opgingen in het hele gegeven. En dus vroegen we hem hoe dat kwam. Was het verliezen of winnen at random of konden zij dat zelf kiezen of hoe ging dat? En wat blijkt?
Het gaat om gewicht! Wij wogen simpelweg minder dan het andere karretje. En wij maar alles geven en enthousiast staan roepen en gillen. En maar gezond eten... Moraal van het verhaal? Leve calorieën, leve Joris en de draak, leve de Efteling... en leve Klaas Vaak!

vrijdag 8 oktober 2010

Dansen met rubberen laarzen!

Het was goed getimed van mij. Een hele week de kantjes eraf gelopen en uren gespaard om vanmiddag een halve dag 'verlof' te kunnen pakken... om in de tuin te werken! Ja, ik zei het al, ik hou wel van afwisseling.

Maar goed... De zon scheen, het was lekker warm, ik ben de nieuwe CD van Bart Peeters gaan halen en ik heb de CD-speler buiten gezet. Lekker luid. Geen idee of de buren Bart Peeters überhaupt kennen. Nu in ieder geval wel!
En dan harken en rijven en bemesten en met een zware ijzeren rol (zal wel een naam hebben, maar deze stadsmus kent die niet...) over de grond heen stampen. Op de maat van de muziek en dat ziet er af en toe best gek uit wed ik. Enkele bleinen en uren later, ben ik absoluut tevreden. Zowel van m'n nieuwe CD als van de tuin. Als een oud vrouwtje heb ik dan gewoon wat naar de tuin zitten staren. Toch maar mooi zelf gedaan! Zo komen we er wel...

Mijn koffers staan nu gepakt en ik zit, nog steeds zoals dat oude vrouwtje, ongeduldig te wachten tot ze me hier komen oppikken. En stiekem dans ik nog wat door de living...

donderdag 7 oktober 2010

Gewoon... zomaar...

Ik zit met 'n brede glimlach voor m'n scherm. Waarom? Geen idee... Omdat het onverwacht een fijne avond was. Omdat het morgen vrijdag is en ik dus bijna op weekend vertrek naar de Efteling, een wereld vol sprookjes en dus echt iets voor mij... Omdat ik vandaag eindelijk de eerste keer vorming gegeven heb op het werk en het dus naar mijn gevoel eindelijk gestart is... Omdat er mooie bloemen voor mijn neus staan... Omdat ik moe ben en dus seffes, na een warm bad m'n bed in kan kruipen en kan dromen wat over wat ik maar wil... Gewoon zomaar... En das meer dan reden genoeg...

Slaapwel...

woensdag 6 oktober 2010

Vijf stappen-plan

Ik heb een enorme hekel aan oogdruppels. Vreselijk vind ik dat. Maar ik heb al even wat last van 'pijne, vaak rode ogen' en dus ben ik oogdruppeltjes gaan halen. Dat is al iets... Maar eerlijk, veel verder dan dat geraak ik echter niet. Alleen al het zien van dat flesje of het vastpakken ervan maakt me zenuwachtig. Ik weet dat het belachelijk is, maar ik kan er niet aan doen. Ik moet echt een gevecht met mezelf aangaan en ik krijg er letterlijk buikpijn van.

Vandaag heb ik toch nog eens lenzen ingedaan. Stap één. Ik had de oogdruppels bij. Stap twee. Ik heb ze uit m'n zak gepakt en op mijn bureau voor me gezet. Stap drie. De spanning en de knoop in m'n maag kwamen zo goed als meteen. Gewoon al het beeld in mijn hoofd van die druppels in m'n ogen... Pffffff.... Potje gepakt en de dop eraf gedraaid. Stap vier. Boven m'n oog gehouden, klaar om een druppeltje te laten vallen. Stap vijf.
...En verder ben ik niet geraakt. Ik vond vijf stappen op één dag een prima prestatie. Je moet weten dat ik dat verdomde potje al zeker twee maanden mee zeul en nog nooit zelfs maar open gedaan heb.

En dus zet ik de laatste tijd mijn bril weer vaker op. Gelukkig heb ik een hele leuke bril...

dinsdag 5 oktober 2010

De wereld van de creatieve logica...

Kinderen hebben toch geweldige, creatieve logica? Vandaag was ik op bezoek bij een vriendin. Eén van de kinderen had net een tand verloren en, zoals dat hoort, had ze haar tand onder haar kussen gelegd. De tandenfee had 's nachts de tand verruild voor een stuk van 2€. Maar het gekke is dat je normaal slechts 1€ krijgt voor een tand (dat is blijkbaar het huidige tarief). Hoe het dan kwam dat ze 2€ gekregen had? Wel, aan de overkant van de straat is er een kerkje en aan de andere kant is er de Sint-Romboutstoren. Dus daarom is het 2€ hé. Logisch toch?
En als je iets wilde zeggen tegen de kat of als die iets deed dat niet mocht, dan moest je wel de taal van de kat spreken hé. 'Miauw' zeggen dus... Hoe kan die je nu anders verstaan? Waar zijn wij die heerlijke logica toch kwijt geraakt?

Hoewel, er zijn nog steeds volwassenen die er ook geweldige logica op nahouden. Aan het station stonden twee mannen te discussiëren over wie de rechtmatige eigenaar was van een fiets die één van de twee vast had. De derde probeerde iets of wat te bemiddelen. Het argument van de ene ging als volgt: "Ik heb die fiets dit weekend 'geschoept', vraag maar aan hem!" Lijkt me logisch van wie de fiets dan is, niet?
Zolang logica en creativiteit hand in hand gaan, ben ik fan!

maandag 4 oktober 2010

Alive and kissing...

Ik werd vanmorgen nog maar eens geconfronteerd met de gevolgen van mijn levendige fantasie. Ik heb vannacht gedroomd over niemand minder dan 'mijn prince charming'. Of tenminste, ik heb hem zo gedoopt onder het motto 'in mijn wereld kan alles'. Het was een geweldig levensechte droom. De samenhang van het volledige verhaal (als dat er al was) ben ik ondertussen kwijt, maar enkele details en het gevoel zijn nog zeer overtuigend aanwezig.

Ik ging naar één of ander festival of evenement ofzo samen met 'prince charming'. De zon scheen, het was lekker warm en niet druk. Er hing een heel gemoedelijke sfeer en blijkbaar kenden we elkaar toch al een beetje. Niet goed, maar een beetje. We wandelden met z'n tweeën rond, al pratend en lachend en plots legde hij z'n arm over mijn schouder en gaf me een kus op mijn wang. En dat... enkel dat, deed me vanmorgend zweven. Er was zelfs een beetje een verliefd gevoel en dat enkel door een droom. Zalig toch?

Het was ook best een opluchting, want ik heb even gevreesd dat mijn 'prince charming' gewoon niet bestond, maar bij deze... He's alive and kissing!

zondag 3 oktober 2010

Perfectionist met 'runners-high'

Ik kon niet stoppen vandaag. Ik had een soort 'runners-high', maar dan tijdens het werken.
Gisteren heb ik de hele dag zakken met zand en steen versleurd richting containerpark en een berg onkruid weggeschupt in de tuin. Vandaag heb ik de dakgoot opnieuw helemaal waterdicht gemaakt, de schoorsteen afgesloten en hier en daar een mogelijke toekomstige lek gedicht met de hulp van papa. Toen ik trouwens boven op het dak zat in het zonnetje, was ik eigenlijk echt content... Mijn huisje, mijn eigen plekje. Binnenkort mét droge muren. Daarbij zag ik plots ook de kathedraal van boven op de nok van m'n dak. Ik ben meteen m'n fototoestel gaan halen.

Nadien opnieuw op m'n eentje in de tuin gewerkt. En met dat laatste kon ik niet stoppen... Ik wilde zo graag vandaag de hele tuin af hebben. En 'af' wil dan zeggen: vrij van stenen, onkruid, rommel, enz.; omgeschupt, plat gerold, bemest en gezaaid. Ik ben maar tot de eerste stap gekomen, want er zat een heel containerpark in mijn tuin begraven. En niet eens mooi gesorteerd!

Ongelofelijk wat ik er allemaal uitgehaald heb: drie dozen glas, plastieken flessen, een blikje fanta, een jutte zak, stenen, gebarsten tajines en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik ging dus ook door, want telkens vond ik nieuwe rommel. Uiteindelijk ben ik zelfs gaan zitten met vier zakken en dozen naast mij: glas, plastiek, steen en ondefinieerbare rommel. En maar sorteren. Toen ik voor de derde keer een nieuwe doos voor glas moest gaan halen, heb ik mezelf verplicht te stoppen. Ik wist niet dat ik dit perfectionistische kantje in me had. Ik ben een doorzetter, dat wel, maar een perfectionist? Of sommige vlakken blijkbaar dus wel... Kijk, je leert elke dag bij!

zaterdag 2 oktober 2010

Hamsteren aan 50%!

Na weer een dag hard labeur wilde ik snel nog even wat eten halen in de Colruyt, maar dat was buiten de rest van Merksem en de Colruyt zelf gerekend! Toen ik de winkel binnen wandelde, merkte ik meteen dat er iets mis was. Hele rekken zo goed als leeg en toch veel meer volk dan anders. Vreemd... Ik wist dat ze dicht gingen wegens verbouwingen, maar had niet verwacht dat ze zo snel zouden sluiten én dat ze dan ook niets meer zouden hebben én dat heel Merksem het dan nodig vond massa's eten in te slaan. Als ze de werken wilden overbruggen hadden ze inderdaad heel wat nodig, want de winkel zal zes maand dicht zijn....

Mensen liepen rond met nog vollere karretjes dan anders. Het leek een beetje op hamsteren en voedsel inslagen voor een komende oorlog of een zware winter ofzo. Ongelofelijk! Vooral de koelcel was hallucinant. Er wandelden mensen met een doos in hun handen waar minstens 20 rode paprika's inzaten. Het was ook precies om ter snelste meenemen wat er nog ligt... Speciaal...

Ik griste dus ook snel de nodige inkopen bij elkaar en haastte me naar de kassa, waar het eveneens een ware veldslag bleek te zijn. Ik heb nog nooit zo'n lange rijen gezien daar. Kinderen liepen dan nog eens te roepen en wenen omdat ze een dvd wilden en toen snapte ik het... De koelcel en de dvd's waren 50% korting... En dus stond heel Merksem op een zaterdag in de koelcel te dringen en massa's groenten en fruit te kopen. En de kinderen hadden het duidelijk eerder door dan ik...

vrijdag 1 oktober 2010

Timemanagement of ziek?

Het gaat niet goed met mij. Ik heb namelijk ontdekt dat ik een zware vorm van verslaving heb... Hoe ik dat ontdekt heb? Wel, dat zal ik u vertellen...
Ik had vandaag om zes uur een afspraak bij de kinesist. Nog steeds die schouder en ik wou dat ik kon zeggen dat het na de kinesist beter is, maar niks is minder waar. De kinesiste is er in geslaagd de pijnlijke plekjes te vinden en die heeft ze extra toegetakeld. Die 'lange termijn dingen', daar ben ik zelden een fan van. Maar goed, daar ging het niet over...

Om twintig na vijf kwam mijn trein toe in het station. Ik kon te voet naar de kinesist, maar ook met de tram.  Op internet had ik een leuk kleedje (=jurkje, geen tapijt ofzo) gezien in een nog leukere winkel. Twee vliegen in een klap dacht ik en ik pakte de tram naar de Groenplaats, waar ik om 17:34 was. Eigenlijk had ik toen al moeten beseffen dat ik beter op mijn gemak richting kinesist kon wandelen (achter het stadhuis ergens), maar dat deed ik dus niet. In de plaats daarvan heb ik tien minuten gewandeld naar de winkel in kwestie, om daar dat leuke kleedje te zien hangen, niet te mogen kopen... en weer terug te wandelen. En heel de weg terug heb ik mij afgevraagd waarom ik in godsnaam nog absoluut dat kleedje wilde zien. Om nu weer tien redenen te bedenken waarom ik het wel mag kopen?

Ik heb alvast een goede reden gevonden om nieuwe schoenen te kopen. Pijne voeten én voor mijn rug en schouder is het eigenlijk veel beter om eens schoenen zonder een hak te kopen! Ik ben verslaafd dus... I'm Sofie and I'm a shopaholic...