vrijdag 17 december 2010

A small step for a man, but a giant leap for mankind!

Als je ziek thuis zit, heb je meestal niet zoveel om handen en dus ook niet zoveel te vertellen. Maar dat kan snel veranderen... Ik kreeg namelijk Evi en Bo (mijn petekind) over de vloer en ook mijn vader vereerde me met 'n bezoekje. Tot daar niets speciaals...
Plots kreeg die laatste telefoon. Hij zou ribbekes gaan eten in resaurant Amadeus in Antwerpen en zijn 'ribbekespartner' was blijkbaar al aangekomen. En dus sprong mijn vader recht (en dat mag je zeer letterlijk nemen), trok hij zijn muts over zijn hoofd (hij lijkt dan echt op één van die twee boeven uit Home Alone, vermits die muts maar half over zijn hoofd getrokken is en dus een beetje recht staat) en riep hij: "Tot de volgende keer!", terwijl hij de deur achter zich dichttrok. Ik denk dat hij zin had in ribbekes... Ook hier nog maar weinig speciaals...

Evi, Bo en ik bleven achter en ik was Bo een beetje aan het entertainen. Zoals dat een goede meter betaamt, besloot ik nog eens een poging te wagen om hem alleen te laten stappen. Meer als mopje, vermits we al geconcludeerd hadden dat hij gewoon te lui was om al te gaan wandelen. Net zoals hij gewoon zijn mond open doet als je met een flesje of eten afkomt, terwijl hij het prima zelf kan!
Maar plots... zette hij een stapje!!!! Voor de allereerste keer! En dus begonen wij beide als twee kiekes zonder kop te klappen en te gillen! Eén stapje, maar het was er wel degelijk één. Hij was zelf zo verbouwereerd dat hij prompt ging zitten en ons aanstaarde alsof wij allebei niet goed bij ons hoofd waren. Terecht natuurlijk... En wij maar klappen.

Toen de adrenaline weer wat gezakt was en het tijd was om te vertrekken, bleek dat we een probleem hadden... 't Is niet dat ik ze met een smoes hier wilde houden, maar de deur wilde niet open! In zijn enthousiasme moet papa de deur iets te hevig dicht gedaan hebben, want er was geen beweging meer in te krijgen. Ik ben vervolgens door het raam naar buiten gekropen om zo langs twee kanten te kunnen trekken, maar ook dat hielp niet. En zelfs met de sleutel wilde het niet lukken...

Evi en Bo zijn dan maar door het raam naar buiten gekropen (Bo kreeg een beetje hulp) en ik zit hier nu... Opgesloten in mijn eigen huis! Hopelijk kan ik nogmaals bewijzen dat ik handig ben en anders... Tja... anders heb ik alvast een mooi excuus om volgende week niet te kunnen gaan werken... Kan iemand me dan wat eten brengen?

2 opmerkingen:

  1. in dat geval sluit ik me mee bij u op, dan heb ook ik een goed excuus om ni te gaan werken... en wat eten betreft, misschien de pizzaman via 't raam ontvangen? Of anders vragen aan binnenlandse zaken om een voedselpakket in uwe hof te droppen? Wa denkt ge? x

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik weet ni zeker of ik ni liever ga werken dan een week met u opgesloten zitten... ;-) En die pizza da moet nog lukken, maar binnenlandse zaken moet niks in den hof droppen, want dan is m'n gras eraan! :-)

    BeantwoordenVerwijderen