Ik heb een enorme hekel aan oogdruppels. Vreselijk vind ik dat. Maar ik heb al even wat last van 'pijne, vaak rode ogen' en dus ben ik oogdruppeltjes gaan halen. Dat is al iets... Maar eerlijk, veel verder dan dat geraak ik echter niet. Alleen al het zien van dat flesje of het vastpakken ervan maakt me zenuwachtig. Ik weet dat het belachelijk is, maar ik kan er niet aan doen. Ik moet echt een gevecht met mezelf aangaan en ik krijg er letterlijk buikpijn van.
Vandaag heb ik toch nog eens lenzen ingedaan. Stap één. Ik had de oogdruppels bij. Stap twee. Ik heb ze uit m'n zak gepakt en op mijn bureau voor me gezet. Stap drie. De spanning en de knoop in m'n maag kwamen zo goed als meteen. Gewoon al het beeld in mijn hoofd van die druppels in m'n ogen... Pffffff.... Potje gepakt en de dop eraf gedraaid. Stap vier. Boven m'n oog gehouden, klaar om een druppeltje te laten vallen. Stap vijf.
...En verder ben ik niet geraakt. Ik vond vijf stappen op één dag een prima prestatie. Je moet weten dat ik dat verdomde potje al zeker twee maanden mee zeul en nog nooit zelfs maar open gedaan heb.
En dus zet ik de laatste tijd mijn bril weer vaker op. Gelukkig heb ik een hele leuke bril...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten