woensdag 18 maart 2015

A cup of tea

Telkens weer ben ik verbaasd hoe de dagen een aaneenschakeling van ups en downs kunnen zijn. Zoals de grafiek van een hartslag. En meteen komt dan bij me op: Als er geen ups en downs zijn, ga je dan dood? Ik denk het wel. Een beetje toch.
Het kan natuurlijk ook een trucje van je hoofd zijn om de slechte dagen te tolereren. Of een drogreden die je maar al te graag wil geloven, omdat je anders stevig aan de slag moet. Maar hoe langer ik erover nadenk, hoe zekerder ik ben: ups en downs zijn des mensen en des leven.

Ik had een stevige 'up' tijdens mijn laatste tripje. Ik trok voor een tweede keer in twee maanden naar Engeland dankzij mijn uitgesproken talent om tickets te kopen voor een niet gepande datum. Een talent dat doorgaans voor problemen zorgt, maar af en toe gewoon extra tripjes oplevert. De geplande '2' voor de terugweg werd per ongeluk een '3' en dus stak ik in maart nog een keer het water over. Vermits ik mijn geweten een beetje moest sussen (ik ben tenslotte aan het sparen), zocht ik naar een goedkoop alternatief voor de heenweg en vond die in de vorm van een busrit. 9€ daar kan je niet voor sukkelen. Dus op een woensdagavond wandelde ik de hoek om en stapte drie straten verder de bus op. Het plan was om de volgende morgen iets voor zes in Londen van diezelfde bus te stappen.

Na een nacht in allemaal kleine stukjes gekapt, schoot ik wakker omdat de buschauffeur in een onverstaanbare taal iets door de micro mompelde waarvan ik enkel het woord 'Londen' begreep. De slaap uit mijn ogen wrijvend, zocht ik al mijn spullen bij elkaar en stapte af. De bus reed meteen weg en daar stond ik dan: slaapdronken ergens in een straat in... Londen? Het was koud en nog donker en ik was letterlijk én figuurlijk een beetje van de kaart. Automatisch begon ik te wandelen. In het begin enkel en alleen om het warm te krijgen en om 'iets te doen', want al die andere mensen leken een plan te hebben. De ene al een beter (een taxi aanhouden) als de ander (aan de overkant van de straat gaan staan). Ik had dus geen plan. Toen ik even mijn klok checkte, was ik plots klaar wakker: 4:30!!! Wàààt?! Voor die ene keer dat te laat aankomen echt helemaal niet erg zou zijn, was die rotbus meer dan een uur te vroeg. Zoals ik al zei... ik heb een talent voor van die dingen. Zucht!

De dag voordien had ik in een impuls een cursus fotografie in Londen geboekt. Ik wilde eens iets anders doen. Een uitdaging. Daar had ik op dat moment toch een ietsiepietsie klein beetje spijt van. Ik wilde maar één ding en dat was mijn bed. Uitdaging genoeg na een nacht van pakweg vier uur verdeeld in blokjes van 20 minuten. Jammer genoeg had ik met mijn gastvrouw van dienst pas om 8 uur afgesproken en ik durfde haar echt niet bellen of sms-en om half vijf 's morgens. En ook niet om half zes. Of half zeven. Het werd dus een uitgerekte 'ochtend' met ijskoude tenen, veel thee en een dubbeldekbus voor mij alleen.
Om half acht (toen durfde ik wel bellen) stond mijn gastvrouw in kamerjas voor mij en vroeg ze: 'A cup of tea?'. Met tas thee nummer vier nog voor acht uur 's morgens zat ik op de rand van het bad in een ijdele poging om mijn voeten te ontdooien. En na een verlangende blik op het heerlijk zachte bed, trok ik mijn stoute schoenen aan en trotseerde ik opnieuw de Londense wirwar van Harry Potter-bussen en 'muggles'.
'Where ever you need to be in London, it always takes one hour.' wist de vrouw in kamerjas. Dus een uur voor de start van de cursus was ik onderweg. Ze had overschot aan gelijk, want ondanks mijn onfeilbaar innerlijk compas, stond ik een uur later nog naar een onduidelijk kaartje te staren. Met een kleine vertraging en een hulplijn, kwam ik nog net voor het academische kwartiertje ten einde was aan in de klas.

'Sofie from Belgium, you made it! A cup of tea?' verwelkomde de leraar mij vrolijk en enthousiast. Ik had geluk, want dat enthousiasme zorgde ervoor dat ik veel bijleerde én er zonder enig probleem in slaagde wakker te blijven gedurende de volgende 7 uur. Ik sloot de les op het feedbackpapier dan ook met diezelfde woorden af en schreef er nog bij dat ik ook wel graag in Londen zelf foto's was gaan trekken, want we zaten wat buiten het centrum en ik moest toch een beetje kritisch zijn? Diezelfde avond nog kreeg ik een berichtje van de enthousiaste leraar himself om me te bedanken dat ik niet in slaap gevallen was en hij stelde meteen voor om dan maar eens foto's in Londen te gaan trekken. Of in Brussel. Blijkbaar was ook ik enthousiast geweest...


Het was een 'up'. Een lange en fijne 'up'. En dat troost me tijdens de huidige 'down-daagjes' en geeft me het vertrouwen dat vroeg of laat de volgende up weer voor de deur zal staan. Want ups en downs, zo gaat dat. Die horen bij het leven als 'a cup of tea' bij Londen.