maandag 31 oktober 2011

"Ik moet iets vertellen..."

Ik ben afgelopen week minstens vijf keer aan een bericht begonnen, maar ik heb het eigenlijk nooit afgewerkt. Er was steeds iets anders om over te schrijven of het gevoel dat ik probeerde neer te pennen was alweer verdwenen. Tja, soms ben ik al eens wisselvallig...

Ik maakte afgelopen week een slechte start. Ken je van die dagen waarop je jezelf gek maakt? Je wil vanalles doen, maar geraakt in niets ook maar een stap verder. Het frustreert je mateloos, maar hoe harder je probeert, hoe erger het wordt. Zo was deel één van de week. Ik stelde alles uit, zat de hele dag voor de computer of aan een tafel vol met foto's en grote plannen, maar zonder enige creativiteit. Ik wilde zo graag, maar het ging niet... Ik blokkeerde met andere woorden mezelf. Het voelde haast alsof mijn energie gevangen werd gehouden door een aantal dingen rondom mij. Mijn dossier bij de RVA bleek niet in orde, er kwam maar geen schot in de brochure die ik nog zou afwerken voor mijn vorige job, de autolessen gaven me stiekem toch meer stress dan ik had verwacht want ik ben (zoals u wel weet) niet zo goed in slecht zijn en daar boven op werden die lessen ook nog eens om de haverklap verzet, kreeg ik plots andere instructeurs en werd er niet echt rekening gehouden met mijn vraag. Tot slot vond ik tot hiertoe geen enkele vacature die de moeite waard was om voor te solliciteren. En als klap op de vuurpijl werd ik ziek: snotneus, hoofdpijn, spierpijn en de hele 'mikmak'. En dus stond ik woensdag plots boos, mét tranen uit te leggen dat ik de tafel niet wilde opruimen want dat ik wél verder wilde werken aan mijn 'project', maar dat het me gewoon even niet lukte...

Ach ja, soms mag je al eens van de kaart zijn. Ik ben uiteindelijk dingen gaan aanpakken en andere waar ik geen controle over had, probeerde ik los te laten. Niet één van mijn specialiteiten, maar het lukte me redelijk... Vrijdag ging met andere woorden al heel wat beter. Ik kreeg een positieve telefoon van mijn vorige job, mocht mijn voorlopig rijbewijs om alleen te rijden gaan halen na mijn laatste rijles en ik ruimde de hele tafel vol 'moet-creativiteit' eventjes op. Er was weer wat rust in mijn hoofd.

Dat veranderde echter drastisch toen mijn wederhelft thuis kwam en de gevleugelde woorden sprak: "Ik moet je iets vertellen en ik heb er al de hele week stress van." Het werd even stil... Vervolgens haalde hij twee nummerplaten boven en legde die op de tafel. Ik ben doorgaans betrekkelijk snel van geest en dus gilde ik bijna: 'Een auto?'. En inderdaad, zaterdag zijn we deze auto gaan ophalen:


Diezelfde dag kreeg ik trouwens ook deze auto 'om me te feliciteren met mijn 'voorlopig-alleen-rijbewijs':


En vandaag heb ik voor de eerste keer met 'onze' auto gereden (foto 1 voor alle duidelijkheid...). Het is heel wat anders vergeleken met de auto's van de rijschool, maar ik heb het alvast overleefd. Mijn armen doen een beetje pijn want een servostuur ontbreekt in deze volvo. En starten dan moet je de 'choke' gebruiken... Voelt een beetje als opnieuw leren rijden, maar ik ben alvast blij dat ik nu zelf een auto heb en binnenkort kan ik dus iedereen komen bezoeken zelfs als de treinen al lang niet meer rijden! Tot snel...

maandag 24 oktober 2011

Oranje boven!

Dit weekend heb ik bij onze noorderburen doorgebracht. Ik vertelde jullie al eerder (zie hier) dat ik enkele goede vrienden overgehouden heb aan mijn Finlandavontuur. En mijn allergeweldigste Finlandvriendin is zonder twijfel Nienke. Zoveel jaar na datum (vijf à zes jaar?) spreken we nog steeds af. En eigenlijk is het nog steeds helemaal zoals toen. In Finland liepen we de deur bij elkaar plat (wat ook niet moeilijk is als je letterlijk twee deuren 'down the hall' woont) en heel vaak lagen we dan uren op bed te kletsen, trokken we naar de sauna of keken we naar een filmpje of een aflevering van het één of ander. En eigenlijk doen we dat nog steeds...

Ik heb haar al bezocht in Groningen, Asse, Utrecht en we zijn ook al samen in Maatricht, Zwolle, Nieuweschans en Vrouwenparochie geweest. Nu was Arnhem aan de beurt, waar ze momenteel woont. Want in Nederland gaat dat er toch anders aan toe dan bij ons. Wij zoeken een job in de buurt van ons huis en ik heb er niet eens over nagedacht om bv. naar Leuven te verhuizen. Zij zoeken een job en gaan dan wonen waar ze werken. En soms is dat twee uur rijden van waar hun ouders en vrienden wonen. Ik kan het me moeilijk voorstellen eigenlijk...

Omdat Nienke en ik grote fan zijn van de (Finse) saunacultuur proberen we ook bijna altijd een saunamoment in te lassen. Dit keer vond ik een actie waarbij je voor ongeveer 40€ een hele dag naar de Thermen kon en daarbij kon overnachten en ontbijten in een 4-sterrenhotel. Vonden wij niet slecht klinken... En dus zaten we vrijdagmiddag op een pontje in Deventer met onze koffers op weg naar het hotel in kwestie.


Deventer is een hele gezellige stad met een aantal leuke 'snuisterwinkeltjes'. Op zich is het bekend voor de vele boekenwinkels, maar je vindt er ook leuke winkeltjes met kinderkleding, spelletjes, postkaarten enz. Ik hoef jullie dus niet te vertellen wat we de rest van de middag gedaan hebben...


In het hotel vertelde de receptioniste ons dat we een upgrade gekregen hadden naar een Deluxe kamer. Jeuj! Wij verwachtten ons dus aan een ongelofelijk luxe kamer en eerlijk gezegd viel dat een beetje tegen. Moest die vrouw nu niks gezegd hebben waren wij meer dan tevreden geweest, maar onze verwachtingen waren nu eenmaal hooggespannen. Onze iets of wat onterechte teleurstelling werd die nacht echter botweg afgestraft. Na het shoppen zijn we meteen een leuk restaurantje binnengewandeld waar we heerlijk en eigenlijk best goedkoop gegeten hebben. Helemaal voldaan besloten we terug naar het hotel te wandelen en de rest van de avond hebben we in pyama op bed doorgebracht terwijl we naar 'The voice of Holland' keken. Ik kende het niet, maar vond het best leuk. Vooral omdat het voor een keer niet afkraken van mensen is, maar net omgekeerd, zo ophemelen van de kandidaten dat ze voor jou kiezen. Jury is geen jury, maar coach dus.

Na een avondje tetteren, TV kijken, lachen en de overdaad aan eten laten zakken, hoorde we om een uur of twaalf iemand op de deur kloppen. Ik lag in m'n bed en Nienke liep rond in haar ondergoed en dus in eerste instantie keken we elkaar verschrikt aan en zeiden we alle twee tegelijk wat twijfeld: 'Ja?'
'Receptie' klonk het aan de andere kant en dus deed Nienke wat aarzelend de deur open zodat enkel haar hoofd te zien was aan de andere kant van de deur. Het was inderdaad de vrouw van de receptie die ons kwam vertellen dat er iets mis was met de één of andere pomp, waardoor het water van onze douche en WC niet weggespoeld geraakte. Er was nog een andere kamer vrij en als we dat wilde konden we daarheen, want mogelijks konden we niet meer douchen of naar het toilet gaan. Tja...
Mijn fantasie ging meteen nog luxueuzere kamers bedenken en dus was ik snel gewonnen voor de andere kamer. En die gulzige fantasie heeft ons de das omgedaan, want we eindigden op een mini zolderkamertje naast de klokkentoren. Letterlijk. We sliepen namelijk in een gerenoveerd monumentaal klooster. Heel mooi, maar dus ook met alle gevolgen vandien...

Ach, we hebben prima geslapen, lekker ontbeten en ze waren er heel vriendelijk, dus je hoort ons niet klagen. De volgende dag hebben we doorgebracht in een enorm groot saunacomplex. Relaxen! Finse sauna's, infrarood-, panorama-, kleuren- en nog veel meer. Ook Turkse stoombaden, waterbedden en relaxbaden waren in overvloed aanwezig. We hebben genoten...

Zondag werd een typische zondag: voornamelijk niets doen en dus zat ik zondagmiddag helemaal relaxed op de trein terug richting Antwerpen. Om helemaal Hollands af te sluiten besloot ik tijdens een overstap in Rotterdam voor een 'boodje kroket' uit de Appie (oftewel de Albert Hein) te gaan.
Dat de trein weer een vertraging van ongeveer een half uur opliep, kon me weinig schelen en al helemaal niet na een gesprekje met een vrouw uit Londen:
'Do you live in Antwerp?'
'Yes, I do'
'So tell me, is it a nice city?'
'Definitly! A small city that has a lot to offer, wheter you want to shop or see some stuff, culture, fashion, everything 's there!' (U hoort het, nog steeds fan van Antwerpen!)
'Do you work in fashion?'
Geweldig toch? Tenminste ik heb daaruit afgeleid dat ik er uitzie als iemand die in 'fashion' werkt en dat vind ik een waanzinnig compliment. Was het maar zo...
Ik was dus helemaal goed gezind, klaar voor een nieuwe week! En vanmorgen vond ik dit in de bus:


Toeval of niet... Ik kreeg het alvast nooit eerder in de bus! Een beetje Holland in huis, want naast deze folder heb ik vanmorgen stiekem al een aflevering van 'The Voice of Holland' gekeken. Oranje boven!

donderdag 20 oktober 2011

Po-kie!

Ondertussen is er weer zoveel gebeurd dat ik niet weet waar te beginnen... Met pizza tijdens de middag sloot ik Leuven definitief af. Mijn zoektocht naar iets nieuws staat echter nog geen meter verder. De vacatures kan ik op één hand tellen en eigenlijk is zelfs dat overdreven. Ik hoef niet eens te tellen, want het was er ééntje tot hiertoe en niet eens iets 'bruikbaars'. Ik zit dus voorlopig nog niet meteen in het stadium van brieven schrijven en gesprekken doen.

En vermits ik nu niet bepaald goed ben in 'niets doen' of geen 'zittend gat' heb, ben ik altijd wel met iets bezig. Rijlessen, mijn grootouders vereren met een bezoekje, naar Gent voor de les (opleiding contextuele therapie) of lezen ter voorbereiding van diezelfde lessen. En ik hou wel van afwisseling dus gisteren een dagje babysitten op mijn petekind zag ik meteen zitten.
Hij zit tegenwoordig af en toe in een soort 'peuterpuberteit'. Doorgaans een vrolijk en eigenlijk makkelijk kind, maar gisteren zat het er soms even tegen. Ik illustreer dit met een voorbeeldje.
Etenstijd en hij staat letterlijk op en neer te springen van voorpret terwijl ik het eten op tafel wil zetten en wanneer ik hem dan op mijn schoot wil zetten, loopt het plots mis. Krijsen alsof ik hem net zwaar mishandeld heb en zich laten vallen op de grond. Het duurt even voor ik door heb dat hij gewoon zelf op de bank wil zitten en niet op mijn schoot. Geen probleem, alleen komt zijn hoofd dan amper over de tafel maar dan kijkt hij naar mij met diezelfde blik: 'Geen probleem...' Twee seconden duurt het en hij zit weer vrolijk te eten en lachen en natuurlijk zit zijn gezicht meteen onder de etensresten. Zo hoort dat...

En twintig minuutjes later hebben we een gelijkaardig voorval wanneer ik zijn pamper wil verversen. Dan ben ik wel iets strenger om te vermijden dat mijn bed vol pamperinhoud hangt... Ik probeerde dus in eerste instantie gewoon zijn broek uit te doen en dat resulteerde al in serieus getier. Hij weigerde botweg om op zijn rug te gaan liggen. Van het moment dat ik los liet stopte het gekrijs en was er weer meteen een brede lach, maar wanneer ik hem vraag om even op zijn rug te draaien gebeurt er niets en bij de minste poging start de sirene opnieuw. Schizofreen manneke! En hij snapt alles prima hoor, al  brengt een poging tot uitleg me tot hiertoe niet echt veel verder...

We zijn wel verder geraakt met het leren van mijn naam! Voorlopig zegt hij 'Po-kie'. Ok, er is nog werkt aan de winkel, maar met Po-kie ben ik al heel blij. Hij zegt het wel enkel wanneer ik mezelf op het fototoestel toon. Dat gaat dan als volgt:
'Wie is dit?'
'Bo!'
'En dit?'
'Po-kie!'
Wanneer ik gewoon naar mezelf wijs, werkt dat gek genoeg nog niet. Dan kijkt hij me aan alsof ik hem net gevraagd heb om de vierkantswortel van 17578 te berekenen... Ik besloot vervolgens een tussenstap te testen en ging samen met hem voor de spiegel staan en dan werkt het wel. Volgende les gaan we voor 'Po-kie!' in real life!

donderdag 13 oktober 2011

Salam Aleikum!

Soms krijg ik mezelf niet in gang. Die knop omdraaien en starten met wat me nu te doen staat, namelijk solliciteren. Maar het lukte niet zo... Ik vond de knop niet. Op zich nog geen probleem natuurlijk. Woensdag vorige week was mijn laatste werkdag in Leuven, vrijdag zat ik al bij de hulpkas om alles in orde te brengen en we zijn dus nu ongeveer een week verder, dus nog geen kalf verdronken.
Ik ben soms ook wat streng voor mezelf en toen mijn moeder me zei dat ik mezelf toch gerust een weekje rust mocht geven, besliste ik haar advies te volgen. Ja, af en toe doe ik dat eens...

En dus moest ik van mezelf deze week nog geen 'sollicitatiedinges' doen. Het grappige is dat wanneer die druk van jezelf dan wegvalt, het plots vanzelf gaat.
Vanmorgen opende ik m'n mailbox en vond ik een mail van de VDAB met een jobaanbieding voor 'voltijds docent Arabisch'... Hmmm... Ik besloot alvast mijn VDAB-dossier eens te bekijken en aan te passen waar nodig, want ik ben nu wel flexibel en niet bang voor een uitdaging enz., maar Arabisch... 'Salam Aleikum' zou nog net kunnen, maar als die studenten dan antwoorden met 'Aleikum Salam' (want dat hoort zo...), dan zou het toch even improviseren worden....

Dossier aangepast, CV aangepast, wat jobs gezocht zonder al te veel resultaat en plots zat ik voor op mijn eigen intern schema! Ideaal... En dus nu kan ik zonder schuldgevoel weer verder solitaire spelen! En gek genoeg is dat dan plots niet interessant meer. Want het mag. Gelukkig! Ik heb zo'n hekel aan het gevoel dat ik niet kan of wil stoppen met zo'n dom spelletje, maar tegelijk m'n tijd verdoe.

Ik ben dus gestart en eens gestart kan ook al de rest mee, de to-do-lijstjes die hier nog steeds lagen, het plannen van de komende dagen en weken, kado's bedenken en knutselen, rustig een theetje drinken en een tweedehands autootje zoeken... En och, als dat allemaal toch niet lukt, kan ik nog altijd Arabisch gaan geven!

maandag 10 oktober 2011

Geen geluk in het spel...

Zaterdag stond hier geblokkeerd als 'dag met z'n twee', want dat schiet er al wel eens over... Quality time zoals dat wel eens genoemd wordt. Zouden we naar de zee gaan of Hasselt bezoeken of eerder richting Maastricht of ...?

Eigenlijk wilde ik het liefst iets heel rustigs doen. Niks moet en alles mag. Maar ja, kan dat als je een uitstapdag gepland hebt? Al snel kwam echter het voorstel 'sauna' van de andere kant, dus ik had al zo'n licht vermoeden dat daar eveneens weinig energie was om het halve land rond te gaan rijden.
'Mogen we ook gewoon thuis blijven?' Een vraag alsof er een jury was die 'een dag met z'n twee' beoordelen en op basis van je plannen toestemming geven of niet. 'Nee, sorry thuis blijven dat kan niet op zo'n dag!'. Gelukkig was er geen jury aanwezig en bleken wij beiden snel gewonnen voor het snode plan.

Om toch iets of wat uitstapgevoel te hebben besloten we wel om 's middags richting cinema te wandelen. Ja, wandelen... Dat kan als je in Merksem woont. Eén van de ontelbare voordelen...
De film was geen hoogvlieger, maar het gevoel dat je hebt als je buiten komt en het nog licht is en je dus nog een hele (halve) dag voor de boeg hebt, was wel leuk. Ook de wafel van het kraampje aan de Decathlon smaakte en toen we huiswaarts wandelden bedacht ik me dat ik genoot van het 'alles mag en niets moet'-principe. Nadien hebben we dan ook beslist dat we elke maand zo'n dag moeten inplannen.

Thuis hebben we ook spelletjes gespeeld en ik heb me afgevraagd of het echt klopt wat ze zeggen: 'Geen geluk in het spel is geluk in de liefde!'. Ik win namelijk al wel eens met een spelletje, maar nu lukte het me echt niet. Maar ach, je hoort me niet klagen, geluk in de liefde is mij heel wat meer waard... al hoop ik stiekem dat ook beiden kan...

zaterdag 8 oktober 2011

Knikkende kniëen...

Af en toe wordt je geconfronteerd met een slecht kantje van jezelf. Zoals gisteren... Toen leerde ik (opnieuw) dat ik heel slecht ben in 'slecht zijn'. Ik had rijles nummer twee en wandelde opgewekt en met alle vertrouwen richting rijschool. De dag voordien was prima verlopen, dus geen reden waarom dat nu anders zou zijn. Bij de start had ik echter al een donkerblauw vermoeden dat het wel eens tegen zou kunnen vallen.

Over het algemeen zijn vrouwen namelijk strenger en die kan ik ook minder goed rond m'n vinger winden. Dus toen een kleine vrouw mij vroeg of ik Sofie was zonder een glimlach of enige verdere interesse voelde ik de bui al hangen. Maar zo snel geef ik de moed niet op en dus probeerde ik het ijs te breken met enkele vragen en mopjes. Ver kwam ik daar echter niet mee, want meer als 'ja' of 'nee' kreeg ik niet en als reactie op m'n mopjes kwam er zelfs nog minder...

Ik mocht in de auto stappen en de stoel en spiegels goed zetten en terwijl begon miss Zuurpruim duchtig te noteren. Ik was me meer aan het concentreren op de vraag wat zij in godsnaam aan het noteren was dan op de spiegels en mijn stoel. Daardoor moest ze m'n stoel waarschijnlijk nog wat corrigeren...
'Vertrek maar.' klonk plots. Ik keek even ongelovig haar kant op. We stonden krap tussen twee auto's in geparkeerd en ik had de dag voordien niets in die richting hoeven doen. Toen had ik een gezellige opa die op pensioen was en zelf wel 'into een mopje' was en vooral geen gesprekje schuwde. Hij zei steeds wat ik moest doen en als er echt moeilijke dingen waren dan hielp hij me, waardoor ik me meteen op m'n gemak voelde.

Het kon dus geen groter verschil zijn met nu... Door de stress viel ik 100 meter verder al stil. Shit! Niet alleen omdat ik doorhad dat ik plots alleen de drukke Groendendaallaan op moest, maar ook omdat miss Zuurpruim opnieuw vanalles neerschreef op een blad waar bovenaan mijn naam stond. Het leek wel een examen!
De hele weg heb ik te horen gekregen wat ik fout deed en geen enkele keer zei ze of er ook iets was dat ik goed gedaan had. Op het einde vroeg ik dus maar zelf of ik echt zo slecht was en het antwoord luidde: 'Nee, er is nu nog niets om je echt zorgen over te maken'. Nog niets... Om me écht zorgen over te maken... Ik was dus slecht...

Ik heb goed en veel geoefend, dat moet ik toegeven... Heel wat dingen gedaan die ik de dag voordien nog niet gedaan had. Maar ik ben ook een paar jaar van mijn leven kwijt door de schrik, mijn zelfvertrouwen is onder nul gezakt en ik weet nu officieel wat knikkende kniëen zijn.
Ik ben slecht in slecht zijn... Echt. Ik wilde meteen gaan oefenen, maar tja dat is nogal moeilijk zonder auto. In de plaats ben ik dan maar een Win for Life-lotje gaan halen. You never know...

donderdag 6 oktober 2011

Mijn eerste keer...

Gisteren heb ik heel wat dingen voor de laatste keer gedaan en vandaag was het dan weer tijd voor heel wat eerste keren... Kwestie van die boel wat in evenwicht te houden.

Toen ik gisterenmorgen voor de laatste keer mijn bureau in Leuven binnenwandelde, werd ik meteen verwelkomd door gekleurde vlaggetjes en slingers en grote gekleurde letters 'Succes Sofie!'. Mijn collega 's hadden hun best gedaan. Ik kreeg ook een heel lief kaartje en een kaleidoscoop. Omdat ik naast de genoemde frisse wind ook kleurrijk en vol nieuwe ideeën was volgens hen. Leuk om te horen. Even later aan mijn bureau kreeg ik telefoon en begon iemand spontaan 'Goeie morgen, morgen, goeie dag! Blij dat ik je weer ontmoeten mag...' te zingen. Ook een collega die duidelijk liet merken dat hij het maar niks vond dat ik vertrok al kreeg ik wel 'Celebrations' van hem... Toch iets of wat dubbele boodschap.

Mijn coördinator liet me nog weten dat ze dacht dat ik makkelijk iets nieuws zou vinden, maar mocht dat toch niet het geval zijn, dan stond de deur daar altijd open voor mij. Ja, ik kreeg alvast voldoende complimentjes!
Ik vulde mijn laatste activiteiten aan, stuurde de laatste mail en sloot voor de laatste keer de computer af. En toen ik voor de laatste keer naar het station wandelde, voelde het wel een beetje onwerkelijk.

En vandaag ben ik officieel werkloos. Ook een beetje een eerste keer eigenlijk. Vorig jaar heb ik eigenlijk niet echt zonder werk gezeten en voordien ben ik tijdens mijn studies al gestart bij Zin-d'erin(g). Maar vandaag heb ik ook voor de eerste keer achter het stuur gezeten, op straat gereden (op de Luchtbal en in de haven en omstreken), geparkeerd en dus voor de eerste keer echt rijles gehad. En volgens mijn gepensioneerde, gezellige leraar was ik een beloftevolle leerling. Ik natuurlijk zo fier als een gieter, waardoor ik prompt stilviel... Tja, je kan ook niet alles meteen onder de knie hebben hé! Antwerpen, be prepared, want vanaf nu ga ik 'all the way'!

maandag 3 oktober 2011

Een frisse wind...

Vandaag was mijn voorlaatste dag pendelen naar Leuven en woensdag wordt de allerlaatste. Toch wel een beetje gek, want ondertussen ben ik er wel echt gewend aan geraakt. Aan het vroege opstaan en de lange treinritten, maar ook aan het werk en mijn collega's daar. Het zal dus wel weer even wennen zijn. Bij wijze van afscheid wilde ik trakteren met iets. Ik had al dagenlang zitten broeden op iets heel origineels, maar uiteindelijk moest ik toch tot de slotsom komen dat ik op het vlak van koken betrekkelijk weinig creatieviteit bezit. Het enige dat ik dus kon bedenken was een cake bakken...

En vermits ik zelf geen oven heb of beter gezegd geen 'werkende' oven, trok ik naar Boechout. Samen met zus- en moederlief sloeg ik aan het bakken. Mama trok meteen een schort over mijn hoofd en eigenlijk was dat ook het enige dat me wat een 'bakker' maakte, want ik vrees dat ik voor de rest vooral vragen stelde en bevelen uitvoerde...


Zoals hier... Maar het was alleszins leuk en hoewel de cake volgens mijn zus mislukt was ('Ziede wel, ge hebt hem er te snel uitgehaald en dus is hij ingezakt!'), vonden ze het op 't werk allemaal lekker. Mijn kookkunsten werden meteen hoger ingeschat dan ze in werkelijkheid zijn.

Het mooiste compliment ging echter niet over mijn baktalent. Mijn coördinator vond het jammer dat ik weg ga en ze zei me dat ik 'een frisse wind' in het team was geweest. En daar werd ik instant vrolijk van. Eigenlijk wil ik niets meer zijn dan dat... een frisse wind!