woensdag 14 januari 2015

Een sprong in het diepe...

Ik hakte de knoop in mijn hoofd door. De knoop die er al zit zo lang ik me kan herinneren. Als kind al smeekte ik mijn ouders om me een jaar met AFS naar het buitenland te laten gaan. Tevergeefs. Wat later als student reisde ik naar Zweden waar ik enkele weken les volgde, volgde ik congressen in Turkije en Portugal en woonde ik een half jaar in Finland en dat was allemaal fantastisch en smaakte naar meer. Ik leerde mensen van over de hele wereld kennen en ik bleef reizen. Ik trok richting Rusland, Noorwegen, Malta, Griekenland, Italië, Spanje, Mexico, Belize, Guatemala, Egypte, Tunesië, Zwitserland, Polen, Engeland, Frankrijk, Denemarken en nog veel meer. Maar jammer genoeg meestal veel te korte reizen. Ik wilde nooit terug.

Toch bleek de stap om echt alleen te reizen groot. Een korte citytrip dat lukte me nog wel alleen, maar echt een lange periode boezemde me toch ergens angst in. Zou ik dat wel leuk vinden alleen? Wat als er iets gebeurde? Kon ik mezelf wel aan zo lang? Dus ik bleef dromen en halfslachtige plannen maken. Er waren ook telkens redenen om het niet te doen. Soms goede redenen, maar vaak ook onzin. Zo van die redenen die er zijn telkens als je iets nieuws, anders of onverwacht tegen komt. Zo fietste ik enkele dagen geleden na het werk voorbij Wagamama. Als ik nu eens gewoon hier ga eten? Nu. Alleen. Impulsief. En meteen popte er allerlei redenen in mijn hoofd om dat niet te doen. Thuis eten was goedkoper. Alleen is toch maar alleen. Beter een andere keer en dan ook een film kijken.

Ja, ik kan best irritant zijn.

Ook bedacht ik me dat ik vier jaar geleden een opleiding gestart ben en toen twijfelde. Zou ik dat nu wel doen? Dat wil zeggen dat ik vier jaar geen lange reis kan maken of enkel in de grote vakantie. En ook dat als ik in die vier jaar iemand tegen kwam en aan kinderen wilde beginnen ik een probleem had. Uiteindelijk was ik al wel 30 en dus kinderen zou niet meer zo lang duren, toch?
Plots moest ik 34 kaarsjes uitblazen en er waren geen kinderen of man om mee te blazen. In mijn reispaspoort zijn er geen stempels bij gekomen. En in juni studeer ik af.

Slik. Confronterend.

En ok, ik mag niet te streng zijn voor mezelf. De laatste jaren zijn niet makkelijk geweest en af en toe waren er daardoor hele goede redenen om niet te vertrekken. Het was toen ook niet goed geweest mocht ik dat wel gedaan hebben. Maar los daarvan bleken die twee dingen een beetje een wake up call. Ik blokkeer gewoon mezelf.

Eigenlijk is het grappig. Ik geef al jaren vorming over motiverende gespreksvoering. Over hoe moeilijk het is voor mensen om te veranderen en hoe je dat dan kan aanpakken, wat je moet zeggen of doen. Mensen motiveren is dan ook een deel van mijn job en ik hoor mezelf geregeld iets zeggen waarbij dan een klein stemmetje achter in mijn hoofd begint te grinniken. Jep, way to go Columbus! Misschien moet je die dingen eens tegen jezelf zeggen?
Uiteindelijk deed ik dat en hakte ik die oude knoop door!


Ik kocht wat leesvoer en sletsen, maakte een afspraak om mijn reispas te verlengen, surfte het internet af op zoek naar tips, ideeën, tickets en startte met het inlichten van mijn omgeving. Hier. Nu zo. En nu kan ik niet meer terug. Gelukkig maar.