donderdag 29 november 2012

A certain darkness is needed to see the stars...

Het wordt kouder en kouder en handschoenen op de fiets zijn steeds meer een must. Alle overuren en verlof moet ingepland worden en stilaan wordt het duidelijk dat er daar wat onverenigbaarheden zitten. Het jaar is te kort. De agenda te vol en de to-do-lijstjes te lang. December staat voor de deur en met december de eindejaarsperiode. Kerstmis, nieuwjaar, lichtjes, kaartjes, pakjes, drukke winkels, van de ene tafel naar de volgende, familiefeesten, een vakantie die voorbij is voor ze begon...

Ik weet niet of u het al kon afleiden, maar ik ben geen fan. Nooit geweest. Hoewel, dat is waarschijnlijk niet waar. Als kind vond ik kerstmis en nieuwjaar zonder twijfel geweldig, want je kreeg kadootjes én er werden veel gezelschapsspelletjes gespeeld. What more do you need?
Ondertussen is dat allemaal wat veranderd. Sinds een jaar of tien, misschien zelfs vijftien ben ik geen fan meer van de kerstperiode. Integendeel. Het lijkt voor mij wel alsof met kerstmis en nieuwjaar enkel rotperiodes verbonden zijn en daarbij ligt de allerlaatste kerst nog heel erg vers in mijn geheugen. Nog steeds kan ik dat tekstje niet lezen zonder tranen. Dan moet ik denken aan de nieuwjaarsbrieven die we elk jaar zo tegen onze zin schreven, maar die eigenlijk ook steeds voor heel wat hilariteit en gedoe zorgden. Wat zou ik nu graag een nieuwjaarsbrief schrijven... Was je nog maar hier oma. Kon je maar zien hoe we je allemaal missen!
In mijn hoofd ben je druk bezig met Fil en Senna. Die hebben het deze dagen wat moeilijk en liggen weer enkele weken in het ziekenhuis. Ik heb ze nog niet eens kunnen bezoeken daar omdat ik zo druk bezig ben dat ik maar niet van mijn keelontsteking/verkoudheid af geraak. En hen ziek bezoeken dat kan natuurlijk niet. Maar ik geloof dat je op hen past. Ik geloof ook dat je weet dat we je missen en ik ben er zeker van dat je het iedereen daar vreselijk lastig maakt omdat je vindt dat je hier zou moeten zijn. Bij ons. En omdat je het nooit zou toestaan dat er iets met Fil en Senna zou gebeuren. Dan kennen ze jou nog niet daar boven...

En nu het zo druk is, hoor ik jou vaak in mijn hoofd... 'Wanneer kom je nog eens langs, Sofie? We hebben je al zo lang niet meer gezien!' Zelfs al had je me de week voordien gezien, dan nog zei je dat. 'En de tuin is zo mooi nu.' Of : 'Ik heb hier nog een krantenknipsel voor je liggen en ik heb confituur gemaakt: mirabellen!' Of: 'Hoe ver sta je met het naaien?'. Je moest eens weten, oma, dat ik ondertussen al een zak, een schort en ovenwanten (of hoe noem je zo'n ding om een overschotel te pakken?) maakte. En ze zijn eigenlijk zelfs leuk.


Je zou er ongetwijfeld heel wat op aan te merken hebben, daar ben ik zeker van! Maar stiekem zou je ook ongelofelijk trots geweest zijn. Op school hebben we ook Bernina's en elke keer denk ik dan aan jou. Aan hoe je me uitlegde hoe jouw machine werkte (daar heb ik op leren naaien) of hoe je me op mijn vingers tikte omdat ik de stof niet eerst gestreken had, scheef geknipt had of omdat ik een knoop er slordig op genaaid had.

Ach, kerstmis... het zal nooit mijn favoriete periode worden gok ik. En ergens oma, is het vanaf nu ook onlosmakelijk met jou verbonden. Met heel droevige, maar eigenlijk ook heel mooie herinneringen. En hoe kan ik dat mooier illustreren en afsluiten dan met deze woorden:


zaterdag 24 november 2012

Een boulet special en een vriendelijk woord alstublieft...

Ik ben onrustig, verschrikkelijk onrustig! Ik zit aan tafel te eten en sta recht om een boek te pakken, want gewoon zitten en eten, dat lukt mij al lang niet meer. Ik sta dus op, doe de ijskast open en vraag me af wat ik nu weer wilde pakken... Wanneer mijn frank valt en ik de ijskast dus sluit om naar de salontafel te wandelen, waar mijn boek ligt, passeer ik de computer en zie ik een nieuwe mail die ik begin te beantwoorden... om me midden in die mail te herinneren dat ik aan het eten was. En dus ga ik terug aan tafel zitten... zonder boek. Wat is er mis met mij?

Vorig weekend werd ik ziek en de dokter wist me te zeggen dat ik moest rusten. Dat klopte als een bus en ik voelde het ook, maar ik kon het niet. Ik had een opleidingsdag die ik niet wilde missen en heel wat cliënten die ik niet in de steek kon laten. Ik vertelde de dokter dus maar dat ik mijn best zou doen, maar dat ik wel naar de opleiding zou gaan en dat ik ook zou gaan werken. Dat een briefje dus niet nodig was. Hij antwoordde lachend: 'Prima, dan zie ik u snel weer!' Hoewel ik erom moest lachen, kwam er ook een stukje onrust piepen. Hij had gelijk. Waarom kan ik niet stop zeggen? Wat is er toch mis met mij?

En tijdens die laatste opleidingsdag kwam de druppel wat onrust betreft. Ik kwam een stukje van mezelf tegen dat me nu recht in de ogen kijkt en uitdaagt. Het is een stuk dat me kwaad maakt op alles en iedereen rondom mij. Irreëel kwaad. Ik wil roepen en tieren en slaan. Ik wil ruzie zoeken en als een razende om me heen slaan...
Mijn oma Lisette hield vroeger haar oud servies bij en wanneer ze kwaad was, ging ze naar de garage en smeet ze één of enkele van die borden kapot tegen de muur. Geweldig vind ik dat. Het troost me ook die gedachte. Misschien is het daardoor dat ik servies niet kan wegdoen, dat ik het bijhoudt achter in het tuinhuis.
Maar ondanks mijn razernij gooi ik niets kapot en blijf ik gewoon even kwaad. Dat mag. Ik heb gelukkig goede vrienden die ik kan vertellen dat ik kwaad ben en die me begrijpen, zonder al te veel uitleg. Want uitleg die heb ik niet. Ik wil niets meer moeten uitleggen. Ik wil eigenlijk vooral rust. Rust en een knuffel of een vriendelijk woord. En gelukkig is er dan nog de meneer van de frituur...


Ik bestelde een mini pakje frietjes en een boulet special en de meneer van de frituur vroeg vriendelijk of ik zout op de frieten wilde waarop ik mijn hoofd schudde. 'Een gezond meisje!' was zijn reactie. Dankuwel meneer van de frituur...

zaterdag 17 november 2012

Is er echt niemand zoals ik?

De dag is niet op zijn best gestart. Ik werd wakker en de energie was ver zoek. In eerste instantie stak ik het op diezelfde 'goesting' die mij al een tijdje parten speelt. Maar al snel bleek dat het meer was dan dat. Ik ben de trap afgestrompeld en verder dan de zetel ben ik niet geraakt. Keelpijn, hoofdpijn, warm en koud... Ziek dus. In eerste instantie vond ik dat, gegeven die 'goesting' waarover ik het net had, niet eens zo erg. Een dagje lezen, thee drinken en filmpjes zien stond me wel aan. Maar twee bladzijden verder in mijn boek lezen ben ik opnieuw in slaap gevallen. Tot vier uur 's middags. Er was dus wel degelijk wat aan de hand...

Nu weet ik niet of jullie toevallig de reactie op mijn vorige blogtekstje gelezen hebben. Ik wel. En toen ik wakker werd dacht ik dus meteen '15:16 is al gepasseerd!'. Ik heb dus vliegensvlug (gezien mijn huidige staat was dat minder snel als het klinkt) mijn computer aangezet en ik ben op zoek gegaan naar een mailtje. En ja hoor. Niet alleen een mailtje, er zat een ware opdracht in dat mailtje. En als u mij wat kent, dan weet u dat mijn nieuwsgierigheid, mijn fantasie en mijn adoratie voor Amélie-Poulin-achtige verhalen reusachtig en altijd aanwezig zijn. Zelfs als ik ziek in de zetel lig.
De opdracht hield in dat ik met een kort fietstochtje een pakje kon vinden dat speciaal aan mij gericht was. Tja... ziek of niet, dan kan ik niet anders.
Een tijdje geleden had ik het trouwens met enkele vrienden over ijdelheid en tot mijn grote verbazing kreeg ik een score van 8/10 van hen. Ondanks mijn protesten wilden ze er helemaal niets af doen. In hun ogen ben ik dus best ijdel. Ik heb een liefde voor kleurrijke kleren en ja ik vind het leuk dat die bij elkaar passen. Maar ik schmink me zelden of nooit, sta nooit langer dan 3 minuten voor de spiegel en kam niet eens elke morgen mijn haar. Ik vind mezelf met andere woorden helemaal niet ijdel. En vandaag kan ik dat nog eens onderstrepen. Ik ben namelijk in mijn pyjama m'n fiets opgesprongen. Geen combinaties, geen oorbellen, geen mooie kleren, niks.

Na wat zoekwerk vond ik dit prachtige boekje, ingepakt in een plastieken zak en daarin nog eens in een papieren zakje met een kaartje aan, waar op stond: 'voor Sofie'.


Ik stond langs de kant van de weg, in mijn pyjama, tussen de bladeren die ik net opzij geveegd had om het zakje te vinden, te glunderen als een klein kind. Ik heb niet eens gemerkt of er auto's of bussen ofzo voorbij gereden zijn. Ik was helemaal in dat ene moment. Dat iemand de moeite gedaan heeft om speciaal voor mij zo'n prachtig boekje uit te kiezen, er iets persoonlijks in te schrijven (en wat dat blijft deze keer helemaal voor mij!) en er een hele zoektocht aan te hangen... Geweldig!
En zo kreeg deze mistroostige, energieloze dag plots heel wat meer kleur. Bedankt daarvoor Mister Big...

zaterdag 10 november 2012

Je verstand op reis sturen...

Met al dat verplicht schrijven van de laatste tijd, schiet het schrijven hier wat over. Het is eigenlijk best confronterend om zo ongeveer al je vrije tijd thuis met jezelf door te brengen. Confronterend hoe irritant je dan kan worden voor jezelf en hoe lastig van jezelf. De hele dag aan de computer. Om de tien minuten facebook, twitter, je email en weet ik veel wat nog allemaal checken. Om gek van te worden! Alles is zo interessant en eigenlijk doet niks er echt toe. En je zou denken dat je daaruit leert. Dat je 't de dag nadien anders doet. Dat je het internet even laat voor wat het is, doorwerkt en nadien iets leuks doet bv. Jep. Had mooi geweest.

Maar het is niet alleen confronterend om zo lastig te worden van jezelf, het is ook heel confronterend om echt op jezelf teruggeworpen te worden. Op je huis, je plek, jezelf. En dan ga je wel nadenken. Over dingen waar je eigenlijk niet over zou moeten denken, maar ook over dingen waar je het lastig mee hebt of dingen die je uitstelde in je hoofd. Die dringen zich dan plots, of je dat nu wil of niet, aan je op. En daar zit je dan... Overgeleverd aan jezelf.

Een vat vol dromen, verlangens, twijfels, gedachten, emoties... Zoveel dat het af en toe gewoon even ergens scheurt. En dat kan je best in verwarring brengen. Wat wil ik nu eigenlijk? Waarom doe ik dit? Wat voel ik? Hoor ik hier wel thuis? Kan je je leven uitstellen? Mag je even stilstaan? Is daar tijd voor? Kan je bang zijn om iemand graag te zien? Hoe beslis je of je een job al dan niet aanneemt? Wat is het doel van drukke dagen? Dat het rustiger wordt? Of terug druk? Is dit het dan?

Klinkt allemaal heftig en eigenlijk is het dat ook wel. Want wanneer ga je aan je eigen alarmbel hangen? Wanneer zeg je: 'Stop! En nu is het aan mij...'? Ik heb nog een hele lijst met dingen die ik wil zien en doen (zie hier) en naar mijn gevoel ben ik die vibe van toen even kwijt. Ik denk er nog steeds hetzelfde over en ben misschien nog wel meer overtuigd va het belang ervan, maar ondertussen heb ik niet door dat het leven eigenlijk passeert. Zonder mij. Ik ben graag druk bezig, maar teveel is teveel. En het is gewoon zeer veel nu, té veel.


En mijn recente relatie met mijn computer bracht me via pinterest bij heel wat interessante beelden, ideeën, quotes en nog veel meer... Hierboven is alvast wat ik bedoel met 'je leven uitstellen'. Want al zo dikwijls zei ik tegen mezelf dat als 'dit' voorbij was, ik dan zou starten of het dan beter zou zijn of ik dan gelukkiger zou zijn en telkens kwam er weer iets nieuws. Eigenlijk is het allemaal afleiding. En is er maar één ding dat je moet doen... luisteren naar je ziel en je verstand op reis sturen! Hard genoeg gewerkt dat verstand!




donderdag 1 november 2012

You've got mail!

Ik ben met teveel tegelijk bezig! Twee halftijdse jobs (samen dus een dikke fulltime), dan nog eens cliënten in bijberoep als zelfstandig psycholoog en vervolgens heb ik toegezegd om een boek te schrijven. Een boek over pesten. En eigenlijk zijn er niet genoeg uren in een dag en dagen in een week om dat allemaal te kunnen doen. En dus nam ik een weekje vakantie... om te werken!
Zucht.

Dinsdag een hele dag teamvergadering en cliënten in de praktijk waar ik als zelfstandige werk en de rest van de tijd probeer ik te schrijven. Dat lukt af en toe prima, maar doorgaans ben ik nogal snel afgeleid. Irritant. Gisteren was ik bv. even goed bezig toen de postbode een brief in de bus stak. Weg concentratie! Terwijl die post doorgaans betrekkelijk voorspelbaar is: ofwel is dat reclame of andere rommel, ofwel rekeningen ofwel geboortekaartjes. En toen bedacht ik me dat ik eigenlijk nog wel eens zin had in 'echte' post. Een echte ouderwetse handgeschreven brief of kaartje. En omdat alles leuker is dan doen wat moet, heb ik de daad bij het woord gevoegd en ben ik voorbereidingen gaan treffen om binnenkort 'echte' post te krijgen. Ik vond een pennevriendin via twitter en zette mijn status op postcrossing weer op 'actief'. Hier ben ik al eerder mee gestart en dat was eigenlijk best leuk! Je schrijft je in en krijgt dan een adres van iemand ergens op deze wereldbol. En die persoon stuur je een kaartje. De meeste mensen geven je nog mee wat ze leuk vinden als inspiratie voor je postkaart zelf of waarover je iets kan schrijven, al mag je't natuurlijk ook gewoon allemaal kiezen. En jij krijgt op je beurt kaartjes van willekeurige mensen verspreid over de hele wereld. Zo kreeg ik al kaartjes uit Rusland, Zuid-Amerika, Azië enz. En dat was eigenlijk best spannend dan om thuis te komen of de postbode te horen... Zou er een kaartje bijzitten? En zelfs het versturen was echt leuk. Op zoek gaan naar een leuke kaart net voor die persoon en dan checken of je kaart al in China aangekomen is. De postbode heeft me met andere woorden toch wel even bezig gehouden...

Verder besliste ik ook om dit jaar weer eens ouderwetse kerstkaartjes te sturen en dus maakte ik er al! Nu al! Ik verschoot er zelf van. Nog nooit zo vroeg geweest en dat is een understatement, want doorgaans had ik niet eens kerstkaartjes! Tja, dat heb je als alles interessanter is dan datgene wat je eigenlijk dient te doen. En in de huidige 'zin-in-kaartjes-en-brieven-schrijven-mood' bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn als ik jullie dit zou voorstellen: Wie me zijn of haar adres stuurt via mail (sofieleemans@hotmail.com) die krijgt van mij een leuk kaartje of een brief in de bus! Spannend toch? Ik geef toe dat het wat ironisch is om te klagen over 'te druk' en dan zoiets te doen, maar wie weet motiveert het mij wel? En misschien jullie ook?

Trouwens mister Big... u stuur ik met veel plezier een kaartje! Dat motiveert alvast...