zondag 18 maart 2012

Oplossen of creëren?

Impulsen komen bij mij in alle vormen en kleuren voor... Een plotse onbedwangbare zin in marsepein bv. Soms gaat het over een telefoontje of iemand specifiek die ik dan absoluut wil horen of zien, maar het kan ook een bepaalde activiteit zijn waar ik dan echt niet aan kan ontkomen. En ook die activiteiten nemen de gekste vormen aan... Neem nu dit weekend.
Mijn wederhelft zou weer gaan werken in het huis, maar ik had besloten dat ik een keer zou passen. En omdat ik niet gewoon thuis wilde zitten, vermits ik dat de laatste tijd sowieso nogal veel doe, vond je me gisterenmiddag op café! Impuls één! En zeer atypisch heb ik zelfs terloops naar de koers gekeken. Ik kan niet vertellen wie er gewonnen heeft, wel dat er grappige mensen passeerden en ik denk dat ik het zelfs een nanoseconde spannend vond!
Ik kocht trouwens ook een theepot. Impuls twee. Dat mocht, want ik was er al eens naar op zoek geweest en mijn cafébezoek viel duurder uit dan de theepot... Je kan je dan natuurlijk ook vragen stellen over het aantal consumpties, maar dat viel heel goed mee.

Vandaag heb ik rustig ontbeten en nadien slenterde ik naar boven, op zoek naar een creatieve bezigheid, tot mijn oog plots viel op een groter wordende schimmelvlek in de hoek van de slaapkamer. Die hebben we onlangs, tot mijn groot afgrijnzen, ondekt en ik denk dat ik hem onbewust genegeerd heb. Plots was hij er dus weer en toen ik de volle impact ervan zag (tot in mijn kleerkast!!!), was de maat vol. Impuls drie!
Ik ben op mijn fiets gesprongen en javel gaan kopen. Tante Kaat vertelde me namelijk dat javel met water dé methode was om schimmel te laten verdwijnen. Op de fiets terug bedacht ik me plots dat er nog iets nodig was, namelijk een 'plantenspuit' om een mengsel van water en javel op de schimmel te kunnen spuiten.
Een impuls moet aangepakt worden en dus raadpleegde ik mijn creativiteit. Even later slaagde ik erin om iets te fabriceren en nog wat later stond ik voor een half uitgeladen kleerkast in de wetenschap dat ik het volledige probleem niet op mijn eentje zou kunnen aanpakken. Frustratie alom!

In the end heb ik dus niet echt iets opgelost, maar eerder een extra probleem gecreëerd... Ach, ik ben dus alvast creatief geweest!

vrijdag 9 maart 2012

Een engelbewaarder met humor...

Bij nieuwe energie en een nieuw hoofdstuk hoort een nieuwe lay-out! Het is nog niet helemaal wat het moet zijn, maar ik ben toch alvast fier over de zelfgecreëerde header. De polkadots aan de zijkant zijn misschien wat veel van het goede...

Ik kan niet goed uitleggen hoe het komt dat het voor mij aanvoelt als een nieuw hoofdstuk, maar het mooie afscheid van oma vorige week zaterdag in de mis en op het kerkhof heeft daar alvast toe bijgedragen. En ik vraag me dan altijd af of die energie op de één of andere manier voelbaar is voor mijn omgeving, want zonder dat ik er iets van gezegd heb, komen meteen ook andere dingen weer 'tot leven'.

Dat doet me denken aan het vreemde verschijnsel dat ik geregeld tegen kom. Nu is het al even geleden, wat kan kloppen met mijn gevoel dat het samenhangt met energie. Geen idee of dat voor iemand bekend klinkt of jullie mij nu helemaal als 'totaal geschift' afschrijven... Ik heb namelijk geregeld voor dat de straatlantaarn uitvalt als ik eronder wandel of fiets en even verder flitst hij weer aan. Gek hé?


Ooit vertelde ik een vriend daarover en hij keek me een beetje lachend aan . Ik zag hem denken "Tuurlijk en ik verander water in wijn!". We wandelden over een brug en aan het begin stond er een ronde smeedijzeren boog waar een lamp aan hing en daar moesten we onderdoor. En jawel, de lamp viel uit. Zijn blik mijn kant op leek meer een groot vraagteken en volgens mij zag ik zelfs een spoortje van angst...

Zou zoiets kunnen? Is de energie die iemand uitstraalt echt fysiek voelbaar? Of zit er boven iemand die gewoon een aan/uit-knopje heeft en zich duchtig amuseert wanneer ik rond wandel of fiets? Wat het ook is, ofwel straalt mijn energie het universum in... ofwel heb ik alvast iemand die mij prima in de gaten houdt als ik de weg op ga! Een engelbewaarder met humor!

maandag 5 maart 2012

"Moeilijk gaat ook!"

Op sommige dingen kan je je nu eenmaal niet voorbereiden. Soms weet je niet wat iets met je zal doen. Zo voelde de afgelopen periode ook. Zwaar en soms zelfs ondraaglijk. Ik voelde me doorgaans doodmoe en dat is er nog steeds. Want ik spreek wel over de afgelopen periode, maar dat is dan meer vanuit de wil bij mezelf om een nieuwe periode in te luiden. En één van de moeilijkste dingen in deze periode was afscheid nemen van oma... Maar zoals ze zelf altijd zei: "Moeilijk gaat ook!"


Lieve oma,

afgelopen week was vermoeiend, troostend, zwaar, druk, triestig en nog heel wat andere dingen. We hebben gelukkig veel aan elkaar gehad en we hebben opa zo veel mogelijk geholpen. Zoals jij het ook zou willen.
Ik had het gevoel dat ik geen afscheid van je heb kunnen nemen. Ik weet niet hoe dat komt, maar ik kon het niet. En ik denk dat jij het ook niet kon. Je zat altijd zo vol leven... 
Ik ben je nog gaan groeten oma en dat heeft me wat getroost. Ik geloof dat je er op de één of andere manier ook was en dat ik je nu kon zeggen wat ik nog zo graag gezegd had. Je zag er mooi uit en heel wat vrediger dan de laatste keer dat ik je gezien heb.
We hebben lang gewerkt aan je afscheidsmis, want we wilden je absoluut een mooi afscheid geven. Een persoonlijk afscheid waarmee we iedereen konden laten zien wat voor een geweldige oma jij was...
Helemaal in het begin zaten we met alle kleinkinderen vooraan in de kerk een beetje zenuwachtig te zijn terwijl de kerk langzaam vol stroomde. Er was veel volk oma...
Tante Lieve heette iedereen welkom en voor ik het wist was het aan mij om een stukje dat ik voor jou geschreven had voor te lezen. Ik kon de emotie niet uit mijn stem bannen, maar ik ben er wel in geslaagd om het helemaal zelf voor te lezen en daar was ik enorm blij om. En dat geldt voor iedereen. We hebben allemaal iets gelezen en iedereen had moeite om zijn of haar emoties de baas te blijven. Papa liet de hele kerk applaudiseren voor jou... Voor een mooi leven en vooral omdat jij dat zo knap gedaan hebt. Merel las een heel mooi gedichtje en nonkel Manu speelde op het orgel. Jelle en papa droegen je kist en ook dat was ontroerend om te zien. Jelle was er zenuwachtig voor maar hij heeft het prima gedaan. Lien naaide een slabbetje voor je en aan de binnenkant naaide ze er de namen van haar toekomstige kindjes in. Hanne had heel lang gewerkt aan een tekstje dat we met alle kleinkinderen gelezen hebben. Nadien hebben we allemaal een witte roos op jouw kist gelegd. Ook al onze lieven. Jammer dat Liselot van Pieter er niet bij kon zijn.
Marleen maakte met Merel en Jade een doos waarin we al onze tekstjes en brieven en herinneringen voor jou staken en die hebben we mee met je begraven. En ook bloemen waren overal aanwezig. Dat wilde je zo, daar was iedereen van overtuigd. Op de begraafplaats strooiden we rozeblaadjes uit over je kist en iedereen heeft sneeuwklokjes uit je tuin mee naar huis genomen. Ik heb de mijne al gepland. Helemaal achterin de tuin en ik hoop met heel mijn hart dat ze het overleven, ondanks mijn gebrek aan groene vingers.
Tijdens de koffietafel keken we naar foto's en haalden we herinneringen op en toen we buiten kwamen, scheen de zon. Het klopte allemaal. Het was een mooie dag oma... Helemaal voor jou en ik denk dat je het ook prachtig gevonden zou hebben.
Je stuurde me ooit een berichtje (één van de twee of drie die je ooit verstuurd hebt, want dat kreeg je toch niet helemaal onder de knie) en dat ging als volgt: "Sofie, ik heb ervan genoten!". Wel oma, ik ook... Van alles en nog het allermeest van jou...

-X-