maandag 1 juni 2015

De relativiteitstheorie

Nog twee maand. Op de kop. Tijd is relatief, want als ik 'nog twee volle maanden' zeg, dan klinkt dat nog meer dan lang genoeg . Massa's tijd om voor te bereiden, afscheid te nemen en leuke dingen te doen. Veel te ver om al af te tellen. Langs de andere kant klinkt 'nog maar twee maandjes' alsof ik dat alles al lopend en onder serieuze tijdsdruk zal moeten gedaan krijgen. Zweten en toch bijna tijd voor paniek!

En die twee kanten wisselen zich soms af met de snelheid van het licht. Wanneer er bij wijze van voorbeeld even teveel vragen komen waar ik (nog) geen antwoord op weet, dan lijkt de tijd plots immens te krimpen. Soms gaat dat echter ook zonder aanwijsbare reden. Dan sta ik op met de illusie dat ik nog zeeën van tijd heb om even later de dokter te bellen en een afspraak voor inentingen vast te leggen. Diezelfde dag nog, want ik ben bijna weg!

Overal liggen to-do lijstjes met de meest uiteenlopende opdrachten. Dat gaat van het uitmesten van de kelder en een rommelmarkt plannen tot het aankopen van reisliteratuur, wereldstekkers en een speciale toiletzak die je op kan hangen. Ik moet nog een resem inentingen krijgen, een check-up bij de tandarts vastleggen, een volmacht voor de post gaan halen, met ambassades bellen, mijn appartement 'verhuurklaar' maken. Serieus, het lijkt wel alsof er dagelijks meer to do's bij komen dan dat er verdwijnen!

Niet alleen de tijd tot mijn vertrek is relatief, ook de tijd van de trip zelf. Een jaar lijkt een eeuwigheid. Ga ik dat wel trekken zo lang? Ga ik alles en iedereen niet vreselijk missen? Maar als ik dan begin in te vullen: drie maand Botswana, paar weken Zuid-Afrika, Thailand,... dan is het plots veel te kort! Er is zoveel dat ik wil zien en waar ik naartoe wil. Tibet staat op mijn lijstje, Vietnam, Myanmar, Indonesië, Cambodja, enz. Maar eigenlijk wil ook graag naar Panama, Costa Rica, Peru en Bolivia. Of naar Nieuw-Zeeland. En daar op een paardenranch gaan werken. Zoveel dromen. Die krijg ik nooit allemaal in een jaartje gepropt!

Maar misschien moet ik mindfulnessgewijs maar gewoon terug naar nu gaan. Naar de vorming die ik morgen moet geven. Of mijn eindwerk dat ik volgende week nog officieel moet voorstellen. Naar de les schrijven donderdag en het weekendje Ardennen de dag nadien.

En wat de trip betreft. Als ik nu daar ook gewoon eens begin bij het begin?  Dan is er eerst dit:


Machaba Camp in Botswana. Ik trek naar de prachtige Okavango Delta. Naar natuur met een grote N. Ik ga olifanten, nijlpaarden en giraffen zien. Ik ga foto's trekken die zo uit een boekje komen en dat heeft dan meer te maken met het prachtige Afrika dan met mijn fotokunsten (al heb ik die zoals gezegd wel bijgeschaafd!). Misschien ga ik ook wel een slang of een schorpioen in mijn bed vinden (of ik dat nu vreselijk spannend vind of net toch een beetje eng, daar ben ik nog niet uit). Ik ga dingen zien die ik in mijn hele 34-jarige leven lang nog nooit gezien heb. Ik ga drie maand meeleven met een familie 'in the bush' in Afrika. Ik ga genieten. Zo enorm hard genieten. Eigenlijk doe ik dat nu al. Gewoon door er aan te denken en weg te dromen bij de foto's.





Want zeg nu zelf? Wie droomt hier nu niet bij weg? Tijd is relatief. Dromen, reizen en het leven in the bush zijn dat allerminst. Was het al maar twee maand verder.