woensdag 30 maart 2011

Burn baby burn!

Wat vroeger stoppen met werken is altijd fijn. Vandaag ben ik met een vriendin naar het badenhuis in de Veldstraat gegaan. Ik had nog enkele beurten over die overmorgen vervallen en dus op de valreep heb ik die alvast proberen verminderen. Ik kan daar echt van genieten, maar na een uur à anderhalf uur heb ik het dan ook wel weer gehad. Anders dan in zo'n saunacomplex, want daar kan ik een hele dag rondlopen...
Het badenhuis is dan ook kleiner en beperkter. Zoals de naam doet vermoeden bestaat het enkel uit baden: kruidenbaden, een heet bad, een koud bad, een 'gewoon' zwembad, een voetenbad, een brubbel-babbelbad en een stoombad.

Voor mij is het leuke aan de Veldstraat ook de ongedwongen sfeer en de babbeltjes die vaak zeer spontaan ontstaan. Zoals daarstraks toen we in het stoombad zaten te tetteren... Plots stond er een man voor ons die vroeg of we het te warm vonden (we zaten niet in het heetste stuk van het stoombad of beter van de stoomtunnel, maar in het middelste deel).
"Ik heb daar iets goed voor!" klonk het terwijl hij een klein flesje olie onder onze neus duwde. Hij kapte wat van het goedje in onze handen en we moesten onszelf daarmee inwrijven. Braaf en meegaand als we zijn volgden we prompt zijn advies op en in het begin roken we simpelweg wat munt. Wel ok dus... Tot we even later plots verschrikt naar elkaar keken, want het leek alsof we helemaal in brand stonden hoewel je lichaam ijskoud aanvoelt. Het is te zeggen, ik voelde dat, voor mijn badgenote voelde het als heet aan. Ik ben vervolgens gaan douchen om het terug warm te krijgen, maar het goedje weigerde nog een tijdje van mijn lijf te gaan. In de kleedkamer zagen onze armen ook echt een beetje rood en de gewaarwordingen werden er niet minder op. Koud en warm tegelijk, heel gek...

Ik moet wel zeggen dat ik het achteraf fijn vond en ik heb ook heel zacht velleke nu, maar op het moment zelf... Op zich had ik ooit al eens hetzelfde goedje over me gekregen, maar toen in een aangename en draaglijke portie. Ik denk dat deze meneer ons een portie op zijn maat gegeven had (hij zat betrekkelijk goed in het vlees) en tja, onze ranke lijfjes kunnen dat natuulijk niet aan! ;-) Ach ja, goed bedoeld zullen we maar denken. Ontspannend wel zo'n avondje badhuis...En leuk zo'n ongedwongen sfeer en babbeltjes!

dinsdag 29 maart 2011

Sneller dan Peter?

U weet ongetwijfeld dat ik ondertussen al een aantal maanden tot de categorie 'dagelijkse treinpendelaars' behoor. En u weet mogelijks eveneens dat ik een hekel heb aan routine en ik dat dus op elke mogelijke manier probeer te vermijden. Natuurlijk gaat dat maar tot op een bepaalde hoogte... Ik kan vervoersmiddelen afwisselen tot aan het station en opnieuw vanaf het station eenmaal aangekomen in Leuven (en omgekeerd), ik kan af en toe mezelf 'verrassen' door een trein vroeger of later te nemen, ik kan op een andere plek gaan zitten in de trein of er een andere bezigheid op na houden... Maar die trein, daar kan ik tot nu toe weinig aan veranderen.

Ik heb wel weer iets 'nieuws' gevonden om de treinreis een beetje spannender te maken. Er zitten namelijk een aantal mensen eveneens elke dag op die trein richting Leuven en onder hen een jongeman die ik voor het gemak even 'Peter' noem, want zo ziet hij er een beetje uit. Peter neemt al een hele tijd dezelfde trein, zet zich in dezelfde wagon (de eerste), leest eveneens meestal de metro en vult af en toe eveneens een sudoku in (en dat met een snelheid waar ik niet tegenop kan), rijdt mee tot in Leuven, fietst ook naar het centraal station (ik ben hem eens gevolgd tot aan het Sint-Jansplein, toen was ik hem kwijt) én hij wandelt eveneens langs de Diestsestraat in Leuven. Onze reisweg loopt dus een heel groot stuk parallel...

En sinds vorige week zeggen we 'goeiemorgen' tegen elkaar. We zitten ook vaak over elkaar. Dat was de stap net voor het 'goeiemorgen' zeggen. 's Avonds knikken we enkel en een gesprek is er tot nu toe nog niet van gekomen. Voor jullie beginnen speculeren, dit gaat enkel over het interessanter maken van de treinreis! Peter ziet er niet bepaald mijn type uit...
Maar elke morgen vraag ik me dus af of ik sneller ben dan Peter of niet, of hij tegenover mij komt zitten of niet, of hij iets zal zeggen of niet, of hij me verslaat met de sudoku, of hij een berichtje in de metro gezet heeft voor mij, ... :-) Routine komt er bij mij dus gelukkig niet zo snel!

zondag 27 maart 2011

Let's get the world infected!

Een kleine anekdote op deze zondagavond... Ik stond in het avondzonnetje op de tram te wachten richting Merksem en dus thuis. Het was nog steeds heel aangenaam buiten, zelfs in blote benen (jip blote benen!). Een kerel wandelde voorbij het perron en ik was vrolijk, dus lachte ik naar de jongeman in kwestie. Dat doe ik wel vaker, net als 'goeiemorgen' of 'goeiedag' zeggen tegen mensen die ik voorbij wandel. Oudere mensen zeggen het vaakst iets terug. Jongere mensen bekijken je soms alsof je hen net gevraagd hebt welke kleur onderbroek ze aan hebben ofzo. Maar deze jongeman niet, hij glimlachte terug en wandelde verder. Wat later draaide hij zich plots om en kwam hij opnieuw mijn richting uit.
Hij stopte voor me en zei: "Ik werd echt vrolijk van jouw lach en wilde je dat even zeggen. Bedankt!"
Geweldig toch? Ondertussen kwam mijn tram eraan en dus kon ik maar kort reageren en zeggen dat ik het het echt heel leuk vond dat hij me dat kwam vertellen. Eigenlijk vond ik het achteraf jammer dat ik die tram opgestapt was... Want wat maakt nu een tram later?

Het deed me ook aan het volgende gedichtje denken:

Smiling is infectious,
You catch it like the flu,
When someone smiled at me today,
I started smiling too.
I passed around the corner,
and someone saw my grin,
When he smiled I realised,
I'd passed it on to him. 

I thought about that smile,
Then I realised its worth,
A single smile just like mine,
Could travel round the earth.
So if you feel a smile begin,
Don't leave it undetected -
Let's start an epidemic quick
And get the world infected! 


Start! :-)

donderdag 24 maart 2011

Een hot dog als voorgerecht...

Gisteren ben ik sinds lang nog eens even in 'den IKEA' gepasseerd... Een hele onderneming voor mij om daar te geraken, maar ik las een tijdje terug dat 'den IKEA' van plan is om een nieuwe vestiging ergens ter hoogte van de Luchtbal of Ekeren te bouwen. Ik ben dus bij deze al enorm voor en overweeg zelfs om te komen supporteren bij de bouw ervan!

Toen ik gisterenavond door de eindeloze IKEA-gangen wandelde had ik wel een duidelijk doel voor ogen: ik wilde enkele stoffen kopen zodat ik zaterdag op de naailes geen slechte punten zou krijgen... En dus heb ik geprobeerd me niet te veel door andere zaken te laten afleiden. Gelukkig had ik aangenaam gezelschap en was dat dus alvast iets makkelijker!

Aangekomen aan de kassa legde ik de stoffen op de band en toonde breed lachend mijn 'IKEA family card', maar de kassierster keek me iets of wat beteuterd aan en zei: "Sorry mevrouw, maar ge moet die stoffen eerst wegen...". Stof wegen?? Serieus!? Goed, we konden dus terug richting stoffen en richting weegschaal die ik helemaal gemist had! Je ziet ik was zo gefocused op de stoffen en mijn gesprekspartner dat al de rest me ontgaan is!
Er zijn in IKEA trouwens talloze binnenwegen, maar je moet ze kennen en het was duidelijk dat wij er al even niet meer geweest waren... We riepen dus maar de hulp in van de eerste de beste IKEA-medewerker die we zagen en het moet gezegd worden: ze zijn daar eigenlijk allemaal echt vriendelijk en behulpzaam! Volgens mij hebben ze zelfs een beetje speciale krachten, want toen ik bij de zelfscan na vijf pogingen mijn 'IKEA family card' bijna opgegeven had, zwiepte de behulpzame IKEA-mevrouw hem er vlot door en werkte het plots wel!
En hoe sluit je een IKEA-bezoek het beste af? Inderdaad... met een heerlijke hot dog voor 0.50€, zelfs als je meteen daarna aan tafel moet!

P.S.: Ik word (nog) niet gesponsord door IKEA... ;-)

dinsdag 22 maart 2011

Kritiek spuien voor 65€

Vandaag heb ik meegedaan aan een marktonderzoek. Na een dag werken werd ik om half acht ergens op 'het Zuid' verwacht om het te gaan hebben over watersportvakanties en meer bepaald vakanties op een zeilboot. Er zijn ergere dingen...
Mooi op tijd (want dat ben ik bijna altijd) belde ik aan. Ik had eigenlijk een groter gebouw verwacht of iets meer een 'bedrijf' en iets minder een simpel rijhuis. Mijn argwanende kant (die kant die destijds psychologische tests moest ondergaan waarin je nooit helemaal zeker was wat er nu eigenlijk getest werd) verwachte zich min of meer aan iets louche... Naar de tweede verdieping en daar aangekomen, moest ik nog even wachten in de wachtkamer, waar al twee andere mensen aan de praat waren geraakt. Het is te zeggen, een vrouw taterde er op los en liet duidelijk merken dat ze niet aan haar proefstuk toe was én dat ze niet bepaald het zwijgzame type was. De man knikte af en toe. Ze probeerde mij dus ook meteen mee in 'het gesprek' te betrekken, maar ik besloot de boot nog even af te houden... Toen ik zat te wachten verwachtte ik min of meer een verborgen camera of rook die onder de deur zou komen om te kijken hoe we zouden reageren, maar er gebeurde betrekkelijk weinig. Jammer!

Vier mensen later konden we eraan beginnen. En toen we in het juiste lokaal aankwamen, bleek het toch nog iets 'spannends' te worden, want ik zag meteen een camera en zo'n spiegelmuur waardoor mensen onzichtbaar mee kunnen volgen. Ik was dus op mijn hoede en mijn fantasie sloeg meteen weer op hol. Wie zou er allemaal achter dat glas kunnen staan? Een gangster die ons zou gijzelen? De politie die een verdachte zocht in ons groepje? Een professor in de psychologie? Kadhafi? De man van mijn dromen?  Geweldig toch als je van een simpel marketinggesprek een spannend iets kan maken, niet?

Ons kliekje was werkelijk een heel gevarieerd groepje. Naast mij zat het prototype 'bompa' die eigenlijk nog niet wil toegeven dat hij tot die categorie behoort, aan de andere kant de huisvrouw die al 20 jaar dezelfde vakantie doet, een stoel verder de twintiger die net een zwaar vrijgezellenweekend achter de rug heeft waar hij zich niet al te veel van herinnert, vervolgens de veertiger met kinderen die over alles haar zegje wil doen, dan de zwijgzame vader die eigenlijk stiekem ook nog graag mee op vrijgezellenweekend was gegaan en tot slot de verfente zeiler aan wie het toerisme-aspect eigenlijk niet besteed is, maar de wind en hoge golven des te meer. En om deze kleurrijke bende te vervolledigen zat ik er nog bij! Geen idee hoe de anderen mij omschreven zouden hebben, al ben ik er eigenlijk wel benieuwd naar...
Ik heb trouwens opnieuw een mogelijke job voor mezelf gevonden... De gemaakte reclamecampagnes die wij van commentaar dienden te voorzien, waren ronduit slecht. En dan bedoel ik ook echt rotslecht. Dat heb ik hen dan ook onomwonden gezegd en ik heb er nog eens 65€ voor gekregen ook! Maar geef toe, 't is een pak goedkoper dan een mislukte reclamecampagne... Als ik nog eens iemand van (opbouwende) kritiek moet voorzien, u weet mij te vinden! Enne... special price for you!

maandag 21 maart 2011

Lazy sunday volgens de definitie...

Naast het verplichte 'weekend-to-do-lijstje' heb ik eigenlijk ook een ontspannen weekend gehad... Ik heb  niet stil gezeten, maar wel een heerlijk terrasje gedaan in 't zonneke zondagmiddag, uitgeslapen tot de zon in mijn ogen scheen, een filmpje gekeken en zonder gêne tranen met tuiten gehuild. Het was dan ook echt een triestige film al zat er gelukkig een happy end aan... En toen de bel ging (die heb ik gerepareerd oftewel er een nieuwe batterij in gestoken) heb ik dan ook lekker niet open gedaan! Ik vermoedde wel dat het de kinderen van de buren waren wiens bal weer over de schutting lag, maar ik was simpelweg te lui én ik zat nog in mijn pyama... Trouwens, die bal gaat wel eens meer over het muurtje. Soms liggen er vijf ballen in de tuin, dus ik spaar ze ook liever op.

Een 'lazy sunday' dus, helemaal zoals het moet en daarbij heb ik ook gedaan wat er te doen was... De verf staat klaar om hier en daar de lente in huis te brengen, het naaimachien dat ik van een vriendin mocht lenen wacht geduldig op de handleiding, er hangen nieuwe (tijdelijke) gordijnen in de slaapkamer en het bad is opnieuw afgekit. We kunnen er dus weer een weekje tegen en ik kijk nu al uit naar de volgende lazy sunday... En kan ik nu al zon bestellen? Merci!

zaterdag 19 maart 2011

Scherven brengen geluk...

Om 9 uur was ik plots klaarwakker en ik ben dan ook meteen in gang geschoten en tot nu niet meer gestopt... Het was retromarkt vandaag in de kringloopwinkels en daar wilde ik graag naartoe. Om 10 uur stond ik dus in Borgerhout ongeduldig aan de deur van de winkel te wachten samen met een dertigtal andere gekken... De deuren gingen open en de massa vloog naar binnen. Ik heb al snel mogen ontdekken dat ik eigenlijk de foute strategie had... Ik wandelde op mijn gemak rond (doch een beetje gestresseerd simpelweg door het gedrag van de andere shoppers) en zocht naar leuke dingen, maar je moest eigenlijk lopen, nog niet al te veel denken en gewoon zoveel mogelijk in je mandje proppen. Zo zag ik dus verschillende leuke dingen voor mijn neus verdwijnen in de mandjes van andere 'stress-shoppers'! Echt frustrerend... Maar goed ik vond wel wat en zelfs in kringloopwinkel twee (jaja, ik heb er op ongeveer anderhalf uur tijd twee bezocht!) wandelde ik nog met enkele schatten naar buiten. Het zonnetje scheen en ik fietste tevreden terug richting huis: mijn dag kon al niet meer stuk!


Hoewel... te vroeg gejuigd. Enkele straten verder op de kasseien viel plots mijn fietszak van m'n fiets... Vloeken mag op zo'n moment! Nooit heb je dat voor, behalve als je net een halve kringloopwinkel leeggekocht hebt, waaronder allerlei breekbare dingen. Hier ziet u het resultaat:


Laat ons er even vanuit gaan dat scherven geluk brengen... Man, ik ga echt gelukkige tijden tegemoet dan!

vrijdag 18 maart 2011

Damage control na een volle mond...

Gisteren had ik een vergadering in Gasthuisberg en hoewel ik er in het verleden al een aantal keer geweest was, stond ik toch weer versteld. Doorgaans vind ik alles in Leuven 'klein' vergeleken met Antwerpen, maar Gasthuisberg is daar absoluut een uitzondering op. Ik kwam precies op het middaguur aan en dat maakte het duidelijk nog een schepje erger: het geheel had nog een meest weg van een georganiseerde krioelende mierennest.
Ik dacht aan de dokters in Grey's Anatomy die rustig 's middags een broodje aten, vaak alleen door gangen wandelen of met z'n twee in de lift verzeild geraken (en er trouwens ook allemaal beter uitzien dan de gemiddelde 'gasthuisberger', no offence...) en het contrast met de chaos hier kon moeilijk groter zijn.

Toen ik via de juiste kleur pijlen eindelijk de goede afdeling gevonden had, was het gelukkig heel wat rustiger. Ik had dan ook een vergadering met nogal grote meneren en mevrouwen al is dat allemaal relatief natuurlijk. Toen ik aankwam stonden er broodjes klaar (zo gaat dat met vergaderingen voor grote meneren en mevrouwen) en dus pakte ik er eentje met zalm. Ik had net de eerste hap in mijn mond toen 'mevrouw de directrice' vroeg of ik me even wilde voorstellen. Gênant... De hele tafel keek mijn richting uit, dus dan wil je snel zijn! Ik probeerde de hap zalm volledig door te slikken, maar al snel werd duidelijk dat dit me niet zou lukken. Ik moest zelfs oppassen om me niet te verslikken. Het was eigenlijk ook een beetje een taai broodje, wat natuurlijk niet hielp en iedereen bleef maar naar mij kijken en wachten... en eten. En volgens mij ben ik toen gewoon beginnen praten met mijn mond vol. Niet op een 'onbeleefde-volle-mond-manier', maar toch... En ja, je laten horen op een vergadering is belangrijk, maar hoe natuurlijk ook. De rest van de vergadering heb ik me wijselijk een beetje koest gehouden, voornamelijk omdat ik weinig kon bijdragen, anders had ik ongetwijfeld aan 'damage control' gedaan!

Dat heb ik achteraf wel nog geprobeerd, door mee te praten over Japan (en ditmaal dus met een lege mond). Ongelofelijk hoe die mensen daar omgaan met alle ellende en chaos. Als je beelden ziet van de opvangcentra bv. dan komt het nog niet in de buurt van chaos... Iedereen houdt zich rustig, wacht op zijn of haar beurt, ook al duurt dat een eeuwigheid. Echt bewonderenswaardig als je't mij vraagt. Daar kunnen ze op Gasthuisberg nog wat van leren!
Trouwens volgens mij is 'met je mond vol eten' in de Japanse cultuur zelfs beleefd! En als dat niet zo is, dan had het best gekund...

woensdag 16 maart 2011

Op een dag...

Gisteren, zat ik af en toe stiekem naar buiten te gluren... Er was niets spannends te zien buiten, simpelweg een zalig lentezonnetje. Dan droom ik weg, ver weg... En dan kan ik me zo gevangen voelen binnen. Soms ben ik dan ook helemaal het nut van een job kwijt. Waarom werk ik tijdens de mooiste uren op een dag? Om geld te verdienen en eten te kunnen kopen ok. Maar eigenlijk klopt het toch niet of is het toch zonde dat wij met z'n allen op zo'n prachtige planeet wonen en er maar ocharme 20 dagen op een jaar echt van kunnen genieten?!

In het rijke Westen is overleven voor de meeste mensen geen issue meer, maar af en toe twijfel ik daar toch aan. Ik weet dat ik het verre van slecht heb en je hoort me dus ook niet klagen, maar als je erover nadenkt, dan werken wij toch om brood op de plank te krijgen en dus om te overleven? Ik weet het, kort door de bocht, want we kunnen daardoor ook heel wat anders... Maar ik ben van 7:00 tot 19:00 weg van huis en er zijn heel wat mensen die nog een pak meer werken. Wat blijft er dan over? Het gaat natuurlijk ook over keuzes maken en een job kan eveneens veel voldoening geven.  Ach, misschien zegt het meer over mijn persoonlijk zoekproces. Wat wil ik eigenlijk echt doen met mijn leven? Wat vind ik belangrijk? Wat maakt mij echt gelukkig?

En als ik in een dergelijk denkproces zit, kriebelt het steeds weer om naar het buitenland te trekken. En dan bedoel ik niet op vakantie, maar echt te verhuizen. En elke keer vraag ik me opnieuw af wat me dan precies tegenhoudt... Moet zijn dat er hier nog dingen te doen zijn voor mij, maar op een dag...

maandag 14 maart 2011

Mag ik u trekken?

Verandering van spijs doet eten, dacht ik, en dus besloot ik mijn blog eens in een heel nieuw kleedje te steken. Ik heb afwisseling nodig en dit op (bijna) alle vlakken en dus ook wat deze blog betreft. Ik ben zelf nog niet overtuigd van het resultaat en dus mogelijks verander ik de komende dagen nog wat... Ik wilde er namelijk graag mijn eigen stempel opzetten en naar mijn gevoel is me dat niet zo gelukt. Of niet voldoende. Ik wilde deze blog er echt als "mijn blog" doen uitzien, maar blijkbaar heb ik daar nog meer tijd voor nodig, want er is heel wat mogelijk heb ik geleerd... Ik kan me er dan ook echt in verliezen en ondertussen zit ik al bijna twee uur kleuraccenten aan te passen, lettertypes te vergelijken en achtergronden te kiezen. Feedback en tips zijn steeds welkom!

Afgelopen weekend was een zwaar weekend en iets minder ontspannend dan verwacht. Ik ben wel in de weer geweest met mijn camera en stilaan begin ik echt zin te krijgen om (nog) meer te doen met foto's. Ik ben alvast gestart met het '26 Things Photo Project', maar daar kan ik pas foto's van tonen als het af is. Ondertussen heb ik dus mijn toestel in de aanslag... U weze gewaarschuwd!

woensdag 9 maart 2011

Da mag al eens...

Ik heb een platte dag... Kent u dat? Een dag die al begint met niet uit bed geraken, daarna niet vooruit geraken op de fiets en tenslotte niet verder geraken met je werk. Ook schrijven lukt me dan niet al te goed. Het heeft vermoedelijk iets met het weer te maken... Gisteren wandelde ik onder een stralende zon door de Brusselse straten en was ik echt opgewekt en vol energie!
Vandaag was het winderig, donker en grijs en kwam ik natgeregend aan het station van Leuven aan terwijl ik in Antwerpen nog een fietstocht voor de boeg had. Ik zou eigenlijk nog een klok gaan afhalen in Deurne en 's avonds nog op café ene gaan drinken, maar ik kon het simpelweg niet meer opbrengen. Mijn energiepeil lag duidelijk een pak lager...

Ik heb wel braaf eten gemaakt en de drang weerstaan om in mijn luie bui richting frituur te trekken. En dat is meteen ook zo ongeveer alles wat ik deze avond gedaan heb. Onder het motto 'da mag al eens...' ben ik gewoon lui geweest. Het enige wat ik nu nog ga doen, is mijn koffer pakken voor morgen, want dan vertrek ik voor een lang weekend richting Luxemburg. En misschien nog even wegdromen in de hangmat...

maandag 7 maart 2011

Mijn droomkastje...

Ik heb weer iets nieuws ontdekt en ben er al meteen aan verslingerd... De laatste tijd ben ik fel bezig met het aankleden en inkleden van mijn huisje, zoals u ongetwijfeld al opmerkte. En recent ben ik uit nieuwsgierigheid eens gaan rondneuzen op enkele tweedehandssites. Ik ben namelijk op zoek naar 'het perfecte kastje' voor op mijn slaapkamer. Ik zoek iets unieks, met karakter en vooral iets waar ik bv. een spiegel kan boven hangen en mijn oorbellen en kettingen enz. in/op kwijt kan. Een mooi elegant stoeltje ervoor zou het helemaal af maken. Ik zie het alvast helemaal voor me... Natuurlijk kom ik zo'n geweldig kastje tegen bij iemand in Gent. De hele tijd zoek ik op max. 20 km van Antwerpen en plots vergeet ik dat en: probleem! Ik heb namelijk geen auto...

Ik heb geprobeerd het uit m'n hoofd te zetten, maar dat lukt me niet. Naast dat kastje vond ik nog wel leuke dingen, maar ze bleven minder hangen. En dus probeer ik nu een plan te bedenken om het kastje toch tot in Merksem te krijgen. Zou de brandweer al plannen hebben vanavond?

zondag 6 maart 2011

"Chillen" in de hangmat...

De hangmat in de living is een feit en de officiële tweede naailes twee bij oma eveneens. Gisteren had ik een strakke planning én ik wilde geen wekker zetten dus dan kan dat wel eens spannend worden... Dat bleek niet het geval want een vriend was zo vriendelijk me wakker te bellen, wat een wekker overbodig maakte. Na de noodzakelijke ochtendrituelen richting Brico wat zo stillaan een gewoonte begint te worden in het weekend. Ik vind het gelukkig ook echt leuk om er rond te wandelen en ik krijg altijd wel weer zin om met nieuwe projectjes te beginnen. Maar vandaag moest ik me aan de strakke planning houden en dus bleef het bij een systeem bedenken voor de hangmat en nadien dat ook uitvoeren, wat gelukt is... Hier ziet u het resultaat!


Ik geef toe ik heb niet opgeruimd, je ziet de foto's van mijn projectje van vorig weekend nog op de tafel liggen.
Nadien ging het richting naailes, waar ik nu absoluut op tijd wilde zijn om slechte punten te vermijden. Ik vertelde u al dat mijn oma niet van gisteren is... Bij de start van de les lag er voor ieder van ons een klein boekje klaar om alle 'leerstof' in neer te pennen. Dat ging van de stiksteek naar de flanelsteek en van een knoop in je draad maken op allerlei ingenieuze manieren naar een knoop aan je jas naaien. Het naaimachien werd dus tijdelijk op non-actief gezet, want eerst moesten we die dingen met de hand kunnen. Nadien mochten we terug met het machien aan de slag om 30 stoffen servietten te maken voor mijn nichtje die kleuterjuf wil worden. Bandwerk dus! Hier ziet u mij heel geconcentreerd bezig:


Ik heb nu dan ook meteen zin om gordijnen te maken, kussens te overtrekken, jassen die al jaren een knoop missen weer te herstellen, maar tegelijk wil ik ook mijn fotoprojectje afwerken, beginnen aan de salontafel en weer eens aan de slag gaan op m'n schildersezel... Uiteindelijk heb ik wijselijk beslist om me met een boekje in de hangmat te leggen. Die heb ik per slot van rekening niet voor niks gehangen!

donderdag 3 maart 2011

Wie wil mij leren rijden?

Ik ben doorgaans redelijk kalm in het verkeer. Ik probeer me niet op te jagen, vermits dat doorgaans weinig zinvol is, al heeft die logica wel eens de neiging achterwege te blijven... Ik ben tot op heden voornamelijk een fietser in het verkeer (op één uitzondering na, maar was dat bezwaarlijk 'in het verkeer' te noemen). Toen ik net van het station naar huis fietste was mijn kalmte even helemaal verdwenen en kon ik me plots levendig voorstellen waarom sommige mensen ertoe komen hun middelvinger op te steken. Niet dat ik het goedkeur, maar ik begreep het eventjes iets beter...

Meneer en mevrouw de automobilist, mag ik u vragen om af en toe rekening te houden met de fietser? U heeft ongetwijfeld eveneens ergernissen als het op fietsers aankomt en die zijn ongetwijfeld even terecht, maar ik wil u toch even (op een vriendelijke manier!) terechtwijzen. Een fietser heeft niet zo heel veel plaats nodig om te passeren, dat klopt, maar wel meer dan u schijnt te denken. En in Antwerpen zijn er veel smalle straatjes, ook dat geef ik grif toe, maar zelfs daar is er plaats voor fietsers én auto's. Of beter, zou die er kunnen zijn...

Daarnet was het weer zover: geen mogelijkheid om te passeren. Ik doe al geen moeite meer, ik kijk zelfs niet meer kwaad, ik fiets simpelweg even op het voetpad (heel breed en er wandelt nooit iemand) en op het einde van dat voetpad rijd ik dan weer de straat op (nadat ik gekeken heb of de auto achter mij me gezien heeft én nog ver genoeg is), waarop die kerel plots plankgas geeft, voor mij komt rijden en toetert. Hij draait voor mij af (ik moest ook afdraaien) en zijn vriendin zat kwaad naar mij te kijken alsof ik net iets zeer illegaals gedaan had. Ik ontplofte bijna...
En een auto heeft een claxon, dus die kan laten weten dat hem of haar iets niet zint. Als ik met mijn bel tingel, heeft dat betrekkelijk weinig effect... Wat zou ik graag zo'n vrachtwagenclaxon op mijn fiets hebben! Ze zouden nogal verschieten... Wacht maar tot ik ooit automobilist ben... En dan kom ik naadloos tot een vraag aan u: wie wil mij leren rijden?

dinsdag 1 maart 2011

Een hangmat in de living...

Gisteren heb ik eindelijk een douche geïnstalleerd. Ik woon vandaag op de kop acht maanden in Merksem en ik zeg al vanaf dag één dat ik 'zo snel mogelijk' een douche wil plaatsen... Ach ja, ik heb al eens moeite met beslissen: douchegordijn of zo'n glazen wand, tijdelijk of meteen 'voor echt', gewone douche of zo'n mooie regendouche? Help! Dat heb je in een "keuzemaatschappij" als de onze: te veel keuzes en mensen zoals ik hebben dan een serieus probleem...

Maar de douche is er en ondanks enkele kleine praktische probleempjes ben ik er echt blij mee. En weet je wat ik dan stiekem doe? Ik ga af en toe eens kijken... Dan ben ik bv. aan't koken en terwijl de potten op het vuur staan werp ik snel even een blik in de badkamer, alsof ik me ervan wil vergewissen dat hij er nog steeds staat. En met een tevreden smile wandel in dan terug richting kookpotten.
"Ik heb een douche..."
Soms kan een mens met weinig content zijn, niwaar? Jammer dat we zo snel wennen aan dingen. Ik ben alvast een fan van de verwondering en een vijand van routine en dus ben ik al bezig met een volgend project: een hangmat in de living...