woensdag 18 april 2012

Voor mijn petekindje Senna en haar broertje Fil...

Mijn zus is een vechter. Wij alle drie denk ik, maar misschien is mijn zus stiekem wel de grootste vechter van ons allemaal... Ze heeft altijd heel goed geweten wat ze wilde en één van die dingen was een kindje. Wij waren dus met z'n allen helemaal in de wolken, samen met haar toen zes maanden geleden bleek dat ze eindelijk zwanger was. En enkele weken later zo mogelijks nog meer toen het plots over een tweeling ging! Ongelofelijk...

Ze moest meteen stoppen met werken, maar mijn zus is ook niet bepaald een 'zittend gat' en dus stortte ze zich helemaal in de voorbereiding van 'de grote dag'. Ze schuimde stockverkopen af, bedacht vanalles voor de suikerbonen, naaide kleertjes en maakte van haar huis een echt nestje...

Tot vorige week bleek dat 'die grote dag' er plots veel vroeger was en jammer genoeg zo anders dan verwacht en gedroomd. Fil en Senna werden geboren op 25 weken. Mijn zus had gevochten om hen zo lang mogelijk veilig in haar buik te houden, maar het mocht niet baten. Gelukkig bleken ze beide minstens even sterk als hun mama en papa. Het zijn echte vechtertjes!

Gisteren mocht ik ze zien. Ik was zenuwachtig en vond het zo spannend. Ik denk dat ik minstens tien keer mijn handen gewassen heb... Uit schrik.
Ze zijn prachtig. Echt! Ik had al foto's gezien, maar die geven toch een heel ander beeld. Wat zijn ze ongelofelijk klein... Dat was in het begin even schrikken, maar ze zijn zo mooi en volmaakt. Echt mini mensjes... Ik kon naar hen blijven kijken en tijd leek helemaal geen invloed meer te hebben. Lien en Bert legden me uit hoe alles daar in zijn werk gaat en leerden me mijn petekindje Senna en haar broertje Fil kennen. Twee hele andere karaktertjes, dat zie je nu al. Fil is de rust zelve, terwijl Senna heel wat heviger en beweeglijker is. Je kan niet anders dan meteen helemaal verliefd op hen worden... En terwijl mijn gevoel zegt dat ze hier wel moeten doorkomen, houdt mijn verstand me ook bij de realiteit. Het worden nog moeilijke maanden...

Vannacht had ik een mooie droom. Oma kwam erin voor. Zij maakte iedereen daar boven duidelijk dat ze geen tegenspraak duldde op die typische manier waarop enkel zij dat kon. Ze zorgde er koppig voor dat Fil en Senna niks zou overkomen en dat stelde me gerust. Wie kon er immers tegen haar doorzettingsvermogen op? Misschien enkel Fil en Senna? In dat geval zitten we ongetwijfeld goed!

Blijf vechten Fil en Senna...

Fil en Senna, jullie zijn prachtig. En wat was het geweldig om jullie hartje te zien kloppen, jullie mini buikjes die op en neer gaan en jullie smalle beentjes en armpjes die nog wat ongecontroleerd van links naar rechts gaan. Het haar van papa op jullie hoofdje. Bij jou Fil, staan er zelfs wat plukjes omhoog en dat in combinatie met de zonnebril op je neus en de lamp boven je doen je er heel stoer uitzien. Die duim die af en toe richting je mond gaat, maakt je dan weer helemaal schattig. En jij Senna bent zo volmaakt een vechtertje dat het niet anders kan... Je moet wel heel erg op je mama lijken! Ik ben nu al een hele fiere tante en meter... Blijf volhouden en vechten alle twee en weet dat er heel veel mensen aan jullie denken, gele lintjes ophangen als teken van hoop en voor jullie duimen. Hier en ver weg ergens boven ons...

woensdag 11 april 2012

De voordeur? Been there, done that!

Sommige dingen heb je één keer voor en dan nooit meer. Lesje geleerd! Of dat zou toch moeten... Bij mij is dat echter niet het geval. Sinds ik in Merksem woon heb ik al heel wat miserie gehad met deuren en meer bepaald sloten en sleutels. Of mijn slot raakte geblokkeerd (zie hier) of ik vergat m'n sleutel... Buiten gesloten én binnengsloten (lees je dan weer hier), ik heb het allemaal al voorgehad... En blijkbaar leer ik er niet al te veel van, want het blijft me maar gebeuren.

Vandaag kwam ik zeiknat thuis aan en vond ik een briefje in de bus van de postbode met de boodschap dat hij een pakje voor mij afgeleverd had bij nummer 72. Ik benieuwd natuurlijk en niet alleen naar het pakje, ook naar de buurman of buurvrouw van nummer 72. Dat vind ik trouwens heel handig aan de pakjes die uit Nederland komen. Die hoef je niet ergens af te gaan halen, maar die liggen steeds ergens bij buren. En tot hiertoe ook altijd weer bij iemand anders. Ik ben al eens naar de krantenwinkel gemoeten, naar de kapper, naar de vriendelijke oudjes een paar huizen verder die me meteen enthousiast bij mijn voornaam noemden toen zij de deur open deden enz. Maar nr. 72, daar was ik nog niet geweest...

Vermits ik toch nat was, besloot ik meteen mijn pakje te gaan halen en trok ik de deur achter mij dicht. De oplettende lezer of lezeres weet reeds dat hier iets mis gegaan is... Inderdaad! Ik vergat mijn sleutel. En dat had ik pas door terwijl een wat norsere oudere man de deur kwam open doen met een mond vol spaghettisaus. Ik zei dus maar snel dat ik een pakje kwam ophalen, wat dan ook meteen in mijn handen werd geduwd. Geen idee hoe zijn stem klonk, want hij heeft geen woord gezegd. "Bedankt meneer en sorry voor het storen!" zei ik nog vriendelijk, maar de deur werd alweer dichtgeduwd. Geen sleutel dus...

Ik besloot bij de linker buren te beginnen, vermits de communicatie daar doorgaans iets makkelijker gaat én de  schutting langs die kant lager is. Tot slot heb ik ook garantie minder bekijks langs die kant... Dat bleek echter al snel ijdele hoop en dus stond ik al snel langs de andere kant met de brievenbus te klepperen. De bel doet het daar al jaren niet meer en vermits op de deur kloppen doorgaans minder effectief is, gezien het aantal decibels binnen, zette ik meteen de zware middelen in.
"Hallo, ik heb per ongeluk de deur dicht getrokken en kan nu niet meer binnen. Zou ik even over de schutting mogen kruipen?"
Dat werd meteen zeer luid en in een onverstaanbare taal herhaald voor mama, die al naar buiten snelde op zoek naar een ladder. "Ja, is goed... Kom maar binnen!"
"Ik ben wel kletsnat..."
"Ni erg..."

In de tuin aangekomen stond mama al te trekken aan een veel te lange ladder en dus schoot ik haar te hulp. Plots vond ze onder de stapel rommel nog een kleinere ladder die ze er zonder al te veel moeite noch omwegen onderuit trok. Er viel vanalles, maar dat scheen allemaal niets uit te maken. Ach ja, als je tuin een opslagplaats/vuilnisbelt is...(voor een voorbeeld: kijk hier!) En zo moest ik dus, met een veel te klein laddertje over mijn zelfgemaakte schutting, die trouwens nog steeds zeer stevig bleek! En toen ik daarboven op zat en me helemaal bewust was van de situatie, schoot ik in de lach. Mijn buren begrepen niet helemaal waarom, maar lachtten wat onwennig mee.
Ach ja, je moet het leven af en toe toch wat spannend maken niet waar? En zei ik niet eens dat ik een hekel heb aan routine? Wel, ik kan alvast op heel wat verschillende manieren het huis binnen komen!

zondag 8 april 2012

Zwarte Magie

Mijn lief heeft een handleiding. Logisch, hoor ik u denken, wie heeft dat nu niet? Ok,ok, klopt, maar mijn lief heeft een wel heel speciale handleiding. Het is een beetje zoals het spelletje 'Zwarte Magie': het duurt en tijd voor je het door hebt, maar eens je het snapt is plots alles simpel (voor zij die het niet kennen: kijk hier). Wel, zo gaat het ook bij hem...

Ik geef u een voorbeeldje. We hebben af en toe een dag met z'n twee gepland. Dat moet want met het verbouwen aan een huis en twee drukke agenda's (dan heb ik het bij mij voornamelijk over 's avonds en de weekends), schiet er anders weinig tijd voor elkaar over. Afgelopen vrijdag was het aan ons en we zouden naar de sauna gaan. Ik blij als een kind, want dat was al eeuwen geleden en een first dat mijn lief zoiets uit zichzelf voorstelde. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Ik ben namelijk nog maar één keer samen met hem naar een soort sauna gegaan en dat was vooral grappig. We waren op weekend en in het hotel bleek ook een klein saunacomplex. Ik kreeg hem uiteindelijk zo ver dat hij mee wilde gaan, maar op zijn manier! Ok... Zijn manier bleek: 15 minuten in de sauna en daarna even het zwambad in en dat drie keer herhalen. Nadien was het over en uit gedaan! Sauna met een tijdsklok dus...

En die tijdsklok moesten we nu plots opnieuw meenemen. "Ginder eten? Ben je gek, dat hou ik nooit zo lang vol!" Ik kwam met allerlei argumenten, tegenvoorstellen, probeerde alle mogelijke trucs, maar niets werkte. We zouden daar niet lang blijven. Op de duur vroeg ik me af of het wel en goed idee was... Want als ik zo snel moest vertrekken, kwam ik ongetwijfeld gestresseerd terug van het idee dat ik zoveel geld opgedaan had in zo'n verrekt korte tijd. Compromissen Sofie! Hij wil mee naar de sauna voor mij, dus dan moeten we misschien maar wat korter gaan... Zo gezegd zo gedaan! We hadden allebei een boek mee en na zijn verplichte ritueel (15 min, water, 15 min, water, 15 min, water), zaten we met z'n tweeën buiten in het zonnetje een boekje te lezen met een kleine versnapering en een drankje. Heerlijk! Ik genoot en dus vroeg ik hem wat hij nadien wilde doen. Filmpje huren? Eten halen of nog koken? Ik had me er dus helemaal bij neergelegd...

Toen ik iets later terug kwam van een opgietsessie en mijn lief vroeg wanneer we gingen bestellen om te eten, schrok ik me dan ook te pletter. En toen snapte ik het! Zo werkt dat dus. Vraag hem jouw klok te volgen en hij volgt de zijne. Laat hem zijn klok volgen en hij volgt de jouwe! Mannen zijn eigenlijk helemaal niet zo ingewikkeld, ze zijn gewoon 'zwarte magie'...

dinsdag 3 april 2012

Candid camera?

Donderdagavond vijf uur en ik zit aan de computer als een gek te zoeken naar een gezellig restaurantje in Borgerhout. Mijn lief had namelijk een verrassing voor mij in petto die avond, maar hij was vergeten voordien een restaurantje te zoeken... Na een zoektocht kwam ik terecht bij Carrods: website zag er ok uit, de locatie was prima en dus belde ik om te reserveren. Er was nog plaats, dus ideaal!

Na wat zoeken ter plaatse stonden we voor een smal huis waar wel degelijk 'Carrods' op het raam geschilderd stond. De deur was echter op slot en dus keek mijn wederhelft mij een beetje vreemd aan. Ik denk dat hij twijfelde of ik het telefoongesprek en de reservatie niet gewoon gedroomd had. Er hing wel een bel en dus probeerden we die. Dat hielp want meteen kwam er iemand aan gehuppeld. We kwamen binnen in een mini 'zaaltje' waar drie tafeltjes stonden. Twee van vier en ééntje voor twee. Er werd ons een tafeltje voor vier aangeboden, dus gingen  we zitten en keken we elkaar een beetje twijfelachtig aan. Als we in een stripverhaal zouden zitten, hadden er ongetwijfeld massa's vraagtekens boven onze hoofden gehangen. De vrouw des huizes vroeg ons of we alvast iets wilden drinken.
"Een pintje!" klonk het meteen tegenover mij. Misschien werd het zo minder vreemd?
"Oei, ik heb er wel nog maar ééntje." Nope! Nog meer vraagtekens...
"Voor mij een fruitsap." zei ik wat aarzelend.
"Dat heb ik niet... Of wacht, jawel!" De vraagtekens bleven komen!
Terwijl onze drankjes ergens opgediept werden, keken wij elkaar aan en schoten we allebei in de lach. Waar waren wij beland? Even later kregen we een blikje jupiler en een glas fruitsap. Het pintje kon enkel in een wijnglas, want dat was het enige dat op tafel stond... Speciaal! Toen mijn wederhelft om een bierglas vroeg kreeg hij als antwoord: "Nee, sorry die zijn ondertussen allemaal kapot...". Ik moest toen echt moeite doen om niet te schateren. Uiteindelijk kreeg hij een ander glas, dat alvast iets meer geschikt was voor bier dan het oorspronkelijke wijnglas. We zagen er allebei het grappige wel van in en het duurde dus niet lang voor we op zoek waren naar verborgen camera's met de tranen in onze ogen van het lachen. Vooral ook omdat alle antwoorden bij mevrouw de serveerster er ook zo serieus uitkwamen en zij elke keer met een andere outfit weer aan onze tafel verscheen.
En tijdens onze zoektocht werden er plots twee borden dampende soep voor ons op tafel gezet.
Dat was de druppel voor mijn wederhelft: "Excuseer, hoe werkt dat hier precies want euh..."
"Ah! Jullie zijn hier nog niet geweest?"
"Euh... nee..."
"Ah ik dacht... omdat jullie gereserveerd hadden..."
"Nee, internet did the trick..."
"Ah ok, dan leg ik het even uit!" Al snel verdwenen de meeste vraagtekens al bleef het een iets of wat vreemd concept. Je moet het je voorstellen als een soort 'table d'hôte'. Je kan dus op voorhand reserveren voor een dagmenu en dan eet je wat de pot schaft. Soep of voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht. Gewoon binnenspringen gaat dus niet, wat we even later ook merkten. Ook al zat er niemand, er was natuurlijk ook geen extra eten bereid...

We weten nog steeds niet wat de verschillende outfits betekenden en ook niet helemaal waarom de bierglazen 'allemaal kapot' zijn, laat staan waarom er nog maar één pintje was en de fruitsap als bij mirakel er plots toch bleek te zijn... Maar we hebben wel nog eens goed gelachen en dat is reden genoeg om het een geslaagd uitje te noemen!

Oh en voor zij die zich afvragen wat mij lief nu als verrassing had bedacht... Hij heeft er alvast voor gezorgd dat ik het nooit had kunnen raden, want ik zou er zelf niet opgekomen zijn. Not my cup of tea dus, maar ik heb genoten van het verrassingselement, het etentje, de musical Domino en nog een meest van mijn lieve lief...