zaterdag 14 december 2013

'Het kan...'

Dag 24. Meer dan drie weken zijn voorbijgegaan en nog steeds is er geen spoor van mijn broer. Nog steeds zijn er zoveel vragen en amper antwoorden. Nog steeds draait de wereld op kruissnelheid verder, maar ondertussen trek ik niet meer. Ik probeer opnieuw een klein beetje aan te haken. Met kleine stapjes zoek ik weer een plekje waar ik kan blijven staan zonder eraf te vliegen.


Gisteren ging ik voor de eerste keer opnieuw alleen naar de winkel. Na drie weken. Gewoon naar de winkel. En mogelijks kan u zich niet voorstellen waarom alleen naar de winkel gaan een uitdaging kan zijn. Wel om te beginnen word je van veel vragen en weinig antwoorden een beetje paranoia. Onder andere... De ondraaglijke onzekerheid neemt het over en zorgt ervoor dat je zoekt. Altijd en overal. Ik kan de straat niet meer op of ik ben aan het zoeken. En het maakt niet uit dat mijn verstand weet dat het een ongelofelijk klein waterkansje is hem zo te vinden. Het kan. Want niets is zeker. Helemaal niets. Dus het kan...

Daar komt dan nog eens bij dat zijn auto achter mijn hoek gevonden werd. Waarschijnlijk toeval. Niets is echter zeker. Het kan ook geen toeval zijn geweest. Mijn fantasie gaat dus af en toe zwaar uit de bocht. Wilde hij naar mij komen? Is hij hier misschien toch ergens? Zou hij op een dag aan mijn deur kunnen staan? En dan zegt mijn verstand weer bikkelhard dat dat allemaal onzin is. Dat hij hier hoogstwaarschijnlijk niet eens geweest is.
Hoe dan ook, ik moet steeds voorbij de straat waar zijn auto stond. En dan komen de tranen vaak voor ik er erg in heb. Fietsen doe ik bijgevolg niet vaak meer de laatste weken. Binnenkort ga ik verhuizen. Misschien maar goed... Langs de andere kant durf ik hier niet weggaan. Want wat als hij op een dag toch aan mijn deur zou staan en ik woon er niet meer? Weinig kans zegt mijn verstand dan, al komt dan meteen: 'Maar het zou wel kunnen...'.

Ook de berichten die we soms krijgen of horen van mensen die beweren mijn broer ergens gezien te hebben, zijn moeilijk. Je wil er zo graag in geloven... Maar als ik zelf al af en toe denk dat ik mijn broer ergens zie, dan is de kans heel groot dat iemand die hem slechts op foto gezien heeft zich vergist. Toch, dat sprankje hoop doet ergens ook goed... Want het kan.

Gisteren kon ik voor de eerste keer weer eens lachen. En dat deed deugd. Kleine stapjes. Terwijl is het ook net vreselijk moeilijk. Alsof je geen recht meer hebt op lachen. Alsof dat nooit meer gaat of mag. Want hoe kan ik lachen terwijl mijn broer misschien ergens helemaal alleen is of vecht voor zijn leven? Of al dood is... Want dat zegt mijn verstand.
Het is een gevecht met jezelf, met je verstand, met je schuldgevoel, met een mix van allerlei tegenstrijdige gevoelens, met de ondraaglijke onzekerheid... Met de vraag of hij ooit, op een dag, terug zou kunnen komen...

3 opmerkingen:

  1. Sterkte Sofie, sterkte... sterkte.. als als dat even niet lukt? Dan is het ook..

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. ...dan is het ook.. goed

      Ik leef met je mee, ik denk aan je.

      knuffel

      Verwijderen
  2. Sofie, lachen en dansen mag altijd, zelfs als het regent. dikke knuffel, Lx

    BeantwoordenVerwijderen