donderdag 28 november 2013

Mijn lieve broer...

Soms kan je wereld op een fractie van een seconde voor altijd veranderen. De telefoon gaat en de wereld stopt met draaien. Tenminste... zo lijkt het. De wereld draait wel degelijk door. Alleen voor jou niet. Het voelt alsof je met alle macht die je in je hebt aan die wereld staat te trekken. Niet vooruitgaan...

Maar alles gaat verder. Mensen zetten grappige dingen op facebook of vinden vanalles leuk, maken plannen, kortom doen wat ze altijd doen... En je begrijpt er niets van. Hoe kan dat immers? Hoe kan er iemand nog lachen?

Het enige waar ik aan kan denken is mijn broer. Mijn lieve, enthousiaste broer die altijd bezig was en wiens gsm het verlengde van zijn arm geworden was. Ik ken niemand die zo intensief en graag leefde als hij. Hij liep over van de plannen, verbouwde zijn huis, reisde de halve wereld af en tegelijk was hij er altijd als je hem echt nodig had. Als je het tenminste niet erg vond dat hij je dan tien keer belde of smste dat hij wat later zou komen of nog even eerst ergens anders langs moest of er plots, op miraculeuze wijze, toch eerder zou zijn...


Ik spreek in het verleden omdat ik niet weet hoe ik over hem moet praten in het heden. Een week geleden verdween hij. Zomaar, plots was hij weg. En wij blijven achter met duizenden vragen. Waar is hij? Wat is er gebeurd? Waarom stuurde hij niets of belde hij niet? Wordt hij ergens vastgehouden? Leeft hij nog wel?
Het is zo onwerkelijk en onrealistisch dat je fantasie alle kanten opgaat. Want je weet het gewoon niet. Als je over straat loopt zie je enkel witte auto's en mensen die op hem lijken... Flarden van gesprekken klinken als zijn naam en alles wat je ziet zou een aanwijzing kunnen zijn. Je waant je in één of andere slechte politieserie.

Het niets kunnen doen en het niet weten is ondraaglijk en ik heb me nog nooit zo machteloos gevoeld als nu... Bang zijn, kwaad, schuldgevoel, verdrietig, alles tegelijk.
En net omdat het zo irreëel is, weet niemand goed hoe te reageren. Mensen durven geen contact opnemen, terwijl dat me eigenlijk net goed doet. Een berichtje, een mailtje, iets op facebook, maakt niet uit... Het is vaak iets kleins maar wel iets wat je op zo'n moment broodnodig hebt. Dat heb ik alvast geleerd. Als je twijfelt, gewoon doen. Want voor je't weet, heb je de kans niet meer...

Ik zie je graag lieve broer!
-x-