vrijdag 29 juli 2011

Relax bro...

Hoe stressy het vanmorgen was, zo relaxed was het vanavond... Volgende week heb ik een weekje 'speeltijd' en dus moest ik alles klaar en goed achterlaten in Leuven. Dat heb ik gedaan, maar het was precies ook het enige dat ik vandaag 'as planned' heb gedaan. Ik moest nieuwe lenzen gaan afhalen, waar ik speciaal gisterenavond nog voor gebeld had (terwijl ik schoenen zat te drogen met de haardroger)... Vergeten!
En in plaats daarvan heb ik nog even op de Meir rondgekuierd met alle gevolgen vandien. Op de tram op weg naar huis was het zo druk en hectisch dat ik me instant doodop voelde. Eenmaal thuis heb ik simpelweg eten gemaakt, me voor tv genesteld en alle verdere plannen overboord gezwierd. Energy is gone. Vandaar waarschijnlijk ook de kleine vreetbui die me plots overviel... En weet je waar ik dan stiekem naar kijk? America's Next Top Model. Heerlijke hersenloze bitchy tv!


En nadien doe ik m'n favoriete hakken aan en wordt mijn living een heuse catwalk. Of dan ga ik voor de spiegel oefenen hoe ik moet kijken om goed op de foto te staan. Helemaal overdreven natuurlijk. Ik denk dat Tyra zou zeggen: 'You need a lot of practice girl!'. Vooral wanneer ze zou zien hoe ik er nu bijloop... Combinaties die echt niet kunnen (blauwe schoenen, oranje kleedje, rood met witte trui, groene bril,...), maar simpelweg 'relaxed' zitten. En daar ging het hem vanavond toch om: het begin van mijn vakantie... Niets meer en niets minder. Relax bro!

woensdag 27 juli 2011

"Stoppen is voor lozers!" dacht de machinist...

Toen ik vanmiddag op de bus stond te wachten zag ik plots een schoenenwinkel en een klerenwinkel naast de bushalte... Interessanter dan een bushokje en ik moest toch nog 20 minuten wachten! Ik ging dus een kijkje nemen, maar beloofde mezelf dat ik geen kleren of schoenen zou kopen. En die belofte heb ik gehouden, want even later kwam ik buiten met enkel een zonnebril. Ok, redelijk onbruikbaar bij de weersomstandigheden de laatste tijd, maar geloof het of niet, toen ik uit de winkel stapte, brak plots de zon door de wolken! Magic... En nog straffer, ze is zelfs de rest van de namiddag én avond gebleven!

Even later op de trein besliste ik impulsief om een tussenstop te maken in Boechout. Ik belde mama en regelde zo een taxi aan het station én een maaltijd. Mooi weer, niet hoeven koken, wat wil je nog meer? Goh... één dingetje had leuk geweest: dat die rottrein ook in Boechout zou stoppen zoals de bedoeling was! Ik voelde al nattigheid toen hij in een rotvaart het perron voorbij raasde. Huh?!?! Hoe kan dat nu?! Een stoptrein die óveral stopt en Boechout overslaat? Ik belde meteen de noodlijn en na heel wat over en weer gesms en gebel zou ik opgepikt worden in het volgende station, namelijk Mortsel. Ik pijnigde terwijl m'n hersens. We moesten toch stoppen in Boechout? Of niet? U hoort het, er sloop een kleine twijfel mijn gedachten binnen...
Het eerste wat ik bijgevolg deed toen ik eindelijk aankwam, was de nmbs-site checken! En wat bleek? De machinist is dus gewoon in slaap gevallen ofzo, want hij moest er effectief stoppen! Ik was helemaal juist. Dan schijnt de zon al eens... En het ergste van al: had ik nog een lousy zonnebril gekocht ook, want na een half uur wachten in de zon had ik barstende koppijn! Wachten op de bus is dus nergens goed voor en wachten op de trein of door de trein nog minder. Misschien toch maar eens voor die auto gaan?

zondag 24 juli 2011

Mijn flirtdiploma...

Soms zijn er momenten waarop je je plots gewaar wordt van je omgeving en alles wat daarbij komt kijken. Je ondergaat en je denkt voor de verandering eens niet al te veel na, maar plots komt dan toch ergens in je hoofd piepen wat je nu eigenlijk aan het doen bent. En dat kwam bij mij toen ik verkleed en zelfs een beetje geschminkt met een wildvreemde oudere man stond te dansen...

Na mijn fiasco van vrijdag, was ik blij dat ik nog op tijd op mijn 'afspraak' geraakte. En die afspraak was er één met enkele vrienden en vooral veel vreemde mensen. Mensen die ook voornamelijk een pak ouder bleken dan wij... Daar had ik me niet zo op voorbereid, maar gelukkig ik schik me nogal snel in mijn lot en even later stond ik tussen vijf iets oudere heren garnalen te pellen. Er volgde die avond nog heel wat nieuws. Ik leerde small talk, tafeletiquette, de rumba en zelfs flirten heb ik nu helemaal onder de knie. De drie seconden regel, een oranje of een groen licht: het flirten heeft geen geheimen meer voor mij!

Het werd tijd om ons klaar te maken voor het examen. En dus hesen we onszelf in stijlvolle avondkledij en spannende schoenen, werd ons haar opgestoken en kregen mijn lippen een verleidelijke rode kleur.
Aan tafel mocht ik plaats nemen tussen twee oudere heren die beide me beide mijn stoel aanboden. Ik concentreerde me op recht zitten, handen of tafel en rechts eten. Een vork moet je gebruiken om te prikken en scheppen mag niet. Erwtjes eten bleek bijgevolg een examen op zich. En ze waren streng, want wanneer je even je aandacht liet verslappen stond er al iemand achter je om je hier vriendelijk doch streng op te wijzen.


Je moest ook letten op alle andere tafelgenoten en de gastvrouw in het bijzonder, want wanneer zij haar bestek neerlegde werd er van ons hetzelfde verwacht. Klaar met eten of niet. Dat zorgde dus af en toe voor regelrechte stress wanneer plots bleek dat haar chocomousse bijna op was. Snel! Niet helemaal zeker of dat niet in strijd met de etiquette was, maar ik heb zelden zo snel een chocomousse opgegeten. En nadien werd ik geacht met mijn tafelpartner van 60 de dansvloer te betreden. Met een volle maag...

En daar stond ik dan: verkleed met een oudere wildvreemde man de rumba te dansen. Ik hou van die onverwachte en iets of wat speciale momenten. En als ik me mag verkleden des te meer! Nu ik mijn diploma 'tafelmanieren en flirten' op zak heb, hoef ik dus ook geen schrik meer te hebben om op straat te moeten slapen. We hebben natuurlijk wel voornamelijk geoefend met oudere mensen (wat vriend I. een uitnodiging voor de singles dansclub opleverde), dus ik hoop dat het bij iets jongere exemplaren eveneens werkt, want dansen is één ding...

zaterdag 23 juli 2011

Hopen dat ik vannacht niet op straat moet slapen...

 (schreef ik gisteren, maar mijn neurotisch kantje verbood het mij om twee berichten op één dag te posten...)

Waarom toch altijd ik? Het gevolg van de namiddag: pijne wijsvingers, arm, rug en nek (en kinesist nog moeten afbellen ook!), kapot badkamerraam, maar wel wat quality time met de buren... Ik hoor u denken: 'Wat nu weer?'. Mijn verhaal begint deze keer bij de schoenmaker/slotenmaker. Mijn lievelingsbotten zijn wat aan het verslijten en dus besloot ik daar wat aan te doen. De eerste schoenmaker was echter op vakantie en de tweede vertrok overmorgen, waardoor de kans klein was dat hij het morgen nog gefixed zou krijgen. Daarbij zou het me 30€ kosten om ze te laten maken... Dikke tegenvaller dus! Onverricht ter zake ben ik terug naar huis gefietst om die botten binnen te smijten, de deur achter me dicht te trekken en richting Colruyt te fietsen. En dat had ik blijkbaar beter niet gedaan...

Toen ik met volle fietszakken een half uurtje later weer voor de deur stond... kreeg ik die geen milimeter open, hoe hard ik ook probeerde. Buitengesloten terwijl ik zelfs twee (!) sleutels bij had. Niet de eerste keer trouwens, al was de vorige keer eerder 'binnengesloten'. Buurman één kwam helpen, maar zag al snel dat hij weinig kon doen, waarop buurman twee hem afloste. Hij gebruikte eerder brute kracht waardoor sleutel één al gevaarlijk omboog. Buurvrouw drie en ik gebruikten dan maar ons vrouwelijk vernuft en met olie probeerden we het slot wat mee te krijgen. We bedachten dat het ook zou helpen om de klink naar beneden te krijgen en dus stak ik m'n arm door de brievenbus in de hoop dat die vereende krachten plots de deur open zouden smijten. Dat was echter ijdele hoop... Mijn arm lag zowat uit de kom, maar ik was nog steeds geen stap verder geraakt. Ondertussen hadden zich nog enkele buurmannen en -kinderen voor de deur verzameld, nieuwsgierig hoe dit verhaal zou aflopen. Allemaal gaven ze tips of wilden ze eens proberen en er werden zelfs voorstellen gedaan om de ramen boven te forceren of via het dak te gaan.

Plots kwam er een brandweerwagen voorbij gereden en uit goede gewoonte overwoog ik om hen in te schakelen, maar toen bedacht ik dat ik al een halve buurt gemobiliseerd had en het daar misschien voorlopig maar moest bij laten.
Ik had ook al een hulplijn gebeld om de nummer van een slotenmaker op te zoeken (die ik net voordien nog vereerd had met een bezoektje!!) en de kinesist af te bellen, want ik vreesde dat het me niet meer zou lukken op tijd daar te geraken. Ik herinner me dat het drie uur was toen ik in de Colruyt stond ('Bericht aan personeel: drie uur!') en om half vijf was die rotdeur nog niet open. En zoals dat steeds gaat met problemen, net dan is natuurlijk ook je gsm aan zijn laatste streepje toe...

Uiteindelijk ben ik, bij gebrek aan een beter idee, bij buurman twee over de muur geklommen (hij stond erop me te helpen en klom dus zelf mee de muur over) en dan weer een diepe zucht, want ik had braaf, zoals dat hoort, alles op slot gedaan... Wat nu? Uiteindelijk zocht ik de weg met de minste weerstand en besloot ik het dak op te klimmen (op m'n hoge hakken, jawel!) en zo via het mini badkamerraampje binnen te geraken. Weer gebruikte buurman twee brute kracht en het raampje moest eraan geloven. Vervolgens heb ik me naar binnen gewrongen waar ik op het gamele ikea kastje terecht kwam dat het wonder boven wonder overleefd heeft. Binnen! Dat was alvast iets en gaf me weer moed om verder dingen te bedenken of misschien zelf eens brute kracht te gebruiken.
Vervolgens heb ik buurman twee binnengelaten, ben ik zelf langs het raam vanvoor gekropen en hebben we ieders langs een kant geprobeerd. En ik weet niet meer wanneer of hoe precies, maar plots was de deur open! Spontaan gejuich aan mijn kant van de deur (waar nog steeds de halve buurt stond) en de buurman die breed lachend zijn borst iets breder maakte, alsof hij eigenhandig de deur open had getoverd. Blij dat mijn verhaal dus niet ook eindigt met diezelfde schoenen-/ slotenmaker!

Al zit ik hier nu wel mooi... Een beetje gestresseerd, want de deur gaat wel weer open en toe, maar wat als ik er straks weer voor sta? Ik heb het slot vol olie gekapt, besloten dat ik steeds ergens een raam open moet laten of de sleutel van de achterdeur ergens in de tuin moet verstoppen ofzo. Maar ja, ik kan de buurman ook niet midden in de nacht uit zijn bed bellen om over de schutting te kunnen kruipen. Hij heeft wel zijn ladder laten staan, wat niet meteen bemoedigend is. Laat ons hopen dat ik vannacht niet op straat moet slapen...


Ondertussen heb ik me al verzekerd van enkele mogelijke slaapplekken moest ik me weer eens buitensluiten. En dan mag ik Romeo en Julia-gewijs steentjes (of 'kaaien' volgens een Kempense vriendin) tegen het raam van diezelfde vriendin gooien... Ik ben zelfs gepromoveerd van de zetel naar het bed bij een andere vriend al bleek de enige reden de omslachtigheid van de slaapbank te zijn. Maar soms is elke reden goed! ;-)

vrijdag 22 juli 2011

Rode bloemen en een emmer zonder armleuning...

Ik ben af en toe echt een rusteloze ziel. Als u me kent, hoef ik u dit waarschijnlijk niet te vertellen. En ook doorheen mijn blogs zal dat geen al te grote verrassing zijn. Mijn hoofd is vooral steeds in 'actieve modus', zelfs al wekt de rest van mij die indruk helemaal niet. En dat is soms echt een vloek. Ik kan de gedachtenstroom in mij niet stilzetten. Ik heb u ooit verteld dat ik echt niets bakte van de oefeningen rond mindfullness (zie hier). Wel, daar is nog niet al te veel verandering in gekomen vrees ik. Hoe hard ik ook mijn best doe...
En er zijn bijgevolg dagen dat ik mij in m'n werk stort en het proces daarboven even stil lijkt te vallen (of alvast gerichter lijkt), maar er zijn ook dagen dat ik me afvraag wat ik eigenlijk achter mijn bureau zit te doen. De concentratie staat op een extreem laag pitje, ik heb minstens 10 documenten en mails tegelijk open staan en ik ben eigenlijk ook in alle 10 tegelijk bezig. Maar de kwaliteit van wat ik doe, is naar mijn eigen aanvoelen beneden alle peil.

Gelukkig heb ik nu een paar dagen 'vakantie' en kan ik proberen mezelf weer 'rust' te brengen. En tot hiertoe is me dat stilaan aan het lukken... Gisteren ben ik op bezoek gegaan bij mijn oma en opa. Zij waren vorige week 60 jaar getrouwd, wat natuurlijk aanleiding was voor een groot feest.

Poseren kunnen we niet, maar lachen...
Ze gaan dus richting de 90, maar oma was gisteren vol energie in de tuin aan het werken. Ze toonde me hoe je prei moet planten en dat de mooie bloemen op haar tafel gewoon uit de tuin komen.
Tijdens onze wandeling door de tuin kon ze me van elke plant wat vertellen (en dat zijn er heel wat!). Niet alleen over de plant zelf, maar ook over zijn herkomst. 'Deze is van de plechtige communie van tante Hilde en deze komt nog uit jullie tuin vroeger en deze...'
Ongelofelijk! Ze vergeet wat ze me gisteren aan telefoon vertelde, maar dat weet ze nog allemaal...
Even later zaten we op een bankje in de tuin wat te praten en gek genoeg voelde het toen helemaal 'rust'. Daar op dat bankje bedacht ik me dat mijn 'ouderlijk huis' helemaal niet meer bestaat en op de één of andere manier ben je zo precies een stukje verleden kwijt. De thuis die ik vroeger gekend heb en waar ik opgegroeid ben, is er niet meer en zal er nooit meer zijn. Maar deze tuin en dit huis wel en bijgevolg is het iets heel vertrouwd geworden.

Tijdens de 'tea time' wilde opa me iets vertellen, maar tijdens het verhaal moest oma al zo hard lachen, dat het hem amper lukte. "Oma zit vaak met haar gedachten ergens anders (van wie zou ik dat toch hebben?) en dan vergist ze zich soms van woord of zegt ze iets anders dan ze had willen zeggen. Deze morgen vroeg ze me die emmer 'zonder armleuning' te gaan halen!" Hen horen lachen en na 60 jaar nog steeds gelukkig zien, dat is toch geweldig? Ik hoop dat ik even veel van hun sterke aard mee heb dan van hun slechte ogen en van oma's koppigheid, nieuwsgierigheid en ongeduldigheid. Toen ik vertrok stopte ze de rode bloemen die op tafel stonden snel met een papiertje rond in m'n hand.

Op de bus naar huis zat ik met de mooie bloemen in m'n handen en zwaaide ik al lachend naar oma die nog snel mee naar voor was gekomen om even te zwaaien. En ik wist dat ze eigenlijk stiekem hoopte dat ik m'n bus net gemist zou  hebben en nog een half uurtje langer zou blijven... En ook dat ze meteen nadien weer in de tuin zou staan ploeteren om nog snel wat bloemetjes te planten en onkruid te verdelgen. Rusteloze zielen herkennen elkaar!

zondag 17 juli 2011

All good things come to an end...

Gisteren geraakte ik niet gestart. Ik wilde vanalles doen, maar het kwam niet. Creativiteit genoeg, maar het zat vast in m'n hoofd. Soms kan ik dan echt gefrustreerd geraken van mezelf. Overvloed aan ideeën, maar het komt er niet uit.
Zou ik beginnen schilderen? Of eerst het huis eens kuisen? Want dat is wel nodig... Hmm, nee geen zin. Misschien het gras afdoen? Ook dat is nodig. Nee, het regent en dan mag dat niet (elk excuus is goed). Of ik kan al m'n papieren en rekeningen eens ordenen? Naar de gamma fietsen en een geschikte kleur vinden voor mijn kastje(-s: meervoud want ik kocht er gisteren nog eentje in de kringwinkel)? Nope, regen... Misschien m'n muur met foto's verder afwerken? Of m'n collage starten?
Ik loop dan op en af de trap, ga even m'n mail checken, dan wat rommelen beneden, even facebook kijken, weer beneden en de keuken wat opruimen. Niks maak ik af, ik loop maar wat heen en weer.

Vermoeiend al zeg ik het zelf! En dus besloot ik gewoon iets leuks te doen al heb ik ook daarover innerlijke dialogen gevoerd. Ik wilde namelijk Harry Potter gaan kijken, maar ik had beloofd om samen met een vriendin te gaan. En zij kon niet... Uiteindelijk, nadat ik haar zegen kreeg, ben ik in mijn eentje in de regen naar Metropolis vertrokken. En ik heb genoten. Op 'n bepaald moment is het echt heel droevig en hoorde ik iedereen rondom mij stilletjes sniffen en traantjes wegpinken. Echt een hele zaal! Geweldig vond ik dat. En ik deed natuurlijk lustig mee. Wel zorgen dat daar niks meer van te zien is zodra het licht weer aangaat.

Mijn favoriete personage...
En toen ik in de regen naar huis wandelde voelde het ook echt als 'the end of an era'. Ik heb tranen met tuiten gehuild en deze keer niet meer voor Harry. Gewoon voor mijn eigen 'end of an era'.
Na een film, een goeie film (naar mijn maatstaven alleszins), kan ik helemaal in mijn eigen wereld zitten. En dan voelt alles nog echter en 'groter' aan. Uitbundig gelukkig of in en in verdrietig.

All good things come to an end... and all the bad things too. Gelukkig. Vandaag is the beginning of 'a new era'.

woensdag 13 juli 2011

Er zat een koeike op het spoor en den trein die kon ni door...

Toen ik gisteren tijdens de middag op zoek was naar eten, snelde ik nog vlug even naar de bib. Ik had namelijk boek 1 uit en wilde meteen deel 2 gaan halen. Maar ramp o ramp... Deel 2 was uitgeleend! Wat nu? Ik kon onmogelijk enkele weken wachten met het lezen van deel 2! En een ander boek beginnen was eveneens geen optie. Deel 2 gaan kopen vond ik dan weer wat ver gaan. Plots bedacht ik me dat er natuurlijk nog bibliotheken zijn in België. Good thinking, Sofie! Meer nog, er is er één op wandelafstand van mijn voordeur...
En dus ben ik sinds gisterenavond lid van twee bibliotheken (en trouwens nog heel wat meer wat mijn lidkaart van Leuven is geldig in alle Leuvense bibliotheken en in Antwerpen kreeg ik een A-kaart en die is niet enkel geldig in bibliotheken, maar ook in zwembaden, musea, enz. -dat heb ik me tenminste laten wijsmaken-) en trotse tijdelijke eigenaar van deel 2 én deel 3! You never know...

Na mijn euforie werd ik meteen weer naar de werkelijkheid gebracht toen ik buiten kwam en alles zo goed als onder water stond terwijl de regen nog steeds met bakken uit de lucht viel. Daar liep ik dan met blote benen, zonder jas, maar wel mét boeken... Ik was namelijk zonder nadenken meteen met de tram doorgereden (want dat gaat sneller) en dus moest ik te voet naar huis. Niet zo geweldig ver (kleine 20 min), maar door die regen... Die vervloekte impulsiviteit van mij ook! Thuis kon ik mezelf uitwringen, maar mijn boeken waren droog gebleven! En dus heb ik me in pyama met m'n boek in de zetel genesteld.
En net zat ik op de trein en die bleek vertraging te hebben doordat er een koe op de sporen stond! Maak dat mee. Ik had niet eens gemerkt dat we vertraging hadden, zo verdiept was ik in m'n boek. Jammer wel dat ik ook die koe gemist heb...

zondag 10 juli 2011

Please forgive me, but it's straight from the heart!

Sommige dingen kan je beter niet zeggen, want je weet dat ze je blijven achtervolgen en je imago onherstelbare schade toebrengen. Maar zelfs in die wetenschap vertel ik het toch. Gewoon omdat het moet...
Ik heb jullie al verteld dat ik wegens 'geleverde diensten' een TW Classic ticket kado gekregen heb, waarna ik meteen op zoek gegaan ben naar een compagnon.

En nee Jan, ik ben hier niet 'Walk like an Egyptian'
aan het doen...


En gisteren zat ik dus op de Werchter-wei in het zonnetje samen met compagnon van dienst Jan. We haalden daar de gemiddelde leeftijd serieus naar beneden en volgens onszelf zagen we er dan weer beter dan gemiddeld uit... Maar daar kan over gediscussieerd worden.
We hebben vooral veel gelachen, verhalen verteld die 'waar' of 'niet waar' beoordeeld werden en af en toe een 'serieus' gesprek gevoerd.
Voor de rest kwamen we wat traag op gang (en dat geldt voor de volledige wei denk ik), maar toen James Blunt het beste van zichzelf liet zien, kon ik niet anders dan recht gaan staan.


Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik wat last had met zijn naam. Ik heb namelijk net een cd gekocht, waarvan ik dacht dat die van hem was en wat bleek? James Blake... Niet dus. En vervolgens haalde ik ze dus de hele tijd door elkaar. Van wie heb ik nu weer die cd, Jan? En wie komt er hier spelen? Uiteindelijk was zijn geduld op vermoed ik, want ik kreeg 'BLUNT!' in grote blokletters op mijn hand geschreven... Hij had het trouwens speciaal in spiegelschrift geschreven zodat ik het zou kunnen lezen, maar als u naar de foto kijkt, kan u zien dat dit tevergeefs was...
En om heel eerlijk te zijn, ben ik net nog even mijn cd gaan halen om te kijken of ik het wel goed schrijf, want mijn hand is ondertussen weer proper...

Blunt deed het prima. Hij ging helemaal op in zijn muziek en ik ging met hem mee. Hij leek me ook echt een sympathieke kerel, al kan ik niet zo goed zeggen waarom... Gewoon zijn gezicht en manier van doen en op het einde trok hij een foto van de wei met z'n iphone en dat vond ik eigenlijk wel schattig.

Simple Minds, de fritten en de watermeloen vielen wat tegen... maar dat werd later ruimschoots goed gemaakt door Bryan Adams. Want hoewel we beiden nu niet bepaald 'die-hard-fans' waren, hadden we ons huiswerk gedaan en wat teksten opgerakeld. En wat bleek? Dat was eigenlijk nergens voor nodig, want we konden best veel teksten zo goed als volledig meezingen! De goeie rocknummers, maar eigenlijk de tragere ballads nog beter... En dan kan je jezelf vragen stellen natuurlijk. Wij deden dat niet, maar zongen uit volle borst mee en gingen helemaal op in de muziek. Die vragen kwamen achteraf wel... En toen good old Bryan iemand op het podium vroeg om het volgende lied mee te zingen, had ik spijt dat we geen 'golden cirkel-tickets' hadden. Want ik geraakte nog niet in de buurt van zijn blikveld natuurlijk. Verdekke wat had ik graag eens op zo'n podium gestaan! Dat moet pas adrenaline zijn! Het grappige is dat ik een beetje twijfel terwijl ik dit schrijf (damage control...), maar serieus dat podium samen met mister Adams... Jep!


Vermits dit stukje van mijn imago bij deze dus voorgoed om zeep is, kan ik het maar beter duidelijk maken: ik heb genoten en deze oude rocker weet perfect hoe hij een publiek moet bespelen. Please forgive me, but it's straight from the heart!

zaterdag 9 juli 2011

Go with the flow (and the jeans)...

Toen ik gisteren met een zeurende koppijn (dank u meneer de optieker) thuis kwam, stond het eten klaar op tafel. Mijn moeder is sinds kort officieel met pensioen en heeft dus plots zeeën van tijd. En daar profiteerde ik gisteren van. Ik moet er dan wel het één en ander bijnemen. Zoals de tafel (waar het eten op stond) die plots ergens anders stond... Mijn moeder is het niet altijd eens met mijn smaak, de inrichting van mijn huis, noch met mijn levenswijze. 'Dat snap ik nu niet sé, dat jij kan vertrekken met zo'n berg afwas!' Ik zei haar maar niet dat ik daar ten eerste doorgaans weinig problemen mee heb en ten tweede dat ik natuurlijk ook wist dat zij zou komen en de afwas waarschijnlijk zou doen... In de plaats daarvan stak ik het op mijn gebrek aan tijd. Wat natuurlijk ook niet gelogen is.

En wat dat gebrek aan tijd betreft zit het vandaag wel goed. Een dagje verlof waardoor ik gewoon deed waar ik zin in had. Helemaal zoals het hoort. Heel vroeg 's morgens wakker worden omdat je dringend naar het toilet moet en dus met je ogen zo dicht mogelijk naar beneden, half wakker, half slapen en vervolgens zo snel mogelijk terug je bed in. Heerlijk. Geen wekker, niks... Nog even lezen en dan, bijna tegen de middag, m'n bed uit, lunch met m'n meter, vervolgens de stad in en shoppen! Solden, dus het mocht (oftewel alle redenen zijn goed en deze nog beter!). Winkel één: schoenen. Winkel twee: kleedje en twee bloesjes. Winkel drie: de jeansbroek waar ik eigenlijk naar op zoek was. Shopping doel: geslaagd! Vervolgens richting kinesist en vermits het deze week een pak beter ging met m'n schouder werd ik getrakteerd op een zalige massage én een leuke babbel. En tot slot heb ik de dag afgesloten met een circus van de zomer van Antwerpen samen met enkele vriendinnen en een fles wijn... Kon niet beter! En nu, met een iets minder heldere blik dan anders, kruip ik moe maar helemaal voldaan m'n bed in. Slaapwel!

donderdag 7 juli 2011

Verslaafd?

Soms wil ik veel te veel vertellen... Dan heb ik al een heel stuk getypt dat ik vervolgens als 'niet interessant' beoordeel en dus maar delete. Ik heb ook niet altijd bewust door dat ik 'voor publiek' schrijf. Het lijkt af en toe gewoon mijn eigen notaboekje ofzo. En soms komt iemand me dan iets vertellen, waarop ik verbaasd mijn wenkbrouwen frons: 'Hoe kan die dat nu weten?'. Tot mijn frank valt...

Vanmorgen zat ik (tijdelijk weliswaar) in een ontwenningskliniek. En dat bedoel ik dan zoals bij de gevangenis in monopoly 'enkel op bezoek'. Op 'n bepaald moment ging het over het impulsieve karakter van verslaafden. Dat is iets heel typisch en net dat maakt het voor hen heel moeilijk om te stoppen en vooral om niet te hervallen. Vermits ik zelf nogal impulsief ben, vroeg ik me af welke verslavingen ik dan zoal had... In eerste instantie vond ik dat ik eigenlijk op alle vlak zeer 'clean' was. Maar hoe verder de dag vorderde, hoe meer me te binnen schoot... Ik denk echter dat tot hiertoe alles nog beheersbaar is en dat een opname nog niet aan de orde is. Maar behoor ik dan wel tot een mogelijke risicogroep dankzij mijn impulsieve karakter?

Deze week heb ik impulsief vier CD's in één keer gekocht, een paar schoenen (zie foto's), twee bloesjes en een sjacosj (het Paleis natuurlijk...), een shortje (= miskoop), twee pakken tuinlampjes (één was voldoende geweest) en verf om alle muren in de tuin mee te beschilderen (meteen de grootste pot, proberen is niet aan mij besteed). Dat alles terwijl ik geen geld heb. En dan heb ik het nog niet gehad over alles wat ik er impulsief heb uitgeflapt...

 








Ach ja, ik ben blij met m'n schoenen en de rest zien we later wel... Oh en als ik u binnenkort tegenkom en weer impulsief verbaasd kijk omdat u zoveel over mij weet... zit u dan ook niet met een verslaving?

dinsdag 5 juli 2011

Kijk eens diep in mijn ogen!

Onder de noemer 'toevallige, leuke ontmoetingen' hoort ook dit vertelsel. Ik heb al sinds mijn puberjaren niet zo'n goeie ogen. Een erfenis die ik van alle vier mijn grootouders kreeg. Als 16-jarige kon ik het bord niet meer lezen en mijn strenge vader vermoedde dat ik gewoon weer de nieuwe hippe trend 'bril' wilde volgen. Ik kan u verzekeren dat een bril in die tijden nog niets hip en trendy had, integendeel. Maar goed, ik 'mocht' dus naar de oogarts, maar mijn vader waarschuwde me dat ik de consultatie zelf mocht betalen als zou blijken dat ik prima zou zien. Gelukkig bevestigde de dokter dat ik een bril nodig had en dus is vaderlief met mij een bril gaan kopen. Maar smaken veranderen al wel eens en betrekkelijk snel vond ik mijn bril zo spuuglelijk dat ik hem eigenlijk zo goed als niet meer opzette. Ook de volgende bril was al snel datzelfde lot beschoren.

Uiteindelijk heb ik een waar pleidooi gehouden voor lenzen en met succes want ik kreeg dure lenzen die ik drie jaar zou kunnen dragen. Op een dag had ik, heel fier, voor de eerste keer mijn lenzen in op school. Ik mocht ze nog maar enkele uren inhouden die dag en dus wandelde ik wat later de school uit met mijn boekentas en turnzak waarin ik mijn kostbare lenzen veilig opgeborgen had.
Thuis, tijdens de afwas, besefte ik plots dat mijn turnzak mét dure lenzen nog in het park lag. Dag één en ik was ze al kwijt terwijl mijn vader me zo op het hart gedrukt had dat ik er heel goed zorg voor moest dragen! Ik durfde dus ook niet zeggen dat mijn lenzen in m'n turnzak zaten toen we terug naar school reden op zoek naar die turnzak. En dat heb ik tot vandaag ook nooit gezegd... Sorry papa!

Maar goed, een lange aanloop voor mijn verhaal van vandaag. Ik had een afspraak bij een optieker omdat ik weer eens echt goeie lenzen nodig had. Ik heb er al hele dure gehad en hele goedkope, maar de "Kruidvatversie" voldeed toch niet meer. De optieker was een jonge kerel, even oud als ik, sympathiek en vlot, maar hij maakte me ook meteen duidelijk dat ik niet goed bezig was. Ik had geen goede lenzen, geen goed product, geen goeie zonnebril en mijn bril stond scheef... Oeps! Gelukkig gaf hij meteen zelf toe dat hij ook al gezondigd had wat de regels van de optiek betrof.
Na een hele vragenlijst (waaronder of ik al eens zwanger geweest was? Speciale vraag bij een optieker, niet?) werden mijn ogen aan de ultieme test onderworpen. Ik moest 'diep in zijn ogen kijken'. Met plezier... En vanachter dat toestel zei hij plots: 'Je hebt een mooie moedervlek op je oog!'. Pardon? Ik wist niet eens dat je moedervlekken op je ogen kón hebben... Enne, was dit een oogtest?
Vervolgens moest ik lenzen proberen en dan kijken of ik alles kon lezen en of rood duidelijker was dan groen. 'Je hebt natuurlijk je handen grondig gewassen.', zei hij plots, waarop ik meteen 'Natuurlijk...' antwoorde en eens schaapachtig lachte. Verdekke! Das twee keer dat hij me op m'n plaats zette! Ik heb hem wel een klein beetje terug gepakt, want hij had moeite met links en rechts en dus zei ik telkens 'Links is beter.' in plaats van 'Rood is beter.', waardoor hij steeds even moest testen of het wel klopte. Schattig...
Vermits ik volgende week opnieuw op controle moet, hoefde ik nog niets te betalen. 'Handig!' reageerde ik en meteen volgde: 'Ik weet je wel te vinden Leemans Sofie!' Soms kunnen verplichte 'to do-dingen' ook best leuk zijn! Mijn optieker, die mag me wel vinden...

zondag 3 juli 2011

Wat zit er onder een schotse rok?

Ik heb een 'stoer' weekend achter de rug. Niet alleen omdat ik in een kasteel geslapen heb, maar meer nog omdat ik met boomstammen en gewichten gesmeten heb in een schotse rok tussen mannen die minstens twee keer zo groot én zo breed als mij waren... Speciaal!

Om u alvast te laten watertanden een eerste indruk van onze verblijfplaats... Zo kan u met eigen ogen zien dat ik niet overdrijf als ik spreek over 'een kasteel'.


Dit is het nederige buitenverblijf van één van mijn vrienden die ik in Finland leerde kennen. Ik heb nooit al te veel met Duitsland opgehad, maar hij heeft me alvast mooie Duitse muziek leren kennen. Dat klonk voor mij als een contradictio in terminis, maar ik luister er nog steeds af en toe naar. En samen met een andere (Nederlandse) vriendin uit Finland (zie foto hierboven) leerde ik dat ook Duitse steden er mogen zijn in de hoedanigheid van Berlijn, een geweldige stad. En tot slot bevestigde dit weekend nog maar eens dat Duitsers (en Nederlanders natuurlijk!) echt fijne mensen kunnen zijn...

Het weekend had als thema 'Highland games', wat erop neer komt dat iedereen verwacht wordt in Schotse rok (met er al dan niet iets onder) en liefst ook met stevige armspieren. We werden namelijk in teams opgedeeld en die teams moesten tegen elkaar strijden in verschillende disciplines, zoals daar zijn: 'boomstam-smijten', 'eieren gooien én vangen', 'gewichten-slingeren', estafette en touwtrekken.



Hier ziet u het 'boomstammen-werpen' en ik geef toe dat de mannen-versie er iets stoerder uitziet dan die van de vrouwen. Ik had stiekem ook wel eens met die 'mannen-boomstam' willen proberen, maar vreesde dat ik dan mijn imago meteen kon inpakken...

Het 'gewichten-slingeren' bezorgde ons alvast de meeste stress en kopzorgen op voorhand, want geef toe het is nu niet bepaald iets dat je vaker doet. Er hoort ook een hele techniek bij en als je het, zoals ik, nog nooit gedaan had, was wat uitleg meer dan welkom. Die nood aan techniek geldt eigenlijk ook bij de andere disciplines, maar je gaat net iets minder af met een slechte techniek tijdens het ei gooien en vangen of het touwtrekken...  Voornamelijk omdat je daar ook als team opereert in tegenstelling tot bij het smijten met gewichten.


Het ziet er alvast 'echt' uit, niet? Je kreeg een gewicht en de bedoeling was om dat zo hoog mogelijk boven je hoofd te gooien, over een houten staaf. Je moest dus dat gewicht enkele keren door je benen zwieren en dan over je hoofd naar achter slingeren. Ik denk niet dat mijn kinesiste hiermee akkoord geweest zou zijn, maar ach... Het is me wel gelukt trouwens!

Highland Games 2011
En hoewel het geen officiële discipline was, werd er plots ook een Kubb-spel bovengehaald. Zelfgemaakt zoals dat hoort bij stoere mannen. Al hebben ze daar nog wel wat oefening nodig, voornamelijk dan wat de spelregels betreft, want die hadden ze nog niet helemaal door... Toen duidelijk werd dat hun spelregels geen hout sneden, heb ik ze dan maar de juiste aangeleerd.


En 's avonds mochten we aanschuiven voor een stevige hap. Ondanks mijn afkeer van voedsel dat er zeer 'levend' uitziet, moet ik toegeven dat het best smaakte! En in tegenstelling tot bij mijn buren gebeurde het allemaal heel precies en professioneel...


En nu ben ik een beetje 'gaar' (om het in de taal van onze noorderburen te zeggen), maar meer dan tevreden. Het was een geweldig weekend met fijne mensen, lekker eten en drinken (afgezien van de half verplichte shotjes zo nu en dan), sportieve en grappige uitdagingen en af en toe iets te veel inkijk (de meesten dragen effectief niets onder hun kilt)...

zaterdag 2 juli 2011

Willen we dat afspreken?

Ik was er niet van op de hoogte, maar blijkbaar heb ik een ticket voor TW Classic verdiend met mijn enthousiaste 'optreden' gisteren. Jeuj! Alleen is dat natuurlijk een beetje een vergiftigd geschenk want wie gaat er nu op z'n eentje? Al moet ik zeggen dat ik de sfeer gisteren zo leuk vond, dat ik misschien toch alleen ga mocht ik geen compagnon(s) vinden... U mag zich nog steeds aanmelden!

Dit weekend trek ik naar een boerengat ergens in de Ardennen tegen de Duitse grens. Klinkt niet zo aantrekkelijk, maar ik kan het ook zo zeggen: ik ben uitgenodigd voor een tweedaags feest in een chique kasteel ergens ver weg in een mooie en bosrijke omgeving. En dan zijn jullie wel jaloers, niet? Het is een beetje een reünie van enkele mensen waarmee ik in Finland gewoond heb, ondertussen al vijf jaar geleden... Wat vliegt de tijd! Ik kijk er naar uit hen terug te zien en dat geeft me meteen ook een beetje vakantiesfeer.

Het begin van de 'grote vakantie' brengt sowieso een beetje vakantiesfeer, niet? Zelfs als je gewoon door werkt. Met het kasteelweekend voor de boeg, de zomer van Antwerpen die gestart is en de tickets die ik hier heb liggen, het TW Classic-ticket, enkele feesten die eraan komen, enz. lijkt het toch ook een beetje vakantie. En vermits ik dit jaar gene rotte frank meer heb en er bijgevolg geen grote reis meer in zit, heb ik binnenkort toch nog twee weken verlof gepakt. Een zonnetje dan zou mooi zijn. En als jullie dit jaar nu eens gewoon thuisblijven en leuke dingen met mij gaan doen? Of mij meenemen op vakantie, dat mag ook. Willen we dat afspreken?