zondag 30 september 2012

Nadenken over elke M&M...

Mister Big, u hebt iets in gang gezet. Of misschien heb ik u in gang gezet, want dat schrijft u. Potato, patato... Het gevolg is alvast hetzelfde: wat nu? Het lijkt plots wat gek om te schrijven over de kat (katten?) van de buren die mijn tuin tot mijn grote ergernis als een riante kattenbak zien. Of over mijn staalharde karakter gisterenochtend, dat ervoor zorgde dat ik vroeg op was en zeer efficiënt alle taakjes afwerkte die gisteren én vandaag op mijn lijstje stonden. Ook schetsen hoe ik het gras afgereden heb, nadat het plots begon te regenen (met te kleine, maar coole regenlaarzen én een paraplu tussen mijn schouder en kin geklemd) zou vreemd zijn.  En het allergekste zou zijn om te gaan schrijven over iets waar ik eigenlijk niet over wil schrijven, zoals over de vraag die ik kreeg van een oude bekende. Terwijl we wat liepen bij te praten vroeg hij me plots: 'Zeg, jij bent zwanger?!' terwijl hij vrolijk naar mijn buik wees. Ik dacht dat mijn blik op zich reeds boekdelen sprak en mijn duidelijke ontkenning nadien liet naar mijn gevoel echt geen ruimte meer voor twijfel. En toch volgde nog: 'Echt niet?', terwijl er fronsend en al lachend een blik op mijn buik geworpen werd. Alsof ik zou staan liegen of iets nog niet wilde onthullen! Irritant en vooral gênant... Zeer gênant!

Maar daar wil ik dus niet over schrijven, dat zou namelijk helemaal gek zijn... Want wie schrijft er nu over zoiets, nadat iemand als reactie op je vorige bericht een indrukwekkend antwoord voor je achter liet? Toen ik 'Misses Big' schreef, heb ik niet ten volle beseft wat de impact van een mogelijk antwoord zou kunnen zijn. Ik was nieuwsgierig en dat was het. Meer niet. En gedreven vanuit die nieuwsgierigheid schreef ik. Nu weet ik het niet meer zo goed...
Word ik erdoor gesleurd door iemand? Of is er echt iemand voor mij onbekend met een fijne pen mijn blog aan het volgen? Is het toch iemand bekend? En wat dan met mijn fantasie? Moet ik die de vrije hand geven? Of moet ik voorzichtig zijn? Wil ik dromen of wil ik werkelijkheid? En maar een klein stukje dan of meteen alles? Wil ik wel dat iedereen dit mee van op de eerste rij volgt? Want ik heb wel iets spannends zonder het goed te beseffen ineens betrekkelijk openbaar gemaakt. Dat inzien is confronterend, want dan besef je plots dat je voor een publiek schrijft. Dat klinkt ongelofelijk idioot, want natuurlijk wéét ik dat. Ik kan zelfs zien hoeveel mensen lezen wat ik neerschrijf. Maar het is iets heel anders wanneer je dat zo aan den lijve ondervindt...
En nu overleg ik al twee dagen met mezelf of ik moet schrijven over manieren om kakkende katten uit je tuin te krijgen of over een stukje proza dat ik ondertussen al minstens 20 keer gelezen heb... Als u tips heeft, over één van deze twee onderwerpen, niet aarzelen: ik zou er heel blij mee zijn! Want eerlijk, ik ben geen kenner op het vlak van katten, noch een fan, maar als we 't over mannen hebben... Tja, wat zeg je dan? De interesse is alvast iets groter dan voor katten, laten we het daarbij houden. Vragen krijgen die je doen nadenken of alvast stilstaan bij elke M&M die je in je mond steekt, maken het manneke ras bij mij alvast niet populair!

woensdag 26 september 2012

Misses Big?

Lieve meneer de dichter...
Ja, u hoort het goed, in mijn hoofd bent u een 'meneer'. U kan evengoed een 'mevrouw' zijn, maar het is gewoon spannender als u een meneer bent.
Ik wil u om te beginnen bedanken voor het mooie gedicht dat u hier schreef. U hebt mij doen beseffen dat het heel fijn is om een gedicht van iemand te krijgen. U bevestigde mijn overtuiging, namelijk dat het ok is om af en toe verdrietig of ronduit ongelukkig te zijn. U heeft mij verrast zelfs ontroerd met wat u schreef...
Maar meneer de dichter, bovenal heeft u mij (en ondertussen heel wat mensen met mij) geïntrigeerd en uitermate nieuwsgierig gemaakt.
Wie bent u?
U bent voor mij dan ook een persoon geworden. Een persoon die ik zelf verzonnen heb en die niet alleen verschrikkelijk knap is, maar ook ontzettend lief, romantisch, grappig, sympathiek, empathisch, sportief, stoer en ga zo maar door. U zegt de juiste dingen op de goede momenten, u kan mij troosten als ik daar nood aan heb, u bent uiteraard zeer bedreven in de slaapkamer en u hebt een uitgesproken goede smaak als het op kleding (en vrouwen natuurlijk) aankomt. U bent met andere woorden gewoon mijn 'mister Big'. Laat ik u dus even 'mister Big' noemen.

Maar mister Big, ik begrijp dat u na deze uiteenzetting nog minder geneigd bent om uw anonieme identiteit op te geven. Ik heb de lat namelijk veel te hoog gelegd. Geen nood. Dat is mijn fantasie. In het echt is er van mijn 'mister Big' eveneens een hoek af. Dan is het al prima als u gewoon creatief bent en een beetje een mysterie. En dat bent u zonder twijfel! Ik zou zelfs al blij zijn wanneer u simpelweg geïnteresseerd bent in wie ik ben en wat ik doe. En om de drempel helemaal te verlagen, het is al voldoende als u enkel en alleen van het mannelijke soort blijkt te zijn...

Ach, wie maak ik iets wijs, u mag zelfs 'Misses Big' zijn! Ik ben simpelweg veel te nieuwsgierig om meer dan vijf dagen later nog niet te weten wie zo'n fijn gedicht voor mij maakte!

zondag 23 september 2012

Tijd om de draad weer op te pakken...

Maandag. 18:15
Ik zit nog op het werk en probeer een gesprek af te ronden met een koppel waarvan de man wat op het verkeerde pad geraakt is en zijn vrouw hem nu wanhopig weer op het rechte pad probeert te krijgen. Een kwartier later begint mijn eerste officiële 'naailes op school'. Ik volgde al naailes bij mijn oma (zie hier), dus helemaal mijn eerste les was het niet. Net die dag was ik met de tram gekomen, wat dus concreet wilde zeggen dat ik hoogstwaarschijnlijk te laat zou komen. Shit! Een eerste indruk maak je namelijk maar één keer... Mindfulnessgewijs maakte ik mezelf wijs dat het niet sneller zou gaan als ik me ging opjagen en dus propte ik mijn boterhammen alvast in mijn mond terwijl ik de computer op het werk uitzette, mijn spullen inpakte en de trappen af liep, want de lift kwam niet meteen. Werkt perfect die mindfulness!

Wat later sprint ik de tram uit en ga ik op zoek naar het leslokaal. Dat vind ik gelukkig moeiteloos en voor ik het weet krijg ik een hand van de juf die zich voorstelt als Peggy en krijg ik een spoeltje in mijn hand geduwd, want dat zit mee in de prijs van de opleiding. Geweldig. Ik voel me meteen helemaal 'op school'.
Wanneer ik bekomen ben en even rond kijk, zie ik tot mijn verbazing drie mannen in de les. Een kerel vol tattoo's en piercings, een Marokkaan van middelbare leeftijd en een jongeman die aandachtig volgt wat er gezegd wordt. Ik heb me samen met een vriendin ingeschreven en wij passen op zich prima bij de rest van de groep, namelijk jonge vrouwen in kleurrijke rokjes, al denk ik wel dat we bij de oudsten zijn.
Juf Peggy begint meteen uit te leggen wat we allemaal gaan doen en al snel ben ik figuurlijk de draad kwijt. Ik merk dat ik niet de enige ben en dus reageer ik luidop met: "Pieieieieieieieieiep!", wat zoveel wil zeggen als 'too much information' of  'too many unknown words'. En dat wordt geapprecieerd. De jongeman en één van de rokjesmadammen kijken mij opgelucht aan. Ze zijn gelukkig niet de enige die niet helemaal mee zijn! Oef... Juf Peggy stelt ons meteen gerust en zegt dat ze alles op z'n tijd wel zal uitleggen. Nog eens oef!

Wat later zit ik achter een Bernina naaimachine (yes!) en ben ik blij dat ik me toch ingeschreven heb dit jaar. Tegelijk is het ook een beetje lastig. Oma had ook een Bernina en ik heb leren naaien op haar naaimachine. Ik ben wat later zelf op zoek gegaan naar een oude Bernina en heb die ook gevonden, maar het lukte me toch beter op die van oma. Toen ik haar dat destijds vertelde was ze fier. Ik zie haar gezicht nog zo voor me! "Als ik te oud wordt om te naaien, krijg jij mijn machine! Nu moet ik iedereen zijn kleren nog te vaak verstellen, van opa, nonkel Jos, uwe papa, ..."
Ach oma, was je maar te oud geworden om te naaien... Kon ik nog maar met mijn mislukte probeersels bij je langs komen of leren hoe ik mijn broek met elastische stof zelf mooi kan innemen. Of gewoon even bellen om te zeggen dat ik naar de naailes ga...
Maar ik weet dat je fier op me zou zijn dat ik het verder doe. Ik vond het eerst moeilijk. Ik heb lang niet meer willen naaien. Maar nu is het tijd om het weer op te pakken. Ik ben er klaar voor.

En dus zit ik op een rustige zondagmiddag patronen te knippen en mijn zakje voor de tweede les morgen klaar te maken. Een stofschaar, naalden, patroonpapier, een lostorner, drieggaren, een lintmeter, enz. Ik heb alles! En toen papa net even binnen sprong en zei: "Dat was vroeger bij oma thuis ook altijd zo, de tafel vol geknipte patronen...", wist ik dat het goed was.

donderdag 13 september 2012

Platte vijg en platonische liefde...

En plots gaan we richting herfst... Zo voelt het toch en het lijkt of mijn energiepeil én humeur zich daar feilloos aan hebben aangepast. Dan komt daar nog eens bij dat ik opnieuw gestart ben met mijn opleiding. Ik mocht over naar het tweede leerjaar! Ik had er wel zin in (al was het een beetje met een dubbel gevoel) en vertelde wat over de afgelopen maanden en over hoe het nu was. Vrolijk verzekerde ik iedereen ervan dat het prima met mij ging. Dat ik tegenwoordig wel kon vertellen over allerlei dingen zonder een krop in mijn keel te voelen. En toch prikten er plots weer tranen achter mijn ogen bij de eerste en de enige vraag die ik kreeg... "En wie zorgt er voor jou, Sofie?" Auw... Die had ik niet zien aankomen.

Is het nu daardoor of ligt het echt aan het weer of is er nog een andere reden dat mijn energiepeil plots tot het vriesniveau gezakt is? Geen idee...
Nochtans had ik gisteren een fijne avond. Ik fietste na het werk naar huis en had me voorgenomen om me even in de zetel te nestelen tot het tijd was om te vertrekken naar 'een toneelstuk over alles'. Terwijl ik door het park naar huis fietste zag ik plots mijn petekind en zijn moeder en een aantal andere bekenden uit een ver verleden... Zin-d'erin(g)! Die waren aan het BBQ-en in het park en nodigden mij spontaan uit om hen te vervoegen. Dat deed ik in de hoop dat het mijn energie weer wat zou opkrikken en eigenlijk is dat ook wel wat gelukt. Ook het 'toneelstuk over alles' en de vrienden die mee gingen kijken, deden dat wel wat. Ik heb goe gelachen, Johan heeft mij zijn liefde verklaard (weliswaar platonisch en eigenlijk zelfs dat niet, maar platonisch is gewoon zo'n leuk woord), Vitalski heeft mij bijna ondergespeekt (da heb je op de eerste rij...) en ik moest eens niet alleen naar huis fietsen (op de laatste 100 meter na)! Allemaal 'energiecreeërende' gebeurtenissen en toch voel ik me vandaag zo plat als een vijg en zou ik liever de hele dag in mijn bed doorbrengen...
En pas op, het is niet echt dat ik ongelukkig ben of dat het slecht met me gaat... Nee, ik zit gewoon wat vast in een herfstsfeertje of een seizoensdipje denk ik en ik wil het liefst van al onder een dikke, warme deken naar een filmpje kijken of een goed boek lezen. Met 'n theetje... Of ne warme chocomelk. En wie wil mag altijd voor mij komen zorgen! Of erbij komen liggen, al moet je dan wel aan enkele criteria voldoen...

maandag 10 september 2012

Chicken run!

Maandag is nooit mijn favoriete dag geweest en vandaag al helemaal niet. Ik heb één van de meest nutteloze vormingen ever achter de rug... Maar ja, die moeten er ook zijn want anders kan je nooit zeggen dat een vorming echt interessant of retegoed was. Die slechte hebben we bij deze dus alvast gehad, nu mogen er weer van de betere soort komen...

Ik heb mezelf 's avonds dan maar getrakteerd op een dame blanche mét aardbeien. Hmmmm... En terwijl ik me even voor de tv nestelde (af en toe mag dat!), hoorde ik plots een vreemd geluid. Nu moet u weten dat ik wel wat gewoon ben. Ik heb namelijk buren die 'geluid' in het algemeen niet schuwen. Ik weet eigenlijk niet of er wel iets is dat ze schuwen. Die komen soms op de gekste momenten aanbellen met de meest waanzinnige vragen, zoals 'Mevrouw, mijn schoen ligt op uw dak!' Lastig... Zeker als je hoopte op leuk onverwacht bezoek en je in plaats daarvan de ladder kan zoeken om het dak op te kruipen...
Dit weekend belden ze aan met de vraag of ik een fietspomp had en ik schoot in de lach. 'Toch niet zo'n gekke vraag?' hoor ik denken. Nee, klopt, maar wel grappig als je 'Bang' van Johan Petit gezien hebt... In Borgerhout is het blijkbaar heel normaal om te komen bellen voor een fietspomp. Wat dat betreft lijkt Merksem dus toch wel op Borgerhout! Nice... Even later zat ik op de stoep fietsbanden op te pompen met met goeie pomp onder het toeziend oog van zeven kinderen rondom mij. Ik heb (nog) geen 'marokkanenpoemp'... Moet ik dat dan trouwens een' romazigeunerpomp' noemen hier?

Maar goed, een vreemd geluid dus! Ik zette meteen de tv op pauze en hoorde het geluid weer. Het klonk een beetje als iemand die op een soort fluitje blaast en ook redelijk dichtbij. Ik wandelde op mijn tippen (echt hé!) door het huis en deed stil de achterdeur open (dat klinkt makkelijker dan het in werkelijkheid gaat...) en wat zie ik? Een mini kipje dat op de tuinbank op het terras zit. Dat beest verschoot minstens even hard als ik en schoot dus de tuin in. Ik wandelde wat verder om beter te kunnen kijken en zag zo twee kopjes over de schutting van de buren twee huizen verder.
'Zit de kip bij u?'
'Euh..., ja!'
'Wacht, ik zal even bij de buren gaan bellen, want die zijn al de hele middag hun kip aan't zoeken!'
Ik ben doorgaans best stoer, maar toch betrapte ik mezelf erop dat ik niet stond te trappelen om dat beestje zelf te pakken en dus ging ik mee de buren bellen...

De dochter van de bomma twee huizen verder, hare zoon van een jaar of elf, de mama van drie huizen verder, haar zoontje van pakweg vijf en ikke... En raden wie de kip ging vangen? Indeed, het manneke van vijf. Heel enthousiast (want zijn kip was eindelijk terecht!) vloog hij mijn tuin in en gooide hij zich letterlijk op de grond, maar hij was telkens te laat. Ik gaf hem een doos en dan begon hij die maar naar dat beest te gooien. Even enthousiast. Schoot niet op natuurlijk en dus besloot ik versterking te halen, maar niemand zag het echt zitten om dat mini kipje te vangen... en papa was naar het oudercontact. Verdekke!

Dan hebben we maar afgesproken dat de stoere papa mocht komen bellen als hij terug was. Ik stond nog wat na te praten met de dochter van de bomma en hare zoon, wanneer die laatste plots zegt: 'Oh, dat is zo mooi!'. Moeder en ik kijken niet begrijpend naar de bewonderende elfjarige en wat bleek? Hij had het over mijne living! Leuk toch zo'n burenonderonsje ten gevolge van een ontsnapte kip? En leuk dat een kind van pakweg elf mijne living 'mooi' vind... 'En zo groot!' voegde hij er met grote ogen aan toe. Ja, zo leer je de buren weer wat beter kennen en omgekeerd! Je buitensluiten is een optie (lees hier), maar een verloren kip kan dus even goed!

Wat later kwam papa aangewandeld en stond de hele reutemeteut plots in mijn donker tuinkot te turen, want daar zou het beestje in verdwenen zijn. Gewapend met 'n petzl en een lampion (eerder mooi, niet zo handig), probeerde ik wat bij te lichten. Vliegende veren, dozen en zakken die alle kanten op vlogen, kinderen en ik die af en toe een beetje gilden en een vader die zich daar allemaal niks van aan trok en met een spartelende kip naar buiten wandelde.
Vijf minuten later stond er een fiere kleuter in mijn living met een doos in zijn handen die hevig piepte en alle kanten op bewoog stralend naar mij te kijken. Ik had niks gedaan en toch was ik (ok, ok, samen met de stoere papa natuurlijk) toch even de held van de dag. En zo werd mijn nutteloze dag toch nog een 'memorable one'! Dankuwel kipje van de buren!

zondag 2 september 2012

Ja mama...

Als er iets is dat ik nu echt van mijn moeder geleerd heb dan is het wel orde! Ik zie nu al enkelen onder jullie fronsen, want orde is nooit mijn sterk punt geweest. Klopt. Dat kan je bv. hier lezen... Doorgaans heb ik altijd wel een reden om niet te hoeven kuisen of ik negeer de rommel simpelweg. En het zou nog een ander verhaal zijn, moest ik nu bv. dit hebben:

Maar de laatste tijd zit ik weer met serieuze niesbuien en vermits de dokter al 'huisstofmijtallergie' opperde is er nu ook nog een medische reden om af en toe te kuisen... Verdekke! Er werd mij zelfs aangeraden om minstens twee maal in de week het huis schoon te maken, bij voorkeur met een vochtige doek en met een stofzuiger met HEPA filter. Euh... Excuseer?! Met 'n wat? Daarbij denk ik dat ik nog niet aan twee keer per maand kom. En ik mag trouwens al blij zijn als mijn stofzuiger het überhaupt doet! Af en toe heeft ie er plots geen zin meer in. Ja, ik heb hier wel meer toestellen met een karakter...
Eigenlijk zou je gratis of aan een verminderde prijs dienstencheques moeten kunnen aanvragen voor medische redenen, niet? Want niet alleen moet ik dus zogezegd vaak kuisen, het kuisen is ook echt een beetje een marteling geworden. En dat zeg ik niet omdat ik er een hekel aan heb, maar omdat ik nu ook de hele tijd loop te niezen... Zeer irritant! Ja, die dienstencheques... Misschien moet ik toch maar eens een politieke carrière ambiëren?

Maar dus, van mijn moeder heb ik vooral geleerd dat je af en toe nood hebt aan orde en dat orde op je bureau en in je huis toelaat om orde en rust in je hoofd te creëren. En dat klopt als een bus. En nu zit ik dus in een redelijk proper huis, hangt de was in de tuin te drogen, is mijn haar net gewassen, de afwas gedaan, mijn bureau opgeruimd en de badkamer 'spic 'n span'... En dat heeft er mee voor gezorgd dat ik eindelijk gestart ben aan een taak die al meer dan een half jaar op mij ligt te wachten. Nog straffer, ik heb het zelfs met plezier gedaan! En ik ben er blij om... Er is rust in mijn hoofd. Ahh...

Dus af en toe is het goed om naar je moeder te luisteren... Af en toe hé!