zaterdag 8 oktober 2011

Knikkende kniëen...

Af en toe wordt je geconfronteerd met een slecht kantje van jezelf. Zoals gisteren... Toen leerde ik (opnieuw) dat ik heel slecht ben in 'slecht zijn'. Ik had rijles nummer twee en wandelde opgewekt en met alle vertrouwen richting rijschool. De dag voordien was prima verlopen, dus geen reden waarom dat nu anders zou zijn. Bij de start had ik echter al een donkerblauw vermoeden dat het wel eens tegen zou kunnen vallen.

Over het algemeen zijn vrouwen namelijk strenger en die kan ik ook minder goed rond m'n vinger winden. Dus toen een kleine vrouw mij vroeg of ik Sofie was zonder een glimlach of enige verdere interesse voelde ik de bui al hangen. Maar zo snel geef ik de moed niet op en dus probeerde ik het ijs te breken met enkele vragen en mopjes. Ver kwam ik daar echter niet mee, want meer als 'ja' of 'nee' kreeg ik niet en als reactie op m'n mopjes kwam er zelfs nog minder...

Ik mocht in de auto stappen en de stoel en spiegels goed zetten en terwijl begon miss Zuurpruim duchtig te noteren. Ik was me meer aan het concentreren op de vraag wat zij in godsnaam aan het noteren was dan op de spiegels en mijn stoel. Daardoor moest ze m'n stoel waarschijnlijk nog wat corrigeren...
'Vertrek maar.' klonk plots. Ik keek even ongelovig haar kant op. We stonden krap tussen twee auto's in geparkeerd en ik had de dag voordien niets in die richting hoeven doen. Toen had ik een gezellige opa die op pensioen was en zelf wel 'into een mopje' was en vooral geen gesprekje schuwde. Hij zei steeds wat ik moest doen en als er echt moeilijke dingen waren dan hielp hij me, waardoor ik me meteen op m'n gemak voelde.

Het kon dus geen groter verschil zijn met nu... Door de stress viel ik 100 meter verder al stil. Shit! Niet alleen omdat ik doorhad dat ik plots alleen de drukke Groendendaallaan op moest, maar ook omdat miss Zuurpruim opnieuw vanalles neerschreef op een blad waar bovenaan mijn naam stond. Het leek wel een examen!
De hele weg heb ik te horen gekregen wat ik fout deed en geen enkele keer zei ze of er ook iets was dat ik goed gedaan had. Op het einde vroeg ik dus maar zelf of ik echt zo slecht was en het antwoord luidde: 'Nee, er is nu nog niets om je echt zorgen over te maken'. Nog niets... Om me écht zorgen over te maken... Ik was dus slecht...

Ik heb goed en veel geoefend, dat moet ik toegeven... Heel wat dingen gedaan die ik de dag voordien nog niet gedaan had. Maar ik ben ook een paar jaar van mijn leven kwijt door de schrik, mijn zelfvertrouwen is onder nul gezakt en ik weet nu officieel wat knikkende kniëen zijn.
Ik ben slecht in slecht zijn... Echt. Ik wilde meteen gaan oefenen, maar tja dat is nogal moeilijk zonder auto. In de plaats ben ik dan maar een Win for Life-lotje gaan halen. You never know...

4 opmerkingen:

  1. Miss zuurpruim zal er niet mee kunnen lachen als ze dit leest!maar... ik moet het je nageven,je kan het zo levendig vertellen dat ik er alles van snap!
    Laat je niet kennen hoor,ooit zat ze ook op jouw stoel....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. en weet ge al hoe goed ge zijt in goed zijn ?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Sofie, ik heb nog levendig je aller aller allereerste rijles in mijn geheugen: je deed het prima én je had een vrouwelijke lerares toen. Het ligt duidelijk aan háár! x K

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Haha! Merci Karen... Maar jij was dan ook een uitmuntende lerares en dat kan ik indeed niet van iedereen zeggen! X

    BeantwoordenVerwijderen