vrijdag 24 mei 2013

Hoor ik daar een gnoe pissen?

Op kamp gaan. Hoe lang geleden is dat? Aftellen hoeveel keer je nog moet slapen. Een heus spel ineen steken. Slaapzak en botinnen onder het stof uithalen en je psychisch voorbereiden op weinig slaap en veel prikkels en mensen.

Wel voor mij niet zo lang... afgelopen lang weekend gingen we met een vriendengroep van een stuk of 20 man op kamp naar Geel. Helemaal zoals het moet: een lokaal met dals als vloer, stapelbedden die je telkens op nieuw in slaap wiegen (of wakker houden...) wanneer er iemand adem haalt (en dan heb ik het nog niet over de snurkconcerten gehad), veel modder en gemeenschappelijke douches met warm water voor ongeveer twee douchebeurten. Ook de invulling van het kamp zelf was compleet op maat: een wekdienst mét gitaar en zelfgemaakte liedjes, een laddercompetitie die je spieren op de proef stelde, gotsja met als slagzin 'Hoor ik daar een gnoe pissen?' (een gezegde als een ander), een schattenjacht die startte met 'Dikke Bertha', baseball en 'één twee drie piano', een kwis met plastuiten en boeren laten en een nachtspel dat zoals het hoort uit de hand liep...

En wat dat laatste betreft, vrees ik dat ik de schuldige ben. 't Is te zeggen, mijn partner in crime deelt eveneens in de schuld natuurlijk, net zoals de groepsdruk van al de rest. Maar voor nu houden we het nog even op mezelf. Ik ben namelijk altijd wel te vinden voor een mopje. Die dag had ik het al lastig gehad met de buitendouches die zo mooi boven de hoofden van enkele nietsvermoedende kampeerders hingen... Niet geslaagd in mijn opzet, moest ik iets anders ondernemen...

Tijdens het eigenlijke nachtspel kon ik sluipgewijs het kamp van de tegenploeg maar niet vinden en plots klonken er al drie fluittonen, wat wilde zeggen dat het spel over was... Dat kon natuurlijk niet! Een beetje spanning is onontbeerlijk aan een nachtspel als je't mijn vraagt en een echt kamp kan namelijk niet zonder die spanning en een vleugje drama, niwaar? En dus besloot ik samen met mijn partner in crime ons te verstoppen om te kijken hoe snel we gemist zouden worden. Al snel vroegen enkele medekampgangers zich af waar wij bleven. Gniffelend keken wij toe vanuit de bosjes. Ze zouden ongetwijfeld snel concluderen dat we een mopje met hen uithaalden en uiteindelijk zouden wij hier in de kou blijven zitten en gewoon moeten terug wandelen. We waren dus al aan het bekokstoven hoe we hen dan toch een beetje bang zouden kunnen maken, al geloofden we oprecht dat dat alvast een verloren zaak was. Maar voor de grap kon altijd! Steentjes tegen het raam gooien? Onze jassen daar ergens droppen? Of nog iets beters?

Al snel wandelden ze terug terwijl ze elkaar allerlei sterrenbeelden toonden en honderduit praatten over vanalles en nog wat. Wij volgden 'plannen smeeddend' op een afstandje en met een kleine omweg in de schaduw van het bos. Maar toen we bijna aan het weggetje richting kampplek waren, kwamen twee ijverige vriendjes het andere kamp afbreken en terwijl naar ons zoeken. Dat was snel! Ze leken niet al te ongerust en dus vonden wij het vooral grappig dat één van de twee ons op enkele meters passeerde, zonder ons in de gaten te krijgen.

Omdat ze niet erg goed bleken in zoeken, besloten we al snel om onze jassen op het weggetje richting kamp te leggen. Jassen met wimpels en een ballon aan vast (ik had nog steeds een leven!), zodat ze niet konden missen. Dat gebeurde echter toch en dus zagen we ons genoodzaakt een ander plan te bedenken om terug te gaan (het werd een beetje fris zonder jas en ik moest dringend naar het toilet).
We gaven onze jassen aan een scoutsgroep die daar op kamp was met de vraag of zij die af wilden gaan geven op onze kampplek. Dat deden ze en wij slopen achter hen mee. Maar daar aangekomen, waren we er plots niet meer zo zeker van of ze wel gewoon op ons zaten wachten. Iedereen leek in rep en roer! We besloten ons dus over te geven en dat was maar goed ook... Ze hadden namelijk op het punt gestaan de politie te bellen! Stel je voor! Wij maar plannen beramen en ons van geen kwaad bewust en terwijl stond het volledige kamp op zijn kop! Ik had 16 gemiste oproepen en tot op de dag van vandaag durf ik niet naar mijn voicemail luisteren... Ik was ook duidelijk de boeman of de aanstoker en mijn buddy had ik zo ongeveer vast gebonden, want 'zij zou zoiets nooit doen'! Tja, ik heb toch niet zo'n braaf imago zo bleek..

Gelukkig zakte de adrenaline bij de meeste al snel en grappig genoeg kwamen heel wat mensen me later opbiechten dat zij het niet echt geloofd hadden. Gek toch? Wat massahysterie of gewoon een groep mensen op zich al niet teweeg kan brengen...

Eerlijk, ik moet wel bekennen dat ik het er even lastig mee gehad heb. Ik ben nadien (net als mijn partner in crime) redelijk snel gaan slapen, hoewel ik eigenlijk klaarwakker was. Sorry zeggen didn't really do the trick bij enkelen... En ik heb gewoon van mezelf al een sterk ontwikkeld (vaak nutteloos) schuldgevoel en dat werd er die dag niet beter op. Goed geslapen was er dan ook niet bij. Pas na een deugddoende douche op m'n eentje de dag nadien kwam ik weer wat op m'n plooi.


Ach, je kan niet zeggen dat ik mijn steentje aan een 'echt old school kamp' niet bijgedragen heb... Drama en spanning: check! En je kan ook niet zeggen dat het geen geslaagd kamp was. Ik heb genoten!

En spelende vrouw, wat heb je nu geleerd? Dat er een gezegde is dat als volgt gaat: 'Hoor ik daar een gnoe pissen?' en dat dat ook precies mijn antwoord zou zijn wanneer iemand me zou zeggen dat ik in de toekomst geen mopjes meer moet uithalen... ;-) Schol!

zaterdag 11 mei 2013

Inboedel in huis voor inboedel in hoofd?

De laatste dagen (en bij uitbreiding weken) is één van mijn favoriete bezigheden 'opruimen'. Zowel in mijn hoofd als hier in huis. En wat dat laatste betreft... dan bedoel ik niet 'alles-netjes-leggen-opruimen' maar 'alles-wat-ik-niet-gebruik-wegdoen-opruimen'. Vermits ik niet zo'n held ben in weggooien (een 'kadootje' van vaderskant), maar wel een fan van recycleren heb ik allerlei spulletjes verkocht én weggegeven.

Dat je dingen kan verkopen via allerlei tweedehandssites is natuurlijk niets nieuws, maar ik vond ook enkele facebook-groepen waarop je dingen kon verkopen, dan wel weggeven. En vooral dat laatste vind ik eigenlijk super. Het geeft me echt een goed gevoel om iemand blij te maken met iets dat je zelf toch niet meer gebruikte. En zelf krijg je ook tips en spullen aangeboden (iemand bood me zelfs aan iets voor me op te halen omdat ik geen auto heb!) als je op zoek bent naar iets specifieks. Zo haalde ik een kinderstoeltje op bij iemand hier in de buurt en ik kreeg er prompt nog een sprookjesboek bij! Omdat ik het zo tof vond dat ze dat gewoon weg gaf, had ik zelf oorbelletjes meegenomen waar ik haar uit liet kiezen. Jammer genoeg had ze geen gaatjes, maar toch pikte ze er een paar uit. 'Ik verzin er wel iets mee!' Ik zou precies hetzelfde gezegd hebben...

Wat verdween er zoal hier? Kleren en schoenen (tja...), maar ook een gourmetset, een rugzak, een bureau, een TV, een videorecorder, mijn oude kapotte laptop (zelfs daar kan je mensen gelukkig mee maken!), een lamp, een oude gsm, een mp3-speler, enz. En in de plaats kwamen naast het stoeltje en sprookjesboek schoenen (uiteraard!), stof om te naaien, twee boeken en enkele oude kaders. Of er dus minder 'rommel' is dat is nog maar de vraag, maar ik ben er wel heel blij mee!

Mijn nieuwe aanwinsten...
Gisteren verkocht ik vlot enkele dingen op één dag tijd en ik was best tevreden met het eindresultaat: 36€! Wat zou ik daarmee gaan doen? Toen ik even later bij de therapeut zat en daar betaalde, schoot ik prompt in de lach. Ik verkocht gewoon mijn inboedel om me mentaal op te laten lappen! Als dat geen 'opruimen-in-je-hoofd-all-the-way' is?! Die-hard-recyclage! Ach, je kan niet zeggen dat ik het niet goed besteed heb, wel?

zaterdag 4 mei 2013

Groene vingers met een knipoog...

Ik heb geen groene vingers. Ik vergeet de planten met regelmaat water te geven en de tulpen die ik net plantte worden uitgegraven en afgebeten door de katten van de buurt. Dat laatste heeft misschien weinig met groene vingers te maken, al heeft de doorsnee Bartel Van Riet daar ongetwijfeld meerdere preventieve plannen voor.

Toch wandelde ik afgelopen week door een bos dat ik ooit zelf mee geplant heb. Echt waar! Meer dan 20 jaar geleden stond daar nog geen enkel boompje...


En toch volgde ik een workshop 'kruiden en planten' in de biodroom op Linkeroever. Toen een vriendin mij vroeg om mee te gaan was mijn spontane reactie: 'Zot! Dat is niks voor mij...'. Wat later werd dat: 'Waarom eigenlijk niet?'. Ik weet niet of ik er veel van opgestoken heb, want bij de meeste kruiden zei die man: 'Dit kent iedereen hé?', terwijl ik naar een plantje staarde dat ik volgens mij nooit eerder gezien had.


De enthousiaste kruidenkenner van dienst, de zon én de biodroom hebben er wel voor gezorgd dat ik zelf zin kreeg om ook wat in de tuin te gaan werken. Heel groen zullen mijn vingers echter nooit worden, want het bleef bij enkele potten en kruiden die ik achter in het tuinkot vond en waarvan de helft al over de vervaldatum bleek. Ook de potgrond zag er betrekkelijk droog en dood uit.

Maar vermits creativiteit wél iets is waar ik goed in ben, bracht ik groen op een andere manier in huis.

With a little help from my friends...

Mijn slaapkamer had tot hiertoe één knal rode muur. Ik probeerde die muur eerder al wat meer 'swung' te geven door er het volgende op de zetten:
If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me
And just forget the world

De tekst vind ik nog steeds heel mooi, maar de muur zelf is niet echt rustgevend of passend in een slaapkamer besliste ik. Daar moest verandering in komen! En wat is er nu meer rustgevend dan een bos? Niets toch?

En met de kritische blik van Tuur...

Zo gezegd zo gedaan, een bos zou het worden! De opmerkzamen onder u zien natuurlijk dat het behangpapier iets te kort is, maar hé, ten eerste staat daar zoveel voor dat zoiets nadien niemand meer opvalt en ten tweede... 't was dat of niks!


Voila, je hebt dus geen groene vingers nodig om de natuur in huis te brengen! Ik ben er best tevreden mee... Bartel Van Riet... eat that!