woensdag 10 juli 2013

Een tijger op het dak en een nieuwe décolleté!: olé!

Het is wat geweest de laatste dagen: drama rond een goudvis, fantasie van een tijger en ... hilariteit in een pashokje! Die goudvis dat is echt een verhaal waarvan ik zelf niet alles geloof. Al heb ik het allemaal met eigen ogen gezien. Je kon al lezen hoe Fons afscheid moest nemen van Fred en dat dit niet van een leien dakje liep is eigenlijk een understatement. Na twee zelfmoordpogingen, waarvan hij de tweede op onverklaarbare wijze overleefde (ik vond hem 's morgens tussen het stof achter de kast!!!), ziet Fons er sinds gisteren ook plots heel anders uit... Er is een stuk van zijn staart en van één van zijn vinnen en langs één kant heeft hij grote witte vlekken. Op het internet vind je allerlei redenen en uitleg, maar voor mij is het simpel: Fons heeft last van PTSD (post-traumatic stress disorder)! 

Ook voor mij brengt dat het één en ander met zich mee. Ik heb Fons nu op de keukentafel gezet, omdat ik hem niet wil herinneren aan zijn oude plekje... You never know met die PTSD!  Maar dat heeft als gevolg dat ik niet meer kan eten aan de keukentafel. Niet dat Fons zoveel plaats inneemt, maar bij het minste dat ik op tafel zet, begint hij als een gek rond te zwemmen en te spetteren. Ik zet dus niets meer op tafel. Gisteren had ik fishsticks gemaakt en je kunt je wel voorstellen dat ik daarmee sowieso niet onder zijn neus zou gaan zitten... We hoeven de trauma's ook niet op te stapelen natuurlijk. En vanmorgen at ik dus maar al staande. Ik was uiteindelijk toch weer rijkelijk nipt opgestaan.

Om zelf ook niet richting (PT)SD te gaan, zorgde ik voor de nodige ontspanning en afleiding en zo ging ik maandagavond naar Rooftoptigrrr van Timecircus kijken. Ik heb eerder dingen van hen gezien (en vooral gedaan) en ze hebben me nog nooit teleurgesteld en ook deze keer was het ongelofelijk inventief en fantasierijk. En ja, dat ik van fantasie hou, is een open deur intrappen...
Toen ik 's avonds op het dak van de parkeergarage in het midden van de stationsbuurt over de stad keek met een lieve vriend naast mij die zo moe was dat het ene flauwe mopje na het andere uit zijn mond floepte, kwam er dan ook vanzelf een tevreden zucht en een glimlach... Zo voorkom je (PT)SD!

De rooftoptiger!
En goed in je vel voelen heeft naast het mentale ook fysieke aspecten en één van die fysieke aspecten wilde ik eens extra aandacht geven en dus besloot ik voor de verandering naar een 'echte' lingeriewinkel te gaan... Doorgaans is mijn ondergoed eerder kleurrijk dan duur, maar ik was mezelf al zo lang aan het beloven om een keer voor 'the real thing' te gaan en dus stapte ik gisteren een chique 'madammen-lingeriewinkel' binnen. Meteen werd ik aangesproken door een gezellige, vrolijke 'madam' zonder enige scrupules die bijna onmiddellijk mijn maat schatte en dat ook vrolijk door de winkel riep. Ahum... Zo vrijgevig zijn ze hierboven bij mij niet geweest en dus keek ik maar een beetje schaapachtig. Twee seconden later werd ik al een pashokje ingeduwd met enkele exemplaren. En nog eens twee seconden later stond diezelfde vrouw in mijn pashokje te kijken hoe het me stond. Speciaal...
Nu moet ik wel toegeven dat ze haar vak kende, want daar waar ik in de gemiddelde lingeriewinkel steeds gefrustreerd (en alleen) in zo'n pashokje stond, keek ik nu gefascineerd naar mijn eigen boezem en al snel waren ook mijn scrupules zo goed als verdwenen. Zelfs toen de gezellige mevrouw van de andere kant van de winkel riep dat ze ook nen hele schone, speciale push up had die ik zeker eens moest proberen...
Bring it on! En zonder zwans... voor het eerst in mijn leven was ik onder de indruk van mijn eigen décolleté... Geen betere verkooptruc dan dat lijkt mij!

Dus als u me nu tegenkomt en ik kijk niet zo vrolijk, dan komt dat door Fons. Maar als ik wel vrolijk kijk, dan heb ik ongetwijfeld iets nieuws aan. En als ik u vrolijk zie kijken... dan weet ik dat het goed besteedde centen waren!

vrijdag 5 juli 2013

De zelfmoordpoging van Fons...

Zucht! Ik zit helemaal opgedraaid achter de computer. Om de twee minuten loop ik de trap af om te checken of alles ok is. Gelukkig is hij ondertussen al wat rustiger, maar toch blijf ik ongerust. Want het is niet zo gek dat je je zorgen maakt om iemand die net probeerde een einde aan zijn leven te maken, niwaar? Gek van verdriet is hij, dat is wel duidelijk... Ocharme... Bij het minste geluidje rep ik me terug de trap af.

Om wie ik me zo'n zorgen maak? Over Fons. Fons is mijn goudvis en de beste vriend van Fred.

Fred en Fons
En Fred is niet meer... Rustige Fred met zijn grote ogen en zwarte, lange vinnen. Fred die altijd een klein beetje scheef zwom. Vanmorgen gaf ik hen nog eten terwijl ik me naar buiten haastte richting werk. Fred was altijd als eerste aan het eten. En toen ik vanmiddag, na een deugddoend terrasje terug thuis kwam, was er volgens mij nog niets aan de hand. Ik heb toch niets gemerkt. Maar toen ik deze avond  de visbokaal wilde pakken om het water te verversen, zag ik Fred plots boven drijven. Mijn maag keerde zich om. Nee! Gek hoe je zelfs met een simpele goudvis een soort band kunt hebben...

Vreselijk vond ik het om hem uit die bokaal te pakken. En sinds dan is ook alles misgelopen... Plots was er een grote barst in de bokaal. Zomaar ineens. Daar kon ik Fons niet weer inzetten. Ik moest dus iets anders verzinnen... De glazen fruitschaal zou tijdelijk ook wel lukken besloot ik...
Even later ben ik daar niet meer zo zeker van. Toen ik Fons in de fruitschaal op zijn plekje zette en me zelf met een boek in de hangmat nestelde, hoorde ik zoveel gespatter en zag ik hem druk over en weer zwemmen en tegen de wanden knotsen dat ik me zorgen maakte. Lezen lukte niet meer en dus besloot ik mijn psychologie op Fons in te zetten. Ik probeerde hem gerust te stellen door rustig te praten over Fred en dichtbij te blijven staan. Dat scheen een beetje te helpen, maar wanneer ik weer in de hangmat kroop, begon het ongecontroleerde zwemmen en spetteren opnieuw. Wat moest ik doen? Ik probeerde wat eten... Comfort food... Dat hielp bij mij soms ook. Ik checkte de gebarsten bokaal en overwoog hem er toch weer in te zetten, ondanks de barst. Want geef toe, je beste vriend én je huis verliezen in één dag is misschien inderdaad wel wat veel. Dat checken leverde me enkel een glassplinter op en dat wilde ik Fons zeker besparen! Geen oplossing.

Ik praatte nogmaals op hem in en legde me opnieuw in de hangmat tot ik Fons in mijn ooghoek plots door de lucht zag vliegen! Hij landde op de grond tussen mijn schoenen en bleef daar roerloos liggen. Je zou voor minder van zo'n val! Ik ben nog nooit zo snel recht gesprongen en ik was ook echt een beetje in paniek al handel ik op zo'n momenten steeds koelbloedig op automatische piloot en dus heb ik hem meteen opgepakt en voorzichtig weer in de fruitschaal gedaan. Arme Fons!

Je ziet waar hij de lucht is ingegaan...
Het lijkt hem wel gekalmeerd te hebben... Tijdens het schrijven van dit stukje ben ik minstens tien keer de trap afgegaan om te kijken of hij er nog in zit en rustig is. Tot hiertoe is dat het geval. Gelukkig maar. Ik denk dat ik op zoek moet naar een nieuw vriendje voor hem. En een nieuw huis.

En ondertussen vraag ik me af hoe ik de nacht ga doorkomen. En daarbij ook een heel klein beetje of het wel slim is ooit aan kinderen te beginnen als ik al zo in zit met een goudvis. Zucht!