Ben jij het meisje dat naar Antwerpen gaat?

Volgens mij hebben sommige steden of dorpen een speciale of typische eigenschap. En dan bedoel ik niet de Antwerpse handjes of Luikse wafels en zelfs niet de neiging om een dikke nek te hebben van de Antwerpenaren of om traag te zijn als je uit Limburg (want geef toe eigenlijk is Limburg een groot dorp) komt. Nee, ik heb het dan eerder over gekke, kleine kantjes. Zowel positief als negatief. Want ik lach dan misschien met Limburg, maar het moet gezegd, in Genk hebben ze absoluut een goed kantje! In Diest neigt dat dan weer eerder naar de negatieve kant...

We zullen met het goede starten! Dinsdag moest ik voor een overleg in Genk zijn. Het laatste station. Ik werd meteen hartelijk welkom geheten, want toen ik van de trein stapte begon het verschrikkelijk te gieten. Ik had die morgen in Leuven al een ware zonsverduistering en storm meegemaakt, dus ik was op mijn hoede. Maar tijdens mijn zoektocht naar een mogelijke bus om de regen niet te hoeven trotseren, brak plotseling de zon door de wolken. Na een aangenaam overleg wandelde ik in stralend weer terug richting station en kocht ik een ticket voor de rit huiswaarts.

Ik deed dat blijkbaar niet volledig geconcentreerd, want op de trein ontdekte ik dat mijn gsm ontbrak. Na tien keer alles checken, vloog ik weer de trein af (gelukkig stonden we nog te wachten in Genk station) op zoek naar mijn verloren gsm. En op weg naar het loket botste ik bijna tegen een eveneens gehaaste man. Ik was ronduit verbaasd toen hij me vroeg of ik het meisje was dat naar Antwerpen ging en nog verbaasder toen ik mijn gsm in zijn hand zag. Ik knikte dus meteen enthousiast en beaamde ook zijn volgende vraag 'of ik een gsm kwijt was'. En om te controleren of ik toch wel echt zo eerlijk was als ik leek, vroeg hij me wat er op mijn schermpje stond. Om zijn vraag kracht bij te zetten stak hij ook meteen zijn arm achter zijn rug. Ik was zo verbouwereerd en terwijl gestresseerd (want ik moest nog steeds een trein halen) dat ik niet kon bedenken wat er op mijn schermpje stond. Paniek! Tot hij plots de vraag verduidelijkte en vroeg welke afbeelding erop stond. 'Kersen!' riep ik meteen, waarop hij even snel zijn hand achter zijn rug vandaan toverde, mij blij en met een brede smile de gsm overhandigde en terug richting loket liep.

Ik riep nog enkele bedankjes en haastte me opnieuw naar de trein. Toen ik net zat, kwam er een oude man de trein opgestapt en hij vroeg: 'Ben jij het meisje dat naar Antwerpen gaat?'. Nog verbaasder dan de eerste keer dat ik die vraag gesteld kreeg, knikte ik, waarop hij meteen een beetje paniekerig zei: 'Je bent je gsm vergeten, wij stonden achter jou en ik heb hem aan het loket afgegeven!'. Ik stak mijn gsm in de lucht en vertelde het vriendelijke, oude mannetje dat ik hem al terug gekregen had. Hij was op slag gersurtgesteld en zelfs blij, stapte terug van de trein en riep naar zijn vrouw: 'Rosa, de juffrouw heeft hem al terug!'. Hij moest dat weliswaar enkele keren herhalen want Rosa hoort klaarblijkelijk niet zo goed...

In Diest had ik iets minder geluk. Gisteren moest ik daar zijn en al wandelend naar mijn bestemming ontdekte ik plots dat mijn rode truitje vermist was. Het truitje dat ik de week voordien succesvol 'gewassen' heb met boter (volgens de wijze raad van tante Kaat) en dreft (de afwas-versie) om een vuile 'kettingsmeervlek' eraf te krijgen. Op de trein had ik het nog en ik was er zeker van dat ik het ook nog had toen ik van de trein stapte.

Ik ben dus meteen dezelfde weg terug gewandeld richting station en heb mijn collega's gevraagd om me te excuseren als ik wat later zou zijn. Tevergeefs echter want in die hooguit tien minuten is iemand er met mijn dierbare truitje vandoor gegaan! En dat was niet de eerste keer. In de winter heb ik ooit hetzelfde voor gehad met een muts. Zouden ze in Diest een kledingtekort hebben? Of zijn het gewoon 'kledingpikkers'? Of hebben ze een bende die kleren rat van modebewuste mensen uit de grootsteden zodat ze toch iets of wat mee zijn? Ik betrapte mezelf op de terugweg op het verdenken van elke 'Diestenaar' van het stelen van mijn truitje. En als ik dus iets roods uit hun tas zag steken, had ik het er bijna uitgetrokken.

In ieder geval, je kunt dus beter iets kwijt spelen in Genk, want daar komen zelfs verschillende mensen je spontaan vertellen waar je verloren kleinood is! Mij zien ze alvast even niet meer in Diest...