Mijn eerste keer...

Gisteren heb ik heel wat dingen voor de laatste keer gedaan en vandaag was het dan weer tijd voor heel wat eerste keren... Kwestie van die boel wat in evenwicht te houden.

Toen ik gisterenmorgen voor de laatste keer mijn bureau in Leuven binnenwandelde, werd ik meteen verwelkomd door gekleurde vlaggetjes en slingers en grote gekleurde letters 'Succes Sofie!'. Mijn collega 's hadden hun best gedaan. Ik kreeg ook een heel lief kaartje en een kaleidoscoop. Omdat ik naast de genoemde frisse wind ook kleurrijk en vol nieuwe ideeën was volgens hen. Leuk om te horen. Even later aan mijn bureau kreeg ik telefoon en begon iemand spontaan 'Goeie morgen, morgen, goeie dag! Blij dat ik je weer ontmoeten mag...' te zingen. Ook een collega die duidelijk liet merken dat hij het maar niks vond dat ik vertrok al kreeg ik wel 'Celebrations' van hem... Toch iets of wat dubbele boodschap.

Mijn coördinator liet me nog weten dat ze dacht dat ik makkelijk iets nieuws zou vinden, maar mocht dat toch niet het geval zijn, dan stond de deur daar altijd open voor mij. Ja, ik kreeg alvast voldoende complimentjes!
Ik vulde mijn laatste activiteiten aan, stuurde de laatste mail en sloot voor de laatste keer de computer af. En toen ik voor de laatste keer naar het station wandelde, voelde het wel een beetje onwerkelijk.

En vandaag ben ik officieel werkloos. Ook een beetje een eerste keer eigenlijk. Vorig jaar heb ik eigenlijk niet echt zonder werk gezeten en voordien ben ik tijdens mijn studies al gestart bij Zin-d'erin(g). Maar vandaag heb ik ook voor de eerste keer achter het stuur gezeten, op straat gereden (op de Luchtbal en in de haven en omstreken), geparkeerd en dus voor de eerste keer echt rijles gehad. En volgens mijn gepensioneerde, gezellige leraar was ik een beloftevolle leerling. Ik natuurlijk zo fier als een gieter, waardoor ik prompt stilviel... Tja, je kan ook niet alles meteen onder de knie hebben hé! Antwerpen, be prepared, want vanaf nu ga ik 'all the way'!