Een frisse wind...

Vandaag was mijn voorlaatste dag pendelen naar Leuven en woensdag wordt de allerlaatste. Toch wel een beetje gek, want ondertussen ben ik er wel echt gewend aan geraakt. Aan het vroege opstaan en de lange treinritten, maar ook aan het werk en mijn collega's daar. Het zal dus wel weer even wennen zijn. Bij wijze van afscheid wilde ik trakteren met iets. Ik had al dagenlang zitten broeden op iets heel origineels, maar uiteindelijk moest ik toch tot de slotsom komen dat ik op het vlak van koken betrekkelijk weinig creatieviteit bezit. Het enige dat ik dus kon bedenken was een cake bakken...

En vermits ik zelf geen oven heb of beter gezegd geen 'werkende' oven, trok ik naar Boechout. Samen met zus- en moederlief sloeg ik aan het bakken. Mama trok meteen een schort over mijn hoofd en eigenlijk was dat ook het enige dat me wat een 'bakker' maakte, want ik vrees dat ik voor de rest vooral vragen stelde en bevelen uitvoerde...

Zoals hier... Maar het was alleszins leuk en hoewel de cake volgens mijn zus mislukt was ('Ziede wel, ge hebt hem er te snel uitgehaald en dus is hij ingezakt!'), vonden ze het op 't werk allemaal lekker. Mijn kookkunsten werden meteen hoger ingeschat dan ze in werkelijkheid zijn.

Het mooiste compliment ging echter niet over mijn baktalent. Mijn coördinator vond het jammer dat ik weg ga en ze zei me dat ik 'een frisse wind' in het team was geweest. En daar werd ik instant vrolijk van. Eigenlijk wil ik niets meer zijn dan dat... een frisse wind!