maandag 26 september 2011

Bootjes kijken...

Er was geen beter moment deze zomer om een dagje naar zee te trekken dan gisteren. Niet alleen omdat het toch nog mooi weer was (en is, ik dacht echt dat de herfst al ingezet had), maar ook omdat oma en opa momenteel twee weken aan zee verblijven. Ik heb hen dus een bezoekje gebracht. Fiets op de trein richting Knokke en twee uur later fiets ik door de Lippenslaan. Meteen schiet de volgende tekst van Bart Peeters in mijn hoofd: "... De Lippenslaan in Knokke, is exlucief gericht naar chiqué volk dat kan dokken en altijd met een zuur gezicht..."
Gelukkig zag ik niet enkel zure gezichten, maar het chiqué volk was aanwezig! Aangekomen aan het casino (want daar in de buurt was het appartementje van oma en opa) hing oma al uit het raam te zwaaien. Gevonden...


Ze houden, zoals dat hoort, alles in de gaten. Hoe de werkmannen schilderen, wie hard werkt en wie niet, welke boten er passeren en hoeveel enz. Oma is daar heel fanatiek in. Midden in een zin meldt ze ons plots 'dat er een groot schip passeert' waarop opa meteen reageert: 'Zie je wel? Dat doet ze hele dagen en mijn rug doet nu pijn van elke keer kijken!'. Vervolgens schieten we met z'n drie in de lach. Ja, de kustwacht kan gerust twee weken vakantie pakken!

Wat later lopen we de dijk af. Ik op het gemak met oma en opa wandelt ons voorbij en komt even later weer terug want  zijn tempo ligt wat hoger. Hij doet dan verslag van wat er verder op de dijk te zien is en waar we best het strand op gaan. Oma stopt af en toe om een heel verhaal te doen en om wat te maskeren dat het eigenlijk best vermoeiend is. Want voor twee mensen achter in de 80 zijn ze eigenlijk nog heel fit. Ik ben 's middags zelfs met oma gaan fietsen tot aan het Zwin en dat vind ik toch niet niks... Het gaat niet allemaal even gemakkelijk, want met opstappen heeft ze het vooral moeilijk. Op 'n bepaald moment viel ze plots en de halve dijk schoot haar meteen te hulp. Gelukkig stond ze nog stil en was het dus niet een al te geweldige val, al bloedde haar been wel serieus. Ik moet er ook wel bij zeggen dat het enorm druk was op de dijk en dat ze gladde schoenen aan had. Maar ondanks dat zorgde haar doorzettersmentaliteit (of koppige aard, 't is hoe je't bekijkt...) er wel voor dat ze er opnieuw op kroop en de hele tocht uitfietste.
Straffe oudjes die oma en opa van mij!


Na een dagje zee was ik terug er klaar voor... Afgeschafte treinen, vertragingen, drukke perrons met een drummende menigte, drie keer overstappen mét fiets en een blinde medepassagier die geen begeleiding had en niemand anders bekommerde zich over hem. Wat heb ik een hekel aan grote, domme massa's mensen! De trein zou toekomen op spoor 2, maar plots veranderde dat naar spoor 1 zelfde perron. En dus liep de hele massa mij en de blinde man naast mij onder de voet nadat ze zich net langs ons doorgeworsteld hadden... Zucht! 's Avonds was ik er dus niet meer zo zeker van dat er geen beter moment was om een dagje naar zee te trekken.

Ik besloot me niet druk te maken (al heb ik achteraf thuis wel even gezaagd, maar dan mag dat...) en ik heb me gewoon naast mijn fiets op de grond gezet. Ik had een mooie dag gehad, genoten van de zon, van het lekkere eten, de zeelucht en het gezelschap van mijn grootouders...

2 opmerkingen:

  1. Ha, was dat jouw oma die uit het raam hing te wuiven :-) Was gisteren ook in Knokke. Vond het opvallend rustig en zalige temperaturen.
    En voeg nog maar een naam toe aan de lijst van lofzwaaiers: leuk om je blog nog eens te lezen!
    Groetjes
    Elke

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Merci!
    Wanneer je met je oma van 87 over de dijk fietst, lijkt het heel wat minder rustig want alles en iedereen wordt dan een obstakel. :-) Maar de zalige temperaturen, daar ben ik het helemaal mee eens! Leuk je nog eens te horen!

    BeantwoordenVerwijderen