Als chacha in het districtshuis...

Wie me kent, weet dat ik niet vies ben van een verkleedpartijtje. En gelukkig heb ik heel wat vrienden die het eveneens fijn vinden om af en toe een rolletje te spelen. En dat mag al eens iets geks zijn. Graag zelfs! Afgelopen weekend trouwden vrienden en ook zij duiken doorgaans met veel plezier in de verkleedkoffer. Er werd bijgevolg besloten om eens 'all the way' te gaan. Kosten noch moeite werden gespaard en tijdens de week werd er geknutseld, aan aanhangwagens gesleuteld, dansjes geoefend en verkleedkleren gezocht.

Zaterdagmorgen stond iedereen bijgevolg met kleine oogjes, maar verkleed op de plaats van afspraak. Mensen waren verkleed als chacha, als het roze leger van RISK, als gewonde skiër, als Lierse-supporter, als cheerleader of ceremoniemeester en ga zo maar door.

En we werden geflankeerd door een heuse DJ-wagen, een 'An-aanhangwagen' en een wagen die het bruidspaar vervoerde richting districtshuis.

Al dansend op de volgende klinkende zinnen: "...als ze me missen, dan ben ik vissen, als ze me zoeken, dan ben ik snoeken...", liepen we door de straten van Borgerhout. Overal hingen mensen uit het raam te kijken en af en toe kwamen zelfs volstrekt onbekenden een foto van ons trekken. Je kan wel zeggen dat we niet onopgemerkt voorbij gekomen zijn.

Ook in het districtshuis was het even verschieten voor de ambtenaren van dienst. Zij hadden al snel door dat 'sstt' zeggen weinig zin had en ook melden dat er slechts 44 stoelen in de zaal stonden, bleek overbodig. Een tapijt is net zo zacht en als chacha kan je niet eens gaan zitten, dus geen enkel punt! De schepen liet ons nog even weten dat trouwen een serieuze zaak is, al denk ik dat hij de humor van onze actie stiekem wel kon pruimen. Hij liet daar uiterlijk echter weinig van blijken, maar zo hoort dat ook bij ambtenaren.

Zoek de 'niet verklede' persoon...

Nadien nog even klinken met een glaasje cava op de nuchtere maag met als gevolg elastieken benen en een licht hoofd. En al te veel tijd om daarvan te bekomen was er niet, want even later moesten we richting Essen in een feestelijke tenue. Ik had nog niet beslist wat ik zou aantrekken en dat proces duurt vaak ook nog wel even...
Een picknick, frituur en enkele hapjes (heerlijke moelleux) later stonden we alles te geven op de dansvloer. De blijvende 'pieieiep' in onze oren namen we er met plezier bij. Op elk feestje komt er een moment dat bij iedereen ook alle schroom op de dansvloer wegvalt. Het leuke aan dit feestje was dat die moment ongeveer 's morgens om half negen ingezet was. De dansvloer was dus 'alle remmen los'!

Ik heb genoten en vele met mij. Als ik ooit trouw, dan staat het bij deze zwart op wit: verkleden, gek doen, lachen, geen schroom en veel kleur!